Ένας Φινλανδός αποστομώνει τον καθηγητή Μαραντζίδη για τη φινλανδοποίηση

27 Οκτωβρίου 2020

Γράφει ο Τέμου Λέχτινεν* - 

Διάβασα με ενδιαφέρον το άρθρο του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη στην "Καθημερινή" της Κυριακής 18 Οκτωβρίου, που παρά τον ποδοσφαιρικό του τίτλο είναι στην πραγματικότητα μία "προκλητική" θεώρηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων μέσα από την εμπειρία του ευρωπαϊκού Βορρά και δη της Φινλανδίας. Παρότι κάποια σημεία με βρίσκουν σύμφωνο, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μία διαφορετική οπτική που εξηγεί γιατί νομίζω ότι τελικά κάνει λάθος.

Ας ξεκινήσω από το σημείο που πιστεύω ότι ο κ. Μαραντζίδης έχει δίκιο. Τα μικρά, περιφερειακά έθνη, τα οποία στο τέλος της ημέρας μπορούν να στηρίζονται μόνο στον εαυτό τους και όχι σε συμμάχους που ίσως είναι αλλά και ίσως να μην είναι εκεί όταν χρειαστεί, δεν μπορούν να έχουν πολιτικές αυταπάτες μεγαλείου. Οπως είπε ο Juho Paasikivi, πρόεδρος της Φινλανδίας (1946-56), και αρχιτέκτονας της φινλανδικής μεταπολεμικής εξωτερικής πολιτικής: «η αναγνώριση των γεγονότων είναι η αρχή κάθε σοφίας».

Στην αρχή αυτή στηρίχθηκε το λεγόμενο "δόγμα Paasikivi", η εξισορρόπηση δηλαδή της φινλανδικής εξωτερικής πολιτικής μεταξύ Ανατολής και Δύσης, η "ευμενής ουδετερότητα" έναντι της ΕΣΣΔ που αναφέρει ο κ. Μαραντζίδης, η φινλανδοποίηση της εξωτερικής πολιτικής (Finlandisierung), η οποία συνεχίστηκε από το 1956 έως το 1981 από τον πρόεδρο Urho Kekkonen.

Ετσι, φαίνεται να λέει ο κ. Μαραντζίδης, το θεμελιώδες δίδαγμα που προσφέρει το φινλανδικό παράδειγμα είναι ότι αφού οι μικρές χώρες δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα, πρέπει να μάθουν να ζουν και να λειτουργούν σε έναν σκληρό κόσμο. Μέχρι εδώ συμφωνώ.

Λογικό σφάλμα Μαραντζίδη

Εκεί όπου διαφωνώ είναι στο συμπέρασμα στο οποίο φαίνεται να καταλήγει: ότι μακροπρόθεσμα οι μικρές χώρες θα αναδειχθούν νικήτριες: το θηρίο θα εξαφανιστεί και εκείνες θα ευημερήσουν. Κάτι σαν τη Δευτέρα Παρουσία δηλαδή.

2η ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ

Η φιλανδοποίηση στην εκπαίδευση έχει αρχίσει...

Η βίαιη τουρκοποίηση Πομάκων και Ρομά με τη μεσολάβηση της ελληνικής πολιτείας!

ΞΑΝΘΗ, 26/10/2020

Προς:
1) Εξοχότατο Πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη
2) Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων κ.Νίκη Κεραμέως
3) Υπουργό Εσωτερικών κ. Τάκη Θεοδωρικάκο
4) Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Κώστα Τσιάρα
5) Αρχηγούς Κομμάτων
6) Πρόεδρο Ανώτατου Πειθαρχικού Συμβουλίου
7) Πρόεδρο Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου

Ονομάζομαι Παρτσαλίδου Δέσποινα και υπηρετώ ως νηπιαγωγός στην

Ξάνθη. Εδώ και ένα χρόνο αγωνίζομαι και προσπαθώ με όσες δυνάμεις

μου έχουν απομείνει να δικαιωθώ θεσμικά, υπηρεσιακά και ηθικά

απέναντι σε μία σκευωρία ενός ανυπόστατου πλασματικού, παράνομου

και στημένου πειθαρχικού εις βάρος μου για λόγους εκφοβισμού και

τρομοκρατίας.

Το Μάϊο του 2019 διενεργήθηκε ΕΔΕ και τον Αύγουστο του ιδίου έτους

μου ασκήθηκε πειθαρχική δίωξη με την παραπομπή μου στο πειθαρχικό

συμβούλιο από τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης Ανατολικής

Μακεδονίας και Θράκης με την κατηγορία της άρνησης εκτέλεσης

υπηρεσίας σε εντολή προϊσταμένου της Γενικής Διεύθυνσης Σπουδών

του Υπουργείου Παιδείας, να επιτρέψω την είσοδο στους γλωσσικούς

διαμεσολαβητές της πράξης “Πιλοτικές παρεμβατικές δράσεις

υποστήριξης μουσουλμανοπαίδων στα νηπιαγωγεία της Θράκης”, ενώ

είχα δηλώσει εγγράφως στην υπηρεσία μου 7 μήνες πριν πως δεν

επιθυμώ να συμμετάσχω στο συγκεκριμένο ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ

πρόγραμμα.

Γιατί διώκομαι; Επειδή σεβάστηκα και τήρησα με ευλάβεια το

Προεδρικό Διάταγμα 79/2017, τους νόμους και τις εγκυκλίους του

Υπουργείου Παιδείας; Γιατί σε μια χώρα με ισχυρή ελληνική

Δημοκρατία, με ένα πολίτευμα αρχών και αξιών τόλμησα να αρνηθώ την

υλοποίηση ενός ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟΥ προγράμματος; Γιατί θέλησαν

θεσμικά και συνδικαλιστικά όργανα να επιβάλουν ένα ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ

πιλοτικό πρόγραμμα με τον πλέον ανήθικο και βάναυσο τρόπο,

απαξιώνοντας τους συλλόγους διδασκόντων και τρομοκρατώντας τους

εκπαιδευτικούς με ψεύδη, εκβιασμούς και απειλές; Για ένα πρόγραμμα

που δεν υπογράψαμε υπεύθυνες δηλώσεις συμμετοχής και δεν είχαμε

την έγγραφη συγκατάθεση των γονέων; Για ένα πρόγραμμα που δεν

εστάλη ποτέ πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος και δεν τηρήθηκαν

οι νόμιμες διαδικασίες; Για ένα πρόγραμμα που μας επιβλήθηκε

αυταρχικά και βίαια χωρίς έγγραφο τοποθέτησης των γλωσσικών

διαμεσολαβητών;

Η ραγδαία Φινλανδοποίηση της Ελλάδας: Διαδοχικές κυβερνήσεις εκποιούν εθνική κυριαρχία, χωρίς να ακουστεί “μπαμ”

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑΜΕΡΟΣ Α’

Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στο μέτωπο της ελληνοτουρκικής «αντιπαράθεσης κυριαρχίας», χωρίς να αποκλίνουν από το μοτίβο μιας διαρκούς διολίσθησης διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων από εθνικά κεκτημένα, έχουν πάρει μια επικίνδυνη ποιοτική διάσταση που επαναφέρει μοιραία την κουβέντα για την «φινλανδοποίηση» της χώρας μας, στο άρμα της Αγκυρας.

Η επιχείρηση υφαρπαγής τμήματος ελληνικής ΑΟΖ με το τουρκολιβυκό μνημόνιο, η έμπρακτη τουρκική αμφισβήτηση της κυπριακής υφαλοκρηπίδας, η αναβάθμιση των παραβιάσεων με πτήσεις πάνω από χερσαία τμήματα της Δυτικής Θράκης, αλλά και η συνειδητή υποχωρητικότητα της σημερινής κυβέρνησης με προσχηματικές ματαιώσεις ακόμη και προγραμματισμένων στρατιωτικών ασκήσεων, σε συνδυασμό με την μεθοδευμένη επαναφορά των σκέψεων περί «διεθνούς διαιτησίας», καθιστά, δυστυχώς, άκρως επίκαιρη αυτή την συζήτηση.

• Κι αφήνω στην άκρη το επεισόδιο των τελευταίων ημερών στον Εβρο που αν αποδειχτεί ότι αφορά κατάληψη ελληνικού εδάφους, χωρίς να ακουστεί «μπαμ»…ζήτω που καήκαμε.

Θα επιχειρήσω λοιπόν, σε τρία διαδοχικά κυριακάτικα άρθρα να εξηγήσω τι σημαίνει και τι συνεπάγεται η έννοια της Φινλανδοποίησης και πώς αυτή προσαρμόζεται στην ελληνική περίπτωση, προσφέροντας  μια ερμηνεία για τα βαθύτερα αίτια του συνδρόμου «ενδοτισμού» που διακρίνει διαδοχικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης καθώς και κάποιες σκέψεις για την πιθανή ανάσχεση του.

Κατ’ αρχήν όμως είναι απαραίτητη μια μικρή ιστορική αναδρομή…

• Στις 30 Νοεμβρίου του 1939  είκοσι σοβιετικές μεραρχίες με περίπου μισό εκατομμύριο στρατιώτες εισέβαλλαν κατά μήκος μιας μεθοριακής γραμμής χιλίων χιλιομέτρων στο έδαφος της Φινλανδίας νομίζοντας ότι θα κάνουν έναν ευχάριστο, υγιεινό περίπατο.

Ο Ρωσο-φινλανδικός πόλεμος των 105 ημερών, γνωστός και ως «Χειμερινός Πόλεμος», αποτέλεσε μια πικρή εμπειρία για τις ένοπλες δυνάμεις της ΕΣΣΔ, πλήττοντας σοβαρά την εικόνα του Κόκκινου Στρατού.