Οι οριακές στιγμές στη ζωή του ανθρώπου είναι οι στιγμές εκείνες που μπαίνει σε παρένθεση η χρονικότητα, χωρίς να καταργείται, και καλείται ο εαυτός να αντιμετωπίσει την παροδικότητα και την φθαρτότητα sub specie aeternitatis. Στην αντίθετη περίπτωση, σε καταπίνει η χρονικότητα, και απλά «τρέμεις» για την σωματική σου επιβίωση [1]. Τα μυστήρια της Εκκλησίας, πέραν των άλλων, επιτελούν σε αυτή την «άρση» και όχι κατάργηση της φθαρτής χρονικότητας. Το ίδιο, με άλλο πρόσημο, κάνει και η Τέχνη. Σε συνθήκες απειλής της ανθρώπινης ζωής (πόλεμος, φυσικές καταστροφές, ασθένειες) ευδοκιμούν τα έργα Τέχνης, διότι «αγγίζουν» τα όρια του ανθρωπίνου Είναι.
Έχει γίνει ήδη λόγος για το Δεκαήμερο του Βοκάκιου ή την Πανούκλα του Καμύ. Ένα ακόμα δείγμα της υψηλής τέχνης με αφορμή συνθήκες απειλής ολικής καταστροφής είναι και το αριστούργημα του Μπέργκμαν Έβδομη Σφραγίδα (1957). Για όσους την έχουν δει, θα θυμούνται την σχεδόν εναρκτήρια σκηνή που ο Θάνατος καλείται να παίξει σκάκι με τον γενναίο ιππότη, που έχει γυρίσει από τις Σταυροφορίες. Η σκηνή θα επαναληφθεί λίγες ακόμα φορές στη διάρκεια της ταινίας, καθώς μέσω της παρτίδας αυτής ο ιππότης κερδίζει χρόνο, μέχρι τον τελικό του θάνατο, για να στοχασθεί πάνω στο αίνιγμα του Θανάτου. Μέσω του ιππότη βλέπουμε το σκηνικό της πανώλης σε όλη την περιοχή. Και το σκηνικό είναι τρομαχτικό: περιλαμβάνει περιοδεύοντες αυτό- μαστιγούμενους σε υστερικές θρησκευτικές λιτανείες, συλλήψεις και κάψιμο γυναικών που θεωρούνται υπεύθυνες για το κακό διότι είναι φίλες του διαβόλου, εξαχρείωση του κόσμου μέσω κραιπάλης και διασκεδάσεων, αλλά και κορύφωση της βίας του ενός προς τον άλλο. Αυτό είναι το σκηνικό που θυμίζει Αποκάλυψη, οπότε εξηγείται και ο τίτλος της ταινίας που είναι από την Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Σε μία επίσης χαρακτηριστική σκηνή ο ιππότης εξομολογείται σε ένα υβρίδιο μονολόγου- διαλόγου στον μεταμφιεσμένο σε εξομολογητή Θάνατο, και ακούμε τα εξής λόγια:
