Γράφει η Αθηνά Κάππου
Πριν κάποια χρόνια έπεσε στα χέρια μου μια ταινία με το όνομα: «ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται» (γαλλικός τίτλος le maitre qui laissait les enfants rever). Για πολύ καιρό την είχα ξεχάσει,μέχρι που πήγα δευτέρα λυκείου.Η ταινία είναι ουσιαστικά η βιογραφία του Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet).
Ο Φρενέ ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους-καθηγητές που άλλαξαν το σχολείο, αλλά κυρίως τον τρόπο σκέψης των μαθητών του. Εισήγαγε την τυπογραφία στο σχολείο, δεν εφήρμοσε ποτέ ως τιμωρία το ξύλο, και δεν προήγαγε ποτέ την στείρα γνώση. Όπως συμβαίνει πάντα με αυτούς τους μοναδικούς ανθρώπους, έγινε και ο ίδιος το »μήλο της έριδος». Γονείς και καθηγητές τον ήθελαν εκτός σχολείου με την δικαιολογία ότι δεν είναι πραγματικός δάσκαλος, την ίδια στιγμή που οι μαθητές του »ερωτεύτηκαν»για πρώτη φορά το σχολείο και την μόρφωση.
