Διονύσιος Σολωμός: Ο εθνικός ποιητής και η ανταπόκριση που είχε το έργο του

Η ανταπόκριση που είχε ο εθνικός μας ποιητής από τους σύγχρονούς του

Γιάννης Θ. Διαμαντής

Στις 21 Οκτωβρίου 1825 δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά κριτική του ποιήματος του Διονύσιου Σολωμού «Ύμνος εις την Ελευθερία». Η κριτική ήταν του πολιτικού, λόγιου και διπλωμάτη Σπυρίδωνα Τρικούπη και δημοσιεύθηκε στη «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος».

Ο νεοελληνιστής φιλόλογος και ιστορικός της λογοτεχνίας, Γιώργος Βελουδής γράφει στο «ΒΗΜΑ» στις 11 Ιανουρίου 1998:

«Η πρώτη, τριπλή και επιβλητική, “εμφάνιση” του Σολωμού στην Ελλάδα σημειώθηκε το κρίσιμο έτος της Ελληνικής Επανάστασης 1825, όταν ο ίδιος ήταν 27 χρόνων.

»Το έτος αυτό (1825) κυκλοφόρησε μέσα στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι η πρώτη ελληνική έκδοση του Υμνου εις την Ελευθερίαν ­ και το ίδιο έτος δημοσιεύτηκαν δύο κριτικές παρουσιάσεις του: η πρώτη, συντομότερη, από τον Σπ. Τρικούπη στη Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος στο Ναύπλιο και η δεύτερη, εκτενέστερη, από τον Γ. Ψύλλα στην Εφημερίδα των Αθηνών.

Διαπιστώσεις

»Ηδη αυτή η πρώτη, τριπλή, παρουσία επιβάλλει μερικές αποφασιστικές διαπιστώσεις:

Διάλογος Νατσσιού με Δόμνα Μιχαηλίδου για την αναγγελία του εθνικού μας ύμνου και την έπαρση της ελληνικής σημαίας

Μετά την μη απάντηση σε επερώτηση του Προέδρου της Νίκης, δασκάλου κ. Νατσιού για τα σχολικά βιβλία, η Υπουργός σκυμμένη στο σκονάκι που της έγραψαν αερολογεί αρνούμενη να απαντήσει για την κατάργηση της έπαρσης της ελληνικής σημαίας στο ελληνικό σχολείο.

Στο βίντεο που ακολουθεί ο διάλογος για τα "Τα "ΑΙΣΧΗ των σχολικών_βιβλίων", όπως τα ονόμασε ο Πρόεδρος της Νίκης.

Ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Εθνικός Ύμνος

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να ακούσετε...

Συριανός, καθολικός, χασικλής, βασανισμένος από τη ζωή και από τον έρωτα, έμαθε μόνος του μπουζούκι και έγραψε μερικά από τα αριστουργήματα του λαϊκού μας τραγουδιού.

Στρατὴς Μυριβήλης: Τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ» ὡς Ἐθνικὸς Ὕμνος

Στρατὴς Μυριβήλης: Τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ» ὡς Ἐθνικὸς Ὕμνος

Κοντάκιον τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου,

Ἦχος πλ. δ´. Αὐτόμελον.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,

Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,

Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.

Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,

Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,

Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Πρὸς τὴν Παναγία, πρὸς τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, ἀποτείνεται τὸ θαυμάσιο βυζαντινὸ τροπάρι «Τὴ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ», ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τοῦ ἀγωνιστικοῦ Βυζαντίου. Καὶ σὰν ἐθνικό μας ὕμνο ἔπρεπε νὰ τὸ κρατήσει καὶ ἢ ἀπελευθερωμένη Ἑλλάδα τοῦ 21, ἂν οἱ λόγιοι καὶ οἱ πολιτικοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εἶχαν τὴν ὀξυδέρκεια νὰ... καταλάβουν τὴ σημασία ποὺ παίρνει ἡ Παράδοση στὴ ζωὴ τῶν ἐθνῶν καὶ δὲν ἔβλεπαν τὴν κλασικὴ Ἑλλάδα νὰ ἑνώνεται ἠθικὰ καὶ ἱστορικὰ μὲ τὸ ἀπελευθερωμένο Ἔθνος, δίχως τὴν ἔνδοξη καὶ μεγαλόπρεπη περίοδο τῆς Βυζαντινῆς χιλιετίας ποὺ μεσολάβησε καὶ σφυρηλάτησε τὴ νέα μας Ἑλληνοχριστιανικὴ συνείδηση. Δῆτε ὅμως. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκαμε τὸ μεταεπαναστατικὸ κράτος τὸ ἔκαμε μόνος του ὁ Ἑλληνικὸς Λαός. Ἔτσι κάθε φορὰ ποὺ ἕνα μεγάλο γεγονὸς τρικυμίζει τὴν ψυχή μας, τὸ βυζαντινὸ τροπάρι αὐθόρμητα ἀνεβαίνει στὰ χείλη μας καὶ σμίγει μὲ τοὺς στίχους τοῦ Σολωμοῦ. Καὶ πάλι αὐθόρμητα κάθε φορὰ ποὺ ἕνα ὑπόδουλο τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἑνώνεται μὲ τὴν ἑνιαία ἐλεύθερη πατρίδα, ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς ἀλληλοχαιρετᾶται μὲ τὴ θρησκευτικὴ φράση «Χριστὸς Ἀνέστη».

Σήμερα τὸ ἀπόγευμα, ὅπως καὶ τὶς ἑπόμενες τέσσερις Παρασκευὲς, θὰ τελεσθεῖ στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος τῆς Θεοτόκου. Κάθε Παρασκευὴ διαβάζεται μία Στάσις τῶν Χαιρερισμῶν καὶ τὴν τελευταία Παρασκευή, διαβάζονται ὅλες μαζί. 

Ἡ Α΄ στάσις τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας μας:

Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε· καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε, ἐξίστατο καὶ ἵστατο, κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα·

Χαῖρε, δ’ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,

χαῖρε, δι’ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.

Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις,

Ευαγόρας Παλληκαρίδης & Εθνικός Ύμνος

Σελ. 105, "Πεθαίνοντας για την ελευθερία"

7ος τόμος για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη,

εκδόσεις Χρ.Ανδρέου

Αποπροσανατολιστικά παιχνίδια με την ελληνική Σημαία και τον Εθνικό Ύμνο.

Της Άννας Κριεζή

Η σημαία, σύμφωνα με το μέχρι τώρα οριζόμενα, ήταν μόνιμα αναρτημένη στον ιστό του σχολείου, όπως σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες.

Έπαρση της σημαίας, με όσα ίσχυαν μέχρι τώρα, γινόταν μόνο την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα και στις εθνικές επετείους, όπου οι μαθητές και στις δυο περιπτώσεις έψαλλαν και τον εθνικό ύμνο.

Η  μεγάλη ”καινοτομία”, τώρα, του μεγάλου Υπουργού Παιδείας και της μεγάλης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι ότι σταματάει πλέον η μηνιαία έπαρση της σημαίας και συνακόλουθα ο ψαλμός του Εθνικού Ύμνου, ενώ συνεχίζεται η μόνιμη ανάρτηση της στο σχολείο.

Απορούν οι απλοί άνθρωποι και αναρωτιούνται γιατί γίνονται τώρα και συσσωρευτικά τροποποιήσεις που αφορούν την έπαρση της σημαίας, τον Εθνικό Ύμνο, το ποιοι και πως θα επιλέγονται για να κρατάνε τη σημαία στις παρελάσεις κλπ. και αν αυτά είναι τα κρίσιμα θέματα της περιόδου αλλά και γιατί αυτή η θεματολογία μονοπωλεί, σχεδόν, την δημόσια αντιπαράθεση των καθεστωτικών μνημονιακών κομμάτων;

Άραγε σε μια περίοδο που η χώρα βρίσκεται υπό ιδιόμορφη αποικιακή κατοχή, ο λαός μας πένεται και εξαθλιώνεται και ο τόπος δεν έχει μέλλον, αυτή είναι η επίκαιρη θεματολογίακαι είναι η αντιπαράθεση γύρω από την ”σημαία” που θα δώσει απαντήσεις για το παρόν και το μέλλον μας;

Προφανέστατα, η κυβέρνηση, δεμένη χειροπόδαρα στο άρμα των αδιέξοδων και αντικοινωνικών μνημονιακών επιλογών της, επιχειρεί να δώσει με αποπροσανατολιστικές μεθοδεύσεις την εντύπωση ότι διατηρεί κάποια ψήγματα από το αριστερό προφίλ της, με κινήσεις οι οποίες, στο βαθμό που δεν είναι άκαιρες και ανούσιες ή και ανόητες, δίνουν και λάθος μηνύματα.

Από την άλλη, η ΝΔ και το υπόλοιπο μνημονιακό πολιτικό τόξο, μην έχοντας δυνατότητα άσκησης ουσιαστικής αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση, αφού η τελευταία ασκεί στην πράξη, πέρα από ρητορικά σχήματα, δεξιότατη μνημονιακή πολιτική, αρπάζονται από την θεματολογία της ”σημαίας” για να εμφανισθούν ότι, τάχα, ασκούν αντιπολιτευτικόρόλο και ότι διαχωρίζονται από κυβερνητική πρακτική.