ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ ΜΠΙΜΠΑ

Ιουλία Μπίμπα. Μια κοπέλα λεπτή, με τα μαλλιά τραβηγμένα κότσο, μοναχική, λιγομίλητη. Γεννημένη στη Σάμο. Παντρεμένη. Δασκάλα στο κατηχητικό σχολείο του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι. Οργανωμένη στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ συμμετείχε στο πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η «ΔΑΣΚΑΛΙΤΣΑ»

Πρωί Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου 1942.

Μια νέα γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της στο Κουκάκι κρατώντας μια πάνινη τσάντα.

Παίρνει το τραμ και πηγαίνει στην Ομόνοια.

Από εκεί κατευθύνεται περπατώντας στην Πατησίων.

Εκεί την περιμένουν δύο άντρες.

Τα ονόματά τους είναι Αντώνης Μυτιληναίος και Σπύρος Γαλάνης.

Τους δίνει την τσάντα και φεύγει.

Λίγα λεπτά αργότερα μια φοβερή έκρηξη ισοπεδώνει το τριώροφο κτήριο όπου βρίσκονταν τσ γραφεία της Εθνικής Σοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης, της ναζιστικής ΕΣΠΟ - που από τα αρχικά της μόνο το Ο ήταν αληθινό.

Η ΕΣΠΟ που αποτελούνταν από «έλληνες» προδότες σχεδίαζε την αποστολή «ελληνικής» ταξιαρχίας για να πολεμήσει στο πλευρό των ναζί στο Ανατολικό μέτωπο κι εκείνο το πρωινό της Κυριακής τα γραφεία της ήταν γεμάτα προδότες.

Κάτω από τα ερείπια του κτηρίου ετάφησαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ ανάμεσά τους και ο αρχηγός τους Στεροδήμος, 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες αφού στον 3ο όροφο εστεγάζοντο υπηρεσίες της Λουφτβάφε. Τραυματίστηκαν επίσης πέντε Γερμανοί στρατιωτικοί και 27 μέλη της ΕΣΠΟ.

Είναι το πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το έχει οργανώσει και εκτελέσει ο Ουλαμός Καταστροφών της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιζομένων Νέων.

Της ΠΕΑΝ που είχε ως πολιτικό καθοδηγητή τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και ως αρχηγό τον Αξιωματικό της Αεροπορίας Κώστα Περρίκο.

Ανάμεσα στα μέλη της ΠΕΑΝ, βρισκόταν και μια 32χρονη δασκάλα με καταγωγή από τη Σάμο.

Η Ιουλία Ελευθερόγλου ζούσε στην περιοχή του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι με τον σύζυγό της, τον Κώστα Μπίμπα, ο οποίος ήταν τυφλός.

Ζούσαν φτωχικά, η Ιουλία εργαζόταν ως καθαρίστρια.

Είχε τελειώσει μόνο το Δημοτικό, αλλά επειδή δίδασκε στο Κατηχητικό του Αγίου Νικολάου, στη γειτονιά την αποκαλούσαν  «η δασκαλίτσα».

Μυήθηκε στην ΠΕΑΝ τον Μάρτιο του 1942 και από την αρχή ξεχώρισε  για το θάρρος της. 

Γι αυτό ο Περρίκος την ενέταξε στον Ουλαμό Καταστροφών.

Ένας τέτοιος λαός υποδουλώνεται ποτές;

Βασίλης Λαμπόγλου

-Σαν σήμερα, του 1944 οι Γερμανοί κατακτητές  εκτέλεσαν όσους άρρενες βρήκαν στο Κακόπετρο Χανίων - ως αντιποινα για τον ασύρματο που έκρυβαν οι αντάρτες στα μέρη τους (σε μία σπηλιά)-.

23 στον αριθμο  και άλλους 61 στο διπλανό χωριό Μαλαθυρος και στη προσπάθεια τους έτυχε μεγίστης συνδρομής του χωροφυλακα Παπαγιαννάκη και των ανδρών του που φρόντιζαν για τον συνετισμο των μη συνεργασιμων  συμπατριώτων του.

Εμπνευστής  όλων των  των εγκλημάτων σε 109 χωριά της Κρήτης υπήρξε ο Χ. Μύλλερ(τον είχαν πιάσει αιχμαλωτο στο Νευροκόπι οι Έλληνες τον Απρίλη του '41,στη τρίτη φωτό, απόσπασμα από το κατηγορητηριο).

11 μήνες μετά τον Ιούλιο του 1945 και με "απελευθερωμένη"τη χώρα ,ο Νίκος Καζαντζάκης μαζί με τους πανεπιστημιακούς δασκάλους Ιωάννη Κακριδή και Ιωάννη Καλιτσουνάκη καθώς και τον φωτογράφο Κωνσταντίνο Κουτουλάκη, διέρχονται από τον Κακόπετρο Χανίων(φωτό 1).

Αποτελούν μέλη της επιτροπής που ο πρωθυπουργός, Πέτρος Βούλγαρης συγκρότησε για να καταγράψει τις θηριωδίες των Γερμανών στα χωριά της Κρήτης.

Την «Κεντρική Επιτροπή Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη» .

Πάνω στον δρόμο συναντούν τον Δεσποτάκη Κωνσταντίνο.

Οι Γερμανοί την 28-8-1944 είχαν σκοτώσει τέσσερα παιδιά του.

"Επιστρέφοντας από Κάντανο, στο δρόμο, προς Κακόπετρο", 

θυμάται ο Κ. Κουτουλάκης, 

"είδαμε στο πλάι του δρόμου να στέκει ένας χωρικός, να κρατεί ορθό ένα δοκάρι και να μάς κάνει νόημα να σταματήσουμε.

Άμα πλησίασε το αυτοκίνητο, έριξε το δοκάρι και σταμάτησε αναγκαστικά το αυτοκίνητο."

-Ήρθετε, λέει, να καταγράψετε για το αίμα που χύθηκε… έχετε κ’ επαέ να σημειώσετε κατιτίς…

-Τί;

-Τέσσερις γυιούς μου σκοτώσανε… 

Οι δυο τελευταίοι ήσανε δίδυμα… 

-Πώς σε λένε;

-Δεσποτάκη… μα επειδή είστε κουρασμένοι, περάσετε κι από το σπίτι να πάρετε ένα νερό… 

Το σπίτι του ήταν εκεί δίπλα σε μιαν κατηφοριά.

Μπαίνομε μέσα, τί να δούμε, ένα τραπέζι, μ’ όλα του Θεού τα καλά, και στη γωνιά μια γυναίκα μαυροφορεμένη μ’ ένα κοριτσάκι μικρό στην ποδιά της, να κάθεται να κλαίει…

-Ήντα ’ναι δά τουτανά; ήντα κλαις; 

Οι αθρώποι δεν ήρθανε για να τωσε χαλάσεις την καρδιά ντως.

Ελευτερωθήκαμε, για όχι;

Εξέχασές το;

Ετσά ’ναι η λευτεριά∙ σε μας ήλαχε να δώσωμε τα παιδιά μας… άλλος τα σπίθια ντου, άλλος ήδωκε τα λιόφυτά ντου… πως σου πόμεινε μόνο η κοπελιά, εγώ θα σου κάμω κι άλλους γυιούς…

-Εκεί είδα τον Καζαντζάκη να κλαίει.

Μέσα στ’ αυτοκίνητο μας ήλεγε κι ήκλαιγε ακόμη, είδετε; 

αυτή είναι η κρητική ψυχή, την ελευτερία την έχει θρησκεία…

80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΦΛΕΒΑΡΗ ΤΟΥ 1944

ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ  Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ 

Γράφει ο Ηλίας Μπιτσάνης 

"Γέμισε το Αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής στην Καλαμάτα στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για την εκτέλεσε εκατοντάδων πατριωτών από τους Γερμανούς πριν ακριβώς 80 χρόνια.

 Σε ατμόσφαιρα συγκίνησης μίλησαν εκ μέρους της ΕΣΔΟΓΕ η Αλεξάνδρα Σάντα και ο Αριστομένης Συγγελάκης ενώ συντόνισε ο Κώστας Αλεξίου. Είχα την τιμή στην εκδήλωση να μιλήσω για το ιστορικό των εκτελέσεων.

Μεγάλο το κείμενο της ομιλίας αλλά το αναρτώ για τους φίλους που το ζήτησαν και εκείνους που ενδεχομένως ενδιαφέρονται:

«Αποτελεί ύψιστη τιμή για μένα η ανάθεση της εξιστόρησης των όσων συνέβησαν το ματωμένο Φλεβάρη του 1944 στην Καλαμάτα, με αφορμή τη συμπλήρωση των 80 χρόνων από την ημέρα της εκτέλεσης των πατριωτών στο Σύνταγμα. Ηταν τέτοιες ώρες όταν ο Γερμανός λοχαγός Σμίτ με το παραμπέλουμ στο χέρι μαζί με άλλους, εκτελούσαν ίσως και εκατοντάδες πατριώτες στο χώρο του παλαιού στρατοπέδου, βυθίζοντας στο πένθος τις οικογένειες, τους φίλους τους, την πόλη και τη Μεσσηνία.

Το «ΔΟΓΜΑ» ΤΩΝ «ΑΝΤΙΠΟΙΝΩΝ»

Η δεύτερη γερμανική κατοχή στη Μεσσηνία άρχισε στις 9 Σεπτέμβρη του 1943 και τελείωσε ένα χρόνο αργότερα. Ηταν ένας χρόνος που βάφτηκε με αίμα πατριωτών και σημαδεύτηκε από ανυπολόγιστες καταστροφές σε όλη τη Μεσσηνία. Όταν οι Γερμανοί έφτασαν πάλι στην Καλαμάτα μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το ΕΑΜ κυριαρχούσε πολιτικά σε πόλεις και χωριά ενώ ο ΕΛΑΣ μετά και την προσχώρηση αξιωματικών και ανδρών του Ελληνικού Στρατού, κυριαρχούσε στρατιωτικά και οι δυνάμεις του έφθαναν και μέσα στην Καλαμάτα. Οι Γερμανοί επιχείρησαν να στηρίξουν την κυριαρχία τους όχι μόνον με την υποταγή λαού, αλλά και με τη βοήθεια των Ελλήνων συνεργατών τους που διόρισαν σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού. Ενώ παράλληλα ξεκίνησαν να οργανώνουν τα Τάγματα Ασφαλείας ως στρατιωτική δύναμη δοσιλόγων που ενεργούσαν σε συνεργασία και για λογαριασμό των κατακτητών.

Λέλα Καραγιάννη, η αρετή και η αυτοθυσία μιας εκλεκτής Λιμνιώτισσας

Μια ξεχωριστή Ελληνίδα, μια πραγματική ηρωίδα

Η Λίμνη Ευβοίας, η κωμόπολη με το νησιώτικο χρώμα στις ακτές του Βόρειου Ευβοϊκού κόλπου, υπήρξε η γενέτειρα μιας ξεχωριστής Ελληνίδας, μιας πραγματικής ηρωίδας, της Λέλας Καραγιάννη.

Η Λέλα Καραγιάννη γεννήθηκε στη Λίμνη το 1898. Γονείς της ήταν ο Αθανάσιος Μηνόπουλος και η Σοφία Μπούμπουλη, μέλος της φημισμένης σπετσιώτικης οικογένειας Μπούμπουλη, την οποία δόξασε προπάντων η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. 

Η Καραγιάννη διήγαγε τα περισσότερα έτη του σύντομου βίου της στην Αθήνα. Παντρεύτηκε τον έμπορο φαρμακευτικών - αρωματικών προϊόντων Νικόλαο Καραγιάννη και απέκτησε μαζί του επτά παιδιά.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής η Καραγιάννη έλαβε μέρος στο αντιστασιακό κίνημα, ιδρύοντας και χρηματοδοτώντας ήδη από το 1941 την αντιναζιστική οργάνωση «Μπουμπουλίνα». Ως αρχηγείο της αντιστασιακής οργάνωσης χρησιμοποιήθηκε η οικίατης οικογένειάς της, ιστορικό διατηρητέο μνημείο της Αθήνας, κοντά στην πλατεία Αμερικής.

Η απόκρυψη, η περίθαλψη και η φυγάδευση εγκλωβισθέντων συμμάχων στρατιωτών στη Μέση Ανατολή, η πρόκληση καταστροφών σε υλικά μέσα ή εγκαταστάσεις του εχθρού, καθώς και η παροχή πληροφοριών αναφορικά με τα σχέδια και τις κινήσεις του αντιπάλου στο Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, ήταν οι τομείς στους οποίους δραστηριοποιήθηκαν η Καραγιάννη και τα μέλη της οργάνωσής της, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν τα πέντε μεγαλύτερα παιδιά της.

Κώστας Βίρβος

Στην Κατοχή με συνέλαβαν, 

με χτύπησαν - από τότε έχω 

το σημάδι από βούρδουλα -

και με έριξαν στην απομόνωση. 

Μέσα εκεί υπήρχε άλλος ένας.

Υπήρχε κι ένα κούτσουρο.

Πόναγα σε όλο μου το κορμί. 

Του λέω: ''Σε παρακαλώ, 

να ξαπλώσεις πάνω στο κούτσουρο 

κι εγώ πάνω στο σώμα σου;''

Έτσι κι έγινε. 

Από αυτό το περιστατικό 

εμπνεύστηκα το:

''Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,

ούτε φως για να διαβάσω

το γλυκό σου γράμμα, 

ωχ, μανούλα μου.

Καλοκαίρι κι είναι κρύο

ένα μέτρο επί δύο 

είναι το κελί μου, 

ωχ, μανούλα μου.

Μα εγώ δε ζω γονατιστός

είμαι της γερακίνας γιος.

Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές

εγώ αντέχω τις φωτιές.

Μάνα μη λυπάσαι,

μάνα μη με κλαις...''

Κώστας Βίρβος

7 Αυγούστου 2015, έφυγε από τη ζωή.

Συμπληρώνονται σήμερα 80 χρόνια από την μεγάλη διαδήλωση του λαού της Αθήνας, που απέτρεψε την επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην Κεντρική Μακεδονία.

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (ΕΣΔΟΓΕ)

                  https://esdoge.gr/

                                                               Αθήνα 22 Ιουλίου 2023

Συμπληρώνονται σήμερα 80 χρόνια από την μεγάλη διαδήλωση του λαού της Αθήνας, που απέτρεψε την επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην Κεντρική Μακεδονία. Πρόκειται για τη μαζικότερη διαδήλωση της περιόδου της Κατοχής και ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Εθνικής Αντίστασης, καθώς αποφεύχθηκε ο διαμελισμός της χώρας και η ενσωμάτωση ολόκληρης της Μακεδονίας στο βουλγαρικό κράτος.

Είχαν προηγηθεί μεγάλες διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη (10.7.1943), το Κιλκίς, την Έδεσσα, τα Γιαννιτσά και άλλες πόλεις της Μακεδονίας αλλά και στον Βόλο και την Καρδίτσα. Όμως η αποφασιστική λαϊκή κινητοποίηση, που άλλαξε τις ειλημμένες αποφάσεις των Γερμανών, ήταν η γενική απεργία και διαδήλωση, που οργάνωσε το ΕΑΜ στις 22 Ιουλίου 1943 στην οποία συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες λαού κατακλύζοντας το κέντρο της Αθήνας.

Οι κατακτητές δεν δίστασαν να βάψουν στο αίμα τη διαδήλωση πυροβολώντας στο ψαχνό τους άοπλους πολίτες με τελικό απολογισμό τριάντα νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και ακόμη περισσότερους συλληφθέντες. Ανάμεσα στους ηρωικούς νεκρούς ξεχωρίζουν για τη γενναιότητα και την αυτοθυσία τους τρεις ΕΠΟΝίτισσες: οι φοιτήτριες της Γαλλικής Ακαδημίας Παναγιώτα Σταθοπούλου και Κούλα Λίλη, 17 και 19 ετών αντίστοιχα και η 23χρονη υφαντουργός Όλγα Μπακόλα. Η επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην Κεντρική Μακεδονία ματαιώνεται. Πρόκειται για μία ακόμη σπουδαία νίκη του αντιστεκόμενου ελληνικού λαού μετά τη ματαίωση της προσέλκυσης «εθελοντών» που θα πολεμούσαν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο Ανατολικό Μέτωπο, τον Γοργοπόταμο, την αποτροπή της λαϊκής επιστράτευσης, που έσωσε τον ανθό της νεολαίας μας από τα κάτεργα του Χίτλερ και τόσα ακόμη επιτεύγματα της Εθνικής μας Αντίστασης.

Αποκαλυπτική έκθεση για τη δράση των δοσίλογων και άλλων μηχανισμών στην Κατοχή

ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗ 18 ΜΑΙΟΥ 2023

Αναδημοσιεύουμε ολόκληρη την «έκθεση ντοκουμέντο – απάντηση για τη δράση των δοσίλογων και άλλων αστικών μηχανισμών την περίοδο της Κατοχής» από τον «Ριζοσπάστη» του Σαββατοκύριακου (19-20 Μαΐου 2018). Πρόκειται για «μια εξαιρετικά αποκαλυπτική έκθεση, που βρέθηκε σε φάκελο της Ελληνικής Χωροφυλακής της κατοχικής περιόδου».

Όπως σημειώνει η εφημερίδα «έφτασε στον «Ριζοσπάστη» ένας ογκώδης φάκελος, «ξεχασμένος» για δεκαετίες στο σπίτι ενός ανώτατου αστυνομικού υπαλλήλου, ένας φάκελος με καταγραφές από αυτήν ακριβώς τη δεκαετία του ’40. Απ’ αυτόν τον φάκελο, που στο εξώφυλλό του φιγουράρει ο τίτλος «Ελληνική Χωροφυλακή», ανασύρουμε σήμερα ένα πολυσέλιδο έγγραφο, που μέσα από τις 3.500 περίπου λέξεις του, ο συγγραφέας του παρουσιάζει με στεγνή υπηρεσιακή γλώσσα τον βίο και την πολιτεία όλων εκείνων που στα κατοπινά χρόνια ονομάστηκαν «εθνικός κορμός»: Τα Τάγματα Ασφαλείας, η «Χ», ο ΕΔΕΣ, η «Ειδική Ασφάλεια», η «Μπουντ» κ.ά.»

Ακολουθεί ολόκληρο το δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» (η παρουσίαση εγγράφου από τον φάκελο και το ίδιο πολυσέλιδο έγγραφο). Στη φωτογραφία τα αποσπάσματα του εγγράφου που δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης»

***

Ολο και πιο συχνά, τελευταία, σε μια σειρά έντυπα, από την προεξάρχουσα στον τομέα αυτόν εφημερίδα «Δημοκρατία», αλλά και φασιστικές φυλλάδες όπως ο «Στόχος», η «Ελεύθερη Ωρα», με ειδικά αφιερώματα και προσφορές επιδιώκουν να διαστρεβλώσουν την Ιστορία και να επαναθεμελιώσουν τα γνωστά επιχειρήματα της περιόδου του εμφυλίου πολέμου περί «κομμουνιστικών εγκλημάτων» την περίοδο της Κατοχής.


Την ίδια στιγμή ηρωοποιούν τους αστικούς κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που έδρασαν σε συνεργασία με τους ναζί αλλά και σε σύνδεση με την αστική κυβέρνηση του Καΐρου, ενάντια στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, συνολικά ενάντια στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, μηχανισμούς υπεύθυνους για εγκλήματα ενάντια συνολικά στο λαό.

Ο εκτελεσμένος από τους Ναζί την Πρωτομαγιά του 1944 Πόντιος Ναπολέων Σουκατζίδης

Θ. Μαλκίδης 

Ο εκ Τραπεζούντας συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς για τον Πόντιο εκτελεσθέντα από τους Ναζί Ναπολέων Σουκατζίδη

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην Προύσα το 1909 από γονείς Ποντιακής καταγωγής . Μετά τη Γενοκτονία εγκαταστάθηκε  στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Εκεί τελείωσε την Μέση Εμπορική Σχολή  και εργαζόταν ως λογιστής, ενώ γνώριζε καλά την αγγλική, ρωσική, γερμανική, γαλλική και τουρκική γλώσσα και είχε και συγγραφικό έργο. Μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, συνελήφθη και εξορίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο. Από εκεί μεταφέρθηκε τον Απρίλιο του 1937 στις φυλακές της Ακροναυπλίας, όπου παρέμεινε μέχρι τον Απρίλιο του 1941, όταν παραδόθηκε από το καθεστώς  μαζί με εκατοντάδες άλλους πολιτικούς κρατούμενους στους Γερμανούς κατακτητές. Κατά την διάρκεια της Κατοχής ήταν κρατούμενος στις φυλακές των Τρικάλων, της Λάρισας και  τον Σεπτέμβριο του 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου. 

 Εκεί οι Γερμανοί τον χρησιμοποίησαν ως διερμηνέα και το  όνομά του ήταν μεταξύ των 200 που επρόκειτο να εκτελεστούν στην Αθήνα, αφού   υπήρξαν και εκτελέσεις στην περιοχή των Μολάων Λακωνίας,  για την επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του διοικητή της 41ης Γερμανικής Μεραρχίας Οχυρών Υποστράτηγου Φραντς Κρεχ .  Ο  διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Καρλ Φίσερ, όταν ο Σουκατζίδης διάβασε και το δικό του όνομα στην λίστα των μελλοθάνατων του είπε να παραμείνει στην θέση του. 

Τότε ο Σουκατζίδης τον ρώτησε αν θα εκτελούσαν κάποιον άλλο αντί για τον ίδιο, και όταν ο Φίσερ απάντησε ότι έχει εντολή να εκτελέσει 200 από τους κρατουμένους, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εκτελεστεί κάποιος άλλος στην δική του θέση και ο ίδιος να σωθεί και έτσι εκτελέστηκε με τους υπόλοιπους 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά του 1944.

Στο τελευταίο γράμμα προς τον πατέρα του ο Σουκατζίδης έγραψε:

«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου. Ν' αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα* σου και την αδελφούλα μου, κι οι δυο τους μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια πατερούλη. (*Εννοώντας την αρραβωνιαστικιά του Χαρά, αδελφή της Μαρίας Λιουδάκη).

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης είναι το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα», όπου την βραδιά πριν την εκτέλεση κυριαρχούν η ποντιακή και η κρητική μουσική και χορός, ενώ αναφορά στον Ναπολέοντα Σουκατζίδη (αναφέρεται ως Τσουκατζίδης) γίνεται και στο έργο του επίσης Πόντιου συγγραφέα Δημήτρη Ψαθά «Αντίσταση», ως εξής:

Η 27η Απριλίου 2023 είναι η 82ημαύρη επέτειος της εισβολής της Βέρμαχτ στην ανοχύρωτη Αθήνα.

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

https://esdoge.gr/

                                                        Αθήνα 26 Απριλίου 2023

Η 27η Απριλίου 2023 είναι η 82ημαύρη επέτειος της εισβολής της Βέρμαχτ στην ανοχύρωτη Αθήνα. 

Ήδη, από εκείνη την αποφράδα ημέρα της εισόδου του εισβολέα στην Αθήνα, εκδηλώνεται το πνεύμα της Αδούλωτης Αθήνας, καθώς τα πάνοπλα γερμανικά στρατεύματα συναντούν έρημους δρόμους αφού οι πολίτες είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. 

Την συλλογική αυτή εκδήλωση αντίστασης του ελληνικού λαού απέναντι στους κατακτητές ακολούθησαν η γενναία άρνηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδας Χρύσανθου να τελέσει δοξολογία για την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα αλλά και να ορκίσει την δωσιλογική «κυβέρνηση» Τσολάκογλου, η θυσία του μαθητή Μάθιου Πόταγα έξω από τη Βυτίνα, ο παλλαϊκός ξεσηκωμός της Μάχης της Κρήτης, το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη από τον Μανώλη Γλέζο και τον Λάκη Σάντα και άλλες ηρωικές πράξεις, που κράτησαν ζωντανό «το πνεύμα του μετώπου» και γέννησαν το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης, με την καθολικότητα στο χρόνο, στο χώρο, στη συμμετοχή του λαού.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες βρήκαν τον θάνατο από την πείνα και τις ασθένειες, τις μαζικές δολοφονίες αμάχων, την καταναγκαστική εργασία, τα βασανιστήρια. Η εβραϊκή κοινότητα της Ελλάδας εξολοθρεύθηκε. Χίλια επτακόσια εβδομήντα χωριά και περισσότερα από τετρακόσιες χιλιάδες σπίτια παραδόθηκαν στις φλόγες. Οι υποδομές της χώρας μας καταστράφηκαν ολοσχερώς, ο εθνικός πλούτος της Ελλάδας λεηλατήθηκε, σπάνιοι αρχαιολογικοί - πολιτιστικοί θησαυροί εκλάπησαν και φυγαδεύτηκαν στο Γ’ Ράιχ, ενώ μοναδικής αξίας μνημεία υπέστησαν βαρύτατες καταστροφές. Η χώρα μας υπέστη μία ανείπωτη τραγωδία, στα όρια της γενοκτονίας.

Ωστόσο, 82 χρόνια μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, καθολικός διάδοχος του Γ’ Ράιχ, παραμένει αδιάλλακτη και αρνείται αυθαίρετα, ατεκμηρίωτα και αλαζονικά να αναλάβει την ιστορική της ευθύνη για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα. 

Επιπλέον, καταστρατηγώντας κάθε κανόνα δικαίου και ηθικής επιχειρεί, με τα τριάκοντα αργύρια των περιβόητων γερμανικών ταμείων και ιδρυμάτων, να πλαστογραφήσει την Ιστορία και να ενταφιάσει τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών. Ματαιοπονούν! 

Η Ιστορία της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης έχει γραφτεί με το αίμα του ελληνικού λαού και δεν παραχαράσσεται! Οι αξιώσεις της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας είναι απαράγραπτες και το θέμα παραμένει ανοιχτό.

Πολιτικές οικογένειες που συνεργάστηκαν με τους Ναζί

Πολιτικές οικογένειες που συνεργάστηκαν με τους Ναζί 

Το μέγα ζητούμενο είναι κάποτε να ξαναδούμε υπό άλλη οπτική γωνία την πορεία των πολιτικών οικογενειών που διαχρονικά κυριαρχούν. Στην κατοχική περίοδο 1941-44 εμφανίζονται κάποιες τέτοιες οικογένειες, οι επίγονοι των οποίων συνεχίζουν μέχρι σήμερα να διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας. 

Του Δημοσθένη Κούκουνα

Κατά κανόνα πρόκειται για γενάρχες οικογενειών, που – αν και αρχικά συνεργάστηκαν με τον κατακτητή – πρόλαβαν να καλύψουν την όποια επιλήψιμη δραστηριότητά τους.

Παπανδρέου

=========

Ο εγγονός Γιώργος Παπανδρέου θεωρείται σήμερα ο υπαίτιος της τόσο δραματικής εμπλοκής της χώρας μας στο μνημόνιο. Ίσως ποτέ να μην λογοδοτήσει για τις συγκεκριμένες ευθύνες του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ιστορικά θα βγει ανέγγιχτος. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τους άλλους δύο αδελφούς του, εκ των οποίων ο ένας φέρεται να κερδοσκόπησε με τα cds και ο άλλος να ανέλαβε μυστικές αποστολές στο εξωτερικό.

Όμως ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου, που μεταπολεμικά υπήρξε τρεις φορές πρωθυπουργός, στην αρχή της γερμανικής κατοχής υπήρξε μυστικοσύμβουλος του στρατηγού Τσολάκογλου (βλ. και το προσφάτως εκδοθέν βιβλίο μου «Ιστορία της Κατοχής», Εκδ. Λιβάνη, τόμ. α΄, σελ. 250), αναπτύσσοντας τη θεωρία πώς «να τα έχουμε καλά με τον κατακτητή». Οι ιταλικές εφημερίδες της εποχής είχαν φιλοξενήσει δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου υπέρ της μεσογειακής πολιτικής της φασιστικής Ιταλίας!

Σημίτης 

=====

Ο πατέρας του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη είχε διορισθεί επί Κατοχής στην επίζηλη θέση του γενικού γραμματέα της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, λόγω της στενής φιλίας του με τον Γεώργιο Μερκούρη, αρχηγό του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος και συμμετείχε στο άτυπο συμβούλιο των «Πέντε Γιώργηδων», που καθόριζαν κάθε βράδυ την τιμή της χρυσής λίρας στη μαύρη αγορά! 

Βεβαίως ο Γεώργιος Σημίτης εγκαίρως μεταστράφηκε προς την Αριστερά και την άνοιξη του 1944 ανέβηκε στα βουνά, αναλαμβάνοντας γενικός διοικητής Ρούμελης. Κατηγορήθηκε τότε ότι υπήρξε υπαίτιος εξαφάνισης 8.000 λιρών που είχαν στείλει οι Σύμμαχοι (βλ. «Μακεδονία» 13.6.1945).

Καραμανλής

========

Ο Θάνος Καραμανλής, εξάδελφος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπήρξε συνεργάτης των Γερμανών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Καταδικάστηκε ως δοσίλογος και μεταπολεμικά προτίμησε να εγκατασταθεί μόνιμα στη Γερμανία. Ένας άλλος, ο Δανιήλ Καραμανλής, που έγινε καλόγερος στο Άγιον Όρος καταδικάστηκε ως δοσίλογος και μάλιστα ως βουλγαρόφιλος σε πολυετή φυλάκιση.

Παπακωνσταντίνου

=============

Ο παππούς του υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που υπέγραψε το μνημόνιο και έτσι μας υποχρέωσε να αποποιηθούμε την εθνική μας κυριαρχία το 2010, είχε δημιουργήσει το περίφημο εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα, χάρις σε μια υπογραφή του Τσολάκογλου. 

27 Απρίλη 1941: Οι ναζί στην Αθήνα, οι δωσίλογοι στα πόστα, ο λαός “φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα”

27 Απρίλη 1941, στις 8 το πρωί, ημέρα Κυριακή: Τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα.

 ΑΠΟ ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

27 Απρίλη 1941, στις 8 το πρωί, ημέρα Κυριακή: Τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα. Η πρωτεύουσα με το λαό  να «υποδέχεται» τους ναζί παραμένοντας ερμητικά κλεισμένος στα σπίτια του, είναι μια έρημη πόλη.

 Τέσσερις μέρες νωρίτερα, 23 Απρίλη, ο Τσολάκογλου είχε υπογράψει στη Θεσσαλονίκη το οριστικό πρωτόκολλο της συνθηκολόγησης. Οι Γερμανοί βλέποντας στο πρόσωπό του τον “πατριωτισμό” που εκτιμούσαν, τον διόρισαν πρώτο «πρωθυπουργό» της κατεχόμενης Ελλάδας.

Στην πρωτεύουσα οι «κεφαλές του έθνους» είχαν ολοκληρώσει τις προετοιμασίες για να… το βάλουν στα πόδια. Η τελευταία τους προδοτική αποστολή είχε ανατεθεί στον υφυπουργό Ασφαλείας του καθεστώτος Μεταξά (και κατοπινό βουλευτή της ΕΡΕ), τον Κ.Μανιαδάκη.

    Ο Μανιαδάκης φροντίζει να παραδοθούν δέσμιοι στους Γερμανούς οι 2.000 περίπου φυλακισμένοι και εξόριστοι αγωνιστές, κυρίως κομμουνιστές, που από τα κάτεργα της δικτατορίας του Μεταξά πέφτουν (από… τα ελληνικά χέρια) στα χέρια της Γκεστάπο.

Η είσοδος των Γερμανών επιφέρει και τον απόλυτο εξευτελισμό του αστικού πολιτικού κόσμου. «…ο Παπανδρέου – περιγράφει ο Σεφέρης – έλεγε: “Οι Γερμανοί δε θα μας πειράξουν”. Ο Καφαντάρης ομολογούσε: “Επίστευσα στην νίκη του Αξονος”…».

Οσο για τους υπουργούς και τους παρακεντέδες του φασίστα Μεταξά, όλη εκείνη η συνομοταξία των “θα ρίψωμεν μερικές τουφεκιές δια την τιμήν των όπλων” (Λιναρδάτος), ήταν από αυτούς που αν στις 28 Οκτώβρη ο δικτάτορας δεν είχε υποστεί την “προσωπική προσβολή και την απιστία που του είχε κάνει η τροφός του η Γερμανία” (Σεφέρης – Χειρόγραφο Σεπτέμβρης ’41 ) και τους έλεγε ότι αποδέχτηκε το τελεσίγραφο, τότε “όλοι αυτοί οι κύριοι θα πήγαιναν να του φιλήσουν το χέρι και να τον συγχαρούν για το πατριωτικό του σθένος με πολύ μεγαλύτερη ειλικρίνεια παρά όταν άκουσαν το περιλάλητο όχι” (στο ίδιο).     

Με την κατάληψη της χώρας από τους ναζί ένα μέρος του αστικού πολιτικού συρφετού προχωρά στην ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές και στον δωσιλογισμό. Ένα δεύτερο τμήμα παρέμεινε στην Ελλάδα απέχοντας από τον αγώνα ενάντια στον κατακτητή περιμένοντας να εμφανιστεί την στιγμή που θα έχουν καθοριστεί οι εξελίξεις. Η πλειοψηφία του υπό βρετανική επιρροή πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης, φροντίζει να διατηρεί επαφές και σχέσεις “κατανόησης” με τους κατακτητές. Οσο για την πλειονότητα των αστών “ταγών”, μαζί με το Παλάτι, λιποτάκτησαν στο εξωτερικό αρπάζοντας μαζί τους και τις τεράστιες ποσότητες των κρατικών αποθεμάτων σε χρυσό…  

    Η φυγή τους αποτελεί εκδήλωση παροιμιώδους… λεβεντιάς και «εθνικού φρονήματος»: Ανήμερα της συνθηκολόγησης ο βασιλιάς Γεώργιος με τον πρωθυπουργό Εμμ. Τσουδερό, τον πρίγκιπα Πέτρο και τον Άγγλο πρεσβευτή Μάικλ Πάλαιρετ επιβιβάζονται σ’ ένα βρετανικό υδροπλάνο με πρώτο σταθμό την Κρήτη και κατόπιν το Κάιρο. Είχε προηγηθεί η φυγή του εξαίρετου ζεύγους των διαδόχων του θρόνου, του Παύλου με τη Φρειδερίκη. Τη, δε, νύχτα 22 προς 23 Απριλίου με τα αντιτορπιλικά  «Πάνθηρ», «Β. Ολγα» και «Ιέραξ» την… κοπάνησαν άπαντες:

Ο υποναύαρχος Σακελλαρίου καταγράφει την κατάντια της αστικής πολιτικής τάξης: 

«(…) άπαντες οι υπουργοί, ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και μερικοί κρατικοί επίσημοι και μη λειτουργοί, οι πλείστοι με τας οικογενείας των- γυναίκες, τέκνα, πεθερές, κουβερνάντες και τας αποσκευάς των μπαούλα, βαλίτσες και τουαλέτες, τσάντες με ρουχισμό, μερικοί με παιχνίδια των παιδιών των και κάποιοι με τα χρυσαφικά των. Ο Βασιλεύς και ο κ. Τσουδερός ανεχώρησαν αεροπορικώς περί τα ξημερώματα της 23ης Απριλίου, αφού αφήκαν και από μίαν προκήρυξιν προς τον Λαόν διά να του εξηγήσουν την προς την Κρήτην απομάκρυσίν των. Φαίνεται όμως ότι η θέα τοσούτον ασυνηθίστου διά πολεμικά πλοία φορτίου, και δη εν καιρώ πολέμου, εξερέθισε τα πληρώματα εις τοιούτον βαθμόν, ώστε εις την Σούδαν εξεδηλώθη μικρά στάσις επί του “Βασίλισσα Ολγα”, του προσωπικού απαιτήσαντος να μην επιβή κανείς πλέον. Αντιλαμβάνεται ο καθείς την ψυχολογία όλων αυτών των αξιωματικών, υπαξιωματικών και ναυτών που κανένας τους δεν εγνώριζε πού και πώς άφηναν τα σπίτια τους, όταν έβλεπαν ότι υπήρχαν προνομιούχοι Έλληνες και Ελληνίδες ή Ελληνόπουλα που μπορούσαν ανέτως να μεταφέρονται με τα πολύτιμα των υπαρχόντων των προς άλλας ασφαλείς κατευθύνσεις μέχρις ότου παρέλθει η συμφορά ή όταν έβλεπαν ότι η οικογένεια του Πρωθυπουργού της Ελλάδος συνωδεύετο και από το απαραίτητο σκυλάκι της, χωρίς τη συντροφιά του οποίου φαίνεται ότι δεν ήτο δυνατόν να σωθεί η Ελλάς»…

Ο λιμός της Κατοχής, όπως τον έζησε ως δεκάχρονο παιδί στην Ερμούπολη της Σύρου, ο δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος.

Ο λιμός της Κατοχής, όπως τον έζησε ως δεκάχρονο παιδί στην Ερμούπολη της Σύρου, ο δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος.

Από τη μεριά μου ένα μόνο σχόλιο:

Το Βερολίνο οφείλει στην Αθήνα

την Κατοχή πληρώσαμε με αίμα και με πείνα!

Το άρθρο του Γιάννη Μαρίνου στο Βήμα της Κυριακής έχει ως εξής:

"Πολεμικών αναμνήσεων συνέχεια καθώς τις ξαναζωντανεύει ο εφιαλτικός πόλεμος στην Ουκρανία. Την προηγούμενη Κυριακή συμπύκνωσα τις παιδικές αναμνήσεις μου από τον πόλεμο του ‘40 που έζησα παιδί 10 ετών στη γενέτειρά μου Ερμούπολη Σύρου. Ξεκίνησαν με τη νικηφόρο αντιμετώπιση των ιταλικών στρατευμάτων στο μέτωπο της Αλβανίας και κατέληξαν στην κατάρρευση της άμυνάς μας, όταν μας επετέθησαν και οι Γερμανοί. Έτσι άρχισε η τετράχρονη Κατοχή. Σκοτεινή, επώδυνη. Εφιάλτης διαρκείας η πείνα. Δραματικές ελλείψεις σε όλα τα τρόφιμα. Με δελτίο μια φέτα μαύρο ψωμί κατ’ άτομο ημερησίως. Παντελής έλλειψη ακόμα και του ελαιολάδου. Βασική τροφή μας σκουληκιασμένα όσπρια, που διανέμονταν με το σταγονόμετρο κι αυτά, και βραστά χόρτα που μάζευε ο παππούς μου από τα γύρω βουνά. Η πείνα που έπληξε τότε την Ερμούπολη λέγεται ότι ήταν η χειρότερη σε όλη την Ελλάδα. Καθημερινοί οι θάνατοι από ασιτία. Οι πεινασμένοι κατέρρεαν στον δρόμο και τα κάρα του δήμου μάζευαν κάθε μέρα δεκάδες νεκρούς.

Ο Εθνικός Ύμνος και η γερμανική κτηνωδία – Το τελευταίο μάθημα

Καρύκας Παντελής

17 Νοεμβρίου 2020

1509

Οι Γερμανοί, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, αποδείχθηκαν εφάμιλλοι, αν όχι “ανώτεροι” των Γότθων προγόνων τους στην “τέχνη” της δολοφονίας αθώων. Στην Ελλάδα προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές και αιματοκύλησαν πόλεις και χωριά σε όλη την χώρα. Οι δολοφονίες ξεκίνησαν δε από νωρίς, από τους πρώτους μήνες της κατοχής.

Η Κρήτη, λόγω της ηρωικής της αντίστασης των κατοίκων της στη διάρκεια της μάχης για την κατάκτησή του νησιού, πλήρωσε βαρύ τίμημα σε αίμα, ως αντίποινα από τους Γερμανούς κατακτητές.

«Τον Οκτώβριον του 1941, Γερμανικόν στρατιωτικόν απόσπασμα με επικεφαλής αξιωματικόν περιεκύκλωσε το χωρίον της περιοχής Χανίων, Χρυστόμανθον. Εκάλεσεν όλους τους κατοίκους να συγκεντρωθούν εις την πλατείαν του χωρίου, οι δε συγκεντρωθέντες ήσαν σχεδόν γυναικόπαιδα.

-Που είναι οι άνδρες του χωρίου; ηρώτησεν ο επικεφαλής αξιωματικός.

-Δεν έμειναν παρά ολίγοι, του απήντησαν.

-Χρειάζομαι 25 άνδρας. Θέλω να είναι νέοι και υγιείς μεταξύ 18 και 42 ετών.

-Μόνον 16 άνδρες των ηλικιών αυτών ευρέθησαν. Ο Γερμανός αξιωματικός τους εμέτρησε και είπεν.

-Δεν είναι αρκετοί και συνεπώς μετατρέπω το όριον ηλικίας από 16-55 ετών.

Αλλά και πάλιν μόνον 23 άνδρες των ηλικιών αυτών ευρέθησαν και διά να συμπληρωθή ο αριθμός προσετέθη εν παιδί 15 ετών και είς γέρων. Οι Γερμανοί περιεκύκλωσαν τούτους και αιφνιδίως εις σύνθημα του Γερμανού αξιωματικού τα πολυβόλα εξηφάνισαν τους λίγους αυτούς άνδρας που είχον απομείνει στο χωρίον».

«Κατά το 1941 εις το χωρίον Κυρτόμαδο Κρήτης, ο Ιωάννης Φοράκης και ο Κουτσογιαννάκης, τραυματισθέντες κατά την εκτέλεσιν των υπό των Γερμανών, ετάφησαν ζώντες, ενός δε εκ των δύο το στόμα επληρώθη χώματος διά να μη οιμόζη. Οι οικείοι τούτων υπεχρεώθησαν να παραθέσωσι γεύμα εις το εκτελεστικόν απόσπασμα».

«Κατά το 1941 εις το χωρίον Γεράνι Ρεθύμνης, 25 κάτοικοι αυτού υπεβλήθησαν εις φρικτά βασανιστήρια, κατόπιν υποχρεώθησαν να ανορρύξουν οι ίδιοι τους τάφους των προ της εκτελέσεως των. Εκατηγορούντο διότι δεν κατήγγειλον πολίτας που έλαβαν μέρος εις την μάχην της Κρήτης».

Ναι, αλλά σαν χθέs το '44, έγκατέλειπαν την Αθήνα οι Γερμανοί.

Ο Φον Κρούπ με τον Μποδοσάκη και τον Πρωθυπουργό Κων. Καραμανλή 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΜΠΟΓΛΟΥ

Ναι, αλλά σαν χθέs το '44, έγκατέλειπαν την Αθήνα οι Γερμανοί.

''Όταν οι Ναζί αποχωρούσαν απ’ την Αθήνα, την Πέμπτη, 12 του Οκτώβρη 1944, ήξεραν πως θα ξανάρθουν. Είχαν αφήσει πίσω τους, εκτός από τις 1700 μέρες τρόμου, δολοφονιών, βασανιστηρίων και μεταγωγών στα στρατόπεδα θανάτου, εκατοντάδες συνεργάτες, ταγματασφαλίτες, κουκουλοφόρους και την κυβέρνηση μιας κατ’ επίφαση δημοκρατίας, που ήρθε άκαπνη απ’ έξω, εκτελούσε εντολές των νέων επικυρίαρχων και στελέχωσε την κρατική μηχανή, με το σινάφι των συνεργατών.

Οι Γερμανοί επέστρεψαν, χωρίς αγκυλωτό και Βέρμαχτ. Ειρηνικά και αναίμακτα, κατέκτησαν μια χώρα που είχε, μετά τη Σοβιετική Ένωση, το μεγαλύτερο αριθμό νεκρών στο Δεύτερο Παγκόσμιο και τη πιο δυναμική Αντίσταση, αποφασισμένοι, όχι μόνο να μην καταβάλουν μια πεντάρα πολεμικών αποζημιώσεων αλλά να εισπράξουν το αντίτιμο για όλες τις σφαίρες που έριξαν σε σκοπευτήρια και ολοκαυτώματα.

 Εμίλ Στάουμπ και ο Καρλ Ζίμενς (πεθερόs του Βουλπιώτη)

- Το διάστημα μεταξύ 2010 και 2017, η γερμανική κεντρική τράπεζα έχει κερδίσει συνολικά 3,4 δισεκατομμύρια ευρώ από το Securities Market Programme (SMP), δηλαδή το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων που υλοποιεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

- Το ΤΑΙΠΕΔ, το Ταμείο εκποίησης της δημόσιας περιούσιας είναι για τους Γερμανούς ιερό τοτέμ. Ο «νομιμοποιητικός» φορέας του ξεπουλήματος της χώρας είναι μια γερμανική πατέντα, κατ’ εικόνα και ομοίωση της γερμανικής εταιρείας Treuhand, που εκκαθάρισε τη δημόσια περιουσία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, αξίας 600 δις μάρκων, έναντι μόλις 44 δις, με αγοραστές «στρατηγικούς επενδυτές».

Μαθητές σύμβολα της Εθνικής Αντίστασης

Αριστομένης Συγγελάκης

Μάθιος Πόταγας – αδέλφια Βερβελάκη - Σταύρος Ανδρεαδάκης – Ηρώ Κωνσταντοπούλου

Γράφει ο Αριστομένης Συγγελάκης
 

«Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις,  - εκεί που πάει να σκύψει

με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο

Να τη πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου» Γιάννης Ρίτσος[1]

 

Καθ’ όλη την ιστορία και σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου η νεολαία πρωτοπορεί στον αγώνα για ελευθερία. Τέσσερα χαρακτηριστικά παραδείγματα παιδιών και εφήβων από τη μνημειώδη Αντίσταση του ελληνικού λαού στη διάρκεια της Κατοχής επιβεβαιώνουν την παραπάνω διαπίστωση.

 

Στις 2 Μαΐου 1941, ο δεκαεπτάχρονος Μάθιος Πόταγας, μαθητής της Ε’ Γυμνασίου της Βαρβακείου, γράφει ιστορία ως εμπνευστής και πρωταγωνιστής μιας από τις πρώτες πράξεις Αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Όπως σημειώνει ο Μανώλης Γλέζος, που έφερε στο φως αυτή την σπάνια ιστορία θάρρους και αυτοθυσίας, αμέσως μετά την κατάληψη της Πάτρας στις 26 Απριλίου 1941 η μεραρχία «Σωματοφυλακή SS Αδόλφος Χίτλερ» κινείται νότια με κατεύθυνση την Καλαμάτα. Λίγο έξω από τη Βυτίνα, στη γέφυρα Κουτρουμπή βρίσκει απέναντί της έναν ατρόμητο έφηβο που υψώσει το χέρι του φωνάζοντας: «Σταθείτε. Δεν θα μας σκλαβώσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί»[2]. Μόλις ο διερμηνέας μετέφρασε τα λόγια του αμούστακου νέου, ο διοικητής της επίλεκτης γερμανικής μονάδας εκτέλεσε εν ψυχρώ τον ηρωικό μαθητή. Διέταξε δε τους στρατιώτες του να πολτοποιήσουν το κεφάλι του Μάθιου Πόταγα με μία μεγάλη πέτρα, γιατί, κατά τη ναζιστική ιδεολογία αυτό το τέλος πρέπει να έχουν όσοι αντιστέκονται…  

Η θυσία του Μάθιου Πόταγα ανάβει τη σπίθα της Αντίστασης

Η θυσία του Μάθιου Πόταγα δεν πήγε χαμένη[3]. Μαζί με άλλες αντιστασιακές πράξεις άναψε τη σπίθα της Αντίστασης στις καρδιές των Ελλήνων. Ακολουθεί ο παλλαϊκός ξεσηκωμός της Μάχης της Κρήτης, όπου πολλοί συνομήλικοι του Μάθιου Πόταγα όπως ο Ιωάννης Μαυραντωνάκης[4] και άλλοι έφηβοι και νέοι, μαζί με χιλιάδες άλλους Κρητικούς, συμμετείχαν στην σθεναρή άμυνα του κρητικού λαού εναντίον των επίλεκτων αλεξιπτωτιστών και ορεινών καταδρομέων της Βέρμαχτ. Όμως, παρά την ηρωική αντίσταση του κρητικού λαού, που ξάφνιασε τον υπερόπτη εισβολέα,  η Κρήτη πέφτει και οι Γερμανοί πανηγυρίζουν για την πύρρειο νίκη τους.

Το βράδυ που πέφτει η Κρήτη, ο Λάκης Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος κατεβάζουν και σκίζουν την πολεμική σημαία του Γ’ Ράιχ με τον αγκυλωτό σταυρό, που μόλυνε τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Αυτό ήταν! Η Ελλάδα παίρνει φωτιά: αντιστασιακές ομάδες κι οργανώσεις ξεπηδούν σε όλη την ελληνική επικράτεια και δίνουν το σύνθημα της καθολικής Αντίστασης σε όλη την Ευρώπη. Μία Αντίσταση, που δεν μπόρεσε να κάμψει ούτε η πείνα ούτε η κτηνώδης βία και η πέρα από κάθε λογική τρομοκρατία των κατακτητών.

Αδέλφια Βερβελάκη: η μεγάλη θυσία των μικρών ηρώων από τη Βιάννο.

Δύο χρόνια μετά, στα μέσα του Σεπτέμβρη του 1943, βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή του πολέμου: ο Μουσολίνι έχει ήδη ανατραπεί και η Ιταλία εγκαταλείπει τον Άξονα και περνά στην πλευρά των Συμμάχων. Ο λαός βράζει σε όλη την Ελλάδα, πραγματοποιούνται διαδηλώσεις σε πολλές περιοχές, Ιταλοί αξιωματικοί και στρατιώτες περνούν στην Αντίσταση. Το Γ’ Ράιχ βρίσκεται σε δύσκολη θέση, η ηγεμονία του αμφισβητείται. Αποφασίζει να ολοκαυτώσει την επαρχία Βιάννου[5],  αξιοποιώντας μία ευκαιρία που του παρέχεται, με στόχο να εμπεδώσει την κυριαρχία του στην Ελλάδα και να στείλει μήνυμα της ναζιστικής ισχύος σε όλο τον κόσμο.

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1943, ανήμερα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, μεγάλη γερμανική δύναμη εισέρχεται στα χωριά της επαρχίας Βιάννου. Παρά την τοπική εορτή και πατώντας το λόγο της στρατιωτικής τους τιμής και κάθε ανθρώπινη αξία ξεκινούν αμέσως μαζικές εκτελέσεις άμαχων πολιτών. Μια ομάδα Γερμανών φτάνει στη θέση Λυγιά του Αγίου Βασιλείου, στο Μετόχι της οικογένειας Βερβελάκη από το Κεφαλοβρύσι. Εκεί βρίσκονται τα τρία μικρότερα παιδιά της οικογένειας, η Ευαγγελία 8 ετών, η Μαρία 12 ετών και ο Στέλιος 15 ετών. Τα βασανίζουν άγρια, χρησιμοποιώντας ακόμη και τις ξιφολόγχες τους για να αποκαλύψουν πού κρύβεται ο πατέρας τους. Όμως τα μικρά παιδιά δεν λυγίζουν. Αντιστέκονται με σπάνια γενναιότητα στην ασύλληπτη ναζιστική κτηνωδία. Η λαϊκή μούσα τραγουδά γλαφυρά τη θυσία των αδελφών Βερβελάκη[6]:

Τρία παιδιά σκοτώσανε εις το Κεφαλοβρύσι

η απονιά των Γερμανών είναι παρά τη φύση,

πως δεν εμαρτυρούσανε πού είναι ο μπαμπάς τους

τις σάρκες τους εκόβανε γουλιές με τα σπαθιά τους.

Οι αιμοβόροι Γερμανοί που δεν τα λυπηθήκαν,

κομμάτια κόβαν τα παιδιά, ώσπου νεκρά τ’ αφήκαν.

Ο Δήμος Θεσσαλονίκης, το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας, η Μέρκελ και ο τουρκικός επεκτατισμός

Το γερμανικό Υπ. Εξωτερικών μάς «διδάσκει» Ιστορία

Βασίλης Λιόσης*

Τις τελευταίες δεκαετίες εξελίσσεται μία συστηματική και σχεδιασμένη επιχείρηση προκειμένου να αναθεωρηθεί η Ιστορία που αφορά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και τον ρόλο του ναζισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι Ερνστ Νόλτε, Ντέιβιντ Ίρβινγκ, Χάιντς Ρίχτερ, Νόρμαν Ντέιβις κ.ά..

Μαζί με αυτούς έχουν επιστρατευτεί και τα πολύ βαριά όπλα και αναφερόμαστε στην Ε.Ε. που έχει εκδώσει πλήθος «φιρμανιών» στα οποία φασισμός και ναζισμός εξισώνονται. Παράλληλα η Ε.Ε. διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις προκειμένου να αποδείξει αυτή την εξίσωση ενώ προσφάτως επιστρατεύτηκε και το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας σε αυτή την επιχείρηση.

Το γερμανικό ΥΠ.ΕΞ. ως αναθεωρητική δεξαμενή σκέψης

Οι προσπάθειες αναθεώρησης της ιστορίας διαφοροποιούνται στη μορφή τους. Υπάρχουν τόσο οι χοντροκομμένες όσο και οι εκλεπτυσμένες. Αυτές οι δεύτερες είναι και οι πιο επικίνδυνες. Και είναι τέτοιες διότι λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι οι ιστορικές μνήμες είναι ακόμη πολύ ισχυρές και ότι παρά την άνοδο των νεοναζιστικών δυνάμεων στην ευρωπαϊκή επικράτεια, υπάρχουν εκατομμύρια πολιτών με δημοκρατικό φρόνημα και απέχθεια στη βαρβαρότητα του φασισμού/ναζισμού. Επομένως, τα συνειδησιακά ρήγματα και η διαμόρφωση μιας στρεβλής ιστορικής αντίληψης δεν μπορούν να δημιουργηθούν μέσω της χοντροκομμένης προσέγγισης αλλά μέσω μιας άλλης με ένα επιστημονικοφανές επίχρισμα.

Θάνατος στο Φασισμό! Ζήτω η Ελευθερία! Ζήτω η Ελλάδα!

6 Μαρτίου 1943 

 Άνοιγμα Φυλακών Λειβαδιάς

Ξημερώνοντας 6 Μαρτίου 1943, ομάδα 25 ανταρτών του ΕΛΑΣ Παρνασσίδας με μία ριψοκίνδυνη καταδρομική ενέργεια καταλαμβάνει τις Φυλακές της ιταλοκρατούμενης Λειβαδιάς -στην πόλη στρατοπεύδευαν 4.000 Ιταλοί στρατιώτες- και απελευθερώνει 80 κρατούμενους μεταξύ των οποίων ήταν και ο δάσκαλος Νίκος Δημητρίου, πατέρας του καπεταν-Νικηφόρου που ηγήθηκε της αποστολής, και η γερο-Σοφία, μάνα του ελασίτη Φώτη Παρνασσιώτη (Δήμος Τσόκας).

Πριν αποχωρήσει τελευταίος από τις Φυλακές, ο καπετάνιος Νικηφόρος αφηγείται:

«Έτρεξα πάλι μέσα στο γραφείο. Τράβηξα κι έκοψα τρία-τέσσερα φύλλα άγραφο χαρτί από το βιβλίο της υπηρεσίας.
Πήρα ένα κόκκινο και μπλε μολύβι κι έγραψα γρήγορα:

Προς τις ιταλικές δυνάμεις Λιβαδειάς.

Ευχαριστούμε που δε μας ενοχλήσατε απόψε στη δουλειά μας. Σας περιμένουμε και στα βουνά μας!

Θάνατος στο Φασισμό!

Ζήτω η Ελευθερία!

Ζήτω η Ελλάδα!

6 – 3 – 43

Για το Αρχηγείο Ανταρτών του ΕΛΑΣ

Παρνασσίδας-Λοκρίδας-Δωρίδας

Η καταδρομική αυτή επιχείρηση είναι μοναδική στην κατεχόμενη Ελλάδα και καύχημα για το Αρχηγείο ΕΛΑΣ Παρνασσίδας.

Στις εικόνες:

1. Στην πρώτη φωτογραφία, οι αντάρτες που συμμετείχαν στο άνοιγμα των φυλακών Λειβαδιάς, λίγες μέρες μετά, στην Δαύλεια.

Στη μέση, ο δάσκαλος Νίκος Δημητρίου, περιστοιχίζεται από τους γιους του Νικηφόρο (αριστερά στη φωτογραφία) και Σόλωνα (δεξιά του).

2. Η πίσω όψη της φωτογραφίας. Γραμμένα ιδιοχείρως από τον δάσκαλο Νίκο Δημητρίου, τα ονόματα των ανταρτών και δύο απελευθερωθέντων (ο δεύτερος είναι ο δάσκαλος Αντώνης Νικολάου -αργότερα αντάρτης, με το όνομα «Τρικούπης»).

*απο ανάρτηση Πέτρος Δημητρίου

ΠΗΓΗ: 

«Φίλοι Μουσείου Εθνικής Αντίστασης και Σύγχρονης Ιστορίας Ρούμελης»