Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ τις ύποπτες προτροπές εκ μέρους αμερικανών κυρίως οικονομολόγων, σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα όφειλε να επιστρέψει στη δραχμή – έτσι ώστε να επιλύσει με το μαγικό ραβδί, με τη βοήθεια δηλαδή της υποτίμησης, τα προβλήματα της οικονομίας της.
Χωρίς καμία αμφιβολία, ο πλανήτης μας βιώνει την τέταρτη φούσκα των τελευταίων ετών – πολύ πιο μεγάλη, αλλά και ασύγκριτα πιο επικίνδυνη από τις τρεις προηγούμενες (φούσκα του διαδικτύου στις Η.Π.Α., ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης ή subprime, υπερχρέωση της Ευρωζώνης), πόσο μάλλον σε συνδυασμό με τη φούσκα των παραγώγων.
Harpa: Το μέγαρο μουσικής της Ισλανδίας στο Reykjavik, το οποίο κόστισε περί τα 100 εκατ. €, είχε σταματήσει με το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 – επειδή η ομάδα επενδυτών που το είχε αναλάβει χρεοκόπησε. Το πήρε αργότερα το δημόσιο (54%) και η πόλη (46%).
Πρόκειται για τη φούσκα των περιουσιακών στοιχείων, τα οποία αυξήθηκαν παγκοσμίως κατά 8,1%, παρά το ότι η παγκόσμια παραγωγή προϊόντων αυξήθηκε μόλις κατά 3% – με την «κλιμάκωση» των περιουσιακών στοιχείων να οφείλεται κυρίως στην παράλογη έκρηξη των χρηματιστηριακών δεικτών.
Για παράδειγμα, ο βασικός δείκτης του γερμανικού χρηματιστηρίου (DAX), αυξήθηκε κατά 29% το 2012 (συνεχίζεται η ανοδική του πορεία το 2013), ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας ήταν μόλις 0,7% – με αποτέλεσμα πολλοί Γερμανοί να θεωρούν ότι είναι πλουσιότεροι, απλά και μόνο επειδή αυξήθηκε η αξία του μετοχικού χαρτοφυλακίου τους.
Ευτυχώς σε μακροπρόθεσμη βάση, αλλά δυστυχώς σε βραχυπρόθεσμη, στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο - αφού η περιουσία των Ελλήνων μειώθηκε στο 28% του μέσου όρου της Ευρωζώνης, από 50% πριν την κρίση. Κάτι σχετικά ανάλογο συνέβη και στην Ισπανία, όπου η περιουσία των Ισπανών περιορίσθηκε στο 44%, από 61% προηγουμένως.
Εάν δε συνυπολογίσουμε τη μείωση της αξίας των ακινήτων στη χώρα μας, η οποία υπολογίζεται τουλάχιστον στο 30%, θα διαπιστώσουμε ότι, η συνολική μας ζημία πλησιάζει το 1 τρις €, σε σχέση με το 2007 – έναντι της οποίας λάβαμε δάνεια ύψους περί τα 210 δις € (άρθρο), απλά και μόνο για την ανακύκλωση των παλαιοτέρων.
Στα πλαίσια αυτά, εάν η πατρίδα μας καταφέρει να ξεπεράσει τα προβλήματα της, έστω σε κάποιο βαθμό, κάτι που θεωρούμε όχι μόνο εφικτό, αλλά πανεύκολο, θα αναδειχθεί στον καλύτερο επενδυτικό προορισμό του πλανήτη – αφού μόνο και μόνο οι δυνατότητες επίτευξης χρηματιστηριακών κερδών ξεπερνούν τα 200 δις € (η σημερινή κεφαλαιοποίηση είναι της τάξης των 68 δις €, με το δείκτη στις 1.000 μονάδες – από 5.500 κάποτε, όταν τα υπόλοιπα χρηματιστήρια είναι υψηλότερα από ποτέ).
Ανεξάρτητα τώρα από αυτά, πέντε χρόνια μετά τη χρεοκοπία των τραπεζών της Ισλανδίας, όπου χιλιάδες καταθέτες έχασαν τα χρήματα τους, το νόμισμα κατέρρευσε και η χώρα διασώθηκε την τελευταία στιγμή, με δάνεια του ΔΝΤ και των γειτονικών κρατών (ανάλυση), η κρίση φαίνεται να επιστρέφει – παρά το ότι η διευθύντρια του ΔΝΤ, τον Αύγουστο του 2012, χαρακτήρισε τον τρόπο της αντιμετώπισης της κρίσης από τη χώρα, με κύριο όπλο την υποτίμηση του νομίσματος, ως πρότυπο για τα υπερχρεωμένα κράτη της Ευρωζώνης.
Ίσως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ τις «ύποπτες προτροπές» εκ μέρους αμερικανών κυρίως οικονομολόγων, αλλά και Ευρωπαίων (Γερμανών ως επί το πλείστον) ή Ελλήνων, σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα όφειλε να επιστρέψει στη δραχμή – έτσι ώστε να επιλύσει με το μαγικό ραβδί, με τη βοήθεια δηλαδή της υποτίμησης, τα προβλήματα της οικονομίας της.
