Πέτρος Παπαποστόλου
Πολλοί φίλοι μού ζητούν να τοποθετηθώ και να καταθέσω απόψεις αναφορικά με τα εκτρώματα που εκτέθηκαν στην Εθνική Πινακοθήκη. Η "σαγήνη του αλλόκοτου", και μόνο ως τίτλος αυτής της έκθεσης, αποτελεί μία λεκτική φανφάρα, από τη στιγμή που το αλλόκοτο δεν μπορεί να σαγηνεύσει την καλαισθητική μας κριτική ικανότητα. Το αναστοχαστικό αίσθημα του ανθρώπου "σαγηνεύεται" ( -"μαγεύεται", "γοητεύεται", πιάνεται στο δίκτυ της αρχαίας "σαγάνης"/ "σαγήνης"- ) μονάχα από εκείνο που αξιολογεί ως "Ωραίο". Το αλλόκοτο μάς σοκάρει. Δεν μας σαγηνεύει.
Από την αρχή θα ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι υπέρ της βίαιης αντίδρασης απέναντι σε κάτι που δεν μας αρέσει.
Δεν μου αρέσει; Δεν ασχολούμαι μαζί του.
Αυτό που δεν μας αρέσει, βεβαίως και μπορεί να είναι προϊόν Τέχνης. Αυτό όμως που εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη δεν μπορώ να το συμπεριλάβω στην έννοια της "Τέχνης". Και, φυσικά, δεν μου αρέσει. Δεν μου αρέσει, όχι μόνο επειδή δεν καλύπτει το καλαισθητικό μου κριτήριο, αλλά διότι με προσβάλλει.
Ας ξεκινήσω με κάποιον τρόπο και ας διερωτηθώ: Τί να εκφράσω; Την απέχθεια ή την αδιαφορία μου; Να χάσω χρόνο για να καταθέσω έναν δομημένο λόγο, ο οποίος θα αιτιολογεί το γιατί η σαχλαμάρα είναι σαχλαμάρα και δεν είναι αριστούργημα;
