π. Ανανίας Κουστένης: Η Εκκλησία απέναντι στην Κρίση

Tην Τρίτη, 25 Σεπτεμβρίου του 2012, στα Γραφεία της εφημερίδας "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ", ο π. Ανανίας Κουστένης τέλεσε Αγιασμό και μίλησε με θέμα:

 Η Εκκλησία απέναντι στην Κρίση.

 Ο πρόεδρος της Χ.Δ, Μανώλης Μηλιαράκης και o διευθυντής της "Χ" Κώστας Μπλάθρας αναφέρθηκαν στο πρόγραμμα δράσης της νέας περιόδου.

Η πηγή του κακού

Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ...

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

Για το πρόβλημα της διεθνούς"προστασίας" , της εξάρτησης απέφυγαν να μιλήσουν κατά την προεκλογική περίοδο.

Κι όμως, όπως φαίνεται από τα εδάφια του βιβλίου του Τάσου Λιγνάδη που ακολουθούν,

 200 χρόνια μετά, 

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ

___________

"...Τό ελληνικόν κρατίδιον από τής Επαναστάσεως τού 1821 μέχρι τών ημερών μας έζησε βίον "νομικώς" μέν ανεξάρτητον, πραγματικώς δέ αποικιακού ή νεοαποικιακού τύπου...

Εις τά προτεκτοράτα καί τάς αποικίας καί αι κυβερνήσεις καί οι λαοί ουδέν άλλο εκφράζουν τελικώς ή την φωνή τού κυρίου των...

Η καθυστέρησις εις τήν εξέλιξιν, ως εφάνη εκ τού όλου βιβλίου, θά πρέπει νά ερμηνευθή εκ τής δανειοδοτήσεως, η οποία επέτρεψεν εις τούς ξένους τελικώς ή νά αξιοποιούν διά λογαριασμόν των τάς πλουτοπαραγωγικάς δυνατότητας τής Ελλάδος, αι οποίαι είναι άκρως σημαντικαί, ή νά εμποδίζουν τήν αξιοποίησίν των από ελληνικής πλευράς, διά νά διατηρούν την εθνικήν οικονομίαν εις επίπεδον επαιτούσης αγοράς.  Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος θά επιθέση την σφραγίδα της απροσχηματίστου εξαρτήσεως καί εις τόν οικονομικόν και εις τόν πολιτικόν τομέα.

Ο "κεφαλικός" φόρος τού αίματος τών δανείων, αι πτωχεύσεις, η μετανάστευσις, η βρεφική θνησιμότης, ο υποσιτισμός, η έλλειψις υγειονομικής περιθάλψεως, ο αναλφαβητισμός και όλα τά ανάλογα πλάσματα της εθνικής υποδουλώεως, θά είναι τά εμπόδια, τά οποία είχε νά αντιμετωπίση εις τήν πορεία του διά τήν απόκτησιν τής πραγματικής του ανεξαρτησίας το ελληνικόν κράτος...

Η δυσπιστία καί η απραγμοσύνη διά τήν απόκτησιν τής ανεξαρτησίας μία και μόνην βεβαίαν συνέπειαν έχει, τήν διατήρησιν τής εξαρτήσεως..."

______

Του Τάσου Λιγνάδη,

"Η ΞΕΝΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ (1821-1945)"

 Εναλλακτικές εκδόσεις 2020

-------------

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΝΤ. για τη νέα χρονιά

Posted on 04/01/2021 by Νίκο Ιγγλέση

Ο καινούργιος χρόνος βρίσκει τον Ελληνισμό αντιμέτωπο μ’ ένα συνδυασμό θανάσιμων κινδύνων και διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξή του.

Η πατρίδα μας, την προηγούμενη δεκαετία,  καταστράφηκε οικονομικά και αποσαθρώθηκε κοινωνικά από τα μνημόνια, που επιβλήθηκαν για να εξυπηρετείται το δυσθεώρητο συναλλαγματικό χρέος που, από το 2002, δημιούργησε το ευρώ.

Η έλευση της πανδημίας, στις αρχές του προηγούμενου χρόνου, επιτείνει την καταστροφή και αυξάνει την ξένη εξάρτηση. Η κυβέρνηση χρειάζεται χρήματα προκειμένου να καλύψει τις τεράστιες δαπάνες που απαιτούνται από την αναστολή λειτουργίας πολλών τομέων της οικονομίας και τη μείωση των εισπράξεων από φόρους. Μη μπορώντας όμως, μέσα στο Ευρωσύστημα, να εκδώσει νέο χρήμα, εκδίδει νέο χρέος.

Η χώρα βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δραματικό τρίπτυχο: Μεγάλη ύφεση, τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα και εκτίναξη του δημόσιου χρέους.

Όλοι οι συντελεστές ισχύος της Ελλάδας καταρρέουν και η πατρίδα μας έχει χάσει και τα τελευταία ίχνη εθνικής κυριαρχίας. Έχει καταστεί αποικία χρέους που ελέγχεται, σε όλα τα επίπεδα, από το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη.

Από την πλευρά της, η αναθεωρητική Τουρκία, διαπιστώνοντας την ελληνική αδυναμία και εξάρτηση, ξεδιπλώνει τις επεκτατικές προθέσεις της στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Α. Μεσόγειο και την Κύπρο. Πρόκειται για μια «απέραντη απειλή» που επιδιώκει να καταστήσει και τις δύο κρατικές οντότητες του ελληνικού έθνους δορυφόρους της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο ελληνικός πληθυσμός μειώνεται, οι γεννήσεις είναι λιγότερες από τους θανάτους, ενώ περίπου 500.000 Έλληνες μετανάστευσαν την περίοδο των μνημονίων. Ταυτόχρονα αλλοεθνείς πληθυσμοί, στη συντριπτική πλειονότητά τους μουσουλμανικοί, εγκαθίστανται στην ελληνική επικράτεια. Πρόκειται για υβριδική επιχείρηση που συντονίζεται από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες. Στόχος είναι η προοδευτική και συστηματική αντικατάσταση του πληθυσμού ώστε η ελληνική κοινωνία να γίνει πολυπολιτισμική, να αποτελείται, δηλαδή, από διάφορες μειονότητες μία εκ των οποίων θα είναι η ελληνική.

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Αθήνα είναι ανίκανο να υπερασπίσει τα ύψιστα συμφέροντα του έθνους. Δειλό, φοβικό και εξαρτημένο το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μητροπολιτικών κέντρων που ελέγχουν τη χώρα. «Δεξιά» και «Αριστερά» ταυτίζονται σ’ όλες τις βασικές επιλογές. Από την παραμονή στο Ευρωσύστημα μέχρι την κατευναστική – ενδοτική πολιτική απέναντι στην τουρκική απειλή.

Καμιά εθνοκεντρική πολιτική ούτε νομισματική, ούτε οικονομική, ούτε παραγωγική, ούτε κοινωνική, ούτε διπλωματική, ούτε καν αμυντική δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν δεν εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά συμφέροντα των επικυρίαρχων δανειστών.

Η «αφανής κατοχή» που έχει επιβληθεί από το συναλλαγματικό χρέος έχει μετατρέψει την πατρίδα μας σε «αναλώσιμο κράτος» σύμφωνα προς τις εκάστοτε επιδιώξεις των μητροπολιτικών κέντρων που την ελέγχουν.

Περισσότερο από μια δεκαετία οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις υποχρηματοδοτούνται και οι αμυντικές βιομηχανίες συρρικνώνονται και εκποιούνται, ακόμη και σήμερα, σε ξένα συμφέροντα, προκειμένου να εξυπηρετείται το ευρω-χρέος, όπως απαιτούν οι δανειστές. Από την άλλη πλευρά η Τουρκία υλοποιεί, εδώ και πολλά χρόνια, ένα πρόγραμμα υπερεξοπλισμών ώστε να εκβιάζει και, τη δεδομένη στιγμή, να υποτάξει τον Ελληνισμό.

Είναι βιώσιμο κράτος η Ελλάδα;

Του Σάββα Καλεντερίδη από το pontos-news.gr 

Επειδή παρακολουθώ και μελετώ σε επαγγελματική βάση την Τουρκία τουλάχιστον από το 1991, αντιλαμβάνομαι ότι η φράση του Νταβούτογλου «η Ελλάδα δεν είναι βιώσιμο κράτος» δεν είναι δική του. Είμαι σίγουρος ότι αυτό αποτελεί την εκτίμηση των τουρκικών υπηρεσιών και κυρίως του τουρκικού ΥΠΕΞ, το οποίο διά της πρεσβείας του στην Αθήνα και των άλλων διπλωματικών αποστολών που διαθέτει στην Ελλάδα, παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και συντάσσει ανάλογες μελέτες, μία από τις οποίες κατά πάσα πιθανότητα κατέληγε στο ως άνω συμπέρασμα.

Ας δούμε όμως πού είναι πιθανό να στηρίχτηκε μια τέτοια έκθεση, για να καταλήξει στο συμπέρασμα αυτό.

Πρώτον, η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν είναι σε θέση να προστατέψει τα σύνορά της απέναντι σε ένα σχέδιο της Τουρκίας για την άλωσή της με αποστολή μουσουλμανικών πληθυσμών που εισβάλλουν μαζικά.

Δεύτερον, είναι ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο που οι ίδιοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της, σε συνεργασία με τους πολιτικούς προϊσταμένους τους και μέσα από μια ιδιότυπη διακομματική συναίνεση, αλλοιώνουν ή σβήνουν την ελληνική ιστορία, η οποία είναι ο συνδετικός κρίκος ενός έθνους, που το οδηγεί ισχυρό και συγκροτημένο στο μέλλον.

Τρίτον, η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο που οι ιστορικοί που πληρώνονται από το κράτος επιμένουν επί δεκαετίες να επιβάλλουν με αντιεπιστημονικό τρόπο τη θεωρία της ασυνέχειας του ελληνικού έθνους. Ότι δηλαδή αυτό που λέμε σήμερα ελληνικό έθνος, ούτε λίγο ούτε πολύ δεν έχει καμία σχέση με τους αρχαίους Έλληνες.

Τέταρτον, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που σε επίπεδο πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ελίτ, αλλά και διαμορφωτών της κοινής γνώμης, υιοθετεί τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς σε εθνικά ζητήματα που απασχολούν την κυβέρνηση και το κράτος. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει κατά κόρον στα όσα προηγήθηκαν αλλά και επακολούθησαν της επαίσχυντης και κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών, το βλέπουμε και τώρα, με τα ελληνοτουρκικά. Καθηγητές που έκαναν διδακτορικό για την «επιτυχημένη οικονομική πολιτική» της χούντας των συνταγματαρχών, την οποία διατριβή έχουν εξαφανίσει από ντροπή, και διατέλεσαν σύμβουλοι πρωθυπουργών, πασάρουν τα τουρκικά επιχειρήματα στους Έλληνες αναγνώστες, για τα θέματα της συνεκμετάλλευσης, της ΑΟΖ, της υφαλοκρηπίδας, ακόμα και της προσφυγής στη Χάγη, όχι μόνο για το θέμα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, αλλά και για διεκδικήσεις της Τουρκίας εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας.

Πέμπτον, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που αντί να ενθαρρύνει αλλά και να διδάσκεται από τη μεθοδικότητα, ευρηματικότητα και αποτελεσματικότητα των Ελλήνων της Κύπρου στο θέμα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών της πόρων, επιρρίπτει ευθύνες στους αδελφούς μας Έλληνες της Κύπρου, επειδή εκείνοι επέδειξαν το θάρρος απέναντι στους Τούρκους, που δεν επιδείξαμε εμείς.

Αυτές τις άθλιες επιθέσεις κάνουν όλοι όσοι συμμετέχουν στα ανθελληνικά παιχνίδια που ανέφερα παραπάνω.

Η Δύση και ο ελληνικός δρόμος

Γιώργος Κοντογιώργης,

Η Πολιτεία που επικράτησε στην Ευρώπη, αρχικά ως απολυταρχία/κρατική δεσποτεία και στη συνέχεια με το προσωνύμιο του κράτους-έθνους, ταξινομείται από το νεοτερικό άνθρωπο στις δημοκρατίες. Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία την ορίζει ως μια εκλόγιμη μοναρχία με ισχυρή ολιγαρχική θεμελίωση. Επικράτησε στη Δύση ως φυσική συνέπεια της μετεξέλιξης των κοινωνιών της από τη φεουδαρχία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. 

Κατά τούτο, η Πολιτεία αυτή υπήρξε πλήρως συναρμοσμένη με την εξελικτική σημειολογία των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αποτέλεσε, γι’ αυτές μια αδιαμφισβήτητη πρόοδο στο μέτρο που, είτε ως φιλελευθερισμός είτε ως σοσιαλισμός, έσυρε τις κοινωνίες στην απελευθέρωση. Στις χώρες της μετάβασης, η Πολιτεία αυτή εξακολουθεί να είναι εναρμονισμένη με το διατακτικό της ολιγαρχικής τάξης και να παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις μεταλλάξεις της. Είναι επομένως ολιγαρχική στις πολιτικές της. Διαθέτει, ωστόσο, ακόμη ένα κανονιστικό περιβάλλον που επιτρέπει στην κοινωνία να διαλέγεται μαζί της, με πρόσημο την κοινωνική συνοχή. 

Τι συνέβη λοιπόν και η Πολιτεία αυτή, στο πλαίσιο του νεοελληνικού κράτους, εκφυλίσθηκε από την πρώτη στιγμή, από την εγκατάσταση συγκεκριμένα της βαυαρικής δυναστείας, σε μια πελατειακά διαρθρωμένη ολιγαρχική κομματοκρατία; Πρωταρχικά, απουσίαζε από την ελληνική κοινωνία η θεμέλια προϋπόθεση που τη γέννησε στις χώρες της Εσπερίας: Η μεταβατική φάση μιας κοινωνίας που επιζητούσε αποκλειστικά την θεσμική της υποστασιοποίηση υπό το πρίσμα της ατομικής ελευθερίας. Και περαιτέρω η ταξικά προσδιορισμένη πολιτική της αναφορά, που υπαγόρευε εν τέλει την εναρμόνιση των δημοσίων πολιτικών με την κοινωνική συλλογικότητα, στη βάση της ιδεολογίας.

Πελατειακή εξατομίκευση

Στο νεοελληνικό κράτος διαπιστώνεται ότι οι δημόσιες πολιτικές παραχώρησαν εξαρχής την θέση τους σε πολιτικές πελατειακής εξατομίκευσης, τις οποίες συνόδευε μια υψηλής διακινδύνευσης για τη χώρα ιδιοποίηση του κράτους. Η κρατούσα ερμηνευτική εκδοχή του πράγματος χρεώνει την ευθύνη αυτή στην ελληνική κοινωνία. Όπως ισχυρίζεται, οι Έλληνες δεν ακολούθησαν τον κατ’ αυτήν αξιολογικά ανώτερο δρόμο της Εσπερίας. Γι’ αυτό δεν διήλθαν από τα στάδια της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, της Μεταρρύθμισης, της βιομηχανικής επανάστασης και πολλά άλλα, για να οδηγηθούν στην κορωνίδα της δημοκρατίας, δηλαδή στο πολιτικό σύστημα της νεοτερικότητας.

Δεν βλέπω το αντιστασιακό φρόνημα και ανησυχώ!

Του Αποστόλη Κόντα     

                                                                               

Γράφω αυτό τo σημείωμα περιμένοντας κάποιος να με διαψεύσει δείχνοντάς μου κάτι που δεν διακρίνω, ή, εν πάση περιπτώσει, να γίνει  μια συζήτηση επί του πρακτέου. Δηλαδή για συγκεκριμένους τρόπους στην καθημερινή μας πρακτική.

Η θεώρηση περί του αντιστασιακού φρονήματος που χαρακτηρίζει την ελληνική ιδιοπροσωπία όπως αυτή διαμορφώθηκε τους τελευταίους οκτώ αιώνες τουλάχιστον, με βρίσκει σύμφωνο, χωρίς να μου χρειάζεται σε βάθος Ιστορική Γνώση (που δεν την διαθέτω), μόνο και μόνο γιατί το νιώθω αυτό το φρόνημα να σιγοκαίει σαν μια φλόγα μέσα στην ψυχή μου, έτοιμο να εκδηλωθεί  και με το παραμικρότερο ερέθισμα, ακόμα και αδέξια, ακόμα και με λάθος τρόπο!

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει στις παρακάτω τρεις περιπτώσεις  που θα εκθέσω!

Μήπως αυτό το φρόνημα έχει βρεθεί σε υπνώττουσα κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα και για μεγάλα τμήματα του Ελληνικού Λαού, με κίνδυνο να εξουδετερωθεί οριστικά μετά από μια τόσο μεγάλη περίοδο αχρησίας;

Να διευκρινίσω επίσης για τη θεώρησή μου το εξής: Πιστεύω  ότι η ύπαρξη ενός τέτοιου χαρακτηριστικού συνεπάγεται την εκδήλωσή του με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές συνθήκες και περιστάσεις. Από πολύ «ήπιους» έως πολύ «επιθετικούς», ανάλογα με την απειλή!

Πού είναι λοιπόν η εκδήλωσή του, και αν πράγματι δεν υφίσταται, πώς την ενεργοποιούμε;

Πρώτη περίπτωση: Ζω σε ένα χωριό του Νομού Σερρών, που κάποτε μπορούσε να χαρακτηριστεί  κεφαλοχώρι, με αξιόλογη παραγωγική βάση (καπνοχώρι), και την αντίστοιχη κοινωνία του με τη ζωντάνια της, τον πολιτισμό της και τα προβλήματά της φυσικά. Η παρακμή, που πριν κάποια χρόνια ήταν ορατή σε συγκρίσεις από χρονιά σε χρονιά, σήμερα πλέον είναι ορατή και στη σύγκριση μέρας και επόμενης μέρας!

Δεν θα έπρεπε το αντιστασιακό μας φρόνημα να εκδηλωθεί  σ’ αυτή την περίπτωση; Έχουμε μία απειλή που είναι πια απολύτως ορατή την κάθε μέρα!

Δεν θα έπρεπε να έχουμε μία «ήπια» εκδήλωση αυτού του φρονήματος στην κατεύθυνση, για παράδειγμα, μιας βασικής παραγωγικής ανασυγκρότησης;

Δεν θα έπρεπε να το πάρουμε απόφαση ότι το κράτος είναι «εχθρικό» και σ’ αυτήν τουλάχιστον τη φάση  να ανασκουμπωθούμε και να ξεκινήσουμε έναν σχεδιασμό στο τι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας πια στην κλίμακα του χωριού, αλλά και του δήμου στον οποίο ανήκει;

Η Ελλάδα των μνημονίων, η φύση της μεταπολεμικής ανάπτυξης και η διάσωση της μικρής ιδιοκτησίας

 από Ευάγγελος Κοροβίνης

 

1. Το διεθνές πλαίσιο

Σήμερα η παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα: Ένας ελεγχόμενος προς το παρόν εμπορικός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας που μπορεί όμως ανά πάσα στιγμή να καταστεί ανεξέλεγκτος. Μια ηπιότερη μεν εμπορική διένεξη ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης που κινδυνεύει όμως, σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις του εμπορικού πολέμου ΗΠΑ – Κίνας, να ρίξει την ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, τη γερμανική, σε ύφεση. Μια εντεινόμενη προσπάθεια αρκετών ευρωπαϊκών χωρών να σφραγίσουν τα σύνορά τους στους μετανάστες. Και τέλος, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμη και οι πιο διαπρύσιοι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης παραδέχονται ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.

Πώς από τη χρυσή εποχή των πρώτων δεκαετιών μεταπολεμικής ανάπτυξης φθάσαμε στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και μετέπειτα στην κρίση της; Και πώς τοποθετείται η Ελλάδα σ’ αυτό το πλαίσιο;

Το 1944 συνάφθηκε η συμφωνία του Bretton Woods που στο επίκεντρό της βρισκόταν η θέσπιση ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων μεταξύ των κρατών. Η φιλοσοφία της συμφωνίας αυτής ήταν η πεποίθηση ότι ο καλύτερος τρόπος για να ενισχυθεί το διεθνές εμπόριο και οι επενδύσεις μακροπρόθεσμα ήταν η διασφάλιση της ευρωστίας των εθνικών οικονομιών. Οι επί μέρους χώρες θα άνοιγαν τα σύνορά τους μόνον στην έκταση που αυτό το άνοιγμα δεν θα διατάρασσε την κοινωνική ειρήνη στο εσωτερικό τους και τη συνοχή τους.

Από το 1980 και μετά αρχίζει να απελευθερώνεται η κίνηση κεφαλαίων μεταξύ των κρατών και να «απορρυθμίζεται» ο χρηματοπιστωτικός τομέας γενικότερα, με τη δημιουργία ολοένα και περισσότερων περίτεχνων, αλλά και σαθρών, όπως αποδείχθηκε, πιστωτικών προϊόντων. Η παγκοσμιοποίηση καθίσταται τώρα ο αδιαμφισβήτητος στόχος. Οι εθνικές οικονομίες θεωρούνται πλέον απλά μέσα για την υλοποίηση αυτού του στόχου. Η διεύρυνση της παγκόσμιας αγοράς αναγορεύεται σε θεμελιώδη μοχλό ανάπτυξης.Οι εθνικές οικονομίες εκκαλούντο να ενθαρρύνουν πάση θυσία τις εξαγωγές τους και να προσελκύσουν ξένες επενδύσεις ακόμη και αν αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο οικονομικής αστάθειας.

«Λαός Ενωμένος, Ποτέ Νικημένος»

Ορχήστρα στο Σαντιάγκο εμψυχώνει τους διαδηλωτές παίζοντας το χιλιανό λαϊκό τραγούδι των Sergio Ortega και Quilapayun: «Λαός Ενωμένος, Ποτέ Νικημένος»

ΧΙΛΗ! Ανατριχίλα, η δύναμη του λαού, η δύναμη των πολλών, η ελπίδα στις νότες και στη νιότη.

Φαίνεται, αυτοί δεν έχουν καλούς διαπραγματευτές ούτε εμπιστεύονται τα δημοψηφίσματα που θα τους επαναφέρουν στην "κανονικότητα"... Αντιστέκονται στους δρόμους για ΓΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!

O Μακιαβέλι για την «ουδετερότητα» στον πόλεμο, τα εθνικά στρατεύματα και τις συμμαχίες

Του Δημήτρη Τζήκα

«Η τύχη ορίζει τις μισές μας πράξεις, όμως αφήνει και σε μας να κανονίσουμε τις άλλες μισές.»

Νικολό Μακιαβέλι.

Τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης βρίσκονται στο κέντρο της σκέψης του Μακιαβέλι· ο Ιταλός στοχαστής, έχοντας στο νου του κυρίως πρακτικές πολιτικές ανάγκες της εποχής, γράφει ταυτόχρονα και ως «θεωρητικός» της πολιτικής πράξης. Το ζήτημα της στάσης ενός συλλογικού υποκειμένου, δηλαδή μιας πόλης, ενός κράτους ή και μιας «ομοσπονδίας» κρατών, απέναντι στο ενδεχόμενο μιας πολεμικής αναμέτρησης είναι κυριολεκτικά αιώνιο και διαχρονικό. Την εποχή του Μακιαβέλι, όπως είναι γνωστό, δεν έχουν σχηματιστεί ακόμα τα εθνικά κράτη, όπως τα γνωρίζουμε από τον 18ο αιώνα και ύστερα· βεβαίως ο πόλεμος συνεχίζει να είναι μια οικεία κατάσταση των ανθρώπινων πραγμάτων, σχεδόν «φυσικό» κοινωνικό φαινόμενο, αν και οι αιτίες που τον γεννούν κάθε φορά μπορεί να διαφέρουν.

Ο Νικολό Μακιαβέλι (ιταλικά: Niccolò di Bernardo dei Machiavelli) (3 Μαΐου 1469 – 21 Ιουνίου 1527), ήταν Ιταλός διπλωμάτης, πολιτικός στοχαστής και συγγραφέας.

Όσα συμβαίνουν εκείνη την εποχή στην ιταλική χερσόνησο λειτουργούν ως θεωρητικό παράδειγμα στη μακιαβελική σκέψη, με τον ίδιο τρόπο που η σύγκρουση της Αθήνας με τη Σπάρτη στάθηκε η αφορμή να γράψει ο Θουκυδίδης το σημαντικότερο ίσως βιβλίο της παγκόσμιας Ιστορίας, την Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου· τα γενικότερα συμπεράσματα -οι «νόμοι» της ιστορίας, οι «κανονικότητές» της- συνάγονται από την μελέτη της ιστορικής εμπειρίας -από τη μελέτη των πραγμάτων- και τη λογική της επεξεργασία· άμεσο πρακτικό ζητούμενο στον Μακιαβέλι είναι η δυνατότητα να προβλέψουμε τηn ανθρώπινη. συμπεριφορά σε συγκεκριμένες κάθε φορά ιστορικές συνθήκες και καταστάσεις.

Ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του βασιλιά της Γαλλίας; Ποια στάση θα κρατήσουν οι Ισπανοί; Μήπως θα ήταν προτιμότερο για τον Πάπα να παραμείνει «ουδέτερος», παρακολουθώντας την εξέλιξη της διαφαινόμενης αναμέτρησης; Ο Πάπας δεν είναι αρκετά ισχυρός, ώστε να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τους δύο αντιμαχόμενους· οι ιταλικές πόλεις είναι μάλλον ασταθής ακόμα πόλος ισχύος, χωρίς ισχυρή κρατική οργάνωση και -κυρίως- χωρίς ικανά και αξιόμαχα στρατεύματα. Όπως θα δούμε, ο παράγοντας της στρατιωτικής ισχύος είναι καθοριστικός και αυτός επιβάλλει τελικά στάσεις και συμπεριφορές· ο ρεαλιστής ηγέτης, ακόμα κι ενός σχετικά αδύναμου κράτους, αν θέλει να πολιτευτεί με στόχο την «επιβίωση», οφείλει να κάνει κάθε φορά την πιο συμφέρουσα επιλογή. Αμέτρητα ιστορικά παραδείγματα δείχνουν ότι μια πόλη μπορούσε να ζήσει σχετικά ελεύθερη, εφόσον ήταν ενταγμένη σε ευρύτερες συμμαχίες· με άλλα λόγια, η «σκλαβιά» δεν είναι η αναπόδραστη μοίρα των αδύναμων, αφού το περίπλοκο παιχνίδι της πολιτικής παίζεται πάντοτε από πολλούς παίχτες. Η «ελευθερία» μπορεί βεβαίως να σημαίνει πολλά πράγματα: δεκάδες μικρές ελληνικές πόλεις – κράτη της Μικράς Ασίας ήταν για αιώνες ελεύθερες ή αυτόνομες, παρά την απειλητική παρουσία των Περσών στο χώρο της σημερινής Μικρασίας, χάρη στις συμμαχίες, τον πλούτο ή τις στρατιωτικές δυνάμεις που διέθεταν.

Όσα ισχύουν για τον Πάπα και τις ιταλικές πόλεις ισχύουν γενικά για οποιοδήποτε κράτος που πρόκειται να μπλέξει σε πόλεμο και μπορούμε να πούμε ότι οι επιλογές είναι περιορισμένες:

• Ο πάπας, ως ηγέτης αρκετών ιταλικών πόλεων, μένει «ουδέτερος».
• Συμμετέχει ενεργά στο πλευρό ενός από τους αντιμαχόμενους (λ.χ. τη Γαλλία).
• Συμμαχεί στρατιωτικά με το άλλο μέρος (λ.χ. με την Ισπανία).

Πάολο Ουτσέλλο (Paolo Uccello, 15 Ιουνίου 1397 – 10 Δεκεμβρίου 1475). Μάχη του Σαν Ρομάνο.

Η Ελλάδα του 2021 και τα γκαρσόνια της Ευρώπης

Του Αριστομένη (Άρι) Μ. Συγγρού*

Πολλή συζήτηση γίνεται τα τελευταία χρόνια για την ανάπτυξη και τη «δίψα» για επενδύσεις στη χώρα μας. Η κρίση ανέδειξε τις αδυναμίες μας και τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Θα ήταν χρήσιμο όμως να δούμε και τι πρέπει να αποφύγουμε για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Έχει τονιστεί επανειλημμένα η ανάγκη για τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια επενδύσεων τα επόμενα χρόνια, ώστε να είναι δυνατή η βιωσιμότητα της οικονομίας. Επενδύσεις που θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας (και όχι απασχόλησης) και θα μειώσουν το αναλογιστικό έλλειμμα που απειλεί συνεχώς κάθε προσπάθεια ανάκαμψης.
Ακούμε συνεχώς για το μοντέλο ανάπτυξης που χρειάζεται η χώρα αλλά εμφανίζονται νέες μελέτες με μονότονα επαναλαμβανόμενο περιεχόμενο, οι οποίες αναφέρονται στους τομείς που θα πρέπει να εστιάσουμε ώστε να πετύχουμε τους στόχους μας : Τουρισμός, πρωτογενής τομέας, ενέργεια, εμπόριο σε διάφορες εκδοχές εμφανίζονται ως η λύση κάθε προβλήματος. Απουσιάζει συνήθως η βιομηχανία και όμως εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία και οι καλύτερα αμειβόμενες μόνιμες θέσεις εργασίας. Ρίχνοντας μια ματιά στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν θα δούμε ότι πίσω από την μεγάλη ανάπτυξη που παρουσίασε η ελληνική οικονομία, όταν μιλούσαμε για το σύγχρονο Ελληνικό οικονομικό θαύμα από το 1950 έως το 1973, όταν η ελληνική οικονομία είχε πετύχει ρυθμούς ανάπτυξης με πάνω από 7% ετησίως , ήταν η βιομηχανία και οι μεγάλες ξένες αλλά και ντόπιες επενδύσεις σε νέες βιομηχανικές μονάδες. Ιδίως την δεκαετία του 60, η βιομηχανική παραγωγή έτρεχε με σχεδόν 10% ετήσια αύξηση. Στον αντίποδα, την περίοδο 1995-2015 η βιομηχανική παραγωγή σημείωσε πτώση 19,5% χάνοντας συνεχώς ανταγωνιστικότητα και ταυτόχρονα χιλιάδες θέσεις εργασίας. Η τάση της αποβιομηχάνισης ήταν διεθνής, στην Ελλάδα όμως πήρε διαστάσεις μεγάλης απαξίωσης και συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης. Σήμερα, αποτελεί κοινό τόπο διεθνώς ότι οι υψηλές πολλαπλασιαστικές επιδράσεις της βιομηχανίας είναι καθοριστικός παράγοντας στην προσπάθεια ανάπτυξης και ουσιαστική παράμετρος της κοινωνικής ευημερίας.

Να σκοτώσουμε τον γραικύλο μέσα μας

του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 154

Έχει οποιοδήποτε νόημα ο πατριωτισμός στην εποχή μας; Ή μήπως αποτελεί κάτι ιστορικά ξεπερασμένο, μια απλή «ιδεολογία» δεμένη με το παρελθόν, σε μία εποχή όπου η ιστορία έχει καταστεί κυριολεκτικά παγκόσμια; Μήπως έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές που διακηρύσσουν την ιστορική υπέρβαση της εποχής των εθνών και τη μετάβαση σε μια εποχή υπερεθνικών, ή μάλλον μεταεθνικών ενοτήτων;

Είναι προφανές πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική καμπή, πλανητικών διαστάσεων, και όλα τα έθνη βρίσκονται έναντι της απειλής της βύθισής τους στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης, γι’ αυτό και εν τέλει οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Και όπως υπογράμμιζε ο Παναγιώτης Κονδύλης, δεν αναφερόμαστε στην υποθετική στιγμή που «θα καταρρεύσουν ταυτόχρονα όλες οι εθνικές ταυτότητες, αλλά στο γεγονός ότι κάποιοι ξένοι εισβολείς θα περάσουν… τα δικά μας σύνορα». «Η σημερινή Ελλάδα κινδυνεύει με ιστορική εξαφάνιση πολύ πριν από τα υπόλοιπα έθνη.

Η υπέρβαση της παρακμής έχει ως προϋπόθεση ακριβώς την «ήττα του Νεοέλληνα από τον Έλληνα», τον οποίο εξακολουθούμε να φέρουμε ακόμα μέσα μας, έστω εν σπέρματι.

Ιδιαίτερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, κυριάρχησε ο ανθρωπολογικός τύπος του ελισσόμενου ανάμεσα στις εξουσίες, χωρίς στέρεη πολιτιστική παράδοση, ανθρώπου. Οι μαυραγορίτες μεταβλήθηκαν στη νέα άρχουσα τάξη, ενώ στην πολιτική κυριάρχησαν οι θεραπαινίδες των μεγάλων δυνάμεων και των πρεσβειών, ακόμα και στην κομμουνιστική Αριστερά. Και αυτή η πορεία στην παρακμή συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Έτσι ολοκληρώθηκε η μετάλλαξη του Νεοέλληνα σε γραικύλο, που αδιαφορεί για την πολιτιστική του κληρονομιά, καταστρέφει το φυσικό και δομημένο περιβάλλον και μαϊμουδίζει κραυγαλέα όλα τα ξένα πρότυπα και μόδες.

Η 3η του Σεπτέμβρη και η κατάληξή της

Ανδρέας Παπανδρέου: Ο αρχιτέκτονας της διαφθοράς και ολετήρας της Ελλάδας 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα, ιδρυτικού και ηγετικού στελέχους του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, 

υπεύθυνου του Κέντρου Μελετών και Διαφώτισης επί ΠΑΚ και ΠΑΣΟΚ και με την ιδιότητά του αυτή υπεύθυνου για την διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, στην συγγραφή της οποίας συνετέλεσε τα μέγιστα. 

Παραιτήθηκε το 1977, καταγγέλλοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι πρόδωσε τις αρχές της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη: Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση, Δημοκρατικές Διαδικασίες, ξεκινώντας από την κατάργηση των δημοκρατικών διαδικασιών και θεσμών. 

ΧΩΡΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝΣ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΘΑΡΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ ΤΟΝΙΖΕΙ ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ: «ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΕΝΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΥ, ΟΧΙ ΩΣ ΑΠΛΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ, ΑΛΛΑ Ως ΘΕΜΕΛΙΩΔΟΥΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ». 

ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ. ΑΛΑΓΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΜΟΝΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Αθήνα, 1.9.2019 

Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα, με ιστορικούς υπολογισμούς, έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα. 

Αδαμάντιος Πεπελάσης 

Η καταστροφική πορεία της πολιτικής του διαδόχου του Παπανδρέου Κώστα Σημίτη και κυρίως του Γιώργου Παπανδρέου, που ζήσαμε κατά τη περίοδο διακυβέρνησής του με τόσο τραγικά για τα λαϊκά στρώματα αποτελέσματα, δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία. Ξεκινάει από τον πατέρα Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, για να μην πάμε ακόμη πιο πίσω και συμπεριλάβουμε και τον παππού Γεώργιο Παπανδρέου με τα Δεκεμβριανά. Η σημερινή οικονομική και γενικότερη κατοχή της Ελλάδας είναι έργο, βασισμένο κατά προτεραιότητα στην πολιτική των δύο προηγούμενων, οι οποίοι σφράγισαν ούτε λίγο ούτε πολύ τις πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Υπάρχει σύγχυση και παραπληροφόρηση (πλύση εγκεφάλου) από τα γνωστά εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, που σκόπιμα τρομοκρατούν και απατούν και παραπληροφορούν τον ελληνικό λαό, για να τον κρατούν σε υποδούλωση, ομηρία και εκμετάλλευση. 

Η οικονομική κρίση και η ιδιότυπη κατοχή της Ελλάδας από την Τρόϊκα δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της τελευταίας κυβέρνησης. Λες και η ιστορία ξεκίνησε κάπου στα χρόνια της κυβέρνησης Σημίτη ή του Γιώργου Παπανδρέου. Ένα ουρανομήκες ψέμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. 

Αυτός ο άνθρωπος, εν προκειμένω ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν είχε ηθικούς φραγμούς και παράλληλα απαξίωνε και αδιαφορούσε για τα πολιτιστικά δέοντα και δρώμενα. Στο βωμό της εξουσίας καρατομούσε (ορισμένες φορές και κατ’ εντολή της Βάσως Παπανδρέου στην αρχή και της Δήμητρας Λιάνη αργότερα και ορισμένων κολλητών διαχρονικά), όποιον τολμούσε να εισέλθει στο άβατο της εξουσίας, που νέμονταν αποκλειστικά. Εκεί δεν υπήρχε έλεος! Εκτός εξουσίας ο κάθε «υπεύθυνος» πολίτης μπορούσε να κάνει ότι θέλει. Πλήρης ασυδοσία στα πάντα. Παράλληλα ανεδείκνυε σε θέσεις και αξιώματα καιροσκόπους, καριερίστες -και γι’ αυτό υποτακτικούς.

Μετά την Αριστερά - Του Δημήτρη Μπελαντή

Μετά την Αριστερά

 Μπελαντής Δημήτρης In Πολιτικά κείμενα

1. Τέλος της Αριστεράς , συνέχιση των αγώνων κατά του καπιταλισμού

Τι έχει μείνει  από την έννοια της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη ; Η Αριστερά  ως έννοια δεν εκπροσωπεί,  πλέον , στο σήμερα  την μαζικοποίηση και την μεγιστοποίηση  ούτε των αγώνων για την αντικαπιταλιστική ανατροπή ούτε καν την μαζικοποίηση των αγώνων για μια φιλολαϊκή κοινωνική  αναδιανομή. Τίποτε δεν έχει μείνει από την «Αριστερά», όπως υπήρχε  και όπως οριζόταν  ως το 2008 ή το  2010 περίπου στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Συντρίμμια και θρύψαλα.

Η συμβολή ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ στην απαξίωση της Αριστεράς υπήρξε καθοριστική.   Καθοριστική σε ευρωπαϊκή κλίμακα , αν όχι και παγκόσμια:  το Μπλοκο  της Αριστεράς στην Πορτογαλία , οι Ποδέμος στην Ισπανία  ακολούθησαν κι αυτοί την  ίδια πορεία, ενώ ο Κόρμπυν ,παρά τον ταξικότερο λόγο του, δεν μας εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και το γερμανικό  Die Linke ακόμη λιγότερο.

Μέχρι το 2010 περίπου, οι δυτικές κοινωνίες  ή έστω η μεγάλη  πλειοψηφία τους  χρησιμοποιούσαν τον όρο «Αριστερά» για να προσδιορίσουν την κλασσική ή και την φιλελεύθερη πια σοσιαλδημοκρατία ( υπό την έννοια της κλασσικής  αναδιανεμητικής  σοσιαλδημοκρατίας τύπου Όλαφ Πάλμε, δηλαδή του  παλιού σουηδικού μοντέλου μοντέλου,  ή Βίλλυ Μπραντ (ρηνανικός καπιταλισμός),   ή της επιλεκτικής φιλελεύθερης  σοσιαλδημοκρατίας τύπου Μπλαίρ και Σρέντερ ),  καθώς, δευτερευόντως πια μετά το «1989»,  και τα ΚΚ, την κομμουνιστική/ κομμουνιστογενή Αριστερά  ή και  την συνήθως τροτσκιστική Άκρα Αριστερά.Ειδικά στην Ελλάδα, λόγω του Εμφυλίου αλλά και της ιδιομορφίας του φαινομένου ΠΑΣΟΚ, συνήθως ως Αριστερά οριζόταν η κομμουνιστογενής και μόνο (η προερχόμενη από το ιστορικό  ΚΚΕ, δηλ. το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, μετά ο Συνασπισμός κλπ  ), καθώς  και η «αντικαπιταλιστική» ή επαναστατική .Αναλυτικά λάθος, καθώς η σοσιαλιστική Αριστερά (ΠΑΣΟΚ) υπήρξε  μια αναδιανεμητική παράταξη υπέρ του λαού ως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, και, άρα, ήταν η Πρώτη Φορά Αριστερά, εντός του συστήματος πάντοτε( σχετικό και το  πρόσφατο βιβλίο του Βασίλη Ασημακόπουλου για το ΠΑΣΟΚ).

Όμως, και το ΠΑΣΟΚ από μόνο του χρησιμοποιούσε  κυρίως τον όρο «σοσιαλισμός», αντιπαρατασσόμενο στην «παραδοσιακή Αριστερά», σαν να σεβόταν τον κληρονομημένο καταμερισμό των συμβόλων.

Η εμπειρία της  μετεξέλιξης και συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ  καθώς και της καπιταλιστικής μετεξέλιξης   ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε αυτό το κεφάλαιο σε όλη την Ευρώπη. Πιθανότατα οριστικά.

Σήμερα, η σοσιαλδημοκρατία και τα ΚΚ βασικά δεν υπάρχουν διεθνώς  ή είναι σε κατακόρυφη πτώση-ακόμη και   αυτό το κάποτε κραταιό γερμανικό SPD. Το κόμμα του Μιτεράν έχει διαλυθεί ουσιαστικά, ενώ του Μαρσαί  είναι ένα μετριοπαθές  γκρουπούσκουλο. Φυτρώνουν διάφορα νέου τύπου  πράσινα και σοσιαλδημοκρατικοφανή κόμματα όπως λ.χ. το ΜΕΡΑ25. Επίσης, αναπτύσσονται δεξιόστροφα ή απολίτικα λαϊκιστικά κόμματα που απορροφούν  δυνάμεις που άλλοτε ψήφιζαν από ταξικό πρίσμα την Αριστερά.  Σε όλη την Ευρώπη, επιβιώνει ως σχετικά μαζικό  κομμουνιστικό κόμμα  και με κάποιαν υπολογίσιμη  εκλογική απήχηση, από τα παλιά ΚΚ, μονάχα το ΚΚΕ , και αυτό για ιδιαίτερους  ιστορικούς λόγους,  αλλά και λόγω της παρέμβασής του στους κοινωνικούς αγώνες,  επιβιώνει   σε  περιορισμένα αλλά όχι  περιθωριακά επίπεδα.  Ορισμένα κόμματα με κομμουνιστογενή ή και  αντικαπιταλιστική  παράδοση έγιναν καθαρά σοσιαλφιλελεύθερα ή  καθεστωτικά με την χειρότερη δυνατή έννοια  (ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατικό  Κόμμα στην Ιταλία-πρώην PCI  , Μπλόκο της Αριστεράς  στην Πορτογαλία, ΚΚ Πορτογαλίας) , ενώ ορισμένα αριστερά κόμματα , αμιγώς κινηματογενή, όπως οι Ποδέμος, ενσωματώθηκαν  πλήρως στον κυβερνητισμό και την διαχείριση. Υπάρχουν, ακόμη, κάποια σχετικά αξιοπρεπή αριστερά κόμματα όπως αυτό του Μελανσόν, αλλά σε καθοδική πορεία.