από Γιάννης Τζέρπος
Βράδυ της 28-2-2023. Λίγο πριν να λαλήσει το ορνίθι λέγανε «οι παλιοί », λίγο πριν το ρολόι που του τοίχου να σημάνει την δωδεκάτην λέμε «οι σημερινοί».΄Ωρα χαλάρωσης. Στη βολή λοιπόν του καναπέ. ΄Αντε να ακούσομε τις ειδήσεις από την τηλεόραση και να παραδοθούμε στον ύπνο. Η αύριον μεριμνήσει τα εαυτής ..
-Αγαπητοί θεατές. Διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματός μας για να σας μεταδώσουμε έκτακτη είδηση από τη περιοχή « Ευαγγελισμός» των Τεμπών.
Νέα από τη θέση «Ευαγγελισμός!». Πολύ ωραία! Δε μπορεί! Ευχάριστη είδηση μας περιμένει. Χαρούμενο μήνυμα, χαρμόσυνο άγγελμα θα ακούσομε. Το λέει η ίδια η λέξη: « Ευ–αγγελισμός ». Επί τέλους βρε αδερφέ. Να ακούσουμε και κάτι καλό, μια νότα αισιοδοξίας, να ευφρανθεί η ψυχή μας, να πάμε για ύπνο ήρεμοι, νηφάλιοι. Αρκετόν τη ημέρα τούτη η κακία αυτής. Ευαγγελίζου πατρίδα-Ελλάδα χαρά μεγάλη.
Η Ελλάδα όμως, αλλοίμονο! Έμεινε με την ανάσα κομμένη και βούλιαξε στα λασπόνερα της απελπισίας και της φρίκης. Αδιανόητο! Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου! Δυο αμαξοστοιχίες, για δέκα και πλέον λεπτά της ώρας, κινούνταν, με φορά αντίθετη, στις ίδιες ράγες. Δε στάθηκε δυνατό να τις δει κάποιο ελεγκτικό μάτι. Δεν λειτούργησε καμιά δικλείδα ασφαλείας. Αναπόφευκτη στάθηκε η μετωπική σύγκρουση και η πύρινη λαίλαπα που τύλιξε τις άμορφες μάζες των σιδερένιων κατασκευών και τα εκτροχιασμένα βαγόνια. Και το σημείο μηδέν; Το σημείο που κλείστηκε το θανάσιμο ραντεβού της ζωής με το θάνατο; Η Θέση «Ευ-αγγελισμός». Η θέση του χαρούμενου μηνύματος, του χαρμόσυνου αγγέλματος που μας έταξε η λέξη. Ο χρόνος όμως σταμάτησε εκεί. Τι ειρωνεία!
Και η τηλεόραση κίνησε να παίζει και να φέρνει μπροστά στα μάτια μας εικόνες κολάσεως. Εικόνες που δε μπορεί ούτε η γραφίδα του Δάντη να τις περιγράψει. Θέαμα φριχτό, μακάβριο και αποτρόπαιο:
Τη σκηνή της μετωπικής σύγκρουσης των αμαξοστοιχιών. Τον εκτροχιασμό των βαγονιών. Τις άμορφες μάζες των σιδηρικών. Τις πύρινες γλώσσες που τύλιξαν τα βαγόνια. Ανθρώπους σε κατάσταση πανικού να πετάγονται από τα βαγόνια αιμόφυρτοι και αλλοφρονούντες. «Χλωρό» και ζεστό αίμα να βάφει τους τοίχους και να ποτίζει το χώμα. Κραυγές απελπισίας για βοήθεια, κλάματα, οιμωγές, θρήνους και κοπετούς. Και αυτό όχι μια μόνο φορά, αλλά να παίζει και να δείχνει και να ξαναδείχνει, και να ξαναδείχνει , τις ίδιες πάντα σκηνές, λες και έδειχνε εικόνες χαράς και γλεντιού από πανηγύρι. Ε ! όχι κύριοι. Αυτό δεν είναι ενημέρωση. Αυτό το λένε τρομολαγνεία, γρατσούνισμα των νεύρων και ξέσκισμα του ηθικού κόσμου. Δεν αντέχεται αυτό το ψυχοπλάκωμα.
Τη λύση την έδωσε το τηλεκοντρόλ.
Έμεινα μόνος εκεί στο σαλόνι, στα σκοτεινά.
Ανέβασα στη σκηνή του θεάτρου «άγγελο » τη φαντασία μου. Περιδιάβηκα την εμπορική αμαξοστοιχία, λίγα μόλις λεπτά πριν από το θανάσιμο ραντεβού της με την εμπορική, για να δω εκεί: Ανθρώπους ώριμους, άνδρες και γυναίκες, ψημένους στη ζωή, βουλιαγμένους στο κάθισμά τους, να στηρίζουν με τα χέρια το κεφάλι τους και να είναι βυθισμένοι στις σκέψεις τους, να λύσουν τα καθημερινά προβλήματα της φαμίλιας τους. Ζευγάρια νέων παιδιών να κρατιούνται χέρι-χέρι και με τα κεφάλια ακουμπισμένα τρυφερά το ένα στο άλλο και τα μάτια κλεισμένα, να πλάθουν και να χτίζουν το σπιτικό τους που μόλις άνοιξαν. Και εκεί στο βαγόνι δύο, εκεί στο κυλικείο του τρένου, παιδιά , πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, πολύχρωμα και ευωδιαστά λουλούδια στο ίδιο βάζο, να απολαμβάνουν ξένοιαστα, μεταξύ του «φρέντο καπουτσίνο» και του αναψυκτικού, το ταξίδι τους. Να χτίζουν τα όνειρά τους, να τρέφουν τις ελπίδες τους για το αύριο , να ανταλλάσσουν φιλάρεσκες ματιές μεταξύ τους, ανυποψίαστα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει σε λίγο. Σε λίγο που τα κορμιά τους θα τσακιστούν, θα στρεβλώσουν και θα στραγγαλιστούν στα πυρακτωμένα σίδερα. Σε λίγο που οι προσδοκίες τους και οι ελπίδες τους θα καούν, μέχρι που να εξαϋλωθούν, στους 1500 βαθμούς Κελσίου.
-Αγαπητοί θεατές. Διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματός μας για να σας μεταδώσουμε έκτακτη είδηση από τη περιοχή « Ευαγγελισμός» των Τεμπών.
Νέα από τη θέση «Ευαγγελισμός!». Πολύ ωραία! Δε μπορεί! Ευχάριστη είδηση μας περιμένει. Χαρούμενο μήνυμα, χαρμόσυνο άγγελμα θα ακούσομε. Το λέει η ίδια η λέξη: « Ευ–αγγελισμός ». Επί τέλους βρε αδερφέ. Να ακούσουμε και κάτι καλό, μια νότα αισιοδοξίας, να ευφρανθεί η ψυχή μας, να πάμε για ύπνο ήρεμοι, νηφάλιοι. Αρκετόν τη ημέρα τούτη η κακία αυτής. Ευαγγελίζου πατρίδα-Ελλάδα χαρά μεγάλη.
Η Ελλάδα όμως, αλλοίμονο! Έμεινε με την ανάσα κομμένη και βούλιαξε στα λασπόνερα της απελπισίας και της φρίκης. Αδιανόητο! Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου! Δυο αμαξοστοιχίες, για δέκα και πλέον λεπτά της ώρας, κινούνταν, με φορά αντίθετη, στις ίδιες ράγες. Δε στάθηκε δυνατό να τις δει κάποιο ελεγκτικό μάτι. Δεν λειτούργησε καμιά δικλείδα ασφαλείας. Αναπόφευκτη στάθηκε η μετωπική σύγκρουση και η πύρινη λαίλαπα που τύλιξε τις άμορφες μάζες των σιδερένιων κατασκευών και τα εκτροχιασμένα βαγόνια. Και το σημείο μηδέν; Το σημείο που κλείστηκε το θανάσιμο ραντεβού της ζωής με το θάνατο; Η Θέση «Ευ-αγγελισμός». Η θέση του χαρούμενου μηνύματος, του χαρμόσυνου αγγέλματος που μας έταξε η λέξη. Ο χρόνος όμως σταμάτησε εκεί. Τι ειρωνεία!
Και η τηλεόραση κίνησε να παίζει και να φέρνει μπροστά στα μάτια μας εικόνες κολάσεως. Εικόνες που δε μπορεί ούτε η γραφίδα του Δάντη να τις περιγράψει. Θέαμα φριχτό, μακάβριο και αποτρόπαιο:
Τη σκηνή της μετωπικής σύγκρουσης των αμαξοστοιχιών. Τον εκτροχιασμό των βαγονιών. Τις άμορφες μάζες των σιδηρικών. Τις πύρινες γλώσσες που τύλιξαν τα βαγόνια. Ανθρώπους σε κατάσταση πανικού να πετάγονται από τα βαγόνια αιμόφυρτοι και αλλοφρονούντες. «Χλωρό» και ζεστό αίμα να βάφει τους τοίχους και να ποτίζει το χώμα. Κραυγές απελπισίας για βοήθεια, κλάματα, οιμωγές, θρήνους και κοπετούς. Και αυτό όχι μια μόνο φορά, αλλά να παίζει και να δείχνει και να ξαναδείχνει, και να ξαναδείχνει , τις ίδιες πάντα σκηνές, λες και έδειχνε εικόνες χαράς και γλεντιού από πανηγύρι. Ε ! όχι κύριοι. Αυτό δεν είναι ενημέρωση. Αυτό το λένε τρομολαγνεία, γρατσούνισμα των νεύρων και ξέσκισμα του ηθικού κόσμου. Δεν αντέχεται αυτό το ψυχοπλάκωμα.
Τη λύση την έδωσε το τηλεκοντρόλ.
Έμεινα μόνος εκεί στο σαλόνι, στα σκοτεινά.
Ανέβασα στη σκηνή του θεάτρου «άγγελο » τη φαντασία μου. Περιδιάβηκα την εμπορική αμαξοστοιχία, λίγα μόλις λεπτά πριν από το θανάσιμο ραντεβού της με την εμπορική, για να δω εκεί: Ανθρώπους ώριμους, άνδρες και γυναίκες, ψημένους στη ζωή, βουλιαγμένους στο κάθισμά τους, να στηρίζουν με τα χέρια το κεφάλι τους και να είναι βυθισμένοι στις σκέψεις τους, να λύσουν τα καθημερινά προβλήματα της φαμίλιας τους. Ζευγάρια νέων παιδιών να κρατιούνται χέρι-χέρι και με τα κεφάλια ακουμπισμένα τρυφερά το ένα στο άλλο και τα μάτια κλεισμένα, να πλάθουν και να χτίζουν το σπιτικό τους που μόλις άνοιξαν. Και εκεί στο βαγόνι δύο, εκεί στο κυλικείο του τρένου, παιδιά , πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, πολύχρωμα και ευωδιαστά λουλούδια στο ίδιο βάζο, να απολαμβάνουν ξένοιαστα, μεταξύ του «φρέντο καπουτσίνο» και του αναψυκτικού, το ταξίδι τους. Να χτίζουν τα όνειρά τους, να τρέφουν τις ελπίδες τους για το αύριο , να ανταλλάσσουν φιλάρεσκες ματιές μεταξύ τους, ανυποψίαστα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει σε λίγο. Σε λίγο που τα κορμιά τους θα τσακιστούν, θα στρεβλώσουν και θα στραγγαλιστούν στα πυρακτωμένα σίδερα. Σε λίγο που οι προσδοκίες τους και οι ελπίδες τους θα καούν, μέχρι που να εξαϋλωθούν, στους 1500 βαθμούς Κελσίου.
