Η Γιαννούλα η Κουλουρού – Το έθιμο της ντροπής!

Κάθε Τσικνοπέμπτη πλήθος Πατρινών παρακολουθούν το έθιμο του γάμου της Γιαννούλας της Κουλουρούς . Ένας άνδρας ντύνεται νύφη και γίνεται η αναπαράσταση των παρ' ολίγον γάμων της Γιαννούλας.

Ποια είναι όμως η πικρή αλήθεια πίσω από αυτό το εμετικό έθιμο ; 

Η Γιαννούλα η Κουλουρού ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Γεννήθηκε το 1868 στην Άνω πόλη Πάτρας λίγα εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι μου Ήταν πολύ φτωχή και πούλαγε κουλούρια για να ζήσει . Η Γιαννούλα ήταν ένας λειτουργικός άνθρωπος αλλά είχε μια ελαφριά νοητική καθυστέρηση. Ας πούμε ότι το μυαλό της δούλευε μια στροφή λιγότερο. Αυτοί οι άνθρωποι αν μεγάλωναν σε περιβάλλον αγάπης και αλληλοσεβασμού θα ήταν ευτυχισμένοι. Δυστυχώς όμως οι συμπολίτες εκείνα τα χρόνια (ακόμα και σήμερα δυστυχώς ) τους μετατρέπουν με τα χωρίς οίκτο πειράγματα τους ,στον τρελό του χωριού . Αυτό συμβαίνει γιατί αυτοί οι ηλίθιοι άνθρωποι που σπάνε πλακά εις βάρος άλλου είναι κι αυτοί που έχουν την πραγματική αναπηρία στην ψύχη τους. 

Η Γιαννούλα η Κουλουρού είχε ένα μεγάλο καημό ειδικά στα 35 της και μετά να παντρευτεί. Είχε μαράζι μεγάλο επειδή ήταν ανύπαντρη. Μια παρέα που μερικοί από αυτούς ήταν υποτίθεται και η αβαν-γκαρντ της πατρινής κοινωνίας αποφάσισαν να της κάνουν πλάκα και της είπαν ότι θα της βρουν γαμπρό. 

Πρώτη φορά την έντυσαν νύφη στις 2 Φεβρουαρίου του 1914.. Γαμπρός δεν εμφανίστηκε ποτέ ,παρά ένα πλήθος να την κοροϊδέψει . Την επομένη χρόνια το πάθημα της έγινε και επιθεώρηση που έγραψε ο Τουρνάς και Αθανασίου (Πατρινοί δημοσιογράφοι) και το ρόλο της Γιαννούλας υποδύθηκε ο βαυαρικής καταγωγής Έλληνας ηθοποιός Εδμόνδος Φυρστ 

Το 1918 τα πράγματα σοβαρεύουν. Την ξανά πείθουν ότι της βρήκαν γαμπρό, έναν νεαρό τον Μιλτιάδη Μαντέλη . Οι γειτόνισσες την έβαψαν, την έντυσαν νύφη και πλήθος κόσμου τη συνόδευσε με όργανα στην εκκλησία και την παρέδωσαν στο νεαρό! Εκεί ξαφνικά εμφανιστήκαν δυο και καλά στρατιώτες της στρατονομίας και συλλάβανε το γαμπρό για κάποιο γελοίο λόγο και εξαφανίστηκαν. Η Γιαννούλα ξέσπασε σε απαρηγόρητα κλάματα κι έπεσε σε μεγάλη θλίψη .

Αυτό δε σταμάτησε όμως κάποιους να συνεχίζουν και με αλλά θεατρικά δρώμενα να σατιρίζουν την Γιαννούλα…

H αγέλη τής κατανάλωσης…

όχι άλλο χρήμα, όχι άλλη «οικονομία», όχι άλλη «σωτηρία» μά μιά τσέπη γυρεύω γεμάτη όνειρα..

Ό έλληνας ζεί και κινείται για το χρήμα,προσβάλλει και προσβάλλεται για το χρήμα βρίζει,περιφρονεί,αγανακτεί,υποφέρει,εξευτελίζει και εξευτελίζεται γι αυτό,αγαπάει σκέφτεται φιλοσοφεί και καθορίζεται αποκλειστικά γι αυτό με λίγα λόγια ή νεοελληνική κοινωνία είναι χρήμα είναι ένα σώμα οργανωμένο στην ύπαρξη του χρήματος και της κατανάλωσης και ευρύτερα προσκολλημένο αυστηρά στην ύπαρξη του κράτους-χρήμα-πολιτισμός του χρήματος καί πολιτισμός της καταναλωτικής «οικονομίας» του χρήματος,πού δεν έχει σημασία αν αυτό λέγεται ευρώ η δραχμή είτε οτιδήποτε άλλο εξυπηρετεί την αναπαραγωγή της ασθενικής και δουλικής της εξέλιξης.

Η προέκταση αυτής της άρρωστης «δεύτερης φύσης»? της ελληνικής κοινωνίας-κράτους είναι ο τρόπος βλέπει τον τόπο αυτό σαν μέσο κέρδους, επικράτησης ή ανάπτυξης του εξελικτικού καρκινικού «αμαξώματος» του ίδιου του έλληνα-κράτους. Καταπατά εξευτελίζει και οικειοποιεί (καί όχι ενσωματώνει) τά πάντα απονοηματοδοτεί απογυμνώνει και καταστρέφει ότι βρίσκεται γύρω και έξω απ αυτόν, την γή την θάλασσα τά πουλιά τά ζώα τά βουνά,τήν άγρια φύση το φινιστρίνι τού ήλιου όταν δύει, το βότσαλο,ακόμα καί την αέναη κίνηση του σύμπαντος,ό έλληνας-πολίτης δεν είναι ένας συμπαντικός πολίτης είναι ένας πολίτης-έρμαιο και σκουπίδι του κοινωνικοπολιτικού μικροοικονομικού και μακροοικοκονομικού βιομηχανικού τρόπου ζωής.

Μια εκπληκτική φωτογραφία για ένα τρομερό κοινωνικό φαινόμενο.

Juliette Georgiades

Η πρώτη εικόνα αναφέρεται στα φαινόμενα παιδεραστίας στο Βατικανό.

Η δεύτερη εικόνα αναφέρεται στη σεξουαλικό τουρισμό με θύματα μικρά παιδιά στην Ταϊλάνδη.

Η τρίτη εικόνα αναφέρεται στον πόλεμο στη Συρία(αλλα και στο Ιρακ στην Παλαιστινη,στην Υεμενη κ.αλλου )

Η τέταρτη εικόνα αναφέρεται στην εμπορία οργάνων στη μαύρη αγορά, όπου τα περισσότερα από τα θύματα είναι παιδιά φτωχών χωρών.

Η πέμπτη εικόνα αναφέρεται στο δικαίωμα της ελεύθερης οπλοκατοχής στις ΗΠΑ.

Η έκτη εικόνα αναφέρεται στην παχυσαρκία, κατηγορώντας τις μεγάλες εταιρείες fast food.

Περί του μη δειν δανείζεσθαι! [Ι]

Οκτωβρίου 30, 2014 από seisaxthiablog

Απίστευτος, ασύλληπτος, τρομερά επίκαιρος Πλούταρχος!

Πλούταρχος [έκδοση ΝΕΦΕΛΗ, 2011,

 σε μετάφραση Πολυξένης Παπαπάνου, σελίδες 7-21].–

Ο Πλάτωνας στους Νόμους απαγορεύει να παίρνει κανείς νερό από τη γη των γειτόνων του αν δεν έχει πρώτα αποτύχει να βρει νερό στον δικό του τόπο, έχοντας σκάψει μέχρι να συναντήσει τη λεγόμενη κεραμίτιδα, δηλαδή στρώμα αργίλου (η άργιλος είναι λιπαρή και συμπαγής, κατακρατεί το υγρό και δεν το αφήνει να τη διαπεράσει)· επιβάλλει ωστόσο να μοιράζονται το νερό των γειτόνων τους όσοι δεν μπορούν να έχουν δικό τους, καθώς ο νόμος οφείλει, στη δυσπραγία, να παρέχει βοήθεια.

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να υπάρχει και για τα χρήματα νόμος, που να απαγορεύει στους ανθρώπους να δανείζονται από άλλους και να καταφεύγουν σε ξένες πηγές, αν πρώτα δεν εξετάσουν τη δική τους περιουσία και τις δικές τους δυνατότητες, και δεν ξεχωρίσουν και συγκεντρώσουν, σταγόνα σταγόνα, ό,τι τους είναι χρήσιμο και αναγκαίο;

Στις μέρες μας, η τρυφή, η μαλθακότητα και η πολυτέλειαέχουν κάνει τους ανθρώπους να μη χρησιμοποιούν αυτά που έχουν, μολονότι έχουν αρκετά. δανείζονται λοιπόν έναντι υψηλών τόκων, ενώ τίποτα δεν τους αναγκάζει. Περίτρανη απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι κανείς δεν δανείζει σε άνθρωπο που δεν έχει οικονομικούς πόρους· δανείζουν σ’ εκείνους που επιθυμούν να αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη άνεση· και φέρνουν μάρτυρες και παρέχουν εγγυήσεις για το ότι είναι άξιοι δανεισμού επειδή έχουν περιουσία, ενώ ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο θα έπρεπε να μη δανείζονται καθόλου.

Τα παιδιά της Αποχής

Πηγή: http://celinathens.blogspot.gr/2014/05/blog-post_22.html

Καθ'όλη τη διάρκεια της ψηφοφορίας, είδα ηλικιωμένους, σχεδόν ετοιμοθάνατους, να μη μπορούν να πάρουν κυριολεκτικά τα πόδια τους, κι όμως, ήταν εκεί, να ψηφίσουν, στη πλειοψηφία τους τη Νέα Δημοκρατία, όπως άλλωστε 'ελεγαν και οι ίδιοι "Ποιό είναι το ψηφοδελτιο της Νέας Δημοκρατίας, δείξτο μου να το ρίξω", και ο δικαστικός αντιπρόσωπος φυσικά είναι υποχρεωμένος να τον βοηθήσει και να του το υποδείξει. Δε με ενοχλεί πια αυτό. Σαφώς και όποιος ψηφίζει τώρα τα κόμματα της συγκυβέρνησης μαζί με τη ΔΗΜΑΡ η το κόμμα του Μπόμπολα, έίναι εχθρός των υπολοίπων, καταστρέφοντας το μέλλον των νέων γενεών για τη κωλογαμημένη σύνταξη του, την οποία φυσικά δε θα παίρνει για πολύ ακόμα, αλλά και πάλι, δε με ενοχλεί τόσο. Αυτή την άποψη έχει, κι ενώ είναι σχεδόν ανήμπορος, έρχεται και την εκφράζει. Ρισκάροντας να πέσει κάτω ξερός στον δρόμο. Απο μία οπτική αν το δεις, είναι και μάγκας.

Δε με ενοχλεί πια τόσο πολύ και η ψήφος στην Χρυσή Αυγή. Λες και σε κάθε χώρα του κόσμου, δεν υπάρχει ένα 20 % που είτε είναι ξέροντας το είτε είναι φασίστας χωρίς να το ξέρει. Φυσικά δε μιλάω για τους μικροαστοφασίστες που είναι η απόλυτη πλειοψηφία παντού, μιλάω για τους αντισημίτες, για αυτούς που δε θεωρούν ότι ο Χίτλερ ήταν τόσο κακός, για αυτούς που παρακαλάνε να βυθίζει το Λιμενικό τους λαθρομετανάστες, για τους πατριδαθρησκειαοικογενεια και τους κανωτοσταυρομουοτανπερναωαποεκκλησια αλλα παρακαλαωναυποφερειοδιπλανοςμουμπαςκαιπαρηγορηθωγιατηναθλιαυπαρξημου.

Μια μικρή ιστορία ατομικισμού

Εγραψε:Pitsirikos

(Καλησπέρα πιτσιρίκο, είμαι αναγνώστης του blog σου εδώ και χρόνια. Σου στέλνω μια ιστορία. Είναι μεγάλη, δεν ξέρω αν προσφέρεται για δημοσίευση. Αν θες πάντως μπορείς να τη δημοσιεύσεις χρησιμοποιώντας τα αρχικά μου Β.Ξ. Η ιστορία είναι αληθινή, το μόνο που έχω αλλάξει είναι τα ονόματα.)

Ο Σπύρος κι ο Γιώργος γνωρίζονται κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Σπουδάζουν πολιτικές επιστήμες. Ο Σπύρος είναι στο πρώτο έτος κι ο Γιώργος στο τρίτο. Συνδέονται με ουσιαστική φιλία, βολτάρουν, παίζουν μπάσκετ,πάνε σινεμά, κάνουν «φοιτητική ζωή» και συζητούν πολύ. Κι όταν συζητούν διαφωνούν. Ο Γιώργος υποστηρίζει ότι το παν στη ζωή είναι να έχεις γνωριμίες, να δικτυώνεσαι και πως μέσα απ’ αυτές θα προκύψει αργότερα και μια θέση εργασίας. Ο Σπύρος του λέει συνέχεια το αγαπημένο του ρητό: «συν Αθηνά και χείρα κίνει», τον παρακινεί να διαβάζουν, να κάνουν εργασίες, να μάθουν μια ξένη γλώσσα, να πάρουν ecdl… 

Ο Γιώργος δεν κάνει τίποτα απ’ αυτά, δουλεύει εθελοντικά για λίγους μήνες μόνο στο πολιτικό γραφείο ενός υπουργού, θέτει σε εφαρμογή δηλαδή το σχέδιό του.

Ο Σπύρος χαράσσει δική του πορεία, πραγματοποιώντας αρκετά από τα παραπάνω, έχοντας συνοδοιπόρο μετά το δεύτερο έτος τη συμφοιτήτρια και κοπέλα του Μαρία.

Τα χρόνια περνούν και το νεαρό ζευγάρι αποφοιτά στα 4 χρόνια.

Ο Γιώργος αντίθετα θα χρειαστεί 7 χρόνια για να πάρει το πτυχίο του, μιας και το θεωρούσε δύσκολο να δίνει παραπάνω από τρία μαθήματα σε κάθε εξεταστική.

Το νεαρό ζευγάρι σκέφτεται τώρα τι να κάνει. Σπουδαία η σχολή, τους άνοιξε πνευματικούς ορίζοντες, μα «πολύ γενικό βρε παιδί μου, δεν προσφέρει επαγγελματική αποκατάσταση» αποφαίνονται εργοδότες, συγγενείς, συμφοιτητές και φίλοι.

Άσε το κακό να βγει

του ΚΙΜΠΙ

Το ιστορικό-φιλοσοφικό επεισόδιο είναι γνωστό, πρόσφατα έγινε και ταινία. Η Γερμανοεβραία πολιτική φιλόσοφος Χάνα Άρεντ αναλαμβάνει το 1962, για λογαριασμό του αμερικανικού περιοδικού «New Yorker», να παρακολουθήσει τη δίκη του Άντολφ Άιχμαν, ενός εκ των εμπνευστών και εκτελεστών του Ολοκαυτώματος, στην Ιερουσαλήμ. Η πολύμηνη δίκη και η διεισδυτική παρατήρησή της από την Άρεντ απέδωσαν το κλασικό, αν και αμφιλεγόμενο στην εποχή του, δοκίμιο «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ: έκθεση για την κοινοτοπία του κακού». Η άποψη της Άρεντ, που προκάλεσε υστερικές αντιδράσεις από ετερόκλητες πλευρές, ήταν ότι το απόλυτο κακό μπορεί να συντελεστεί από εντελώς «κανονικούς» ανθρώπους, ανθρώπους σαν όλους μας. Αξιοπρεπείς συζύγους, τρυφερούς γονείς, φιλότιμους γραφειοκράτες ή ανθρώπους «σοκαριστικής μετριότητας», όπως λέει η Άρεντ, υποταγμένους ωστόσο στο καθήκον να τηρούν κανόνες, διαταγές, εντολές, όσο παράλογες κι απάνθρωπες κι αν είναι. Ο ίδιος ο Άιχμαν, κατά την ανάκρισή του, δήλωσε πως είχε ζήσει όλη τη ζωή του σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες του Καντ, κι ιδιαίτερα με βάση την καντιανή αντίληψη για το καθήκον.

Η άποψη της Άρεντ σόκαρε τότε, αν και αποτύπωνε με ακρίβεια το φαινόμενο της μαζικής συμμετοχής κανονικών, αξιοπρεπών, μετρίων Γερμανών -και όχι μόνον- στα ανήκουστα εγκλήματα της ναζιστικής μηχανής. Οι άνθρωποι αυτοί -όχι χιλιάδες, αλλά εκατομμύρια- δεν ήταν, σύμφωνα με την Άρεντ, ενσαρκώσεις του απόλυτου κακού, αλλά τρομακτικά φυσιολογικοί άνθρωποι που συμμετείχαν σε τερατώδεις πράξεις κάνοντας απλώς το καθήκον τους: υπακούοντας στον νόμο του ναζιστικού κράτους, στην πιο αποκρουστική «νομιμότητα» που γέννησε ο ανθρώπινος πολιτισμός.

Καθώς βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη το λαϊκό υπερθέαμα «εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής», με πλούσιες λεπτομέρειες για το πώς δρούσαν, πώς συζητούσαν στο τηλέφωνο, πώς εξέφραζαν τον φόβο ή τον θυμό τους, πώς βιοπορίζονταν, πώς πέρασαν τα πρώτα βράδια τους στο κρατητήριο, τι έφαγαν, τι ανέβασαν στο Facebook, τι «τουίταραν» πρωταγωνιστές και κομπάρσοι της ναζιστικής οργάνωσης, ερχόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με την κοινοτοπία του κακού. Είδαμε την κόρη του «φίρερ» να υπερασπίζεται τον πατέρα της, τη σύζυγό του να αντιδρά σαν πληγωμένη μαινάδα στη σύλληψή του. «Ακούσαμε» μέλη και στελέχη να συνομιλούν στα τηλέφωνα -με φράσεις στραμπουληγμένες-, να εναλλάσσουν τους φόβους τους για το στρίμωγμα της Χ.Α. με κουτσομπολιά για τους αρχηγούς της, σχόλια για γνωστούς τους και εντελώς κοινότοπες πληροφορίες: για την εφορία, για την ουρά στον ΟΑΕΔ, για ένα γεύμα με φίλους, για μια έξοδο σε κλαμπ, για εμπειρίες από τις «θύρες» ποδοσφαιρικών ομάδων.

Ούτε φασισμός ούτε διαφθορά!

by admin

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;Μην είναι ο ήλιος της που χρυσολάμπει; Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;

Τι είναι άραγε σήμερα η πατρίδα μου; Οι στίχοι από το παιδικό αυτό ποιηματάκι του Ιωάννη Πολέμη πόσα μπορούν να χωρέσουν;

Ολα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,

και κάτι που ‘χουμε μες την καρδιά

και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα

και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

Κι όμως, πώς την έχουμε καταντήσει έτσι την πατρίδα μας;

Μεγάλωσα σε μία χώρα που, λόγω μιας ιδεολογικής και πολιτικής διαστροφής, με έμαθε πως πρέπει να ντρέπομαι να πω ότι αγαπώ την πατρίδα μου.

Το σημείωμα αυτοκτονίας που συγκλονίζει τη Λέσβο και ολόκληρη την Ελλάδα

Στο σημειώμα του αναφέρει:

ΕΛΛΑΔΑ 20/9/2013

ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ:

- ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΚΑΙ ΒΔΕΛΥΡΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΚΥΡΙΕΥΣΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΟΡΧΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ.

ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΚΟΚΚΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΩΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΝ ΠΛΗΡΕΙ ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΙΑ - ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΜΥΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑΣΕΜΙ -ΑΠΕΦΑΣΙΣΑ ΜΗ ΔΥΝΑΜΕΝΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΜΑΙ ΤΟ ΕΙΔΕΧΘΕΣ ΑΛΓΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ, ΤΗΝ ΕΚΟΥΣΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΟΥ ΚΥΚΛΟΥ._

ΕΡΡΩΣΘΕ!

ΜΑΡΩΛΙΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Συγκλονίζει! Το ιδιόχειρα σημείωμα του Εμμανουήλ ΜΑΡΩΛΙΑ που την Παρασκευή έδωσε τέλος στη ζωή του!

Ο 58χρονος Εμμανουήλ Μαρώλιας, συνταξιούχος καθηγητής, με καταγωγή από τη Σάμο είχε εγκατασταθεί εδώ και δέκα χρόνια μαζί με τη σύντροφό του στη Συκαμιά, συνέγραφε το τεράστιο ποιητικό του έργο, συνεργαζόταν με εφημερίδα της Μυτιλήνης και είχε μια πλούσια πνευματική δραστηριότητα στο νησί, επιλέγοντας έναν αντισυμβατικό τρόπο ζωής.

Λιτός, απλός, ανθρώπινος δεν επεδίωξε θώκους καταξίωσης παρά του ότι είχε πλούσια φιλοσοφική και λογοτεχνική παιδεία.

ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΞΕΡΕΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ;- Χρόνης Μίσσιος, Βιβλίο "καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς"

«Όταν σταμάτησα να είμαι επαγγελματίας επαναστάτης, είπα να γίνω κι εγώ μέλος αυτής της κοινωνίας. Να αντιληφθώ τι γίνεται και τι είναι αυτό που θέλω να ανατρέψω. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ζωή είναι ένας δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο."

“Θυμάμαι πόσο βαθιά πληγώθηκα όταν ύστερα από κάποιους μήνες στην ασφάλεια, με πετάξανε σ’ ένα τζιπ, δεμένο με χειροπέδες παρόλο που δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος, περπάταγα με τα τέσσερα, με φορτώνουν, που λες, σ' ένα τζιπ για το Γεντί Κουλέ. Ήξερα ότι πάω για θάνατο , μου το 'χαν πει σ' όλους τους τόνους στην ασφάλεια. Ήταν Σάββατο απόγευμα, καλοκαίρι. Θα 'χε μπει για τα καλά ο Ιούλιος. Περνάγαμε απ' το Βαρδάρι, είχαν σκολάσει τα μαγαζιά, ο κόσμος μυρμήγκιαζε στους δρόμους, φορτωμένος ψώνια. Ακούμπησα τα χέρια μου με τις χειροπέδες στο παραπέτο του τζιπ, μια ματιά, μια ματιά… Ο ένας από τους χαφιέδες με κατάλαβε. «Βλέπεις ρε μαλάκα; Ποιος νοιάζεται για σένα; Λες ότι πας να πεθάνεις γι’ αυτούς, ποιος σε ξέρει; Τους βλέπεις; Κάνουν τα ψώνια τους, θα πάνε σπίτι τους, αύριο στα βαποράκια, Περαία, Μπαξέ, Αρετσού, θάλασσα, παιχνίδι, κορίτσια, ποιος νοιάζεται για σένα, μαλάκα; Πας για εκτέλεση, κι είσαι μονάχα δεκάξι χρονών...»”

Χρόνης Μίσσιος, Βιβλίο "καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς"

Εσύ είσαι ο επόμενος...τι δεν καταλαβαίνεις;

 

του Γιώργου Τσιτσιμπή

Τραγικές καταστάσεις, για πρόσωπα και οικογένειες, κλιμακώνονται τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω αν υπάρχει διαβάθμιση στην τραγικότητα, αν μπορεί να γίνει ακόμα πιο τραγικό κάτι, αλλά φαίνεται  πως για κάποιους υπάρχει ακόμα περιθώριο. Πώς αλλιώς να προσεγγίσεις την επιλεκτική  απάθεια ορισμένων που έχουν ακόμα το κουράγιο απλώς να παρακολουθούν τις εξελίξεις, χωρίς τόση δα συμμετοχή στην αντίσταση της λαίλαπας;

Κινητοποιήσεις πενιχρής συμμετοχής για το απόλυτο κακό, για “τον ξαφνικό θάνατο”, που έλαχε σε κάποιους. Και αντί ο “κάμπος να πάρει φωτιά”, οι αντιδράσεις περιορίζονται κυρίως στους πληγέντες. Ο πολύς κόσμος, συμπάσχει ψυχικά αλλά απέχει σωματικά, από κάθε είδους αλληλεγγύη, από κάθε πρακτικό μέτρο που θα μπορούσε να στείλει ένα μήνυμα, κι όχι μόνο, πως είμαστε όλοι μαζί, πως δεν πάει άλλο. Μα είναι μαθηματικώς βέβαιο, πως αύριο, ίσως και αργά σήμερα, θα είσαι εσύ ο επόμενος. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Κι όμως οι περισσότεροι απλώς κοιτούν την συγκέντρωση, την πορεία που περνάει. Χάθηκε εντελώς αυτό το μικρό προθετικό μόρφημα -συν- που κάνει τις λέξεις να νοηματοδοτούνται με το μαζί:  συν-άνθρωπος, συν-άδελφος, συν-τοπίτης, συν-αγωνιστής, συν-οδοιπόρος...

Η διαφορά στη διαφΘορά

http://blogvirona.blogspot.gr

Δύο υποθέσεις διαφθοράς
Βρες τη διαφορά

ΥΠΟΘΕΣΗ Νο1:

Ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, γνωστοποίησε χθες με ανακοίνωσή του μια απίστευτη υπόθεση επίορκου υπαλλήλου του δήμου, ο οποίος συνελήφθη επ' αυτοφώρω το 2011 να χρηματίζεται, αλλά η δίκη του έχει πάρει από τότε εννέα αναβολές, με αποτέλεσμα να μην έχει ακόμη διαλευκανθεί η υπόθεση. Οπως άλλωστε επισημαίνει και ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρος Ρακιντζής, ένα μεγάλο πρόβλημα για την καθυστέρηση απονομής δικαιοσύνης είναι οι αναβολές που δίνουν συχνά τα δικαστήρια χωρίς σημαντικό λόγο.
«Σε μία περίοδο κρίσιμη για τη χώρα και την αξιοπιστία των θεσμών και την ώρα που ο δημόσιος τομέας βάλλεται από παντού για έλλειψη αξιοκρατίας και αδιαφάνεια, ερωτήματα προκαλεί η ένατη μέσα σε δύο χρόνια αναβολή που δίδεται από τα δικαστήρια σε εκδίκαση υπόθεσης υπαλλήλου του Δήμου Αθηναίων που συνελήφθη επ' αυτοφώρω να χρηματίζεται», αναφέρει ανακοίνωση της δημοτικής αρχής.Η υπόθεση αφορά, σύμφωνα με πληροφορίες, υψηλόβαθμο υπάλληλο του δήμου που συνελήφθη το 2011 να λαμβάνει μίζα 10.000 ευρώ από προμηθευτή για να τον αποπληρώσει νωρίτερα. Δυστυχώς γι' αυτόν τα χαρτονομίσματα ήταν προσημειωμένα και αμέσως τέθηκε σε αργία. Η υπόθεσή του πρωτοεισήχθη στις 22/7/2011 και από τότε μετρά εννέα αναβολές, οι πέντε εκ των οποίων για κώλυμα συνηγόρου υπεράσπισης. «Η συγκεκριμένη υπόθεση δεν θέτει μόνο ζητήματα λειτουργίας της ποινικής δικαιοσύνης, αλλά αναδεικνύει το μεγάλο ζήτημα της ατιμωρησίας στο Δημόσιο», αναφέρει η δημοτική αρχή, που θεωρεί πως η συγκεκριμένη υπόθεση υπερβαίνει τα εσκαμμένα.(η είδηση από εδώ)

Θέλουμε Δημοκρατία;

Ιουνίου 13, 2013 από seisaxthiablog

πιτσιρικος

Ένα πράγμα που μοιάζει να μην έχει αντιληφθεί -ή κάνει πως δεν έχει αντιληφθεί – ο Αντώνης Σαμαράς είναι πως η ΕΡΤ ανήκει, θεωρητικά τουλάχιστον, στους Έλληνες πολίτες. Οπότε, οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν αν θα μπει λουκέτο στην ΕΡΤ είναι οι Έλληνες πολίτες και όχι ο Σαμαράς και οι λακέδες του. 

Χτες, ο Αντώνης Σαμαράς κατηγόρησε τους εργαζόμενους της ΕΡΤ πως φωνάζουν για τα προνόμιά τους και όχι για τα δικαιώματα του λαού, όπως κάνουν, για παράδειγμα, ο Μπόμπολας, ο Βαρδινογιάννης, ο Αλαφούζος και οι άλλοι καναλάρχες, τους οποίους, αν και έχουν κανάλια χωρίς άδεια, νέμονται παράνομα δημόσιες συχνότητες και δεν πληρώνουν τον ειδικό φόρο για τις τηλεοπτικές διαφημίσεις, όχι μόνο δεν τους άγγιξε καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα αλλά ο Σαμαράς τους κάνει ένα ωραίο δώρο, βάζοντας λουκέτο στα μόνα νόμιμα κανάλια της χώρας.

Δηλαδή, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ δεν ανήκουν στον λαό, όπως δεν ανήκαν πιο πριν στο λαό οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι στο Μετρό, οι ναυτεργάτες και τόσοι άλλοι.

Ποιος είναι αυτός ο λαός, τέλος πάντων; Από ποιους αποτελείται;

Ένα καλό βήμα θα ήταν να σταματήσουμε να μιλάμε για λαό. Το κάνουν οι πολιτικοί -όλων των πολιτικών χώρων-, για να τσουβαλιάσουν και να ακυρώσουν τους πολίτες.

Λαός, στα αρχαία ελληνικά, σημαίνει μάζα. Και η μάζα είναι για τα μπάζα.

Ας μιλάμε για πολίτες. Με υποχρεώσεις και δικαιώματα.

Η κόλαση είμαστε εμείς

Ιουνίου 13, 2013 από seisaxthiablog

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

«Δραματικό παράδειγμα εφαρμογής του δόγματος του σοκ, όπως το περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο της, χαρακτήρισε την Ελλάδα η καναδή δημοσιογράφος και συγγραφέας Ναόμι Κλάιν». Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω. Οι συνέπειες της εφαρμογής του δόγματος ήταν όντως δραματικές, όμως το παράδειγμα εφαρμογής ήταν και παραμένει το πλέον κωμικό παγκοσμίως.

Ήταν κωμικό εξ αρχής λόγω των ανθρώπων που κλήθηκαν να το εφαρμόσουν. Τι άλλο πέρα από την κοινώς ομολογουμένη βλακεία και ανικανότητα του Γιώργου Παπανδρέου θα μπορούσε να σοκάρει ένα λαό; Κι όμως δεν τον σόκαρε, γιατί τον ψήφισε, τον υπάκουσε και εν μέρει ακόμη τον αναπολεί.

Ας φτάσουμε όμως στο σήμερα. Αυτό το «σήμερα» όπου ΔΝΤ και Ε.Ε. για τους εντελώς δικούς τους λόγους και συμφέροντα μαλώνουν δημόσια σχετικά με το ποιος έκανε τα χειρότερα λάθη στη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα. Το πρώτο λάθος, βέβαια, είναι ότι αυτοί οι δύο κερδοσκοπικοί οργανισμοί μαλώνουν μόνο για τη «διαχείριση της κρίσης», κρύβοντας το σημαντικότερο, ότι δηλαδή αυτοί οι δύο τη δημιούργησαν.

Πολλές ανεπτυγμένες οικονομίες του παραγωγικότατου και «σοβαρού» Βορρά έχουν ακόμη πιο βολικές συνθήκες για να ζήσουν μία κρίση ίδια ή και χειρότερη από της Ελλάδας, όμως κανένα ΔΝΤ και καμιά Ε.Ε. δεν το αποφασίζει να τις βάλει στη σέντρα. Η κρίση της Ελλάδας αποφασίστηκε να συμβεί. Γι’ αυτό, όμως, δε βλέπω κανέναν να μιλάει, οπότε θεωρώ ότι οι δύο κερδοσκοπικοί οργανισμοί συνεχίζουν να υπερασπίζονται την απόφασή τους.

Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε αναγνώριση άλλου λάθους είναι περιττή και ασήμαντη για τη συνέχεια. Η Ελλάδα βρίσκεται σε οικονομική τετραπληγία και τίποτε δε μπορεί να τη σώσει. Ούτε ένα «κούρεμα» γουλί. Η Ελλάδα πλέον δε μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί με την υπάρχουσα κατάσταση. Αν δεν αποφασίσει να μηδενίσει μόνη της το χρέος της, να βγει από την ευρωζώνη και να ξαναπαράγει ό,τι μπορεί με τα χέρια της, θα σαπίσει περιμένοντας την ανάπτυξη. Σαπίζει ήδη…

Η Ελλάδα δε θα το κάνει, όμως, επειδή ούτε πολιτικούς έχει, ούτε πολίτες. Ακόμη και ο μέχρι πρότινος ριζοσπαστικός ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα αναζητά το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, την «καλή πλευρά» της ευρωζώνης, τη θετική ανταπόκριση μιας επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Η παρουσία της αριστεράς στη βουλή, απλώς νομιμοποιεί το έγκλημα και αναγνωρίζει την υποταγή. Τίποτε άλλο.

Προς τι ο θόρυβος?

Ιουνίου 13, 2013 από seisaxthiablog

Double Vie, detail

 

Alexandros Raskolnick

Προτρέπω με κάθε ευκαιρία τους φίλους μου να μην ανοίγουν τη συσκευή της τηλεόρασης τους, εκτός κι αν πρόκειται να δουν καμιά καλή ταινία, και μ΄ αυτό το πνεύμα, αντιπολιτευτικό της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας, που συμπεριλαμβάνει την κρατική τηλεόραση, θα μιλήσω.Πρέπει να πάσχει κανείς από τη νόσο Alzheimer για να ξεχνάει ότι με Πράξεις Πραξικοπηματικού Περιεχομένου κυβερνιόμαστε πολύ καιρό τώρα… Από την εποχή του Γιωργάκη Mind-the-GAP. Μιλάμε λοιπόν για το “Σύνταγμα” και τις παραβιάσεις του, ξεχνώντας ότι το έχουν καταντήσει κουρελόχαρτο το ελληνικό Σύνταγμα, χρόνια τώρα, συστηματικά βιασμένο, στην κεφαλή των βιαστών ο πρώτος τη τάξει κρονόληρος.

Αλλά τότε, τι υπερασπιζόμαστε σήμερα, μαζικά στους δρόμους και στα κοινωνικά δίκτυα?

Μιλάνε κάποιοι -όχι αβάσιμα από τη σκοπιά τους-και για την κρατική τηλεόραση ως φορέα πολιτισμού. Αλλά να ποιο είναι το επίπεδο του πολιτικού μας πολιτισμού. Να διορίζεται -κι εμείς σαν πολίτες και χορηγοί με το ζόρι, να ανεχόμαστε, ως γενικό διευθυντή ενημέρωσης στην κρατική τηλεόραση, τον άνθρωπο που από την αλήστου μνήμης εφημερίδα του, διαφήμιζε κοπέλες όπως εκείνη η ξανθιά οπτασία, που κέρδιζε το ψωμί της τραβώντας ταινίες πορνό με σαμπανομπούκαλα… Δεν υπερασπιζόμαστε, όμως, την αισθητική των σαμπανο-μπούκαλων!

Πενθώντας προκαταβολικά

Ιουνίου 7, 2013 από seisaxthiablog

Παναγιώτης Χατζηστεφάνου
Η πιο επικίνδυνη μαζική αυταπάτη που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι πως η καταστροφή που βιώνουμε σε κάθε επίπεδο της δημόσιας ζωής πρόκειται για μια πρόσκαιρη αναποδιά που θα ξεπεραστεί, αν όχι ξεχαστεί, μόλις ανανήψει η αγορά.
Κοντόφθαλμα, αυτή η άποψη εξετάζει μόνο την οικονομική διάσταση της πολυσύνθετης κοινωνικο-πολιτικής ανωμαλίας που έχει διαλύσει την χώρα αυτή.
Το να ταυτίζεις την εξυγίανση της Ελληνικής κοινωνίας αποκλειστικά με την οικονομική της εξισορρόπηση σημαίνει πως παρατηρείς μόνο μια από τις ζωτικές λειτουργίες της, άρρηκτα συνδεδεμένη με όλες τις υπόλοιπες – βλέπεις μόνο το πρώτο από πολλά ντόμινο που πέφτουν αλλεπάλληλα.
Ακόμα χειρότερα, όσοι αναγνωρίζουν γύρω τους μόνο οικονομική δυσπραγία, και εστιάζουν την αγωνία και τις ευαισθησίες τους αποκλειστικά σε αυτήν, αγνοούν πως η ευμάρεια δεν είναι καν η σημαντικότερη εγγύηση για μια υγιή, δημοκρατική κοινωνία. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα κρατών όπου το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι υψηλό και η οικονομία εύρωστη, ενώ το επίπεδο του πολιτικού και κοινωνικού τους πολιτισμού παραμένει εναρμονισμένο με αυταρχικές, ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές αρχές που δεν έχουν εξελιχθεί ούτε κατ’ελάχιστο για αιώνες.
Πιο απλοϊκά, μπορεί κανείς να παρομοιάσει την οικονομική καταστροφή της Ελλάδας με ένα βαρύ εγκεφαλικό που παραλύει το θύμα του σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου για μήνες. Μπορεί το επεισόδιο να μην αποβεί μοιραίο, και σίγουρα είναι βάσιμες οι ελπίδες για την σωτηρία του ασθενή, ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι εκείνος που το υπέστη θα επανέλθει αλώβητος και ανεπηρέαστος από την σοβαρή περιπέτεια της υγείας του.