O Κριστόφ Γκιλλουί για την άνοδο της Λεπέν και την πολιτική κρίση στη Γαλλία

από Άρδην - Ρήξη 27 Ιουλίου 2024

«Με τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, ο Μακρόν επεδίωξε όχι τόσο να απαντήσει στη δημοκρατική κρίση όσο να την κάνει αόρατη»

Συνέντευξη στον Alexandre Devecchio για την Le Figaro. Δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 130-131 που κυκλοφορεί στα περίπτερα.

Για τον γεωγράφο Κριστόφ Γκιλλουί, η μεγάλη άνοδος της Εθνικής Συσπείρωσης στις ευρωεκλογές οφείλεται σε ένα υπαρξιακό κίνημα αμφισβήτησης της «Γαλλίας των από πάνω». Σε αυτό το πλαίσιο, η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης μοιάζει με μια φυγή προς τα μπρος που θα μπορούσε επίσης να είναι και ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα.

LE FIGARO: Η λίστα της Εθνικής Συσπείρωσης προηγήθηκε κατά πολύ στις ευρωεκλογές, οδηγώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ζητήσει αιφνιδιαστικά τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης. Πρόκειται για επιβεβαίωση της διάγνωσης που κάνετε ήδη στο πρώτο σας βιβλίο, Fractures françaises (Γαλλικά ρήγματα);

CHRISTOPHE GUILLUY: Σήμερα, μετά από αρκετές δεκαετίες αποκρυστάλλωσης των γεωγραφικών, κοινωνικών και πολιτισμικών ρηγμάτων, δεν θα μιλούσα πλέον για «ρήγματα», αλλά για ένα πραγματικό σχίσμα, ένα πολιτισμικό σχίσμα ανάμεσα στις λαϊκές και μεσαίες τάξεις και, όχι πλέον μόνο τις «ελίτ» ή το «1%», αλλά με τον «κόσμο των από πάνω», τον κόσμο των ενσωματωμένων ή ανώτερων κατηγοριών.

Με αυτή τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης –της οποίας το αφήγημα σχεδιάστηκε μυστικά από έναν πυρήνα επικοινωνιολόγων στο Μέγαρο των Ηλυσίων–, ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν ενδιαφέρεται τόσο να απαντήσει σε αυτό το σχίσμα όσο να το καταστήσει αόρατο. Σε αντίθεση με τους σοφούς Κινέζους, μας δείχνει το δάκτυλο τη στιγμή ακριβώς που μπορούμε να δούμε το φεγγάρι.

Ωστόσο, αυτό το πολιτισμικό σχίσμα βρίσκεται στην καρδιά της κρίσης της δημοκρατίας και της αντιπροσώπευσης που παρατηρούμε στη Δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι το πρωταρχικό αίτιο –που ποτέ δεν λήφθηκε υπόψη– της απώλειας ζωτικότητας και νοήματος που βλέπουμε στη Δύση. Τα ρήγματα στη Γαλλία έχουν δημιουργήσει πολιτισμικές και γεωγραφικές φούσκες που δεν μιλούν πλέον την ίδια γλώσσα. Το πρόβλημα είναι ότι, σε αντίθεση με ό,τι νομίζουν οι «ευφυείς ηλίθιοι» (έκφραση του Νασίμ Νίκολας Τάλεμπ) που μας κυβερνούν, η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων δεν είναι υπεράριθμοι αλλά αποτελούν τη ζωογόνο δύναμη των κοινωνιών.

Αυτό το σχίσμα εξηγεί την αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να αντιληφθούν το ουσιώδες: την αλλαγή της φύσης του κινήματος που οδηγεί σε μια τιτάνια και υπαρξιακή διαμαρτυρία. Αυτό το κίνημα δεν καθοδηγείται από ένα κόμμα, ένα συνδικάτο ή από διανοούμενους, αλλά από μια βαθιά αίσθηση οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού αποκλεισμού. Και καθώς αυτό το μοντέλο δεν είναι ούτε οικονομικά ούτε ανθρωπολογικά βιώσιμο, δημιουργεί αυτή τη διαχρονική διαμαρτυρία.

Ὅταν ἡ ἐλευθερία ὑπονομεύει τήν ταυτότητα.

Γράφει ὁ Μανώλης Κοττάκης – Διευθυντής τῆς ἐφημερίδος «ΕΣΤΙΑ».

«ΚΑΤΑ βάση ὁ λαϊκισμός φαίνεται νά εἶναι τό ὄνομα πού δίδει ἡ ἄρχουσα τάξη στήν δημοκρατία ὅταν δέν τῆς ἀρέσει τό ἀποτέλεσμά της. Μέ ἄλλα λόγια, ἔτσι μπορεῖς νά ἀπορρίψεις τό ἀποτέλεσμα τῶν δημοκρατικῶν διαδικασιῶν ἤ τῶν ἐκλογῶν ὅταν δέν εἶναι φιλελεύθερες. (…) Στήν ἄρχουσα τάξη κάθε φορά πού χρησιμοποιοῦν τήν λέξη δημοκρατία μέ θετική ἔννοια ἐννοοῦν τόν φιλελευθερισμό, τά ἀτομικά δικαιώματα, τήν πρόοδο. Ὅταν ἡ δημοκρατία, δηλαδή ὁ λαός, ἀπορρίπτουν κάποιες πλευρές τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τά ἀνοιχτά σύνορα, ὅταν ἀπαιτοῦν περιορισμούς στήν μετανάστευση, αὐτό εἶναι λαϊκίστικο. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ψήφισαν κάτι πού δέν ἀρέσει στήν ἐλίτ, ὁπότε ἀντί νά τό ὀνομάσουν δημοκρατία, τό ὀνομάζουν λαϊκισμό, πού ἔχει ἀρνητική χροιά». Οἱ σκέψεις αὐτές ἀνήκουν στόν καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Νότρ Ντάμ στήν Ἰνδιάνα Πάτρικ Ντενήν καί δημοσιεύθηκαν στήν «Ἑστία τῆς Κυριακῆς» στίς 17 Ἀπριλίου 2022 (συνέντευξη στήν Μαρία Κορνάρου). Ἀνέτρεξα ἀμέσως σέ αὐτές, ἀφοῦ παρακολούθησα χθές ὅλες σχεδόν τίς πρωινές ἐκπομπές καί τά δελτία εἰδήσεων. Ἡ «μανιέρα» γιά τίς ἰταλικές ἐκλογές ἦταν ἀκριβῶς ἡ ἴδια ἀπό τά γνωστά ξινισμένα μοῦτρα, μεταξύ τῶν ὁποίων καί βουλευτές τῆς ΝΔ.

«Τί μᾶς βρῆκε μέ τήν Μελόνι! Λαϊκισμός, ἀκροδεξιά, φάντασμα, ναζισμός, Πούτιν.» Παπαγαλία τό ἔχει μάθει τό ποίημα ἡ καθεστηκυῖα διανόησή μας. Σύννεφο πάει τό non paper. Κανένας προβληματισμός γιά τό 42% τῆς ἀκροδεξιᾶς στήν Γαλλία, ἡ ὁποία μεταμορφώνεται ταχέως καί σαφῶς σέ συστημική δεξιά, χωρίς μεγάλες ἀλλαγές στίς βασικές της θέσεις. Κανένας προβληματισμός γιά τό ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν στήν παραδοσιακῶς σοσιαλδημοκρατική Σουηδία, ὅπου ὁ συνασπισμός δεξιᾶς-ἀκροδεξιᾶς ἀνέρχεται στήν κυβέρνηση. Κανένας προβληματισμός γιά τούς λόγους πού ἡ Ἰταλία ψήφισε τώρα ἔτσι. Ὕπνος βαθύς γιά τό γεγονός ὅτι ὁ ἔγκλειστος τοῦ Δομοκοῦ ἔχει 115.000 ἀκόλουθους στό twitter καί σύμφωνα μέ τόν ἐκλογολόγο τοῦ «Σκάι» Γιῶργο Ἀράπογλου ἔχει καλές πιθανότητες νά μπεῖ στήν Βουλή μέ καμπάνια ἀπό τά κελιά. Καί βεβαίως κανένας οὐσιαστικός προβληματισμός γιά τό γεγονός, ὅτι τό ἱσπανικό ἀκροδεξιό κόμμα VOX προελαύνει, ἐνῶ στίς ΗΠΑ ὅλη ἡ ἄρχουσα τάξη ἔχει πέσει ἐπάνω στόν Τράμπ μέ διώξεις καί ἀπειλές, προκειμένου νά χάσει τίς ἐνδιάμεσες ἐκλογές καί νά μήν εἶναι ἐκ νέου ὑποψήφιος Πρόεδρος.

ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΑΪΚΙΣΜΟΥ

*

του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

Στην πολιτεία που έγινε πορνείο
μαστροποί και πολιτικιές
διαλαλούν σάπια θέλγητρα
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

1.

Μια από τις βασικές αναλυτικές έννοιες, μέσω της οποίας επιχειρείται να επεξηγηθούν οι σύγχρονες πολιτικές εξελίξεις, είναι αναμφισβήτητα αυτή του λαϊκισμού.

Στην περίοδο που διανύουμε, τα τελευταία περίπου 30-40 χρόνια, η έννοια είναι φορτισμένη κυρίως με αρνητικές συνδηλώσεις. Στο Λεξικό Μπαμπινιώτη[1] αναφέρεται η διάκριση μεταξύ λαϊκισμού και λαϊκότητας:

Οι δύο λέξεις αποτελούν όψεις της έννοιας «λαϊκός» : την εύσημη, που είναι η λαϊκότητα, δηλ. το γνήσιο λαϊκό στοιχείο με χαρακτηριστικά την απλότητα και τη λιτότητα, και την κακόσημη πλευρά, που είναι ο λαϊκισμός, δηλ. το ψεύτικο, φτιαχτό λαϊκό στοιχείο, που μιμείται τη συμπεριφορά του λαού, για να εκμεταλλευθεί (πολιτικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά κ.τ.λ.). Μιλούμε με θετικό πνεύμα για τη λαϊκότητα της σκέψης και της συμπεριφοράς των απλών ανθρώπων του λαού, αλλά με αρνητική χροιά για τον λαϊκισμό στην πολιτική, στα συνθήματα, στη σκέψη, στη συμπεριφορά ανθρώπων, που, χωρίς να προέρχονται από τον απλό λαό, επιζητούν να τον κολακεύουν, για να αποκομίσουν προσωπικά, πολιτικά ή άλλα οφέλη.

Όπως σημειώνει ο Α. Ελεφάντης[2]

Ο λαϊκισμός είναι μια αρνητική ιδεολογία […] Αυτή η αρνητική, η μειωτική σημασία του λαϊκισμού δεν είναι άσχετη από την ίδια την ορολογία, τη λέξη που χρησιμοποιήθηκε και επικράτησε για να προσδιορισθεί ένα σύνολο πολιτικών αντιλήψεων και συμπεριφορών. Το αποτέλεσμα της παραποίησης και της παραφθοράς αποτυπώνεται στην ίδια τη λέξη. Το ονομάζει η λέξη. Ο όρος populism προέρχεται από το popolo, τη λατινική ρίζα του λαού και καταδηλώνει ιδεολογίες ενύπαρκτες στο λαό, απορρέουσες από το λαό, του λαού ή «το φρονείν ως ο λαός» (Κατά τον ορισμό του Σ. Κουμανούδη. Βλ. Συναγωγή Νέων Λέξεων, Ερμής, 1980, που εντοπίζει τον όρο για πρώτη φορά στην Ακρόπολη, 2.4.1887). Η ακριβής του μετάφραση στα ελληνικά θα έπρεπε να ξεκινά από το ουσιαστικό “λαός”, όπως στις λατινογενείς γλώσσες απ’ όπου και προέρχεται κι όχι από το παραγόμενο επίθετο “λαϊκός”. Η αφετηρία από το επίθετο λαϊκός για να φτιαχτεί ο όρος λαϊκισμός με την κατάληξη -ισμός παραπέμπει ευθέως σε ένα παραποιητικό περί λαού λόγο, σε μια παραφθορά, μίμηση και εκπτώχευση επομένως του λαϊκού λόγου.

Επομένως η παραγωγή της λέξεως λαϊκισμός από το επίθετο λαϊκός, στην Ελληνική γλώσσα, σηματοδοτεί ευθέως την αρνητική σημασία της λέξεως όπως παραπάνω έχει αναφερθεί. Με τον επιθετικό προσδιορισμό στην ελληνική γλώσσα, τα πράγματα γίνονται καθαρά εξαρχής.

Οι “ψεκασμένοι” αντιεμβολιαστές του 1800 διαλύουν τα πάνελ του 2020!

Μουτζουρίδης Αλέξανδρος

1 Ιανουαρίου 2021

698

Δεν υπάρχει πιο εύκολο και βολικό πράγμα για ένα δημοσιογράφο να γενικεύσει και να συνθηματολογήσει απολαμβάνοντας το μονοπώλιο ενός μικροφώνου. Από το Μάρτη και μετά, τα περισσότερα ελληνόφωνα δίκτυα άστραψαν και βρόντηξαν με τους “ψεκασμένους”. Δυστυχώς, οι συνωμοτικές θεωρίες, όπως τα περί σχέσης με το δίκτυο 5G ή η άρνηση της ύπαρξης του ιού μπλέχτηκαν και τσουβαλιάστηκαν με τις ψύχραιμες διαφωνίες απέναντι στον τρόπο διαχείρισης αυτής της επιδημίας.

Το ίδιο αρχίζει να συμβαίνει και ενόψει του μαζικού εμβολιασμού. Πολύ σύντομα τα δελτία ειδήσεων θα μιλούν για τους “ψεκασμένους” αρνητές του εμβολίου και θα δικάζουν καθημερινά όσους επιλέγουν να μην το κάνουν. Όμως, πέρα και μακριά από τα επιχειρήματα που παραπέμπουν πάλι σε συνωμοσίες, πέρα και μακριά από τον κανιβαλισμό των τηλεοπτικών πάνελ, το λεγόμενο αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι ιστορικά αναπόσπαστο κομμάτι της διαμόρφωσης της πολιτικής για τη δημόσια υγεία.

Τούτο σκιαγραφείται σε ένα ιδιαίτερα διαφωτιστικό βιβλίο, της Νάντια Ντίρμπαχ, ιστορικού των πανεπιστημίων British Columbia και Johns Hopkins University (Bodily Matters, The Anti-Vaccination Movement in England, Duke University Press, 2005), σχετικά με το πρώτο και ενδεχομένως μεγαλύτερο αντιεμβολιαστικό κίνημα στην ιστορία, αυτό στην Αγγλία του 19ου αιώνα.

Όχι μόνο είναι τόσο παλιό όσο και η εφεύρεση του πρώτου εμβολίου από τον Έντουαρντ Τζένερ, το 1798, (για την ευλογιά) αλλά συνέβαλε στην ανάδειξη της λογικής του εμβολιασμού ως πολιτική πράξη με απτές και έντονες κοινωνικές προεκτάσεις.

Σε μια εποχή που οι γονείς, οι οποίοι αρνούνταν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους, όπως απαιτούσε ο νόμος, φυλακίζονταν ως εγκληματίες. Σε μια εποχή που οι αντιεμβολιαστές αντιμετωπίζονταν ως άσπονδοι εχθροί της προόδου που εκπροσωπούσαν τα, επώδυνα, “αδοκίμαστα” –τότε– εμβόλια, η αντίσταση σε αυτά ισοδυναμούσε με επαναστατική πράξη.

Το ταξικό πρόσημο του εμβολιασμού

Λαϊκισμός: ένα θύμα της πολιτικής προπαγάνδας

ΧΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΝΟΣ ΟΡΟΥ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΣΗΜΑΣΙΕΣ

του Θ. Κοινωνού

Κλέφτες και ληστές αποκλήθηκαν όλοι οι επαναστατημένοι Έλληνες των βουνών πριν και κατά την Επανάσταση του 1821, έστω κι αν πολλοί αδικούσαν μόνο τους Τούρκους κατακτητές. Τρομοκράτες ονομάζονταν παλαιότερα και συλλήβδην όλοι όσοι αντιστέκονταν στην αποικιοκρατία και μεταγενέστερα μέχρι σήμερα στις δυνάμεις κατοχής, στην οικονομική ολιγαρχία των Ευρωπαϊκών Τραπεζών και στη συνασπισμένη δεσποτεία των ανεξέλεγκτων Δανειστών, που χειραγωγούσαν την κοινή Γνώμη, μέσω δημοσιογράφων ενός εξαγορασμένου Τύπου, ο οποίος χαρακτήριζε ολόκληρους Λαούς τεμπέληδες ή γουρούνια, όπως τους Έλληνες. Τρομοκράτες και ανατροπείς επικίνδυνους χαρακτήριζαν τους πρώτους Χριστιανούς, όπως και τον Χριστό εγκληματικό επαναστάτη, γιατί κλόνιζαν το κατεστημένο της θρησκευτικής και πολιτικής υποκρισίας και εξουσίας, που φοβόταν την αλήθεια και την αφύπνιση των πιστών και των υπηκόων, οι οποίοι προσδοκούσαν την πνευματική και κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία τους.

Και σήμερα στην ευρωπαϊκή και ειδικότερα στην ελληνική πολιτική αντιπαράθεση μαζί με την κατάχρηση του λεξιλογίου για την τρομοκρατία έχουμε και την απειλή τόσο του αριστερίζοντος λαϊκισμού όσο και του προσωπείου του διώκτη του λαϊκισμού, δηλαδή του θεωρούμενου καθώς πρέπει αστού, που «ντύνεται την αρετή» (Μακρυγιάννη) και την σοβαρότητα, όπως επιβάλλει ο συρμός, χαρακτηρίζοντας όλους τους άλλους «λαϊκιστές», εξαιρώντας τον εαυτό του.

Ιστορικά πρότερα

Ασφαλώς, ο όρος «Λαϊκισμός» πρωταρχικά έκρυβε ένα υβριστικό χαρακτηρισμό, που κατά βάση περιφρονεί το Λαό και όποιον ακολουθεί ή υποστηρίζει τον Λαό τον ονομάζει «λαϊκιστή». Ο Λαός είναι κακός, αμόρφωτος, άξεστος και όποιος τον ακολουθεί λαϊκίζει, υπονομεύει. Αγνοώ αν υπάρχει κάπου ο όρος «Αστικισμός» με περιφρονητικό περιεχόμενο.