Το παιδί σου δεν είναι ο κολλητός σου - π. Λίβυος (ΗΧΗΤΙΚΟ)

Το παιδί σου δεν είναι ο κολλητός σου - π. Λίβυος

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Αν ο γονιός είναι φίλος τότε ποιος θα είναι ο γονιός; Στην προσπάθεια μας να αρνηθούμε την ευθύνη του γονέα επιζητούμε την φιλία των παιδιών μας. Τα παιδιά όμως έχουν ανάγκη τον ρόλο και την παρουσία του γονέα. Φίλους θα κάνουν στο σχολείο και την γειτονιά, γονείς όμως δεν πρόκειται να ξαναβρούν.

 "..Τα παιδιά έχουν ανάγκη την οικειότητα με τους γονείς τους. Να μπορούν να μοιράζονται τις επιθυμίες, τους φόβους, τα συναισθήματά τους και όλα αυτά που είναι σημαντικά στο δικό τους μικρόκοσμο. Έχουν ανάγκη να νιώθουν απέναντί τους ένα γονιό που δεν είναι ψυχρός ή απόμακρος και δεν επικοινωνεί μαζί τους μόνο με απαγορεύσεις ή το λεγόμενο «κήρυγμα». Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι βοηθητικό για τα παιδιά να είναι φίλοι με τους γονείς τους, τουλάχιστον όχι με τη στενή έννοια του όρου. 

Το καλό και το κακό είναι περίπλοκα και δύσκολο να τα κατανοήσεις (διδακτική ιστορία) Αέναη επΑνάσταση

Από την επιφάνεια στην ουσία των φαινομένων (διδακτική ιστορία) 

από Το Ζωντανό Ιστολόγιο

Η δασκάλα γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:

«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.

Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».

Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:

– «Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»

Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».

Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:

– «Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».

Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε:

– «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»

Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά:

– «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».

Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:

– «Η απάντηση είναι σωστή».

Κι εμείς που φάγαμε ξύλο, τι πάθαμε;

..ακούμε συχνά να ακούγεται από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας , αλλά και από νεότερους , δυστυχώς.

Παροτρύνσεις για ξυλιές στα χεράκια, φωνές με έντονο ύφος, χειρονομίες προσβλητικές και τιμωρίες στη γωνία, αποτελούν κάποιες προσφιλείς, «ανώδυνες» τακτικές, που συστήνονται ελαφρά τη καρδία, ακόμη και από παιδαγωγούς, προκειμένου να συνετιστεί ένα παιδί, ένα νήπιο, ένα βρέφος που ... «ενοχλεί».

Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα, από την επιφανειακή προσέγγιση του.. «έλα, μωρέ τι πάθαμε με λίγο ξύλο;"

Το ξύλο που έχει δεχθεί ένα παιδί, αγαπητέ υποστηρικτή των «λίγων ξυλιών», πλημμύρισε κάποτε τον εγκέφαλό του με κορτιζόλη, την ορμόνη του άγχους, προκαλώντας αλλαγές μόνιμες στην εγκεφαλική φυσιολογία του.

Το έχει κάνει ψυχρό συναισθηματικά, αφού έμαθε στην πιο τρυφερή του ηλικία, πως ένας γονιός μπορεί να ταυτιστεί με τον τιμωρό του.

Το έκανε να νιώθει μόνο, με συναισθήματα οργής, μίσους, τα οποία στη συνέχεια έστρεψε στον εαυτό του, βιώνοντας ενοχή και ματαίωση.

Αλήθεια, όσοι νομιμοποιούν το ξύλο, μπορούν να συνάψουν πολύ στενές σχέσεις και να συνδεθούν συναισθηματικά;

Μπορούν να βιώσουν την απόλυτη εμπιστοσύνη προς οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον, αφού οι ίδιοι τους οι γονείς τους κακομεταχειρίστηκαν κάποτε;

Ένιωσαν ποτέ στην πραγματικότητα πολύ κοντά και οικεία με αυτούς τους γονείς, ή απλά περιορίστηκαν σε μια σχέση ψυχρή, σε μια σχέση σεβασμού;

Πώς μπορούν, άραγε, να χειριστούν τα ψυχοσυναισθηματικά προβλήματα που πηγάζουν από μια ηλικία παιδική, γεμάτη ξύλο και ταπείνωση;

Και..αλήθεια, τι γίνεται με τις αγχώδεις διαταραχές που χτυπάνε συχνά την πόρτα, όσων είχαν βίαια παιδικά χρόνια;

Αγοραφοβία, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, πηγάζουν συχνότατα από την παιδική κακοποίηση.

Στιβ Τζομπς: Η συγγνώμη στην κόρη του πριν ξεψυχήσει

Λίγο πριν πεθάνει αποφάσισε να ζητήσει συγγνώμη από την κόρη του ο Στιβ Τζομπς. Οι συγκλονιστικές λεπτομέρειες που αποκαλύπτει η Lisa Brennan

Αφού την υπέβαλε σε απίστευτη σκληρότητα, λίγο πριν ξεψυχήσει ο Στιβ Τζομπς ζήτησε συγγνώμη από την κόρη του Lisa Brennan. Ο ιδρυτής της Apple έκλαιγε σαν μικρό μωρό ενώ ζητούσε συγγνώμη από την κόρη του Lisa Brennan. «Σου χρωστάω, σου χρωστάω» αποκαλύπτει πως της είπε πριν πεθάνει ο Στιβ Τζομπς.

«Δεν πέρασα πολύ χρόνο μαζί σου όταν ήσουν μικρή» της είπε μέρες πριν πεθάνει στα 56 του χρόνια. Της είπε γιατί τελικά αγνοούσε τα τηλεφωνήματα, τα emails και τα γενέθλιά της για 10 χρόνια. Δεν τον είχε καλέσει την πρώτη της μέρα στο Χάρβαρντ. Της το κράτησε για δέκα ολόκληρα χρόνια. Όταν τον ρώτησε γιατί δεν είπε κάτι, της είπε ότι δεν είναι πολύ καλός στην επικοινωνία.

Τα απομνημονεύματα της Lisa «Small Fry» προσφέρει μια ματιά στη ζωή του ανθρώπου που άλλαξε τις ζωές όλων μας. Σε κλάσματα δευτερολέπτων η συμπεριφορά του άλλαζε ανάμεσα στην ευγένεια και τη σκληρότητα.

Ήταν 9 χρονών όταν επέκρινε τη φίλη της Sarah επειδή παρήγγειλε ένα χάμπουργκερ. «Γιατί έχεις τέτοια φωνή. Δεν μπορείς να μιλήσεις, δεν μπορείς ούτε να φας. Τρως βλακείες. Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο απαίσια είναι η φωνή σου; Σε παρακαλώ σταμάτα να μιλάς με αυτή την απαίσια φωνή».

Η Sarah προσπαθούσε να μην κλάψει. Η μητέρα της Lisa, Chrisann Brennan, του ζήτησε να σταματήσει. «Μακάρι να μην ήμουν εδώ μαζί σου. Δεν θέλω να περάσω άλλο λεπτό της ζωής μου μαζί σου» της απάντησε.

Η Lisa αφηγείται με λεπτομέρειες στιγμές από τη ζωή της με τον πατέρα της Στιβ Τζομπς. Γεννήθηκε το 1978. Ο Στιβ Τζομπς είχε 5 χρόνια σχέση με τη μητέρα της Chrisann. Ζούσαν μαζί στο Cupertino, στην Καλιφόρνια, αλλά τη χώρισε όταν έμεινε έγκυος.

Όταν έμαθε ότι είναι έγκυος εξοργίστηκε. «Έμοιαζε έξαλλος. Έσφιξε το σαγόνι του και βγήκε έξω από το σπίτι. Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του» της είχε πει η μητέρα της. Πιστεύει ότι πρέπει να πήγε να συμβουλευτεί δικηγόρο και πιθανότατα του πρότεινε να μην της μιλά. Μετά δεν της έλεγε λέξη.

Στιβ Τζομπς: Αρνιόταν την κόρη του και μετά το τεστ DNA

Πόσο δύσκολο είναι να ‘σαι γονιός ή εκπαιδευτικός;

Νίκος Σαλτερής

Πόσο δύσκολο είναι να ‘σαι γονιός ή εκπαιδευτικός;

Πάντα ήταν δύσκολο να αναστήσεις έναν άνθρωπο και να τον διαπαιδαγωγήσεις για να καταστεί άτομο ώριμο, ολοκληρωμένο και αυτεξούσιο. Σήμερα όμως κάτι τέτοιο συχνά φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο και η συναίσθηση αυτής της αδυναμίας οδηγεί συχνά γονείς και εκπαιδευτικούς σε απελπισία.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Οι σημερινοί γονείς και παππούδες, που συμμετέχουν ενεργά στο μεγάλωμα των παιδιών, καθώς και οι εν ενεργεία εκπαιδευτικοί είναι γεννημένοι μέχρι τις αρχές του ’90. Δηλαδή, γνωρίσαν τον Κόσμο και εκπαιδεύτηκαν για τους ρόλους τους, όταν κοινωνία, πολιτισμικό περιβάλλον, αλλά και στάσεις, στερεότυπα, πρακτικές και γνώσεις λίγο είχαν διαφοροποιηθεί από τις περασμένες δεκαετίες. Η παγκοσμιοποίηση, μ’ όσα αυτά συνεπάγεται, δεν είχε ακόμα επιβληθεί, το διαδίκτυο βρισκόταν στα σπάργανα, ο ψηφιακός/εικονικός κόσμος περιοριζόταν στην τηλεόραση λίγων καναλιών, ενώ γονείς και εκπαιδευτικοί, ως φορείς πρωτογενούς/δευτερογενούς κοινωνικοποίησης, αποτελούσαν ισχυρότατους παράγοντες διαμόρφωσης των νέων ανθρώπων. Οι διαφοροποιήσεις που έφεραν στις συμπεριφορές και νοοτροπίες τα κινήματα του ’60 ήταν μεν παρούσες, αλλά περιοριζόταν σε μικρό μέρος του πληθυσμού.

Ένα παιδί μεγάλωνε κυρίως υπό την επιρροή του αξιακού συστήματος της οικογένειάς του, πήγαινε σε ένα σχολείο όπου γνώσεις και πληροφορίες και δι’ αυτών αξίες, τρόπος ζωής και στάσεις μεταβιβαζόταν κυρίως προφορικά κι έκανε παρέα μ’ άλλα παιδιά που γνώριζε αυτό και οι γονείς του ως φυσικές παρουσίες. Σε ένα πιο αφηρημένο επίπεδο, τα πρόσωπα, ο χρόνος και ο χώρος που επιδρούσαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση των νέων ανθρώπων αποτελούσαν πλήρως καθορισμένα και οριοθετημένα μεγέθη, σχεδόν απολύτως ελεγχόμενα από τους σημαντικούς ενήλικες. Σήμερα, οι συνθήκες αυτές έχουν διαφοροποιηθεί δραματικά.

Αυτό συμβαίνει για μια σειρά λόγους από τους οποίους σημαντικότεροι είναι: α) ο χαρακτήρας εξατομίκευσης, η μορφή και η έκταση και που έχουν λάβει τα ψηφιακά μέσα, ως εργαλεία διασκέδασης, διαπαιδαγώγησης, μετάδοσης πληροφοριών και γνώσεων, β) η ιλιγγιώδης διάδοση της pop κουλτούρας σ’ όλον τον Κόσμο,  διαμέσου των ΜΜΕ/ΜΚΔ, που καλλιεργούν συστηματικά και στηρίζονται στον ατομικισμό/ναρκισσισμό και γ) η κυριαρχία της μεταμοντέρνας σκέψης, που οδήγησε στην κατάρρευση της παλιάς ιεράρχησης των αξιών. Ο συνδυασμός των τριών αυτών αλλαγών έχουν συντρίψει στην κυριολεξία το σημαντικό ρόλο που διαδραμάτιζαν κατά τις περασμένες δεκαετίες οι πρωτογενείς και δευτερογενείς παράγοντες κοινωνικοποίησης (γονείς και δάσκαλοι) και έχει διαφοροποιήσει σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα του τρίτου (γειτονία, ομάδες ενδιαφερόντων και συνομηλίκων, θρησκεία, κράτος κ.λ.π.).

Αυταρχικοί και νάρκισσοι γονείς δεν μπορούν να αγαπήσουν τα παιδιά τους

Οι έρευνες των ειδικών περιστρέφονται γύρω από ένα παθολογικό είδος προσωπικότητας, που συνδυάζει τρία προβληματικά στοιχεία για τη διαπαιδαγώγηση.

Πρόκειται για τη «Σκοτεινή Τριαδική Προσωπικότητα», Dark Triad Personality (DTP), η οποία έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τον ναρκισσισμό, τον Μακιαβελισμό και την ψυχοπάθεια.

Αυτά τα χαρακτηριστικά εκδηλώνονται στους ανθρώπους με υπερβολική αγάπη για τον εαυτό τους, χειραγώγηση των άλλων και έλλειψη ενσυναίσθησης.

Οι DTP συχνά αγωνίζονται να δουν την αντανάκλαση τους στα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, κάτι που οδηγεί σε καταχρηστικές σχέσεις.

Σύμφωνα με την Perpetua Neo, ψυχολόγο και θεραπευτή που ειδικεύεται στις περιπτώσεις των DTP, «οι ναρκισσιστές, οι αυταρχικοί και οι κοινωνιοπαθείς δεν έχουν την αίσθηση της συμπάθειας, και δεν θα την αναπτύξουν, με αποτέλεσμα να μην μπορούν ποτέ να αγαπούν κανέναν».

Αυτό δεν αλλάζει, όταν έχουν παιδιά. Δεν υπάρχει πρωταρχικό ένστικτο για την προστασία και την ενθάρρυνση των απογόνων τους, επειδή δεν θεωρούνται από αυτούς ξεχωριστές οντότητες. Θεωρούνται απλώς ένα εργαλείο τους.

«Οι DTP τείνουν να βλέπουν τα παιδιά ως επέκταση του εαυτού τους και κατοχή τους», δήλωσε η Νέο. Και πρόσθεσε:  «Έτσι, αντί να λένε, «θα σας γαλουχήσω για να μπορέσετε να μεγαλώσετε για να είστε οι εκπληκτικοί άνθρωποι που θέλετε να είστε», λένε, «πρέπει να μεγαλώσετε και να το κάνετε έτσι ώστε να είστε το τρόπαιο μου»».

Το παιδί αναμένεται να γεμίσει με όλα τα είδη των λειτουργιών που δεν χρειάζεται. Για παράδειγμα, οι ναρκισσιστές τείνουν να είναι μονίμως δυσαρεστημένοι άνθρωποι, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, έτσι μεταφορτώνουν πολλές περιττές συναισθηματικές αποσκευές στα παιδιά τους.

Γονείς πανταχού απόντες

Η πρόσφατη εγκύκλιος του υπουργού Παιδείας για την απαγόρευση των κινητών στα ελληνικά σχολεία προσδοκά να ανακόψει την παθογένεια στα «κολλημένα» με τη νέα τεχνολογία παιδιά. Οι εκπαιδευτικοί επιχαίρουν (αν και πολλάκις έχω ακούσει παιδικά σχόλια για τη δασκάλα της Δ' Δημοτικού που αφήνει το κινητό της μέσα στην τάξη ή τον καθηγητή της Βιολογίας ο όποιος προτού αρχίσει το μάθημα χαζεύει, στα μουλωχτά, το feed του στο Instagram).

Επιχαίρουν, βεβαίως, και οι γονείς. Όλοι αυτοί που μόλις τους χτυπήσει η πρώτη ηλιαχτίδα το πρωί πάνω στο κρεβάτι τσεκάρουν τον λογαριασμό τους στο Facebook. Που αντί για παραμύθι το βράδυ, δίνουν στον πεντάχρονο γιο τους το τάμπλετ να τον νανουρίσει· οι ίδιοι έχουν, άλλωστε, να δουν το 665ο επεισόδιο της τάδε σειράς του Netflix στο δικό τους τάμπλετ. Που όταν μπαίνουν στο ασανσέρ, «Μαμά σου μιλάω, τη στολή του αγώνα την πήραμε μαζί;», στέλνουν ένα sms ή απαντούν σε ένα από τα δεκάδες επαγγελματικά email, «Μισό λεπτό αγάπη μου, είναι κάτι σημαντικό».

Που όταν οδηγούν μιλούν ακατάπαυστα στο handsfree (στις  καλές περιπτώσεις)· στα φανάρια προλαβαίνουν μερικά like και ένα unfriend.

Είναι οι ίδιοι γονείς οι οποίοι στην παραλία τραβούν selfies παρέα με άλλους ανεγκέφαλους ενηλίκους (όλοι στο Facebook πρέπει να μάθουν για τις ειδυλλιακές οικογενειακές διακοπές), που όταν μαγειρεύουν για τα δίδυμα ένα ωραίο κέικ με σοκολάτα και ταχίνι, το κάνουν πρωτίστως για να ποστάρουν στον κυβερνοχώρο την αψεγάδιαστη γονεϊκή τους υπεροχή. Που τρώνε με το smartphone δίπλα από το αλατοπίπερο. Που όταν η 15χρονη κόρη τους ,τους πλησιάζει για να συζητήσει κάτι που συνέβη χθες στο σχολείο, χτυπάει το iPhone και είναι: ο συνάδελφος που θέλει να διευκρινίσει η ώρα είναι το αυριανό meeting, η κολλητή φίλη της μαμάς για λίγη απογευματινή causerie, ένα «γκλινγκ» από μια ηλίθια ομαδική συνομιλία στο messenger ή από το φαρμακείο, «ήρθε η αλοιφή που ζητήσατε».

ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ…

Γονείς… Τεράστιο κεφάλαιο. Δουλεύω τόσο λίγο καιρό, αλλά έχω ήδη παράπονα από τους γονείς των μαθητών. Όχι τους δικούς μου φέτος. Γενικά. 

Θέλουν το παιδί τους να παίρνει μόνο 10, να είναι το πιο έξυπνο, θέλουν στο ολοήμερο να προλαβαίνει να διαβάσει ό,τι έχει και δεν έχει, αλλά να μην κουράζεται κιόλας. Αν το παιδί είναι αγενές και κακομαθημένο, δεν φταίνε καθόλου αυτοί αλλά «εσύ που δεν τους επιβάλλεσαι». 

Κάτσε ρε συ. Εσύ έχεις ένα παιδί και δεν μπορείς να το κουμαντάρεις, και θέλεις να κουμαντάρω 20 παιδιά που στο σπίτι τους αλωνίζουν; 

Κι αν στο σπίτι μαθαίνει το ποίημα από εσένα γονιέ «έλα μωρέ… δασκαλάκος, τι να λέει τώρα; Σιγά την επιστήμη», πώς θέλεις να σεβαστεί το σχολείο; 

Έμαθες γονιέ ότι τα παιδιά δεν κάνει να τα χτυπάμε και δεν κάνει να τα πληγώνουμε με το να απαιτούμε από δαύτα παράλογα πράγματα που δεν ταιριάζουν στον χαρακτήρα τους. Ξέχασες όμως κάτι σημαντικό. Τα ό ρ ι α!!! 

Τα όρια είναι απαραίτητα. Κι αν εσένα δεν σου φαίνονται απαραίτητα είναι μάλλον γιατί βλέπεις το παιδί σου απ’ τις 4 που φεύγει απ’ το ολοήμερο μέχρι τις 6 που πάει στις γλωσσικές-καλλιτεχνικές-αθλητικές του υποχρεώσεις και το ξαναβλέπεις πριν πάει για ύπνο. 

Θέλεις το καλό του, και αυτό το πιστεύω με όλη μου τη δύναμη, για το καλό του παιδιού σου έστρωσα τον κώλο μου και έδωσα τόσες εξετάσεις, ήθελα το καλό του παιδιού σου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι η δουλειά μου το καλό του παιδιού σου, και την αγαπώ αυτή τη δουλειά. 

Συνεργάσου λοιπόν μαζί μου και άσε τα ξερολίκια και τους τσαμπουκάδες. Κακό στο παιδί σου θα κάνεις αν γίνεις εχθρός μου και όχι συνεργάτης. Γιατί εγώ τη δουλειά μου θα συνεχίσω να την κάνω όσο κι αν δεν γουστάρεις. 

Είμαι πιο μικρή από σένα γονιέ, αλλά το σπούδασα αυτό που κάνω. Ήρθα ποτέ εγώ να σου πω ότι δεν κουρεύεις/χτίζεις/οδηγείς/πουλάς σωστά; 

Γιατί υπάρχουν όλο και περισσότερα παιδιά που δε σέβονται τίποτα απολύτως; 

George Carlin - Παιδολατρεία

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Ανακαλύπτοντας τους θησαυρούς που κρύβει η καρδιά του πατέρα

π. Stephen Muse

Όταν οι γονείς μου χώρισαν, ο πατέρας μου με εγκατέλειψε. Η αρρώστια του, σχιζοφρένεια, πρώτα τον έστειλε στο κελί της φυλακής και μετά σε ψυχιατρείο.  Η συμπεριφορά του την εποχή που ήταν ψυχωτικός του προκαλούσε ντροπή κι έτσι, μετά το διαζύγιο των γονιών μου, δεν τον ξαναείδα παρά μόνον όταν είχα πια ενηλικιωθεί. Εξαίρεση αποτέλεσαν δύο σύντομες επισκέψεις του μία στα γενέθλιά μου και μία κάποια Χριστούγεννα. Όταν, μεγάλος πια, τον συνάντησα πάλι, μου είπε: «Τότε που ήρθα να σε δω, στο σπίτι του παππού, αγκάλιασες τα πόδια μου, έκλαιγες και παρακαλούσες: ‘Μπαμπά μη φεύγεις’. Εγώ, πάλι, σ’ αγαπούσα και ο κάθε αποχαιρετισμός με πονούσε πολύ. Έτσι δεν ξαναήρθα». Είχε ζήσει μ’ αυτή την ανάμνηση και μ’ αυτή την απόφαση επί είκοσι χρόνια, ενώ όμως πλήρωνε τακτικά τη μηνιαία διατροφή μου και μάθαινε τα νέα μου από δεύτερο χέρι. 

Ο φόβος του πατέρα μου για την συναισθηματική ευαλωτότητα, και η ντροπή που τον περιέσφιγγε σαν τη φασκιά του Λάζαρου δεν τον άφηναν να αντέξει τον πόνο που κλείνουν οι λέξεις: «Θα ξανάρθω σύντομα. Σ’ αγαπώ». Αντίθετα, στην πραγματικότητα, ήταν σαν να έλεγε: «Προτιμώ να αποφύγω τη συναισθηματική ευαλωτότητα παρά να σε βλέπω»

Στη γλώσσα των γηγενών, «πολεμιστής» είναι «αυτός που προστατεύει και υπηρετεί τις Ιερές Ρίζες» κατά τη μετάφραση ενός φίλου Ινδιάνου. Οι άντρες είναι οι πνευματικοί πολεμιστές και η μάχη που δίνουν είναι η μάχη της αγάπης. Δεν μιλώ για τη συναισθηματικότητα ή τη σεξουαλική επιθυμία ή τα ρομαντικά αισθήματα – που όλα πια τα αποδίδουμε με την τετριμμένη λέξη «αγάπη». Η μάχη αυτή είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό και ζωτικό, κι απ’  αυτήν εξαρτάται η οικογένεια, η κοινότητα, ο πολιτισμός. Απαιτεί επιμονή, θάρρος, διάκριση, ταπείνωση και την επιθυμία να είναι αυτή που «πάντα υπομένει» για χάρη εκείνων που αγαπά.

Μεγαλώνοντας ‘’πρίγκιπες’’ και ‘’πριγκίπισσες’’

του Μαρκάδα Σωτήρη (Δάσκαλος – Σχολικός Σύμβουλος)

Αυξάνονται!

Εμείς οι εκπαιδευτικοί συναντάμε όλο και περισσότερους.

Γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς να θέτουν όρια, κανόνες και περιορισμούς στις κοινωνικές συναλλαγές τους.

Χωρίς ‘’κόκκινες γραμμές’’ στη συμπεριφορά τους και αυτοσυγκράτηση στα ‘’θέλω’’ τους.

Γονείς που ανατρέφουν ‘’πρίγκιπες’’ και ‘’πριγκίπισσες’’ με απούσα την αίσθηση της ‘’ματαίωσης’’, ουσιώδη για την ανάπτυξή τους

Στους αξιακούς τους κώδικες οι πράξεις δεν ζευγαρώνουν με συνέπειες.

Γονείς που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα.

Τους περιγράφεις γεγονότα της σχολικής ζωής στα οποία αρνητικός πρωταγωνιστής ήταν το παιδί τους και δυσπιστούν, αμφισβητούν, γίνονται επιθετικοί.

«Το παιδί μου δεν μου λέει ψέματα».

Τι κι αν 8-9 συμμαθητές-τριες του λένε κάτι διαφορετικό;

«Μα καλά! Παιδί είναι!».

"Οι γονείς-ελικόπτερα": Γονείς που έρχονται στο σχολείο με επιθετική ακόμα και πολεμική διάθεση

"Helikoptereltern"

Ένα φαινόμενο που παίρνει διαστάσεις τα τελευταία χρόνια στην Εκπαίδευση είναι οι γονείς που έρχονται στο σχολείο με επιθετική ακόμα και πολεμική διάθεση. Αυτοί οι γονείς δεν εμπιστεύονται και αμφισβητούν το σχολείο σε κάθε του πτυχή. Σχεδόν σε καθημερινή βάση έρχονται σε προστριβές με το σχολείο για άπειρα σημαντικά ή και απολύτως ασήμαντα θέματα.

Είναι συνήθως γονείς ανώτερης μόρφωσης , υπερπροστατευτικοί, με απόλυτες απόψεις για την εκπαίδευση και την ανατροφή των παιδιών, που απαιτούν από το σχολείο να προσαρμοστεί στις δικές τους αντιλήψεις και επιθυμίες, τις οποίες θεωρούν αδιαπραγμάτευτες.

Κάποιους απ` αυτούς τους γονείς θα τους συναντήσει κανείς , στα διαλείμματα, ανελλιπώς στα κάγκελα του σχολείου για να φέρουν «κάτι» (στο υπέρβαρο συνήθως) παιδί τους, που, όμως, «δεν τρώει τίποτε».

Όταν ψιχαλίζει έρχονται να δουν αν βγήκαν τα παιδιά στην αυλή στο διάλειμμα και αρρωστήσουν.

Όταν τα παιδιά πηγαίνουν στο θέατρο κουβαλούν μαζί τους το κινητό (που γνωρίζουν ότι απαγορεύεται) γιατί θέλουν να ξέρουν που βρίσκονται τα παιδιά, «μη συμβεί κάτι».