01/03/2024
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Χρόνια τώρα τα πολιτικά κόμματα εξουσίας αποτελούσαν μια παραδρομή από τις ανάγκες, τις δοκιμασίες και τις προσδοκίες της χώρας και σφύριζαν αδιάφορα για το μέλλον της. Συρόμενα από τις ατζέντες της παγκόσμιας τάξης δεν έβλεπαν τα μείζονα θέματα που έπνιγαν το λαό, αλλά μόνο τις ασύνορες επιδιώξεις των παγκοσμιοποιημένων σχεδίων. Καλυμμένα πίσω από τους πλαστούς πόλους της Δεξιάς και της Αριστεράς βούλιαζαν τους πολίτες στην ακέραιη εξαπάτηση μιας ανύπαρκτης πολιτικής αντίθεσης.
Εκ των πραγμάτων βέβαια δεν υπάρχουν ξεχωριστά περιγράμματα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς γιατί δεν υπηρετούν διαφορετικές πολιτικές, αλλά τροχοδρομούνται στους κοινούς σχεδιασμούς μιας παγκοσμιοποιημένης ατζέντας. Ήδη ο Claudio Finzi με το έργο του “Potere tecnocratico” (1977) έβαζε το ζήτημα της απόσυρσης των πολιτικών κομμάτων γιατί ο ρόλος τους απομειώνεται εξ’ αιτίας των τεχνοκρατών και των εμπειρογνωμόνων. Πολύ περισσότερο σήμερα όπου τα πολιτικά κόμματα βρίσκονται κάτω από τις παγκοσμιοποιημένες υπερεξουσίες του σύγχρονου Λεβιάθαν.
Τώρα πια τα πολιτικά κόμματα αποτελούν αναμεταδότες εντολών του κυρίαρχου ανθρωπολογικού μοντέλου το οποίο έχει εγκριθεί από το ιερατείο των πλανητικών υπερεξουσιών. Οι διαφαινόμενες αντιπαλότητες των προγραμμάτων τους, κατ’ ουσία αποτελούν τεχνητές διαφοροποιημένες απόψεις και όχι ολικές διακριτότητες.
Το ελληνικό πολιτικό τοπίο βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα διαθέτουν την ίδια εξωτερική πολιτική. Ταυτίζονται στην αγροτική πολιτική (δεν είναι τυχαίο ότι ψήφισαν τα τρία πολιτικά κόμματα εξουσίας ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, στο Ευρωκοινοβούλιο την Κοινή Αγροτική Πολιτική). Έχουν υιοθετήσει την woke κουλτούρα και τον εκλογικευμένο δικαιωματισμό.
Η οικονομική πολιτική των κομμάτων εξουσίας είναι ενταγμένη στο μονόδρομο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ενώ στην πολιτική της υγείας σε επίπεδο δαπανών αποκλίνουν ελάχιστα και σε θέματα δομής ταυτίζονται. Στην εσωτερική πολιτική τα πολιτικά κόμματα εξουσίας επέτρεψαν (όταν κυβέρνησαν τη χώρα) τη διαφθορά και τη διαπλοκή να εισέλθουν στον πυρήνα των δομών της εξουσίας, λειτουργώντας ως μηχανισμοί παραγωγής και κηδεμονίας της διακυβερνησιμότητας.
