Οι πρώτες και τελευταίες διακοπές του Τσάκαλου εν συντομία!

Του Βασίλη Χατζηιακώβου 

Συμεών του Σαλού σήμερον και τα σαράντα της εκδημίας του Τσάκαλου.

Λάβετε πνεύμα τσακάλειον του διά Βιβλίον Σαλού, με ένα μπόνους από το κείμενό μου που θα δημοσιευθεί τον Σεπτέμβριο στο Books' Journal.

"ΜΠΟΝΟΥΣ ΤΡΑΚ! 

Οι πρώτες και τελευταίες διακοπές του Τσάκαλου εν συντομία!

Κατακαλόκαιρο εμφανίζεται η μικρή Φένια η κορούλα του Ηλία Λάγιου με την μαμά της στο βιβλιοπωλείο. Μόλις έχει αρχίσει να καλομιλάει και απαιτεί να πιεί μια κόκα κόλα.

-Θέλω κι εγώ,λέει ο Γιώργος και έρχονται από το γωνιακό τυροπιτάδικο δύο.  Ρουφάει ο Τσάκαλος την δική του με βουλιμία, ρίχνει μια μικρή ρουφιξιά και η Φένια και αρχίζει τα κλάματα με κάτι "ζεν σέλω" χωρίς να ξέρει τι θέλει! Βρίσκει ευκαιρία ο "μικρός Γιωργάκης" αρπάζει την κόκα κόλα του παιδιού, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παρισταμένων και δεν αφήνει σταγόνα! 

Συνεχίζει το γοερό κλάμα η μικρή γιατί "αυτός ο κακός" μου την πήρε και λέει τότε η μαμά: 

-Πρέπει να πάμε διακοπές! Να ξεφύγουμε! Δεν μπορεί το μωρό να την βγάλει εδώ μέσα στη Σόλωνος!

Τι ήθελε και το είπε η γυναίκα!  Γυρίζει ο Τσάκαλος προσβεβλημένος λες και του έθιξαν τα ιερά και όσια:

-Γιατιιιί τι έχει η Σόλωνος! Δεν κατάλαβα!

Αρπάζω τότε την ευκαιρία για να διηγηθώ στην Μήτση το κεφάλαιο Τσάκαλος και διακοπές.

Αποχαιρετισμός στον Γιώργο Τσάκαλο Posted by il Notaro

Φωτογραφία του Βασίλη Γόνη

Καταμεσήμερο, στο κάμα του καλοκαιριού· κι άρχισαν φίλοι και γνωστοί να προσέρχονται σκυφτοί, βουβοί, στην τελευταία, αποχαιρετιστήρια, κι εκ των προτέρων οργανωμένη, συνάντηση. Όχι στη Σόλωνος μήτε στη Χαριλάου Τρικούπη, μα στο κοιμητήριο των Αγίων Αναργύρων, έξω της παρεμβολής. Τοπόσημο έτσι κι αλλιώς πάντα ήταν ο Τσάκαλος, όχι ο τόπος· ο Τσάκαλος ο ακίνητος ―ο Γιώργος, ο Βιβλιοπώλης― είχε προ πολλού μετασχηματίσει εαυτόν σε τόπο συνάντησης.

Και για άλλη μια φορά έβλεπε κανείς όλη αυτή την ―έξωθεν― ακατανόητη, πολυειδή, πολύμορφη και ποικιλότροπη συνοδεία («εξ ιερέων και λαϊκών […] αντιπροσωπευμένα πάντα τα επαγγέλματα») να συνευρίσκεται επί τω αυτώ, με τη θλίψη κοινή στα πρόσωπα, κατευοδώνοντας το ξόδι πια του Γιώργου Τσάκαλου, κι όχι να λειτουργεί ως βομβούσα και μαχόμενη εκκλησία του δήμου στα στενορύμια του Ναυτίλου ή της Παρουσίας.

Διότι αυτό ακριβώς ήταν που επιτέλεσε κι επιτελούσε χρόνια τώρα ο Γιώργος Τσάκαλος (κι οι φίλοι, συνεταίροι και συνεργάτες του στα βιβλιοπωλεία), με κέντρο το βιβλίο να καταφέρει να λειτουργεί ελεύθερα κι αυτόνομα μια ιδιότυπη εκκλησία του δήμου σε έναν κατ’ εξοχήν ιδιωτικό χώρο, όπως εύστοχα επισημάνθηκε (To παράδειγμα ενός βιβλιοπώλη ή εκεί που ο ιδιωτικός χώρος γίνεται δημόσιος): «Η υπομονή να είσαι για χρόνια σχεδόν ακίνητος και να περιστρέφονται γύρω σου εκατομμύρια γνώμες και λόγια του αέρα σε κάνει “άγιο” του βιβλίου, με τη βαθύτερη σοφία της πορείας της ανθρώπινης ζωής». Γράφω ιδιότυπη, και εννοώ βαθύτατα ιδιαίτερη, γιατί οι άνθρωποι που συγκεντρωνόταν εκεί που “σχεδόν ακίνητος” πίσω από τον πάγκο του βιβλιοπώλη, ο Τσάκαλος συμβούλευε και συνομιλούσε ―πρωτίστως― για βιβλία, μα και για ιδέες, για πάθη προσωπικά και δημόσια κρίματα, για μουσικές ιδιαίτερες, για ποίηση και πολιτική, ήταν «πολλοί άνθρωποι, διαφορετικοί άνθρωποι, αξιόλογοι άνθρωποι αταίριαστοι με την εποχή της μπουρδολογίας. Ένα απίθανο κοκτέιλ αριστεράς, χριστιανισμού, αναρχοαυτονομίας, καλαισθησίας, συντηρητισμού και πρωτοπορίας [θα προσέθετα και του βιβλίου, της ποίησης, λογοτεχνίας, στοχασμού, φιλοσοφίας κλπ. κλπ.]. Και γνώσης, πάνω απ’ όλα γνώσης», καταπώς έγραψε με περιγραφική ακρίβεια άλλος φίλος του.

Όπως όμως όλοι μα όλοι θα συνομολογούσαν, πίσω και πέρα από την αγάπη και τη γνώση του τη βαθιά για το βιβλίο βρισκόταν μια άλλη κινητήρια δύναμη που κανοναρχούσε τη στάση και τη ζωή του: μια απλή, θα ’λεγε κανείς σκανδαλωδώς αφελής κι αθώα, φυσική, καλοσύνη. Μια άκακη, παιδική καρδιά παλλόταν πίσω από το λαμπρό, άδολο και φωτεινό του γέλιο («Μιλῶ περὶ τοῦ Γεωργίου τοῦ Τσακάλου, / συνεταίρου, νταντᾶς, ἀναστενάρη», θα έγραφε τρυφερότατα ο Ηλίας Λάγιος).

Αποχαιρετισμός...

Σοφία Κολοτούρου 

Τον Τσάκαλο δεν τον συναναστράφηκα (ελάχιστα μιλήσαμε όταν πήγα να αγοράσω βιβλια απο τον Ναυτίλο). Είναι και η κώφωση που περιπλέκει τα πράγματα...

Αλλά, έχοντας διαβάσει πια τόσα και τόσα στη σελίδα του Βασίλης Χατζηιακώβου , αποφάσισα να αναρτήσω κάτι που είχα γράψει όταν πέθανε ο Ηλίας Λάγιος - και νομίζω ότι ταιριάζει και στη μνήμη του Τσάκαλου. 

Στη μνήμη μιας εποχής που εγώ δεν την πρόλαβα. Αλλά αν την είχα προλάβει, κυρίως εννοώ αν άκουγα και μπορούσα να συμμετέχω στις συζητήσεις, το ξέρω πως θα ήμουν κι εγώ μέρος αυτής της παρέας. Εξάλλου, κατά κάποιο τρόπο είμαι ή εγινα, με τη βοήθεια του γραπτού λόγου και των φαρμάκων που φέρνει "η τέχνη της ποιήσεως" .

Εις μνήμην, λοιπόν. Στη μνήμη ενός βιβλιοφιλικού κέντρου που χάνεται μαζί με το κέντρο της Αθήνας που γνωρίσαμε.

-------

Εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου

τυχαία περνούσα απέξω απʼ το Ναυτίλο

κι ήταν γεμάτη η βιτρίνα απʼ τα βιβλία.

Η αγωνία ακροτελεύτησε του βίου

-και πλέον μόνο στο μύθο θα εξωκείλω.

Οι τίτλοι έπεσαν του τέλους του Ηλία.

Γιώργος Τσάκαλος (1958-2024)

Γιώργος Τσάκαλος (1958-2024)

Φίλος αγαπητός, συνάδελφος, συνεργάτης.

Ο αυθεντικότερος βιβλιοπώλης της γενιάς μας. Πενήντα χρόνια στον χώρο του βιβλίου. Ξεκίνησε από τον Γρηγόρη, το Μήνυμα, ξανά στον Γρηγόρη, δημιούργησε με άλλους την Παρουσία, συνέχισε στο Εναλλακτικό και τέλος στον Ναυτίλο με τον Κώστα Χριστόπουλο και τον Δημήτρη Πιπίνη. Χαρακτηριστική μορφή στον χώρο του βιβλίου, επίμονος, συσσώρευε γνώση και χαρτί, με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, στα όρια της προβοκάτσιας. Αγαπητός σε όλους. Γιώργο, καλό σου ταξίδι. 

Το τελευταίο αντίο στο νεκροταφείο των Αγιών Αναργύρων την Παρασκευή 11:30

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/8hJJv3AqPkVviNPU/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αποχαιρετισμός στο Γιώργο...

Σεπτέμβρη του 1987 άνοιξε το βιβλιοπωλείο ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Σόλωνος 94 από τους:

+Ηλία Λάγιο 1958 - 5 Νοεμβρ. 2005

+Γιώργο Τσάκαλο 1958 -18 Ιουν. 2024

 Βασίλη Χατζηϊακώβου 1965...

Η θανάσιμη μοναξιά του να μένεις μόνος... έγραψε ο Βασίλης Χατζηιακώβου.

"Ας χαρούν οι δυό τους στον Ουρανό και ας μας περιμένουν με χαρά!

Ας αναπαυθούν εν Ειρήνη"!

Την ώρα του αποχαιρετισμού του Τσάκαλου, ο Δημήτρης Γιαννάτος, μας θύμισε το ποίημα του Ηλία που περιμένει το φίλο του να αρχίσει τα πειράγματα..

Ο ποιητής Ηλίας Λάγιος (Άρτα, 5 Ιουλίου 1958 - Αθήνα, 5 Οκτωβρίου 2005), ποιεί λόγια όμορφα, για τον Μέγα Ντιέγκο..!!!

" ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΝΤΡΙΜΠΛΕΡ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ"

Στη δίψα μου ονειρεύομαι τον Ντιέγκο,

νεροσυρμή στην εσχατιά του πόνου·

με τον Μακρή, τη Νοταρά, τον Βέγγο.

Ένας χωριάτης, πάνω στου ημιόνου

την πλάτη, με την έλλαμψη του μόνου

Έλληνος, που θα χτίσει Παρθενώνα.

Να θεωρή με την πίκρα του αυτοκτόνου

το περιστέρι, ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

Θολωμένο και γύφτικο το μάτι·

το εναρκτήριο λάκτισμα δικό του

σ' όλα της Γης τα μήκη και τα πλάτη.

Να κουβαλά τα φτωχικά του Νότου

στο χρυσοεπιπλωμένο αρχοντικό του.

Ως τέλειωνε της θλίψης τον αγώνα

τον είδα: είχε κακό το ριζικό του,

το περιστέρι, ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

Εκεί, στη μακρινότατη Αρτζεντίνα

η οδύνη του είναι η οικεία μας οδύνη

(κάπου στο Μετς, Μουσούρου, στην Αθήνα).

Μ' απόκαμε η ψυχούλα και της δίνει

παρηγοριά ψυχρή την κοκαΐνη.

Α! στην οθόνη κλίναμε το γόνα,

λέγοντας: ας χαρή λίγη γαλήνη

το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μνήμη αγαθή του Γιώργου Τσάκαλου – και λύπη μεγάλη

Του Στρατή Μπουρνάζου

Ο Γιώργος Τσάκαλος ήταν  ο πιο σπουδαίος βιβλιοπώλης που έχω γνωρίσει. Σοφός, πράος και αγαθός μαζί. Ήταν ένας από τους πιο καλούς γνώστες του βιβλίου και των εκδόσεων. Αυτόν θα ρωτάγαμε ποια είναι η καλύτερη μετάφραση του Σαίξπηρ ή του Ουγκώ, αυτός θα μας έβρισκε ένα εξαντλημένο βιβλίο, αυτός θα μας έλεγε, με λαχτάρα, για μια καινούργια έκδοση που κυκλοφόρησε. Η γνώση του ήταν τεράστια σε βάθος και σε έκταση, αγγίζοντας από τους κλασικούς και τις ψηλές κορφές του πνεύματος μέχρι τα υπόγεια μιας αυτοέκδοσης, ενός φανζίν, ενός περιοδικού στην επαρχία και της εκδοτικής προσπάθειας μιας αυτόνομης ή αντιεξουσιαστικής ομάδας.

Δεν ήταν όμως μόνο η βαθιά  γνώση. Ήταν και η καλοσύνη, το ενδιαφέρον του και η ακόμα πιο βαθιά αγάπη για τους ανθρώπους – ο Γιώργος δεν είχε καμιά σχέση με τη μορφή του στρυφνού, αυστηρού, μισάνθρωπου παντογνώστη. Η καλοσύνη του ξεπηδούσε από παντού. Η μόνη αυστηρότητα που είχε --αν είχε-- ήταν του πνεύματος, σε ρήξη με κάθε κομφορμισμό και καθωσπρεπισμό. Με γνήσιο ενδιαφέρον σε ρωτούσε για τα διαβάσματα και τα γραψίματά σου, και μετά, σε ανύποπτο χρόνο, θα σου έλεγε για μια διατριβή που μόλις εκδόθηκε, μια μελέτη που μεταφράστηκε ή ένα άρθρο που μπορεί να σε ενδιαφέρει. Γι’ αυτό και τα βιβλιοπωλεία του (η Παρουσία με τον Ηλία Λάγιο και τον Βασίλη Χατζηιακώβου παλιότερα, ο Ναυτίλος με τον Κώστα Χριστόπουλο και τον Δημήτρη Πιπίνη μετά) πετύχαιναν κάτι σπουδαίο και τόσο ωραίο: να είναι ζωντανοί χώροι συζήτησης και συναναστροφής, στέκια μιας παρέας, συγκεντρώνοντας τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους, από σεβάσμιους πανεπιστημιακούς και δεινούς λόγιους μέχρι νεαρούς αναγνώστες, αποσυνάγωγους, "κοινωνικά υποκείμενα"  και εξεγερμένα νιάτα.

Πέθανε ο βιβλιοπώλης Γιώργος Τσάκαλος

Ηλίας Κανέλλης

Βασίλης Χατζηϊακώβου

Σκίτσο σε σελίδα χαρτί του Γιώργου Τσάκαλου από τον Βασίλη Χατζηϊακώβου, που σατίριζε την ανυποχώρητη αριστερή του ταυτότητα, δεκαετία του 1990. Το διέσωσε στο αρχείο του ο αείμνηστος εκδότης (και πρώην αφεντικό του Γιώργου Τσάκαλου) Μιχ. Π. Γρηγόρης. Το χάρισε στον Χατζηϊακώβου η κόρη του Γρηγόρη το περσινό καλοκαίρι.

Ο Γιώργος Τσάκαλος, βιβλιοπώλης αφιερωμένος στο βιβλίο, ένας μειλίχιος σοφός που όλοι όσοι συχνάζουμε στα αθηναϊκά βιβλιοπωλεία τον έχουμε συναναστραφεί τα τελευταία χρόνια στον Ναυτίλο της οδού Χαριλάου Τρικούπη, δεν είναι πια μαζί μας.

Ο Γιώργος Τσάκαλος πέθανε στις 18 Ιουνίου 2024. Γνώστης της εκδοτικής αγοράς αλλά και συστηματικός αναγνώστης, χριστιανός και αριστερός, με βαθιά αίσθηση του χιούμορ, προσιτός και πρόθυμος να προσφέρει τα πάντα, μια σπάνια έκδοση, ένα βιβλίο χρόνια εξαντλημένο ή μια βιβλιογραφική πληροφορία που μόνο αυτός ήξερε, ευτύχησε να ζήσει όπως επιθυμούσε. Περιστοιχισμένος από βιβλία και φίλους.

Η εξόδιος ακολουθία, αύριο Παρασκευή 21 Ιουνίου, ώρα 11.30, στο κοιμητήριο Αγίων Αναργύρων, Λεωφ. Δημοκρατίας 208.

[ Παπαδιαμαντική φωτ. Γιώργου Τσάκαλου από τον Voltnoi Brege ]

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μακάριοι όσοι γνώρισαν αυτόν τον μη "κανονικό άνθρωπο"!

Το ακατανόητο θαύμα και το μέγα και παράδοξο μυστήριο του χώρου του βιβλίου ΓΕΩΡΓΙΟΣ του ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΣ έκλεισε πίσω του μια βαρειά σμιλεμένη για αιώνες και χρυσοποίκιλτη πόρτα και την σφάλισε με μάνταλο βαρύ! Ο τελευταίος κατ' ουσίαν Τιτάνας του βιβλίου,ο σημαντικότερος βιβλιοπώλης των τελευταίων πενήντα ετών που γνώριζε και ζούσε για το βιβλίο στην ολότητά του!

Μακάριοι όσοι γνώρισαν αυτόν τον μη "κανονικό άνθρωπο"! Ας είναι ευγνώμονες όσοι "πλούτισαν" από αυτόν!

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/TvYc4fmQEkdYe63u/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Έφυγε άλλος ένας μάγος της φυλής των αφιερωμένων...

Νικόλας Σεβαστάκης 

Την άνοιξη του 1999 έφυγα από την Αθήνα για τη Μυτιλήνη όπου άρχιζε ένας νέος κύκλος της ζωής μου (τα πανεπιστημιακά χρόνια). Η πρότερη ζωή είχε σχεδόν καθημερινές συναντήσεις και κουβέντες με πρόσωπα του αθηναϊκού βιβλιακού κέντρου: στη Σόλωνος και στα άλλα τοπόσημα της νεότητάς μας, Ασκληπιού, Θεμιστοκλέους, Μπενάκη.

 Ο γενειοφόρος με το κάπως baba cool στιλ Γιώργος Τσάκαλος της ''Παρουσίας'' ήταν ένας από τους σταθμούς αυτού του περιπάτου. Στο βιβλιοπωλείο ''Παρουσία'' που συνδύαζε παράξενα περάσματα αναρχο-χριστιανικά, ανθρωπιστικά, την εστέτ ποιητική και την τρυφερή παρωδία των μικρόκοσμων της λογοτεχνίας. 

Ο ''Ναυτίλος'' ήρθε μετά που έφυγα, δεν τον έζησα παρά σε πολύ αραιές επισκέψεις.

Ο Γιώργος Τσάκαλος λοιπόν. Γεννημένος το 1958, της προηγούμενης γενιάς από τη δική μου, ένας βιβλιοπώλης από αυτούς που γέννησε η μεταπολιτευτική κάψα για γράμματα- αυτό το αχαρτογράφητο ποτάμι νέων με ερωτήματα, με λόξες, με       πρόωρη πνευματική ενηλικίωση και συχνα μια ακατάστρεπτη παιδικότητα γεμάτη συναισθηματικές ρωγμές.

Περνούσες από εκεί, τρύπωνες στον στενό χώρο και μάθαινες κάτι καινούριο και σημαντικό- δίχως αυτη η μάθηση να σε καταπιέζει και να σε καταπλακώνει. 

Πεθανε τώρα ο Τσάκαλος και φέρνω στο νου τον Λάγιο της αψύκορης έμπνευσης, τον Βασίλη Χατζηιακώβου με τον νιου γουέιβ σερραϊκό του δανδισμό και τον Γιώργο όρθιο να ρυθμίζει τη ζωή μέσα στο βιβλιοπωλείο, άλλος ένας μάγος της φυλής των αφιερωμένων που, ένας-ένας, αποχωρούν από τη σκηνή.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/zmcAVV6Fh3gFSuDf/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ἐκοιμήθη ὁ Γιῶργος

19 Ιουνίου, 2024

Βαθύτατη θλίψη μᾶς γέμισε ἡ χτεσινὴ εἴδηση τῆς ἐκδημίας τοῦ Γιώργου Τσάκαλου. Ἑνὸς σπάνιου ἀνθρώπου, ποὺ συνέδεσε τὴν προσωπική καὶ ἐπαγγελματική του ζωὴ μὲ τὴ διάθεση καὶ διακίνηση τοῦ βιβλίου. Ἑνὸς ἀπὸ τοὺς βαθύτερους γνῶστες τοῦ ἀντικειμένου, ἀφοῦ ἀκόμα καὶ ὅταν τὸ βιβλιοπωλεῖο ὅπου ἐργαζόταν δὲν διέθετε τὸ βιβλίο ποὺ τοῦ ζητοῦσαν, γνώριζε πάντοτε πῶς ὁ ἴδιος νὰ τὸ ἀναζητήσει καὶ νὰ τὸ βρεῖ, ἂν δὲν εἶχε ἐξαντληθεῖ. Καὶ ταυτόχρονα ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀγαπητούς, ἀνοιχτόκαρδους εὐρυμαθεῖς καὶ πρόσχαρους ἀνθρώπους, ποὺ χαιρόσουν νὰ τὸν συναντᾶς καὶ νὰ συζητᾶς μαζί του.

Ὁ Γιῶργος ξεκίνησε νὰ ἐργάζεται στὸ χῶρο τοῦ βιβλίου ἀπὸ τὸ βιβλιοπωλεῖο τοῦ ἀείμνηστου Μιχ. Γρηγόρη ἐπὶ τῆς Σόλωνος. Λίγο ἀργότερα, ἐγκαταλείποντας αὐτὸ ποὺ κάθε ἄλλος θὰ θεωροῦσε ἀρχὴ μιᾶς καλῆς καριέρας στὴ βιβλιοπωλική ἀγορά, μεταφέρθηκε λίγο πιὸ κάτω στὴ Σόλωνος, στὸ ὑπόγειο βιβλιοπωλεῖο τοῦ Μηνύματος.

Ὁ Γιῶργος Τσάκαλος ἐργάστηκε στὸ βιβλιοπωλεῖο τῆς Χριστιανικῆς Δημοκρατίας, τὸ “Μήνυμα” στὴν ὁδὸ Σόλωνος 83 , σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς νεολαίας τῆς ΧΔ ΕΧΟΝ καὶ τῆς Χριστιανοσοσιαλιστικῆς Σπουδαστικῆς Κίνησης στὴν Ἀθήνα, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, τὴν περίοδο ποὺ τὸ διεύθυνε ὁ Γιῶργος Χατζηιακώβου, σημερινὸς ἰδιοκτήτης τῶν ἐκδόσεων ” Ἁρμός”. Ἡ παρουσία του ἐκεῖ συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὸν ἐμπλουτισμὸ καὶ στὴν ἀναβάθμιση τοῦ βιβλιοπωλείου, ὅπως καὶ στὴν ἀνάδειξή του σὲ στέκι νεολαίας.

Τὴ δεκαετία τοῦ 1990 δημιούργησε, πάλι στὴ Σόλωνος, σὲ συνεργασία μὲ τὸν ποιητὴ Ἠλία Λάγιο καὶ τὸν ἐκδότη Βασίλη Χατζηιακώβου τὸ βιβλιοπωλεῖο-ἐκδόσεις Παρουσία.

Aντίο αμνέ... Γιώργο Τσάκαλε...

Του Νίκου Ξυδάκη 

Aντίο αμνέ

Γιώργο αμνέ

μονάκριβο βιβλιοαρχείο μας,

διψασμένε βραχνέ συνομιλητή,

άγρυπνε πληροφορητή για καθετί ριζοσπαστικό,

παθιασμένε του πανκ και όλων των post ρευμάτων

συναυλιάκια όσο βαστούσαν τα πόδια και το σκούτερ

Γιώργο συνομήλικε και Σεπολιώτη,

από το Μήνυμα έναντι Χημείου, βάθη του '80,

στην Παρουσία με μακαριστό Ηλία Λάγιο και Βασιλάκη Χατζηιακώβου,

είτα στον Ναυτίλο με Κώστα Χριστόπουλο και Δημητράκη Πιπίνη,

πάντα ακοίμητος βαρδιάνος στο ποτάμι της Σόλωνος

Γιώργο αμνέ,

βασανίστηκες, δεν πτοήθηκες,

δεν πρόλαβες να χαρείς τη συνταξούλα σου, ολιγαρκέστατε

ανιδιοτελή σύντροφε και φίλε,

μια σπάνια μονοτυπία σε χαρτί vellum

σε περιμένει στον Παράδεισο

αντίο αμνέ, καλή αντάμωση

―――

φωτ. Θανάση Βασιλείου: Ο Γιώργος Τσάκαλος, καθιστός Νώε στην κιβωτό Ναυτίλος, ακούει προσεκτικά διάλεξη του Δημήτρη Πιπίνη για ένα καινούργιο βιβλίο.

Δίπλα: Το τελευταίο δώρο του Γιώργου προς εμένα. Εκδοση της 15ης Φεβρουαρίου 1941.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/11ybM6QFsKcDRNzQ/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Έφυγε ο Γιώργος Τσάκαλος...

Ο τελευταίος αποχαιρετισμός την Παρασκευή 11.30 π.μ. στο κοιμητήριο Αγίων Αναργύρων 

Γιώργος Τασιόπουλος

Έφυγε και ο Γιώργος... 

Ο άνθρωπός μου στον κόσμο των βιβλίων. Τον Τσάκαλο πρωτογνώρισα στο ημιυπόγειο ΜΗΝΥΜΑ της Σόλωνος των Εξαρχείων όταν τη δεκαετία του '80 επαρχιωτόπουλο, καθώς αναζητούσα γνώση, ανθρώπους, πολιτικές διαδρομές. Εκεί συναντήθηκα με τη ΧΣΚ και τον Γιώργο πάντα καλοσυνάτο, να έχει βιβλία θησαυρούς που σου ταιριάζουν.

Στην ΠΑΡΟΥΣΙΑ μετά λίγο πιο πάνω, δίπλα στον παλιό ΛΙΒΑΝΗ, με τον Βασίλη και τον Γιώργο, τους χαιρόμουν να ελκύουν αυτόν τον όμορφο κόσμο του βιβλίου, το γεμάτο πνεύμα και ζωή!

 

Από το 2000 ο ΝΑΥΤΙΛΟΣ του Γιώργου , του Κώστα και του Δημήτρη έγινε το νέο στέκι στην ίδια γειτονιά. 

Ο Γιώργος δεν άλλαξε καθόλου, μόνο τώρα σε γνώριζε καλύτερα, και οι βιβλιοπροτάσεις του πιο εξειδικευμένες...

Θυμάμαι το πρωινό που δεν είχα χρήματα να αγοράσω τη "Θεωρία Πολέμου" του Κονδύλη, και ήθελε να με στείλει απέναντι να φωτοτυπήσω το τελευταίο κεφάλαιο γιατί έπρεπε να διαβαστεί....

Τα Σαββατόβραδα να με περιμένει με τον Κυριακάτικο Τύπο...

Και ο Γιώργος πάντα ίδιος με την αγάπη του στα ιδιαίτερα μουσικά του ακούσματα να τον συνοδεύουν, ακόμη και μετά την περιπέτεια της υγείας του να κατεβαίνει σιγά σιγά στο υπόγειο στην προσπάθεια να διασώσει από τη φθορά παλιά βιβλία.

Κάποια θα πήρε μαζί του στο ταξίδι και άλλοι φίλοι θα τον περιμένουν με τους νέους πνευματικούς τους κόπους γιατί η συντροφιά αυτών που έφυγαν όλο και μεγαλώνει...

Καλό σου ταξίδι Γιώργο...

_______________________

Του Ηλία Μαλεβίτη

Ο Γιώργος Τσάκαλος φυλλομετράει βιβλία πια στους ουρανούς

Μόλις την προηγούμενη Δευτέρα το απόγευμα τον συνάντησα στον Ναυτίλο. Με περίμενε για να μου δώσει το βιβλίο που είχα παραγγείλει. Κι όλος χαρά, μ' εκείνη την άδολη, ανυπόκριτη, καθάρια, παιδική χαρά που έφεγγε πάντα σ' όλο το πρόσωπό του μου είπε: σου έχω μια έκπληξη· βρήκα στο υπόγειο μια έκδοση του 1935 με τα Ρουμπαγιάτ του Χαγιάμ που μαζεύεις, πάρτην δώρο.