Του Κώστα Καμαριάρη*
Μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918-20, μια περιοχή και ένας λαός θεωρούσε ότι την διαδεχόταν. Ήταν οι Τούρκοι στην Μικρά Ασία. Με ηγέτη τον Κεμάλ Ατατούρκ συμμάχησαν με τους Σοβιετικούς Ρώσσους για να αντιμετωπίσουν τους Άγγλους, Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Έλληνες. Σε λίγο χρόνο οι Ιταλοί με τους Γάλλους ανοιχτά ή κρυφά έδωσαν χώρο στον Κεμάλ.
Τελικά οι Άγγλοι εγκατέλειψαν την «υπό διεθνή κατοχή» Κωνσταντινούπολη με τα Στενά και οι Έλληνες την Σμύρνη. Μετά το ’22 ο Κεμάλ κυριάρχησε στην Μικρασία, την Ανατολική Θράκη και «Δυτικοποίησε» την πρωτόγονη Ανατολίτικη κοινωνία, εξαλείφοντας ή καταπιέζοντας εθνικές μειονότητες, όπως οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Κούρδοι, κ.λπ., κ.λπ., που ζούσαν χιλιάδες χρόνια εκεί. Στο Μεσοπόλεμο κατέλαβε την περιοχή (σαντζάκιο) της Αλεξανδρέττας, επεκτάθηκε η Τουρκία δηλαδή σε βάρος της Συρίας, αφού έτσι της αφαίρεσε το βόρειο λιμάνι απέναντι της Κύπρου με την ενδοχώρα του.
Σήμερα ο Ερντογάν «απλώνει το χέρι» για να αρπάξει τις χώρες, τις πόλεις «της καρδιάς του», όπως ανέφερε σε πρόσφατο σχετικά λόγο του, για τα τμήματα εκείνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που βρίσκονται έξω από την Μικρά Ασία.
«Ρωσικὴ Ἐπανάσταση 1917. Ἰδεολογικὲς ζυμώσεις ποὺ ὁδήγησαν σ’ αὐτήν, ἡ ρωσικὴ διανόηση καὶ ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ματιὰ τοῦ Νικολάου Μπερντιάγιεφ»