Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Επειδή τίποτα στη χώρα δεν θυμίζει ότι βρισκόμαστε λίγες μόνο ημέρες από την 200η επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και επειδή για τους «ιππότες» του ιστορικού αναθεωρητισμού (και την πολιτική τάξη της χώρας) όλοι οι καπεταναίοι που αναφέρονται ήδη από το 1824 στα «Ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια» του Γάλλου Κλαύδιου Φωριέλ θα έπρεπε να γνώριζαν σε βάθος τα «ιερά τέρατα» του Διαφωτισμού, Βολταίρο, Μοντεσκιέ, Ρουσώ, Ντιντερό, ντ’ Αλαμπέρ κλπ. να θυμίσουμε ότι σε μια επιστολή που έλαβε ο Φωριέλ το 1822 από τον Ν.Σ. Πίκκολο αναφέρεται ότι: «Ένας Υδραίος με είπεν εδώ ότι οι κλέφτες, όσον περισσότερους Τούρκους σκοτώνουν, τόσο καλύτερα τραγουδούν».
Ενδεικτικά, στην πλουσιότατη, πρώτη έντυπη συλλογή του Φωριέλ διαβάζουμε τραγούδια για τους παρακάτω, «επηρεασμένους από το διαφωτισμό», αλλά πάραυτα «πολεμόχαρους» κλεφταρματωλούς, που ασφαλώς γνώριζαν καλά γιατί πολεμούν:
(…) Εγώ ειμ΄ Ιάννης του ΣΤΑΘΑ, γαμβρός του Βουκοβάλα / Τράκον, λεβέντες, ρίξετε, στην πρώραν το καράβι, / των Τούρκων αίμα χύσετε, απίστους μη ψυχάτε. (…)
(…) ο ΜΠΟΥΚΟΒΑΛΑΣ πολεμά με χίλιους πεντακόσιους, / στη μέση του Κεράσοβου και στην Καινούρια Χώρα (…) Μετρούνται Τούρκοι τρεις βολές και λείπουν πεντακόσιοι, (…)
(…) κι ο Σουλεϊμάνης φώναξε του καπιτάν ΜΙΛΙΟΝΗ ˙ / “Χρίστο, σε θελ΄ ο βασιλέας, σε θέλουν κι οι αγάδες”. / Όσο ΄ν΄ ο Χρίστος ζωντανός, Τούρκους δεν προσκυνάει». (…)
