ΑΘΗΝΑ, ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΠΟΛΗ

Γιώργος Τασιόπουλος

Μπορεί η πόλη στην εποχή μας να καταστρέφεται πότε με ευθύνη του κράτους και πότε για τις ανάγκες της "αγοράς" καθώς οι πολίτες της παραμερίζονται για χάρη της  κατανάλωσης, ξεχνώντας ότι ο λόγος ύπαρξης της πολιτικής και της οικονομίας είναι οι κοινωνίες.

Ας είναι η σημερινή μας ψήφος απαρχή της επίλυσης του προβλήματος: πώς θα εξαναγκάσουμε την πολιτική να βάλει ως σκοπό του πολιτεύεσθαι όχι μόνο το συμφέρον των αγορών, αλλά και το συμφέρον των κοινωνιών.

Η Αθήνα στην παρελθούσα δημοτική της διοίκηση πέρα από τα προαναφερθέντα ζητήματα ατύχησε, μάλλον δυστύχησε, στο πρόσωπο του δημάρχου της Κώστα Μπακογιάννη που απέδειξε την πλήρη ανικανότητά του, αλλά που έπρεπε να γίνει δήμαρχος της πρωτεύουσας, αφού αυτό επέβαλε η παράδοση της οικογενειακής δυναστείας και η αποδοχή από το λαό ενός παράδοξου εκλογικού συστήματος που ο Γιώργος Κοντογιώργης σωστά το ονομάζει "εκλόγιμη μοναρχία".

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ο Γιάννης Τσιώμης στο πρόλογο του βιβλίου του, "Η Αθήνα ξένη στον εαυτό της", αποτυπώνει παραστατικά τις αιτίες της κρίσης της Αθήνας, ως μητροπολιτικής πρωτεύουσας καθώς επισημαίνει:

"...Όσο για την έννοια της πρωτεύουσας, φαίνεται και αυτή να παρακμάζει, αφού χωρίς εθνικό κράτος η πρωτεύουσα χάνει το νόημά της....

Ο συγγραφέας αναρωτιέται στη συνέχεια:
Το έθνος-κράτος είναι άραγε υπό εξαφάνιση, μία έννοια απογυμνωμένη από κάθε περιεχόμενο πέρα από το καθαρά συμβολικό, στον κόσμο των νέων γεωπολιτικών ισορροπιών και των παγκοσμιοποιημένων οικονομιών;

....Όσο για την πόλη, είναι ξεπερασμένη ακόμη και ως έννοια, όπως υποστηρίζουν οι κοινωνιολόγοι, γεωγράφοι, αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, τονίζοντας ότι, στον καιρό της παγκοσμιοποιημένης μητροπολιτικής συγκέντρωσης, της εξάπλωσης και της διάχυσης των ανθρώπινων οικισμών, ο όρος πόλη είναι παρωχημένος.

...Η συμπαγής, παγιωμένη πόλη - ας την αποκαλέσουμε "ιστορική", όχι λόγω αρχαιότητας, αλλά επειδή διαθέτει ευδιάκριτα όρια και αναγνωρισμένη "πολιτισμική κληρονομιά" - δεν μοιάζει τάχα με απολίθωμα, αμφιταλαντευόμενη επιπλέον ανάμεσα στο "παγκόσμιο" και το "τοπικό";..."

Στην Αθήνα διεπράχθη ΥΒΡΙΣ καθώς ο μεταπρατισμός, ο εκσυγχρονισμός, ο εκδυτικισμός σάρωσαν κάθε αυτόχθονο πολιτισμό.
92 βυζαντινές και μεταβυζαντινές Εκκλησιές γκρεμίστηκαν και ο νεοκλασικισμός με βαυαρική εντολή επεβλήθη απ' άκρο σε άκρο στη νεοσύστατη πρωτεύουσα.
Κι αν μόνο απέμεινε το αρχοντικό της Αγίας Φιλοθέης, τα αθηναϊκά σπίτια, ταπεινά ή αρχοντικά, αφανίστηκαν μαζί με των Ελλήνων τις κοινότητες διασπώντας τη "συνέχεια" του ελληνικού τρόπου όπως είχε επιζήσει ανανεούμενος συνεχώς από τα αρχαία, τα βυζαντινά και τα οθωμανικά χρόνια έως την νεωτερικότητα.
Έτσι διερράγη το αποτύπωμα της συνέχειας του ελληνισμού στο χώρο και το συλλογικό βίο.

Στη θέση των δημογερόντων της κοινότητας, αρχικά διορισμένοι από τους Βαυβαρούς οι δήμαρχοι και εκπρόσωποι των κομμάτων στη συνέχεια.

Καταργήσαμε τον δικό μας δημοκρατικό δρόμο.
Το περιγράφει ο Γ. Κοντογιώργης:

Οι αθέατοι μηχανισμοί της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη

Ρακκάς Γιώργος

Το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας αφορά ένα πρόγραμμα του γερμανικού κράτους το οποίο "σέρνεται" από το 2014. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις που πέρασαν από τότε το έχουν υποστηρίξει, ενώ η συμφωνία για την ίδρυσή του υπεγράφη επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, το 2017, και μονογραφήθηκε το 2018.

Τώρα, είναι η σειρά της κυβέρνησης Μητσοτάκη να προωθήσει στην υλοποίησή του, και σε συνεργασία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης –ως διαχρονικός αρωγός του– βρέθηκε η έδρα του ιδρύματος. Είναι το πανέμορφο νεοκλασικό "Βίλα Πετρίδη", που ανήκει και ανακαινίστηκε την τελευταία δεκαετία από τον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Το ίδρυμα ιδρύθηκε με σκοπό την «βελτίωση της αλληλοκατανόησης των νέων μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας». Προωθεί επίσης τις αξίες της ομοσπονδιακής Ευρώπης, και ενθαρρύνει την κινητικότητα των εργαζομένων. Δραστηριοποιείται ακόμα, με κοινά πρότζεκτ και σε ζητήματα ευαίσθητα στις σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών, όπως τα πεπραγμένα της Γερμανίας στην Ελλάδα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο "γερμανικός" χαρακτήρας του εγχειρήματος είναι κραυγαλέος. Η συνείδηση της νεολαίας θεωρείται "άγραφο χαρτί", στο οποίο η εκάστοτε κρατική πρωτοβουλία μπορεί να γράφει κατά το δοκούν ό,τι επιθυμεί. Διόλου απίθανο που με αυτήν την αντίληψη παρόμοιες οργανώσεις έχουν διαχρονική παρουσία στην ιστορία του γερμανικού κράτους. Κάποτε αυτή η προπαγανδιστική αντίληψη υπηρετούσε τον εθνικοσοσιαλισμό, ή τον σοβιετισμό της Ανατολικής Γερμανίας, σήμερα το αυτό συμβαίνει με τον ευρωπαϊκό ηγεμονισμό της.

Έτσι βλέπουμε τώρα την πρωτοβουλία αυτή να υπηρετεί όλους τους άξονες της "συναίνεσης του Βερολίνου", με τις συναντήσεις που διοργανώνει να προωθούν τις ιδέες της μεταεθνικότητας, της "κοινωνίας των μεταναστών", ή να αξιώνουν μια εναλλακτική προσέγγιση των πικρών στιγμών της Ιστορίας μεταξύ των δυο λαών, που υποτίθεται ότι θα φέρει πιο κοντά τις νέες γενιές τους. Έτσι, στα Φόρουμ που διοργανώνει το ίδρυμα, θα διαβάσει κανείς για διάφορα πρότζεκτ καταγραφής των προφορικών μαρτυριών από ανθρώπους που επέζησαν από τις βαναυσότητες των ναζιστικών στρατευμάτων στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Απομύζηση εγκεφάλων

Μια ύπουλη μεθόδευση συμψηφισμού συμβαίνει εδώ, καθώς προφανώς το Ίδρυμα πουθενά δεν αναφέρεται στην υποχρέωση της Γερμανίας να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα. Αντίθετα, διαπιστώνει κανείς μια προσπάθεια που γίνεται ώστε να διασκεδαστεί η άρνηση του γερμανικού κράτους να συζητήσει οτιδήποτε έχει να κάνει με την γερμανική κατοχή και τις οφειλές που έχει απέναντι στην Ελλάδα, με όψιμες ιστοριογραφικές ευαισθησίες.

Όταν ο καταστασιακός Γκύ Ντεμπόρ συναντά τον συνδυασμό «Αθήνα για την Ελλάδα»

Όταν ο καταστασιακός Γκύ Ντεμπόρ συναντά τον συνδυασμό «Αθήνα για την Ελλάδα: Γιώργος Καραμπελιάς, υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων»

του Δημήτρη Ναπ.Γιαννάτου (Κοινωνιολόγος-Σύμβουλος απεξάρτησης)

Αν κουράζεστε να με διαβάσετε, μείνετε στη γλυκιά προτροπή μου: Ψηφίστε Γιώργο Καραμπελιά: «Αθήνα για την Ελλάδα». Παρόλα αυτά…:

Γεννήθηκα το 1968 και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στην ιστορική γειτονιά του Αγίου Παύλου, πολύ κοντά στο Σταθμό Λαρίσης και την πλατεία Βάθη.

Σε αυτή τη μικρή γωνιά, γνώρισα την κοινότητα, η οποία αποτέλεσε – ανά τους αιώνες και κάτω από διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά συστήματα – συστατικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Την αποκαλούσα- και την αποκαλώ- συχνά συνοικία, το…συν του οίκου μας. Η πραγματική και πνευματική διεύρυνση της ιδιωτικής μας ζωής, που μεταμορφωνόταν σε δημόσιο βίο.

Ήταν ο δημόσιος χώρος, που αγκάλιαζε το παιχνίδι, τη δημιουργία, τις μικροχαρές και τις μικρολύπες, την ευθύνη μας ως πρόσωπα, απέναντι στη μικρή κοινότητα, «τη λαχτάρα για τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών, για τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε», όπως μας λέει ο Χρήστος Γιανναράς.

Η συνοικία μας, συνδεόταν, παράδοξα και ομόδοξα με όλες εκείνες τις συνοικίες μιας μαγικής πολύβουης πόλης, που απλωνόταν, λίγο πιο πέρα. Η Αθήνα, παρά τις διαφορές της, έμοιαζε μια συνεκτική κοινότητα των συνοικιών και των Προσώπων και όχι η «μοντέρνα» απρόσωπη μεγάπολη, η «α-πολίτιστη» μητρόπολη, όπως κακοποιείται και διαμορφώνεται εδώ και χρόνια, τόσο από το σφυρί ενός κεφαλαιοκρατικού «εκσυγχρονιστικού» παρασιτισμού, όσο και από το αμόνι, ενός αριστερού μηδενιστικού κοσμοπολιτισμού, χωρίς πνευματικό κέντρο.

Επειδή ακόμα και τότε που οι άσχημες πολυκατοικίες της εργολαβίας του Καραμανλή και της χούντας, μας είχαν περικυκλώσει, το καντηλάκι ενός υπαρξιακού πνευματικού «κέντρου», άναβε με ισχυρή φλόγα. Η εκκλησία του Αγίου Παύλου, όριζε και την ομώνυμη Ενορία μας. Εντέλει, «Εν-ορία», δεν ήταν μόνο η πολεοδομική διαίρεση μέσα από τις τοπικές εκκλησίες. Ήταν κάτι περισσότερο και πολύ πιο συμβολικό, σχεδόν «μεταφυσικό».

Όμως, με φυσιολογικό τρόπο, δημιουργούσε τα όρια εντός μας. Τα προσωπικά και δημόσια όριά μας, που δημιουργούσαν την ταυτότητά μας, ως σύν-οικοι. Δηλαδή, ως πρόσωπα που είχαμε αμοιβαίες –ακόμα και στις συγκρούσεις ή στις μικροπρέπειες – κοινοτικές σχέσεις. Στην πλατεία, στα σχολεία, στα καφενεία και τα μικρομάγαζα της γειτονιάς. Η υπαρξιακή αυτή «ενορία» μας, ήταν, καθόλου παραδόξως, ανοικτή και όχι κλειστοφοβική. Όταν περνούσες την οδό Λιοσίων, για να ανοιχτείς στην υπόλοιπη Αθήνα, ήξερες από πού έρχεσαι. Ήσουν αγιοπαυλίτης. Αυτό σου έδινε τόσο ασφάλεια, όσο και την ευδαιμονία της αναζήτησης και της γνωριμίας με άλλες ανάλογες συνοικίες και πρόσωπα.

Καραμπελιάς και Ντεμπόρ

Όταν ο συνδυασμός «Αθήνα για την Ελλάδα: Γιώργος Καραμπελιάς, υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων, μιλά για την ανασύσταση των Ενοριών και των γειτονιών, ως κοινωνικών ενοποιητικών θεσμών αλληλεγγύης, μιλά – πέρα από την αντίσταση στον μητροπολιτικό εκχυδαϊσμό των μοντέρνων «πόλεων» – για τον εκσυγχρονισμό εκείνης της συν-οικίας, του «παραδοσιακού» αθηναϊκού κέντρου. Βαθιά επαναστατική ευθύνη μας και υποχρέωση, στους δύσκολους καιρούς μας. Ο Δήμος Αθηναίων, είναι πια μια μαύρη τρύπα της Αττικής, μια πόλη απόγνωση. Αλλοτριωμένη και καθόλου οικουμενική, επειδή οι οικονομικοί και οι πολιτιστικοί τεχνοκράτες θέλουν να είναι «διεθνιστική», παράσιτο της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή. Παρασιτική απόφυση της Δύσης, σε επίπεδο πόλης, όπως έλεγε κάποτε ο Γιώργος Καραμπελιάς για τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο. Μια πόλη, όπου οι άνθρωποι δεν ζουν μέσα της παρά μόνο ως άτομα. Και όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, «όποιος δε ζει μέσα στην Πόλη, είναι ή θηρίο ή Θεός». Μα αυτή δεν είναι η εικόνα του αθηναϊκού κέντρου; Μικροί «θεοί» της ψευδοαυτοδιοίκησης που θέλουν να προσαρμόσουν την Αθήνα στις εντολές του πολυεθνικού κεφαλαίου, της διαχείρισης των ανθρώπων ως πράγματα, ή άτομα-θηρία, σε μια κατακερματισμένη μεγάπολη, χωρίς το κοινό Αγαθό της συνοχής, του πολιτισμού και της εκκλησίας του Δήμου.

Αυτοδιοίκηση 2019: Πόλεις χωρίς πολίτες

του Γιάννη Τσούτσια*

Η «ΔΡΑΣΗ για μια Άλλη Πόλη» είναι η συλλογικότητα των Βριλησσίων που από το 2006 διαμορφώνει δυνατότητες δραστηριοποίησης των δημοτών στη γειτονιά, παρακάμπτοντας το κομματικό σύστημα και τους διαύλους του. Με την αδιάλειπτη και ενεργό παρουσία της στα θεσμικά όργανα του Δήμου, με τις δεκάδες εκδηλώσεις της, με τις προβολές του Cine-Δράση, με τη συμβολή της στις ανάγκες της πόλης (πυρασφά­λεια, δανειστική βιβλιοθήκη κ.α.), με το στέκι της και την ενημερωτική ιστοσελίδα της, έχει καταστεί συστατικό στοιχείο της τοπικής ζωής.

Ζούμε σ’ ένα σκηνικό απρόσωπο, που δεν είναι της αυτοδιοίκησης. Είναι ένα σκηνικό εισαγόμενο, από την κεντρική σκηνή. Ένα σκηνικό μη αρεστό. Μη επιθυμητό. Που καταπιέζει «τα θέλω» του κόσμου. Που δεν συγκινεί. Που εξωθεί τα πράγματα σε μια ακραία εργολαβική αντίληψη. Με τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες πρακτικές, τις ίδιες νοοτροπίες, τις ίδιες κακέκτυπες πολώσεις, την ίδια διαλυτική νοοτροπία. Σε όλη την Ελλάδα ο διάλογος για τις δημοτικές εκλογές είναι ένα κακέκτυπο όσων βλέπουμε στη Βουλή. Μια μάχη χωρίς όρια. Χωρίς φραγμούς. Μια κατάσταση όπου τα σημαντικά ορίζονται από τις κομματικές συσπειρώσεις και τα συμφέροντά τους και όχι από τις προτεραιότητες των πολιτών.

Για μια πολιτική αρχών ανεξαρτησίας και δημοκρατίας στην αυτοδιοίκηση

Του Παύλου Τουμανίδη

Εδώ και 20-25 χρόνια πλέον, απέχουμε από την κατίσχυση, αναφορικά με τα αυτοδιοικητικά πρότυπα, του Δημάρχου αγωνιστή, που πρωτοστατούσε στα μαζικά κοινωνικά κινήματα, συνδέοντας το περιεχόμενό τους, με την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτόνομης και αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Επαυξανόταν έτσι, έστω ως έναυσμα, η ανάγκη διαπλάτυνσης, ή εγκαθίδρυσης μορφών στενού κοινωνικού ελέγχου, σχετικά με την προστασία ανθρώπων και φύσης, με αποτέλεσμα η μετωπική νεοφιλελεύθερη στρατηγική της αποδιάρθρωσης αυτών των ελέγχων να καθίσταται δύσκολη και αβέβαιη, καθώς απογυμνωμένα έπρεπε να προωθηθεί, ήτοι με όρους αυταρχισμού. Αυτή η πραγματικότητα οδήγησε τις καθεστωτικές δυνάμεις του καθεστώτος ξένης εξάρτησης και κηδεμονίας σε μια προσπάθεια εκ των ένδον άλωσης των λαϊκών-δημοκρατικών χαρακτηριστικών του θεσμού της Αυτοδιοίκησης. Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν κι ακόμη παραμένουν πυξίδα αυτής της προσπάθειας είναι:

• Η αναίρεση του χαρακτήρα της αυτοδιοικητικής αμεσότητας στη σχέση πολιτών- εκπροσώπων, που εκφράστηκε αρχικά στο σχέδιο ”Καποδίστριας”, και κλιμακώθηκε στη συνέχεια στα επάλληλα ανάλογα σχέδια. Διόλου τυχαία η κατάργηση του Ιστορικού για τα Ελληνικά δεδομένα κατάργηση της νομικοπολιτικής οντότητας των κοινοτήτων, συνοδεύτηκε από την πλήρη αποσιώπηση του θεσμού των Λαϊκών Δημοτικών Συνελεύσεων στη Δημοτική πρακτική. Το κλίμα του 1981 αντεστραμμένο. Η κατάργησή του έστω και ως ζητήματος μνήμης συναρτήθηκε με την τυποποίηση-αφυδάτωση της Δημοκρατίας.

• Η εναρμόνιση- προσαρμογή των θεσμικών φορέων της Αυτοδιοίκησης στο εμβληματικό πρόγραμμα της ΕΕ περί της ”Ευρώπης των περιφερειών”. Εδώ έχουμε μια στρατηγική αλλαγή των όρων αναφοράς της Τ.Α. Από το κυρίαρχο κριτήριο συμβολής της στον όποιο εθνικό παραγωγικό και κοινωνικό σχεδιασμό, υπάρχει μετάβαση στο κατά πόσο συμβάλλει ο θεσμός στην υποχώρηση έως εξαφάνιση του Κρατικού ρυθμιστικού ρόλου του Έθνους- Κράτους, σχετικά με την προτεραιότητα της ΕΕ για την βίαιη εκκαθάριση ”άχρηστων κεφαλαίων και άχρηστων ανθρώπων”.  Υπηρέτηση του νεοφιλελευθερισμού αυτοπροσώπως.

• Η ενσωμάτωση των διαχειριστικών λειτουργιών της καθημερινότητας στα παραπάνω, συνοδευόμενη από την επικράτηση ενός κλίματος ακραίου ατομοκεντρισμού, φυγής από την Πολιτική, αποϊστορικοποίησης και αποϊδεολογικοποίησης, που επανέφερε απ` την ”πίσω πόρτα”το Σκυλίτσειο πρότυπο της Δημοτικής τοπικιστικής ψευδοαυτάρκειας. Η τοπικά προσδιορισμένη γραφειοκρατία ενίσχυσε σ’ αυτή τη βάση τα στοιχεία της ιδιοτέλειάς της, συναρθρωμένης μάλιστα με τα προγράμματα συμπράξεων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα καθώς και τα ΕΣΠΑ, που καθιστούσαν ρυθμιστική των κοινωνικών υποθέσεων, τη λογική της αποδοτικότητας και του ”μέγιστου κέρδους”.

Ελλάδα: Η Αθηναία που ξεκίνησε τον «πόλεμο» στα ξενοδοχεία που κρύβουν την Ακρόπολη μιλά στον Guardian

«Δεν είναι όλα για πούλημα» 

Στα δεκαώροφα ξενοδοχεία που κρύβουν τη θέα της Ακρόπολης στην Αθήνα αναφέρεται εκτενές ρεπορτάζ του βρετανικού Guardian. 

 «To πολυτελές ξενοδοχείο 10 ορόφων στην οδό Φαλήρου 5 στην Αθήνα θα ήταν ξεχωριστό. Χτισμένο για να εντυπωσιάσει, με όμορφη νεωτεριστική πρόσοψη με ξύλινη επένδυση προσδίδει μια σύγχρονη πινελιά στο δρόμο της περιοχής Μακρυγιάννη κάτω από την Ακρόπολη.   Όμως, καθώς οι κάτοικοι της πόλης παρακολούθησαν το πώς υψώνονταν το χειμώνα, ανησυχούσαν όλο και περισσότερο. Μέχρι τον Φεβρουάριο, όταν είχε φτάσει τα 31,5 μέτρα, το ξενοδοχείο ήταν το ψηλότερο κτίριο της γειτονιάς και είχε αρχίσει να παρεμποδίζει τη θέα στο μνημείο του Παρθενώνα», γράφει η εφημερίδα.

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να συνεχίσετε την ανάγνωση...

Η Κομοτηνή ΕΛΠΙΖΕΙ και ΨΗΦΙΖΕΙ για το θαύμα;

Του Σ.Κ. από τον Ινφογνώμονα 

Σε 14 μήνες από σήμερα η Κομοτηνή και η περιφέρειά της συμπληρώνουν 100 χρόνια ελεύθερης ζωής – με μια παρένθεση τριετούς βουλγαρικής Κατοχής. Μια επέτειος που θα έπρεπε να είναι αφορμή μεγάλης γιορτής μα αναμένεται να περάσει σε κλίμα βαρύ, αφού η Θράκη στα χρόνια της τρέχουσας κρίσης χτυπήθηκε δυσανάλογα.Το ντόπιο δυναμικό ολοένα και φθίνει, ιδίως των νέων επιστημόνων, και μια βόλτα στο κέντρο της πόλης φέρνει στον νου εικόνες του μετασοβιετικού Χάσκοβου.

Αν σ΄ αυτά προσθέσει κανείς και τις βλέψεις της Τουρκίας, τι ελπίδα μπορεί να είναι ένας υποψήφιος δήμαρχος μέσα στο τοπίο αυτό;

Κι όμως, πέρα από την γνωστή διαχείριση της μετριότητας υπάρχει πριν την κάλπη κι ένα στοιχείο έκπληξης: η Παράταξη Πολιτών ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, με επικεφαλής τον εκπαιδευτικό Κώστα Καραΐσκο, που ελέω απλής αναλογικής διεκδικεί ρόλο ρυθμιστικό για την επόμενη μέρα, αφού ήδη έχει εφαλτήριο το 9,2% που είχε πάρει το 2014 (τότε υπό τον Ν. Δαπέργολα) και μία πολύ πλούσια δράση σε κάθε επίπεδο.

Αυτό που αναγράφεται στην σελίδα της Παράταξης στο Facebook δεν είναι υπερβολή:

Ο Κώστας Καραΐσκος

O «Σπάρτακος» είναι μία μοναδική περίπτωση δημοτικής κίνησης σε μείζονα δήμο της χώρας, όπου κανένα από τα βασικά της στελέχη δεν είχε ποτέ σχέση με οποιοδήποτε κόμμα. Με πυρήνα τον ρηξικέλευθο 15νθήμερο ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗ, που διηύθυνε ο (μαθηματικός!) Κώστας Καραΐσκος για 18 χρόνια, εξέφρασε για χρόνια έναν νέο, αδέσποτο πατριωτικό χώρο. Κι όπως λέει η δημοτική κίνηση «…πασχίζει να είναι «πολιτική» χωρίς να αφίσταται της πραγματικότητας και αποτελεσματική χωρίς να τσαλαβουτάει στα κόλπα της κατεστημένης διαπλοκής».

Πικρό σχόλιο για τη φτώχεια στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας

Από την δημοτική κίνηση Κοινοτικόν 

Μόλις πριν λίγες μέρες, η Eurostat ανακοίνωσε τα οικονομικά αποτελέσματα του 2017 για την «ενωμένη» Ευρώπη, κατατάσσοντας την περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας στις 20 φτωχότερες περιοχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Eurostat απλά επιβεβαίωσε αυτό που όλοι μας βλέπουμε καθημερινά, ιδιαίτερα στην Πάτρα ως το μεγάλο αστικό κέντρο της περιοχής: φτώχεια, ανεργία που σπάει ρεκόρ, ζωή με επιδόματα, παραγωγική εκχέρσωση, παρασιτισμός, φυγή των νέων στο εξωτερικό, δημογραφική κατάρρευση.

Χρειάζονται πράγματι πολλά συγχαρητήρια σε όσους, από διάφορες θέσεις, διαφέντεψαν τις τύχες αυτού του τόπου τα τελευταία αρκετά χρόνια (κάποιοι, μάλιστα, ζητάνε και την ψήφο μας στις ερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές για να «φέρουν την ανάπτυξη»). Χρειάζονται πραγματικά ιδιαίτερες «ικανότητες» για να μετατρέψεις έναν ευλογημένο από τη φύση, τη γεωμορφολογία και την ιστορία, τόπο σε παραγωγική έρημο χωρίς ορατή δυνατότητα ανάτασης.

Αλλά θα πρέπει να καθησυχαστούν και εκείνοι, όπως η δημοτική αρχή της Πάτρας, που ανησυχούσαν μήπως η «καπιταλιστική ανάπτυξη» καταστρέψει την «ποιότητα ζωής» του λαού. Του εκπτωχευμένου λαού. Ας μην ανησυχούν, λοιπόν, διότι η «ανάπτυξη» δεν θα έρθει, καθώς δεν υπάρχουν συγκροτημένες πολιτικές, δεν υπάρχει παραγωγική στόχευση, δεν υπάρχει κανένα άξιο λόγου σχέδιο παραγωγικής αναγέννησης του τόπου μας. Δεν υπάρχουν καν πολιτικές δυνάμεις, από τις «συστημικές» ή τις «ριζοσπαστικές», που να μπορούν ή να θέλουν να προωθήσουν και να εκτελέσουν ένα τέτοιο σχέδιο, έστω βήμα – βήμα. Μόνο ευχές, ρητορείες και μπίζνες της κακιάς ώρας, από τη μία και κατάρες, δαιμονοποίηση, φοβικότητα και απάθεια, από την άλλη.

Απέναντι στην παρακμή της Ελλάδας και της Αθήνας, πατριωτική Αναγέννηση

του Γιώργου Καραμπελιά

Η απόφαση να παρουσιάσουμε ένα ψηφοδέλτιο στις εκλογές του Δήμου της Αθήνας που να αντιστρατεύεται την παρακμή που πνίγει τους Έλληνες, τόσο στην Αθήνα όσο και σε ολόκληρη την Ελλάδα, ανταποκρίνεται σε ένα σύνολο από ανάγκες και παραδοχές.

Είναι ανάγκη να αρχίσει να συγκροτείται και στο πολιτικό πεδίο μία πρόταση που να αντιστρατεύεται τον κυρίαρχο εθνομηδενισμό και καθεστωτισμό, και παράλληλα να μην επιτρέπει σε φασιστικές, φασίζουσες και πατριδοκαπηλικές αντιλήψεις να μονοπωλούν τα πατριωτικά αισθήματα του ελληνικού λαού. Αυτό που έγινε μέσα από τον μεγάλο πατριωτικό ξεσηκωμό και την καθολική εναντίωση στη Συμφωνία των Πρεσπών θα πρέπει να αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά και στο πολιτικό πεδίο, παρά τον πόλεμο που θα εξαπολύσουν για να το εμποδίσουν ή να το συκοφαντήσουν όλα τα εγχώρια και ξένα συνασπισμένα συμφέροντα.

Δυστυχώς, ένα πολιτικό κίνημα, ικανό να αντιπαρατεθεί ανοικτά, να ανατρέψει το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό και να εγκαινιάσει μια νέα ιστορική περίοδο για την Ελλάδα, δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί στον τόπο μας. Βέβαια καταβάλλονται αρκετές προσπάθειες από διαφορετικές κατευθύνσεις, όμως παραμένουν ακόμα ασυντόνιστες και δεν μπορούν να ενοποιηθούν σε ένα ενιαίο και διακριτό πολιτικό σχήμα, το οποίο να μπορεί να πείσει τον ελληνικό λαό.

Εμείς από το Άρδην, εδώ και δεκαετίες πασχίζουμε να διαμορφωθεί ένας ιδεολογικός και πολιτικός πόλος που θα παρεμβαίνει στο ιδεολογικό και πολιτικό τοπίο μιας παρακμασμένης Ελλάδας. Με μια τέτοια στόχευση έχουμε αποδυθεί σε έναν πολύπλευρο ιδεολογικό αγώνα με έντυπα (Άρδην, Ρήξη, Λόγιος Ερμής), βιβλία, παρεμβάσεις, εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, ώστε να διαμορφωθεί ένα απαραίτητο ιδεολογικό και οραματικό υπόστρωμα, ικανό να αντιμετωπίσει τον κυρίαρχο –σε Πανεπιστήμια, ΜΜΕ και κόμματα– εθνομηδενισμό· αγώνα στον οποίο συμπορευτήκαμε επί πολλά χρόνια με πολλούς φίλους και ομάδες.

Είναι η αντιπαροχή ταυτότητα;

Ένα νέο όραμα για την Αττική

Του Θεόδωρου Ε. Παντούλα* από την Ρήξη φ. 144

Τόσο ο πρόσφατος «Κλεισθένης», όσο και ο προηγούμενος «Καλλικράτης» αντιμετωπίζουν τις περιφέρειες ως διοικητικές μονάδες του κομματικού παρακράτους, χωρίς να πολυλογαριάζουν τις ιστορικές και πολιτισμικές τους διαστάσεις, αυτές δηλαδή που διαμορφώνουν ή που θα έπρεπε να διαμορφώνουν τις χωροταξικές, παραγωγικές κι αισθητικές αναφορές ενός τόπου ή μιας ουτοπίας. Η Αττική, που δυστυχώς λειτουργεί ως υπόδειγμα για όλες τις ελληνικές περιφέρειες, παρότι είναι μια περιοχή με ασύγκριτη ιστορική πυκνότητα, έμπλεη μνημάτων και μηνυμάτων, είναι μια περιφέρεια σε σύγχυση, δηλαδή μια περιφέρεια χωρίς ταυτότητα. Διότι δεν συνιστά ταυτότητα η αρχαιοκαπηλία, η έπαρση κι ο κομπογιαννιτισμός με τα οποία πορεύεται κι εμπορεύεται το κράτος των Αθηνών και της Μυκόνου.

Για δυο σχεδόν αιώνες η Αττική λειτούργησε ως τόπος υποδοχής και διαμονής των προσφύγων τού εντός κι εκτός Ελλάδος ελληνισμού (εσχάτως έγινε και τόπος διαμονής των αλλογενών μεταναστών, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα). Θα περίμενε κανείς ότι η συνύπαρξη τόσο ετερόκλητου ανθρώπινου δυναμικού θα πλούτιζε την ταυτότητά της, καθιστώντας την Αττική ελκυστική μεσ’ την πολυμορφία του τόπου και των ανθρώπων του. Αλλά αυτό δεν έγινε, διότι οι τοπικές ταυτότητες εξ αρχής βρέθηκαν υπό διωγμόν. Οι επήλυδες έπρεπε να τις αποβάλουν για να γίνουν αποδεκτοί από τον συμπλεγματικό επαρχιωτισμό του ομοιογενοποιητικού και συγκεντρωτικού μοντέλου που προκρίθηκε ως καταλληλότερο για τη χώρα από μια πολιτική τάξη που την προχειρότητά της συνεπικουρούσε παλαιόθεν η μορφωτική και ιστορική της ανεπάρκεια. Το αποτέλεσμα αυτού του μοντέλου είναι μια κοινωνία μεταπρατική και μια περιφέρεια παρενδυματική, δηλαδή μια περιφέρεια τραβεστί.

Ο Κώστας Πελετίδης και η Ιστορική δικαίωση

Του Γιάννη Δημογιάννη

Oι ζωές μας διασταυρώθηκαν ένα βροχερό Σάββατο του Γενάρη, και από τότε έσμιξαν για πάντα. 300 περίπου εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες, που αναγκάστηκαν, παρά τη θέλησή τους, να ζουν σε δύο εγκαταλειμμένα εργοστάσια – ποντικότρυπες, την Αβέξ και το Λαδόπουλο. Σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, που παραπέμπουν στις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. Χωρίς την παραμικρή συμπαράσταση και το ενδιαφέρον καμίας εξουσίας. Άνθρωποι χωρίς ταυτότητα και δικαιώματα. Όσο για το «αμάρτημά» τους, φαντάζει τραγικό… Ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους βίαια, επειδή απλά πίστεψαν σε κάποιες κάλπικες υποσχέσεις, κι ύστερα διέσχισαν τη μισή Υφήλιο, μέχρις ότου εγκλωβιστούν στον τόπο μας, αναγκασμένοι να ζουν ξεχασμένοι, σαν ρακοσυλλέκτες και τρωγλοδύτες. Δίπλα ακριβώς στις καλό-σιδερωμένες μας ζωές!

Μ.Γαρνέλης(δήμαρχος Κεντρικών Τζουμέρκων):Το μόνο που έχουμε είναι η άγρια μεν, αλλά πανέμορφη φύση,που είναι η μοναδική μας περιουσία

Από:Γιώργος Γκόντζος(ggontzos@yahoo.gr)–

  «Ζητάμε να μας αφήσουν ήσυχους.Δεν θέλουμε να έρχεται ο καθένας ιδιώτης και να δεσμεύει περιοχές δημοτικές ,να δεσμεύει νερά δημοτικά,να δεσμεύει εδάφη δημοτικά,τα οποία ανήκουν στην τοπική κοινωνία ,πάππου προς πάππου  και να δημιουργεί ατομικές επιχειρήσεις από τις οποίες ο δήμος παίρνει ένα γελοίο τελείως ποσό» .Τα  λόγια ανήκουν στον δήμαρχο του δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων του νομού Άρτας , Μαρίνο Γαρνέλη που μίλησε στην εκπομπή «ό,τι πεις εσύ»(Γιώργος Γκόντζος), στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων , με αφορμή την συζήτηση  στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Περιφέρειας Ηπείρου  για γνωμοδότηση επί του περιεχομένου του φακέλου Μελέτης Περιβαλλοντικών όρων  υδροηλεκτρικού έργου  ισχύος 0,491 ΜW που προγραμματίζεται  να κατασκευαστεί στο ρέμα Σαλτσίρεμα της τοπικής κοινότητας Αγνάντων.

Άλλα σημεία από την συνέντευξη του δημάρχου Μ.Γαρνέλη:

-Είμαστε φτωχή περιοχή, η φτωχότερη στην Ευρώπη,ο πιο γηρασμένος δήμος της Ευρώπης με μέσο όρο ηλικίας τα 58 έτη .Δεν είμαστε Κέρκυρα , Μύκονος, Ρόδος να έχουμε μαρίνες για να έχουμε έσοδα,το μόνο που έχουμε είναι η άγρια μεν, αλλά πανέμορφη φύση,που είναι η μοναδική μας περιουσία μαζί  με έναν ελαττωμένης πλέον δύναμης πρωτογενή τομέα,την οποία φυλάττουμε ως κόρην οφθαλμού για να την εκμεταλλευτούμε με μία ήπιας μορφής ανάπτυξη

-Αυτό που μας πειράζει είναι αυτό, που θα πω ωμά, «μπαίνω με τον τσαμπουκά στο χωράφι σου και θα το κάνω ,θες δεν θες..»

-Ο κόσμος μας έβαλε τοπικούς άρχοντες για να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα του τόπου μας,του λαού μας , των φτωχών κατοίκων μας, όχι των επιχειρηματιών, δεν μπορώ με τίποτα να συνηγορήσω, σ΄αυτό το πράγμα..Εγώ είμαι δήμαρχος όλων των κατοίκων και αυτών που με  ψήφισαν και αυτών που δεν με ψήφισαν

-Είναι άδικο, ανισόρροπο, ανήθικο

Γιάπικος μηδενισμός εναντίον αστικού πολιτισμού

Τις τελευταίες δύο ημέρες, βρέχει στην πόλη μας ανθρώπους. Μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του Γιάννη Μπουτάρη πέφτουν από τα σύννεφα, καθώς βλέπουν τον άνθρωπο που ψήφισαν για να σώσουν τον αστικό πολιτισμό από την παπαγεωργοπούλεια παρακμή, να τον ενταφιάζει με πράξεις όπως το κλείσιμο του 12ου Δημοτικού Σχολείου, την έγκριση ώστε να καταπατηθεί ο δημόσιος χώρος στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας και στα πάρκα της νέας Παραλίας από τα τραπεζοκαθίσματα, την ταύτιση του τουριστικού προφίλ της πόλης με αστέρα του… Σαρβάιβορ, την ανάδειξη ενός αποκρουστικά αλαζονικού προφίλ διακυβέρνησης από τους νεώτερους συνεργάτες του δημάρχου.

Είναι πλέον σαφές πως οι υποσχέσεις που έδωσε το πολιτικό σχήμα που διοικεί την πόλη, ώστε να εκλεγεί ως διοίκηση, έχουν πάει περίπατο. Εκείνο όμως που δεν έχει συζητηθεί σε βάθος είναι ότι αυτή η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη εξαιτίας των ίδιων των προσανατολισμών και του προφίλ που θα δώσει ο δήμαρχος στην διοίκησή του. Σε όλο τον κόσμο, ο αστικός πολιτισμός απειλείται σοβαρά από τις εξόχως τοξικές αντιλήψεις που ο δήμαρχος προβάλλει ως «αρετές»: Την κυριαρχία των big business, την υποτίμηση της τοπικό-αυτοδιοικητικής αυτοτέλειας χάριν της συνεργασίας με οργανισμούς και ιδρύματα της αρπακτικής παγκοσμιοποίησης ή χάριν των σχέσεων με προξενεία και μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα, την εμπορευματοποίηση των πάντων, και την υποτίμηση κάθε αξίας που δεν έχει αντίκρισμα στον κόσμο του αστραπιαίου κέρδους. Κοινώς, πώς μπορεί κανείς να προάγει την ζωή σε μια πόλη που έχει κλείσει αισίως… 23 αιώνες αστικού βίου όταν την διαχειρίζεται σαν οικόπεδο και αποικία;

Υπό γερμανική εποπτεία 12 Δήμοι και 3 Περιφέρειες!

Τραγική επανάληψη της ιστορίας, εις βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων
Η γερμανική μπότα είναι ήδη εδώ, αλλά η φιλογερμανική κυβέρνηση το κρύβει επιμελώς
Στόχος η καταλήστευση των επικερδών δημοτικών οργανισμών και του ΕΣΠΑ, καθώς και η εισαγωγή γερμανικών επιχειρήσεων σε τομείς σκουπιδιών, τουρισμού και ενέργειας

Κίνηση απελπισίας από την Γερμανία, η οποία βλέποντας την σοβαρή πιθανότητα να βρεθεί μπροστά σε ένα οικονομικό κραχ, εξαιτίας της δεινότατης οικονομικής κατάστασης των γερμανικών δήμων, αποφάσισε να κατακλέψει κονδύλια και χρηματοδοτικές πηγές από δήμους και περιφέρειες της Ελλάδας.

Η είδηση είναι παλιά, αλλά είναι καλά κρυμμένη από την κυβέρνηση Σαμαρά και, φυσικά, από τα κυβερνο-χρηματοδοτούμενα ΜΜΕ.

Αξίζει να την προσέξουμε, επειδή επίκειται σοβαρότατη οικονομική επιδρομή από την πλευρά της Γερμανίας, της οποίας η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να τραφεί από τις σάρκες της Ελλάδας.

Κάτω από άμεση γερμανική εποπτεία περνούν τον Μάρτιο δώδεκα ελληνικοί δήμοι, δύο αιρετές περιφέρειες και μια αποκεντρωμένη διοίκηση, σε εφαρμογή της ελληνογερμανικης συμφωνίας του Μαρτίου 2010, μεταξύ Γ. Παπανδρέου και Αγκελας Μέρκελ. Πρόκειται για τους δήμους Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Λάρισας, Καλλιθέας , Βέροιας, Κοζάνης, Καρδίτσας, Ρόδου, Αμφιλοχίας, Παιωνίων, Πλαστήρα και Νεάπολης, τις αιρετές περιφέρειες Δυτικής Ελλάδας και Δυτικής Μακεδονίας και την αποκεντρωμένη διοίκηση Αττικής.

Η αυτοδιοίκηση ως θεμέλιο της λαϊκής εξουσίας

Μαρτίου 8, 2014 από seisaxthiablog

του Κώστα Π. Παντελόγλου

(Από την εισήγηση του Γραμματέα Εσωτερικών της Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας προς την Βουλή της Εθνικής μας Αντίστασης)

Όσα σήμερα θα καταχωρήσω στον «Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας» τα έχω δημοσιεύσει και άλλη φορά (βλ. «Δημοτικά Ζητήματα», Εκδόσεις Παντελόγλου, Φυλλάδιο 21.22, 10 Ιουλίου-10 Οκτωβρίου 1981), έχουν όμως περάσει πολλά χρόνια από τότε, ενώ έχουν σωρευθεί εν τω μεταξύ οι αρνητικές συνέπειες της «εοκικής πρακτικής», του «Καποδίστρια», του «Καλλικράτη», της «γερμανικής τεχνογνωσίας», αλλά και της προγραμματικής μετάλλαξης του κομμουνιστικού κόμματος, γι” αυτό επιβάλλεται η εκ νέου δημοσιότητα, αυτή την φορά από τον «Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας».

Όσα αμέσως παρακάτω καταχωρώ είναι από την εισήγηση του Γιώργη Σιάντου, που είχε την πρώτη ευθύνη στο κομμουνιστικό κόμμα τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, προς το Εθνικό Συμβούλιο (την Βουλή της Εθνικής μας Αντίστασης) κατά την διάρκεια των εργασιών του στις 20 Μαΐου 1944 – ήταν τότε ο Γιώργης Σιάντος και Γραμματέας Εσωτερικών της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, της Κυβέρνησης δηλαδή της Ελεύθερης από τους Γερμανούς Ελλάδας.

«… Αν με την συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου βάλαμε ένα λιθάρι, με την Τοπική Αυτοδιοίκηση βάζουμε πολλά λιθάρια για την Λαϊκή Δημοκρατία. Η Αυτοδιοίκηση που θέλουμε εμείς, που χτίζουμε εμείς, που επιθυμεί ο Ελληνικός λαός, δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με την λεγόμενη παλιά Αυτοδιοίκηση, που οι Κοινοτάρχες ήταν τοποτηρητές των παλιών Κυβερνήσεων, που άλλαζαν όταν άλλαζαν οι Κυβερνήσεις και που στα κοινοτικά γραφεία ήταν ζήτημα αν είχαν μια καρέκλα και 5 κόλλες χαρτί.

Η Τοπική Αυτοδιοίκησή μας είναι εντελώς άλλο πράγμα. Εμείς θέλουμε την Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσο συμμετοχής του λαού στην διοίκηση του τόπου. Θέλουμε να κάνουμε τον λαό νοικοκύρη και διευθυντή στο σπίτι του. Αυτό ζητάμε με την Αυτοδιοίκηση που αρχίσαμε και διαρκώς θα την τελειοποιούμε ως που να την ολοκληρώσουμε.

Η Τοπική Αυτοδιοίκησή μας είναι μοχλός δραστηριοποίησης ολόκληρου του Ελληνικού λαού. Η δραστηριοποίηση του λαού, η παλλαϊκή συμμετοχή στην πολιτική ζωή μόνο δια μέσου μιας ζωντανής Αυτοδιοίκησης μπορεί να γίνει.

60 δήμαρχοι-γερμανοτσολιάδες... «σφίγγουν το χέρι των Γερμανών κατακτητών»!

Η "αναμνηστική" φωτογραφία των δωσίλογων, του εκπροσώπου της ακροδεξιάς κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, του προσκυνημένου Ασκούνη και του επικυρίαρχου Φούχτελ

¨Παρών¨ στη Νυρεμβέργη και ο δικός μας Δήμαρχος αντιμνημονιακός στα λόγια, μνημονιακότερος όλων στη πράξη, κ. Χαρδαλιάς.

Η Γερνανική Πρεσβεία στην Αθήνα μας υπενθυμίζει ότι δεν είναι η Γερμανία του Γ' Ράιχ που κάνει κουμάντο στην πατρίδα μας, αλλά μια νέα κατοχή του Δ' Ράιχ και της Μέρκελ που βρήκε πρόθυμα γερμανοτσογλάνια.

Δείτε τι κοινοποιεί στο facebook η Γερμανική Πρεσβεία στην Αθήνα: 

"Ελληνογερμανική Συνέλευση: 60 δήμαρχοι από την Ελλάδα στη Νυρεμβέργη - Εμβάθυνση της ελληνογερμανικής συνεργασίας! 

Σχεδόν ένας στους πέντε έλληνες δημάρχους θα δώσει το «παρών» στην 4η ετήσια συνάντηση της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης, που θα πραγματοποιηθεί στις 22 και 23 Οκτωβρίου στη Νυρεμβέργη με θέμα «Η πόλη του μέλλοντος». Με πάνω από 400 συμμετοχές δημοτικών παραγόντων από Ελλάδα και τη Γερμανία η Ελληνογερμανική Συνέλευση τείνει να γίνει μια σημαντική γέφυρα της ελληνογερμανικής συνεργασίας. Όπως είπε ο εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης Στέφεν Ζάιμπερτ, η καγκελάριος 'Αγκελα Μέρκελ αποδίδει μεγάλη σημασία στον νέο αυτό θεσμό, που έχει καθιερωθεί με τη συμφωνία την οποία είχε υπογράψει το Μάρτιο του 2010 με τον τότε Έλληνα ομόλογο της Γιώργο Παπανδρέου."