Το φαιδρό στην υπόθεση του Φάμπρ και των ποικίλων υπερασπιστών του, είναι ότι τον θεωρούν «πρωτοποριακό καλλιτέχνη», ενάντια στο κατεστημένο, πολέμιο της «συντηρητικής» κοινωνίας, κάτι καθυστερημένων Βαλκάνιων και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Στην πραγματικότητα, η «ανατρεπτική» του τέχνη δεν είναι τίποτε άλλο από την θεαματική υλοποίηση του πνεύματος του καπιταλισμού, μετά από τις μεγάλες προκλήσεις του 1968. Το κίνημα ριζοσπαστισμού του 1960, εν πολλοίς νεορομαντικό μέσα στις αντιφάσεις του,ηττήθηκε έπειτα από μια μεγάλη αντεπανάσταση, η οποία κατέστειλε το αντιστασιακό πνεύμα, αλλά ενσωμάτωσε στον εμπορευματικό μετανεωτερικό κόσμο, πολλές πτυχές και αιτήματά του. Οι σχετικά περισσότερο ανώδυνες πλευρές του αποτυπώθηκαν σε νέους θεσμούς και συμπεριφορές στο εσωτερικό των κοινωνιών και του πλανήτη.
Ο ριζοσπαστικός μοντερνισμός του ΄68, υλοποιήθηκε από τον κεφαλαιοκρατικό-θεαματικό κόσμο, ως αυτοσκοπός της κωλοπαιδίστικης αντίδρασης, ενάντια σε οποιαδήποτε ηθική, παράδοση και κληρονομιά πνεύματος, ιστορίας και δεσμού. Η πρόκληση και η αμφισβήτηση, ενσωματώθηκε ως ειδωλολατρική λατρεία της «καινοτομίας» και της πρόκλησης της διαφήμισης και του μάρκετινγκ.
