Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ,μιλώντας στο Συνέδριο «Δημογραφικό – Η μεγάλη Πρόκληση», που διοργανώνουν η Next is Now και η Dome Consulting, «έμπλεξε» δύο θέματα: το δημοσγραφικό με το μεταναστευτικό.
Είπε συγκεκριμένα:
«Ταυτόχρονα όμως, η ώριμη και κυρίως η συνειδητή ένταξη αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία θα ανακουφίσει και την πληθυσμιακή μας υποχώρηση. Και η εμπειρία μας από το πρώτο κύμα των Αλβανών μεταναστών, είναι μία εμπειρία θετική για την ελληνική κοινωνία και την ελληνική οικονομία. Η δεύτερη γενιά των οικογενειών αυτών έχουν πια ως πατρίδα τους την Ελλάδα και τόπο καταγωγής τη χώρα των γονιών τους. Και η εικόνα των μαθητικών μας παρελάσεων θα αποδεικνύει ότι πράγματι αξίζουν να αποκαλούνται Έλληνες όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας».
Πρώτα απ ΄ όλα θα πρέπει να αποφασίσει ποια ακριβώς είναι η θέση της κυβέρνησης του στο μεταναστευτικό. Από τη μία η κυβέρνηση θέλει «θωράκιση» της χώρας και από την άλλη ο πρωθυπουργός μιλά για συνειδητή ένταξη, που ναι είναι μια λύση για το μέγα θέμα της μετανάστευσης. Θέμα που θα συνεχίσει να μας απασχολεί για αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα. Σίγουρα για πολλά χρόνια .

Το δημογραφικό όμως δεν μπορεί να έχει σχέση με το μεταναστευτικό και σίγουρα δεν είναι η λύση του.
Το γιατί το έχει περιγράψει με σαφήνεια ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος σε συνέντευξη του στο Militaire.gr. Ο κ.Χαριτόπουλος θεωρεί το δημογραφικό ως το νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας.

Χρειάζονται πολλά περισσότερα για να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό και δυστυχώς δεν τα έχουμε ακούσει.
H ενίσχυση με 2.000 ευρώ για κάθε νέα γέννηση, και το αυξημένο αφορολόγητο κατά 1.000 ευρώ για κάθε παιδί, είναι «ασπιρίνες» σε βαριά ασθενή. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να νιώσουν ότι μπορούν να χτίσουν μια ζωή ,όσο το δυνατόν πιο σταθερή. Αυτή η ελπίδα έχει χαθεί εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα.

Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος σε άρθρο του γράφει και εξηγεί:

«Σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα πολλαπλής αιτιολογίας υπήρχε στην Ελλάδα (όπως και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες) και πριν από την είσοδό μας στο καθεστώς Μνημονίων και Δανειακών και έγινε ιδιαίτερα έντονο στη δεκαετία του 1980, πιθανώς οφειλόμενο σε μεγάλο βαθμό στην αλλαγή κοινωνικού υποδείγματος (παρακμή του ρόλου της οικογένειας και του θρησκευτικού αισθήματος, είσοδος των γυναικών στην αγορά εργασίας, πολύ έντονος ατομικισμός). Οι χώρες που αντιμετώπισαν επιτυχώς τις δημογραφικές συνέπειες τέτοιων αλλαγών υποδείγματος ήταν χώρες όπως η Γαλλία και οι σκανδιναβικές, όπου λήφθηκαν ιδιαίτερα μέτρα για τη στήριξη των μητέρων και της ανατροφής των παιδιών και όπου επιβιώνει μια λαϊκή, συλλογική και «σοσιαλιστική» θα λέγαμε κουλτούρα, όχι ο κυνικός και απολίτιστος ατομικισμός της Ελλάδας των ρουσφετιών, των νεόπλουτων και της κρατικοδίατης απάτης. Αυτή η πρώτη δημογραφική συρρίκνωση αντισταθμίστηκε όμως κάπως από την είσοδο μεταναστών.

Μόνο που, μετά την είσοδό μας στο καθεστώς Μνημονίων και Δανειακών, η δημογραφική συρρίκνωση έγινε από σοβαρό πρόβλημα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού βασικός μοχλός καταστροφής του. Ήδη, στην πρώτη «δεκαετία των Μνημονίων» (2010-20) ο ελληνικός πληθυσμός συρρικνώθηκε κατά περισσότερο από 400.000, όμως πρόκειται μόνο για την αρχική φάση μιας δημογραφικής συρρίκνωσης που όλες οι εκτιμήσεις υποστηρίζουν ότι θα οδηγήσει τον ελληνικό πληθυσμό στα επτά με οκτώ εκατομμύρια περί τα μέσα του αιώνα, παράλληλα με ταχεία γήρανσή του.
Τα Μνημόνια έπληξαν και συνεχίζουν να πλήττουν ευθέως τη δυνατότητα αναπαραγωγής του κοινωνικού σχηματισμού».
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το άρθρο.