Ερμαφρόδιτες πεταλούδες στα σχολεία & η πονηρία του «Ι» στο ΛΟΑΤΚΙ+

του Δημήτρη Μπούσμπουρα από την Ρήξη φ. 175

Το «Πολύχρωμο Σχολείο» είναι μια οργάνωση που επιδιώκει την «Συμπεριληπτική Ολοκληρωμένη Σεξουαλική Εκπαίδευση» στα σχολεία και ειδικότερα «μια συμπεριληπτική εκπαίδευση σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας», για «την προάσπιση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών των οποίων τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ή/και η συμπεριφορά δεν εναρμονίζονται με τα έμφυλα στερεότυπα, με αποτέλεσμα να υφίστανται ομοφοβικό σχολικό εκφοβισμό και κοινωνικό αποκλεισμό».
Καθώς το καλοκαίρι του 2021 η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση εντάχθηκε ως θεματική στο μάθημα «Εργαστήρια Δεξιοτήτων», το «Πολύχρωμο Σχολείο» πέτυχε την υιοθέτηση από το υπουργείο Παιδείας του εκπαιδευτικού πακέτου: «Προχωρώντας Μπροστά – Ευαισθητοποίηση μαθητριών/μαθητών σε ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου, έκφρασης φύλου και χαρακτηριστικών φύλου», που απευθύνεται σε μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το εκπαιδευτικό υλικό «Προχωρώντας Μπροστά» περιλαμβάνει 39 δραστηριότητες, 8 οδηγούς και 17 αρχεία υποστηρικτικού υλικού.
Το βιολογικό φύλο, το γνωστό αρσενικό – θηλυκό, αμφισβητείται. Δίπλα στο βιολογικό φύλο προστίθεται η έκφραση φύλου και ο ερωτικός προσανατολισμός, που περιλαμβάνει τις Λεσβίες, τους άνδρες Ομοφυλόφιλους (gay), τους Αμφιφυλόφυλους (bisexual) και τέλος – τι μπανάλ – τα ετεροφυλόφυλα άτομα (Cisgender). Έτσι, αφήνουμε στην άκρη το βιολογικό φύλο και πάμε στο κοινωνικό φύλο, τα στερεότυπα και τέλος στην ταυτότητα φύλου που είναι αυτοπροσδιορισμός – προσωπική επιλογή. Όταν η έκφραση φύλου είναι έντονα διαφορετική από το βιολογικό φύλο και το άτομο αυτό βρίσκεται σε στάδιο μετάβασης ή έχει κάνει επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου, τότε μιλάμε για διεμφυλικό (Τrans) άτομο.

Για τη «Βίβλο των ΛΟΑΤΚΙ+»

Του Δημήτρη Γ. Μπούσμπουρα από την εφημερίδα Ρήξη Νοεμβρίου, φ. 173

Συλλογικός τόμος, Συμπερίληψη και ανθεκτικότητα, GUTENBERG, 2020

Εκδόθηκε το προηγούμενο έτος, αλλά παρουσιάστηκε φέτος, λόγω της επιδημίας, η Βίβλος των ΛΟΑΤΚΙ+1. Πρόκειται για μία σειρά άρθρων -κυρίως πανεπιστημιακών και ψυχολόγων- με τίτλο: «ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ. Βασικές αρχές ψυχοκοινωνικής στήριξης σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας, έκφρασης και χαρακτηριστικών φύλου».

Στην πραγματικότητα, είναι το πρώτο δομημένο βιβλίο για το θέμα της αποδοχής από την κοινωνία της διαφορετικότητας στον σεξουαλικό προσανατολισμό. Η λέξη του τίτλου, «συμπερίληψη», η οποία ακούγεται όλο και πιο πολύ τελευταία, αναφέρεται στην αντιμετώπιση των διακρίσεων, ενώ η «ανθεκτικότητα» στην αντιμετώπιση του «μειονοτικού στρες».

Οι συντονίστριες της έκδοσης είναι μάχιμες στον χώρο με την οργάνωση «Orlando LGBTQ+», η οποία απαρτίζεται κυρίως από ψυχολόγους και έχει ως στόχο την αντιμετώπιση των προκαταλήψεων, των διακρίσεων και της βίας που επηρεάζουν την υγεία και την ευζωία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Απευθύνεται σε φοιτητές ελληνικών ΑΕΙ, τμημάτων Ψυχολογίας και Κοινωνικής Εργασίας που παρακολουθούν το αντίστοιχο μάθημα στο προπτυχιακό τους πρόγραμμα, αλλά και σε επαγγελματίες ψυχοκοινωνικής στήριξης (ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχοθεραπευτές, ψυχαναλυτές, ψυχιάτρους, συμβούλους κ.λπ.), που νιώθουν την ανάγκη να επιμορφωθούν σε ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας, έκφρασης και χαρακτηριστικών φύλου, για να προσφέρουν συμπεριληπτικές υπηρεσίες.

Κάποτε υπήρχε Κοινοτισμός στην Ελλάδα: Καραβίδας και Χάρντιν

 

Με αφορμή μια φωτογραφία από την Αρκαδία

του Δημήτρη Μπουσμπουρα από το Κουτσομύλι

Καθώς είμαστε υποχρεωμένοι να «μένουμε σπίτι» λόγω κορονοϊού και πολλοί βρίσκουν την ευκαιρία να δουν τους παλιούς φακέλους, ο παλιός φίλος Μίμης Νταλιάνης μου έστειλε αυτήν την ξεθωριασμένη φωτογραφία.

Καθισμένοι πάνω στα «Κοτρώνια», 16 χρονών, με παντελόνια καμπάνα και σανδάλια. Γιατί στα Κοτρώνια; Γιατί για μας ήταν ένα ορόσημο. Τα κοτρώνια ήταν βράχια, που όταν ήμαστε μικροί μας και τα αντικρίζαμε καθημερινά, μας φαίνονταν θεόρατα και απρόσιτα. Ξεχώριζαν σαν κορυφή σε μία έκταση που απλώνονταν σε μια ράχη δίπλα από το χωρίο και το ρέμα Ψηλαφάς, που το οριοθετούσε. Η έκταση αυτή άνηκε στην κοινότητα και χρησιμοποιούταν σαν «κοινοτική βοσκή». Μπορούσε δηλαδή να βοσκήσει κάποιος για λίγο τα ζώα.

Σήμερα, που τα ζώα της κτηνοτροφίας είναι ελάχιστα, η έκταση αυτή έχει λογγώσει, η βλάστηση δηλαδή έχει πυκνώσει και είναι σχεδόν αδιαπέραστη. Τα Κοτρώνια δεν φαίνονται πλέον μέσα από τους ψηλούς θάμνους και τα δένδρα. Ούτε να φτάσεις σχεδόν δεν μπορείς αφού τα μονοπάτια γύρω από το χωριό έχουν κλείσει, καθώς δεκαετίες τώρα δεν περνάνε ζώα.

Το ίδιο έχει συμβεί σε όλες τις παλιές λιβαδικές εκτάσεις στην άλλη πλευρά του χωριού, στις επικλινείς περιοχές πάνω από τον Τροχό, τον παραπόταμο του Λάδωνα. Και αυτές ήταν κοινοτικές βοσκές. Εκεί παλιότερα βοσκούσαν τα ζώα που συντηρούσαν οι οικογένειες. Υπήρχε μάλιστα και ένα οργανωμένο αυτοδιαχειριζόμενο σύστημα. Όλες οι οικογένειες είχαν μία ή δύο γίδες, για το κατσίκι που θα έπαιρναν το  Πάσχα και για το γάλα. Για να βόσκουν υπήρχε η εξής οργάνωση: Όλες οι γίδες του χωριού βόσκονταν μαζί υπό την επίβλεψη ενός από τους φτωχούς του χωριού, οποίος έπαιρνε μια ετήσια αμοιβή ανά ζώο. Έπαιρνε το πρωί τα ζώα και τα γύριζε το βράδυ. Αυτά βέβαια δεν τα προλάβαμε, ίσχυαν μέχρι πριν το 1960. Μετά το χωριό άρχισε να εγκαταλείπεται και τα παλιά χωράφια έγιναν βοσκοτόπια.

Εναντίον των κτηνοτροφικών πάρκων και των χωροτακτών

Του Δημήτρη Μπουσμπουρα από το Κουτσομύλι

Αφορμή για το κείμενο αυτό ήταν η μελέτη μερικών χωροταξικών σχεδίων που έδειχναν πλήρη άγνοια για τις βασικές λειτουργίες των παραγωγικών δραστηριοτήτων που ήθελαν να ρυθμίσουν.

Στις περισσότερες χώρες του κόσμου οι χωροτάκτες είναι γεωγράφοι. Έχουν μάθει δηλαδή στοιχεία γεωλογίας, οικολογίας, ανθρωπολογίας, κοινωνιολογίας και άλλα. Στην Ελλάδα όμως οι χωροτάκτες είναι στην πλειοψηφία τους πολιτικοί μηχανικοί – πολεοδόμοι. Έτσι όσο και να θέλουν να ξεφύγουν από την τετράγωνη λογική του μπετατζή, τους είναι πολύ δύσκολο και η σκέψη τους είναι σε κουτάκια όπως τα κλουβιά που χτίζουν οι συνάδελφοί τους. Είμαστε άλλωστε από τις λίγες χώρες όπου ο σχεδιασμός κτιρίων μπορεί να γίνει από πολιτικό μηχανικό και όχι από αρχιτέκτονα.

Η τετράγωνη σκέψη του χωροτάκτη οδηγεί στον απόλυτο διαχωρισμό των χρήσεων γης. Οι κατοικίες γίνονται αντιληπτές ως υπνωτήρια και οι παραγωγικές δραστηριότητες είναι η καθεμία στον δικό της χώρο.

Έτσι θα δούμε στα Χωροταξικά Σχέδια των παράκτιων δήμων την απόδοση όλης της ακτής στην δόμηση, αυτήν την κατά παρέκκλιση εκτός σχεδίου δόμηση στη γεωργική γη αν κάποιος διαθέτει 4 στρέμματα. Το όραμα του πολιτικού μηχανικού – χωροτάκτη είναι να χτιστεί όλη η ακτή και να μοιάζει σαν τις ακτές της Αττικής ή της δυτικής Θεσσαλονίκης έως την Χαλκιδική, και σε μία ζώνη επιτρέπει μόνο εξοχικές κατοικίες. Εσωτερικά της ακτής μπορούν να ρυθμιστούν οι υπόλοιπες χρήσεις γης που δεν θα ενοχλούν την εξοχική κατοικία. Αλλά τα ελαιοτριβεία π.χ. πρέπει να είναι λίγα και μακρυά από οικισμούς. Ο χωροτάκτης αντί να σκεφτεί λύσεις για το πρόβλημα των αποβλήτων ή ακόμα καλύτερα πως αυτά να χρησιμοποιηθούν αντί να ρίχνονται ανεπεξέργαστα στο δίπλα ρέμα θέλει να καταργήσει τα παλιά ελαιοτριβεία και να βάλει στην θέση τους, ει δυνατόν, μία μόνο βιομηχανική μονάδα.

Αλλά και στις ορεινές περιοχές απαιτεί την ίδια ευταξία. Καθώς η κτηνοτροφία θεωρείται μία βρωμερή δραστηριότητα και καθώς η εμπειρία του πολιτικού μηχανικού – χωροτάκτη είναι κυρίως από αστικούς χώρους, η πρόταση στην οποία καταλήγει είναι η δημιουργία Κτηνοτροφικών Πάρκων. Να κάνουμε δηλαδή κάτι σαν αυτά που γίνονται στην προηγμένη Ολλανδία, όπου κυριαρχεί η ενσταβλισμένη κτηνοτροφία. Αλλού θα πρέπει να μένει ο κτηνοτρόφος, αλλού να παράγονται τα κτηνοτροφικά φυτά, και αλλού να μένουν τα ζώα που τα καταναλώνουν.