Εξαιρετικό / επίκαιρο άρθρο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη στα ΝΕΑ 11.1.2020

Γράφει μεταξύ άλλων:

"Κάποιοι εδώ και χρόνια προβάλλουν την αυτοκτονική άποψη ότι διεθνισμός και κοσμοπολιτισμός είναι να ενθαρρύνουμε τον εθνικισμό των γειτόνων. Και βρίσκουν πως έχουν πάντα δίκιο στις επιθετικές διεκδικήσεις τους οι Σκοπιανοί, οι Τούρκοι και άλλοι, επιπλέον, δε, πως και ιστορικά είχαν πάντα αυτοί δίκιο και οι Έλληνες πάντα άδικο. Μονίμως. Φτάσανε να υποστηρίζουν πως τα περνούσαμε ζωή και κότα επί Τουρκοκρατίας (αποφεύγουν τη λέξη και γράφουν εξωραϊσμένα "επί οθωμανικής διοίκησης") κι ότι παρότι οι γείτονες μας χρωστάνε γενοκτονίες, εμείς οφείλουμε να τους δώσουμε και το βόδι. Τόση γενναιοδωρία.

Κι αν σούβλισαν τον Διάκο, τότε, σε κάθε περίπτωση, έφταιγε ο ίδιος - εξάλλου ο Διάκος δεν είναι παρά μια αναδρομική επινόηση της CIA. Και στη Σμύρνη έγινε ένα απλό στριμωξίδι, το κρυφό σχολειό ήταν ΙΕΚ και ο Ζάλογγος δεν υπήρξε. Ο Κολοκοτρώνης τίναζε χαριτωμένα τη στάχτη απ' τον ώμο, το Έπος της Αλβανίας είναι ένας μύθος και το "Όχι" το είπε η θεία μου. Η Θεσσαλονίκη δεν απελευθερώθηκε το 1912 , αλλά (δες λέξη) "ενσωματώθηκε" στο ελληνικό κράτος. Δεν σκοτώθηκαν χιλιάδες Έλληνες στη μάχη των Γιαννιτσών, δεν πολιορκήθηκε η πόλη και δεν παραδόθηκε αναγκαστικά, αλλά μας την έδωσε μποναμά ο Ταχσίν Πασάς, επειδή είμαστε τσόκ γκιουζέλ.

Γιώργος Σκαμπαρδώνης - Κροκέτα συνταξιούχου

Απ' ό,τι ακούγεται πρόκειται σε λίγο να δημιουργηθούν εργοστάσια που θα παράγουν ειδική, πάμφθηνη κροκέτα για τους συνταξιούχους, με πρώτη ύλη τα περιττώματά τους - αντί να τα ξεραίνουνε δηλαδή οι ίδιοι στο σπίτι, θα περάσουμε σε μαζική παραγωγή λόγω περαιτέρω περικοπής των συντάξεων, ώστε να έχουν οι γέροντες κάποια τροφική αυτονομία, ένα είδος αειφορικής αυτοτροφοδοσίας. Θα υπάρχουν βέβαια και σεμινάρια αποξήρανσης κατ' οίκον, για όσους έχουν πρόβλημα μετακίνησης.

Λέγεται πως η βασική ιδέα προέκυψε από ορισμένα πουλιά της ερήμου, τα οποία βιβρώσκουν τις κουτσουλιές τους σε φάσεις μεγάλης ξηρασίας οπότε και απόλυτης έλλειψης τροφής, και μετά πάλι τις ξανατρώνε, σχεδόν αενάως - ή τουλάχιστον μέχρι του σημείου που αν περνάει από κάτω πλανώμενος Βεδουίνος και φάει τέτοια ανακυκλωμένη κουτσουλιά στο κεφάλι εξ ουρανού, αυτή θα έχει γίνει ήδη τόσο σκληρή, που θα του ανοίξει τρύπα στο κρανίο, ωσάν να έχει φάει αδέσποτη σφαίρα.

(Ο Ντίνος γράφει: «Πάλι καλά που πήγες από αδέσποτη. Σκέψου να πήγαινες από δεσποτική»).

Συνεπώς είναι λογικό η κυβέρνηση, διδασκόμενη από τη φύση, να φτάσει σε αυτό το ευφυές μέτρο της γεροντοκροκέτας μεγέθους σκυλοκροκέτας - μήπως εδώ και πόσα χρόνια δεν γίνεται αξιοποίηση της σβουνιάς του βοδιού, των αγελάδων και άλλων ζωντανών που χρησιμοποιείται ως καύσιμη ύλη, ως βασικό υλικό οικοδομής, αλλά και ως μεταποιημένος μεζές για άλλα ζώα που στη συνέχεια τα τρώμε εμείς οι άνθρωποι και μάλιστα ως διακεκριμένα προϊόντα βιολογικής εκτροφής;

Γιώργος Σκαμπαρδώνης: Συνωστισμός στο Αιγαίο

ΤΑ ΝΕΑ 3/3/2018 /

Σ' όλη σχεδόν τη Μεταπολίτευση, μας έλεγαν ότι οι Τούρκοι είναι και ήταν καλά παιδιά, ντερβίσηδες και καραμπουζουκλήδες, ότι εμείς φταίγαμε που εξεγερθήκαμε το '21, κι ότι περνούσαμε μια χαρά στην Τουρκοκρατία, χαϊρλίδικα. Οτι εμείς οι Ελληνες φταίμε για όλα, ακόμα και για το ότι υπάρχουμε και αναπνέουμε. Πως στην Σμύρνη δεν έγινε παρά ένας απλός συνωστισμός με μπόλικο κολλητήρι, ότι Γενοκτονία των Ποντίων δεν υπήρξε ποτέ, ούτε των Αρμενίων. Πως έπρεπε όταν μπήκαμε στην Τριπολιτσά, μετά από αιώνες σφαγών των Ελλήνων, εξανδραποδισμών, γενιτσαρισμών και άπειρων εγκλημάτων και σκότους επί τέσσερις αιώνες, να τους μιλάμε στον πληθυντικό και να τους λέμε υποκλινέστατα μπουγιουρούμ εφέντη μ'. Οτι ο Κολοκοτρώνης ήταν αδερφή και πιθανώς ο Καραϊσκάκης να είχε στάχτες στο πέτο. Να μην μιλάμε περί μπούρκας γιατί η Μπουμπουλίνα σε κάποιον πίνακα ζωγραφικής φορούσε τσεμπέρι κι ότι στο Ζάλογγο οι γυναίκες σάλταραν κατά λάθος, σκοτώθηκαν κάνοντας ακραία σπορ, ή ότι έπεσαν στον γκρεμό απλώς λόγω του άθλιου νόμου της βαρύτητας.

Και είχαν κολλήσει με εμμονή στο ότι δεν υπήρξε κρυφό σχολειό, ούτε Αρκάδι, ούτε Κούγκι, και έπρεπε οι ημιδιανοούμενοι να προσαρμόζονται σε αυτό το μοτίβο μήπως και φανούν μη επαρκώς προοδευτικοί, να απολογούνται στη διάχυτη, λευκή, αριστερή τρομοκρατία συνέχεια και δουλοπρεπώς. Να αναμασούν διαρκώς ανθελληνικά κλισέ, αρνούμενοι την οποιαδήποτε μελέτη των πρωταρχικών πηγών - άσε, εκείνος ο καημένος ο Παλαιών Πατρών που αναδρομικά, ύστερα από εκατόν πενήντα χρόνια τράβηξε περισσότερα από όσα είχε τραβήξει επί Τουρκοκρατίας. Ακόμα λίγο και θα τον έμπλεκαν με τη Novartis και με κανένα τροχήλατο μανουάλι-πεσκέσι απ' την εταιρεία.

Je suis snob

Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Το είπε ο Μπορίς Βιαν: Είμαι σνομπ. Δεν μου αρέσει αυτό, αλλά είμαι σνομπ. Κι είμαι σνομπ διότι τυγχάνω ελίτ και σπεσιαλίστας, γνωρίζω Ιστορία, Κοινωνιολογία, Συγκριτική Γραμματολογία και τρώω συχνά σε κινέζικο. Γι' αυτόν τον επιπλέον λόγο μπορώ άνετα να κάνω και καμιά ερασιτεχνική ψυχανάλυση του πλήθους α λα Γουστάβ Λε Μπον. Ζω μεταξύ του Ντα Κάπο, του πανεπιστημίου και των ΜΜΕ, οπότε μ' ενοχλεί βαθιά η λαϊκουριά, οι πολλοί άνθρωποι μαζί, και κυρίως τα συλλαλητήρια - όλοι αυτοί οι agricolae, οι τρακτεροκουδουνόβλαχοι που ροβολούν απ' τις ραχούλες κι έρχονται να μολύνουν με τις αγροτικές τους ποδάρες τα σεπτά τσιμέντα του άστεως. Ολος αυτός ο συρφετός που σκαπέτισε με πούλμαν απ' την Πίνδο, τη Σίνδο, αμφί των Τεμπών, και από άλλες άγνωστες περιοχές του κόσμου όπως η Καστοριά και η Ιερισσός και κατέληξε στη Βασιλίσσης Σοφίας να λερώσει με τα προλεταριακά του δάχτυλα τα σικ ποτήρια των υπαίθριων αθηναϊκών καφέ ή να πιει μοχίτος με δυόσμο στα αστικά φλιτζάνια των παραλιακών μπαρ της Σαλονίκης. Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι απρόσκλητοι, καθυστερημένοι βάρβαροι που συνέρρευσαν; Τι είναι όλοι αυτοί οι αμόρφωτοι, οι αντιδραστικοί, οι άξεστοι, οι εθνικόφρονες, οι ακροδεξιοί, οι διαταραγμένοι, οι σαλταρισμένοι, χωρίς αγωγή, που δεν έχουν διαβάσει ούτε μια σελίδα Ρενέ Σαρ, ή Γκουαταρί, κι αγνοούν τον Ρεβερντί και τον Λεβί-Στρος; Ασε από Προυστ - δεν έχουν ιδέα. Αγνοούν ακόμα και την ύπαρξη της Αλμπερτίν.

Νιώθω φρίκη κι αποστροφή, εγώ ο προοδευτικός νεοαστός (πρώην επαρχιώτης, βέβαια), νιώθω απέχθεια γι' αυτούς τους δασύπρωκτους προγάστορες, όλον αυτό τον όχλο με τις σημαίες που αλαλάζει, που σηκώνει κεφάλι πιστεύοντας πως δικαιούται να έχει άποψη για θέματα που κατέχω μόνο εγώ, σε βάθος μήκος και πλάτος, ελέω Θεού και αποκλειστικά, λόγω προοδευτικής ειδικής ειδικότητος. Είμαι σοφός και μόνο εγώ αντιλαμβάνομαι τα μελλούμενα, καταλαβαίνω τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων, ενώ, όπως λέει ο αλεξανδρινός στο ποίημά του «Σοφοί δε προσιόντων»: «εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί».

ΕΓΕΡΣΗ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ

Του Ηλία Σκαμπαρδώνη

Ρώτησα έναν συμπατριώτη που ζει χρόνια στη Γερμανία, ενώ πηγαίναμε από το Ααχεν στην Κολωνία, ποια η διαφορά μεταξύ ενός Ελληνα κι ενός Γερμανού.

Μου απάντησε ότι αν βγει ένας γερμανός υπουργός, ή ένας κρατικός υπάλληλος και ζητήσει ή απαγορεύσει κάτι, τότε κάθε Γερμανός θα υπακούσει, ενώ αν βγει ένας έλληνας κρατικός αξιωματούχος και ζητήσει κάτι αντίστοιχο, ο έλληνας πολίτης θα πει, ακούγοντάς τον:

- Ελα, μωρέ, τον μαλάκα.

Και θα πάει, πιθανώς, να βουτήξει ηδονικά στο μαζούτ του Σαρωνικού και μάλιστα χωρίς σκάφανδρο Καλύμνου. Ο ρυπαρός ρυπαρωθήτω έτι. Διότι αυτός ξέρει καλύτερα απ' τους ειδικούς και τους επιστήμονες, αυτός ξέρει τα πάντα εκ γενετής, είναι ανώτερος κι ευφυέστερος όλων - ιδίως αν διάβασε και τρεις σελίδες Μαρξ, νοούμενο ως Γκρούτσο Μαρξ. Η εξουσία τον ενοχλεί, οι πετυχημένοι τον ενοχλούν, η τεχνολογία τον ενοχλεί, οι σπουδαγμένοι έξω τον ενοχλούν και είναι φλώροι, ενώ αυτός έχει «κοινωνική μόρφωση», άρα κατέχει τα πάντα από πείρα και εκ Θεού. Μπορεί να συμβουλέψει μέχρι και αεροναυπηγό που φτιάχνει Στελθ. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτόν είναι ότι ενώ θα μπορούσε να κυβερνήσει επιτυχώς τη χώρα, ως πρωθυπουργός, δυστυχώς είναι αναγκασμένος να ασχολείται όλη μέρα με το μπακάλικο.

Αυτή, λοιπόν, η φράση «δεν πήρε πτυχίο, αλλά έχει κοινωνική μόρφωση» προσέφερε πολλά στο δράμα που ζούμε, και βέβαια το νόημά της κυριαρχεί στο υψιπετές Διαδίκτυο. Κι όχι ότι δεν έρπει εντός της κάποια αλήθεια, διότι όντως, απ' την άλλη, απολαμβάνουμε μια κυβέρνηση που δεν έχει καθόλου μαριναριστεί προηγουμένως μέσα στην πραγματικότητα, αποτελείται κυρίως από τέκνα του σωλήνα, εκτός εργασίας, εκτός κοινωνίας και πιάτσας, ή εντός δημοσίου, που αποφασίζουν με βάση τις τετελεσμένες ιδέες που είχαν το '70. Ισως και να πιστεύουν ότι ο χορός της μόδας είναι ακόμα η γιάνκα και ο Λομπσάν Ραμπά.