- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΗΓΕΜΟΝΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΗΓΕΜΟΝΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2021
Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018
Η ηθική νομιμοποίηση όρος για την πολιτική ηγεμονία
του Λουκά Αξελού –
Θεοί μέν γάρ μελλόντων, ἄνθρωποι δέ γιγνομένων, σοφοί δέ προσιόντων αἰσθάνονται.
Φιλόστρατος
Μπορούσε η υπαρκτή Αριστερά να αναδειχθεί σε ηγεμονική/ηγεμονεύουσα δύναμη; Το ερώτημα σήμερα είναι απαντημένο από τα γεγονότα, αλλά το είχα θέσει από το 2012, μετά την αναγόρευση του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Είχα, μάλιστα, από τότε σταθεί σε κάποιες επισημάνσεις του Αντόνιο Γκράμσι, θεωρώντας ότι εκείνη η πολιτική συγκυρία τις καθιστούσε επίκαιρες με τρόπο δραματικό.
Ο Γκράμσι, ως γνωστόν, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού του βίου έγκλειστος. Σε αυτό το μακρύ ταξίδι του μέσα στις φασιστικές φυλακές, είχε μία μοναδική πολυτέλεια: τον χρόνο να στοχαστεί και να επαναστοχαστεί πάνω στα ερωτήματα που έθετε η ήττα της καθόλου Αριστεράς από τον φασισμό και να συνειδητοποιήσει τα όρια ενός coup d’ état (πραξικοπήματος) ακόμα κι όταν αυτό έχει αριστερό πρόσημο.
Ήταν αυτό που βαθύτατα τον προβλημάτισε και που τον οδήγησε ύστερα από βασανιστικές διανοητικές διαδρομές να θέσει ένα κεντρικό ζήτημα που δεν το έθεσε κανένας άλλος ηγέτης της Αριστεράς με τους ίδιους όρους και την ίδια καθαρότητα. Ο Γκράμσι, με τον ιδιότυπο δικό του τρόπο, έκανε σαφές ότι οι μητροπολιτικές κοινωνίες, ως κατεξοχήν πολύπλοκες, δεν μπορούν να ανατραπούν με «απλή έφοδο στην εξουσία».
Μας δίδαξε, δηλαδή, ότι δεν μπορείς να κάνεις μίαν υπέρβαση του υπάρχοντος εάν τυχόν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο πολύπλοκο είναι. Εάν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, πόσο πανούργος, πόσο επιτήδειος και πάνοπλος είναι ο αντίπαλος. Ως εκ τούτου, η απλή «έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα», ακόμα και όταν μπορεί να γίνει, είναι ανεπαρκής. Αυτά δεν είναι εκ των υστέρων σκέψεις. Είναι σκέψεις του 2012.
Από τον Καντ στον Γκράμσι
Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017
Όταν η CIA διαβάζει Γαλλική θεωρία
Πράκτορες σε παριζιάνικα καφέ "γλυκοκοιτάζουν" Φουκώ και Ντεριντά για να ξεχαρβαλώσουν την Αριστερά
Αναδημοσίευση από thephilosophicalsalon | Σχόλια, μετάφραση: Κώστας Μπουγιούκος, Γιώργος Μιχαηλίδης -
Αποχαρακτηρισμένα έγραφα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αποκαλύπτουν και σκιαγραφούν με έναν γλαφυρό τρόπο τις επιχειρήσεις της CIA να κατανοήσει, να αναμειχθεί και να αλληλεπιδράσει με την ιδεολογική παραγωγή. Οι ενέργειες αυτές μπορούν να συνοψιστούν στο διαμετρικό αντίστροφο του μανιχαϊστικού “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας” που χαρακτηρίζει εδώ και μερικά χρόνια την αμερικανική κυριαρχία. Ο τρόπος που αντιμετώπιζε η CIA το εποικοδόμημα του πολιτισμού και της θεωρίας τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Τα αποτελέσματα, εμφανή και γνωστά πλέον στην εποχή μας, και οι μέθοδοι, ξεδιπλώνονται εύστοχα στις επόμενες γραμμές, οι οποίες όμως επιχειρούν ένα ελπιδοφόρο κλείσιμο. Έχοντας προσδιορίσει το σύνολο σχεδόν των μετώπων στα οποία ανέπτυξαν δυνάμεις οι μυστικές υπηρεσίες, ο συγγραφέας κλείνει με μια σειρά από ενδιαφέρουσες προτάσεις για τις τακτικές της αναγκαίας αντεπίθεσης στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό στην κοινωνία και την πολιτική.
Το δοκίμιο του Γκάμπριελ Ροκχιλ που ακολουθεί θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν μια επισκόπηση στον Γκράμσι και την περίφημη «πολιτισμική ηγεμονία» του, αλλά με μια εντελώς μηχανιστική οπτική, πώς, δηλαδή με ποιους τρόπους και εργαλεία προκύπτει (προφανώς παντελώς μη ακηδεμόνευτα) μια τέτοια ηγεμονία.
Κυριακή 18 Ιουνίου 2017
Η ηθική νομιμοποίηση όρος για την πολιτική ηγεμονία/Λουκάς Αξελός
Θεοί μέν γάρ μελλόντων, ἄνθρωποι δέ γιγνομένων, σοφοί δέ προσιόντων αἰσθάνονται.
Φιλόστρατος
Μπορούσε η υπαρκτή Αριστερά να αναδειχθεί σε ηγεμονική/ηγεμονεύουσα δύναμη; Το ερώτημα σήμερα είναι απαντημένο από τα γεγονότα, αλλά το είχα θέσει από το 2012, μετά την αναγόρευση του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Είχα, μάλιστα, από τότε σταθεί σε κάποιες επισημάνσεις του Αντόνιο Γκράμσι, θεωρώντας ότι εκείνη η πολιτική συγκυρία τις καθιστούσε επίκαιρες με τρόπο δραματικό.
Ο Γκράμσι, ως γνωστόν, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού του βίου έγκλειστος. Σε αυτό το μακρύ ταξίδι του μέσα στις φασιστικές φυλακές, είχε μία μοναδική πολυτέλεια: τον χρόνο να στοχαστεί και να επαναστοχαστεί πάνω στα ερωτήματα που έθετε η ήττα της καθόλου Αριστεράς από τον φασισμό και να συνειδητοποιήσει τα όρια ενός coup d’ état (πραξικοπήματος) ακόμα κι όταν αυτό έχει αριστερή νομιμοποίηση.
Ήταν αυτό που βαθύτατα τον προβλημάτισε και που τον οδήγησε ύστερα από βασανιστικές διανοητικές διαδρομές να θέσει ένα κεντρικό ζήτημα που δεν το έθεσε κανένας άλλος ηγέτης της Αριστεράς με τους ίδιους όρους και την ίδια καθαρότητα. Ο Γκράμσι, με τον ιδιότυπο δικό του τρόπο, έκανε σαφές ότι οι μητροπολιτικές κοινωνίες, ως κατεξοχήν πολύπλοκες, δεν μπορούν να ανατραπούν με «απλή έφοδο στην εξουσία».
Μας δίδαξε, δηλαδή, ότι δεν μπορείς να κάνεις μίαν υπέρβαση του υπάρχοντος εάν τυχόν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο πολύπλοκο είναι. Εάν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, πόσο πανούργος, πόσο επιτήδειος και πάνοπλος είναι ο αντίπαλος. Ως εκ τούτου, η απλή “έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα”, αν και μπορεί να γίνει, είναι ανεπαρκής. Αυτά δεν είναι εκ των υστέρων σκέψεις. Είναι σκέψεις του 2012.
Από τον Καντ στον Γκράμσι
Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017
Η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού*
«Δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο που να είχε μεγαλύτερη επιρροή στους σοβιετικούς διανοούμενους, πίσω από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα», από ότι ο Friedrich Hayek – ο πατέρας του νεοφιλελευθερισμού. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν και κυκλοφόρησαν σε μυστικές εκδόσεις και στη μαύρη αγορά, διαβάστηκαν ευρέως, και αναμφισβήτητα επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό το κλίμα που τελικά επέφερε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης» (Milton Friedman).
.
Άποψη
Στη δημοκρατία δεν είναι απαραίτητο να κερδίζει κανείς μόνο τα χειροκροτήματα του πλήθους των Πολιτών αλλά, επίσης, τη συγκατάθεση τους, την απόλυτη συμφωνία τους. Η «παρεμβατική» ερώτηση στην περίπτωση αυτή είναι η εξής: «Πώς πείθει κανείς τις «μάζες» να ψηφίζουν εναντίον των συμφερόντων τους και εκείνες να χειροκροτούν υποστηρίζοντας στόχους, οι οποίοι αντιτίθενται στην ευημερία ή στις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης τους;»
Η απάντηση είναι συχνά εντυπωσιακή, επαίσχυντα εύκολη: Τυφλοί από την ψευδαίσθηση της γνώσης, του «Διαφωτισμού», η οποία δημιουργείται από μόνη της και επιτυγχάνεται σε ένα κατασκεύασμα που ονομάζουμε «δημόσια συζήτηση», θεωρούμε πως δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο, από τη δύναμη του επιχειρήματος. Οι ιδέες δεν υπερισχύουν όμως επειδή είναι καλύτερες, αντικειμενικότερες ή πολύ πιο σωστά τεκμηριωμένες, αλλά επειδή έχουν τη δύναμη, την εξουσία δηλαδή με το μέρος τους.
Θα μπορούσε τώρα .....
.... η «δημόσια συζήτηση» να περιγραφεί ως ένας τόπος που γίνεται δημοκρατικά η προσπάθεια να πείσει κανείς τους άλλους – επίσης όμως, ως ένας τόπος που επιχειρείται η κακοποίηση και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης.Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016
Γλωσσική και λογοτεχνική ιθαγένεια σήμερα
Γιώργος Βαρθαλίτης
I. Η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η επιβολή μιας οικονομικής μονοκρατορίας συμφερόντων κι η κυριαρχική αγγλοαμερικανική επίδραση σ’ όλους τους τομείς της ζωής, και κυρίως η αλματώδης επέκταση των σύγχρονων ηλεκτρονικών μέσων έχουν δημιουργήσει νέα δεδομένα και στον χώρο της γλώσσας. Η αυξανόμενη αγωνία επικεντρώνεται στη διατήρηση και την επιβίωση των εθνικών γλωσσών. Μέσα σ’ αυτό το παγκόσμιο γλωσσικό χωνευτήρι οι εθνικές γλώσσες- υποστηρίζουν πολλοί-, και σε μεγαλύτερο βαθμό οι διάλεκτοι, κινδυνεύουν να αλλοιωθούν, να παραμορφωθούν ή ακόμη και να εξαφανιστούν. Το πρόβλημα εμφανίζεται εντονότερο στις λεγόμενες μικρές γλώσσες, τις οποίες ο οδοστρωτήρας της γλωσσικής ομοιομορφίας απειλεί να συνθλίψει.
Ειδικότερα, όσον αφορά την Ελληνική, διάφορες Κασσάνδρες ( από φαιδρές περιπτώσεις ως περισπούδαστους ειδήμονες ) προλέγουν το δυσοίωνο μέλλον της, επαναλαμβάνοντας τις γνωστές κοινοτοπίες, πως τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν Παπαδιαμάντη (καταλαβαίνουν), πως στο εγγύς ή μακρινό μέλλον η Ελλάδα θα λέγεται «Ελλαδέξ», πως το λεξιλόγιο οσημέραι φτωχαίνει, πως οι νέοι χρησιμοποιούν μετά βίας 1000 λέξεις και άλλα ηχηρά και ιλαρά και, εν πολλοίς, ανυπόστατα παρόμοια.
Οι παρ’ ημίν κινδυνολογούντες εντοπίζουν το πρόβλημα στη βάση ( στους νέους, τα «παιδιά», τον λαό), το ταυτίζουν με μια εικαζόμενη απίσχναση του λεξιλογίου και κυρίως με τη μαζική εισροή ξένων λέξεων.
Οι Κασσάνδρες πάντοτε ευδοκιμούσαν σ’ αυτόν τον τόπο όπως ευδοκιμούσαν κι οι αυτόκλητοι μεσσίες και ασφαλώς μεταξύ αυτών των δύο τύπων υφίσταται οργανική σχέση: οι Κασσάνδρες, αφού ενσπείρουν τα ζιζάνια της ακατάσχετης κινδυνολογίας τους, αποβάλουν τον προφητικό μανδύα τους κι εμφανίζονται ως σωτήρες της επαπειλούμενης εθνικής μας ιδιοπροσωπίας. Αν ο εχθρός δεν ήταν προ των πυλών, πώς θα επιβεβαίωναν οι «πνευματικοί» ταγοί μας και ποιμενάρχες τον ρόλο τους του προμάχου γλώσσας, έθνους, θρησκείας και παράδοσης ( αυτά πάνε μαζί);
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015
Λινέρα: «Κράτος, επανάσταση και οικοδόμηση της ηγεμονίας»
Alvaro Garcia Linera: Ομιλία στο 6ο διεθνές φόρουμ φιλοσοφίας (2011), με θέμα "Κράτος, Επανάσταση και οικοδόμηση της ηγεμονίας".
Ανάρτηση από: http://www.e-dromos.gr
Ανάρτηση από: http://www.e-dromos.gr
Αναδημοσίευση από:http://blogvirona.blogspot.gr/
Τρίτη 16 Ιουλίου 2013
Η έννοια της ηγεμονίας στην σκέψη του Γκράμσι.
Σύντομα προλεγόμενα
Η αναγκαιότητα που ώθησε στο ακόλουθο κείμενο γεννήθηκε από δύο κριτήρια. Το πρώτο, ήταν η συμβολή της εισαγωγής στη μαρξιστική θεωρία της αντίληψης για την πολιτική ηγεμονία και πως αυτή διαμόρφωσε νέους όρους στο «πώς κάνουμε πολιτική». Το δεύτερο, ήταν η δυνατότητα που έδωσε η σύλληψη της ηγεμονίας στη κατανόηση της διάρθρωσης των σύγχρονων σχέσεων εξουσίας εντός της καπιταλιστικής οικονομίας και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η γκραμσιανή ηγεμονία αποτελεί ένα εργαλείο ανάλυσης του διπόλου εξουσία – ταξική κυριαρχία, καθώς επίσης και της ίδιας της συγκρότησης των σύγχρονων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, που πλέον είναι πιο πολύπλοκη από ό,τι στην εποχή του Μάρξ ή και της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Ο Αντόνιο Γκράμσι μέσω των επεξεργασιών του για την ηγεμονία και τους μηχανισμούς αυτής έδωσε το έναυσμα για τη χάραξη μιας νέας τακτικής και στρατηγικής για την εργατική τάξη στη πορεία της για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση του νέου εργατικού κράτους, θεμελιωμένου στην εργατική δημοκρατία. Παράλληλα κατάφερε να αρθρώσει ένα συνολικά αντιπαραθετικό πρόγραμμα στους τοτινούς εκφραστές οικονομικίστικων και ντετερμινιστικών αντιλήψεων στους κόλπους του κομμουνιστικού κινήματος. Ανάγνωσε την αναγκαιότητα παρέμβασης του προλεταριάτου σε κάθε πεδίο του εποικοδομήματος, όπως η πολιτική, η ιδεολογία, ο πολιτισμός ως το μόνο τρόπο για να διαμορφωθούν οι υλικές συνθήκες για τη πολιτική ηγεμονία του προλεταριάτου στη κοινωνία. Μολοταύτα, δεν έπαψε να αντιλαμβάνεται πώς η βάση, δηλαδή η οικονομία, ο τρόπος παραγωγής και οι παραγωγικές σχέσεις, είναι αυτή που «δίνει» μια ορισμένη μορφή στο επικοδόμημα και τις επιμέρους δομές του.
Ο Αντόνιο Γκράμσι και η έννοια της ηγεμονίας
Κυριακή, 11 Οκτωμβρίου 2009/ΕΠΟΧΗ
Tου
Ο Αντόνιο Γκράμσι γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1891 στην πόλη Άλες της Σαρδηνίας. Έζησε πολύ δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια. Ο πατέρας του έζησε 5 χρόνια στη φυλακή για λόγους κακοδιαχείρισης του ληξιαρχείου όπου δούλευε. Μετά την έκτιση της ποινής του δεν εύρισκε δουλειά για να θρέψει τα 7 παιδιά του.
Ο Αντόνιο Γκράμσι υπέφερε από κακή υγεία σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και επιπλέον από κύφωση. Σπούδασε με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Τορίνου, όπου σπούδασε φιλοσοφία, γλωσσολογία και κοινωνικές επιστήμες. Το 1916 άρχισε να δουλεύει στην τοπική έκδοση της σοσιαλιστικής εφημερίδας Αβάντι και έγινε διάσημος για την κριτική του ματιά τόσο στην πολιτική όσο και στην πολιτιστική σκέψη και πρακτική. Εκτός από την στήλη της πολιτικής κριτικής ασχολιόταν και με την κριτική των θεατρικών παραστάσεων. Στη δουλειά του με τις εργατικές κολλεκτίβες περιλαμβανόταν και η διδασκαλία των έργων του Ρομαίν Πολάν, του Κάρολου Μαρξ και της ιστορίας της Γαλλικής επαναστατικής κίνησης με αποκορύφωμα την Κομμούνα του Παρισιού. Πάλεψε για την μετατροπή της παρέμβασης της Ιταλίας στον Α΄ Π..Π. σε προλεταριακή εξέγερση και να μην γίνει σωβινιστικός εθνικιστικός πόλεμος. Μετά το ξέσπασμα της Σοβιετικής επανάστασης και την επικράτησή της εργάστηκε για την μετατροπή του Σοσιαλιστικού Κόμματος σε Μπολσεβίκικο και ίδρυσε το περιοδικό L’Ordine Nuovo: Rassegna Settimanale di Cultura Socialista που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο κίνημα των εργατικών συμβουλίων κατά την «κόκκινη διετία» 1919-1921. Το 1921 εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του νεοιδρυθέντος Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Η περίοδος 1921-1926, τα χρόνια «πυρός και σιδήρου» όπως τα αποκάλεσε ο ίδιος, ήταν γεμάτη από δραματικά πολιτικά γεγονότα αλλά και από δημιουργικές στιγμές. Από τον Μάιο 1922 ως τον Νοέμβριο 1923 έζησε στη Μόσχα ως εκπρόσωπος της Ιταλίας στην 3η Διεθνή όπου και γνώρισε την βιολίστρια και μέλος του ΚΚΡ Γιούλκα Σουχτ την οποία παντρεύτηκε. Είχαν δυο γιους, τον Ντέλιο και τον Τζουλιάνο. Το 1924 εξελέγη βουλευτής στην Ιταλία και γενικός γραμματέας του ΙΚΚ. Στις 8 Νοεμβρίου 1926 συνελήφθη για μικροπαραβιάσεις της φασιστικής νομοθεσίας του καθεστώτος Μουσολίνι. Στη δίκη ο εισαγγελέας είπε την ιστορική φράση: «πρέπει να κάνουμε αυτό το μυαλό να πάψει να λειτουργεί για 30 χρόνια». Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 20 ετών και 4 μηνών. Πέθανε στις 23 Απριλίου 1937 από εγκεφαλική αιμορραγία. Μέσα στη φυλακή έγραψε 3.000 σελίδες που αργότερα εκδόθηκαν με τον τίτλο «Γράμματα από τη Φυλακή».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)