19 Ιουλίου 19, 2013 από seisaxthiablog
Είναι Πέμπτη, 18 Ιουλίου, 2013. Η Αθήνα θυμίζει έρημη πόλη – για να μην πω κατεχόμενη. Με ένα φετφά χουντικής έμπνευσης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής αποφασίζει και διατάσσει την απαγόρευση των συγκεντρώσεων σε μεγάλη έκταση του κέντρου της Αθήνας, καθώς και το κλείσιμο των κεντρικών σταθμών του Μετρό, για να διαβεί απερίσπαστος και ανεπηρέαστος ο άρχων ανθύπατος, ο εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, που λυμαίνεται τη χώρα: τα εδάφη της, τον ήλιο της, τα νησιά της, τον αέρα της, τα παιδιά της εργατικής τάξης της.
Το πολιτικό – ου μην αλλά και υπηρετικό – προσωπικό της «ημέτερης» άρχουσας τάξης – της ίδιας αυτής άρχουσας τάξης που μάζεψε τα υπάρχοντά της και τις υπηρέτριές της και τόσκασε για το Κάϊρο το σκληρό Απρίλη του `41, τον υποδέχεται εν χορδαίς και οργάνοις: δε θα βγει χαμένη από τη λεηλασία του αίματος του λαού μας.
Ψάχνω να βρω τη φωνή και τη συνείδηση της εργατικής τάξης μας, του λαού μας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ψάχνω να βρω το κόμμα που, το 1980, μέσα σε μισή ώρα, κατώρθωσε να στήσει μια μεγαλειώδη συγκέντρωση που συντάραξε την Αθήνα, όταν εν κρυπτώ και παραβύστω ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής ξαναέβαζε την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ψάχνω να βρω το κόμμα που «υποδέχτηκε» το Μπιλ Κλίντον στα 1990, εν μέσω γιουγκοσλαβικού, συγκλονίζοντας όχι μόνο το κέντρο της Αθήνας, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, παρά την αστυνομική βία και τα χημικά. Ψάχνω να βρω το κόμμα που εμπόδιζε τα νατοϊκά τρένα να φτάσουν στον προορισμό τους, το κόμμα που τα μέλη, τα στελέχη κι οι οπαδοί του διαπαιδαγωγήθηκαν με το σύνθημα «Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο», όχι ως διαπίστωση μιας πραγματικότητας αλλά ως ιστορικό αίτημα ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης. Ένα σύνθημα που το διατράνωναν «σε δρόμους και σε πλατείες» με τις κόκκινες και τις ελληνικές σημαίες πλάι – πλάι. Το κόμμα των «200», της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη που «αγαπούσε την Ελλάδα με το αίμα του».
Είναι Πέμπτη, 18 Ιουλίου, 2013. Η Αθήνα θυμίζει έρημη πόλη – για να μην πω κατεχόμενη. Με ένα φετφά χουντικής έμπνευσης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής αποφασίζει και διατάσσει την απαγόρευση των συγκεντρώσεων σε μεγάλη έκταση του κέντρου της Αθήνας, καθώς και το κλείσιμο των κεντρικών σταθμών του Μετρό, για να διαβεί απερίσπαστος και ανεπηρέαστος ο άρχων ανθύπατος, ο εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, που λυμαίνεται τη χώρα: τα εδάφη της, τον ήλιο της, τα νησιά της, τον αέρα της, τα παιδιά της εργατικής τάξης της.Το πολιτικό – ου μην αλλά και υπηρετικό – προσωπικό της «ημέτερης» άρχουσας τάξης – της ίδιας αυτής άρχουσας τάξης που μάζεψε τα υπάρχοντά της και τις υπηρέτριές της και τόσκασε για το Κάϊρο το σκληρό Απρίλη του `41, τον υποδέχεται εν χορδαίς και οργάνοις: δε θα βγει χαμένη από τη λεηλασία του αίματος του λαού μας.
Ψάχνω να βρω τη φωνή και τη συνείδηση της εργατικής τάξης μας, του λαού μας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ψάχνω να βρω το κόμμα που, το 1980, μέσα σε μισή ώρα, κατώρθωσε να στήσει μια μεγαλειώδη συγκέντρωση που συντάραξε την Αθήνα, όταν εν κρυπτώ και παραβύστω ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής ξαναέβαζε την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ψάχνω να βρω το κόμμα που «υποδέχτηκε» το Μπιλ Κλίντον στα 1990, εν μέσω γιουγκοσλαβικού, συγκλονίζοντας όχι μόνο το κέντρο της Αθήνας, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, παρά την αστυνομική βία και τα χημικά. Ψάχνω να βρω το κόμμα που εμπόδιζε τα νατοϊκά τρένα να φτάσουν στον προορισμό τους, το κόμμα που τα μέλη, τα στελέχη κι οι οπαδοί του διαπαιδαγωγήθηκαν με το σύνθημα «Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο», όχι ως διαπίστωση μιας πραγματικότητας αλλά ως ιστορικό αίτημα ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης. Ένα σύνθημα που το διατράνωναν «σε δρόμους και σε πλατείες» με τις κόκκινες και τις ελληνικές σημαίες πλάι – πλάι. Το κόμμα των «200», της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη που «αγαπούσε την Ελλάδα με το αίμα του».
