«Μπλέκοντας» το δημογραφικό με το μεταναστευτικό δεν λύνεις τίποτα από τα δύο- Η ομιλία του πρωθυπουργού

Από

 Militaire News

 -

08/06/2022 

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ,μιλώντας στο Συνέδριο «Δημογραφικό – Η μεγάλη Πρόκληση», που διοργανώνουν η Next is Now και η Dome Consulting, «έμπλεξε» δύο θέματα: το δημοσγραφικό με το μεταναστευτικό.

Είπε συγκεκριμένα:

«Ταυτόχρονα όμως, η ώριμη και κυρίως η συνειδητή ένταξη αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία θα ανακουφίσει και την πληθυσμιακή μας υποχώρηση. Και η εμπειρία μας από το πρώτο κύμα των Αλβανών μεταναστών, είναι μία εμπειρία θετική για την ελληνική κοινωνία και την ελληνική οικονομία. Η δεύτερη γενιά των οικογενειών αυτών έχουν πια ως πατρίδα τους την Ελλάδα και τόπο καταγωγής τη χώρα των γονιών τους. Και η εικόνα των μαθητικών μας παρελάσεων θα αποδεικνύει ότι πράγματι αξίζουν να αποκαλούνται Έλληνες όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας».

Πρώτα απ ΄ όλα θα πρέπει να αποφασίσει ποια ακριβώς είναι η θέση της κυβέρνησης του στο μεταναστευτικό. Από τη μία η κυβέρνηση θέλει «θωράκιση» της χώρας και από την άλλη ο πρωθυπουργός μιλά για συνειδητή ένταξη, που ναι είναι μια λύση για το μέγα θέμα της μετανάστευσης. Θέμα που θα συνεχίσει να μας απασχολεί για αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα. Σίγουρα για πολλά χρόνια .

ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ ΕΙΚΟΝΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΚΑΝΟΝΑ ΞΕΝΟΣΠΟΥΔΑΓΜΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΑΡΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥΣ

(Ένα εξαίρετο άρθρο)

Το δικαίωμα στη διαφορά

Του Διονύση Χαριτόπουλου

 

 

 

 

 

Μόλις πρωτοανοίξαμε τα μάτια μας ως ξαναγεννημένο ελληνικό κράτος, μας δείξανε το είδωλο της Δύσης. Εκεί ήταν οι κυρίαρχοι του σύγχρονου κόσμου και, αν θέλαμε να προοδεύσουμε, στα δυτικά κράτη έπρεπε να προσκολληθούμε και σ' αυτά να μοιάσουμε.

 
Η Δύση έγινε ο μόνος προορισμός μας.

 
Έκτοτε, από το 1830 μέχρι σήμερα, οι ξένοι και οι ντόπιοι παιδονόμοι μάς επιτηρούν σχολαστικά. Και, κάθε φορά που προσπαθούμε να ξεφύγουμε και να κάνουμε το δικό μας, μας μαλώνουν· δεν αρκεί να "ανήκομεν στη Δύση", πρέπει να αντιγράψουμε τους Δυτικούς σε όλα τα σουσούμια τους.

 
Ιδίως τελευταία, με τη φούσκα της παγκοσμιοποίησης, κάποιοι ντόπιοι κράχτες του ολοσχερούς εκδυτικισμού κατάντησαν υστερικοί.

Πολιτικοί ταγοί και δημοσιολογούντες συγχύζονται υπέρμετρα με κάθε γηγενές έθος που επιβιώνει ακόμη. Αν στον Λαγκαδά αμολάγαμε ταύρους στους δρόμους όπως στην Παμπλόνα, θα ήταν περισσότερο ανεκτό από τα Αναστενάρια. Αν φοράγαμε σκοτσέζικο κιλτ σαν τον Σον Κόνερι στις επίσημες στιγμές, θα ήταν πιο αποδεκτό από τη φουστανέλα.

 
Κι αν γίνει καμιά στραβή --ζωντανή χώρα είμαστε--, οι ετερόφωτοι ψαλιδόκωλοι μας επισείουν περιδεείς το φόβητρο των άλλων· οι γνωστοί σαχλαμαράκηδες ξεσπαθώνουν στα κανάλια: "πάλι γελάνε μαζί μας" και "τι θα πουν οι ξένοι". Μας εθίζουν να τρέμουμε το CNN όπως παλιά την κουτσομπόλα της γειτονιάς μη μας πιάσει στο στόμα της.

 
Είναι φανερό πως οι άνθρωποι πάσχουν.

 
Η πολιτισμική διαφορά και η εθνική ιδιαιτερότητα εκλαμβάνονται από το συρρικνωμένο Εγώ τους σαν μειονέκτημα. Όπως ο σπουδαγμένος σκερβελές που ντρέπεται για το τσεμπέρι της μάνας που τον σπούδασε.

 
Μάλλον δεν έχουν επίγνωση πού φύτρωσαν.

 
Εδώ είναι Ελλάδα.

Διονύσης Χαριτόπουλος - Δεν αρέσουμε

 

Όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου. 

ΑΚΟΥΜΕ Ή ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ, καμιά φορά, για το «Ελλαδιστάν», τη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας», τους «Ελληνάρες», και άλλα τέτοια. 

 Ο αυτοσαρκασμός δεν είναι κακός. 

 Αντίθετα λειτουργεί λυτρωτικά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, επαναφέρει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Η ζημιά είναι ότι μερικοί κοκορόμυαλοι τα παίρνουν σοβαρά. Τα πιστεύουν και θεωρούν εαυτόν, ανώτερο της χώρας. Ανήκουν σε κάποια ελίτ εκλεκτών και ο τόπος τους πέφτει στενός. 

 Όλα τους ξινίζουν. Είναι σε διαρκή παρεξήγηση, με τους άλλους. Η χώρα είναι καθυστερημένη, η Αθήνα κακάσχημη, οι άνθρωποι βιλγκέρ. Δεν βρίσκουν πουθενά κάτι αξιόλογο, αντάξιό τους.

 Εγώ, που είμαι βαθιά ερωτοχτυπημένος με κάθε γωνιά της χώρα μας, πιστεύω πως όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου. 

 Θέλουν να φύγουν, να πάνε αλλού. Στο καλό. Και ας επιστρέφουν τα καλοκαίρια με τη γνωστή ανοησία: «Η Ελλάδα είναι καλή μόνο για διακοπές» 

 Ορισμένοι είναι συστηματικοί φαρμακομύτες. Αναρωτιέσαι αν υπάρχει κάτι εδώ γύρω, που δεν έχουν βρίσει ή κριτικάρει εντελώς αρνητικά. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά», πιπιλίζουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μπουρδολογία. 

 Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα σε καμία από τις παθογένειες του δυτικού κόσμου. Στα βασικά, είμαστε ολόιδιοι. Η ειδοποιός διαφορά, είναι το μέγεθος, ο πλούτος και η δύναμη των μεγάλων κρατών, που τους επιτρέπει να απορροφούν πιο ανώδυνα τους κραδασμούς από σκάνδαλα, αδικίες, ρεμούλες. 

 Φυσικά, κάθε χώρα έχει και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Καλές, κακές, χείριστες, υπέροχες, ανυπόφορες. 

 Μόνο που υπάρχει και κάτι που λέγεται αγάπη. Είναι αυτό που σε κάνει να κατανοείς και να συμμερίζεσαι τις αδυναμίες του άλλου. Κι αναρωτιέσαι, εντάξει, δεν σέβονται τον τόπο. Αλλά δεν τον πονάνε; 

 Και όπως πιστεύω εγώ, που είμαι βαθιά ερωτοχτυπημένος με κάθε γωνιά της χώρα μας, όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου. 

Αρχαιολογία & Ιστορία Ψαλμός για μελλοθάνατους

Στην Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης, ένας παπάς στο Αγρίνιο, ο Κωνσταντίνος Βαλής, γνωστός ως Παπαβαλής, πρέπει να ξεπέρασε, με την τόλμη και τις επινοήσεις του, κάθε άλλον. 

 Κύριε ελέησον, μέσα στο γιαούρτι ένα πριόνι/ Του Κυρίου δεηθώμεν, να κόψετε τα σίδερα

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ της Εθνικής Αντίστασης, εκτός από μεγάλες μάχες και πράξεις ηρωισμού έχει και απίστευτα ευρηματικά επεισόδια. 

Ένας παπάς στο Αγρίνιο, ο Κωνσταντίνος Βαλής, γνωστός ως Παπαβαλής, πρέπει να ξεπέρασε, με την τόλμη και τις επινοήσεις του, κάθε άλλον. Προκειμένου να βγάλει από το γερμανοκρατούμενο Αγρίνιο τον οπλισμό των παραδοθέντων Ιταλών, οργάνωσε περισσότερες από 35 κηδείες και κάθε φορά, μέσα στο φέρετρο αντί σορού, ήταν ιταλικά όπλα. Η νεκρική πομπή ξεκινούσε συνήθως από το Δημοτικό Νοσοκομείο, όπου ήταν η μυστική αποθήκη του ΕΛΑΣ. Πέρναγε μέσα από την πόλη με τις ανάλογες ψαλμωδίες και οι Γερμανοί στρατιώτες των μπλόκων στέκονταν προσοχή και χαιρέταγαν στρατιωτικά. Στο νεκροταφείο η πομπή κατέληγε πάντα στον μεγάλο οικογενειακό τάφο της οικογένειας Σπ. Τζωρτζόπουλου, όπου κρύβονταν τα όπλα, και τη νύχτα κατέβαιναν οι Ελασίτες από το Βουνό να τα παραλάβουν. 

Τη μία και μόνη φορά που κάποιος υποψιασμένος Γερμανός αξιωματικός, διέταξε να ανοίξουν το φέρετρο ο Παπαβαλής είχε τον Θεό μαζί του: Μέσα ήταν η σορός της γιαγιάς του Χρ. Μπανιά. Αλησμόνητο έχει μείνει και το τελευταίο «διάβασμα» που έκανε ο Παπαβαλής σε έναν μελλοθάνατο κρατούμενο. 

 Είχαν συλληφθεί ως όμηροι για κάποιο σαμποτάζ 30 κάτοικοι της Ηπείρου, οι οποίοι επρόκειτο να εκτελεστούν. O Παπαβαλής ζήτησε απλώς ένα όνομα κρατουμένου, πήρε τη σύνοψη, τον σταυρό, έναν κεσέ γιαούρτι και ξεκίνησε για τις φυλακές. Παρουσιάστηκε στον Γερμανό διοικητή και ζήτησε την άδεια να εξομολογήσει τον «ανιψιό» του Σπ. Κοντοπάνο, αυτό το όνομα του είχαν δώσει. Εκείνος το επέτρεψε και σε μια αίθουσα συγκεντρώθηκαν και όσοι από τους άλλους μελλοθάνατους ήθελαν να εξομολογηθούν. Ο Παπαβαλής άρχισε να ψέλνει παρόντος και του Γερμανού διοικητή: 

Τα Φώκλαντ κείνται μακράν

Καστελλόριζο

Του Διονύση Χαριτόπουλου από την lifo.gr

OTAN, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, το δέος κι η δειλία παρουσιάζονται ως σωφροσύνη, προκύπτουν και ανάλογες εξαμβλωματικές θεωρίες.

  Το 1974 βιάστηκε η Κύπρος. Εμείς παρακολουθήσαμε αμέτοχοι τις δύο διαδοχικές φάσεις του τούρκικου Αττίλα, να σκοτώνει, να καίει, και εν τέλει να υποδουλώνει σχεδόν το μισό νησί.

  Τότε ήταν που εφευρέθηκε η απαράδεκτη θεωρία από επίσημα χείλη: «Η Κύπρος κείται μακράν». (Και στους εξοπλισμούς που ακολούθησαν, ουδείς προνόησε να καλυφθεί η απόσταση).

  Αν συνεχίσουμε μ’ αυτήν τη φοβική τακτική, το πιθανότερο είναι και να διασυρθούμε διεθνώς, και τη σύγκρουση να μην αποφύγουμε.

  Το 1996 η ντροπή ήταν όλη δική μας. Στα Ίμια κατελήφθη ελληνικό έδαφος, σκοτώθηκαν τρεις Έλληνες στρατιωτικοί, γκριζάρισε το Αιγαίο, κι εμείς με λερωμένα βρακιά ευχαριστούσαμε τους Αμερικάνους.  

Στις μέρες μας φαίνεται να καλλιεργείται νέο κατάπτυστο δόγμα: «Το Καστελόριζο είναι απομακρυσμένο και απομονωμένο».

  Τα Φώκλαντ για την Αγγλία ήταν όντως μακριά. Αλλά επειδή είναι κράτος σοβαρό, έστειλαν ολόκληρη αρμάδα κοντά στην Αργεντινή να επιβάλει την κυριαρχία τους.

Κτηνωδία στα Άγραφα

   

Ανεμογεννήτριες στις ακτές της Τουρκίας απέναντι από την Χίο, 19 Ιουλίου 2014. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

  Του Διονύση Χαριτόπουλου

Το ελληνικό κράτος έχει σωστά αναθέσει στο ΚΑΣ την προστασία των αρχαιοτήτων. Ουδείς τολμάει να χτίσει, να μπαζώσει, να επέμβει ακόμα και στην υποψία ύπαρξης αρχαιολογικού ενδιαφέροντος.

Αλλά η Ιστορία μας δεν σταματάει στον Περικλή.

Υπάρχει και η νεότερη ελληνική Ιστορία με τα δικά της σύμβολα και μνημεία. Τα κάστρα του νεότερου ελληνισμού, όπως τα Άγραφα, η Μάνη, τα Σφακιά. 

Αλλά το ελληνικό κράτος δεν τα προστατεύει.

Όπως φαίνεται μπορεί καθένας για κερδοσκοπικούς λόγους να τυμβωρυχεί ασύδοτος πάνω τους, εκμεταλλευόμενος την απουσία νομοθεσίας ανάλογης για τις αρχαιότητες.

Η εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα Άγραφα είναι έγκλημα κατά της ιστορίας και της ιερότητας του τόπου.  Και το Συμβούλιο της Επικρατείας μάλλον δεν προσμέτρησε το ασήκωτο ιστορικό βάρος της περιοχής για να το αποτρέψει.

Στα Άγραφα σώθηκε η Ελλάδα.

Δεν χρειάζεται να τα δεις, να τα περπατήσεις, αρκεί που ξέρεις ότι υπάρχουν, είναι πάντα εκεί, και στο άκουσμά τους γλυκαίνει η ψυχή σου. Μόνο αμαθή κτήνη θα βεβήλωναν αυτόν τον τόπο.

Τα Άγραφα ήταν πάντα αυτόνομα. Ανεξάρτητα.

Το καταφύγιο κάθε κυνηγημένου στην τουρκοκρατία. Το λίκνο της κλεφτουριάς που με το αίμα της άγιασε το χώμα.

Ανήκουν στον Κατσαντώνη και στον Καραϊσκάκη.

Αυτοί τα κρατούσαν ελεύθερα και δεν έχουν δώσει την άδεια σε κανέναν να ρημάξει τον τόπο τους.

Στις ετοιμασίες για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 περιλαμβάνεται και ο αφανισμός των Αγράφων;

Διονύσης Χαριτόπουλος: Οι διάφοροι ανησυχούντες για την προς τα έξω εικόνα μας είναι κατά κανόνα ξενοσπουδαγμένα ανθρωπάρια που περιφρονούν τον τόπο τους

Μόλις πρωτοανοίξαμε τα μάτια μας ως ξαναγεννημένο ελληνικό κράτος, μας δείξανε το είδωλο της Δύσης. Εκεί ήταν οι κυρίαρχοι του σύγχρονου κόσμου και, αν θέλαμε να προοδεύσουμε, στα δυτικά κράτη έπρεπε να προσκολληθούμε και σ’ αυτά να μοιάσουμε.

Η Δύση έγινε ο μόνος προορισμός μας.

Έκτοτε, από το 1830 μέχρι σήμερα, οι ξένοι και οι ντόπιοι παιδονόμοι μάς επιτηρούν σχολαστικά. Και, κάθε φορά που προσπαθούμε να ξεφύγουμε και να κάνουμε το δικό μας, μας μαλώνουν• δεν αρκεί να “ανήκομεν στη Δύση”, πρέπει να αντιγράψουμε τους Δυτικούς σε όλα τα σουσούμια τους.

Ιδίως τελευταία, με τη φούσκα της παγκοσμιοποίησης, κάποιοι ντόπιοι κράχτες του ολοσχερούς εκδυτικισμού κατάντησαν υστερικοί.

Πολιτικοί ταγοί και δημοσιολογούντες συγχύζονται υπέρμετρα με κάθε γηγενές έθος που επιβιώνει ακόμη. Αν στον Λαγκαδά αμολάγαμε ταύρους στους δρόμους όπως στην Παμπλόνα, θα ήταν περισσότερο ανεκτό από τα Αναστενάρια. Αν φοράγαμε σκοτσέζικο κιλτ σαν τον Σον Κόνερι στις επίσημες στιγμές, θα ήταν πιο αποδεκτό από τη φουστανέλα.

Κι αν γίνει καμιά στραβή -ζωντανή χώρα είμαστε-, οι ετερόφωτοι ψαλιδόκωλοι μας επισείουν περιδεείς το φόβητρο των άλλων• οι γνωστοί σαχλαμαράκηδες ξεσπαθώνουν στα κανάλια: “πάλι γελάνε μαζί μας” και “τι θα πουν οι ξένοι”. Μας εθίζουν να τρέμουμε το CNN όπως παλιά την κουτσομπόλα της γειτονιάς μη μας πιάσει στο στόμα της.

Είναι φανερό πως οι άνθρωποι πάσχουν.

Η πολιτισμική διαφορά και η εθνική ιδιαιτερότητα εκλαμβάνονται από το συρρικνωμένο Εγώ τους σαν μειονέκτημα. Όπως ο σπουδαγμένος σκερβελές που ντρέπεται για το τσεμπέρι της μάνας που τον σπούδασε.

Μάλλον δεν έχουν επίγνωση πού φύτρωσαν.

Εδώ είναι Ελλάδα.

Είμαστε στη Βαλκανική Χερσόνησο, αλλά δεν είμαστε Σλάβοι• συνορεύουμε με την Ανατολή, αλλά δεν είμαστε μουσουλμάνοι• ανήκουμε στην Ευρώπη, αλλά δεν είμαστε Δυτικοί.

Τι είμαστε; Έλληνες.

Αυτό κάποιοι συμπλεγματικοί δεν μπορούν να το αντέξουν.

Αδυνατούν να επωμιστούν την ιδιαιτερότητά μας. Με την πρώτη επίκριση γονατίζουν. Καμία αυτοπεποίθηση• καμία υπερηφάνεια γι’ αυτή τη μοναδικότητα που μας χαρίστηκε. Η συγγένεια και η ομοιότητα παρέχουν ασφάλεια, ενώ εμείς βιώνουμε την ευλογία και την κατάρα που ορίζουν το μοναχοπαίδι. Το οποίο δεν είναι a priori ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο από τα άλλα παιδιά• είναι απλώς μοναχοπαίδι, με τις δικές του κληρονομιές και τα δικά του γνωρίσματα.

Τα επιπόλαια ρεπορτάζ του τύπου “πώς μας βλέπουν οι ξένοι”, που εμφανίζονται κάθε τόσο στα έντυπα, θέτουν κυρίως οικονομοτεχνικά κριτήρια, και γι\’ αυτό τα συμπεράσματα μας αδικούν.

Δεν είμαστε δυνατοί σε αυτά. Αλλού είναι οι επιδόσεις μας.

«Ζούμε με τους άλλους και για τους άλλους»

Συντάκτης: Κυριακή Μπεϊόγλου

Εμαθα το όνομα του Διονύση Χαριτόπουλου το 1997, όταν πρωτοεκδόθηκε από τον «Εξάντα» μία –εμβληματική πια– βιογραφία του Αρη Βελουχιώτη. Ηταν ο συγγραφέας του βιβλίου «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων». Στη συνέχεια τον ακολούθησα στα επόμενα βιβλία του, στα άρθρα του και σε άλλα κείμενα, που μιλούσαν για μια ζωή κάτω από την επιφάνεια της καθημερινότητας, μέσα στην ουσία των πραγμάτων και των ανθρώπων.

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος είναι ένας από τους πιο καθοριστικούς συγγραφείς της γενιάς του, είτε σε πάει στα βουνά όπου έζησε ο Αρης είτε σε πάει μια βόλτα στα στενοσόκακα του Πειραιά είτε… σου θυμίζει με γλαφυρό τρόπο ποια είναι η κοινωνία στην οποία ζεις και της οποίας αποτελείς μέρος.

Προσπαθώ πολύ να έχω πάντα στο μυαλό μου εκείνο το απόσπασμα από το «Εγχειρίδιο βλακείας» (Τόπος) που είχε γράψει: «Ευτυχώς υπάρχει ο κοινός νους και είναι οι ράγες πάνω στις οποίες ρολάρει η κοινωνία, που για τα πρακτικά πράγματα δεν ρέπει σε απανωτές βλακείες και χοντράδες και είναι αυτός με τον οποίο (μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες) μπορείς επιτέλους να συνεννοηθείς».

Τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτήν τη συνέντευξη.

Συνέντευξη

● Κύριε Χαριτόπουλε, πόσο μας καθορίζει ο τόπος που γεννηθήκαμε;

Ο γενέθλιος τόπος μάς δίνει το σχήμα. Τα άλλα πρέπει να τα κάνουμε μόνοι μας. Το περιεχόμενο που θα δώσουμε στη ζωή μας, στις δοσμένες πάντα συνθήκες, είναι δική μας υπόθεση. Το πιο σημαντικό πιστεύω είναι να μεγαλώσεις ελεύθερα με τους λιγότερους κατά το δυνατό καταναγκασμούς. Και σ’ αυτό υπήρξα πολύ τυχερός.

Εχω στον Πειραιά έναν παιδικό φίλο από το σχολείο που ήμαστε τακίμια. Αλλά εκείνος μεγάλωνε υπό αυστηρή οικογενειακή εποπτεία, γιατί προοριζόταν να αναλάβει τα καράβια της οικογένειας, κι αντιθέτως εγώ γύρναγα, έπινα, κάπνιζα, γκομένιζα, καβγάδιζα, έκανα όλα τα απαγορευμένα σ’ εκείνον. Τόσο ακραίος του φαινόμουν, που με πείραζε πως ζω σαν Ινδιάνος.

Οπως ήταν επόμενο, παρά τον κοινό μας γενέθλιο τόπο και το δέσιμο που έχουμε, γίναμε δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Δεν εννοώ καλύτερος ή χειρότερος, μόνο διαφορετικός.

«Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει μια χορδή που λέγεται πατρίδα»

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος μοιάζει να έχει ζήσει πολλές ζωές διαφορετικές μεταξύ τους. Από τον βαθύ Πειραιά όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι τα βουνά που όργωσε για να καταγράψει τον βίο του Αρη Βελουχιώτη. Από το σκυλάδικο του Αλογάκου στο Ικόνιο και την Τρούμπα μέχρι την κοινή ζωή που μοιράστηκε με την Ελένη και τη Μαλβίνα ή τον χώρο της διαφήμισης όπου είχε για χρόνια μια μεγάλη πορεία. Το θαυμαστό είναι πως όλες αυτές οι αποσκευές έχουν στην πορεία του Διονύση δύο όψεις. Η μία είναι αυτή που βιώθηκε και η άλλη είναι αυτή που μεταπλάθεται σε έργο. Aπό το 1976 που πρωτοέγραψε λογοτεχνία («Δανεικιά γραβάτα») μέχρι σήμερα που ολοκληρώνει την τριλογία του για τον αγαπημένο του Πειραιά (και αυτό το κάνει από το σπίτι του στο Μετς). Ο Χαριτόπουλος ζει μια σχεδόν ασκητική ζωή, γράφοντας όμως με πάθος για τη δημόσια. Μας δέχεται σπίτι του και μιλά για τον Πειραιά, τον Ολυμπιακό, τον Αρη, την πατρίδα, τα συλλαλητήρια, τις γυναίκες, τη μετανάστευση. Απλά και απολαυστικά.     

Τι γράφετε τώρα; 

Ολοκληρώνω την τριλογία, χρέος στην πόλη μου που λατρεύω, τον Πειραιά. Εγινε πρώτα το "Εκ Πειραιώς", μετά οι "Πειραιώτες" και το φθινόπωρο εκδίδεται το "Πειραιάς βαθύς". Είναι τα σπλάγχνα της πόλης, το οργανωμένο έγκλημα, αναμοχλεύω τον βυθό του υπόκοσμου, κυρίως τον προπολεμικό. Ξέρεις ότι υπήρξε σχέδιο δολοφονίας του Μεταξά; έμεινε κρυφό. Στον Πειραιά ήταν ο εκτελεστής που είχαν επιλέξει…

Πού ψάξατε;

Μεγάλη έρευνα. Στον παλιό Τύπο, συνεντεύξεις με παλιούς Πειραιώτες και με παλιούς αστυνομικούς που ήξεραν την πόλη σαν την τσέπη τους. Τις έκανα εγώ. Κάποιες είναι ακούσιες, μου τις διηγούνταν πριν μου μπει η ιδέα.

Γιατί σας στοιχειώνει ο Πειραιάς ενώ εδώ και χρόνια μένετε αλλού;

Μα δύο πράγματα με διαμορφώσανε: ο Πειραιάς και οι γυναίκες. Δεν είμαι κάτι άλλο. Τον έχω γυρίσει πεντακόσιες φορές σε κάθε στενό και στενάκι, σπίτι πήγαινα μόνο για ύπνο. Η ευτυχής συγκυρία ήταν αντί να πάω γυμνάσιο στα Μανιάτικα που γεννήθηκα, πήγα γυμνάσιο στο Πασαλιμάνι. Και είδα και την άλλη όψη της ζωής. Το Πασαλιμάνι ήταν πιο αστικό, όχι ότι δεν είχε τα πονηρά του, αυτό όμως με γλίτωσε. Ο βαθύς Πειραιάς που ζούσα δεν είχε σωτηρία. Για κάποια χρόνια πάταγα σε δυο βάρκες αλλά τελικά γλίτωσα.

Ζήσατε και γράψατε για την Τρούμπα..

ΤΑ ΕΘΝΗ ΔΕΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ!!!

Για εμπέδωση κλίκ ΕΔΩ 

"ΑΡΗΣ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ" – ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Αρχείο ΕΡΤ:1997 Ο παπά-Ανυπόμονος μιλά για Άρη και ΕΑΜ

«Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα….

Μιχαήλ Μπακούνιν

«Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα….Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν με τον δικό τους τρόπο, και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.

Υποκλινόμαστε, λοιπόν, στην παράδοση, στην ιστορία. Ή, καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δασκάλους και ερμηνευτές του παρελθόντος , αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά στο αίμα και στη σάρκα, στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών λαών».

Η εθνική επιβίωση είναι υπεράνω ιδεολογιών, ταξικών διαφορών, προσωπικών αδικιών και συμφερόντων.

του ΔΙΟΝΥΣΗ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΥ

Μόνο οι προλετάριοι έχουν πατρίδα

Η Η πραγματικότητα διέψευσε τον Κάρολο και τη Ρόζα

23.07.2016, Συντάκτης: Διονύσης Χαριτόπουλος*

Από το 1924 η ιδέα για ένα παγκόσμιο κράτος προλετάριων αποδείχτηκε ανεφάρμοστη. Η Σοβιετική Ενωση αναδιπλώθηκε εντός των συνόρων της και η μαρξιστική πάλη περιορίστηκε εντός των ορίων των εθνικών κρατών. Η πραγματικότητα διέψευσε τον Μαρξ και τη Ρόζα, ότι οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Οι εξελίξεις απέδειξαν πως οι προλετάριοι και πατρίδα έχουν και την υπερασπίζονται μέχρι θανάτου.

Αυτό που συνέβη είναι ότι, αντί να διεθνοποιηθεί το εργατικό κίνημα, διεθνοποιήθηκε το κεφάλαιο. Κι αφού πλέον «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα», πατρίδα έχουν μόνο οι προλετάριοι. Αποτελεί τη μόνη καταφυγή τους. Εντός των σαφών και συγκεκριμένων ορίων της, μπορούν να υπερασπιστούν πιο αποτελεσματικά τα ταξικά τους συμφέροντα, αντί σε ένα άξενο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, που εκτός από ανάλγητο είναι απρόσωπο και χαώδες.

Αλλά πατρίδα δεν σημαίνει μόνο οικονομικές διεκδικήσεις, παροχές και νούμερα. Είναι κάτι απείρως πιο βαθύ, ουσιαστικό και ανεξίτηλα υπαρξιακό για τον άνθρωπο. Τον νοηματοδοτεί και του δίνει υπόσταση, δεν είναι ένα τυχαίο άθυρμα των καιρών και των καταστάσεων. Αποτελεί ο ίδιος αναπόσπαστο μέλος μιας μεγάλης πληθυσμιακής ομάδας, που μιλάνε την ίδια γλώσσα, έχουν κοινή εθνική συνείδηση, κατοικούν στον ίδιο τόπο, έχουν κοινό πολιτισμό, κοινή ιστορία και κοινή καταγωγή.

Για την 28η Οκτωβρίου 1940*

 Δ. Χαριτόπουλου, Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σελ.22-25

Οι πραγματικές αιτίες των πολέμων σπάνια ομολογούνται.

Από τον 19ο αιώνα ο Κλαούζεβιτς έχει κυριολεκτικά ξεγυμνώσει την πραγματική φύση τους, που καλύπτεται πίσω από μεγαλόστομες πατριωτικές ή θεόπνευστες εξάρσεις και τρελούς ηγέτες: «Ο πόλεμος είναι μια μορφή των ανθρώπινων σχέσεων.(…) Είναι μια σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων ρυθμισμένη με το αίμα, κι είναι μόνο σ’ αυτό που διαφέρει από τις άλλες συγκρούσεις. Θα έπρεπε καλύτερα να τον συγκρίνουμε, περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη τέχνη, με το εμπόριο, που είναι επίσης σύγκρουση συμφερόντων».

Στις 5 Ιουνίου 1940 η Γαλλία δέχεται το Γερμανικό Blitzkrieg (κεραυνοβόλο πόλεμο) και συνθλίβεται σε ελάχιστες ημέρες∙ από τα νώτα της εισέρχονται για μερίδιο στη λεία και τα ιταλικά στρατεύματα. Προηγουμένως έχουν υποταχθεί στους Γερμανούς η Τσεχοσλοβακία, η Πολωνία, η Νορβηγία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο.

Η χιτλερική Νέα Τάξη εγκαθίσταται θλιβερά στην Ευρώπη.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940 η Ιταλία επιτίθεται στην Ελλάδα. Όχι εντελώς αναίτια, όπως συνήθως παρουσιάζεται. Με συντονισμένες κινήσεις αντιπερισπασμού «οι Βρετανοί επιδιώξανε και επεκτείνανε το πόλεμο στα Βαλκάνια» (Hobsbawm). Οι Ιταλοί μπαίνουν στο ελληνικό έδαφος από τα αλβανικά σύνορα, μισή ώρα πριν από την εκπνοή του τελεσίγραφου που επέδωσαν στο Μεταξά. Ο κόσμος περιμένει την επανάληψη του δράματος. Οι εισβολείς δεν έχουν καμία σχέση με τις γελοιογραφίες των ελληνικών εφημερίδων της εποχής. Δεν ήρθαν να αφήσουν τα κόκαλά τους στη Πίνδο. Είναι πάνοπλοι, πολεμούν σκληρά, και αρχικά έχουν ορισμένες επιτυχίες. Μόνο κάποια τάγματα Αλβανών που είχαν συγκροτήσει έδειξαν απροθυμία να πολεμήσουν τους Έλληνες τελικά αυτοδιαλύθηκαν.

Διονύσης Χαριτόπουλος: "Bουλώστε το όλοι! Δεν θα μας βάλετε εσείς να σκοτωθούμε μεταξύ μας

"Ευτυχώς που δεν υπήρχαν ΜΜΕ στην Κατοχή, θα ήμασταν όλοι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών." 

«Ευτυχώς που δεν υπήρχαν ΜΜΕ στην Κατοχή, θα ήμασταν όλοι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών.
Η τρομοκράτηση του ελληνικού λαού που επιχειρούν, είναι τερατώδης, πρόστυχη και διχαστική. Δεν χρειαζόμαστε τις συμβουλές σας και τον τρόμο που σπέρνετε για να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε με ευρώ ή δραχμή.
Θα το μάθετε στις 5 Ιουλίου το βράδυ. Τότε θα σας δώσουμε την εντολή.
Ως τότε βουλώστε το όλοι. Σας ξέρουμε, δεν σας εκτιμάμε, δεν σας πιστεύουμε. Δεν θα μας βάλετε εσείς να σκοτωθούμε μεταξύ μας.» 

Διονύσης Χαριτόπουλος 

Ανάρτηση από: www.lifo.gr

Αναδημοσίευση από:http://blogvirona.blogspot.gr/

Θυμάστε τον Πολέτι;

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος κάνει ένα μικρό σχόλιο για την κυβέρνηση…

Για να δείτε ολόκληρη τη Συζήτηση-βίντεο του Γιώργου Καραμπελιά με τον Διονύση Χαριτόπουλο (27-4-15) κάντε κλικ εδώ

Αναδημοσίευση από:http://blogvirona.blogspot.gr

Συναντήσεις Κορυφής| Γ. Καραμπελιάς, Δ. Χαριτόπουλος

Ο Γιώργος Καραμπελιάς συνομιλεί με τον Διονύση Χαριτόπουλο, για τη σύγχρονη περιπέτεια του ελληνισμού, από τον Άρη Βελουχιώτη μέχρι τα χθαμαλά πεζούλια του σήμερα.

Ζωντανή μετάδοση στις 27 Απρ 2015

Ο ηττημένος άντρας

Η εκ γενετής χρέωση του άνδρα, από τις πρωτόγονες ομάδες έως τις σύγχρονες κοινωνίες, παραμένει σταθερά η ίδια: Η εξασφάλιση της επιβίωσης του θηλυκού και των παιδιών που θα αποκτήσουν. Κάθε πούρος Μαρξιστής θα ερμήνευε το ζήτημα αποκλειστικά με κοινωνιολογικούς όρους, φαίνεται όμως πως δεν είναι μόνο έτσι. Τα άλματα της βιολογίας δείχνουν ότι αυτή η ανδρική δέσμευση είναι προγεννητική. Η κατανομή των υποχρεώσεων που προκύπτουν από την συνεύρεση αρσενικού και θηλυκού είναι εγγεγραμμένη στα εγκεφαλικά κύτταρα ολόκληρου σχεδόν του ζωικού βασιλείου. Το θηλυκό επιλέγει εκείνο το αρσενικό που η σωματική του ρώμη είναι εγγύηση όχι μόνο ευγονίας, αλλά και απρόσκοπτης διατροφής. Σε ορισμένα είδη η προκαταβολική προσφορά μεγάλων ποσοτήτων τροφής από το αρσενικό προς το θηλυκό είναι η προϋπόθεση του ζευγαρώματος.
Φαίνεται δίκαιο.
Το θηλυκό μετά το ζευγάρωμα κάνει μια τεράστια επένδυση χρόνου και εργασίας για την κύηση, τον γαλακτισμό και το μεγάλωμα του παιδιού,  οπότε απαιτεί εξασφάλιση. 
Το ζευγάρωμα είναι το μέλι.     
Το ζόρι αρχίζει για τον άνδρα που θέλει να σταθεί αξιοπρεπώς στο ύψος του ρόλου του. Προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, δουλεύει αδιαμαρτύρητα όσες ώρες απαιτούνται. Αν χρειαστεί πιάνει και δεύτερη δουλειά κι αν η κατάσταση γίνει ζοφερή, δεν διστάζει να ξενητευτεί ή και να παρανομήσει. Τις ληστείες τις κάνουν πάντα οι άντρες, αυτοί υποχρεούνται να φέρουν τα λεφτά στο σπίτι. 
Ο άντρας ορίζεται από την δουλειά του.    
Όμως στο ανταγωνιστικό πλέγμα παραγωγής, όπου επικρατεί τοbellum omnium contra omnes (πόλεμος όλων  εναντίον όλων), ουδείς σου εγγυάται ότι θα έχεις και αύριο δουλειά. Από άλλους εξαρτάται η επιβίωση η δική σου και των δικών σου. Αυτή η επιβίωση δια της εργασίας που επαγγέλθηκε ο Μαρξ και λατρεύτηκε από εκατομμύρια και εκατομμύρια θυσιάστηκαν με αυτή την ελπίδα.
Κάτι συμβαίνει ξαφνικά και βρίσκεσαι στο δρόμο.   
Η εταιρεία φαλήρισε, η διεύθυνση περιστέλλει τα έξοδα, τα προϊόντα δεν πουλιούνται, η ίδια η δουλειά πάλιωσε, τα συστήματα αναπροσαρμόζονται και χίλιοι δυο άλλοι λόγοι που υπερβαίνουν τον εργαζόμενο. 
Η ανεργία είναι κατάρα. 
Όλο το πλαίσιο της οικογενειακής ζωής ανατρέπεται. Η συμφωνία αρσενικού- θηλυκού κλυδωνίζεται επικίνδυνα.
Από όλα τα κουσούρια που μπορεί να σέρνει ένας άντρας τίποτε δεν είναι πιο αβάσταχτο από το να γυρνάει στο σπίτι του με άδεια χέρια. Πόσες γυναίκες δεν έχουν υποστεί δια βίου τιποτένιους συζύγους, βίαιους ή άπιστους, για μόνο τον λόγο πως συντηρούσαν την οικογένεια.