Ο Χαΐνης, Δημήτρης Αποστολάκης. Φυσικός, τραγουδοποιός και συγγραφέας, καθηγητής πολεμικών τεχνών, ένας συνθέτης της ζωής. Διετέλεσε ερευνητής στο European Organization for Nuclear Research, γνωστό ως CERN, σαν φυσικός που συμμετείχε στο γνωστό πείραμα, που στόχο είχε την ανακάλυψη του σωματιδίου του θεού. Λυράρης δεξιοτέχνης, με ξεχωριστή παρακαταθήκη, που συνεχίζει να γράφει και να υπογράφει με τους Χαΐνηδες, στους οποίους είναι ιδρυτικό μέλος, ένας ασκητής με τον δικό του τρόπο, έχοντας τις στιγμές μοναχικότητας που τον ορίζουν σαν ύπαρξη. Συγγραφέας επίσης της συλλογής διηγημάτων «Φτου Ξελευτερία για Όλους», καθηγητής και λάτρης του Τάι Τσι και άλλων πολεμικών τεχνών, ενώ έχει παράλληλα δημιουργήσει θεατρικές και μουσικοχορευτικές παραστάσεις, όπως «Το Σωματίδιο του Θεού», ο «Ερωτόκριτος» και το «Δρακοδόντι» που θα βρείτε αυτόν το καιρό για να παρακολουθήσετε. Σαν άλλος παραμυθάς και μυθοπλάστης ο Δημήτρης Αποστολάκης μας τραγουδάει τις σκοτεινιές του έρωτα και την αλληγορική περιπέτεια για την κατανόηση του εαυτού και της ύπαρξης, των ζητουμένων της αληθινής αγάπης, συντροφιά με τους Χαΐνηδες.
Με την εκστατική κρητική του λύρα και την τραγουδιστική ντοπιολαλιά του μας ταξιδεύει , ενώ οι περφόρμερς των «Κι όμως Κινείται» σκαρφαλώνουν και δαμάζουν την ράχη του δράκοντα και μας συνεπαίρνουν με την ερμηνευτική τους μοναδικότητα.
Είναι αυτές οι συνεντεύξεις που σου μένουν, αυτές οι στιγμές που σε διαμορφώνουν και σε αλλάζουν σαν άνθρωπο. Μια ποιητική μορφή, εξαιρετικός χειριστής του λόγου, ένας πραγματικός άνθρωπος και αληθινός καλλιτέχνης. Ένα βράδυ λοιπόν στο Θησείο μιλήσαμε και συζητήσαμε για την συνύπαρξη και την αλληλεγγύη, για την αλήθεια και τη σημασία του να είσαι παρών, με τον Δημήτρη Αποστολάκη, που ήταν εκεί και μας έκανε την τιμή να μας αφήσει να τον αφουγκραστούμε. Μια κουβέντα, στο καφενείο Σκάλες με τα πιο ζεστά και φιλόξενα παιδιά, που πιστεύουμε ότι αξίζει να διαβάσετε ολόκληρη, χωρίς πολλές-πολλές εισαγωγές ͘ άλλωστε, ο Δημήτρης Αποστολάκης «γράφει» μόνος του, με τα λόγια και τις ιδέες του, τον ίδιο του τον πρόλογο.
Συνέντευξη με τον Δημήτρη Αποστολάκη:
Γιώργος Φ: Έχετε μεγαλώσει στην Κρήτη. Είναι όντως αλήθεια ότι όσοι έχουν μεγαλώσει σε ορεινές περιοχές, στα βουνά, είναι ίσως πιο σκληροί άνθρωποι;
Δημήτρης Αποστολάκης: Κοιτάξτε να δείτε. Παντού μπορείς να βρεις ανθρώπους όλων των ειδών, σε βουνά και σε κάμπους. Ειδικότερα όμως, στην ενδοχώρα της Κρήτης και δη στα ορεινά, που δεν υπήρξε ο εύκολος πλουτισμός από τον τουρισμό, δεν υπήρξε η τόσο μεγάλη αξιακή μετάλλαξη των παραλιών ͘ εκεί μπορείς να βρεις, στατιστικά, περισσότερους αυθεντικούς και ταυτόχρονα σκληρούς ανθρώπους.
Γιώργος Κ: Ήθελα να το ρωτήσω και εγώ. Είναι όντως οι Κρητικοί σκληροί άνθρωποι;
Δημήτρης Αποστολάκης: Κοιτάξτε. Οι Κρητικοί έχουν μια δισημία. Θα σας πω το εξής, μια ιστορία που μου ‘πε μια φορά ο Ψαραντώνης. Ο Κίκης, ήταν ένας άντρας στα Ανώγεια, δεν ελογάριαζε ούτε άνθρωπο ούτε θεό. Άγριος άνθρωπος, και ήτανε θείος του Ψαραντώνη. Μιλάμε για τον περασμένο αιώνα. Μια φορά λοιπόν, ήταν να αποθάνει, ήτανε μελλοθάνατος και ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Πέρασε ο Ψαραντώνης απ’ έξω και είπε να πάει να δει τι κάνει ο θείος. Κατεβαίνει και τονε θωρεί, και του λέει «έχω μια μαντινάδα για σένα». Ήξερε ότι έφευγε. Και του λέει «με τους μικρούς ήμουν μικρός, με τς άντρες αντρειωμένος, με τους παραπονιάρηδες πιο παραπονεμένος.» Και φεύγει ένα δάκρυ από το μάτι του και του φάνηκε παράξενο του Ψαραντώνη. Και του λέει «κλαις θείε»; Και του απαντάει ο θείος, «Όσοι άντρες παιδί μου δεν κλαίνε, δε μπαίνουνε στα αίματα.»
Αυτή είναι η αλήθεια παιδιά, ο Κρητικός έχει μια δισημία, σαν ανθρωπολογικός τύπος, έχει μια μερακλίδικη εξωστρέφεια, μια γενναιοδωρία στην υγιή της κατάσταση και ταυτόχρονα μια σκοτεινή άβυσσο μέσα του, μια ευαίσθητη ψυχούλα που λυγά με την πνοή και του πιο αδύνατου ανέμου. Αυτός ο χορός μεταξύ παιδιάστικου παράπονου και αντρειωμένης παρουσίας, είναι το σκοινί που ακροβατεί, ανθρωπολογικά, ο Κρητικός, τουλάχιστον ο Κρητικός πριν από 2 δεκαετίες, πριν μπει στο σπίτι του η τηλεόραση, πριν αρχίσει να εμπορεύεται τα υγιεινά του προϊόντα, τη λεβεντιά του. Τότε που ήταν οι οικογένειες δεν ήταν πυρηνικές. Δεν υπάρχει υγεία στις πυρηνικές οικογένειες παγκοσμίως. Τότε που υπήρχε η πλατεία για την κοινωνικοποίηση των παιδιών στο χωριό ή η αλάνα στην πόλη, και όχι οι υπερβολικές εμμονές με τις οθόνες.
