Νίκος Νησιώτης
Τὸ ἀξίωµα, νοµίζω, τὸ ὁποῖο ὁ χριστιανισµὸς προσπαθεῖ νὰ ξεδιπλώσει καὶ νὰ διαδώσει σ’ ὅλο τὸν κόσµο µὲ τὴν ἱεραποστολὴ καὶ τὸν εὐαγγελισµὸ εἶναι ὅτι ἡ θεία ἐν Χριστῷ ἀποκάλυψη δὲν συνέβη µόνο σ’ ἕνα σηµεῖο ἐν χρόνῳ, ὅπως ὁποιοδήποτε ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς κοσµικῆς ἱστορίας, ἀλλὰ εἶναι παροῦσα σήµερα µέσῳ τῆς ζώσας πίστης, καὶ θὰ εἶναι παροῦσα σ’ ὅλες τὶς γενιὲς καὶ θὰ τελειωθεῖ καὶ συµπληρωθεῖ µὲ τὴ Δευτέρα Παρουσία. Ἡ οὐσία τῆς ἀποκάλυψης, ἡ ἐν Χριστῷ λύτρωση, δὲν εἶναι ἁπλῶς οὐσία, ἀλλὰ γίνεται µέσῳ τῆς πίστης στὴν Ἐκκλησία µιὰ παρ-οὐσία. Ὁ χριστιανικὸς ὑπαρξισµὸς βασίζεται στὴν ἀπόφαση ποὺ ἕνας πιστὸς παίρνει καθὼς ἀκούει τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖο ἐπικεντρώνεται, σ’ ἕνα περασµένο γεγονὸς τὸ ὁποῖο γίνεται παρόν, ὅταν αὐτὸς κάνει τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ γεγονὸς µία δύναµη γιὰ νέα ζωή, ἀκολουθώντας τὸ δρόµο τῶν προηγουµένων γενεῶν. Ἡ ὑπαρξιακὴ ἐπιλογὴ σὲ µιὰ χριστιανικὴ κατανόηση µεταµορφώνει τὸν κηρυχθέντα καὶ ἀναγνωσθέντα λόγο σὲ παρ-οὐσία, τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ µέσῳ τῆς Ἐκκλησίας στὸν πιστό. Αὐτὴ ἡ ἐνσυνείδητη ἀποδοχὴ τοῦ περιεχοµένου τοῦ εὐαγγελικοῦ µηνύµατος γίνεται δυνατὴ ὄχι ἁπλῶς µὲ τὴν ἀπόφασή του, διότι ἡ ἐπιλογὴ τοῦ θέµατος δὲν εἶναι ποτὲ ἀπόλυτη στὴ χριστιανικὴ ἐµπειρία, ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ, ποὺ µεταδίδεται µέσῳ ἀνθρώπων καὶ σὲ κοινότητα ἀνθρώπων. Δὲν εἶναι µία ψυχολογικὴ συναισθηµατικὴ ἐµπειρία ἢ ἕνας εὔκολος µυστικισµός, ἀλλὰ στὴν πίστη τοῦ ἀτόµου εἶναι τὸ ἀποτέλεσµα αὐτοῦ ποὺ βιώνει µόνο στὴν Ἐκκλησία, µέσῳ τῆς ἐνέργειας τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Εἶναι γι’ αὐτὸ ποὺ χωρὶς µία δυνατὴ θεολογία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος ἡ ἀληθινὴ ὑπαρξιακὴ προσέγγιση στὸ πρόβληµα τῆς πίστης εἶναι ἀδύνατη.
