Γ. Τσιτσιμπής: "Τα απόνερα της συμφωνίας των Πρεσπών «Μακεδονική» γλώσσα επίσημα στην Ελλάδα"

«Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο (στη χώρα) βασιλεύει…

Πριν λίγες ημέρες αναγνωρίστηκε επίσημα το «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας» στην Ελλάδα. Η αίτηση του συλλόγου, γνωστής ΜΚΟ, εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Φλώρινας στις 28 Ιουλίου 2022 και η απόφαση ανακοινώθηκε στο Δελτίο Δικαστικών Εκδόσεων στις 7 Νοεμβρίου 2022.

Μια είδηση που δεν ακούστηκε από κανένα συστημικό δελτίο  ΜΜΕ, ούτε βέβαια από κανένα από τα «μεγάλα» πολιτικά κόμματα. Ευτυχώς υπάρχει και το διαδίκτυο για να μαθαίνουμε κάποια από αυτά που μας αποκρύπτουν. Προφανώς, είναι κάτι που βολεύει πολλούς, αν όχι όλους, γι’ αυτό και η απόλυτη σιωπή, υπευθύνων και ανεχθέντων!

Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί, αφού η «περίφημη» αλλά «κακόφημη» συμφωνία, συνεπάγεται πολλά τέτοια περιστατικά που θα φανούν σε βάθος χρόνου. Είμαστε στην αρχή ακόμα.

Ανάμεσα στους «ντόπιους» της Φλώρινας και της Πέλλας («ντόπιοι» ονομάζονται κάτοικοι των περιοχών αυτών με ελληνική συνείδηση, που έχουν ως μητρική γλώσσα τα λεγόμενα «σλαβομακεδονικά», ένα γλωσσικό ιδίωμα της βουλγαρικής γλώσσας) υπάρχει μια μικρή αλλά ανθεκτική και δυναμική ομάδα, που πήρε μέρος ακόμα και σε εκλογές, και βρίσκεται σε ευθεία σύνδεση με τα συμφέροντα των Σκοπίων. Προσπαθούν να εδραιώσουν Σλαβομακεδονική συνείδηση στην περιοχή, με απώτερες αποσχιστικές τάσεις. Αυτή είναι η αλήθεια. Άλλωστε, οι πανηγυρισμοί του γειτονικού κράτους για το «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας» ήταν τόσο έντονοι, που είναι απορίας άξιο που δεν «ξύπνησαν» κανέναν από τους δικούς μας. Μέχρι και ευχαριστίες του Ζάεφ προς τον Τσίπρα και Μητσοτάκη, υπήρξαν!!!

Τι έγινε στις 25 Μαρτίου 1821 στην Αγ. Λαύρα; (ένας «εθνικός μύθος» «αποκαλύπτεται»!)

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Απολύτως τίποτα, είναι η απάντηση. Για να είμαστε ακριβείς, η περίφημη ορκωμοσία με το λάβαρο της επανάστασης έγινε στις 17 Μαρτίου.

Αυτή η «αποκάλυψη» του «εθνικού μύθου», τροφοδοτεί όσους διανοούμενους βάλθηκαν να αποκαθηλώσουν την επανάσταση από την συνείδηση του λαού. Υπάρχει, άραγε, ιστοριογραφία χωρίς να έχει διαποτιστεί από την κοσμοθεωρία-ιδεολογία του ιστορικού; Αυτό που έχει σημασία είναι η φώτιση των πηγών, η προσέγγιση, η ερμηνεία τους.

Ήδη, από τον Γενάρη του ’21, στη Βοστίτσα (Αίγιο), είχε προαποφασιστεί να ξεσπάσει η Επανάσταση την άνοιξη. Όπως εξιστορεί πολύ γλαφυρά, ο Δημ. Σταθακόπουλος (Νομικός, Οθωμανολόγος, ερευνητής ελληνικών και τουρκικών αρχείων, ψάξτε τον στο YouTube), εκεί στο Αίγιο, ίσως έχουμε το πρώτο επίσημο επαναστατικό ψήφισμα ότι ο αγώνας ξεκινάει αμετάκλητα. Στις 17 Μαρτίου, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και οι άλλοι προύχοντες της Β. Πελοποννήσου, βρίσκονται στην Αγ. Λαύρα για την πανήγυρη του Αγ. Αλεξίου. Όλοι μαζί, «κεφαλές» και απλοί προσκυνητές, γίνονται συμμέτοχοι στην εξέγερση. Υψώνεται το γνωστό μας λάβαρο και στη συνέχεια, από τις 22 Μαρτίου, βρίσκονται στην Πάτρα. Παράλληλα, στην Αρεόπολη, στις 17 Μαρτίου, ορκίζονται οι της νοτίου Πελοποννήσου και στις 23 μπαίνουν στην Καλαμάτα με τον Κολοκοτρώνη. Δηλαδή, όλος ο Μοριάς, μεταξύ 17 και 25 Μαρτίου, έχει ξεσηκωθεί. Άλλωστε, ο Υψηλάντης, ήδη από 24 Φλεβάρη, έχει επαναστατήσει στο Ιάσιο.

Παράλληλα με τα στρατιωτικά γεγονότα έχουμε και πολιτικά. Η Μεσσηνιακή Γερουσία στην Καλαμάτα επιδίδει ψήφισμα στα προξενεία των ξένων δυνάμεων ότι, πολύ απλά, βρισκόμαστε σε εθνική Επανάσταση. Κάτι αντίστοιχο κάνει και το Αχαϊκό Διευθυντήριο στην Πάτρα, τις ίδιες ημερομηνίες 24-26 Μαρτίου.

Ένας λαός, ένα έθνος, με ιστορική συλλογική μνήμη, αποφασίζει την εξέγερσή του «για του Χριστού την πίστη την Αγία και για την Ελευθερία». Όλα αυτά, τα πριν και τα μετά, τόσο απλά και τόσο συμπυκνωμένα, συμβολίζονται στην 25η Μαρτίου, μία από τις τρεις ημερομηνίες της Φιλικής Εταιρείας που ήταν: ή του Ευαγγελισμού, ή του Αγ. Γεωργίου, ή του Αγ. Κων/νου, λόγω του συμβολισμού τους και φυσικά της δυνατότητας που έδιναν για συγκέντρωση πλήθους λόγω των θρησκευτικών πανηγύρεων.

Όμως, η ημερομηνία έχει σημασία ή το γεγονός; Για όλες τις επαναστάσεις συμφωνείται μια αφετηριακή αρχή και συχνά συμβολική. Αυτό είναι το μείζον; Η αυτιστική προσήλωση στην κυριολεξία, δηλαδή αν συνέβη ένα συγκεκριμένο γεγονός με ακρίβεια δευτερολέπτου, δεν έχει απόλυτη και καθοριστική σημασία, παρά μόνο για την φωτογραφική αποτύπωση της στιγμής. Συμβαίνει συχνά να αποδίδεται κάτι με διαφορετικό τρόπο, ακόμα και από αυτόπτες μάρτυρες.

Την ιστοριογραφία, πέρα από την καταγραφή, την ενδιαφέρει η ερμηνεία. Και εδώ οι εθνοαποδομητές χρησιμοποιούν τον όποιο «μύθο» εν είδη αμμοβολής για να αποσυνθέσουν το σύνολο, οι δε υπερασπιστές της παράδοσης και της ιστορίας μας εν είδη συγκολλητικής ουσίας για να δέσουν καλύτερα τους αρμούς της εθνικής μας αυτογνωσίας. Απλοϊκό σχήμα αλλά ιδιαίτερα δεικτικό.

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής: "Κρυφό σχολειό - θρύλος, μύθος ή πραγματικότητα;" ΚΥΡΙΟ

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Διανύουμε ένα επετειακό έτος, αφού συμπληρώνονται 200 χρόνια από την εθνεγερσία του 1821.

Βέβαια η συγκυρία δεν ευνοεί τις εκδηλώσεις όπως τις φανταζόμασταν γι’ αυτή την ιστορική στιγμή, αλλά ίσως να είναι και μια προστασία για τα όσα θα μας συνέβαιναν από τους σχεδιασμούς της περιβόητης επιτροπής της επικεφαλής Γιάννας Αγγελοπούλου, αφού για την επιτροπή η Επανάσταση ήταν απλά φιλελεύθερη και όχι εθνικοαπελευθερωτική. Αρκετά μέλη της είναι φορείς αναθεωρητικών απόψεων όπως της ασυνέχειας του έθνους, της δημιουργίας του έθνους από το κράτος (και όχι το αντίστροφο), της αρνητικής στάσης της Εκκλησίας και άλλων. Με διαδικτυακές κυρίως εκδηλώσεις, φαίνεται, πως οι δύο σχολές ιστορικής σκέψης, του εθνομηδενισμού από τη μια και του εθνοκεντρισμού από την άλλη, θα έχουν, ευτυχώς, περίπου ίσες ευκαιρίες προβολής και προβληματισμού γύρω από το μεγάλο θέμα: «ποιοι επαναστάτησαν, γιατί επαναστάτησαν και τι κάνουμε σήμερα».

Το ρεύμα του εθνομηδενισμού αναπτύχθηκε κυρίως από το ’90 και μετά, κυριαρχώντας στην ελίτ και σε πανεπιστημιακές σχολές. Είναι οι ίδιοι που θεωρούν τον Πατροκοσμά τον Αιτωλό «σκοταδιστή», τον δε Ρήγα θα τον ήθελαν μάλλον «Γάλλο διαφωτιστή» και όχι Έλληνα λόγιο επαναστάτη που πατούσε γερά στην παράδοση και στην ιστορία του τόπου, με πίστη στον Θεό και επιρροές απ’ τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό.

Γιώργος Τσιτσιμπής: "Τρεις Ιεράρχες, η γιορτή των Γραμμάτων"

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Σημείο των καιρών μας η μεγάλη έλλειψη της ζωντανής επικοινωνίας. Αυτό που στερούμαστε όλο αυτό το διάστημα, είναι η ζεστή σχέση με τον Άλλο.

Εδώ, ο Μέγας Βασίλειος είναι καταλυτικός. Όπως αναφέρει ο Σέρβος επίσκοπος Ερζεγοβίνης, π. Αθανάσιος Γιέφτιτς, βαθύς γνώστης των Πατέρων του 4ου αιώνα και ιδίως του Μ. Βασιλείου (σε μια συνέντευξη του 1987, στην εκπομπή «Σήμερα είναι Κυριακή»), κατά τον Μέγα Βασίλειο, η Θεία Ουσία είναι η Κοινωνία (κοινωνώ, κάνω κάτι από κοινού με άλλον, συμμετέχω, προσφέρω, μοιράζομαι). Γι’ αυτό και χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ως «κοινοτικό όν», ξεπερνώντας το αριστοτελικό «πολιτικό όν». Συγχρόνως, όλο το Ευαγγέλιο, κατά τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα, είναι μια δέσμη βασικών σχέσεων μεταξύ των προσώπων της Αγίας Τριάδος, μεταξύ Θεού και ανθρώπων, καθώς και των ανθρώπων μεταξύ τους. Αυτές τις σχέσεις διερεύνησαν αλλά και υπηρέτησαν οι Άγιοί μας. Δόθηκαν ολοκληρωτικά στο Θείο αλλά και στο ανθρώπινο. Διδάσκοντας, συγγράφοντας, υλοποιώντας. Ο π. Γιέφτιτς, συνοψίζει, πως η ορθόδοξη πίστη είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να επικοινωνεί σε όλες τις διαστάσεις. Πόσο επίκαιρο!

Σύντομο ιστορικό της γιορτής

Οι Τρεις Ιεράρχες καθιερώθηκαν σε κοινή εορτή τον 11ο αιώνα, σε μια περίοδο «διανοητικού» αναβρασμού, για να κοπάσει η έντονη διαμάχη των «μορφωμένων οπαδών» τους που είχαν χωριστεί σε Ιωαννίτες, Βασιλείτες και Γρηγορίτες και που η κάθε μια ομάδα υποστήριζε φανατικά τον «δικό» της ως σπουδαιότερο. Εύστοχο εγχείρημα του επισκόπου Ευχαϊτών, Ιωάννη Μαυρόποδα, που θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί μια συμπύκνωση των Τριών σε μια γιορτή (πέραν από τις κατά μόνας αγιοκατατάξεις τους) καταδεικνύοντας το μεγαλείο των λόγων και κυρίως των έργων τους. Μια τριλογία σε απόλυτη σύμπνοια και σύζευξη μεταξύ τους. Και οι Τρεις τους, δραστήριοι και κυρίως δημιουργικοί, δεν περιορίζονταν μόνο στην ατομική προσευχή, αλλά προσπαθούσαν κοπιαστικά να επαληθεύσουν τα λόγια με πράξεις.

Το 1841 το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, συνέδεσε την γιορτή τους με τα Ελληνικά Γράμματα, κάτι που αργότερα, το 1911, θεσμοθετήθηκε επίσημα.

Σημερινά ατοπήματα

Ως ημέρα εορτασμού των Γραμμάτων συνεπώς, θα άξιζε να δούμε, έστω και επιφανειακά, κάποιες ιδέες για τα τωρινά «Γράμματα».

Γιώργος Τσιτσιμπής: "Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση και Ειδική Αγωγή"

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Τώρα που πέρασε η επέτειος των ΑμεΑ (3 Δεκεμβρίου), η γιορτή της μιας μέρας, ας ασχοληθούμε με την ουσία της, μιας και οι επέτειοι καταντήσανε το άλλοθι της αδιαφορίας. Διατυπώνεται η συμπαράσταση ανήμερα της επετείου και σχεδόν ξεχνιέται όλο το άλλο διάστημα.

Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση αποτελεί επιλογή που, από ό,τι φαίνεται, ήρθε για να μείνει. Θα χρησιμοποιείται με κάθε ευκαιρία, για κάθε φύσεως αναπλήρωση. Από καταλήψεις και απεργίες, έως θεομηνίες και κενά εκπαιδευτικών ανά την επικράτεια. Κυρίως, σ΄ αυτή την πλευρά της εξ αποστάσεως έγκειται η διαφωνία και η επιφυλακτικότητα της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, κατά την γνώμη μας και όχι ως ένα εργαλείο που ήδη είχε την εφαρμογή του στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ο Γιώργος Γρόλλιος, καθηγητής του Παιδαγωγικού Θεσσαλονίκης, καταδεικνύει πολύ αναλυτικά αυτή την επιλογή, στο άρθρο του «Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση, Παιδαγωγική και Νεοφιλελεύθερη Αναδιάρθρωση», που αναδημοσιεύεται στο ηλεκτρονικό περιοδικό «ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ για την εκπαίδευση και την κοινωνία». Όλες οι γνώμες συγκλίνουν στο, ότι η τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί εκπαίδευση με την περιεκτικότητα του όρου. Ίσως κατάρτιση κι αυτό πολύ είναι. Γι΄ αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει ισοδυναμία μεταξύ ψηφιακού και πραγματικού σχολείου. Ανάπτυξη δεξιοτήτων ναι, αλλά καμιά σχέση με την παραδοσιακή διδασκαλία. Όσο πραγματικό είναι το ψηφιακό δέντρο, άλλο τόσο είναι και το ψηφιακό σχολείο!

«Και μη χειρότερα» η πιο αισιόδοξη ευχή

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Ίσως κανείς δεν περίμενε ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν μ’ αυτόν τον τρόπο. Χρόνια τώρα «κατηφορίζουμε» συνεχώς και δεν βλέπουμε ξέφωτο. Κατηφόρα εθνική, οικονομική, κοινωνική, εκπαιδευτική, χωρίς έναν τομέα αναστρέψιμο.

Για άλλη μια χρονιά γιορτάσαμε το «ΟΧΙ», με μεγαλοστομίες και υπερηφάνεια για τους προγόνους, αγνοώντας το δικό μας «ΟΧΙ» για τα τωρινά εθνικά μας δίκαια. Για τον έναν, τα 12 ναυτικά μίλια είναι εθνικισμός. Για τον άλλον, είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα που θα το αξιοποιήσουμε όταν και αν. Για τον τρίτο, η τουρκική απειλή πολέμου είναι μάλλον ισχυρότερη από το δίκιο μας. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το «Ορούτς Ρέις» αλωνίζει και χαρτογραφεί, σχεδόν όπου θέλει, στην περιοχή μας κι ας φωνάζει η πλειοψηφία των γεωστρατηγικών αναλυτών ότι αν είχαμε εφαρμόσει τα δικαιώματά μας, θα είχαμε λύσει πληθώρα προβλημάτων με τους γείτονές μας. Για την Κύπρο ας μην μιλήσουμε. Ανεξάρτητο κράτος είναι, ας τα βγάλει πέρα μόνο του… Όσο για γερμανικές αποζημιώσεις και κατοχικό δάνειο, δεν τολμήσαμε να ψελλίσουμε ούτε λέξη, ως συντεταγμένη πολιτεία.

Γ. Τσιτσιμπής: Συνδικαλισμός, το σκαλοπάτι για την διοίκηση!

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Οι τελευταίοι διορισμοί των Διευθυντών Εκπαίδευσης, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια ένα χρονίζον πρόβλημα: το με πόση ευκολία μπορεί ο συνδικαλισμός να γίνει σκαλοπάτι διοικητικής εξέλιξης, ελέω κομματικής – παραταξιακής ταυτότητας.

Ο ευτελισμός του συνδικαλισμού, δυστυχώς, συνεχίζεται. Μάλιστα επανέρχεται δριμύτερος, αφού τώρα ο προϊστάμενος δεν επιλέγεται αλλά ορίζεται, έστω και ως προσωρινός. Όχι πως η «επιλογή» ήταν άμοιρη ευθυνών, κι αυτή μέρος των τακτοποιητικών διαδικασιών ήταν, αλλά και το να «διορίζονται» βγάζει μάτι. Αφού δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις συνήθειες του παρελθόντος (άλλωστε πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει ο λαός μας), γιατί δεν θεσμοθετούν, έντιμα και ξεκάθαρα, ότι οι θέσεις των προϊσταμένων (ως λάφυρο του δημοσίου για κάθε κυβέρνηση) αποτελούν πολιτικές επιλογές!!! Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας ότι επιλέγουν τους καλύτερους και ας μην νομιμοποιούν την όλη διαδικασία με τις αυτοπροτάσεις τους οι δήθεν συνυποψήφιοι.

Όποιος παρατηρήσει τις εξελίξεις, με λίγες γνώσεις ανθρωπογεωγραφίας στο χώρο της εκπαίδευσης, θα διακρίνει πολλά, πάρα πολλά παραδείγματα.

Ενδεικτικά:

Δυο ταυτόσημες περιπτώσεις με εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Ανθυποψήφιοι, με διδακτορικό ο ένας και σαφώς λιγότερα προσόντα ο άλλος, ορίζεται ο διδάκτορας στην μία περίπτωση ενώ αποτυγχάνει στην άλλη. Δεν υποστηρίζουμε βέβαια, πως το όποιο διδακτορικό σε κάνει καλύτερο διοικητικό, αλλά ας πούμε ότι τηρούνται κάποια προσχήματα. Πρόεδρος συλλόγου την μια μέρα, Διευθυντής Εκπαίδευσης την άλλη. Αιρετός σήμερα, Διευθυντής αύριο κλπ. Ακόμα και σύζυγος προέδρου πήρε το χρίσμα κι ας λέμε ότι η γυναίκα του καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια αλλά πρέπει και να φαίνεται. Όλοι τους ημέτεροι, φίλοι της κυβερνητικής παράταξης. Το έχουμε ξαναδεί το έργο σε όλο το φάσμα της πολιτικής. «Εργατοπατέρες» να γίνονται ακόμα και υπουργοί!!!

Γ. Τσιτσιμπής: "Γιατί οι ανεμογεννήτριες είναι κατώτερες των ανεμόμυλων"

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Τελευταία, έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για τα αιολικά βιομηχανικά κέντρα και όχι «πάρκα» (όπως θέλουν να τα εξωραΐσουν).

Ενδιαφέρον, όχι μόνο από τους ανεμογεννητριοσκεπτικιστές αλλά και από τους, με δημόσιο χρήμα επιδοτούμενους, «καταπατητές» κάθε βουνοκορφής, σε στεριά και θάλασσα. Με τον νόμο «για τον εκσυγχρονισμό της περιβαλλοντικής νομοθεσίας» που ψηφίστηκε στην Βουλή, την 5/5/2020, δίνονται πολύ περισσότερες δυνατότητες για την εγκατάσταση σταθμών παραγωγής ενέργειας σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας, ακόμα και στις περιοχές Natura. Ακριβώς το αντίθετο από ότι κάνουν τα άλλα κράτη. Έχουμε δηλαδή, μια αυτοκαταστροφική υπονόμευση του περιβάλλοντος αλλά και της ενεργειακής αυτονομίας μας.

Επίσημα στοιχεία

Πρόσφατα ανακοινώθηκε, με επίσημα στοιχεία του ΑΔΜΗΕ, ότι η ζήτηση της 8ης Ιουνίου (95.728 μεγαβατώρες) καλύφθηκε κατά 57,65% από μονάδες φυσικού αερίου, 14,23% υδροηλεκτρικά, 4,92% ανανεώσιμες πηγές και 23,21% από εισαγωγές και θεωρήθηκε εξαιρετική επιτυχία. 

 Οι ΑΠΕ, γερμανικές ανεμογεννήτριες ισχύος 3000 MW και τα Κινέζικα φωτοβολταϊκά ισχύος 2442 MW, συνολικής ισχύος 5442 MW, που μας στοίχισαν αντιστοίχως 6 δις ευρώ και 7.5 δις ευρώ, σύνολο 13.5 δις ευρώ συμμετείχαν μόνο κατά 4.92% στην ηλεκτροπαραγωγή της χώρας μας. Δηλαδή ενεργειακά απέδωσαν μόνο το 8% της ισχύος τους. Αυτή είναι η επιτυχία!!! Από αυτό το 4.92%, τα αιολικά είχαν κάτω από 3%. (Αντώνης Φώσκολος: «ΑΠΕ-Λάθη με σοβαρές γεωπολιτικές επιπτώσεις»)

Η πραγματικότητα

Αυτό που μας παρουσιάζουν αλλά δεν μας το λένε, είναι η υποκατάσταση του δικού μας φτηνού λιγνίτη από το εισαγόμενο και ακριβότερο κατά 30%, ρωσικό φυσικό αέριο. «Βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας». Αν γλυτώναμε όλα αυτά τα δις των εισαγωγών, θα είχαμε κάνει το λιγνίτη πραγματικά καθαρό και θα είχαμε και θέσεις εργασίας!!!

Μας λένε ότι όλο αυτό γίνεται για να κατέβει η συμμετοχή της Ελλάδας στις εκπομπές CO2 παγκοσμίως. Πόσο να κατέβει, από το 0,19% που είναι σήμερα, στο 0,18% ή στο 0,17%; Και τι έγινε; Όταν η Κίνα ευθύνεται για το 29,34%, η Γερμανία για το 2,15% και πάει λέγοντας, το δικό μας 0,2% είναι η ουσία;

Τίποτα δεν πάει χαμένο - Για αιολικά και πράσινα άλογα (πράττω αλόγιστα)

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Ήταν 24-05-2015 όταν έγινε, ίσως, η πρώτη ανοιχτή εκδήλωση ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης από το Δίκτυο φορέων και πολιτών για την Προστασία των Αγράφων, στο Παυσίλυπο. Εκεί, είχαν ακουστεί πρωτόγνωρα στοιχεία για το αναποτελεσματικό εγχείρημα των αιολικών και την απαραίτητη αφύπνιση του κόσμου. Θυμάμαι, την θετική έκπληξη αυτοδιοικητικού παράγοντα του νομού μας τότε, ασχέτως αν ο ίδιος στη συνέχεια συνέργησε απόλυτα στις επερχόμενες αδειοδοτήσεις, που μου έκανε εντύπωση. Είχε προηγηθεί, λίγα χρόνια πριν, η ίδρυση του Δικτύου (συμμετέχουν σ’ αυτό δραστήριοι σύλλογοι, όπως ο Ορειβατικός, της Οξυάς κ.ά.) και ακολούθησαν και άλλες κινήσεις – συλλογικότητες, όπως η Ανοιχτή Συνέλευση, ακόμα και κομματικές πρωτοβουλίες, για το ίδιο θέμα. Βέβαια, ας είμαστε ειλικρινείς, ελλοχεύει ένας κίνδυνος κατακερματισμού του αγώνα αν ο καθένας προβάλει την δική του αλήθεια και οπτική. Ας ευχηθούμε να μην συμβεί. 

Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν πάει χαμένο. Όλα αυτά τα χρόνια, σφυρηλατήθηκαν συνειδήσεις, ισχυροποιήθηκαν επιχειρήματα, εμπλουτίσθηκαν απόψεις, ενισχύθηκαν και αναπτύχθηκαν κινήσεις και αγώνες. Τώρα είναι πιο πολλοί οι συνειδητοποιημένοι – αποφασισμένοι ότι αυτό που γίνεται έχει αρνητικό πρόσημο και είναι έτοιμοι να αντιπαλέψουν την «πράσινη» επιχειρηματική ανάπτυξη και τα συνακόλουθα. Οι τελευταίες αντιδράσεις στον τόπο μας αλλά και αλλού, αφήνουν μια αισιοδοξία. 

Θεωρώ, καταλυτική την συμβολή του αείμνηστου Δημήτρη Παυλάκη στον όλο προβληματισμό, ο οποίοςδεν έμενε στην αισθητική παρεκτροπή ή την οικολογική ισοπέδωση, αλλά συχνά με προκλητικό λόγο και συγχρόνως με ισχυρά επιχειρήματα (σε άρθρα του, σε ομιλίες, αρκετές παρουσιάσεις και στην Καρδίτσα, υπάρχουν στο διαδίκτυο) κατέδειξε την οικονομική εκμετάλλευση για κάτι που, με τα έως τώρα επιστημονικά δεδομένα, δεν συμβάλλει ούτε στην ανάπτυξη, ούτε στην επάρκεια ενέργειας, ούτε στην κλιματική αλλαγή, ούτε στην οικολογική ισορροπία της χώρας. Έωλα και αίολα τα αιολικά!!! 

Τηλεκπαίδευση και διδασκαλία - Οι αβεβαιότητες του αύριο

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Έχουν γραφτεί (και γράφονται) πάρα πολλά για τα θετικά και αρνητικά της τηλεκπαίδευσης. Οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε ότι το συνθετικό τηλε- δεν έχει την ίδια βαρύτητα, ούτε την ίδια ποιοτική αξία σε κάθε σύνθετη λέξη που φτιάχνει. Έτσι, άλλη «αξία» έχει στο τηλέ-φωνο, τηλε-όραση, τηλε-κοντρόλ και άλλη στο τηλ-εκπαίδευση και τηλε-διδασκαλία. 

Αναμφισβήτητα, το να μπορεί κάποιος από απόσταση να ελέγχει την λειτουργία κάποιου μηχανήματος ή το να παίρνει πληροφορίες, είναι πάρα πολύ σημαντικό και διευκολυντικό εργαλείο. Εργαλείο όμως, που δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πληρότητα της προσωπικής επαφής. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να δαιμονοποιείται, αλλά να αξιολογείται κάθε φορά για την προσφορά του.

Ως εργαλείο, έχει ρόλο και στα της εκπαίδευσης. Πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί το χρησιμοποιούσαν και το χρησιμοποιούν για να εμπλουτίσουν την διδασκαλία τους, να δείξουν με ασφάλεια ένα πείραμα, να ζωντανέψουν και με εικόνα τον αφηγηματικό ή επεξηγηματικό τους λόγο, να παραπέμψουν σε κάτι ιδιαίτερο ή να επικοινωνήσουν με κάποιους από απόσταση. Στις μεγαλύτερες ηλικίες, ακόμα και να συντονίσουν την μάθηση, όπως για παράδειγμα στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Συνεπώς, διαφοροποιείται ανάλογα με τον χώρο και τον χρόνο, την ηλικία του εκπαιδευόμενου.

Το ερώτημα, για τον δικό μας προβληματισμό, είναι αν από εργαλείο θα το μετατρέψουμε μελλοντικά (στο άμεσο μέλλον) σε στόχο. Αν θα το κάνουμε κυρίαρχο μέσο διδασκαλίας αντικαθιστώντας τα έως τώρα παραδεχτά. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχει επικρατήσει ο όρος τηλεδιδασκαλία αλλά ο όρος τηλεκπαίδευση, δηλώνοντας κάτι πιο γενικό και πιο αόριστο. Σωστά, επειδή διδασκαλία είναι άλλο πράγμα. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, εκεί που ο σπουδαστής έχει διαμορφωμένο πλέον το μαθησιακό του προφίλ, δεν χρειάζεται την διδασκαλία, με την στενή έννοια του όρου, αλλά περισσότερο έναν καθοδηγητή, έναν συντονιστή, έναν μέντορα κατά κάποιο τρόπο, για να διεκπεραιώσει το ακαδημαϊκό του έργο. Στις μικρότερες όμως ηλικίες; κυρίως στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό, μπορεί να γίνει αυτό;

Γ. Τσιτσιμπής: "Τηλεκπαίδευση και εικονική πραγματικότητα" ΚΥΡΙΟ

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Το ότι οι υπολογιστές έχουν μπει στη ζωή μας, είναι δεδομένο. Το ότι ως εργαλείο έχουν θετικά και αρνητικά, επίσης είναι δεδομένο.

Αυτό που είναι ζητούμενο, και αυτές τις μέρες φαίνεται να ξεφεύγει του μέτρου, είναι η ψευδαίσθηση ότι μπορούν να κάνουν σχεδόν τα πάντα, ακόμα και να αντικαταστήσουν την πραγματικότητα.

Βάλθηκαν να μας τρελάνουν!!! Πρωτίστως τις οικογένειες των εκπαιδευτικών και βέβαια όχι μόνο αυτές. Γενικά, τις οικογένειες που έχουν παιδιά σχολικής ηλικίας από Νηπιαγωγείο έως Λύκειο που κάθονται με τις ώρες μπροστά στον Η/Υ για να βγάλουν κωδικούς, να δούνε φύλλα εργασίας, να παρακολουθήσουν τηλεδιασκέψεις και πάει λέγοντας. «Το σύστημα δεν άντεχε να εκτυπώσουμε τα απολυτήρια της Γ΄ Λυκείου», λένε οι καθηγητές, όχι τώρα που έπεσε τόσος όγκος πάνω του! Πάντως, πράγματι οι εκπαιδευτικοί, αυτόν τον καιρό, δουλεύουν περισσότερο από πριν.

Έχει όμως νόημα; Αυτό είναι το ζητούμενο σε έκτακτες συνθήκες; Να είναι ο καθένας κλεισμένος στο δωμάτιό του με τις ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή; Και δεν είναι μόνο το σώμα του υπολογιστή αλλά τόσα άλλα, εξοπλισμός, σύνδεση, ταχύτητα, γνώση… Σκεφτείτε μια οικογένεια με δύο παιδιά, χρειάζονται σίγουρα δύο υπολογιστές. Αν είναι και οι γονείς εκπαιδευτικοί ή αν πρέπει να διεκπεραιώσουν και δικές τους δουλειές, χρειάζονται τέσσερις. Αν είναι πολύτεκνοι; Άστο καλύτερα. Μια τρέλα! Δυστυχώς, η πρόσβαση δεν είναι ισότιμη και δεν διασφαλίζεται η καθολικότητα, κάτι που οφείλει να εξασφαλίζει η εκπαίδευση. Αφήστε που κάναμε τόση προσπάθεια μέσα από τα σχολεία για απεξάρτηση των παιδιών από τις οθόνες και τώρα αυτοακυρώνουμε τις προσπάθειές μας. Μήπως θα έπρεπε ένας παιδοψυχίατρος να μας ενημερώσει επ’ αυτού; Εικονική πραγματικότητα, κυριολεκτικά και μεταφορικά!

Υπάρχει και ο ειδικός πληθυσμός των σχολείων μας, με ανησυχητικά αυξητικές τάσεις. Αυτός θα υποστηριχτεί με πλατφόρμες και αποθετήρια; Ειδικά αυτός θέλει ιδιαίτερη προσέγγιση, φαντασία, ποικιλία ιδεών και στήριξη σε όλο το οικογενειακό πλαίσιο.

«Τουρκοϊός» και κορωνοϊός η χώρα σε συναγερμό

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Είναι δύο θέματα που μονοπωλούν την επικαιρότητα, ως οξύτατα και πολυσύνθετα, που δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους. Κάποιοι προσπάθησαν να τα εκμεταλλευτούν.

Φτωχοί και προλετάριοι που χρήζουν απόλυτης συμπαράστασης για το μεν, απερίσκεπτοι και ανεύθυνοι χριστιανοί που θέλουν να μεταλαμβάνουν κι όλας, για το δε. Απλοϊκές και απλουστευτικές προσεγγίσεις που άπτονται του γελοίου. Την ίδια στιγμή τα δεδομένα αλλάζουν άρδην και η ειδησιογραφία μας ξεπερνά.

«Τουρκοϊός»

Τα όσα ζούμε τον τελευταίο καιρό στα νησιά και κυρίως στον Έβρο, ως απόρροια του μεταναστευτικού, δεν είναι παρά το διαχρονικό πρόβλημα κακής γειτονίας με την Τουρκία. Είναι το ίδιο κράτος, που έχοντας επιθετικές βλέψεις, όχι μόνο προς εμάς, έχει αναδειχθεί επίσημα και πανηγυρικά σε θεσμικό δουλέμπορο και κρατικό διακινητή ανθρώπων. Μετέτρεψε το ανθρώπινο στοιχείο (μετανάστη) σε όπλο, σε εργαλείο για τις οικονομικές και ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του. Και μεις ανέτοιμοι, τόσα χρόνια τώρα, παρ’ όλο που η φωνή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη βοά από το 1996, πως το πρόβλημα είναι ΕΝΑ: «το τουρκικό πρόβλημα» όπως το λέει συμπυκνωμένα και περιλαμβάνει όλες τις εκφάνσεις της τουρκικής πολιτικής στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η χώρα μας υποχρεούται και δικαιούται να αντιδράσει.

Δυστυχώς η αριστερά (μικρή και μεγάλη, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική), εκτός κάποιων εξαιρέσεων, υποστήριξε, με αμηχανία είναι αλήθεια, το «ανοιχτά σύνορα». Η α-εθνική γαλούχηση των τελευταίων δεκαετιών ως κύρια έκφραση της αριστεράς και η δεξιά αποεθνικοποίηση της ελληνικής άρχουσας τάξης, έφτασαν στα όριά τους. Ανοιχτά σύνορα, μονομερώς, είναι τρέλα και αυτοεγκλωβισμός. Πώς μπορεί να ποινικοποιείται η αγάπη για την πατρίδα (κόντρα στην εαμική παράδοση της αριστεράς) απαλλάσσοντας ταυτόχρονα τον εθνικισμό των γειτόνων; Άλλο το να προστατεύεις την πατρίδα σου και άλλο το να θέλεις να πάρεις πατρίδα άλλου (βλέπε Κύπρο, Συρία, κλπ). «Είμαι διεθνιστής επειδή είμαι πατριώτης» είχε πει κάποτε ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο).

Σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο, στο slpress.gr, ο Βασίλης Ασημακόπουλος «Η μετάλλαξη της Αριστεράς και η απειλή στα σύνορα», γράφει χαρακτηριστικά: «Η κρίση του μεταναστευτικού, με τη μορφή των τελευταίων ημερών, συμπυκνώνει τη συγκρουσιακή σχέση εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας και τουρκικού επεκτατισμού, σε συνθήκες διαχείρισης ενός διεθνούς ζητήματος με κυρίαρχες ανθρωπιστικές διαστάσεις. Το μεταναστευτικό αφενός θέτει την ελληνική πολιτική τάξη προ των ευθυνών της, αφετέρου παρέχει δυνατότητες για ριζική ανατροπή πολιτικών μιας 25ετίας». Είναι φανερό πως όταν αναμειγνύεται ο ανθρωπισμός με την γεωπολιτική και τα πάσης φύσεως συμφέροντα με την κρατική ασφάλεια, χρειάζεται καθαρό μυαλό και ψυχραιμία για να μην επαναληφθούν λάθη του παρελθόντος. Οι πόλεμοι και η οικονομική εκμετάλλευση είναι που προκαλούν το προσφυγικό – μεταναστευτικό. Το σύνθημα «υπέρ του μετανάστη αλλά κατά της μετανάστευσης» τα λέει όλα.

Γ. Τσιτσιμπής: "Αχ, αυτοί οι Τρεις Ιεράρχες!"

Από Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Αυτοί οι τρεις άγιοι, φαίνεται πως βάλθηκαν να μας ταλαιπωρήσουν τα τελευταία χρόνια. Τους ονομάζουμε «προστάτες των γραμμάτων», αλλά δεν τους έχουμε και πολλή υπόληψη.

Δύσκολα βρίσκεις αναφορές ή πολύ περισσότερο κείμενά τους στα σχολικά εγχειρίδια. Τι και αν ως πανεπιστήμονες γράψανε και κάνανε (κυρίως) πολλά, εμείς, επί της ουσίας, μάλλον τους αγνοούμε. Ευτυχώς, μέσα στις τόσες αστοχίες μας, προκαλούμε και λίγο ντόρο γύρω από το όνομά τους και τη Χάρη τους και ίσως κάποιοι αυτοβούλως θελήσουν να μάθουν περισσότερα γι’ αυτούς. Όπως λέει συνοπτικά σ’ ένα άρθρο του ο Λίνος Υφαντής, αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Αιτωλοακαρνανίας, «… Δεν έμαθα ποτέ ότι ο ένας εκ των τριών Ιεράρχης, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος τα έβαλε με τα “λαμόγια” της εποχής του, τους “βαλαντιοσκόπους” κληρικούς που πλούτιζαν, τους “κόλακες” και τα “παράσιτα”. Δεν έμαθα ποτέ ότι ο άλλος εκ των τριών Ιεράρχης, ο Βασίλειος ο Μέγας προσπαθούσε να λύσει προβλήματα εργαζομένων στα ορυχεία του Ταύρου της Μικράς Ασίας, ορφανών, αδικημένων, ασθενών και απόρων και καθιέρωσε τη διανομή αγαθών – τρόφιμα, ρούχα, χρήματα- και κάθε είδους βοήθειας σε φτωχές οικογένειες, άπορους κ.λπ. Ούτε είδα ποτέ το μεγάλο πτωχοκομείο, τη “Βασιλειάδα” και να τη συγκρίνω με άλλες παρόμοιες δράσεις της εποχής για να καταλάβω την αξία της. Δεν ήρθα σε επαφή ποτέ με τα κείμενα και τα ποιήματα του άλλου εκ των τριών Ιεραρχών, του Γρηγορίου Νανζιαζηνού. Ήθελα να αποκτήσω άποψη, να τα σχολιάσω όπως κάνω με τα άλλα της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας…». Αυτή είναι η αλήθεια για το τι διδασκόμαστε στα σχολεία μας σήμερα.

Όσο για τους ηγήτορές μας, περιττεύει κάθε λόγος. Όπου και αν κοιτάξεις, «αριστερά και δεξιά», σε κοσμικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους, φαίνονται όλοι ευθυγραμμισμένοι σε ένα κοινό σκοπό. Στρατευμένοι διεκπεραιωτές, εκατέρωθεν, προσπαθούν να αποδομήσουν τελείως ό,τι ως τώρα ήταν αυτονόητο. Μια μέρα γιορτής για την εκπαίδευση την καθιστούν, δυστυχώς, άκυρη, χωρίς να συναισθάνονται τη σημασία των πράξεών τους. Οι μεν, πέρσι, την κάνανε για πρώτη φορά αργία, άρα κλειστά τα πάντα και απόλυτη σιωπή για ένα τέτοιο γεγονός, οι δε, φέτος, μετά από παλινδρομήσεις με αλληλοεπικαλυπτόμενες εγκυκλίους, την στιγμή μάλιστα που αποτελούν απλά δηλώσεις προθέσεων, αφού για να ισχύσει το οτιδήποτε χρειάζεται νομοθέτημα (ξαναέκαναν το ίδιο λάθος με τους σημαιοφόρους των παρελάσεων), κατάφεραν στο τέλος το ίδιο αποτέλεσμα. Τα σχολεία θα λειτουργήσουν κανονικά, ως να μην συμβαίνει τίποτα αυτή την ημέρα και αν υπάρξει και κανένας ευαίσθητος μπορεί να πάει καμιά βόλτα στην εκκλησία ή να πει και δυο λόγια στα παιδιά για αυτούς που καθιερώθηκαν ως προστάτες και ευλογούντες στα της εκπαίδευσης. Τόσο καλά λοιπόν. Πιστεύει κανείς πως το ενδιαφέρον τους είναι να μην χαθεί καμιά ώρα μάθημα; Αυτό άραγε τους απασχολεί; Άλλωστε σε όλες τις σχολικές γιορτές, 25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου, Πολυτεχνείο, η ημέρα είναι αφιερωμένη στο επετειακό γεγονός και μετά την γιορτή οι μαθητές αποχωρούν. Εδώ τι διαφορετικό υπάρχει; Μήπως ακολουθήσουν την ίδια μοίρα και οι άλλες επέτειοι;

Καλά Χριστούγεννα, μια ευχή αντίστασης

του Γιώργου Τσιτσιμπή

Πάνε χρόνια πλέον που έχουμε μια συνεχή εκφυλιστική πορεία σε αρκετά θέματα της πνευματικής, πολιτιστικής αλλά και της καθημερινής πρακτικής μας. Ούτε τα μνημόνια, ούτε οι δυσκολίες λένε να μας ταρακουνήσουν και να μας επαναφέρουν σε μια άλλη οπτική. Το μεταμοντέρνο και κυρίως η μετανεωτερική άποψη, δήθεν ως εκσυγχρονισμός, φαίνεται να κυριαρχούν. Αυτή η διολίσθηση ψηλαφιέται έντονα στις μέρες μας, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την προετοιμασία της μεγάλης γιορτής της Γέννας του Χριστού.

Είτε από θρησκευτική ευλάβεια, είτε από παράδοση, η περίοδος που διανύουμε, χαρακτηριζόταν και χαρακτηρίζεται από προετοιμασίες στολισμού και από ευχές για το Άγιο Δωδεκαήμερο και νοηματοδοτείται κυρίως από την πρώτη γιορτή, αυτή των Χριστουγέννων.

Ελάτε όμως που, ως δυτικόφρονες και ευρωπαΐζοντες, αποδεχτήκαμε αυτοβούλως έναν εκσυγχρονιστικό αποχριστιανισμό; Ο εκσυγχρονισμός, είτε ως σημιτική εκδοχή, είτε τώρα ως μητσοτακική της πεφωτισμένης δεξιάς, εκφράζεται με τον ίδιο παρονομαστή. «Πρόοδος ίσον αποκοπή απ’ τις ρίζες μας». Άκριτα, ό,τι μας δόθηκε από τους προγόνους μας το απορρίπτουμε.

Κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ, ίσως φέτος περισσότερο(αναφερόμαστε κυρίως στην Αθήνα αλλά με μια τάση γενίκευσης και σε άλλες πόλεις), ο στολισμός σηματοδοτεί, και ας μην το καταλαβαίνουν οι πιθηκίζοντες, το ουδετερόθρησκο, ίσως το πολυπολιτισμικό, το κάπως ανεκτικό και ουδέτερο, για να μην θυμίζει, να μην προκαλεί βρε αδερφέ, με τις δικές μας «ιδιαιτερότητες». Τι θα πει ότι είμαστε χριστιανοί, όταν δίπλα μας υπάρχουν πλέον τόσοι μουσουλμάνοι, αρκετοί άθεοι, αγνωστικιστές και ένα σωρό άλλοι; Δεν μπορεί και δεν πρέπει να προκαλούμε… Καταφέρανε, ως φαίνεται, να κάνουν κυρίαρχο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας ότι οφείλουμε να πραγματοποιήσουμε τα δικά μας βήματα «προόδου».

Έτσι, ο στολισμός τείνει να είναι όλο και πιο «άχρωμος» μέσα στην πολυχρωμία του. Αντί για τα γνωστά σύμβολα των Χριστουγέννων περνάμε σιγά - σιγά σε μεταμοντέρνους φωτισμούς περίεργων σχεδίων, πάντως όχι χριστουγεννιάτικους, που ταιριάζουν απλά σε κάθε γιορτή.Για παράδειγμα, το ίδρυμα «Ωνάση» που ανέλαβε στην Αθήνα την υλοποίηση του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος διατυπώνει και άποψη επ’ αυτού. Η διευθύντρια πολιτισμού του ιδρύματος, δήλωσε πως έχουμε μια «καλλιτεχνική εγκατάσταση» (αν έχει νόημα αυτή η φράση) και μάλιστα μας κατηγόρησε για «μανία με το παλιό», λοιδορώντας την ελληνική οικογένεια που μαζεύεται γύρω απ’ τη βασιλόπιττα. Ξεσηκώθηκε θύελλα επικριτικών αντιδράσεων στο διαδίκτυο, αλλά ο δήμαρχος Μπακογιάννης το στηρίζει ανεπιφύλακτα το εγχείρημα.Κατά τη γνώμη μας, δεν είναι τόσοη αισθητική που ενοχλεί, αλλά κυρίως ο συμβολισμός που χάνεται και ο νέος «άοσμος» και «άγευστος» που αναδύεται.

Γιώργος Τσιτσιμπής: Τα αποτελέσματα του «δόγματος του σοκ» παραμένουν παρόντα

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Στο περίφημο βιβλίο της Naomi Klein «το δόγμα του σοκ», εκδ. ΛΙΒΑΝΗΣ, που δικαιολογημένα έγινε best seller, αναφέρεται πως δεν υπάρχει σοκ χωρίς σύγχυση, αποπροσανατολισμό και έκπληξη.

Είναι στηριγμένο στη θεωρία του ψυχιάτρου Κάμερον που πίστευε ότι υποβάλλοντας τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε μια σειρά από σοκ μπορούσε να διαλύσει και να εξαλείψει την ελαττωματική νόηση, για να οικοδομήσει στη συνέχεια καινούργιες προσωπικότητες εκ του μηδενός, γράφοντας πάνω σε «λευκή σελίδα». Με τον ίδιο τρόπο και οι οικονομολόγοι της ελεύθερης αγοράς είναι πεπεισμένοι ότι μ

όνο μιας μεγάλης κλίμακας καταστροφή, μια μεγάλη διάλυση, μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος για τις «μεταρρυθμίσεις» τους.

Οι πρακτικές αυτές βρήκαν εφαρμογή σε πολλές χώρες, όπως βέβαια και στη δική μας. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι παρά τις θρασύτατες ομολογίες και αποδοχές των υπευθύνων τροϊκανών, κυρίως του ΔΝΤ, ότι επιβλήθηκαν λάθος μέτρα, με λάθος υπολογισμούς και κανείς μα κανείς από τους δικούς μας, πρώην και νυν, δεν ζητάει, ουσιαστικά και επιτακτικά, την διόρθωσή τους. Όταν κάνεις λάθος το διορθώνεις και μάλιστα εμπράκτως. Δεν το εξομολογείσαι και συνεχίζεις την λάθος πορεία.

Βαυκαλίζονται οι διοικούντες πως διαμορφώνουν δημοσιονομικό χώρο για να ξεδιπλώσουν τάχα τις πολιτικές τους, την στιγμή που ακόμα και η «ανάσα» μας πρέπει να εγκριθεί από τους «προστάτες» μας. Ποια είναι ακριβώς η ελευθερία μας; Αλήθεια, πόσο σημαντικό είναι ότι τις αλυσίδες τις βγάλαμε απ’ τον λαιμό και τις φοράμε στα πόδια; Αποσβολωμένοι ακούμε την κατευθυνόμενη ενημέρωση και δεν πιστεύουμε αυτό που ζούμε. Προφανώς, ικανοποιούμαστε απ’ τις λεκτικές ωραιοποιήσεις παρ’ όλο που το μηνιάτικο καλύπτει μόνο την εβδομαδιαία αναγκαιότητα. Δεν λέμε να αλλάξουμε εποχή, καθηλωθήκαμε στον χειμώνα.

Υποκρισίας εγκώμιο! Γιατί ο κόσμος χαίρεται και χαμογελά, δάσκαλε;

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Στην πρόσφατη εκλογική διαδικασία των δασκάλων στην Καρδίτσα, για αντιπροσώπους στη ΔΟΕ, βγήκαν όλοι χαρούμενοι και χαμογελαστοί. Άλλοι γιατί κέρδισαν, άλλοι γιατί δεν έχασαν, άλλοι γιατί θεωρούν ότι διασώθηκαν … Χαρούμενοι και χαμογελαστοί επειδή στην ψηφοφορία υπήρξε αύξηση της συμμετοχής και οι αντιπρόσωποι από 6 γίνανε 7.

Τεχνηέντως, παραβλέπουν όλοι, ή σχεδόν όλοι για να είμαστε ακριβείς, ότι όλα αυτά γίνονται με περίσσια υποκρισία. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, από τους καθ’ ύλην αρμόδιους, τις κομματικές – συνδικαλιστικές παρατάξεις, που όχι μόνο δεν τόλμησαν να αναβάλουν την διαδικασία, αλλά επιχειρηματολογούσαν κι όλας για την διεξαγωγή της, κολακεύοντας τους ανέντιμα απόντες από την πρωινή Γ.Σ. για την οποία, μάλιστα, είχε εξασφαλιστεί άδεια. Καταλήγανε με τα γνωστά: «τελευταία φορά», «να μην αδικήσουμε τους συνεπείς που είναι παρόντες» και άλλα τέτοια ηχηρά. Σε όσους τολμήσαμε να προτείνουμε αναβολή της έναρξης της συνέλευσης και των εκλογών και αν δεν έχουμε συμμετοχή τότε να επαναληφθεί σε μη εργάσιμη ώρα (λίγοι είναι αλήθεια αλλά αξιοπρεπείς), επισείανε την «σκληρή» κριτική, από αριστερά και δεξιά, για τις πιθανές συνέπειες των απόντων, για το ότι θα μας επιβληθεί παρουσιολόγιο, ότι έτσι διαλύουμε τις συνελεύσεις και άλλα παρόμοια. Δεν καταλαβαίνουν ότι με το να κρύβουμε το πραγματικό πρόβλημα, πελεκάμε τα πόδια μας.

Ανερυθρίαστοι παραταξιακοί στρατοί, κάνανε το «καθήκον» τους, ψήφισαν. Απέχοντας όμως από τη Γ.Σ. που είναι το κορυφαίο καθήκον (και για το οποίο δεν πήγαν σχολείο εκείνη τη μέρα). Υπήρξαν και οι «έντιμοι αδιάφοροι», που έχουν σιχτιρίσει το συνδικάτο και πήγαν κανονικά για μάθημα, αφού δεν είναι μέλη του Συλλόγου. Όταν όμως το συνδικάτο ενημερώνει για τίποτα αναδρομικά, συνταξιοδοτικά ή υπάρχουν προβλήματα, ίσως είναι οι πρώτοι που προστρέχουν…

Γιώργος Τσιτσιμπής: "Αργία Τριών Ιεραρχών λάθος, υπερβολή ή σκοπιμότητα;

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Είναι αλήθεια πως αξίζει να τιμάς με ιδιαίτερο τρόπο κάτι που το θεωρείς ξεχωριστό. Βέβαια, ο τρόπος της τιμής έχει την δική του σημασία.

Καθημερινά, υπάρχουν επέτειοι στις οποίες αναφερόμαστε είτε για να αντλήσουμε συμπεράσματα, είτε για να τονίσουμε το ξεχωριστό και ιδιαίτερο, είτε απλά για να τιμήσουμε το γεγονός. Σ’ αυτή την οπτική, πρέπει να παραδεχτούμε πως υπάρχει και μια «αδυναμία». Καθιερώνεις μια επέτειο και ξεμπερδεύεις όλον τον άλλο καιρό από την σημασιολογία της. Το πιο δημιουργικό, θα ήταν κατά τη γνώμη μας, να υπήρχε διάχυση του νοήματος σ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Με διάφορες ευκαιρίες να επανέρχεσαι και να σηματοδοτείς την καθημερινότητα με αυτό που θεωρείς μείζον. Πόσο ωραία θα ήταν κάτι τέτοιο να συνέβαινε, ας πούμε, με τις έννοιες δικαιοσύνη, αντίσταση, αλληλεγγύη …

Επί του προκείμενου τώρα. Έχουμε για πρώτη φορά (αυτή η πρώτη φορά μας έχει τσακίσει) γενικευμένη αργία για τα σχολεία μας, την ημέρα των Τριών Ιεραρχών. Κάτι, που προφανώς, για τον κάθε καλόπιστο, είναι ένδειξη ευγνωμοσύνης του Υπουργείου για να τιμήσει τους προστάτες των γραμμάτων. Και ω του θαύματος! (γιατί θαύματα γίνονται εντός και εκτός του χώρου της Εκκλησίας) αποδομείς εντελώς αυτό που υποτίθεται ότι θέλεις να τιμήσεις. Αυτή η μέρα γίνεται μια «νεκρή μέρα». Αργία και δεν κινείται τίποτα. Ούτε καν εκκλησιασμός. Τι και αν οι συγκεκριμένοι Άγιοι συμπυκνώνουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που είπαμε παραπάνω, τις έννοιες δικαιοσύνη, αντίσταση, αλληλεγγύη. Τι και αν οι ίδιοι στα συναξάρια τους, όχι μόνο δεν αναδεικνύονται αργόσχολοι αλλά αντιθέτως ιδιαίτερα δημιουργικοί!!! Θρησκευτική γιορτή χωρίς καν εκκλησιασμό; Η πρόταση, της εγκυκλίου που στάλθηκε στα σχολεία, για ένα δίωρο αφιέρωμα την προηγούμενη μέρα, μόνο ως άλλοθι μπορεί να εκληφθεί.

Μαθητικά συσσίτια: σχολικό πρόγραμμα ή αναγκαιότητα;

Του Γιώργου Τσιτσιμπή*

Κάποιοι επαίρονται για την υλοποίηση «προγράμματος σχολικών γευμάτων», όπως λένε, σε ορισμένα σχολεία της επικράτειας. Ένα «πρόγραμμα» που κατόρθωσε να υλοποιηθεί μετά από πολλές παλινωδίες.

Είναι όμως έτσι; Πρόκειται πράγματι για πρόγραμμα που υλοποιείται στο σχολείο ή για ένα μέτρο κοινωνικά αντισταθμιστικό που το επέβαλε η σκληρή πραγματικότητα;

Πρόγραμμα, και μάλιστα σχολικό, είναι μια δράση που σχεδιάζεται με δομή, έχει στάδια υλοποίησης, συγκεκριμένη στοχοθεσία και αξιολόγηση με μετρήσιμα αποτελέσματα. Τι απ’ όλα αυτά περιέχει το συγκεκριμένο, για να μας κάνει, μάλιστα, υπερήφανους που το υλοποιούμε;

Δυστυχώς, δεν πρόκειται για πρόγραμμα αλλά για ένα μέτρο σωστό και αναγκαίο. Και βέβαια θα έπρεπε να καλύπτει το σύνολο των σχολείων και όχι επιλεκτικά ορισμένα. Άλλωστε, η επιλογή των περιοχών εφαρμογής, φημολογείται ότι έγινε κατά προτεραιότητα σε περιοχές με ευάλωτες κοινωνικά ομάδες και χαμηλό οικογενειακό εισόδημα. Αν είναι έτσι, τότε από μόνο του μαρτυρά την αναγκαιότητα του μέτρου και όχι την ονοματοδοσία που του προσδίδουν.

Η έλλειψη όμως υποδομής και σχεδιασμού το καθιστούν ανεφάρμοστο στην πράξη, τουλάχιστον στο βαθμό που το είχαν φανταστεί οι υπεύθυνοι. Πώς να υλοποιηθεί γεύμα ως πρόγραμμα, όταν μέσα σε 30΄ θα πρέπει να χωρέσουν: η αποχώρηση των μαθητών από τις τάξεις τους, η μετατροπή των αιθουσών διδασκαλίας σε εστιατόριο, το καθάρισμα των θρανίων και η αλλαγή χρήσης τους σε τραπέζια εστίασης (με τον απαραίτητο υγειονομικό καθαρισμό και απολύμανση), το στρώσιμο και το σερβίρισμα, η στοιχειώδης υγειονομική προετοιμασία των μαθητών (πλύσιμο χεριών κλπ), το γεύμα αυτό καθ’ αυτό και τέλος το μάζεμα και η αποκατάσταση του χώρου, για να μετατραπεί πάλι σε αίθουσα διδασκαλίας;

Γ. Τσιτσιμπής: "Ανεμογεννήτριες και άλλες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας - Πολιτικό και όχι περιβαλλοντικό το θέμα"

Κατά μία συνοπτική ρήση, πολιτική είναι το να προσπαθείς να λύνεις προβλήματα πριν τα λύσει ο χρόνος. Φυσικά και συμπεριλαμβάνεται η πρόβλεψη, η διαμόρφωση συνθηκών και η ιεράρχησή τους.

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή προτάσεις αλλά και αδειοδοτήσεις αιολικών πάρκων και μικρών υδροηλεκτρικών και στην περιοχή μας, άρχισε ένα έντονος προβληματισμός για τα υπέρ και κατά των ΑΠΕ. Είδανε το φως της δημοσιότητας απόψεις εκατέρωθεν, για την χρησιμότητα ή μη και την ωφέλεια ή μη των ΑΠΕ.

Ευλογημένη συγκυρία, ενδεχομένως, έφερε κάποιους άφρονες να θέλουν να κοντύνουν (κυριολεκτικά) τα ΑΓΡΑΦΑ λόγω εγκατάστασης ανεμογεννητριών, μετατρέποντάς τα σε πεδίο χρηματιστηριακών προκλήσεων, μέσω επιδοτήσεων, στο βωμό του κέρδους. Έτσι, ξεσηκώθηκε ένα κίνημα υπεράσπισης της συγκεκριμένης περιοχής και της σημασιολογίας της, που στην ουσία όμως εμπλούτισε τον συνολικό προβληματισμό, δίνοντας ευκαιρία για γενικεύσεις και προβολές, που φωτίζουν την συνολική οπτική γύρω από τις ΑΠΕ και την αποτελεσματικότητά τους. Το θέμα δεν είναι απλά ένας κύκλος εργασιών αλλά η ΚΟΙΝΗ ΩΦΕΛΕΙΑ. Φαίνεται, όμως, πως κοινό είναι το κόστος που πληρώνουμε όλοι μας για να χρηματοδοτούνται επίσημα οι ΑΠΕ, ενώ η ωφέλεια είναι μόνο γι’ αυτούς που εισπράττουν τις χρηματοδοτήσεις.

Αναπάντητα ερωτήματα.

Δυστυχώς, δεν έχει δοθεί μέχρι στιγμής, μια πειστική απάντηση στα παρακάτω: γιατί τοποθετούνται εκεί και όχι αλλού (χωροταξική μελέτη), πόσες χρειαζόμαστε, πόσο αυτόνομους και αυτάρκεις μας κάνουν, πόσα συμβατικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας κλείσανε μέχρι τώρα (αφού αντικαταστάθηκαν από τις ΑΠΕ), πόσο έχει βελτιωθεί η ποιότητα του περιβάλλοντος και οι εκπομπές CO2, πόσες μόνιμες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν (όχι προσωρινές με τα χωματουργικά), πόσο μειώθηκε το κόστος παραγωγής ενέργειας για τον καθένα μας και ένα σωρό άλλες καλόπιστες απορίες, απαραίτητες για να μπορούμε τελικά να εκτιμήσουμε αν όλα αυτά γίνονται για το καλό μας ή θα μπορούσαν να υπήρχαν εναλλακτικές πρωτοβουλίες των διοικούντων σχετικά με την προστασία του πολυθρύλητου περιβάλλοντος και του κοινού συμφέροντος. Στο κάτω – κάτω φτάνει να είναι καθαρές και ανανεώσιμες οι πηγές ή και αποτελεσματικές και ωφέλιμες;

Οι λέξεις δεν είναι αθώες

Γ. Τσιτσιμπής: "Εθνομηδενισμός και πατριδοκαπηλία, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος (η αξία του μηδενικού «0»)"

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Έχουν γραφτεί πολλά τις τελευταίες μέρες σχετικά με το «μακεδονικό». Πολλά και τις περισσότερες των περιπτώσεων ισοπεδωτικά.

Ίσως, με το πάθος που εκφράζονται οι περισσότεροι, αποκαλύπτουν το κίβδηλο των απόψεων. Ή θα είσαι «αριστερός» εθνομηδενιστής ή «δεξιός» εθνικιστής και φασίστας. Δεν χωράει κάτι άλλο. Είναι όμως έτσι;

Οι μεν, έχουν ποινικοποιήσει τη λέξη «πατρίδα» και τα παράγωγά της. Δεν τολμάς να μιλήσεις για την ιστορία σου, για τους αγώνες, για τον τόπο σου, για … και αμέσως εξοβελίζεσαι στο «πυρ το εξώτερον».

Οι δε, μόλις ακούσουν για ισότητα, δικαιοσύνη, δικαιώματα … αμέσως σου χρεώνουν σκοπιμότητα και ότι υποσκάπτεις τα θεμέλια της πατρίδας. Μιας πατρίδας όμως που πρόλαβαν οι ίδιοι να την αποικιοποιήσουν.

Ερίζουν, εκατέρωθεν, για την αριθμητική συμμετοχή στο τελευταίο συλλαλητήριο και η διαφορά τους είναι ένα μηδενικό «0». Αν ήταν 150.000 ή 1.500.000. Στην ουσία, πράγματι μιλάμε για την αξία του μηδενικού. Ξεχνάνε όμως πως η αξία του, απ’ όπου και αν προέρχεται, εξαρτάται από τα ψηφία που μπαίνουν μπροστά του. Και σ’ αυτά τα ψηφία χωράνε και η δικαιοσύνη και τα δικαιώματα και η πατρίδα. Αυτό που μπαίνει μπροστά του είναι το ζητούμενο. Τι σημασία έχει αν ισχύει το ένα ή άλλο νούμερο, που διεκδικείται ως αντικειμενικό; Μήπως κόψανε εισιτήρια για να ξέρουν; Η πραγματική αξία είναι ότι υπήρξε μια ιδιαίτερα πολυπληθής συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που θα την ζήλευαν αρκετοί, η οποία απέχει απ’ όλη την εκμετάλλευση που προσπαθούν να στήσουν και φυσικά στέλνει πολλαπλά μηνύματα.