Σκισμένα κομμάτια γνώσης/ του Ιάκωβου Ιωάννου

.

Είτε θα υπάρξει κάποια σαφήνεια και μία κοινή εθνική στάση στην Ελλάδα, είτε μόλις ξεκίνησε η κρίση – η οποία θα την οδηγήσει στη χρεοκοπία και στην έξοδο από την Ευρωζώνη, ενώ θα τη σβήσει από το χάρτη ως Έθνος. 

.

Άποψη

Βομβαρδιζόμαστε, εισπράττουμε καθημερινά «σκισμένα κομμάτια γνώσης», σύμφωνα με την έκφραση του Σοπενχάουερ – τα οποία κατά κάποιον τρόπο δεν ταιριάζουν σωστά μεταξύ τους. Γνώσεις όμως και πληροφορίες που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, δεν γίνονται κατανοητές, ενώ είναι αποσπασματικές και κατακερματισμένες, δεν μεταφράζονται σε συγκεκριμένες πράξεις, οι οποίες θα είχαν κάποιο θετικό αποτέλεσμα – αντίθετα, κάνουν ακόμη πιο πυκνή την ομίχλη που μας τυλίγει, εντείνοντας την υφιστάμενη αδυναμία μας να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, ενεργώντας ορθολογικά.

Ειδικότερα, μαθαίνουμε πως τόσο στην Ευρώπη, όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη, κυρίως στην Κίνα, τα συνολικά χρέη αυξάνονται συνεχώς – κάτι που όμως συμβαίνει από πολλά χρόνια τώρα, χωρίς να έχουν δημιουργηθεί άλυτα προβλήματα. Μόνο στην Ελλάδα δεν αυξάνουν σημαντικά τα χρέη σε απόλυτα μεγέθη, αλλά τα προβλήματα της είναι άλυτα – οπότε κάτι δεν ταιριάζει.

Περαιτέρω, ενημερωνόμαστε πως για κάθε 1 € μέτρων που επιβάλλονται στην Ελλάδα, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές μόνο απέναντι στο δημόσιο αυξάνονταν κατά 1,14 € από το 2010 έως το 2014 και κατά 2,83 € από το 2015 έως το 2017 (γράφημα) – ενώ εάν προσθέταμε όλες τις υπόλοιπες (τράπεζες, ασφαλιστικοί οργανισμοί κλπ.), ο αντίκτυπος των μέτρων στην οικονομία μας θα ήταν πολύ πιο οδυνηρός. Εν τούτοις η Τρόικα επιμένει στην τήρηση αυτών των μέτρων, παρά το ότι το ΔΝΤ που τα δρομολόγησε παραδέχθηκε πως ήταν λανθασμένα, χωρίς όμως να τα αποσύρει – οπότε ούτε εδώ ταιριάζει κάτι.

Η σοσιαλδημοκρατική τραγωδία

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Αυτός που εγκαινίασε την κυριαρχία του ακραίου νεοφιλελευθερισμούστην Ευρώπη, δεν είναι άλλος από τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Schroeder – με την «ατζέντα 2010» που επέβαλλε το 2000. Μέσω αυτής οι γερμανοί εργαζόμενοι έπαψαν να συμμετέχουν μισθολογικά στην αύξηση της παραγωγικότητας τους – ενώ η κυρία Merkel, όπως επίσης ο υπουργός οικονομικών της, απλά εφαρμόζουν το πρόγραμμα του κ. Schroeder, επιβάλλοντας το επί πλέον στα άλλα κράτη με τη βοήθεια της κρίσης χρέους που η Γερμανία τροφοδότησε με την πολιτική της (ανάλυση).

Αυτός που δρομολόγησε την καταστροφή της Ελλάδας, την υπαγωγή της στην Τρόικα οπότε την επιβολή των νεοφιλελεύθερων μνημονίων και την επίσημη χρεοκοπία της με το PSI, δεν ήταν άλλος από το σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Παπανδρέου – με τη βοήθεια των δύο επίσης σοσιαλδημοκρατών υπουργών οικονομικών του κκ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου. Αυτός που ολοκλήρωσε τώρα τη δολοφονία της χώρας μας, υφαρπάζοντας επίσης με ψευδείς υποσχέσεις την εξουσία, δεν ήταν άλλος από τον αριστερό και στη συνέχεια σοσιαλδημοκράτη κ. Τσίπρα – ο οποίος εφάρμοσε ακόμη πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα, δρομολογώντας τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, οπότε την εξαθλίωση και υποταγή τους.

Οι ανεκτίμητες υπηρεσίες του πρωθυπουργού/ Του Ιάκωβου Ιωάννου

.

Έπεισε την πλειοψηφία των Ελλήνων πως είναι αδύνατη η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη χωρίς μνημόνια, ότι δεν είναι τόσο άσχημο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, καθώς επίσης πως η σκλαβιά του χρέους είναι υποφερτή.

.

«Η Ελλάδα έχει πλέον το ηθικό έρεισμα να απαιτήσει τη διαγραφή μέρους του χρέους της, εναλλακτικά το πάγωμα του στο διηνεκές, αφού έχει υποβληθεί σε μία αιματηρή εγχείρηση που διήρκεσε επτά ολόκληρα χρόνια, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας – επειδή οι Έλληνες γνώριζαν τις δικές τους ευθύνες.

Η εγχείρηση όμως απέτυχε με ευθύνη των χειρουργών, ο ασθενής βρίσκεται σε κώμα, ενώ όλοι αναγνωρίζουν το δικαίωμα της Ελλάδας στη διαγραφή του χρέους – γεγονός που σημαίνει πως είναι υποχρεωμένοι οι δανειστές της να το καταλάβουν, καθώς επίσης η κυβέρνηση της να πάψει επιτέλους να εκβιάζεται, σκύβοντας διαρκώς το κεφάλι, εκλιπαρώντας και ζητιανεύοντας.

Δυστυχώς όμως ο πρωθυπουργός προσέφερε μία πραγματικά ανεκτίμητη υπηρεσία στην παγκόσμια ελίτ, καθώς επίσης στη Γερμανία: έπεισε την πλειοψηφία των Ελλήνων πως είναι αδύνατη η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη χωρίς μνημόνια, ότι δεν είναι τόσο άσχημο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης πως η σκλαβιά του χρέους είναι υποφερτή.

Η ελληνική τέλεια καταιγίδα/ Του Ιάκωβου Ιωάσννου

.

Η χώρα μας είναι ίσως η μοναδική στην ιστορία που βίωσε μία συντονισμένη κρίση δημοσίου χρέους, ελλειμμάτων, χρηματιστηρίου, ακινήτων και τραπεζών – τα οδυνηρά αποτελέσματα της οποίας θα διαρκέσουν για πάρα πολλά χρόνια.

.

Άποψη

Αρκετοί θεωρούν ότι, οι οικονομικές κρίσεις είναι το αποτέλεσμα χρηματιστηριακών κραχ – κάτι που δεν ισχύει, αφού ακόμη και για την κρίση της δεκαετίας του 1930, γνωστή ως Μεγάλη Ύφεση, οι τραπεζικές αναταράξεις του 1931 ήταν σημαντικότερες από το κραχ του 1929, όπως επίσης το 1987. Ως εκ τούτου, η κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης του 2007 στις Η.Π.Α. ήταν πολύ πιο καταστροφική, από το κραχ των εταιρειών διαδικτύου του 2000 (φούσκα dotcom) – επειδή προκάλεσε μία τραπεζική κρίση, αφού τα ενυπόθηκα δάνεια είναι άμεσα συνδεδεμένα με τις τράπεζες.

Σε κάθε περίπτωση οι κρίσεις ακινήτων, με αρκετά υποψήφια κράτη σήμερα όπως η Αυστραλία, ο Καναδάς και η Σουηδία, ως αποτέλεσμα της υπερβολικής ανόδου των τιμών τους, είναι πάντοτε πολύ επικίνδυνες – επειδή στις βιομηχανικές χώρες τα ακίνητα αποτελούν το 50% περίπου των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων, ενώ χρηματοδοτούνται ως επί το πλείστον με τραπεζικά δάνεια.

Στα πλαίσια αυτά, οι μεγάλες μειώσεις των τιμών των ακινήτων έχουν άμεσο αντίκρισμα στις τράπεζες – κάτι που μπορεί να συμβεί ακόμη και όταν δεν έχει προηγηθεί φούσκα, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου οι τιμές τους μειώθηκαν λόγω της προσαρμογής τους στη μεγάλη πτώση των μισθών και εισοδημάτων. Η πτώση αυτή δεν προκάλεσε πάντως μόνο των περιορισμό των τιμών των ακινήτων αλλά, επίσης, δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στην εξυπηρέτηση των τραπεζικών δανείων – με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν οι τραπεζικές επισφάλειες (κόκκινα δάνεια), υπερβαίνοντας τα 100 δις €.

Κάτι αντίστοιχο παρατηρείται σε ορισμένες άλλες χώρες της Ευρωζώνης, όπως στην Ιταλία, παρά το ότι δεν προηγήθηκε φούσκα ακινήτων – ως αποτέλεσμα της πολιτικής λιτότητας που επέβαλλε η Γερμανία, κυρίως των μειώσεων των μισθών, καθώς επίσης της αύξησης των φόρων (ειδικά στην ακίνητη περιουσία).

Περαιτέρω, η κρίση των ενυπόθηκων αμερικανικών δανείων το 2007 είχε παγκόσμιες συνέπειες, λόγω της τιτλοποίησης τους – με την έννοια ότι, τα δάνεια αυτά είχαν συγκεντρωθεί πολλά μαζί σε πακέτα που στη συνέχεια πουλήθηκαν διεθνώς σε τράπεζες, οι οποίες πρακτικά δεν διέθεσαν καθόλου δικά τους κεφάλαια.

Το όπλο του συμπλέγματος κατωτερότητας/ Του Ιάκωβου Ιωάννου

.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι ξένοι, οι οποίοι καλώς ή κακώς κάνουν τη δουλειά τους εξυπηρετώντας τα συμφέροντα τους, αλλά η πέμπτη φάλαγγα εντός των τειχών – η οποία κάνει τα πάντα για να καταστρέψει την αυτοπεποίθηση μας.

.

Άποψη    

Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός οικονομολόγος στον πλανήτη που να μην αναγνωρίζει ότι, τα μνημόνια κατέστρεψαν την Ελλάδα – ενώ ακόμη και το ΔΝΤ έχει αποδεχθεί τα τεράστια λάθη του πολλές φορές στο παρελθόν, καθώς επίσης πρόσφατα (πηγή). Εξαίρεση αποτελεί παραδόξως ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων, οι οποίοι πιστεύουν πως τα μνημόνια δεν είχαν αποτέλεσμα επειδή δεν τα εφάρμοσαν σωστά οι κυβερνήσεις μας – ενώ την ίδια στιγμή κατηγορούν τη σημερινή, η οποία τα υπηρετεί βασιλικότερα του βασιλέως, με τη (σαθρή) αιτιολογία ότι, έχει υιοθετήσει ένα εσφαλμένο μείγμα πολιτικής.

Με απλά λόγια ισχυρίζονται πως οι ξένοι (Τρόικα) θέλουν το καλό μας και η συνταγή που μας έχουν προτείνει είναι σωστή – παρά το ότι οι ίδιοι μέσω του ΔΝΤ απολογούνται για τα μνημειώδη λάθη τους, ενώ έχουν τεκμηριωθεί από δεκάδες επιστημονικές μελέτες (ανάλυση).Επιμένουν δε πως το μεγάλο πρόβλημα είμαστε εμείς, λόγω της απειθαρχίας, του αρρωστημένου DNA και της αυτοκαταστροφικής μας μανίας – καθώς επίσης επειδή ενοχοποιούμε συνεχώς τους άλλους για τα δεινά μας, χωρίς να κάνουμε την απαραίτητη αυτοκριτική, όπως όλες οι «πολιτισμένες» δυτικές χώρες.

Γερμανία, σκάνδαλα κατά συρροή/ Του Ιάκωβου Ιωάννου

.

Ο διοικητής των γερμανικών χρηματιστηρίων (Deutsche Boerse) κατηγορείται από την Εισαγγελία της χώρας του για κερδοσκοπία μέσω εσωτερικής πληροφόρησης (πηγή) –  κάτι που είναι αυταπόδεικτο, αφού αγόρασε μετοχές της εταιρείας που ηγείται στο σωστό χρονικό διάστημα, γνωρίζοντας ασφαλώς τα αποτελέσματα της.

Το ίδιο χρονικό διάστημα ολόκληρη η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία (Mercedes, BMW, VW, Audi, Porsche) κατηγορείται για μυστική σύσταση καρτέλ από τη δεκαετία του 1990 (πηγή) – με κρυφές συζητήσεις των υψηλόβαθμων στελεχών της για όλα τα θέματα. Λογικά λοιπόν οι τιμές των μετοχών των τριών μεγάλων επιχειρήσεων του κλάδου (Mercedes, BMW, VW) ευρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, συμπαρασύροντας το χρηματιστήριο – ενώ μόνο η εταιρεία των συνεχών σκανδάλων, η VW, φαίνεται να το έχει αποδεχθεί έχοντας καταγγείλει μόνη της τον εαυτό της για να εξασφαλίσει ελαφρυντικά.

Στο γερμανικό ξέπλυμα μαύρων χρημάτων από τις τράπεζες έχουμε αναφερθεί (άρθρο), καθώς επίσης στο ότι η ιταλική Μαφία εκτιμάει ιδιαίτερα τη Γερμανία, χρησιμοποιώντας κυρίως τα εστιατόρια για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος από τα ναρκωτικά – προς όφελος βέβαια και της ίδιας της χώρας, αφού εισπράττει επί πλέον φορολογικά έσοδα, έχοντας τη δυνατότητα να ξεπλένει χρήματα άλλων κρατών.

Μετά δε τις μεγάλες απάτες της VW, τελευταία με την παραποίηση των εκπομπών καυσαερίου, λογικά αρκετοί αναρωτιούνται εάν είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα του πλανήτη – ενώ για τη Deutsche Bank που είναι αντιμέτωπη με 6.000 υποθέσεις διαφθοράς, έχουμε γράψει πως η ίδια η αστυνομία της χώρας τη θεωρεί ως εγκληματική συμμορία. Το ότι διασώθηκε από επενδυτές του Κατάρ και της Κίνας, οι οποίοι έχουν αποκτήσει το 20% των μετοχών της, δεν σημαίνει τίποτα – αφού συνεχίζει να είναι εκτεθειμένη σε χιλιάδες κινδύνους.

Το ελληνικό σύνδρομο της Στοκχόλμης/ του Ιάκωβου Ιωάννου

.

Ο εγχώριος μισελληνισμός, σε συνδυασμό με την ανοησία ορισμένων, καθώς επίσης με την πεποίθηση ότι είμαστε θύτες αντί θύματα, θα μας οδηγήσουν τελικά στην ολοκληρωτική μας υποδούλωση στους ξένους – εκτός εάν το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, αλλάζοντας ριζικά αντιλήψεις.   

.

«Πάντοτε και νομοτελειακά όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν στην κοινωνία. H πιθανότητα να είναι ηλίθιο ένα συγκεκριμένο άτομο, είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ατόμου. Ηλίθιος χαρακτηρίζεται το άτομο που οι πράξεις του προκαλούν ζημίες σε ένα άλλο άτομο ή σε ομάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδη, ενώ πιθανό και να βλάπτεται σημαντικά.

Οι μη ηλίθιοι άνθρωποι πάντα υποτιμούν την καταστροφική ισχύ των ηλίθιων ατόμων. Συγκεκριμένα, οι μη ηλίθιοι άνθρωποι συνεχώς παραβλέπουν πως η συναναστροφή / συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται απαρέγκλιτα μοιραίο λάθος, ανεξάρτητα από χρόνο, τόπο και συνθήκες. O ηλίθιος άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος από τον κακοποιό» (C. Cipolla).

.

Άποψη

Όλα μπορεί να τα καταπολεμήσει ο άνθρωπος, από όλα είναι σε θέση να βγει νικητής, με μία και μοναδική εξαίρεση: την ανθρώπινη ηλιθιότητα, την οποία έχει περιγράψει με πολύ λίγες αλλά περιεκτικές φράσεις ο παραπάνω συγγραφέας. Όσο για το ελληνικό «σύνδρομο της Στοκχόλμης», με την έννοια ότι τα θύματα δικαιολογούν τους θύτες τους αγκαλιάζοντας τους όταν τους πατούν, παρά το ότι οι πράξεις τους κάθε άλλο παρά αιτιολογημένες είναι, δεν νομίζω ότι μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς – εκτός φυσικά από τους αθεράπευτα ηλιθίους.

Για παράδειγμα, έγραψα για τα συνεχή σκάνδαλα διαφθοράς που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στη Γερμανία (άρθρο) – σε μία χώρα που είχε το θράσος να ιδρύσει τη Διεθνή Διαφάνεια με έδρα το Βερολίνο και μέλη τους μεγαλύτερους διαφθορείς παγκοσμίως. Αμέσως μετά με κατηγόρησαν ότι σιωπώ για τα χάλια της Ελλάδας, επειδή δεν θέλω να θίξω τα πατριωτικά συναισθήματα κάποιων που δεν καταλαβαίνουν ότι, πατριωτισμός σημαίνει να μάχεσαι για να δώσεις τέλος σε αυτά τα προβλήματα. Πως ισχυρίστηκα ότι, στην Ελλάδα δεν υπάρχει διαφθορά ή τουλάχιστον πως η ύπαρξη διαφθοράς σε άλλα κράτη, όπως στη Γερμανία και στην Ουγκάντα,  δικαιολογεί τη δική μας!

Η απέχθεια των Ελλήνων για τους Έλληνες

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Ο αριθμός των Ιταλών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας τριπλασιάστηκε μέσα σε μία δεκαετία (γράφημα που ακολουθεί), όπου η χώρα βίωσε μία ύφεση ρεκόρ σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη (από 1,7 εκ. το 2006 στα 4,7 εκ. το περασμένο έτος). Πρόκειται για το 7,9% του πληθυσμού της, με τους περισσότερους φτωχούς Πολίτες της να διαμένουν στη νότια πλευρά. Μεταξύ των ετών 2008 και 2013 δε, όπου η Ιταλία έχασε το 25% περίπου της βιομηχανικής της παραγωγής, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 13% από 5,7% το 2007.

Την ίδια στιγμή η υπογεννητικότητα στη χώρα είναι εξαιρετικά χαμηλή συγκριτικά με το μέσον όρο της ΕΕ, αφού αντιστοιχούν μόλις 1,35 παιδιά ανά γυναίκα, όταν ο μέσος διαμορφώνεται στα 1,58. Σύμφωνα πάντως με τον αρμόδιο των ιταλικών οικογενειακών συλλόγων, «το να κάνεις ένα παιδί σημαίνει πως γίνεσαι φτωχός, ενώ φαίνεται πως στην Ιταλία τα παιδιά δεν θεωρούνται πως αποτελούν κοινωνικό αγαθό».

Φυσικά στην Ελλάδα η κατάσταση είναι κατά πολύ χειρότερη, από όλες τις απόψεις, μεταξύ άλλων κρίνοντας από την έρευνα, με βάση την οποία οι μισοί Έλληνες ηλικίας από 18 έως 35 ετών στηρίζονται οικονομικά από γονείς και άλλους συγγενείς. 

Γνωρίζοντας όμως πως η κατάρρευση της χώρας μας οφείλεται στην πολιτική των μνημονίων, ένας από τους στόχους της οποίας ήταν η αύξηση της ανεργίας μέσω της αφαίρεσης ΑΕΠ για να μειωθούν οι μισθοί, μου έκανε εντύπωση ένα άρθρο με τίτλο «Οι μισοί νέοι ζουν από χαρτζιλίκια. Οι άλλοι μισοί από φιλότιμο».

Ειδικότερα, ο συγγραφέας του υποστηρίζει ότι, η ευθύνη για την ανεργία των νέων ανήκει αφενός μεν στους ίδιους, επειδή δεν θέλουν να εργαστούν σε υποτιμητικές θέσεις όπως στην οικοδομή (η πτώση της οποίας υπολογίζεται στο -95%, οπότε δεν βλέπω θέσεις απασχόλησης) ή στη γεωργία, αφετέρου στους γονείς τους. Κυρίως στις Ελληνίδες μητέρες που δεν θέλουν τα παιδιά τους, τα οποία σπούδασαν, να σκάβουν χωράφια. Κατηγορεί λοιπόν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία για την ανεργία των νέων, γράφοντας μεταξύ άλλων τα εξής:

Ο ορισμός της αποχαύνωσης/ Του Ιάκωβου Ιωάννου

.

Οι Έλληνες, από το 2010 και μετά, παρακολουθούν με απόλυτη ψυχραιμία την κηδεία τους, χωρίς να αντιδρούν καθόλου σαν να μην πρόκειται για τους ίδιους, αλλά για κάποιους άλλους – έχοντας αλλοτριωθεί από τις ανόητες ενοχές και τους αδικαιολόγητους φόβους τους.

.

«Η κυλιόμενη χρεοκοπία θα συνεχίζεται, η χώρα θα λεηλατείται, οι συντάξεις και οι μισθοί θα μειώνονται, οι φόροι θα αυξάνονται, οι γάζες στα νοσοκομεία θα είναι είδος πολυτελείας, η ινσουλίνη, η βενζίνη και το χαρτί υγείας επίσης, ενώ οι Έλληνες θα φοβούνται όλο και περισσότερο τη σύγκρουση – σκύβοντας κάθε φορά το κεφάλι« (πηγή).

.

Άρθρο

«Η Ελλάδα δανείζεται από τους εταίρους της, χωρίς τα χρήματα να φτάνουν ποτέ στη χώρα», σύμφωνα με μεγάλη γερμανική εφημερίδα (SZ). Για παράδειγμα, κάτω από την εγγραφή «πληρωμές προς την ελληνική Δημοκρατία» του προϋπολογισμού του 2015 της Γερμανίας, εμφανίζονται 412 εκ. € – τα οποία δεν κατέληξαν στα ταμεία της Ελλάδας κατά την εφημερίδα.

Το ποσόν αυτό αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου, η ύπαρξη του οποίου στη Γερμανία σπάνια λαμβάνεται υπ’ όψιν – ενώ πρόκειται για τα κέρδη από δάνεια και αγορές ομολόγων της Ελλάδας. Συνολικά δε το κέρδος της Γερμανίας τοποθετείται στα 1,34 δις €, σύμφωνα με το υπουργείο οικονομικών της χώρας – εκτός φυσικά από τα τεράστια οφέλη που έχει η Γερμανία από τα μειωμένα επιτόκια δανεισμού της, από τα πλεονάσματα της κοκ. λόγω της κρίσης των άλλων.

Για παράδειγμα, ένα δάνειο της γερμανικής τράπεζας ανοικοδόμησης (KfW) από το 2010, το οποίο είναι εγγυημένο από το γερμανικό δημόσιο, αποδίδει έκτοτε έσοδα από τόκους με τους οποίους επιβαρύνεται η Ελλάδα – συνολικού ύψους 393 εκ. € έως σήμερα. Τα 393 εκ. € είναι τα καθαρά κέρδη της Γερμανίας – έχουν δηλαδή αφαιρεθεί τα έξοδα και οι τόκοι, με τους οποίους η KfW δανείσθηκε για να μας δανείσει.

Παραδόξως δε η τράπεζα τότε είχε υποσχεθεί στη χώρα μας 22,3 δις €, ενώ της έδωσε μόλις 15,2 δις € – χωρίς κανένας να γνωρίζει την αιτία. Υποθέτω βέβαια πως καμία ελληνική κυβέρνηση δεν ελέγχει τα οικονομικά της χώρας, ειδικά η άσχετη τελευταία – οπότε οι δανειστές κάνουν ότι θέλουν και εμφανίζουν όποια χρέη τους βολεύουν.

Κέρδη εις βάρος της Ελλάδας αποκομίζουν πολλοί άλλοι οργανισμοί. Υπενθυμίζω εδώ πως η ΕΚΤ είχε δρομολογήσει το 2010 ένα πρόγραμμα αγοράς ομολόγων (SMP), το οποίο τελείωσε το 2012, για να βοηθήσει χώρες όπως η Ελλάδα. Αυτά τα ομόλογα που αγόρασε τότε αποδίδουν κάθε χρόνο κέρδη – τα οποία η ΕΚΤ εμβάζει στις κεντρικές τράπεζες των άλλων κρατών της Ευρωζώνης. Τα κέρδη αυτά μόνο το 2016 υπολογίσθηκαν στα 1,147 δις € – ενώ για το 2017 προβλέπονται στα 901 εκ. €. Από το 2015 τα κέρδη μόνο της Γερμανίας από το παλαιό πρόγραμμα SMP της ΕΚΤ έφτασαν στα 952 εκ. € – τα οποία φυσικά επιβάρυναν την Ελλάδα.

Περαιτέρω, το Νοέμβριο του 2012 οι χώρες της Ευρωζώνης αποφάσισαν πως από το 2013 και μετά, τα κέρδη της ΕΚΤ από την αγορά των ελληνικών ομολόγων θα αποδίδονταν κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις στην Ελλάδα. Επειδή όμως το δεύτερο πρόγραμμα στήριξης της χώρας μας δεν ολοκληρώθηκε σωστά το 2015, λόγω της νέας κυβέρνησης, τα κέρδη του 2014 από το πρόγραμμα SMP της ΕΚΤ παρέμειναν δεσμευμένα σε έναν ειδικό λογαριασμό. Τα κέρδη δε των επομένων ετών δεν κατατέθηκαν καθόλου σε κάποιο λογαριασμό – ενώ όταν τελειώσει το τρίτο πρόγραμμα το 2018, τότε ίσως αποδοθούν στη χώρα μας μόνο τα κέρδη του 2017!

Εκτός από τη Γερμανία, τους υπολοίπους εταίρους μας και την ΕΚΤ, τεράστια ποσά κερδίζει επίσης το ΔΝΤ από την Ελλάδα – τα οποία υπολογίσθηκαν έως τα τέλη του 2016 στα 4 δις €! Η χώρα μας έχει ως εκ τούτου μετατραπεί σε μία αγελάδα που φροντίζουν να αρμέξουν όλοι όσοι την εκμεταλλεύονται, αδιαφορώντας εάν κάποια στιγμή πεθάνει από ασιτία – κάτι που δεν ισχυρίζομαι μόνο εγώ αλλά, επίσης, ορισμένα γερμανικά κόμματα και ΜΜΕ, τα οποία θεωρούν πως η συμπεριφορά της γερμανικής κυβέρνησης δεν είναι θεμιτή με την ηθική έννοια της αλληλεγγύης, αλλά άκρως κερδοσκοπική.

Το μεγάλο πάρτι

Συνεχίζοντας, όπως συμπεραίνεται από τα παραπάνω, λαμβάνει χώρα κυριολεκτικά ένα πάρτι εις βάρος των κορόιδων – των Ελλήνων δηλαδή που, θεωρώντας τους εαυτούς τους θύτες, τρομοκρατήθηκαν και έπαψαν να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Το πάρτι αυτό ξεκίνησε το 2009, όπου κατηγορήθηκαν ως διεφθαρμένοι και μανιακοί φοροφυγάδες από την κυβέρνηση τους – ενώ κανένας δεν αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν να εκτοξευθούν τα ελλείμματα στα 36 δις € ή στο 15,6% του ΑΕΠ σε ένα μόλις έτος, το 2009, από ένα πολύ μικρότερο ποσόν προηγουμένως που όμως στην ουσία δεν μπορεί κανείς να βρει, αφού η ιστορία (στατιστικές) έχει ξαναγραφτεί (παραποιηθεί) από το ΔΝΤ.

Με απλά λόγια, αφού η Ελλάδα δεν επηρεάσθηκε καθόλου από την αμερικανική τραπεζική κρίση, λόγω του ότι δεν ήταν εκτεθειμένες οι τράπεζες της, πώς είναι δυνατόν να αύξησε σε τέτοιο βαθμό τα ελλείμματα της; Με χρέος στο 112% περίπου του ΑΕΠ της το 2008 ή στο 129% το 2009 με τη διόγκωση των ελλειμμάτων της, γιατί χρεοκόπησε έχοντας ένα από τα μικρότερα ιδιωτικά χρέη στον πλανήτη και κανένα πρόβλημα ακινήτων ή τραπεζών; Γιατί το χρέος της Ιταλίας που πλησιάζει το 135% του ΑΕΠ, με τρομακτικά προβλήματα στις τράπεζες της, δεν την οδήγησε σε αντίστοιχες καταστάσεις;

Ο δολοφόνος της ελπίδας/ του Ιάκωβου Ιωάννου

.

Για ένα τουλάχιστον στυγνό και αποτρόπαιο έγκλημα πρέπει να καταδικαστεί ο πρωθυπουργός: για τη δολοφονία της ελπίδας 11 εκ. ανθρώπων που ανέκαθεν στην ιστορία τους αγωνίζονταν για ένα καλύτερο μέλλον δικό τους και των παιδιών τους – με όλα τα μεγάλα λάθη φυσικά και τις παραλείψεις τους.

.

«Για τους Έλληνες δεν υπάρχει πια κρίση. Αυτός είναι ο τρόπος που ζούμε πλέον. Έχουμε δηλαδή προσαρμοσθεί σε μία κρίση στο διηνεκές που δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Το κρίσιμο χρονικό σημείο, το οποίο μετέτρεψε το θυμό μας σε αποδοχή, ήταν πριν από δύο χρόνια. Τότε οι Έλληνες ψήφισαν την αριστερά για να πολεμήσουν τους δανειστές, ενώ αυτή έθεσε το θέμα σε δημοψήφισμα. Παρακινούμενοι από τη νέα κυβέρνηση ψήφισαν οι περισσότεροι ΟΧΙ. Αντί όμως η κυβέρνηση να συγκρουστεί με την Τρόικα, επέλεξε μία μεγαλοπρεπή κυβίστηση, συμφωνώντας ουσιαστικά να τηρήσει όλες τις εντολές της και βαφτίζοντας απλά την Τρόικα σε θεσμούς. Οι Έλληνες τότε πήραν το μήνυμα: δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση, καμία διέξοδος.

Τώρα οι άνθρωποι δεν έχουν ελπίδα. Βιώνουν ένα είδος κακής προσαρμογής σε μία νομοτελειακή κατάσταση. Αρκετοί βέβαια προσπαθούν να κατανοήσουν την κρίση, να την ερμηνεύσουν μέσα από θεωρίες συνομωσίας – όπως το ότι οι κυβερνήσεις, σε συνεργασία με γερμανικά και ισραηλινά λόμπι, έχουν δημιουργήσει την κρίση για να γεμίσουν τις τσέπες τους με χρήματα. Ευτυχώς πάντως που υπάρχει το διαδίκτυο, αφού οι εξαθλιωμένοι πια Έλληνες μπορούν να διασκεδάσουν στο σπίτι τους και να εκτονωθούν χωρίς να χαλάσουν χρήματα που δεν έχουν. Εάν η Αθήνα είναι σε κάποιο βαθμό ήρεμη, οφείλεται εν μέρει στο διαδίκτυο» (μέρος από συνεντεύξεις Ελλήνων με παρεμβάσεις στους FT – πηγή).

Αντίδραση τώρα!

Θα πρέπει να πάψουν να υπογράφονται μνημόνια και να εφαρμόζονται νέα μέτρα, να σταματήσει αμέσως η πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων, καθώς επίσης να δοθεί οριστικό τέλος στη διεθνή ζητιανιά – ακόμη και αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, εκβιαζόμενη στην έξοδο από την Ευρωζώνη (ηχητικό).

ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

.

«Το ψυχικό τραύμα είναι το μαρτύριο των ανήμπορων. Το τραύμα αυτό δημιουργείται τη στιγμή που το θύμα καθίσταται ανίσχυρο από μία πανίσχυρη δύναμη. Αν αυτή η δύναμη είναι η δύναμη της φύσης, τότε μιλάμε για φυσικές καταστροφές. Εάν όμως άλλοι άνθρωποι ασκούν τη δύναμη αυτή, τότε μιλάμε για πράξεις βίας. Τα τραυματικά γεγονότα καταργούν το κοινωνικό δίκτυο, το οποίο προσφέρει συνήθως στους ανθρώπους το συναίσθημα του ελέγχου – της συμμετοχής σε ένα σύστημα σχέσεων και το νόημα της ζωής» (J. Hermann, Οι ουλές της βίας).

Άποψη

Στην Ελλάδα, μετά από τις πρώτες αντιδράσεις που συνόδευσαν την ασφαλώς άδικη υπαγωγή της στην Τρόικα, επικράτησε μία εκκωφαντική σιωπή των αμνών – μία παθολογική κατάσταση που προσπαθήσαμε στο παρελθόν να ερμηνεύσουμε με τη βοήθεια της ψυχολογίας (άρθρο), αναφερόμενοι μεταξύ άλλων στη «συλλογική αποχαύνωση» της κοινωνίας.

Σήμερα η σιωπή αυτή έχει μετατραπεί σε μία τρομακτική απογοήτευση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ανήμπορους να αμυνθούν στα μαρτύρια που υποβάλλονται – ενοχοποιώντας το ευρώ χωρίς όμως να στηρίζουν την επιστροφή της χώρας στη δραχμή. Κατηγορούν επίσης την κυβέρνηση χωρίς να ζητούν εκλογές ή να επιδιώκουν την ανατροπή της – πλημμυρίζοντας τους δρόμους, αρνούμενοι να συμμορφωθούν, παύοντας να πληρώνουν κοκ.

Όσον αφορά το πρώτο είναι φανερό ότι, το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το νόμισμα, αλλά η Γερμανία και η πολιτική που υιοθέτησε από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης  – ενώ τα ελαττώματα της κατασκευής του θα μπορούσαν να διορθωθούν σχετικά εύκολα, εάν η πρωσική κυβέρνηση της χώρας δεν έφερνε συνεχώς εμπόδια, θέλοντας να το χρησιμοποιήσει σε συνδυασμό με το χρέος για την οικοδόμηση του 4ου Ράιχ.

Η άτρωτη καγκελάριος και η γερμανική Ευρώπη

Photo: Peter Schrank

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Δεν έχει νόημα η αλλαγή της κ. Merkel  με τον κ. Schulz, πόσο μάλλον εάν βρεθεί κάποια λύση και στο θέμα της Ιταλίας, όπου προωθείται ξανά ο έμπιστος της κ. Renzi – ενώ ο κ. Σόιμπλε φαίνεται πρόθυμος να αποδεχθεί κάποιες παραχωρήσεις όσον αφορά το χρέος της Ελλάδας, αρκεί να υπάρξουν τα αναγκαία προσχήματα.

.

Άποψη

Λίγο πριν την τελική ευθεία των εθνικών εκλογών, ακριβώς στη σωστή χρονική στιγμή, η γερμανική αξιωματική αντιπολίτευση βρέθηκε εκεί ακριβώς που τη θέλει η καγκελάριος: με την πλάτη στο χώμα. Η ίδια εκτοξεύθηκε ξανά στην κορυφή με τρεις συνεχόμενες νίκες, καθώς επίσης με πολύ καλές δημοσκοπήσεις – ενώ φαίνεται πως αντί να την βλάψει, την ωφέλησε σε πολύ μεγάλο βαθμό η υποψηφιότητα του κ. Schulz, αφού είναι καλύτερα να κερδίζει κανείς έναν θεωρητικά ισχυρό αντίπαλο, παρά έναν αδύναμο.

Μετά τη χαοτική της πολιτική λοιπόν στο θέμα της μετανάστευσης, καθώς επίσης μετά τις εκλογικές ήττες της το περασμένο έτος, το BREXIT και τις πρόσφατες προσβολές που εισέπραξε από τον κ. Trump, πέτυχε μία τεράστια νίκη στη Ρηνανία Βεστφαλία, κατατροπώνοντας κυριολεκτικά το σοσιαλιστικό κόμμα – οπότε δικαιωματικά της ανήκει ο τίτλος της ισόβιας καγκελαρίου, τον οποίο στήριξε στις οικονομικές επιτυχίες της χώρας της (άρθρο).

Πώς δικαιολογείται ο θρίαμβος της; Από το ισχυρό της χαρακτηριστικό, το οποίο δεν είναι άλλο από τη σταθερότητα της. Από το ότι δεν επηρεάζεται ποτέ από τις δημοσκοπήσεις όσον αφορά τις αποφάσεις της, έχει συνέπεια και συνέχεια, ενώ ασκεί πολιτική με πράξεις και όχι με λόγια – μέσω της διακυβέρνησης της. Ψύχραιμη, ρεαλίστρια και πανταχού παρούσα, δεν έχει μεγάλες δικές της ιδέες ή μεταρρυθμιστικά προγράμματα,  ενώ θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς ως μία ορθολογική διαχειρίστρια των κρατικών υποθέσεων, παρά ως μία προικισμένη πολιτικό – κάτι που όμως δεν την ενοχλεί καθόλου.

Όπως διαπιστώνεται τώρα εκ του αποτελέσματος, οι εκλογείς της είναι ικανοποιημένοι από τον ήρεμο τρόπο που διαχειρίζεται τα προβλήματα της Γερμανίας και της Ευρώπης – παρά το ότι οι λύσεις που επιλέγει διαρκούν μόνο λίγους μήνες, έως την επόμενη κρίση. Όσον αφορά τους κομματικούς της αντιπάλους, απογοητεύονται πολύ γρήγορα όταν διαπιστώνουν πως οι πολιτικές επιθέσεις τους καταλήγουν στο κενό – αφού η καγκελάριος προτιμάει να αποφεύγει τις μάχες και τις συγκρούσεις, γεγονός που δεν είναι μεν ενδιαφέρον, αλλά παραμένει εξαιρετικά αποτελεσματικό.

Οι νεοφιλελεύθεροι μπολσεβίκοι/του Ιάκωβου Ιωάννου

Εάν ρωτήσει κανείς τους Έλληνες γιατί σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι, θα του απαντήσουν πως αναζητούν κάποιον ηγέτη που θα μπορέσει να κρατήσει το λάβαρο της επανάστασης, οδηγώντας τους στην έξοδο από την κρίση.

.

«Δημοκρατία σημαίνει ότι, πρέπει να βλέπει κανείς πως υπάρχει μία ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην καταπίεση και στην ελευθερία. Για τους απλούς ανθρώπους  η ελευθερία μεταφράζεται στο να έχουν καθαρό νερό, να έχουν ηλεκτρισμό, να μπορούν να ζουν σε ένα αξιοπρεπές σπίτι, να έχουν μία καλή δουλειά, να μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και να διαθέτουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη«.

.

Άποψη

Το να συζητείται και μόνο η ιδιωτικοποίηση κοινωφελών επιχειρήσεων όπως το νερό και το ηλεκτρικό, από μία κυβέρνηση που εκλέχθηκε με σύνθημα της τη ρήξη, έχοντας στη συνέχεια το μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία θράσος να μην τηρήσει την εντολή που της έδωσε η συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών μέσα από ένα δημοψήφισμα που η ίδια δρομολόγησε, αποτελεί ένα επαίσχυντο πολιτικό έγκλημα.

Είναι δε μεγάλη ντροπή για τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, η ψήφος του Σεπτέμβρη σε ένα κόμμα που συμπεριφέρθηκε με τέτοιον τρόπο στους εκλογείς και στην πατρίδα του. Σε μία αδίστακτη ομάδα που υπέγραψε ένα μνημόνιο, μέσω του οποίου παραδόθηκαν τα κλειδιά της χώρας στους ξένους κατακτητές, χωρίς την παραμικρή αντίσταση.

Από την άλλη πλευρά ένας λαός που ανέχεται τέτοιου είδους συμπεριφορές από την κυβέρνηση του, που ακούει τον πρωθυπουργό του να ευχαριστεί τους Γερμανούς, στους οποίους ξεπούλησε σκανδαλωδώς τα αεροδρόμια του χωρίς να αντιδράει καθόλου και σκύβοντας υποτακτικά το κεφάλι του, για να μη χάσει τη βολή του, δεν δικαιούται να παραπονείται για τίποτα απολύτως. Προφανώς ούτε για το ότι έχει καταντήσει να είναι η μεγάλη ντροπή της Ευρώπης, θέλοντας να κερδίσει έναν πόλεμο, χωρίς να χρειαστεί να δώσει καμία μάχη και χωρίς να θυσιάσει τίποτα.

Το μέλλον της αποικίας και των σκλάβων χρέους-του Ιάκωβου Ιωάννου

Η σημερινή κυβέρνηση, η οποία είναι το «ερμαφρόδιτο κατασκεύασμα» της επιθετικής κατάληψης της μειοψηφικής αριστεράς από το πλειοψηφικό ΠΑΣΟΚ που εκδίωξε τελικά το βασικό της πυρήνα και συνεργάστηκε με την εθνικιστική δεξιά, τάσσεται σταθερά υπέρ των μνημονίων – έστω με τη μέθοδο του «τράβα με και ας κλαίω».

Όσον αφορά τις «απειλές» του πρωθυπουργού, σύμφωνα με τις οποίες προϋπόθεση για να εφαρμόσει τα μέτρα που υπέγραψε για το 2019 και το 2020, όπου μάλλον δεν θα κυβερνάει ο ίδιος, είναι να έχουν αρχίσει ήδη να εφαρμόζονται τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος που θα συμφωνηθούν μετά την ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης, καλύτερα να μην τις σχολιάσουμε – μεταξύ άλλων επειδή μόνο και μόνο η λέξη «μεσοπρόθεσμα» τις αναιρεί, ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που παριστάνει το λιοντάρι, βάζοντας αμέσως μετά την «ουρά κάτω από τα πόδια του».

Από την άλλη πλευρά, η αξιωματική αντιπολίτευση τοποθετείται φανατικά υπέρ των μνημονίων, προσποιούμενη ότι διαφέρει επειδή ισχυρίζεται πως υπάρχει ένα άλλο μείγμα πολιτικής – μέσω του οποίου τα μνημόνια θα μπορούσαν να είναι υποφερτά, καθώς επίσης πως η οικονομία μας θα είχε τη δυνατότητα να αναπτυχθεί αποτελώντας μία μοναδική ιστορική εξαίρεση, παρά τα τεράστια χρέη και την ολοκληρωτική απώλεια της πιστοληπτικής της ικανότητας. Τα δικά της ΜΜΕ πάντως ονειρεύονται εκλογές – έχοντας την ψευδαίσθηση πως η κυβέρνηση θα παραιτηθεί, επιτρέποντας τους τη νομή της εξουσίας.

Η αριστερά και τα πατριωτικά κόμματα

Φαίνεται πως στο μέλλον τα εθνικιστικά κόμματα θα αντικαταστήσουν την αριστερά, όσον αφορά την υποστήριξη των εργαζομένων – μία κατάσταση που έχει εδραιωθεί στις Η.Π.Α., ενώ θα ακολουθήσουν αρκετές άλλες χώρες, με πρώτο υποψήφιο τη Γαλλία.

.

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Ανάλυση

Αριστερή είναι απλοποιημένα εκείνη η πολιτική που υποστηρίζει τους εργαζομένους – με τους μισθούς τους να είναι μεγαλύτεροι από την παραγωγικότητα τους, με τις συντάξεις υψηλότερες από τις κρατήσεις τους, με το κοινωνικό κράτος τουλάχιστον ανάλογο της ισχύος της οικονομίας κοκ. Στην ακραία της μορφή θέλει τους εργαζομένους στην εξουσία και ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων, τασσόμενη υπέρ της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας – ενώ εμπλουτίζεται με πολλά άλλα στοιχεία, όπως είναι η μη ρατσιστική συμπεριφορά, ο διεθνισμός κοκ.

Από την άλλη πλευρά, δεξιά είναι η πολιτική που τάσσεται υπέρ των συμφερόντων των επιχειρήσεων, κυρίως υπέρ της αύξησης των κερδών τους – με τη βοήθεια της διατήρησης των μισθών σε χαμηλά επίπεδα, με μικρότερες εργοδοτικές εισφορές, με λιγότερα δικαιώματα των εργαζομένων, με χαμηλότερη φορολογία κλπ. Στην ακραία της μορφή θέλει να ανήκουν τα πάντα στους ιδιώτες – με το δημόσιο να ασκεί το ρόλο του επιβλέποντα.

Δέκα εργαζόμενοι Έλληνες για κάθε συνταξιούχο

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Αυτός είναι ο τίτλος ενός χθεσινού άρθρου του Spiegel (πηγή), το οποίο αναφέρεται στην κρίση του ασφαλιστικού συστήματος της Ελλάδας – συμπληρώνοντας πως πριν από δύο χρόνια χρειάζονταν μόλις τέσσερις εργαζόμενοι για κάθε συνταξιούχο (η φωτογραφία στο άρθρο με τον τίτλο «ξεπουλήθηκε» προέρχεται από ένα άλλο γερμανικό περιοδικό). Στηρίζεται βέβαια σε μία πρόσφατη μελέτη του ΕΦΚΑ, η οποία αναφέρεται στο θέμα – ισχυριζόμενη πως το κράτος, για να διατηρηθεί το σύστημα ασφάλισης, θα πρέπει να επενδύσει στα ταμεία των συνταξιούχων 65 δις € έως το 2055.

Περαιτέρω, παρά το ότι το γερμανικό περιοδικό συμπληρώνει πως η ανεργία είναι πολύ υψηλή (23%), ενώ οι μισθοί εξαιρετικά χαμηλοί (1.176 € κατά μέσον όρο για τους πλήρως απασχολουμένους, 393 € για τους μερικώς), καθώς επίσης ότι, μία ελληνική εφημερίδα σχολίασε τη μελέτη γράφοντας πως «πρόκειται για μία βόμβα στα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος», δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα αίτια του προβλήματος – ενώ ο τίτλος του έδειχνε μία άθλια κατάσταση της χώρας μας, η οποία φυσικά δεν μας ωφελεί καθόλου.

Η Ελλάδα καταρρέει

του Ιάκωβου Ιωάννου

O μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδας σήμερα είναι η ουτοπική ελπίδα των Πολιτών της – την οποία συντηρούν πολύ έξυπνα οι δανειστές, επειδή εξυπηρετεί όσο τίποτα άλλο τα συμφέροντα τους, μαζί με τον εκφοβισμό που επιχειρείται μέσω της γειτονικής μας χώρας.

 .

«Η εξυπηρέτηση των παλαιών δανείων με νέα, καθώς επίσης με συνεχώς μεγαλύτερες επιβαρύνσεις, οδηγεί στην καταστροφή και στο χάος – μέσα από κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, οι οποίες θα ξεσπάσουν νομοτελειακά όταν οι Έλληνες χάσουν τα πάντα, αδυνατώντας πλέον ακόμη και να επιβιώσουν» (πηγή).

 .

Άρθρο

Θέλω να υπενθυμίσω με τη σειρά μου πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα για την Ελλάδα – ενώ όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερα. Η πατρίδα μας έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, καθώς επίσης πολιτισμικής της κατάρρευσης – ενώ δεν υπάρχει κανένα απολύτως κόμμα που να είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με όλα αυτά τα προβλήματα.

Εκτός αυτού, η Ελλάδα δεν κινδυνεύει μόνο να μετατραπεί σε μία αποικία των δανειστών της στο διηνεκές αλλά, επίσης, απειλείται όσο ποτέ μέχρι σήμερα η εδαφική της ακεραιότητα – από πολλές διαφορετικές πλευρές.

Μόνο εάν συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί, κόμματα και Πολίτες, τη θλιβερή κατάσταση, στην οποία έχουμε οδηγηθεί, ίσως υπάρξει μία αμυδρή ελπίδα για το μέλλον – αφού, μόνο υπό αυτήν την προϋπόθεση ενεργοποιείται ολόκληρο το Έθνος απέναντι στους κινδύνους, ενώνεται και κυριολεκτικά μεγαλουργεί.