Τίποτα δεν είναι πιο αναγκαίο και πολύτιμο για τον Άνθρωπο παρά η Ελευθερία.

Τίποτα δεν είναι πιο αναγκαίο

και πολύτιμο για τον Άνθρωπο

παρά η Ελευθερία.

Αν δεν έχεις τροφή, 

αν δεν έχεις γνώσεις, 

αν δεν έχεις ανέσεις, υποφέρεις.

Αν δεν έχεις Eλευθερία, 

τότε δεν υπάρχεις.

Γιατί τότε δεν μπορείς

να λογαριάζεσαι για Άνθρωπος.

Ελευθερία είναι η Ευθύνη.

Είναι να είσαι υπεύθυνος 

κάθε στιγμή, σε κάθε περίπτωση. 

Να κρατάς το μερίδιο της Ευθύνης

που σου αναλογεί,

μέσα στον καταμερισμό

της ομάδας και της κοινότητας.

Ελευθερία είναι να σκέφτομαι,

να σχεδιάζω και να αποφασίζω,

κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση

μαζί με άλλους

για λογαριασμό μου

και για λογαριασμό των άλλων. 

Όταν ο Καζαντζίδης έκανε ελεύθερη πτώση από 10.000 µέτρα

(VIDEO)…Και μάλιστα χωρίς αλεξίπτωτο

Πολλά έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γράφονται για την ερμηνευτική «ιεροτελεστία» του Στέλιου Καζαντζίδη.

Αυτόπτης μάρτυς και γνώστης ο Μίκης Θεοδωράκης.

Θεοδωράκης και Καζαντζίδης έσμιξαν, νομίζω για τελευταία φορά, το 1993 στην εκπομπή του Θανάση Λάλα «Στη φάρμα των ανθρώπων», στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ.

Εκεί ο Θεοδωράκης είπε για την επίπονη και επικίνδυνη «εκτελεστική τελετουργία» του Καζαντζίδη:

«Ότι ο Στέλιος τον βλέπεις τώρα και µιλάει έτσι απλά σαν κοινός άνθρωπος και όταν ανοίξει το στόµα του και βγει η φωνή του, βγει ο πρώτος αυτός ήχος, ο ήχος αυτός τον µεταµορφώνει.

 Μεταµορφώνεται ο ίδιος ο Στέλιος και χάνεται. Πάει αλλού… ∆εν υπάρχει πια ο Στέλιος που βλέπεις µπροστά σου τώρα, αυτός ο απλός και µετρηµένος άνθρωπος χάνεται, πάει, παύει να είναι ο εαυτός του, τα µάτια του είναι τα µάτια ενός άλλου. 

Οταν κάνει ηχογράφηση ή τραγουδάει σε συναυλία, αν τον προσέξεις, ο Στέλιος βγαίνει από τον καθηµερινό εαυτό του, φεύγει, γίνεται κάτι µεταξύ Αισώπου και ∆ιονύσου… Τραγουδάει και είναι τα πόδια του είκοσι πόντους πάνω από το χώµα. Πετάει σου λέω, εξαϋλώνεται. Αυτό νοµίζω ότι είναι πάρα πολύ επίπονο για τον ίδιο. Το καταλαβαίνει ο άνθρωπος αυτός. Το καταλαβαίνει. Είναι τροµερά επίπονο. Αυτός ο τόνος που µας δίνει µ’ αυτήν τη φοβερή φωνή δεν οφείλεται στο µέταλλο που έχει η φωνή του αλλά στην καρδιά που κουβαλάει µέσα της. Είναι το βάσανο όλων των Ελλήνων που έχει στρογγυλοκαθίσει πάνω στη φωνή του… Γιατί αυτός ο ένας, όπως τον βλέπεις, δεν είναι ένας… Είναι ένα σκεύος που µέσα του µαζί µε αυτόν συνυπάρχουν εκεί πέρα µες στη φωνή του η µάνα του που λάτρευε κι όλο το βάσανο και ο εθνικός πόνος των απλών ανθρώπων. Αυτός έχει µέσα του ήχους και φωνές όλων µας… Ηχους και φωνές αιώνων µέσα του και ποιος ξέρει τι άλλο έχει µέσα του».

ΜΝΗΜΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Έφυγε σαν σήμερα πριν δύο χρόνια...  2 Σεπτεμβρίου 2021...

Δεν ξεχνώ το «Μακεδονικό Άγος».

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Ήταν τέτοιες μέρες, πριν από 4 χρόνια, που σε μια από τις τελευταίες του δημόσιες παρεμβάσεις ο αείμνηστος Μίκης Θεοδωράκης ζήτησε «ως μόνη συνετή απόφαση» για την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να καταφύγει «στην κρίση του Κυρίαρχου Ελληνικού Λαού με τη διενέργεια Δημοψηφίσματος» για το Μακεδονικό (*). 

Τότε που εκατομμύρια Έλληνες συμφωνούσαν με τον μεγάλο Έλληνα μουσικό και που ως λοιδορούμενος υπερκομματικός «όχλος» (κατά τον τότε πρωθυπουργό) διαδήλωναν για την Μακεδονία κι ενάντια στις μειοδοτικές και ξενόδουλες πράξεις Τσίπρα-Κοτζιά. 

Εις μάτην, αφού η πολιτική ελίτ της χώρας φοβάται γενικώς την αμεσότητα των δημοψηφισμάτων - και αν χρειαστεί τα ανατρέπει με «το έτσι θέλω», όπως έκανε ο ανεκδιήγητος Αλέξης το 2015.

Αντ΄ αυτού, 146 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με 7 πρόθυμα «δεξιά» και «ποταμίσια» «πολιτικά ρετάλια», προκάλεσαν με την καιροσκοπική τους ψήφο υπέρ της κατάπτυστης «Συμφωνίας των Πρεσπών» ένα διαρκές έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας και ειδικότερα των Μακεδόνων.  

Γι  αυτό και το Μακεδονικό Άγος θα τους στιγματίζει σε ιστορικό βάθος, όσο ξεχασιάρης και να είναι σήμερα ο καταπτοημένος και πανταχόθεν βαλλόμενος ελληνικός λαός. Δυστυχώς, σε αυτό μετέχει και η «σημιτική» πολιτική  ελίτ υπό τον νυν πρωθυπουργό, που ενώ εκμεταλλεύτηκε ψηφοθηρικά την αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πατριωτών στη «Συμφωνία της Λίμνης», σήμερα την αποδέχεται και την εφαρμόζει επειδή έτσι προστάζει ο "ξένος παράγοντας". Το «Άγος» όμως παραμένει!  

(*)Μίκης Θεοδωράκης : "Μην προχωρήσετε σε αυτό το έγκλημα" - ΤΑ ΝΕΑ, 19-1-2019 

https://www.tanea.gr/print/2019/01/19/opinions/min-proxorisete-se-ayto-crto-egklima-eis-varos-tis-elladas/

Ανοικτή επιστολή προς τους έλληνες βουλευτές

19 Ιανουαρίου 2019

Θεοδωράκης Μίκης

Εχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, ενώθηκαν στο Σύνταγμα απαιτώντας να μην προχωρήσουν οι εθνικές παραχωρήσεις εις βάρος της Ελλάδας στο Μακεδονικό. Τότε, μίλησα σε εκείνους, όπως και σε όλους τους Έλληνες για τους μεγάλους κινδύνους που κρύβει για την πατρίδα μας αυτή η αναίτια υποχώρηση. Η κυβέρνηση αγνόησε και τους κινδύνους και τον ελληνικό λαό και, χωρίς καμία λογική, αποφάσισε να προχωρήσει, με κάθε κόστος.

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σαν σήμερα, το 1925, γεννήθηκε

Από το τίποτα που είμαστε,

ξαφνικά βγαίνουμε σε αυτόν

τον υπέροχο κόσμο.

Στα χρώματα.

Δίνω μεγάλη σημασία 

στα χρώματα.

Πολλές φορές μου έχει συμβεί,

όταν με κλείνανε στην απομόνωση,

στο απόλυτο σκοτάδι,

τη δέκατη μέρα να ξεχνάω

τα χρώματα.

Να έχω ασπρόμαυρη μνήμη,

να μη θυμάμαι το κόκκινο,

να μη θυμάμαι το κίτρινο.

Αυτό, φαντάσου, 

το ξέρει και η Ασφάλεια.

Μπήκε μια μέρα ο Μπάμπαλης

εκεί που ήμουνα:

''Έλα έξω ρε να δεις τα χρώματα'',

και μου χτύπησε η καρδιά.

Σε μια μεταγωγή, 

με το που είδα από το πίσω 

άνοιγμα του αυτοκινήτου

τα κόκκινα και πράσινα λεωφορεία,

αισθάνθηκα μια ευδαιμονία,

μια χαρά.

Ερχόμαστε, λοιπόν, 

στα καταπληκτικά χρώματα 

της φύσης,

τις γεύσεις, τις αισθήσεις, 

τη ζωή την ίδια με τα πάθη της

Ο Μίκης Θεοδωράκης ξετυλίγει την ιστορία της ζωής του

Ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης ξετυλίγει την ιστορία της ζωής του και ταυτόχρονα σκιαγραφείται η ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών. Μέσα από αυτή τη διαδρομή «συναντάται» με όλα τα πρόσωπα που παρουσιάστηκαν στους «Έλληνες του πνεύματος και της τέχνης»: Τον Γιάννη Ρίτσο, Οδυσσέα Ελύτη, Βασίλη Τσιτσάνη, Μελίνα Μερκούρη, Κωνσταντίνο Καβάφη, Γιώργο Σεφέρη, Μαρία Κάλλας, Νίκο Καζαντζάκη και Μάνο Χατζιδάκι. 

Μέσα από το πορτρέτο, θα απολαύσουμε τον παραστατικό και χειμαρρώδη λόγο του Μίκη, τις γενναιόδωρες αφηγήσεις του και θα ταξιδέψουμε λυρικά και επικά μαζί του στην Ελλάδα του 20ου αιώνα αλλά και σε όλο τον πλανήτη, όπου έδρασε μουσικά ο συνθέτης. Οι συναντήσεις του με μερικές από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των καιρών μας, οι σκέψεις του, τα ανέκδοτα από την θυελλώδη ζωή του και φυσικά οι μουσικές του θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μέσα από τις παθιασμένες διηγήσεις του Θεοδωράκη. Ξεκινά από ένα παιδί-θαύμα, με πολύ πρόωρα δείγματα μουσικής ευφυΐας για να προχωρήσει στην ωρίμανση μιας καλλιτεχνικής προσωπικότητας με βαθιά πολιτική υπόσταση. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν έχει ανάλογο και δεν έχει επαναληφθεί στο νεοελληνικό χώρο με την ένταση και την επιρροή που ασκεί η περίπτωση του Θεοδωράκη. 

Έλληνες του πνεύματος και της τέχνης... ο Μίκης Θεοδωράκης τηνΤετάρτη 13/02, στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ!

«ἤμουνα κομμουνιστὴς καὶ παράλληλα ἕνας χριστιανὸς»

[…] τὰ ὑπέροχα λόγια αὐτοῦ τοῦ μεγάλου Ἕλληνα δημιουργοῦ, τοῦ Δαμασκηνοῦ, μᾶς ξαναθυμίζουν ὅτι «τὰ πάντα ματαιότης». Μᾶς δίνουν τὸ μέτρο τῶν ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων μας. Δηλαδή, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ξεπέρασε τὸ μέτρο καὶ νόμιζε ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει θεός. Γιατὶ μόνο ὁ Θεὸς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀποσπᾶ ζωή, γιατὶ αὐτὸς τὴ δίνει κι αὐτὸς τὴν παίρνει. Ἀλλὰ ὅποιος τολμάει νὰ μιμηθεῖ τὸ Θεό, καταγράφεται στὰ μαῦρα κατάστιχα τῆς ἀνθρώπινης συνείδησης, τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. […]

Ἤμουνα ἕνας ἀντιστασιακός, ἤμουνα ἕνας κομμουνιστὴς ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ παράλληλα ἤμουν ἕνας χριστιανός, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πίστευε στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ποὺ πίστευε καὶ πιστεύει στὴ συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους. Κι ἕνας μεγάλος σταθμὸς εἶναι βέβαια καὶ τὸ Βυζάντιο, ὅπου ὄχι μόνο διατήρησε τὸ ἑλληνικὸ μέλος ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπεξεργάστηκε κι ἀπὸ ’κεῖ τὸ πέρασε στὰ ἀκριτικὰ καὶ στὰ δημοτικά μας τραγούδια κι ἔτσι μπόρεσε νὰ διατηρηθεῖ ἡ ἐθνικὴ καὶ πολιτιστική μας ταυτότητα. […]

Ἐγὼ ἤθελα νὰ ἀποδείξω καὶ ὡς συνθέτης συμφωνικῆς μουσικῆς εἴτε ἤμουνα στὴν παρανομία, εἴτε ἤμουν στὴν Μακρόνησο, εἴτε ἤμουν στὴν Ἰκαρία, εἴτε ἤμουν στὸ Παρίσι αὐτὴ ἡ λατρεία ποὺ εἶχα πρὸς τὴν ἑλληνικὴ τέχνη, τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα. Δὲν τὴν ἀντιμετώπιζα σὰν ἕνας ἀρχαιόπληκτος, ὅπου ἤθελα τάχα νὰ πιαστῶ ἀπ’ αὐτὴν γιὰ νὰ ἀποδείξω ἀνύπαρκτες ἀξίες.

[…] νά ’μαστε περήφανοι γιὰ τὴ γενιά μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ τὸ ἔθνος μας, γι’ αὐτὸ τὸ καταπληκτικὸ κατασκεύασμα, γι’ αὐτὸ τὸ πάντρεμα τῆς οὐσίας τῆς ἑλληνικότητας μὲ τὴν οὐσία τῆς χριστιανικότητας ποὺ γίνεται Ὀρθοδοξία. Δὲν ξέρουμε τὶ σημαίνει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. […]

ἐφημ. Χριστιανική, 5-4-2007, ἀρ. φ. 748 (1061)

Μίκης Θεοδωράκης

Τελειώσαμε με τον Κολοκοτρώνη,τον Καραϊσκάκη,τον Ρήγα Φεραίο,με το Αρκάδι,το Μεσολόγγι,με τα σύμβολα.

Τους πειράζει η 25η Μαρτίου.Γιατί όμως;Γιατί οι ελευθερωτές μας ήταν οι φουστανελάδες, τους οποίους κατηγορούν ως αγράμματους.Αυτοί όμως μας απελευθέρωσαν.

Είναι μύθος, λένε, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός.Δεν κρατούσε, υποστηρίζουν, με το ένα χέρι ο Κολοκοτρώνης την ελληνική σημαία και με το άλλο τον Σταυρό και δεν ευλογούσε η Εκκλησία τη σημαία.Αυτά είναι γι’ αυτούς αντιδραστικά. Και δεν πρέπει να τα ξέρουν τα παιδιά μας.

Ακόμη και ο Βελουχιώτης έβαζε στη σειρά τους αγωνιστές και έμπαιναν στα χωριά με την ελληνική σημαία,και αφού τους μιλούσε για τον αγώνα, τους καλούσε όλους να μπουν μέσα στην Εκκλησία.Και μπροστά σε όλους τους κατοίκους του χωριού και τους αντάρτες,παρακαλούσε τον παπά να ευλογήσει τη σημαία και τον αγώνα τους.

Αυτοί ήταν επαναστάτες.Ποιοι είναι αυτοί οι σημερινοί που λένε ότι είναι προοδευτικοί;Τι σχέση έχουν αυτοί με όλα αυτά;Βρίσκομαι εδώ ενσυνείδητα.Αυτή ήταν η φυσιολογική πορεία της Ελλάδας.Έτσι έπρεπε να γίνει.Έχει συνέχεια ο ελληνισμός.

Μόνο με την ανανέωση της μνήμης και της πίστης μπορούμε να γίνουμε κάτι.Πρέπει να έχουμε βάσεις και ρίζες,να είμαστε περήφανοι για αυτό το καταπληκτικό πάντρεμα της ουσίας της ελληνικότηταςμε την ουσία του Χριστιανισμού.

Δεν ξέρουν όμως όλοι αυτοί τι σημαίνει Ορθοδοξία.Λένε ότι δεν υπήρχε Κρυφό Σχολειό.Μέσα όμως στις εκκλησίες οι παπάδες διάβαζαν τα Ευαγγέλια, τα οποία ήταν γραμμένα στα ελληνικά.Ας έρθει ο οποιοσδήποτε να με αντικρούσει.

Τι να μου πουν σ’ εμένα;Ότι δεν πάλεψα;Ότι δεν είμαι προοδευτικός;Ότι δεν έπιασα το σφυγμό του λαού; Ότι δεν έδωσα καλή τροφή στον λαό;

+Μίκης Θεοδωράκης.

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

"...Ολόκληρο το γλοιώδες πρόσωπο του «Κακού», που πολέμησε με όλο του το Είναι ο Μεγάλος Αγωνιστής, εμφανίστηκε με το υποκριτικό ένδυμα του επίσημου πένθους, έχοντας, χωρίς αιδώ, απέναντί το τεράστιο και πηγαίο πένθος του Λαού, που εξέφραζε τον θρίαμβο της Ανάστασης του Καλού, το οποίο του άφησε χρυσή κληρονομιά ο Συμπαντικός Έλληνας..."

________*****________

Η ανάρτηση του συνταγματολόγου Γιώργος Κασιμάτης

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

[Είχα την τύχη και την τιμή να είμαι ο τελευταίος συνεργάτης του Μίκη Θεοδωράκη στον τελευταίο μεγάλο Αγώνα της Ζωής του κατά της σημερινής υποδούλωσης της Πατρίδας μας.

Οι συνθήκες που έπληξαν τον τελευταίο αποχαιρετισμό του δεν μου επέτρεψαν να εκπληρώσω την επιθυμία του Μεγάλου Έλληνα -και τη δική μου, φυσικά- να τον αποχαιρετήσω δια ζώσης. Την επιθυμία μας αυτή δεν μπορώ παρά να εκπληρώσω, παραδίδοντας το κείμενο του επικηδείου (με την προσθήκη ενός τελευταίας στιγμής «Υστερογράφου») στην αγαπητή μου φίλη και πιστή Γραμματέα και αφοσιωμένη φύλακα άγγελο του Μίκη Θεοδωράκη κυρία Ρένα Παρμενίδου και στον κοινό φίλο και υπεύθυνο της οργάνωσης της εξοδίου ακολουθίας κύριο Γιώργο Αγοραστάκη]

Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ

Η σημερινή Κηδεία δεν είναι τελετή Θανάτου. Είναι τελετή Ανάστασης και Αναγέννησης Ανθρώπου. Το φέρετρο αυτό δεν φέρει νεκρό‧ είναι Κιβωτός Ζωής, η οποία φέρει ορθόστηθες την Τόλμη και την Αρετή της Ελευθερίας. Φέρει την (Επ)Ανάσταση του Καλού κατά του Κακού που έκαμε πράξη Δημιουργίας και Αγώνα ολόκληρου βίου ο Μεγάλος Έλληνας.

Δεν σίγησε σήμερα η στεντόρεια φωνή του Μίκη Θεοδωράκη. Ούτε εμείς οι επιλοιπόμενοι σιγούμε. Η φωνή του Ήρωα, αφήνοντας το νεκρό σώμα του, έγινε πιο δυνατή. Έγινε εγερτήριο σάλπισμα του «Γεννήτορα Πολέμου» του Ηράκλειτου για Δημιουργία και για Αγώνα κατά της Δουλείας και της Βαρβαρότητας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι Αυτός που συνέλαβε, άντλησε και εξέφρασε τη «Συμπαντική Αρμονία» από τη μυθική αρχαιότητα του Ελληνισμού μέχρι σήμερα‧ την άντλησε μέσα από το Ελληνικό Κάλος και την Ελληνική Τέχνη του Ωραίου και μέσα από τον Ελληνικό Λόγο και την Ελληνική Σκέψη και την έκαμε μια και μοναδική σύνθεση Δημιουργίας και Ζωής

Ο Μίκης Θεοδωράκης στο «Αρχονταρίκι»

«Πρόσκληση φιλοξενίας σε καιρούς αφιλίας»

Μια από αυτές τις συνεντεύξεις προβλήθηκε στις 9 Μαρτίου 2008 στο πλαίσιο της εκπομπής «Αρχονταρίκι», που παρουσίαζε στην ΕΤ 1 ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος.

Αποδεχόμενος την «πρόσκληση φιλοξενίας σε καιρούς αφιλίας» (όπως ήταν το «μότο» της εκπομπής), ο Μίκης Θεοδωράκης μίλησε για τα παιδικά του χρόνια στη Χίο, την πρώτη του καντάδα, τη συμμετοχή του σαν σολίστ σε εκκλησιαστική χορωδία και για πολλά άλλα θέματα που σχετίζονται κυρίως με την κοινωνικοπολιτική του δράση από τα χρόνια της Κατοχής μέχρι τις μέρες μας…

Η σκηνοθεσία ήταν της Λίλας Μώκου. Στο video μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη την εκπομπή.

Μίκης και Εκκλησία: Ήμουν αντιστασιακός, κομμουνιστής και παράλληλα Χριστιανός, άνθρωπος που πίστευε στην Ορθοδοξία

“ Ακόμη και ο Βελουχιώτης έβαζε στη σειρά τους αγωνιστές και έμπαιναν στα χωριά με την ελληνική σημαία, και αφού τους μιλούσε για τον αγώνα, τους καλούσε όλους να μπουν μέσα στην Εκκλησία” έλεγε ο Μίκης

Τέλη Μαρτίου 2007 ο Μίκης Θεοδωράκης με αφορμή την παρουσίαση της μουσικής σύνθεσής του για το έργο του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού «Ακολουθία εις Κεκοιμημένους» στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών είχε μιλήσει για την σχέση του με την πίστη και τον Χριστιανισμό.

Ο Μίκης Θεοδωράκης υπογράμμισε ότι «συνάντησε την ελληνική γλώσσα και το βυζαντινό μέλος στα κηρύγματα του Χριστιανισμού, σε μια εποχή που ζούσαμε κάτω από το ζυγό της κατοχής. Ημουν αντιστασιακός, κομμουνιστής και παράλληλα Χριστιανός, άνθρωπος που πίστευε στην Ορθοδοξία» είπε χαρακτηριστικά.

Ο Μίκης Θεοδωράκης όμως αναφέρθηκε και σε ζητήματα της επικαιρότητας. «Τελειώσαμε με τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Ρήγα Φεραίο, με το Αρκάδι, το Μεσολόγγι, με τα σύμβολα. Τους πειράζει η 25η Μαρτίου. Γιατί όμως; Γιατί οι ελευθερωτές μας ήταν οι φουστανελάδες, τους οποίους κατηγορούν ως αγράμματους. Αυτοί όμως μας απελευθέρωσαν. Είναι μύθος, λένε, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Δεν κρατούσε, υποστηρίζουν, με το ένα χέρι ο Κολοκοτρώνης την ελληνική σημαία και με το άλλο τον Σταυρό και δεν ευλογούσε η Εκκλησία τη σημαία. Αυτά είναι γι' αυτούς αντιδραστικά. Και δεν πρέπει να τα ξέρουν τα παιδιά μας. [...] Ακόμη και ο Βελουχιώτης έβαζε στη σειρά τους αγωνιστές και έμπαιναν στα χωριά με την ελληνική σημαία, και αφού τους μιλούσε για τον αγώνα, τους καλούσε όλους να μπουν μέσα στην Εκκλησία. Και μπροστά σε όλους τους κατοίκους του χωριού και τους αντάρτες, παρακαλούσε τον παπά να ευλογήσει τη σημαία και τον αγώνα τους. Αυτοί ήταν επαναστάτες. Ποιοι είναι αυτοί οι σημερινοί που λένε ότι είναι προοδευτικοί; Τι σχέση έχουν αυτοί με όλα αυτά; Βρίσκομαι εδώ ενσυνείδητα. Αυτή ήταν η φυσιολογική πορεία της Ελλάδας. Ετσι έπρεπε να γίνει. Εχει συνέχεια ο ελληνισμός. Μόνο με την ανανέωση της μνήμης και της πίστης μπορούμε να γίνουμε κάτι. Πρέπει να έχουμε βάσεις και ρίζες, να είμαστε περήφανοι για αυτό το καταπληκτικό πάντρεμα της ουσίας της ελληνικότητας με την ουσία του Χριστιανισμού. Δεν ξέρουν όμως όλοι αυτοί τι σημαίνει Ορθοδοξία. Λένε ότι δεν υπήρχε Κρυφό Σχολειό. Μέσα όμως στις εκκλησίες οι παπάδες διάβαζαν τα Ευαγγέλια, τα οποία ήταν γραμμένα στα ελληνικά».

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 Ο ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ γράφει για τον ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Ο τιτάνιος δημιουργός που πραγμάτωσε το μουσικό πεπρωμένο του νέου ελληνισμού (στην πιο υψηλή έννοια της μουσικής), ο άνθρωπος που υψώθηκε σε θέση ιστορικού συμβόλου, δεν είναι πια εν ζωή. Διακόσια χρόνια μετά την Παλιγγενεσία και εκατό χρόνια μετά την Καταστροφή, απέρχεται αλλά μας αφήνει μιαν ατίμητη κληρονομιά.

Γεννημένος σε γη θερισμένη και αλωνισμένη από τον θάνατο, υπό το βάρος της μικρασιατικής τραγωδίας και υπό τη διάψευση των έσχατων ελπίδων που γέννησε το έπος της εθνικής αντίστασης, ο Μίκης Θεοδωράκης αφουγκραζόταν όσο ελάχιστοι το βήμα των νεκρών αλλά και την απόγνωση των ζωντανών αυτού του Τόπου. Μεγάλος στη νεανική τραγική του εκλογή, ωραίος στην ορμή για πράξεις ανδρείες, θαυμαστός στον έρωτά του για τη δόξα –κάτι που ποτέ δεν έκρυψε–, κατέκτησε με το Έργο του το δικαίωμα να μας ζητά, με όποιο τρόπο ήθελε, να σταθούμε στο ύψος της ιστορικής μας αποστολής και αυτού που ονόμαζε «όραμα της εθνικής αναγέννησης».

Ακλόνητος στην πίστη του για ένα πολιτισμό δύναμης και ζωτικής ορμής, ξένος προς τις μελοδραματικές ψευτιές που διακινούν πολλοί για να καμαρώνουν μπροστά στον καθρέφτη φορώντας τενεκεδένια παράσημα ευαισθησίας, αυτός μόνον ένα καθρέφτη αναγνώριζε: τα μάτια των ανθρώπων του Λαού μας. Υπήκοος αυτής της απόφασης όχι απλώς υπερασπίστηκε την Παράδοση (που μετά τον Πόλεμο φαινόταν να οδεύει προς ιστορικό θάνατο), αλλά επιβεβαιώνοντας πως μυστικές πνευματικές δυνάμεις δρουν κάτω από αμφιλεγόμενες πολιτικές επιφάνειες, ανανέωσε τους εκφραστικούς πυρήνες του ελληνικού μέλους συγχωνεύοντας τον δωρικό και τον ιωνικό ρυθμό τόσο ιδανικά ώστε να καταστεί για τον νέο ελληνισμό αυτό που ήσαν (τηρουμένων των αναλογιών) ο Πίνδαρος στους αρχαίους, ο Ρωμανός ο Μελωδός στους μέσους χρόνους.

ΤΟ ΝΕΟΝ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΟ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Αθήνα, 5 Σεπτεμβρίου 2021

Αγαπητέ κύριε Μίκη Θεοδωράκη,

Αν ήμουν αρκετά γενναίος, αυτό το γράμμα θα το διαβάζατε ο ίδιος. Θα είχα φροντίσει να μελετήσω πιο προσεκτικά τα βήματά σας, την πορεία σας στη μουσική, στη ζωή, στην πολιτική – θα σας είχα ευχαριστήσει. Αν το είχα κάνει, ίσως να σας χάριζα κι ένα χαμόγελο. Αν το είχα κάνει, θα είχα τώρα κι ένα λόγο να κρατήσω. Όμως απέτυχα.

Τώρα φύγατε κι εγώ ξέρω πως δε στάθηκα γενναίος. Βρέθηκα ανέτοιμος στον αποχαιρετισμό μας. Και φταίω. Γιατί όταν δε φτάνουν οι λέξεις μας απέναντι στο σπουδαίο, δεν είναι που δεν υπάρχουν λέξεις. Είναι που δε φροντίσαμε να τις συλλέξουμε μία-μία προς τιμήν του. Θα σας κερνούσα μαστίχα, αλλά δεν προνόησα. Πέρασε η ώρα της συγκομιδής κι εκείνη έμεινε στο χώμα. Έτσι τέλειωσαν οι λέξεις.

Αυτό είναι το λάθος μου, κύριε Θεοδωράκη. Εσείς μου δώσατε το μέτρο να ξέρω πόσο απέχω απ’ τη ρώμη ενός αγωνιστή, πόσο απέχω απ’ τη λεπτότητα των αισθημάτων ενός τρυφερού ποιητή του λόγου και της μουσικής. Κι εγώ που δε σας έδωσα τίποτα πίσω, θα αναζητώ τώρα τις διαδρομές του έργου και της ιστορίας σας, μήπως πάρω δύναμη απ’ την ορμή σας, μήπως κλέψω φως απ’ τον ήλιο της όμορφης πόλης σας που διαρκώς ανατέλλει.

Κύριε Θεοδωράκη, σε εσάς, που η αγάπη σας υπήρξε τόσο μεγάλη, μια αγάπη που ο Σεφέρης θα έλεγε πως ήρθε αδελφωμένη με το χρέος ενός αγωνιστή, έστω και τώρα σας δίνω το λόγο μου – στα διλήμματα που ποτέ δεν παύουν να έρχονται, στις κρίσιμες επιλογές, στους στίχους και στη ζωή μου, να κάνω την αγάπη σας πυξίδα μου και, όσο καταφέρω, να πορευτώ γενναία κι εγώ, όπως ζήσατε.

ΑΞΙΟΣ ΕΣΤΙ!

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΟΜΙΛΙΑ του Μίκη Θεοδωράκη στους ΔΕΛΦΟΥΣ (1.7.2006)

_________ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ _______

Η ΟΜΙΛΙΑ του Μίκη Θεοδωράκη στους ΔΕΛΦΟΥΣ (1.7.2006)

"Οφείλω να ομολογήσω ότι δέχθηκα με μεγάλη δυσκολία να μιλήσω σ' αυτή την τόσο σημαντική σύνοδο και μπροστά σε τόσο επίσημα πρόσωπα, γιατί αντίθετα απ' ό,τι συνηθίζεται σ' αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα μπορέσω να πω λόγια αισιόδοξα ούτε να διατυπώσω σκέψεις και προτάσεις θετικές.
Κι αυτό γιατί κατέχομαι από βαθειά απαισιοδοξία για το μέλλον.
Έπαψα πια να πιστεύω.
Όμως επειδή σκέφτομαι ότι αυτό μπορεί να σας φανεί ωφέλιμο, αποφάσισα να προσθέσω μια φάλτσα νότα σ' αυτή την ομόθυμη και μεγαλοπρεπή συμφωνία που είμαι βέβαιος ότι θα χαρακτηρίζει τις ομιλίες που θα ακουστούν.

Έως χθες ακόμα ακολουθώντας το γενικό ρεύμα πίστευα κι εγώ ότι η Βία και ο Πόλεμος έχουν ως βασικές αιτίες οικονομικά συμφέροντα, θρησκευτικούς και εθνικούς φανατισμούς και άλλα παρόμοια.
Σήμερα πια είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά στο βάθος δεν είναι παρά προσχήματα
και ότι η βασική αιτία απ' όπου ξεκινά η δίψα για κατάκτηση και αίμα, βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο.
Με μια συμπληρωματική παρατήρηση:
Ότι δηλαδή η αγριότητα αυξάνει όσο ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο πολιτισμένος.
Που σημαίνει ότι ο λεγόμενος πολιτισμός είναι ένα απλό ένδυμα για να σκεπάζει και να κρύβει τον αληθινό εαυτό μας, που παραμένει μέσα απ' τους αιώνες το ίδιο άγριος και τερατώδης.

Φοίβος Δεληβοριάς - Του Μικρού Βοριά

Φοίβος Δεληβοριάς - Του Μικρού Βοριά Μουσική Μίκης Θεοδωράκης / Ποίηση Οδυσσέας Ελύτης από τον κύκλο τραγουδιών
Μικρές Κυκλάδες από την συλλογή
 Ξαναδιαβάζοντας τον Μίκη Θεοδωράκη

Μίκης Θεοδωράκης: Ολέθρια τα αποτελέσματα από τη χρήση του όρου Μακεδονία

Ηχηρή παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη, 

για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.

Τη μη παρέκκλιση από την απόφαση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών του 1992 για την ονομασία των Σκοπίων, ζητά με επιστολή που δημοσιεύει στην προσωπική του ιστοσελίδα ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης. Ο μεγάλος εθνικός δημιουργός, ζητάει να μην υπάρξει παρέκκλιση από την απόφαση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών του 1992, που καθόρισε την εθνική γραμμή για το Σκοπιανό, σύμφωνα με το οποίο δεν θα πρέπει να περιλαμβάνεται ο όρος Μακεδονία στην ονομασία των Σκοπίων. 

• «Ολέθρια τα αποτελέσματα από τη χρήση του όρου Μακεδονία»

Αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι «η Κυβέρνηση των Σκοπίων απειλεί χωρίς προσχήματα την ακεραιτότητα της πατρίδας μας. Με όχημα το όνομα «Μακεδονία» και παραμορφώνοντας τα ιστορικά γεγονότα σε βαθμό γελοιότητας επιδιώκει την επέκταση των συνόρων της εις βάρος των δικών μας για τη δημιουργία της λεγόμενης «Μακεδονίας του Αιγαίου».

«Το να μας οδηγούν στην πτώχευση και τη διάλυση 

του κοινωνικού μας ιστού, είναι ένα τεράστιο θέμα. 

Το να φτάνουμε όμως στο σημείο να απειλείται 

η ακεραιότητα της χώρας μας, αυτό δεν είναι μόνο 

τεράστιο θέμα αλλά κανονικός θάνατος»

• Ολόκληρη η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη:

"Το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών στα 1992 αποφάσισε για μια εθνική κοινή γραμμή πλεύσης σε μια ονομασία στην οποία δεν θα περιέχεται η λέξη «Μακεδονία». 

Τυχόν υποχώρηση από αυτή τη γραμμή θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για το μέλλον της χώρας μας, δεδομένου ότι μετά την οκταετή καταλήστευση του ελληνικού λαού που μας οδήγησε στην σημερινή δραματική κατάσταση, το μόνο που μας απομένει είναι η διαφύλαξη της εθνικής μας ακεραιότητας. Η Κυβέρνηση των Σκοπίων απειλεί χωρίς προσχήματα την ακεραιτότητα της πατρίδας μας. Με όχημα το όνομα «Μακεδονία» και παραμορφώνοντας τα ιστορικά γεγονότα σε βαθμό γελοιότητας επιδιώκει την επέκταση των συνόρων της εις βάρος των δικών μας για τη δημιουργία της λεγόμενης «Μακεδονίας του Αιγαίου». 

Ο κοασμός των βατράχων

Άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη στην εφημερίδα "Τα Νέα" της 9.1.2021

Ο κοασμός των βατράχων

Από την πλευρά της δημιουργίας και της παρουσίας πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής στη χώρα μας, η δεκαετία του 2020 είναι η πιο φτωχή σε σύγκριση με όλες τις δεκαετίες από το 1940 μέχρι σήμερα.

Στην δεκαετία του '40 είχαμε πόλεμο, ξένη κατοχή, εμφύλιο πόλεμο.

Στην δεκαετία του '50 η χώρα ήταν κατεστραμμένη και υπήρχε η κυριαρχία του Παλατιού και της αστυνομικής βίας.

Παρ’ όλα αυτά υπήρχε πολιτιστική ζωή. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω τις θεατρικές παραστάσεις, τις συναυλίες της Κρατικής Ορχήστρας, το Ελληνικό Χορόδραμα.

Στην δεκαετία του '60 οι σκληρές οικονομικές συνθήκες αλλά και η συνεχιζόμενη αστυνομική βία δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την πολιτιστική μας αναγέννηση.

Στην δεκαετία του '70 είχαμε την χούντα. Αμέσως μετά, η πολιτιστική ζωή συνέχισε το δρόμο της.

Στην δεκαετία του '80 οι μεγάλες κοινωνικές ανακατατάξεις βοήθησαν την ανάπλαση της καλλιτεχνικής μας ζωής.

Στην δεκαετία του '90 και του 2000 οι πολιτιστικές εκδηλώσεις (με την βοήθεια πάντα του Κράτους και των Δήμων) συνεχίστηκαν.

Στην δεκαετία του 2010 άρχισε η παρακμή, για να φτάσουμε στην δεκαετία του 2020 στο ΜΗΔΕΝ.

Αναγνωρίζω ότι οι συνθήκες (πανδημία, οικονομία, τουρκική απειλή) θα πρέπει να είναι -και είναι- μεταξύ των εθνικών μας προτεραιοτήτων.

Ο σκοπός όμως αλλά και η προϋπόθεση για όλα, είναι η Παιδεία και ο Πολιτισμός. Όσο μεγάλος και αν είναι ο πλούτος μιας χώρας, η Ιστορία διδάσκει ότι εκείνο που μένει τελικά είναι ο Πολιτισμός της.

Ποιος γνωρίζει σήμερα τις καθημερινές αποφάσεις για τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που απασχόλησαν τον Περικλή και άλλους στην αρχαία Αθήνα; Κανείς! Όμως όλοι γνωρίζουν και μάλιστα επί πολλούς αιώνες τον Πολιτισμό που εκείνοι οι δημόσιοι άνδρες βοήθησαν να δημιουργηθεί.

Και φυσικά χάρη στην χρηματοδότηση του Πολιτισμού από το ταμείο του Κράτους! Με πολιτικούς χωρίς την παιδεία και το όραμα του Περικλή και των άλλων δημοσίων παραγόντων, δεν θα υπήρχε η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας. Δεν θα υπήρχαν τα θέατρα. Δεν θα υπήρχαν ίσως ο Σοφοκλής και ο Φειδίας.

Γιατί αν ο καλλιτέχνης γνωρίζει ότι δεν υπάρχει τρόπος να φτάσει το έργο του στην κοινωνία, τότε δεν θα το γράψει, δεν θα το συνθέσει, δεν θα το λαξεύσει.

Δεν θα υπήρχε ίσως ούτε το κοινό που διψά για τα έργα της εποχής του.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους ερμηνευτές που έχουν ανάγκη να ερμηνεύσουν καινούρια έργα θεατρικά, μουσικά, χορευτικά.

*

Λυπάμαι πολύ αλλά είμαι υποχρεωμένος να θυμίσω στους δημόσιους άνδρες και κυρίως στην Κυβέρνηση ότι η υστεροφημία τους εξαρτάται περισσότερο από την συμβολή τους στον Πολιτισμό παρά από ο,τιδήποτε άλλο.

Το παράδειγμα του Περικλή που ανέφερα, δεν είναι μοναδικό. Εάν παρακολουθήσουμε σχολαστικά την ιστορία της Τέχνης, θα δούμε ότι πίσω από κάθε της κατάκτηση υπάρχει το δημόσιο πρόσωπο του αντίστοιχου τόπου και της αντίστοιχης εποχής, που παραμένει στην ανάμνηση των ανθρώπων επειδή βοήθησε την δημιουργία νέας σκέψης και νέων καλλιτεχνικών έργων.

Γλυκοφιλούσα Παναγιά ~ Μίκης Θεοδωράκης

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com