Ματιά στον κόσμο σήμερα.

Πέτρος Αργυρίου

Ο νεοφιλελευθερισμός υπήρξε ο ελβετικός σουγιάς του οικονομικού ιμπεριαλισμού.

Αυτό που λέμε σήμερα προοδευτισμό, διαμορφώθηκε στο ίδιο κάδρο: Αυτό της νέας τάξης πραγμάτων, της παγκοσμιοποίησης.

Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων με μόνη και σαφώς σημαντικότατη εξαίρεση την παντοδυναμία των αγορών σε οικονομικό επίπεδο, δεν υπάρχει ούτε σε στρατιωτικό ούτε σε πολιτικό επίπεδο πλέον.

Αντίθετα, υπάρχει ένας κατακερματισμός ανάμεσα σε πολλούς παίχτες ενώ οι νέες υπερδυνάμεις με πρώτη την Κίνα και την Ινδία να ακολουθεί, παίρνουν όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της παγκόσμιας πίτας.

Έτσι λοιπόν, όλες εκείνες οι πολιτικές που τα προηγούμενα χρόνια προτάθηκαν και επιβλήθηκαν ως μονόδρομοι, είναι σήμερα εκτός τόπου και χρόνου.

Οι θιασώτες τους όμως είναι τόσο μολυσμένοι από τον δογματισμό τους που συμπεριφέρονται όπως Σοβιετομανείς μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού: Με μια πρωτόγνωρη άρνηση, όταν δεν συμφωνεί η πραγματικότητα μαζί τους, τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα.

Για χρόνια ήταν πχ αίτημα της Αριστεράς κι όχι μόνο, να πάρουν τον πούλο τα αμερικανικά στρατεύματα. Τώρα που ο «γελοίος» Τραμπ σηκώνει τα στρατεύματα, όλοι μαζί, προοδευτικοί και συντηρητικοί θέλουν τον παγκόσμιο μπάτσο πίσω.

Η συμφωνία των Πρεσπών έγινε για μια καλύτερη Ευρώπη και την ειρήνευση στα Βαλκάνια, έτσι λέγαν οι ιεροκήρυκες της Νέας Τάξης.

Περί πολυπολιτισμού

Πέτρος Αργυρίου

Επειδή, κάποιοι σκοπίμως προβάλλουν έναν πολυπολιτισμό ωσάν να ταν το χρυσό δοχείο στην άκρη του ουρανίου τόξου, είναι καιρός να διασαφηνίσουμε κάποια πράγματα:

1) Κανένας πολιτισμός δεν έχει παρθενογεννηθεί. Η επίδραση άλλων πολιτισμών, προγενέστερων και σύγχρονων είναι προϋπόθεση για την εμφάνιση και άνθιση πολιτισμών. Ο πολιτισμός είναι από μόνος του φαινόμενο αθροιστικό και συγκριτικό.

2) Μιλώντας για πολυπολιτισμό, δεν εννοούμε μια σούμα ή ένα χειμαδιό πολλών πολιτισμών ατάκτως ερριμένων. Μιλάμε για έναν νέο πολιτισμό που είναι μεγαλύτερος από το άθροισμα των πολιτισμών που τον συνέθεσαν. Με άλλα λόγια, προϋπόθεση για την εμφάνιση κι άνθιση ενός «πολυπολιτισμού» είναι, ίδια κι απαράλλαχτα όπως και για κάθε πολιτισμό, ο συγκριτισμός.

3) Κάτι τέτοιο είναι μάλλον ανέφικτο όταν τα επιμέρους στοιχεία του αρνούνται τον συγκριτισμό και επιμένουν στην πολιτισμική τους απομόνωση ή ακόμη χειρότερα, προσπαθούν να την επιβάλλουν.

4) Ας πάρουμε για παράδειγμα τον πολυπολιτισμό που προβάλλεται ως πρότυπο επιτυχίας, τις ΗΠΑ κι ας μιλήσουμε για αμερικανισμό.

Ο αμερικανισμός έχει μια μοναδική ιδιομορφία: ξεκινά με την σχεδόν απόλυτη γενοκτονία των ιθαγενών. Δεν θα μπορούσε να πει πολυπολιτισμό κάποιος αυτό.

Το επικαιροποιημένο...

Του Πέτρου Αργυρίου

Τέλος πάντων...

Τέλος τα ήξεις αφήξεις ου τις συντάξεις θνήξεις των βουλευτών του αριστερού Matrix.

Κομμένα. Όπως κι οι συντάξεις. Και μέτρα μέχρι το 2050 τουλάχιστον. Τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται. Σκέτη καύλα για την εξουσία το τι μπορεί να πετύχει στην χώρα που κακώς λέγεται Ελλάδα από κάποιους. 

Κι η χώρα βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Νάρκη που θα την πατήσει και θα ακρωτηριαστεί οριστικά και αμετάκλητα τον προσεχή Ιανουάριο.

Σας το χα πει από το Φλεβάρη του 15 (δείτε πχ εδώ αλλά και σε παλαιότερα άρθρα μου την περίοδο Φεβρουαρίου-Ιουλίου 2015).

Έχουν μίσος ταξικό. Μισούν τη μεσαία τάξη. Και την καταστρέφουν. Α ρε παππού Κάρολο έλα να δεις τα παιδιά της δεύτερης αλλαγής. Το αίμα, τους αγώνες, τα κεκτημένα δικαιώματα χιλιάδων ανθρώπων και δεκαετιών, τα γάμησε μια κωλοπαρέα.

Με βουλευτές ταλιμπάν που ζώνονται μεγατόνους ψεμάτων στα κανάλια της διαπλοκής…

Με ένα στρατό τρολ στο διαδίκτυο. Ευτυχώς για την αλήθεια, κάποιοι από αυτούς έφυγαν νωρίς, ατιμασμένοι για τα μισθά μερικών μηνών.

WAR!!!

Πέτρος Αργυρίου

Το Μάρτιο του 2013 γράφτηκε ίσως το σημαντικότερο άρθρο στην μνημονιακή Ελλάδα κι όχι μόνο.

«Συρία, το τελευταίο οχυρό της παγκόσμιας σταθερότητας» χωρίς θαυμαστικά ή εισαγωγικά ή τίποτα.

Σήμερα, το άρθρο έχει επιβεβαιωθεί μέχρι τελευταίας κεραίας όσον αφορά τα γεωπολιτικά.

Η Ευρώπη απειλείται με διάλυση υπό την πίεση του προσφυγικού όπλου της Τουρκίας, ενώ έγινε ήδη δορυφόρος του ΝΑΤΟ και της γενοκτόνας παραβάτριας κάθε διεθνούς δικαίου Ερντογανικής Τουρκίας.

Η οποία από χθες επιχειρεί κατά του συριακού στρατού!

Κάνει γυμνάσια μαζί με τη Σαουδική Αραβία η οποία παρά τη φιάσκο της επέμβασης της στην Υεμένη απειλεί για χερσαία επέμβαση στη Συρία.

Ο ισλαμικός πόλος έχει διαμορφωθεί και μέχρι τώρα περιλαμβάνει την ΙΣΙΣ την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία.

Αν δεν υπήρχε η αιγυπτιακή δικτατορία του Σίσι την οποία και σαφώς καταδικάζω θα περιλάμβανε και την Αίγυπτο.

Σπάζοντας αριστερεότυπα

Πέτρος Αργυρίου

«Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια.»

Βενιαμίν Φρανγκλίνος

Κι αυτό μας συνέβη.

Η επίκληση στην ασφάλεια μέσα σε εκβιαστικά καθεστώτα μόνιμης επισφάλειας μας στέρησε στοιχειώδεις ελευθερίες.

Σε αυτό τον κοσμοχαλασμό η αριστερά δεν ήταν απλά απούσα. Ήταν δυστυχώς παρούσα.

Και συνυπεύθυνη.

Δεν είναι πρώτη φορά αριστερά. Είναι σαράντα χρόνια αριστερά. Η μεταπολίτευση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εκδίκηση της αριστεράς.

Η αριστερή κυριαρχία είναι τόσο εκκωφαντική που όλοι σιωπούν για αυτή.

Ακόμη κι αν δεν σκεφτούμε την εξουσία με όρους συμμετοχής στη δημόσια διοίκηση, ακόμη κι έτσι, εδώ και τέσσερις δεκαετίες στο δημόσιο λόγο και στο καλλιτεχνικό στερέωμα η αριστερά κυριαρχεί, εξοστρακίζοντας στην αφάνεια ότι δεν εγκρίνει.

Η ισχύς της αριστεράς είναι τόσο τεράστια που η επιβολή της ήταν μια απαρατήρητη κανονικότητα.

Ποιος θα είχε το θράσος άραγε να απαγορεύσει σε ένα Πακιστανό να δηλώνει Πακιστανός χωρίς να δεχθεί τη δημόσια κατακραυγή και να χαρακτηριστεί ως ρατσιστής φασίστας ναζί κλπ κλπ;

Το χριστουγεννιάτικο χρέος: Μια πολιτικοοικονομική ανασκόπηση πριν το νέο έτος, του Πέτρου Αργυρίου

Δεκεμβρίου 25, 2013 από seisaxthiablog

Ο χρόνος είναι χρήμα.

Και ο καινούριος χρόνος πάλι χρήμα θα είναι. Για τους λίγους: Γιατί για τους πολλούς θα είναι πόρκα μιζέρια.

Άνθρωποι καίγονται ζωντανοί στα σπίτια τους και αυτοί το λεν αιθαλομίχλη. Άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο στα σπίτι τους. Αυτοί το λεν κοινωνικό τιμολόγιο. Άνθρωποι διαλέγουν την πιο σύντομη έξοδο από την κρίση: Την έξοδο από τη ζωή. Αυτοί το λεν αδυναμία χαρακτήρα.

Άνθρωποι χάνουν πρώτα τη δουλειά τους και μετά τα σπίτια τους. Αυτοί το λεν πρωτογενές πλεόνασμα.

Όταν αναφέρεται κάποιος στο λαό είναι λαϊκιστής. Λογικό είναι. Όταν οι κυβερνώντες είναι τόσο σκανδαλωδώς ελιτιστές είναι σκανδαλώδες να αναφέρεσαι στο πόπολο.

Παππού Όργουελ, το New Speak είναι εδώ.

Ποτέ πριν δεν έχει υπάρξει ένας τέτοιος καταιγισμός πολιτικού ψεύδους: Τα λεφτά που υπάρχουν, η μη συγκυβέρνηση με το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ, το κόμμα της δραχμής, η αναδιαπραγμάτευση, το Success Story. Ποτέ πριν το New speak δεν έχει υπάρξει τόσο βρωμερό από την εποχή του αντικομουνιστικής υστερίας. Άλλωστε ούτε και η αντικομουνιστική υστερία απουσιάζει από τη φαρέτρα των ψεμάτων και των συκοφαντιών της κυβέρνησης.

Από την προεκλογική εξαπάτηση των μεγάλων συνθημάτων, η συγκυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου Στουρνάρα έχει εγκαθιδρύσει μια τυποποιημένη βιομηχανία ψεύδους.

Με κύκλους μήνα περίπου, η ομάδα αλήθειας και τα μήντια εξαπολύουν και μια νέα προπαγάνδα βραχείας διαρκείας καθώς δεν έχει κατασκευαστεί για να αντέχει απέναντι σε μια αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα αλλά μονάχα για να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη. Να κερδίζει χρόνο.

Και ο χρόνος είναι χρήμα.

Τα τελευταία 30 χρόνια δημιουργήθηκε μια νέα τάξη ανθρώπων στην Ελλάδα: Ένα κύκλωμα παρασίτων που πλουτίζουν άμεσα ή έμμεσα από τα δάνεια που παίρνει η ελληνική κυβέρνηση.

Για αυτό είναι και επιτακτική ανάγκη για αυτή τη νέα άρχουσα τάξη «επιχειρηματιών» που φτιάχτηκε και συντηρεί, συντηρείται και εκπροσωπείται από την πολιτική τάξη των τελευταίων 30 ετών να μην κλείσει η στρόφιγγα του δανεισμού αλλά και της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης.

Η επόμενη μέρα του νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού.

Δεκεμβρίου 15, 2013 από seisaxthiablog

Πέτρος Αργυρίου

Σε πείσμα αφελών ή σκοπίμως μονολιθικών περιγραφών που επιχειρούν να επιβάλλουν στους πληθυσμούς μια δυναστική πανθομολογούμενη συναίνεση για τα αίτια, τις σκοπιμότητες και τις λύσεις στην Ελληνική και Ευρωπαϊκή κρίση, καταδεικνύουμε με συνέπεια τα παρασκήνια της κρίσης προτού καν ακόμη αυτά αποκτήσουν ειδησεογραφική υπόσταση: Μιλήσαμε για την αρχική συναίνεση των δύο ηγεμονίδων δυνάμεων του δυτικού κόσμου, των ΗΠΑ και της Γερμανίας για το βάθεμα της κρίσης ώστε να ελέγξουν την ΕΕ και την ακόλουθη έριδα τους για το ποιος και πως θα ελέγχει τι στην νέα ομοσπονδοποιημένη ΕΕ, τον επιθυμητό καρπό της Ευρωπαϊκής κρίσης (εδώ), μια έριδα που επίσημα εκφράστηκε με τη σύγκρουση ΔΝΤ και Γερμανίας. 

Οι κρίσεις δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα αδιέξοδων πολιτικών αλλά και εξαιρετικά πεδία άσκησης και επιβολής ακόμη πιο αδιέξοδων πολιτικών.

Οι κρίσεις και τα ιδεολογήματά τους είναι συχνά απλά οι δούρειοι ίπποι για να υλοποιηθεί η ατζέντα συμφερόντων που έρχεται σε σύγκρουση με το δημόσιο συμφέρον και καλό.

Μόνο με το πιστόλι στον κρόταφο, πραγματικά ή αλληγορικά, μπορούν οι πληθυσμοί να δεχθούν πρακτικές που επιδεινώνουν ραγδαία το επίπεδο ζωής τους.

Ήδη από το 2011 γράψαμε για την αποδυνάμωση της Αμερικής και την προοδευτική ανάδυση άλλων πόλων, ισχυρότερος των οποίων είναι η Κίνα η οποία φιλοδοξεί μέσω της αργής αλλά μεθοδικής διείσδυσης της να γίνει η υπερδύναμη του 21ου αιώνα.