Η Κασσιανή

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Έτος 830 μ.Χ.

Η Βασίλισσα Ευφροσύνη, μητριά του διαδόχου Θεόφιλου αποφασίζει να τον παντρέψει με ένα πρωτότυπο τελετουργικό.

Στέλνει εντολή σε όλες τις διοικητικές περιφέρειες της αυτοκρατορίας, να συγκεντρωθούν οι ωραιότερες κοπέλες και να παρουσιαστούν στο παλάτι.

Ένα είδος καλλιστείων, όπου συνδοξαζόταν η ομορφιά και η γνώση.

Παρ' όλο που τελικά το κρυφό κριτήριο της πρόκρισης έμελλε να είναι η σύνεση και η υποταγή.

Στα προκριματικά η Ευφροσύνη κατάφερε να καταλήξει σε 12 κοπέλες.

Αρχοντοπούλες όλες, όμορφες και μορφωμένες για τα δεδομένα της εποχής.

Ανάμεσα τους ξεχώριζαν δύο: η ευρυμαθής κι όμορφη Κασσιανή, που καταγόταν από οικογένεια γνωστού ευπατρίδη και η συνετή Θεοδώρα, αδερφή διακεκριμένου στρατηλάτη του Βυζαντινού θρόνου.

Ο Θεόφιλος παραμένει αμέτοχος της διαδικασίας, αδιάφορος σχεδόν.

Ένας εν δυνάμει αυτοκράτορας, που δεν πολυνοιαζόταν για την επίσημη συμβία του! Μέχρι που έρχεται η μέρα της τελικής επιλογής.

Το παλάτι ετοιμάζεται για την τελετή και οι εκλεκτές φτάνουν η μία μετά την άλλη.

Ο Θεόφιλος αμέριμνος και πάλι περιδιαβαίνει τους κήπους του παλατιού.

Και κάποτε το βλέμμα του συναντά την Κασσιανή.

Έρως ανίκατε μάχαν...

Ουαί υμίν Φαρισαίοι...

π. Κώστας Λαγός 

Τα "ουαί" του Κυρίου προς τους Φαρισαίους που διαβάζουμε το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας είναι αλήθεια κάπως δυσάρεστα για εμάς τους κληρικούς καθώς σε αυτά δε βλέπουμε τις απαράδεκτες συμπεριφορές των Φαρισαίων αλλά και τις δικές μας, των ιερέων της Εκκλησίας του Χριστού. 

Του Κυρίου που κυνήγησαν και σταύρωσαν οι Φαρισαίοι. Και το γεγονός ότι επαναλαμβάνουμε τις συμπεριφορές τους είναι σαν να προδίδουμε τον ίδιο τον Χριστό. Γιατί κακά τα ψέματα, και τις πρωτοκαθεδρίες επιζητούμε και να μας φέρονται με σεβασμό και να μας φωνάζουν -όχι δασκάλους - αλλά γέροντες και πατέρες, και υψώνουμε τους εαυτούς μας θεωρώντας πως είμαστε κάποιοι σπουδαίοι. Και λέμε και ανοησίες όπως ότι η φιλανθρωπία αγιάζεται όταν γίνεται μέσω της Εκκλησίας λες και δεν είναι από μόνη της αγιαστική πράξη η φιλανθρωπία. Ακόμα δεν είναι λίγες οι φορές που φράζουμε  τον δρόμο για τον Παράδεισο στους ανθρώπους. Κάνουμε είναι η αλήθεια και  όλα όσα αναφέρονται στη σημερινή περικοπή. Και τελικά ναι, να το παραδεχτούμε, διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλον. Η αποψινή περικοπή είναι ένα σκληρό μάθημα αυτογνωσίας για εμάς. 

Γέρων Βασίλειος (Γοντικάκης): Μεγάλη Εβδομάδα

Η Μεγάλη Εβδομάδα, ομιλία στις Βρυξέλλες, Απρίλιος 1993.

Ο Γέρων Βασίλειος (Γοντικάκης) είναι πρώην ηγούμενος της Ιεράς Μονής των Ιβήρων Αγίου Όρους.

Μεγάλη Δευτέρα: Βασίλης Ξυδιάς

Αφιέρωμα του Αντιφώνου στην Μεγάλη Εβδομάδα.

Όλες οι αναρτήσεις του Γερομοριά για τη Μεγάλη Δευτέρα ΕΔΩ

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Greek text follows (Sermon on "Palm Sunday").

Ακολουθεί ελληνικό κείμενο:

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Η Κυριακή των Βαΐων είναι η τελευταία Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής. Τώρα πια, θα ξεκινήσει η Μεγάλη Βδομάδα, δηλαδή η τελική ευθεία για την Ανάσταση. Έτσι, αυτή η Κυριακή μας ζητά έντονα (πολύ έντονα) να στραφούμε στο πρόσωπο του Χριστού και στο έργο του. 

Κυριακή των Βαΐων σημαίνει στην πραγματικότητα Κυριακή της υποδοχής. Κλαδιά φοινικιάς ήταν αυτά που κρατούσε στα χέρια ένα ενθουσιασμένο πλήθος που υποδέχτηκε τον Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Έτσι λοιπόν καθαυτήν η ονομασία της εορτής συνοψίζει ένα βασικό μήνυμα: Όλοι μας καλούμαστε α) να αναγνωρίσουμε τον Ιησού ως Κύριό μας, και β) να τον υποδεχτούμε ως τον Κύριό μας. 

Όμως, για να αναγνωρίσουμε τον Ιησού ω0ς Κύριο μας και να τον υποδεχτούμε ως Κύριό μας, χρειάζεται να καταλάβουμε τι λογής Κύριος είναι. Χρειάζεται δηλαδή να δούμε πώς ο ίδιος ο Ιησούς αποκαλύπτει τον εαυτό του. Αν δεν προσέξουμε πώς ο ίδιος αποκαλύπτει τον εαυτό του (σύμφωνα με τα ευαγγέλια), τότε υπάρχει κίνδυνος, να δεχτούμε στη ζωή μας όχι πραγματικά τον Κύριο, αλλά κάτι άλλο: ένα φάντασμα, το οποίο έχουμε κατασκευάσει εμείς. Άρα, ένα είδωλο.

Ας δούμε λοιπόν πώς ο Ιησούς αποκαλύπτει τον εαυτό του με την είσοδο στα Ιεροσόλυμα: 

1. 

Ο Χριστός φανερώνει τον εαυτό του ως βασιλιά. 

Πριν μπει στα Ιεροσόλυμα ο Χριστός ετοιμάζει την είσοδό του. Στέλνει σε ένα χωριό δύο μαθητές, με την εξής οδηγία: Θα βρεθείτε μπροστά σε δύο δεμένα ζώα: ένα θηλυκό γαϊδούρι και το μικρό της. Λύστε τα και τα δύο, και φέρτε τα σε μένα. Αν ο ιδιοκτήτης τους σας ρωτήσει με ποιο δικαίωμα τα παίρνετε, να πείτε ότι τα χρειάζεται ο Κύριος. 

Κυριακή των Βαΐων: π. Μιλτιάδης Zέρβας

από π. Μιλτιάδης Ζέρβας

Αφιέρωμα του Αντιφώνου στην Μεγάλη Εβδομάδα.

Ο π. Μιλτιάδης Ζέρβας μιλάει τον εορτασμό της Κυριακής των Βαΐων.

Όλες οι αναρτήσεις του Γερομοριά για την Κυριακή των Βαΐων ΕΔΩ

"«Ελ-Αζίρ στα αραβικά είναι ο Λάζαρος και ελ-Αζαρίγια είναι ‘ο τόπος του Λαζάρου’.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Έτσι ονομάζεται το παλαιστινιακό χωριό όπου υπάρχει το ταφικό μνημείο του Λαζάρου.

Την ονομασία Βηθανία δεν την έχουν ακουστά οι ντόπιοι» έγραψε ο Edward Robinson στο περισπούδαστο βιβλίο του «Βιβλικές αναζητήσεις και ανασκαφές στην Παλαιστίνη» που κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 1840. 

Και πράγματι.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σε τούτον τον οικισμό βρίσκεται αυτό το τόσο φορτισμένο μνημείο, που το αναφέρει πρώτη φορά η Εγερία, η τολμηρή προσκυνήτρια που κατέφθασε από την Ισπανία στους Άγιους Τόπους στα 390 (εποχή του Θεοδόσιου του Μέγα).

 Ο αναστημένος Λάζαρος είναι ο πολιούχος της Αζαρίγια.

Τα πάντα εδώ κινούνται επί δύο χιλιάδες χρόνια γύρω από τη μορφή του και το θαύμα της Έγερσής του (δηλαδή της Ανάστασής του) τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατό του.

 Οι πάντες σέβονται αυτούς τους δόμους που καλύπτουν την κρύπτη.

Ακόμα και οι Μουσουλμάνοι έρχονται για να προσκυνήσουν – εξάλλου το ιερό προσκύνημα φυλάσσεται από Μουσουλμάνους, μολονότι ζουν και εδώ αρκετοί Χριστιανοί Παλαιστίνιοι. 

Όμως το θαύμα της Έγερσης του Λαζάρου έδωσε την ευκαιρία στην αγιογραφική τέχνη να αναπτύξει το θέμα από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια, αποτυπώνοντάς το σε κατακόμβες του 4ου αιώνα στη Ρώμη και αλλού, σε μαρμάρινες στήλες, σε εικονογραφημένα χειρόγραφα (αυτό του 6ου αι. που βρέθηκε στο Ροσάνο της Καλαβρίας είναι θεσπέσιο), σε ψηφιδωτά, σε νωπογραφίες και σε φορητές εικόνες. 

Είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα θέματα που ανιστορούν τους τοίχους των ταφικών μνημείων και παρεκκλησίων.

Και σχεδόν παντού, οι δυο γυναικείες φιγούρες, η Μάρθα και η Μαρία, γίνονται ένα κουβαράκι και, έκθαμβες, αποσβολωμένες, συντετριμμένες, πέφτουν στα πόδια του Χριστού.

Πόσο παρηγορητικό είναι ιδίως αυτόν τον καιρό το μήνυμα που εκπέμπει ο Λάζαρος.

Για ασθενείς και θεραπευμένους (που πέρασαν μέρες και εβδομάδες στα έγκατα). Για θεραπευτές και νοσηλευτικό προσωπικό, που ζούνε δεκατέσσερις μήνες τώρα το δράμα των ασθενούντων.

Για όλους εμάς, που θυμηθήκαμε ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο."

Καρούζος μεταφραστής των Ευαγγελίων: Τρία αθησαύριστα αποσπάσματα

*
Εισαγωγή-Επιμέλεια κειμένων:
Παναγιώτης Χαχής

Σε συνέχεια παλαιότερων δημοσιεύσεων του Νέου Πλανόδιου, στη σειρά «Η βυζαντινή ποίηση ανθολογημένη», θα άξιζε νομίζω να προστεθεί, ανασυρμένη από την κειμενική λήθη, μια ανεντόπιστη από τις δύο ―απ’ όσο ξέρω― ως τώρα μεταφραστικές αποδόσεις ευαγγελικών κειμένων στη νέα ελληνική από τον ποιητή Νίκο Καρούζο. Τον εντοπισμό της τον οφείλω στον φίλο και συνεργάτη σε μια πολύχρονη έρευνα γύρω από τον Καρούζο, Χρήστο Νάτση, τον οποίο ευχαριστώ θερμά.

Έχει προηγηθεί την άνοιξη του 1965 η απόδοση στα νέα ελληνικά του έβδομου λόγου του Συμεών του νέου Θεολόγου στο τεύχος 33 του πρωτοποριακού για τα θεολογικά γράμματα της εποχής περιοδικού Σύνορο. Σε προηγούμενο τεύχος της Εποπτείας (τ. 15), η απόδοση ύμνων του Ρωμανού του Μελωδού. Εκεί, όπως σημείωσε εύστοχα ο Ηλίας Μαλεβίτης σε προηγούμενη δημοσίευση των ανωτέρω στο Νέο Πλανόδιον, περιλαμβάνονται «Αποσπάσματα του δημοσιευόμενου μεταφράσματος, και άλλων μεγαλοβδομαδιάτικων ύμνων του Ρωμανού του Μελωδού, διαβάστηκαν απ’ τον ηθοποιό Πέτρο Φυσσούν στις 9 Απριλίου τούτης της χρονιάς, Μεγάλο Σάββατο, σε σχετική με τον υμνογράφο γιορταστική εκπομπή της ΕΡΤ».

Ακολουθεί στο τεύχος 20 (Μάρτιος 1978) της Εποπτείας ένα απάνθισμα μεταφρασμάτων από το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, τα κατά Λουκάν, Ματθαίον, Ιωάννην ευαγγέλια και τον Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας[1], με τίτλο «Fragmenta για τη Μάνα του Χριστού».

Στο τεύχος 29 (Δεκέμβριος 1978) της Εποπτείας ο Καρούζος επιστρέφει στο θέμα του θείου πάθους, στις μεταφράσεις που παραθέτουμε εδώ. Για την απόδοσή τους, (σε ένα «ελεύθερο σχεδίασμα» όπως περιέγραφε ο ίδιος την εργασία του το 1965 στο Σύνορο), επιλέγει μια λαϊκή, δημώδη γλώσσα, διανθισμένη με στοιχεία προφορικότητας. Όπως ίσως θα περιέγραφαν τα γεγονότα της σταύρωσης απλοί άνθρωποι του λαού στην καθημερινή τους γλώσσα ― όπως ακριβώς και οι πρώτοι μαθητές του Ιησού. Πιθανόν επίσης να είχε κατά νου κάποια παλαιότερη λαϊκή φυλλάδα με κείμενα θρησκευτικού περιεχομένου. Μια γλώσσα έρρυθμη ―που δεν την συναντούμε αλλού στο έργο του― με βαθύ αποτύπωμα ωστόσο της ιδιοσυγκρασίας του ποιητή. Η αρχική δημοσίευση είχε γίνει στο πολυτονικό σύστημα, εδώ όμως, σεβόμενοι τις μετέπειτα επιλογές στις εκδόσεις των έργων του, χρησιμοποιήθηκε το μονοτονικό.

ΤΟ ΚΟΙΝΌ ΜΑΣ ΒΊΩΜΑ

Του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου

Ὅσα βιώνουμε ὅλοι μαζί εἶναι κοινές μνῆμες πού μᾶς δένουν. Δέν εἶναι ἡ ἰδεολογία αὐτή πού συγκροτεῖ κοινότητα. Εἶναι τό κοινό μας βίωμα. Πού ὅσο πιό βαθύ εἶναι, τόσο πιό ἄρρηκτος εἶναι ὁ δεσμός μας.

Τά ὅσα ζοῦμε κάθε χρόνο τό Πάσχα, τόν δεκαπευνταύγουστο, τά Χριστούγεννα, περισσότερο ἤ λιγότερο βαθιά, μᾶς συγκροτοῦν ὥς κοινότητα. Αὐτές τίς μέρες θά πᾶμε ὅλοι μαζί στήν ἐκκλησία, θά νηστέψουμε, θά ψάλουμε, θά συντριβοῦμε ἀκούγοντας τά πάθη τοῦ Θεανθρώπου, θάά ἀκολουθήσουμε τόν ἐπιτάφιο ψέλνοντας σάν νά 'μαστε ὅλοι ἡ Παναγιά τό "ὦ γλυκύ μου ἔαρ", θά βάψουμε τά αὐγά μας, θά ἑτοιμάσουμε τό ἀρνί μας, θά λάβουμε τό ἅγιο φῶς, θά φωνάξουμε τή νίκη τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου: "Χριστός Ἀνέστη"! Θά ἀγκαλιαστοῦμε, θά φιληθοῦμε μέ γνωστούς καί ἀγνώστους, θά μεταλάβουμε ἀπό τήν ἴδια λαβίδα! Θά ξεκινήσουμε τό γλέντι πού θὰ κρατήσει ὅλη τήν ἑπόμενη μέρα...

Αὐτό περίπου ἔκαναν οἱ παπποῦδες μας γιά αἰώνες, αὐτό περίπου ἐλπίζουμε νά κάνουν καί τά ἐγγόνια μας. Εἶναι φυσικά σεβαστή κάθε ἄλλη ἀτομική ἐπιλογή. Ὅμως οἱ ἀτομικές ἐπιλογές ποτέ δέν συγκρότησαν κοινότητα πολιτισμού...

Νίκος Καροῦζος - Μεγάλη Παρασκευή

Νίκος Καροῦζος

Ἰησοῦς & Ποιήματα

Μεγάλη Παρασκευή

(17 Ἀπριλίου 1987)

~.~

Χρονικὸ τῆς Ἀταραξίας

Ὁ δασόβιος ἐρημίτης ὁδηγοῦσε μ’ ἀόρατη
λεπτὴ κλωστὴ τὸν ἦχο μιᾶς μέλισσας ὅταν ὁλόγυρα
παίζοντας τὸ σουραῦλι της ἡ σαύρα
δυνάμωνε τὸ πράσινο καὶ ἡ σκέψη
δρασκέλιζε τὴν ἀκέραστη μόνωση
ποὺ δὲν ἀπείλησε ποτὲ τὰ λουλούδια.

Τὰ τείχη τοῦ ἔαρος ἄραγε τ’ ἀρώματα
τ’ ἀρίφνητα μῦρα διανοίγονται;

Στοχάσου λιγάκι δίχως ἀνταλλάγματα:
δίχως ἀλήθεια καὶ ψέμα.

Στοχάσου πὼς ὅλα τὰ ζώπυρα
κοιμοῦνται σ’ ἐγρήγορση δίχως ἐκτόπισμα
στὴν ἄνθηση ποὺ ξεραίνει τὸ βιός της ὥστε νὰ ξανάρθει.

Πᾶσα πνοὴ καὶ πᾶσα νύχτα δὲ γνώρισε
μητέρα καὶ μάμμη καὶ προμάμμη ―
τὴν προέλευση τὴ θέλει τὸ μυαλό μας καὶ χανόμαστε
σ’ ἀνύπαρχτα βάθη καὶ μεγέθη τῆς ἀπουσίας
ὅταν ἀκόμη κ’ ἡ φωτιὰ τεμπελιάζει
μ’ ὅλα της τα τριξίματα
μ’ ὅλες τὶς φλόγες ποὺ βγάζει καὶ τ’ ἀποκαΐδια.

Θὰ σπάσω σήμερα τὶς ἀνέστιες φόρμες
τὴ στέγη θὰ ρίξω καὶ θ’ ἁπλώσω περίλυπα
στὴν ἀσκέπαστην ἐνέργεια τῆς ἀθανασίας
ἐκεῖ ποὺ λαλοῦσαν ἀνέκαθεν οἱ τυφλὲς
εἰκόνες τῶν πλασμάτων τὴν πολυμίλητη βουβαμάρα
τὴν ἀπόδειξη κείνου ποὺ δὲν ἀποδείχνεται
τὴν ἀπάρνηση τοῦ θριάμβου τῆς γλώσσας.

Ὁ παρείσαχτος νοῦς ὀποὺ χάραξε τραύματα
καὶ τὰ λέμε φαράγγια
ὀποὺ δίδαξε θαύματα καὶ τὰ λέμε κρημνὰ τῆς ἀνάγκης
ἤτανε κάποτε κι αὐτὸς ἀνίκητος ἀπ’ τὶς νίκες του
τὶς μεγάλες κι ἀνθρώπινες τὶς ὑπερύμνητες
εἶχε κι αὐτὸς ὁλάκερη στὰ πλήθια μόριά του τὴν εἰρήνη
στ’ ἀμπέλια τῶν κεραυνῶν ἐκτοξεύοντας
τὴ λάμψη τῆς ἀγάπης.

Ἡ φρόνηση πού ’χε κάψει τ’ ἄστρα κι ἀφανίστη χαράματα
τὸν πόνο τὸν ξεκούμπισε
τὸν ἔβαλε στὴ μαύρη ἁλυσίδα…

Τεράστιες ὧρες ἀγκαλιάζονταν τότε ἀναμεταξύ τους
καὶ πικράθηκεν ὁ χάρος ὁ χαραμοφάης
καθὼς ἡ Παναγία κυλιότανε στὰ κιτρολέμονα
κ’ εἶχε δέσει τὸ δαίμονα
στὰ θεόρατα γιασεμιὰ τῆς χαρμολύπης.

Μεγάλη Παρασκευή (π. Ευάγγελος Παπανικολάου)

Ο Ευάγγελος Παπανικολάου στο αφιέρωμα του αντιφώνου για την Μεγάλη Βδομάδα μιλά στην Σοφία Χατζή για την Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ).

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου στο αφιέρωμα του αντιφώνου για την Μεγάλη Βδομάδα μιλά στην Σοφία Χατζή για την Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ).  

Μεγάλη Τρίτη

Ευάγγελος Παπανικολάου στο αφιέρωμα του αντιφώνου για την Μεγάλη Βδομάδα μιλά στην Σοφία Χατζή για την Μεγάλη Τρίτη. (Μεγάλη Δευτέρα βράδυ)

Μεγάλη Δευτέρα (π. Ευάγγελος Παπανικολάου)

Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου στο αφιέρωμα του Αντιφώνου για την Μεγάλη Βδομάδα μιλά στην Σοφία Χατζή για την Μεγάλη Δευτέρα (Κυριακή Βαϊων βράδυ

ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οι πόνοι της Παναγιάς – Κ. Βάρναλης (εκπληκτική απόδοση από το Νίκο Ξυλούρη – βίντεο)

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα ‘χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ υστέρα απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι…

Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή του Χριστού;

π. Λίβυος 

Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή του Χριστού; Ούτε τα θαύματα, ούτε οι θεραπείες, ούτε τα μέγιστα σημεία, αλλά η εκείνη την στιγή που έγινε απόλυτα "ευάλωτος". Η στιγμή της άκρας ταπείνωσης Του. Η ώρα του Σταυρού, του φόβου, της αγωνίας, της αγάπης που γίνεται θυσία. "Ανήμπορος" και "ανυπεράσπιστος" αγκαλιάζει την ζωή μας όλη. Ένας Θεό που ξέρει τι θα πει μοναξιά και πόνος δεν μπορεί παρά να είναι ο δικός μας Θεός. 

Προδομένος και ξεχασμένος απο όλους, σαν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος που μάχεται με την ελπίδα και την απόγνωση. Η δόξα του είναι ο Σταυρός του, ο φόβος, η αγωνία η ολική παράδοση στο θείο θέλημα, στο σχέδιο της Θείας οικονομίας. 

Γιατί τα θαύματα, οι θεραπείες, τα σημεία, η ανάσταση, ήταν πολύ κοντά στην Θεϊκή του φύση, η κένωση όμως, η ταπείνωση, ο εξευτελισμός, ο πόνος και η μεγίστη δοκιμασία αυτός ο ασήκωτος σταυρός ολάκερης της ανθρωπότητας, ήταν επιλογή του και μόνο.

 Κένωσε τον εαυτό του. Έχασε κάτι για να γίνει άνθρωπος και να μπει στην ιστορία της ανθρωπότητας με σκοπό να την σώσει. Αφήνει την Ουράνια μακαριότητα για να εισέλθει στην ανθρώπινη τραγικότητα. Κι αυτό μας διδάσκει ενας ήθος, οτι η αγάπη ξέρει να χάνει για να σώσει.  

Η πιο ιερή στιγμή ενός ανθρώπου είναι εκείνη που φανερώνεται ως ευάλωτος μπροστά μας. Ένας άνθρωπος που ξεσκεπάζει τα πάθη του ή φανερώνει την αδύναμη πλευρά της ύπαρξης του, είναι απόλυτα αγαπητός και ιερός. Γι αυτό ίσως και να μην υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία-αστοχία, από το να εκμεταλλευόμαστε τις αδύναμες στιγμές και πλευρές μιας ανθρώπινης ψυχής. Την στιγμή που ο άλλος ξεγυμνώνεται μπροστά μας, μια μονάχη κίνηση υπάρχει, να τον ντύσουμε με την αγάπη. 

Ο Χριστός του Κάρλος Φουέντες

«Η εκκλησία είναι άδεια, η λειτουργία έχει τελειώσει. Τα λουλούδια γυαλίζουν λιγότερο από το Ιερό. Σε μια μεριά του κεντρικού κλίτους υψώνεται γεμάτος ρόζους ο σταυρός όπου κρέμεται ο θυσιασμένος Χριστός, ταλαιπωρημένος και μαυρισμένος από τις τόσες λιτανείες.

 Κοντοστέκεται μια στιγμή πριν να εισδύσει σ’ αυτή την κιβωτό, ερμητικά κλειστή στον κόσμο. Απέναντι στη μορφή από γυαλιστερή λάκα δεν τον συγκρατεί ο φόβος μα μία ανεξήγητη αγάπη, η ίδια που τον κάνει να τρέμει στην ανάμνηση του ζωντανού κόσμου το ίδιο εκείνο πρωί ή το σωσμένο κερί του Μ. Σαββάτου. Το βρωμισμένο πρόσωπο του μαυρισμένου Χριστού, ρυτιδωμένο από αιμάτινα ρυάκια, βρίσκεται εκεί. Τα μάτια λάμπουν κάτω από τα φρύδια, σχεδιασμένα στο σχήμα του πόνου. Το άκαμπτο σώμα δεν κινείται, αν και τα μπράτσα είναι πάντα ζωντανά, σμίγοντας το μαρτύριο με την προσδοκία. Το κόκκινο ύφασμα, στολισμένο με πολύτιμους λίθους, πέφτει ίσιο ανάμεσα στην κοιλιά και τις λαγόνες, κι από εκεί κατεβάινουν σαν ποταμοί οι βασανισμένοι μηροί, καταλήγοντας στο μοναδικό καρφί, μπηγμένο στα πόδια. Είναι βέβαιος ότι το σώμα του Σωτήρα δεν θα κινηθεί, δε θα γλιστρήσει απ’ τα χέρια του καθώς τα αντικείμενα του κόσμου. Ο Χάιμε γονατίζει και δεν ξέρει τι να κάμει.

Η Δίκη του Χριστού σε νομική ανάλυση από δικαστή

Στην εβραϊκή δίκη του Μεγάλου Συνεδρίου σημειώσαμε 

32 σοβαρές παραβάσεις του Ρωμαϊκού Δικαίου!

ΚΛΙΚ για να διαβάστε την ανάρτηση...

Αφιέρωμα στο Ιερό Μυστήριο του Ευχελαίου που τελείται κάθε Μεγάλη Τετάρτη. Στην ορθόδοξη Ρωσία τελείται κατά τη Μεγάλη Πέμπτη.

ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ για να διαβάσετε την ανάρτηση ....

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ (Μητροπολίτης πρώην Κισσάμου & Σελίνου Ειρηναίος)

Στο 2ο επεισόδιο της σειράς «ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ» (ΕΤ 1) παραγωγής 1987 με σκηνοθέτη τον Γιώργο Ζερβουλάκο ο Μητροπολίτης πρώην Κισσάμου & Σελίνου Ειρηναίος αναφέρεται στο νόημα των Παθών της Μεγάλης Εβδομάδας και στο περιεχόμενο της Μεγάλης Τρίτης (την αμαρτία ως αστοχία, την μετάνοια την εξομολόγηση. 

Κατά τη διάρκεια της εκπομπής προβάλλονται πλάνα από την ύπαιθρο της Μάνης και ακούγονται ύμνοι της Μεγάλης Παρασκευής. Ψάλλει η βυζαντινή χορωδία του Λυκούργου Αγγελόπουλου.