Του Δημήτρη Μπελαντή
Το να είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκροτηθεί μαζικά ένας χώρος στα "αριστερά" της πολιτικής σκηνής την στιγμή που η Κεντροαριστερά έχει τα χάλια του ΣΥΡΙΖΑ η σε μικρότερο βαθμό και του ΠΑΣΟΚ δείχνει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι το πρόβλημα και στην Ελλάδα και διεθνώς είναι πολύ βαθύ κοινωνικά και όχι επιφανειακο .Ειδικά όμως στην Ελλάδα. Επίσης, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν θεωρώ ότι το ΚΚΕ ,η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η άλλα υπαρκτά σχήματα,ακόμη και συμπαθή, μπορούν να καλύψουν στοιχειωδώς αυτήν την ανάγκη. Διατυπώνω ορισμένες εξηγητικες σκέψεις, χωρίς καμία βεβαιότητα. Και με το επίθετο " αριστερός" σε πολλά εισαγωγικά.
- Η ύπαρξη ενός αριστερού η φιλοκοινωνικου σχεδίου προϋποθέτει ότι το έθνος συγκροτημένο σε κρατική οντότητα έχει μιαν βεβαιότητα η ασφάλεια μελλοντικής ύπαρξης και μάλιστα σχετικά ανεξαρτητης.Αυτο δεν ισχύει πια για την Ελλάδα. Μειώνονται σταδιακά οι ελάχιστες προϋποθέσεις και υποδομές για κάτι τέτοιο. Η Ελλάδα διχάζεται ως εικαζόμενο υποθετικό μέλλον ανάμεσα σε έναν αμερικανοισραηλινό δορυφόρο η σε έναν τουρκικό δορυφόρο. Μόνο η ρήξη με την συλλογική Δύση μπορεί να ανοίξει μια τρίτη δυνατότητα ανεξαρτησίας. Το κοινωνικό χωρίς εθνικό πλαίσιο είναι αδύνατο. Για οποιοδήποτε έθνος.
- Η έννοια της Αριστεράς έχει βαθύτερα συνδεθεί πια διεθνώς με την πολιτική ορθότητα και την λεγόμενη woke κουλτούρα καθως και με έναν επιφανειακό μοδάτο " αντιφασισμο".Οταν την κουλτούρα αυτήν την προωθεί το ίδιο το κράτος επίσημα και η ΕΕ, ποιος ο λόγος ύπαρξης διακριτης Αριστεράς; για να επαναλαμβάνει το κράτος; Σίγουρα, το κράτος έχει αντιφάσεις, έχει και αντιwoke, ακροδεξιές,ρατσιστικές η εθνικιστικές όψεις κλπ .Όμως, η όψη της πολιτικής ορθότητας, λόγω εξάρτησης από την ΕΕ ,γίνεται όλο και πιο ισχυρή εντός του κράτους και διεισδύει σε όλους τους χώρους.Σε μεγάλο βαθμό, και δεν είμαι ο πρώτος που το λέω, τα υπαρκτά κόμματα είναι μηχανισμοί του κράτους,του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ιδεολογικά και υλικά.