Χριστιανοί και Δικτατορία

Το βιβλιοπωλείο manifesto διοργάνωσε μια συζήτηση (2014)

με θέμα: Χριστιανοί και Δικτατορία. Εισηγήθηκαν ο Μανόλης Μηλιαράκης Manolis Miliarakis Πρόεδρος του πολιτικού κινήματος της "Χριστιανικής  Δημοκρατίας"  και ο Ανδρέας Αργυρόπουλος Andreas Argyropoulos, Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων.

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης

"Η Θεολογία της Απελευθέρωσης και τα Κινήματα της Λατινικής Αμερικής" Κώστας Αθανασίου   

"Χριστιανοί-Δικτατορία-Εθνική Αντίσταση" Ανδρέας Αργυρόπουλος 

 "Οι Χριστιανοί στη σημερινή Ελλάδα:  Πολιτικές προκλήσεις και διλήμματα"  Βασίλης Ξυδιάς

 "Η Θεολογία της Απελευθέρωσης ως μια Θεολογία της Πράξης", Άγγελος Γουνόπουλος 

Τετάρτη 26 Mαρτίου 2014, Πολυχώρος της Ανοιχτής Πόλης

διοργάνωση: ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων.

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/wjPoYpRn-n8?si=fp8ZQcWfDPXSYO2G

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Γιώργος Κρανιδιώτης:Ο χριστιανός δεν μπορεί να είναι πολιτικά αδιάφορος ή ουδέτερος.

Για το βιβλίο του Ανδρέα Αργυρόπουλου Χριστιανισμός και πολιτική

Ο χριστιανός δεν μπορεί να είναι πολιτικά αδιάφορος ή ουδέτερος

Για το βιβλίο του Ανδρέα Αργυρόπουλου Χριστιανισμός και πολιτική, Αρμός, Αθήνα, 2023, σ. 196.

Γιώργος Κρανιδιώτης

Το κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας»

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του, ο Ανδρέας Αργυρόπουλος αναφέρεται στο κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» (ΧΔ), το οποίον ιδρύθηκε από τον αείμνηστο Νίκο Ψαρουδάκη (1917-2006) το 1953. Εν αντιθέσει προς τα «χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης», τα οποία ήταν δεξιά (φιλελεύθερα ή συντηρητικά), η ιδεολογία της ΧΔ ήταν αριστερή. Ο «χριστιανικός κοινωνισμός» (σοσιαλισμός) της αντετίθετο και στον καπιταλισμό και στον «υπαρκτό» σοσιαλισμό, σύμφωνα δε με τον εισηγητή του, «επιζητεί τη μελέτη και τη λύσι των κοινωνικών προβλημάτων με το φως του Χριστιανισμού, και τη δημιουργία μιας νέας Πολιτείας -της Χριστιανικής Πολιτείας- και ενός νέου τρόπου της κοινωνικής ζωής, ενός νέου κοινωνικού συστήματος -του Χριστιανικού Κοινωνικού συστήματος. Το νέο αυτό κοινωνικό σύστημα θα είναι σύστημα ελευθερίας, δικαιοσύνης και αδελφότητας, απαλλαγμένο ολότελα από κάθε εκμετάλλευσι ανθρώπου από άνθρωπο, από κάθε αδικία, αθλιότητα, φτώχεια, αμάθεια, μίσος και δουλεία».[1]

Η αντιδικτατορική και μεταδικτατορική δράση του Ψαρουδάκη και της ΧΔ υπήρξε πλούσια και αναγνωρίστηκε απ’ όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα, η δε σημασία της ήταν τεράστια, ανεξαρτήτως της εκάστοτε εκλογικής επίδοσης του κόμματος. Και τούτο διότι, κατά τη διάρκεια της Επταετίας, το μεγαλύτερο μέρος της Εκκλησίας (χριστιανών και λαϊκών) είχε συμμαχήσει ή συμβιβαστεί με τη χούντα, γεγονός που επέφερε την απαξίωση της Εκκλησίας στα μάτια του λαού. Η αντίσταση λοιπόν της ΧΔ, και ειδικά του Ψαρουδάκη, ευτυχώς απέτρεψε την πλήρη ταύτιση, στη λαϊκή συνείδηση, της Εκκλησίας με το καθεστώς των Συνταγματαρχών

Χριστιανική πολιτική παρέμβαση

Ακολούθως, ο κ. Αργυρόπουλος εξετάζει το θέμα της χριστιανικής πολιτικής παρέμβασης. Και εκκινεί από μια θεμελιώδη διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος, ακολουθώντας τον Αριστοτέλη, δέχεται πως ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό και «συναγελαστικό». Άλλως ειπείν, οι άνθρωποι εμφορούνται από μια φυσική κοινωνικότητα και η συνομάδωσή τους δεν είναι απλώς και μόνον απόρροια υλικών αναγκαιοτήτων. Η θέση αυτή θυμίζει τη θεωρία του αναρχικού Κροπότκιν περί αλληλοβοήθειας: οι άνθρωποι (και εν γένει τα ζώα) συναγελάζονται, όχι μόνο για καθαρά υλικούς λόγους, αλλά και για να απολαύσουν τα παιχνίδια και τις άλλες χαρές της κοινωνικής ζωής.[2]

Ο Χριστιανός Δεν Μπορεί Να Είναι Πολιτικά Αδιάφορος Ή Ουδέτερος

Για το βιβλίο του Ανδρέα Αργυρόπουλου Χριστιανισμός και πολιτική, Αρμός, Αθήνα, 2023

Γιώργος Κρανιδιώτης

Το κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας»

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του, ο Ανδρέας Αργυρόπουλος αναφέρεται στο κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» (ΧΔ), το οποίον ιδρύθηκε από τον αείμνηστο Νίκο Ψαρουδάκη (1917-2006) το 1953. Εν αντιθέσει προς τα «χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης», τα οποία ήταν δεξιά (φιλελεύθερα ή συντηρητικά), η ιδεολογία της ΧΔ ήταν αριστερή. Ο «χριστιανικός κοινωνισμός» (σοσιαλισμός) της αντετίθετο και στον καπιταλισμό και στον «υπαρκτό» σοσιαλισμό, σύμφωνα δε με τον εισηγητή του, «επιζητεί τη μελέτη και τη λύσι των κοινωνικών προβλημάτων με το φως του Χριστιανισμού, και τη δημιουργία μιας νέας Πολιτείας -της Χριστιανικής Πολιτείας- και ενός νέου τρόπου της κοινωνικής ζωής, ενός νέου κοινωνικού συστήματος -του Χριστιανικού Κοινωνικού συστήματος. Το νέο αυτό κοινωνικό σύστημα θα είναι σύστημα ελευθερίας, δικαιοσύνης και αδελφότητας, απαλλαγμένο ολότελα από κάθε εκμετάλλευσι ανθρώπου από άνθρωπο, από κάθε αδικία, αθλιότητα, φτώχεια, αμάθεια, μίσος και δουλεία».1

Η αντιδικτατορική και μεταδικτατορική δράση του Ψαρουδάκη και της ΧΔ υπήρξε πλούσια και αναγνωρίστηκε απ’ όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα, η δε σημασία της ήταν τεράστια, ανεξαρτήτως της εκάστοτε εκλογικής επίδοσης του κόμματος. Και τούτο διότι, κατά τη διάρκεια της Επταετίας, το μεγαλύτερο μέρος της Εκκλησίας (χριστιανών και λαϊκών) είχε συμμαχήσει ή συμβιβαστεί με τη χούντα, γεγονός που επέφερε την απαξίωση της Εκκλησίας στα μάτια του λαού. Η αντίσταση λοιπόν της ΧΔ, και ειδικά του Ψαρουδάκη, ευτυχώς απέτρεψε την πλήρη ταύτιση, στη λαϊκή συνείδηση, της Εκκλησίας με το καθεστώς των Συνταγματαρχών.

Χριστιανική πολιτική παρέμβαση

Ακολούθως, ο κ. Αργυρόπουλος εξετάζει το θέμα της χριστιανικής πολιτικής παρέμβασης. Και εκκινεί από μια θεμελιώδη διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος, ακολουθώντας τον Αριστοτέλη, δέχεται πως ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό και «συναγελαστικό». Άλλως ειπείν, οι άνθρωποι εμφορούνται από μια φυσική κοινωνικότητα και η συνομάδωσή τους δεν είναι απλώς και μόνον απόρροια υλικών αναγκαιοτήτων.

Τρεις Ιεράρχες: Θεολογική και επιστημονική συγκρότηση, ανοικτό πνεύμα, ριζοσπαστική κοινωνική παρουσία

του Ανδρέα Αργυρόπουλου*

Γ

ια πολλές δεκαετίες η γιορτή των Τριών Ιεραρχών στα σχολεία και όχι μόνο, προσφερόταν για την αναπαραγωγή θεολογιών στερεοτύπων και παράθεση ηθικοπλαστικών προτροπών προς τους νέους. Αποτελεί ευτύχημα ότι τα τελευταία χρόνια μεγάλος αριθμός θεολόγων αλλά και κληρικών όλων των βαθμίδων προβάλλει το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Πατέρων της Εκκλησίας, μήνυμα που έρχεται να μας θυμίσει τη χριστιανική αυθεντικότητα, και να δώσει κατευθύνσεις, που γεμίζουν ελπίδα και απελευθερώνουν.

Οι Τρεις Ιεράρχες χαρακτηρίζονταν για τη θεολογική αλλά και την ευρύτερη επιστημονική τους συγκρότηση, τη ριζοσπαστική κοινωνική τους παρουσία, την ανοικτότητα του πνεύματος και την κριτική στάση τους απέναντι στο θρησκευτικό και πολιτικό κατεστημένο της εποχής τους, θύματα του οποίου υπήρξαν.

Οι Τρεις Πατέρες της Εκκλησίας μας τάραξαν τα νερά της εποχής τους και άφησαν παρακαταθήκες με αιώνια αξία. Παγκοσμίως δεν είναι λίγοι οι ερευνητές από το χώρο της Ιατρικής, της Κοινωνιολογίας, των Πολιτικών Επιστημών, της Παιδαγωγικής, της Φιλοσοφίας, της Θεολογίας και της Ψυχολογίας που μελέτησαν το έργο των Πατέρων της Εκκλησίας τονίζοντας την αξία του. Στη Γερμανία για παράδειγμα μεγάλοι κοινωνιολόγοι του προηγούμενου αιώνα αλλά και σύγχρονοι στοχαστές όπως ο Έριχ Φρόμ, αναφέρονται με θαυμασμό στις κοινωνικές απόψεις των Πατέρων της Εκκλησίας μας. 

ΛΙΓΑ ΜΟΛΙΣ ΧΡΟΝΙΑ μετά το θάνατό των Τριών Ιεραρχών τα κείμενά τους μεταφράζονται στα Λατινικά, στα Κοπτικά ,στα Αραβικά, Αρμενικά, στα Συριακά και με την πάροδο του χρόνου σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι τα έργα του Μεγάλου Βασιλείου άρχισαν να διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων το 16ο αιώνα, το δε πόνημά του: «Προς τους νέους…» απέκτησε τόσους θαυμαστές στη Δύση, που εντός 50 ετών (1449-1500) γνώρισε 20 εκδόσεις.

Τα Άπαντά του έχουν εκδοθεί στην Αγγλία το 1610 και στη Γερμανία το 1776. Δεν πρέπει να παραλείψουμε και τις εκατοντάδες εκδόσεις μεμονωμένων έργων τους σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Μεταξύ αυτών η έκδοση της ποιητικής συλλογής του Αγίου Γρηγορίου στη Βενετία το 1054. Είναι ευτύχημα ότι τα τελευταία χρόνια και στην πατρίδα μας έχει αρχίσει μια προσπάθεια ανακάλυψης του έργου των Τριών Ιεραρχών και στο θεολογικό χώρο, αλλά και πέρα απ’ αυτόν, πράγμα πολύ ελπιδοφόρο.

Α.Αργυρόπουλος(Θεολόγος, συγγραφέας)-Οι Τρεις Ιεράρχες μιλούσαν για μια κοινωνία ισότητας…

Από: Γιώργος Γκόντζος 

(ggontzos@yahoo.gr)—- 

“Μιλούσαν ξεκάθαρα οι Τρεις Ιεράρχες για μια κοινωνία ισότητας,για μια κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ,για μια κοινωνία που ο καθένας θα αμείβεται σύμφωνα με τις ανάγκες του..”. Με αυτά τα λόγια ο Ανδρέας Αργυρόπουλος,συγγραφέας,θεολόγος, αναφέρθηκε αρχικά στους Τρεις Ιεράρχες, σε συνέντευξή του(Ηχητικό ΕΔΩ) στην εκπομπή “ό,τι πεις εσύ” (Γιώργος Γκόντζος),στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.Στην συνέχεια εστίασε την αναφορά του σε τρία στοιχεία που χαρακτηρίζουν την συνολική παρουσία τους: “Τις απόψεις για ένα σύστημα ισότητας στην κοινωνία,τις πρωτοβουλίες και τις θέσεις τους για την δημόσια υγεία,και την προσωπική στάση απέναντι σ’αυτούς που περνούσαν δύσκολα…”.

Σε άλλο σημείο τόνισε πως “σε γενικές γραμμές η στάση των Τριών Ιεραρχών απέναντι και στην Ελληνική Παιδεία και ευρύτερα στις επιστήμες,ήταν ανοικτή” ,και υπογράμμισε πως έθεσαν “σε σωστή βάση την σχέση επιστήμης και πίστης”.

Για το θέμα του εορτασμού της ημέρας των Τριών Ιεραρχών, σημείωσε: “Η μέση λύση ,η ουσία των πραγμάτων είναι: Την μέρα ούτε πρέπει να έχουμε αργία,η αργία πολλές φορές δεν δίνει αυτό που πρέπει να δώσει ,αλλά δεν πρέπει να είναι και μέρα εργασίας.Πρέπει να είναι μια γιορτή και η γιορτή αυτή που θα γίνει στα σχολεία να είναι γιορτή μελέτης και πληροφόρησης του έργου των Τριών Ιεραρχών,την οποία θα αναλαμβάνει ο σύλλογος διδασκόντων μαζί με τον θεολόγο βέβαια…Μπορεί βέβαια και ένας άλλος συνάδελφος ,ένας φιλόλογος, ένας μαθηματικός , να έχει περισσότερες γνώσεις, να είναι καλύτερος σε ένα τομέα για την ζωή και την δράση των Τριών Ιεραρχών, και να μιλήσει,αυτά μπορεί δημοκρατικά να τα αποφασίσει ο σύλλογος διδασκόντων .Δηλαδή να γίνεται μια γιορτή και μετά τα παιδιά να φεύγουν ,πως γίνεται με το Πολυτεχνείο, έτσι να γίνεται και με την γιορτή των Τριών Ιεραρχών.”

Ο Α.Αργυρόπουλος τέλος έθεσε και μια άλλη διάσταση που αφορά τους Τρεις Ιεράρχες:

“Στενοχωριέμαι για μερικούς που ανήκουν σε κάποιους χώρους και έχουν μείνει 50 και 100 χρόνια πίσω.Όταν οι μεγάλοι κοινωνιολόγοι από τις αρχές του 20ου αιώνα , άνθρωποι που δεν ανήκουν ούτε στους χώρους της εκκλησίας , ούτε του Χριστιανισμού εξυμνούν τους Τρεις Ιεράρχες για τις κοινωνικές τους θέσεις, δεν μπορεί να έρχεται ο ‘Έλληνας “προοδευτικός”, γιατί ο αγράμματος δεν μπορεί να είναι προοδευτικός, και να θέτει θέμα συντηρητικότητας των Τριών Ιεραρχών ….Όταν η ίδια η Ρόζα Λούξεμπουργκ καθόταν και έγραφε για τους Τρεις Ιεράρχες,όταν ο Κάουτσκι έγραφε για τους Τρεις Ιεράρχες, δηλαδή σε όλον τον πλανήτη εξυμνούν τους Τρεις Ιεράρχες και στην χώρα που υποτίθεται τους γιορτάζουμε,έχουμε άγνοια του έργου τους.  Ο Έριχ Φρομ, ας πούμε, γράφει για το κοινωνικό έργο των Τριών Ιεραρχών, το λέμε ποτέ στις ομιλίες; Δεν τα λέμε και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του γιατί δεν τα λέμε…Γιατί κάποιους δεν βολεύει να τ’ ακούνε και κάποιοι άλλοι τους αρέσει να μένουν στα στερεότυπά τους”

Η αγράμματη αριστερά ...ο καλύτερος σπόνσορας της Δεξιάς

Η αγράμματη αριστερά ...ο καλύτερος σπόνσορας της Δεξιάς

Του Ανδρέα Αργυρόπουλου

Διάβασα την ανακοίνωση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ για τους Τρεις Ιεράρχες .Όχι ότι δε λένε και αλήθειες αλλά αγνοούν την αλήθεια.Γιατί ρε λεβέντες η γιορτή των Τριών Ιεραρχών να είναι "ΚΑΤΉΧΗΣΗ";;;Τους Τρεις Ιεράρχες τους κόβετε για "κατηχητόπουλα";;;Έζησαν μέσα στους διωγμούς και πέθαναν κυνηγημένοι από το θρησκευτικό και κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο....αν είχατε διαβάσει τα κείμενά τους παίζει να κάνατε και διαδήλωση για να διδάσκονται υποχρεωτικά.Τιμήθηκαν διαχρονικά από επιστήμονες όλων των κλάδων(κοινωνιολόγους ,παιδαγωγούς,ιατρούς κ.λπ.) αφού δεν ήταν απλά"θεολόγοι". Λυπάμαι για τη στάση σας και για ένα ακόμη λόγο...στη γενιά μου η νεολαία της τότε ανανεωτικής αριστεράς αποτελούνταν στην πλειονότητά της από τους πιο ανοιχτόμυαλους ανθρώπους ,από τους πλέον διαβασμένους...θα μου επιτρέψετε και ένα τελευταίο:κανένας "ρηγάς" της γενιάς μου δεν έσκιζε ,ούτε εξαφάνιζε αφίσες που δε γούσταρε...ο συγκεκριμένος χώρος δίδαξε δημοκρατία πολλές φορές...με πολλή αγάπη σας προτρέπω να διαβάσετε τουλάχιστον κάποια από τα έργα των Τριών Ιεραρχών....μπορείτε να ξεκινήσετε με το παρακάτω που προς τιμήν της η ΑΥΓΗ μοίρασε προ ετών....

 

 ΔΙΑΒΆΣΤΕ...ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΤΕ:

Η αγράμματη αριστερά
είναι ο καλύτερος σπόνσορας της Δεξιάς

 

 

Ο καλός δάσκαλος κατά το Χρυσόστομο

Ο καλός δάσκαλος κατά το Χρυσόστομο εμπνέει, προσελκύει και πείθει. Δεν είναι εγωιστής ούτε αλαζόνας, δε διακρίνεται για το εξουσιαστικό του ύφος, έχει πνεύμα μαθητείας, δεν περιαυτολογεί. Είναι ταπεινός έχοντας συναίσθηση των ατελειών και αδυναμιών του. Γνωρίζει καλά «ότι η επιείκεια είναι πιο δυνατή από τη βία» .

Ο παιδαγωγός πρέπει να επιδεικνύει δημοκρατικό πνεύμα και να σέβεται τη γνώμη των μαθητών του . Απέναντι τους να είναι απλός, ειλικρινής, απονήρευτος, άδολος. Να αποφεύγει την ειρωνεία και την υποκρισία. Οι δάσκαλοι κατά τον Άγιο Πατέρα δεν πρέπει να είναι φορτικοί και πιεστικοί αλλά φιλόστοργοι . Οφείλουν να υπερβάλλουν σε φιλοστοργία τους φυσικούς πατέρες. «Ο λόγος (του δασκάλου)», λέει ο Χρυσόστομος πρέπει να είναι «λόγος ανθρώπου που διδάσκει μάλλον παρά ελέγχει, που παιδαγωγεί παρά τιμωρεί, που βάζει τάξη παρά που διαπομπεύει, που διορθώνει παρά που επεμβαίνει στη ζωή του άλλου (του μαθητή)».

Τα βασικά στοιχεία της αληθινής παιδείας για τους Τρεις Ιεράρχες είναι: η αγάπη, η ελευθερία και ο σεβασμός του ανθρώπινου προσώπου. Και οι τρεις τονίζουν πως η σχέση παιδαγωγού μαθητή είναι μια σχέση ελευθερίας και δημιουργίας. Ο διάλογος είναι το καλύτερο μέσο για να επιτευχθεί ο σκοπός της αγωγής. Η εξουσιαστικότητα και ο δογματισμός όχι μόνο δείχνουν έλλειψη αγάπης,αλλά και δε φέρνουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο εκπαιδευτικός οφείλει πρώτιστα να σέβεται το δώρο της ελευθερίας που χάρισε ο δημιουργός στα παιδιά και 

να μη φυλακίζει τις ανησυχίες τους, αλλά να ανοίγει δρόμους.

Ανδρέα Χ.Αργυρόπουλου,Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών,Αθήνα 2009

ΑΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟ ΘΕΟ ,ΤΟΝ ΑΡΝΕΙΣΑΙ (Από το βιβλίο "Οι Νέοι ,ο Θεός και άλλες Rock n Roll ιστορίες"

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ το νέο βιβλίο τουΑνδρέα Αργυρόπουλου, «Ο Θεός, οι Νέοι και άλλεςRock ‘n Roll ιστορίες», από το οποίο δημοσιεύουμε μικρό απόσπασμα.

"....Ο Θεός του φόβου που προβάλλεται από συγκεκριμένους θεολογικούς κύκλους, δεν έχει τίποτα κοινό με το δικό μας Θεό της αγάπης. Η πίστη σε ένα τέτοιο Θεό δεν είναι παρά η άρνηση Του. Σε όλες τις κοινωνίες από τις πρωτόγονες μέχρι τις σύγχρονες η ταύτιση της θρησκείας με το φόβο οδήγησε στην απομάκρυνση του ανθρώπου από το «ιερό». Ο Ελιάντε τονίζει ότι στις αρχαίες θρησκείες ο φόβος των ανθρώπων για το «ιερό» είναι υπαρκτός και είναι και η αιτία του αθεϊσμού. Η θεολογία των αφορισμών ,των απαγορεύσεων , των εντολών ,των αποκλεισμών που επιλέχθηκε από τους χριστιανούς της Δύσης αλλά υιοθετήθηκε και από τους Ορθόδοξους οδήγησε σε τραγικά αδιέξοδα . Ο Κικέρων έγραφε ότι «δε μπορούμε να αγαπήσουμε ούτε εκείνους που φοβόμαστε ,ούτε εκείνους που μας φοβούνται». Ο άνθρωπος λοιπόν ,όταν φοβάται το Θεό δεν μπορεί να τον αγαπήσει , να φτάσει στο σκοπό του που είναι το «καθ’ ομοίωση » , να γίνει και αυτός «θεός».

Υπάρχει μια τραγική έκφραση που χρησιμοποιούν πολλοί γονείς θρησκευόμενοι και όχι μόνο, για την ανατροφή των παιδιών τους: «Ο φόβος φυλάει τα έρημα». Ποτέ δε μας είπαν οι fun αυτής της ατάκας που κατέληξαν οι νέοι και οι νέες που μεγάλωσαν με φοβίες και ενοχές. Πόσα από τα παιδιά που έζησαν την πίστη σαν ένα σύνολο απαγορευτικών διατάξεων μεγαλώνοντας έμειναν στο χώρο της Εκκλησίας; Οι νέοι δεν τρώνε χόρτο. Τα «μην» ,τα «όχι» ,τα «πρέπει» δεν τους λένε τίποτα .Ο νέος διψάει για αλήθεια ,για αυθεντικότητα . Η καθοδήγηση κάθε είδους (πολιτική, θρησκευτική ,ιδεολογική) δεν τους λέει τίποτα. Δεν έχουν ανάγκη από έτοιμες πνευματικές συνταγές και κανόνες «ηθικής» συμπεριφοράς. Οι φθηνοί προπαγανδιστές δεν τους αγγίζουν. Οι νέοι και οι νέες αγωνιούν ,αμφισβητούν, αμφιβάλλουν. Είναι απόλυτοι ,διψάνε για ΖΩΗ και καλά κάνουν, διαφορετικά θα ήταν ήδη πνευματικά νεκροί.Διψάνε για ένα Θεό που δεν είναι απόμακρος αλλά είναι ένας από μας ,που σαρκώθηκε για να βρεθεί κοντά μας .Η πίστη σ’ Αυτόν δεν είναι δήλωση υποταγής σε μια ανώτερη εξουσία ,σε μια αυθεντία που ακολουθώ τυφλά , αλλά μια σχέση ανεπιφύλακτης εμπιστοσύνης και αγάπης , μιας αγάπης που δε γνωρίζει όρια. Το ξεπέρασμα αυτών των ορίων έχουμε να προτείνουμε στους νέους όχι το φόβο. Χαρακτηριστικό το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου, 

Νεφέλη

Δεν είναι η νεφέλη που σήμερα

πέντε του Μάη, έξι το απόγευμα

χρύσωσε τον ορίζοντα.

η αγάπη μου είναι

που ξεπέρασε τα όρια

της καρδιάς μου και τύλιξε

όλο τον κόσμο

σαν διάφανο στέφανο.....

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΙΕΡΟ" ΚΑΣΤΑΝΟ - (ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ)(ΣΚΑΪ 18.7.2017)

Η σφαγή στο Δίστομο,ο ρόλος των ιερέων,η εξαίρεση και το μεγαλείο της ψυχής των ηττημένων.

Πέρασαν πάνω από 70 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου.  218 κάτοικοι του χωριού έχασαν τη ζωή τους. Δεν είναι ο αριθμός των νεκρών που σοκάρει αλλά η αγριότητα των σφαγέων. Πέρα όμως από αυτή, το Δίστομο έχει να μας διδάξει πολλά. Το ερώτημα είναι ποιος τα ακούει;;;

Η διαστροφή των ανθρωποειδών του ναζισμού.

Στο Δίστομο οι Γερμανοί στρατιώτες ξεπέρασαν κάθε όριο. Αναφέρουμε ενδεικτικά κάποιες μαρτυρίες που συναντάμε στα κείμενα του λογοτέχνη Τάκη Λάππα:

Μια έγκυο, τη Διαμάντω Ζάκκα, και τον άντρα της, τους σκοτώνουν σπίτι τους με αυτόματο. Ανοίγουν με λόγχη την κοιλιά τη Διαμάντως, βγάζουν το έμβρυο, το ποδοπατάνε και το λιώνουν…

Τον μικρό Στάθη Σταθά, έξι χρόνων, τον βρίσκουν μόνο του στο σπίτι. Τον βασανίζουν άγρια. Με μαχαίρι κόβουν τις σάρκες του στα μπούτια και τον αφήνουν να πεθάνει στραγγίζοντας από αίμα… Στα παιδιά του Σταθά, την Ελένη πέντε χρόνων και τον Γιάννη τριών, τους κόβουν με μαχαίρι το λαιμό, ενώ το τριμηνήτικο βρέφος το λογχίζουν πολλές φορές και το αφήνουν στην κούνια του…

Στο σπίτι του παπά Σωτήρη, όπου μάζεψαν καμιά 15ριά, τους γάζωσαν μαζικά. Η παπαδιά εξιστορεί: «Εγώ τη στιγμή που μας βάλανε στο τουφεκίδι βύζαινα το κοριτσάκι μου, ενός χρόνου. Μου ρίξανε τρεις σφαίρες. Η μια μου χάλασε το ζερβί χέρι, η άλλη με πήρε ξώπετσα κάτω από τ’ αυτί. Η Τρίτη χτύπησε τη Μαργαρίτα μου. Της άνοιξε το κεφάλι κι όπως την κράταγα στην αγκαλιά μου τα μυαλά της πεταχτήκανε στα μούτρα μου»… 

Η φωτεινή εξαίρεση

Ένας γερμανός με αυτόματο ανεβαίνει τις σκάλες σπιτιού, βλέπει έντρομους καμιά 15ριά ανθρώπους να περιμένουν το τέλος. Τους γνέφει να σωπάσουν, λέει τη λέξη «καπούτ» και πυροβολεί πάνω από τα κεφάλια τους. Τους φάνηκε δακρυσμένος. Βγαίνει χτυπώντας δυνατά την πόρτα, κατεβαίνοντας σκοτώνει ένα σκυλί, για ξεκάρφωνα, και λέει σε μια ομάδα που ερχόταν, δείχνοντας το σπίτι, κάτι που φάνηκε ότι περιείχε τη λέξη «καπούτ». Η ομάδα έφυγε, οι χωριανοί γλύτωσαν… 

Απόλυτα προσωπικό ρίσκο, όχι ανώδυνος αντιναζισμός του καναπέ ή του facebook ,όπως ο δικός μας…

Ο Rory Gallagher,ο Νέλλας και η "θεολογική" κλεισούρα.

στο Θανάση 

Σαν σήμερα πριν πριν 32 χρόνια πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα ένα μεγάλο μουσικό γεγονός: η συναυλία του μεγάλου Ιρλανδού συνθέτη και κιθαρίστα Rory Gallagher.Περισσότεροι από 40.000 θεατές βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Από πολλούς θεωρήθηκε το καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς.Περιττό να πω ότι μαζί με τους φίλους μου φροντίσαμε να προμηθευτούμε τα εισιτήρια την πρώτη κιόλας μέρα της κυκλοφορίας.Το διάστημα εκείνο, δευτεροετής φοιτητής, εργαζόμουν στο γνωστό βιβλιοπωλείο-στέκι, ΜΗΝΥΜΑ, στη Σόλωνος.Κάποια στιγμή,βλέπω να μπαίνει φουριόζος, όπως ήταν πάντα, ο Παναγιώτης ο Νέλλας. Ο Νέλλας εκτός από θεολόγος με τα όλα του,(σε αυτόν χρωστάμε την ύπαρξη του περιοδικού ΣΥΝΑΞΗ) ήταν και Δάσκαλος.Ήξερε να επικοινωνεί με τους νέους.Μίλαγε τη γλώσσα τους.Δεν είχε ανασφάλειες ,ούτε φοβίες.Δεν ήξερε από κλεισούρα.Βούταγε στα βαθιά.Ήταν μέσα σε όλα. Γνωρίζοντας την τρέλα που κουβάλαγα με λέει:"Αντρέα,θα πάμε στη συναυλία; θέλω να μου βρεις εισιτήριο ;Περνάω αύριο να το πάρω".Τα έχασα.Είχα συνηθίσει σε κάτι θεολόγους που φοβόταν τη σκιά τους.Το εισιτήριο το πήρα,ο Νέλλας δεν μπόρεσε να έλθει στη συναυλία γιατί κάποια δυσκολία παρουσιάστηκε τελευταία στιγμή.Το εισιτήριο μου έμεινε, να μου θυμίζει ότι ο θεολόγος οφείλει να είναι μέσα σε όλα, να βουτάει στα βαθιά, να είναι πρόσωπο που διαλέγεται με όλους και για όλα,να χωράει παντού αλλά και πουθενά...

Ανδρέας Αργυρόπουλος

Χριστιανική ριζοσπαστικότητα και Αριστερά

Του Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου*

«Εμείς βλέπουμε ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματός μας και η συμβολή του Κλήρου που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη»

Άρης Βελουχιώτης

«Η δική μας επανάσταση σφύζει από χριστιανικά ιδεώδη… η Επανάσταση και ο Χριστιανισμός δεν είναι δύο πράγματα αντίθετα»

Ντανιέλ Ορτέγκα 

Ποιος θα περίμενε μια καρναβαλική εκδήλωση να επαναφέρει τον προβληματισμό για τη σχέση της Αριστεράς με τη θρησκεία; Κείμενα, σχόλια, παρεμβάσεις δημοσιεύθηκαν στο Διαδίκτυο, άλλοτε συνεισφέροντας σε έναν ουσιαστικό διάλογο και άλλοτε προκαλώντας θλίψη, αφού επιβεβαίωναν για ακόμη μια φορά ότι η πατρίδα μας είναι ο τόπος των «παράλληλων μονολόγων». Εντύπωση μας προκάλεσε ο δογματισμός ορισμένων αριστερών, υπερασπιστών «της μαχόμενης αθεΐας και του αντικληρικαλισμού», η επιθετικότητά τους σε ό,τι θυμίζει «θρησκεία». Πιστεύαμε ότι οι εποχές των γενικεύσεων, του «άσπρου-μαύρου», των διαχωριστικών γραμμών και της «ιδεολογικής καθαρότητας» είχαν παρέλθει προ πολλού. 

Την κριτική τους στα ιστορικά λάθη του Χριστιανισμού την κατανοώ και προσυπογράφω. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπήρξαν εποχές που ο Χριστιανισμός έπαψε να είναι η θρησκεία του Σταυρού και των Σταυρωμένων και ταυτίστηκε με τους Σταυρωτές (Ν. Μπερδιάεφ).