Αλήθειες και ψέματα για την αύξηση του κατώτατου μισθού και την απασχόληση

Προεκλογικά κόλπα οι αυξήσεις – Η κυβέρνηση υπογράφει γεωπολιτικά μνημόνια για να της κάνουν «σκόντο» οι δανειστές

του Παύλου Δερμενάκη

Στο άμεσης εφαρμογής, «κοστολογημένο» πρόγραμμα που εξάγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη 2014, που αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό για να «καταλάβει το κάστρο» της κυβερνητικής εξουσίας, μεταξύ πολλών άλλων συμπεριλαμβανόταν και η υπόσχεση για «επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ»….

Από τότε συνέβησαν πολλά… με κυρίαρχο τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖ«Α» σε μνημονικό και την εφαρμογή του 3ου χειρότερου μνημονίου με δισεκατομμύρια ευρώ νέα μέτρα. Όλα αυτά με σκοπό να παραμείνει η «παρέα» Τσίπρα, που κατάργησε τις αποφάσεις του Λαού (ΟΧΙ δημοψηφίσματος) και του κόμματος (αποφάσεις Ιδρυτικού Συνεδρίου για κατάργηση μνημονίων), στην εξουσία. Τα χρόνια πέρασαν. Η λατρεία της εξουσίας, κράτησε συσπειρωμένη την κοινοβουλευτική ομάδα (χεράκια πάνω «ναι σε όλα») σε αντίθεση με όσα είχαμε γνωρίσει στις προηγούμενες κοινοβουλευτικές «πλειοψηφίες», με τις αποχωρήσεις βουλευτών. Αγνοώντας τις ανάγκες και την κατάσταση του λαού επικύρωναν, με συνοπτικές διαδικασίες, ότι τους ζητούσαν ή καλύτερα τους υπέβαλλαν έτοιμα οι δανειστές. Τώρα που πλησιάζουμε στην περίοδο των εκλογών, καθώς αρχίζουν να «ζορίζουν» δημοσκοπικά τα πράγματα προχωρούν σε ένα κύμα «παροχολογίας» που στην ουσία αποτελεί «καθρεφτάκια» προς ιθαγενείς, συγκριτικά με το τι έχουν κάνει και τι μας έχουν πάρει.

Η εικονική πραγματικότητα της αύξησης του κατώτατου μισθού

 
Ένα από τα κεντρικά θέματα της παρούσας περιόδου είναι η πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για αύξηση του κατώτατου μισθού από 587 σε 650 ευρώ και η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού με το «παχυλό» 11%.

Η απόφαση είναι ανεπαρκής και ταυτόχρονα αρκετά ψευδής και αποπροσανατολιστική όσον αφορά το πόσο τελικά ωφελούνται οι εργαζόμενοι ή «αυγατίζουν» τα υπερπλεονάσματα με την απόφαση.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖ«Α» χρειάστηκε 4 χρόνια για να κάνει μερικώς το αυτονόητο όσον αφορά την αύξηση του κατώτατου μισθού. Τέσσερα χρόνια χαμένων εισοδημάτων για τους εργαζόμενους, αλλά αυξημένων κερδών για τους εργοδότες, επειδή συνειδητά η ηγετική ομάδα ΣΥΡΙΖ«Α» δεν είχε επεξεργασμένο πρόγραμμα απέναντι στους δανειστές, ούτε το καλοκαίρι του 2015 ούτε μετά και έτσι παραδόθηκαν στο «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» που τους βόλεψε στη μνημονιακή τους μετάλλαξη.

Μεταμοντέρνα αποικία διαρκείας

Πώς μεθοδεύεται η μετάβαση

στη «μεταμνημονιακή πραγματικότητα»

Του Παύλου Δερμενάκη

Εντός των ημερών η χώρα μπαίνει στην τελευταία περίοδο του τρίτου μνημονίου. Από το καλοκαίρι του 2015 έχει βέβαια τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά τα αποτελέσματα της κυβερνητικής διαχείρισης εξακολουθούν να επιδέχονται διπλή ανάγνωση. Η μία γίνεται μέσα από τα επικοινωνιακά γυαλιά της κυβέρνησης που βλέπει παντού επιτυχίες και βελτιώσεις στην πορεία της οικονομίας και της κοινωνίας. Η άλλη ανάγνωση, σχετίζεται με την ωμή πραγματικότητα που βιώνει ο λαός και είναι η συνεχής φτωχοποίηση. Παράλληλα, η κυβέρνηση πολιτευόμενη σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, έναν τομέα στον οποίο όπως αποδεικνύεται εκ των αποτελεσμάτων δεν είχε καμία προετοιμασία, εμπλέκει τη χώρα και το λαό σε ακόμα χειρότερες περιπέτειες.

Μνημόνιο μετά το Μνημόνιο;

Ο κυβερνητικός μύθος για μείωση της ανεργίας

Του Παύλου Δερμενάκη

Τα στοιχεία απασχόλησης-ανεργίας δείχνουν επιδείνωση, η κυβέρνηση πανηγυρίζει

Η κυβέρνηση δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ότι η ανεργία έχει μειωθεί: από 25,8% τον Ιανουάριο 2015 σε 21,0% τον Ιούλιο 2017. Επικαλείται τα γενικά μεγέθη, αποφεύγοντας τον «σκόπελο» της αναφοράς των ποιοτικών στοιχείων απασχόλησης, τα οποία καταρρίπτουν την αισιόδοξη εικόνα που επιχειρεί να προβάλει. Κι ενώ κάποιοι αριθμοί βελτιώνονται, το συνολικό αποτέλεσμα γίνεται ακόμα χειρότερο την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σύμφωνα με τα τελευταία κυβερνητικά στοιχεία (σύστημα ΕΡΓΑΝΗ), στο εννιάμηνο 2017 δημιουργήθηκαν 265.871 νέες θέσεις εργασίας. Όμως ούτε οι μισές δεν είναι πλήρους απασχόλησης. Στο σύνολο των προσλήψεων, το 54,5% αφορούσε μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση. Αν λάβουμε δε υπόψη και ότι το 48,6% των αποχωρήσεων από την εργασία δηλώθηκαν ως «οικειοθελείς», οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η τελική εικόνα του ποσοστού της ανεργίας είναι τελείως πλαστή.

Μια απλή σκέψη: σε περίοδο κρίσης και μεγάλης ανεργίας, ανεξάρτητα από το ποσοστό της, δεν είναι φυσιολογικό να υπάρχουν τόσες πολλές οικειοθελείς αποχωρήσεις. Άρα κάτι άλλο συμβαίνει: οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται σε αποχώρηση «οικειοθελώς», για να επαναπροσληφθούν με νέα «σύμβαση» μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης, με μειωμένες αποδοχές κ.λπ. Παράλληλα, οι μετατροπές από πλήρη σε μερική απασχόληση χωρίς απόλυση όλο και αυξάνουν. Στο εννιάμηνο 2017 πάνω από 38.000 χιλιάδες θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης μετατράπηκαν σε μερική, είτε με μονομερή απόφαση του εργοδότη είτε με τη συναίνεση του εργαζόμενου. Με αυτές τις μεθόδους μοιράζεται μια υπάρχουσα θέση πλήρους απασχόλησης σε περισσότερους από έναν ανέργους. Και η κυβέρνηση πανηγυρίζει… 

Το κυβερνητικό παραμύθι της ανάπτυξης σε νέες περιπέτειες

Του Παύλου Δερμενάκη

Κυβέρνηση, βουλευτές και παρατρεχάμενοι προσπαθούν με κάθε τρόπο, καθημερινά, να μας πείσουν ότι η κατάσταση της οικονομίας βελτιώνεται… «Καθισμένοι» πάνω στις πάσης φύσεως απολαβές τους, που ορισμένοι δεν τις είχαν δει ούτε στο όνειρό τους, έχοντας χάσει κάθε επαφή με τα λαϊκά στρώματα, θέλουν να αγνοούν, γιατί έτσι τους βολεύει, τα δεινά που περνά καθημερινά ο λαός, όχι μόνο στον οικονομικό τομέα και την επιβίωση αλλά σε όλες σχεδόν τις δραστηριότητές του . Οι «αριστεροί» της κυβέρνησης αντί να εστιάσουν στη δραματική κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων φροντίζουν να αντλούν «εικόνα» για την πορεία της οικονομίας από τον κάθε Μελισσανίδη, Σαββίδη και λοιπά νέα τζάκια και τις εύκολες αναλύσεις αριθμών διάφορων παρατρεχάμενων.

Τελευταία έκφραση αυτού του αμοραλισμού το άρθρο του υπουργού οικονομίας & ανάπτυξης κ. Δ. Παπαδημητρίου στην ιστοσελίδα Capital στις 25/9/2017 με τίτλο Η ανάκαμψη της οικονομίας και η μυθολογία της. Ο εξ Αμερικής κ. καθηγητής σε μια έκθεση ιδεών προσπαθεί να μας πείσει για την καλή πορεία της οικονομίας αξιοποιώντας τα οικονομικά μεγέθη όπως τον βολεύουν και αγνοώντας τα προβλήματα που υπάρχουν ή και ενδεχόμενα κρύβονται πίσω από τους αριθμούς.

Ας σταχυολογήσουμε – σχολιάσουμε μερικά από τα επιχειρήματά του:

Αυξάνεται η ανεργία και η ελαστική απασχόληση

Του Παύλου Δερμενάκη

Πολλαπλές οι λαθροχειρίες 

στις εξαγγελίες της κυβέρνησης

Το κυβερνητικό επιτελείο, κατά την προσφιλή του λογική, προχωρά σε αναλύσεις και δηλώσεις περί επιτυχιών στην οικονομική πολιτική και επιστροφής στην «κανονικότητα». Πρόσφατα (10/7/2017) η αναπληρώτρια υπουργός εργασίας κ. Αντωνοπούλου, σε άρθρο της στην Εφημερίδα των Συντακτών, αναλύει την αναπτυξιακή τροχιά της ελληνικής οικονομίας. Παραθέτοντας μια σειρά από οικονομικά μεγέθη, άλλα τρέχοντα και άλλα σε προβλέψεις, και κάνοντας κάποιες συγκρίσεις με το 2014 επιχειρηματολογεί για τη βελτίωσης της οικονομίας, σε σύγκριση με την τότε κυβέρνηση της Ν.Δ., και την ραγδαία ανάπτυξη που είναι «καθ’ οδόν».

Ανέκδοτο η μείωση της ανεργίας

Η κ. Αντωνοπούλου ισχυρίζεται ότι μειώνεται η ανεργία. Μας ενημερώνει ότι την παρέλαβαν «στο 26,5% και τώρα βρίσκεται κάτω από το 22%». Όμως η πραγματικότητα την διαψεύδει. Η ανεργία στην Ελλάδα ανέρχεται στο 31,3% μας ενημέρωσε πρόσφατα (7/7/2017) ο κ. Ντράγκι της ΕΚΤ επιβεβαιώνοντας αυτό που ξέρουμε όλοι μας, ότι η πραγματική ανεργία στην Ελλάδα είναι πάνω από 30% και όχι φυσικά κάτω από 22% όπως ισχυρίζεται η αρμόδια υπουργός. Πηγή, είναι η πρόσφατη μελέτη της ΕΚΤ για την αγορά εργασίας στην Ευρωζώνη, στην οποία δεν γίνεται απλή καταγραφή δηλωμένων ανέργων, που δίνει λαθεμένα στοιχεία, αλλά συνυπολογίζονται οι μορφές μερικής απασχόλησης και η επίδρασή τους στην συνολική απασχόληση καθώς και όσοι έχουν αποθαρρυνθεί από την αναζήτηση εργασίας, μετά από μακροχρόνια ανεργία. Έτσι η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας το οποίο είναι 31,3% ενώ το «επίσημο» (ΕΛΣΤΑΤ) ποσοστό ανεργίας στο Δ’ τρίμηνο 2016 ήταν 23,4%.

‘Εξοδος από το ευρώ: μία πρόταση με αναπάντητα ερωτήματα

Tου Παύλου Δερμενάκη

Η λύση του ελληνικού προβλήματος δεν μπορεί να επικεντρώνεται από την Αριστερά στην αλλαγή του νομίσματος

Πραγματοποιήθηκε, στις 15 Φλεβάρη στην  Αλκυονίδα, η παρουσίαση της πρότασης του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής Πολιτικής (ΕΔΕΚΟΠ) για μιαν άλλη πορεία της Ελλάδας στον οικονομικό τομέα μετά την αποτυχία της Ευρωζώνης. Την πρόταση παρουσίασαν οι καθηγητές Κώστας Λαπαβίτσας και Θόδωρος Μαριόλης καθώς και ο περιφερειακός σύμβουλος Δυτικής Ελλάδας Κωνσταντίνος Γαβριηλίδης.

Η πρώτη παρατήρηση από την εκδήλωση ήταν η πολύ μεγάλη συμμετοχή κόσμου, για τα δεδομένα επιστημονικής παρουσίασης ακόμα και για τον χώρο της Αριστεράς. Το στοιχείο αυτό δείχνει την ανάγκη ενός κόσμου για αναζήτηση τεκμηριωμένων λύσεων εξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση της χώρας. Ενός κόσμου που δεν εγκαταλείπει τη διαδικασία αναζήτησης, που δεν αποδέχεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στα μνημόνια, που δηλώνει και με αυτό τον τρόπο παρών σηματοδοτώντας με αισιοδοξία δυνατότητες για το μέλλον.

Η φοροκαταιγίδα επιδεινώνεται σε βάρος του λαού

Οι αυξημένοι φόροι σε καύσιμα, καφέ, κάπνισμα, σταθερή τηλεφωνία με τον καινούργιο χρόνο μειώνουν από 400–1.200 ευρώ το εισόδημα κάθε νοικοκυριού, ενώ οι μεγαλοοφειλέτες μένουν στο απυρόβλητο

Του Παύλου Δερμενάκη

 Το νέο έτος ήρθε με νέες αυξήσεις στους έμμεσους φόρους. Από 1/1/2017 καύσιμα, τσιγάρα, καφές, σταθερό τηλέφωνο και internet, είναι ακριβότερα λόγω αύξησης της φορολογίας. Οι αυξήσεις στα καύσιμα είναι 4–10 λεπτά το λίτρο, στον καφέ 2–4 ευρώ στο κιλό, στα τσιγάρα – καπνό 0,5 – 1 ευρώ στο πακέτο, 1 ευρώ στα 10 ml υγρού του ηλεκτρονικού τσιγάρου και 5% μηνιαία στο ύψος του λογαριασμού σταθερής τηλεφωνίας. Η φορολογική επιβάρυνση θα είναι ιδιαίτερα υψηλή στον καφέ καθώς σε κάποιες περιπτώσεις η τιμή των 200 γραμ. ελληνικού καφέ θα φτάσει από 2,3 ευρώ, σε 3,1 με τον νέο φόρο.

Οι παραπάνω αυξήσεις μεταφράζονται σε μείωση του εισοδήματος κατά 400 – 1.200 ευρώ για κάθε νοικοκυριό, ανάλογα με τις καταναλωτικές του συνήθειες.

Με τις νέες αυξήσεις στα προϊόντα καπνού η Ελλάδα κερδίζει μία ακόμα «πρωτιά». Η σχετική φορολογία είναι η υψηλότερη σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς ανέρχεται πλέον στο 90% της τιμής που πληρώνει ο καταναλωτής.

Οδοιπορικό στη μνημονιακή πορεία της κυβέρνησης Τσίπρα

Η απόσταση από τη διαπραγμάτευση ώς τη θρησκευτική προσήλωση στις απαιτήσεις των δανειστών

Του Παύλου Δερμενάκη

Το 2015 ήταν μια χρονιά με πολύ πυκνά, κυρίως εσωτερικά, πολιτικά γεγονότα. Το βασικότερο στοιχείο του, η σταδιακή και με επιταχυνόμενους ρυθμούς μετάλλαξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του σε ένα πολιτικό οργανισμό που υπηρετεί τα μνημόνια και επιχειρηματολογεί για την εφαρμογή τους με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ότι, δηλαδή, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, συνεπώς ας τα εφαρμόσουμε για να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα, για να πάμε μετά σε άλλες πολιτικές, για να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ, επιτέλους(!), το πρόγραμμά του. Μέχρι τότε, όμως, μνημόνια.

Το μέγεθος της μνημονιακής μετάλλαξης της κυβέρνησης διαπιστώνεται καθημερινά, τόσο με τα μέτρα και τον τρόπο που τα εγκρίνουν όσο και με τα όσα τους «ξεφεύγουν», κάνοντας δηλώσεις όλοι τους, όταν ξεχνούν ότι πρέπει να «κάνουν αντιπολίτευση» στον εαυτό τους.

Έτσι, έφτασαν στο σημείο να εγκαλούν τις προηγούμενες μνημονιακές «κυβερνήσεις» ότι υπήρξαν δειλές που δεν εφάρμοσαν πλήρως τα δύο προηγούμενα μνημόνια, όπως χαρακτηριστικά είπε την 1η Δεκέμβρη στον Σκάι ο υφυπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Μάρδας: «Μέχρι να έρθει αυτή κυβέρνηση που προχωράει με ασύγκριτα ταχύτερο βηματισμό, χρειάστηκαν 5 χρόνια για να εφαρμοστούν κάποια από τα μέτρα που ήταν αναγκαία» και «το τραγικό λάθος στην ιστορία είναι ότι στο πλαίσιο της δειλίας που έδειξαν οι προηγούμενοι, τρέναρε η εφαρμογή των μέτρων, με αποτέλεσμα να χαθεί η δυναμική».