Ήταν και ο Καρλ Μαρξ ρατσιστής;

Ι. Μπορεί ο Μαρξ να παραμένει ακόμα για την Αριστερά – και όχι μόνο – η «εικόνα», ο «προφήτης», ο «πνευματικός πατέρας» του εργατικού κινήματος, κλπ. Όμως, με το ρατσισμό (και τον αντισημιτισμό) ο «Γεροκάρλ» είχε κάποιο «θέμα», όπως φαίνεται τουλάχιστον μέσα από επιστολές του για τον Γερμανοεβραίο Φερδινάνδο Λασσάλ, ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα στην ιστορία του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος και ιδρυτή της Γενικής Ένωσης Εργαζομένων της Γερμανίας (ADAV, 1863) – ιδρυτικής οργάνωσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD). Ενός ανθρώπου που εκτός από αστός επαναστάτης υπήρξε και συνομιλητής του Βίσμαρκ για το γερμανικό ζήτημα, αλλά και πολιτικός αντίπαλος του Καρλ Μαρξ, κυρίως για την μελλοντική πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Μέσα από αυτές τις επιστολές – και σε συνδυασμό με τη σημερινή θεώρηση των πραγμάτων για τον φυλετισμό – η μαρξική εικόνα για τον Λασσάλ δίνει την ευκαιρία στο να συμπεριληφθεί εύκολα και ο Μαρξ στη μεγάλη γκάμα των καραμπινάτων ρατσιστών – και αντισημιτών. (Για να μη αναφερθούμε στο πόσο υβριστικά και υποτιμητικά αποκαλούσε όλα τα βαλκανικά έθνη που ξεσηκώθηκαν κατά των Οθωμανών ή τα όσα περιφρονητικά έγραφε στο «Εβραϊκό Ζήτημα» (1843) για τους Εβραίους).

Μετά από μια επίσκεψη το 1862 του Λασσάλ στον Μαρξ στο Λονδίνο, έγραψε (ο Μαρξ) για τον «Εβραίο αράπη Λασσάλ»:

Οι Μαρξ και Ένγκελς για την επανάσταση του 182127/03/2018

ΕΚΤΑΚΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Γράφει η Βασιλική Σιούτη –

Πώς αντιμετώπιζαν οι Κάρολος Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς το Ανατολικό Ζήτημα πριν την ελληνική επανάσταση και ποιος, κατά τους ίδιους, υποκίνησε τους Έλληνες να εξεγερθούν; Μια σειρά από δημοσιογραφικά άρθρα και ένα μέρος από την αλληλογραφία των δύο πολιτικών φιλοσόφων, είναι αρκετά ώστε να προσεγγίσουμε τις θέσεις τους, αλλά και για να αποκαλυφθεί ότι το πιο πάνω ζήτημα βασάνιζε αρκετά τον Μαρξ, ώστε να ζητάει τη βοήθεια του Ένγκελς.

«Μέχρι την Ελληνική εξέγερση, η Τουρκία ήταν από όλες τις απόψεις terra incognita και οι συνήθεις ιδέες του κόσμου γι’ αυτή στηρίζονταν περισσότερο στα παραμύθια από τις “Χίλιες και μία νύχτες” παρά στα οποιαδήποτε ιστορικά γεγονότα…» έγραφε τον Απρίλιο του 1853 στη New York Daily Tribune ο Ένγκελς με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα.

Μερικά χρόνια νωρίτερα, αναφερόμενος και πάλι στην ελληνική επανάσταση του 1821, στην εφημερίδα The Northern Star, έγραφε για την Ιερή Συμμαχία ότι υποστήριζε «ακόμα και το δικαίωμα του μεγάλου Τούρκου να κρεμάει και να κομματιάζει τους Έλληνες υπηκόους, αλλά η περίπτωση αυτή ήταν πολύ χτυπητή και οι Έλληνες πήραν την άδεια να ξεγλιστρήσουν από τον τουρκικό ζυγό».

40 χρόνια άρθρα για την Ελλάδα

Τα άγνωστα σε πολλούς κείμενα του Μαρξ και του Ένγκελς για την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα, γράφτηκαν σε ένα διάστημα περίπου 40 ετών. Πρόκειται κυρίως για δημοσιογραφικά άρθρα του Μαρξ, τα οποία δημοσιεύθηκαν σε διάφορες εφημερίδες της Δύσης. Επίσης πρόκειται και για κείμενα αλληλογραφίας με τον Ένγκελς).

ΜΑΡΞ – ΕΝΓΚΕΛΣ: Την Ελλάδα την απελευθέρωσαν οι Ρώσοι.

Τήν ιστορική αλήθεια σχετικά με τόν κύριο παράγοντα που συνετέλεσε στην απελευθέρωση και τήν διεθνή αναγνώριση τής Ελλάδος ως ανεξάρτητης χώρας, έχει επισημάνει προ πολλού ένας περιώνυμος ιδεολογικός πολέμιος τής Τσαρικής Ρωσίας, ο Friedrich Engels—οικονομικός χορηγός τού Carl Marx, μετά τού οποίου συνέγραψε πολλά έργα, συμπεριλαμβανομένου και τού «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»—σε άρθρο του στην αμερικανική εφημερίδα New-York Daily Tribune από το 1853, ως εξής:(1)

 “ Όταν επανεστάτησαν οι Έλληνες, ποιός έκρινε τήν έκβαση τού αγώνα; Ούτε οι συνωμοσίες και ανταρσίες τού Αλή πασά τών Ιωαννίνων, ούτε η Ναυμαχία τού Ναυαρίνο, ούτε ο Γαλλικός στρατός στην Πελοπόννησο, ούτε οι συνδιασκέψεις και τά πρωτόκολλα τού Λονδίνου, αλλά η προέλαση τών Ρώσων τού [Στρατηγού] Diebitsch διά μέσου τών Βαλκανίων στην πεδιάδα τής Μαρίτσας [Έβρου]. Και καθ' όν χρόνο [1828-1829] η Ρωσία άρχιζε ούτως να προκαλεί άνευ φόβου τόν διαμελισμό τής Τουρκίας, οι διπλωμάτες τής Δύσης συνέχιζαν να εγγυώνται και να θεωρούν ως ιερά τό status quo και τό απαραβίαστο τής Οθωμανικής Επικρατείας.”

 

(When the Greeks revolted, who decided the contest? Not the plots and rebellions of Ali Pasha of Janina, not the Battle of Navarino, not the French army in the Morea, not the conferences and protocols of London, but the march of Diebitcsch's Russians across the Balkan into the valley of Maritza. And while Russia thus fearlessly set about the dismemberment of Turkey, western diplomatists continued to guarantee and to hold up as sacred the status quo and the inviolability of the Ottoman territory.)

Hans Karl von Diebitsch

Σημειωτέον ότι ο Στρατηγός Hans Karl von Diebitsch ηγήθη της προελάσεως των Ρωσικών στρατευμάτων προς την Αδριανούπολη το 1829, επί Τσάρου Νικολάου Α΄, σύμφωνα με τα πολεμικά σχέδια που είχε καταρτίσει ο ίδιος ο Diebitsch τό 1821, και είχαν εγκριθεί τότε (1821), από τον Τσάρο Αλέξανδρο Α΄ προκειμένου να εφαρμοσθεί, στο ορατό μέλλον, το Φιλελληνικό Τελεσίγραφο Πολέμου τής Ρωσίας κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1821,(2) συνταχθέν υπό τού Ιωάννου Καποδίστρια.

Σχετικά δε (α) με τήν εξέγερση τού Αλή Πασά τό 1820-1822, (β) τήν συμμαχική στρατιωτική επέμβαση τής Γαλλίας στην Πελοπόννησο το 1828-1831, και (γ) τίς συνδιασκέψεις και διπλωματικές συμφωνίες τών Μεγάλων Δυνάμεων για τό Ελληνικό Ζήτημα τό 1826-1829, επισημαίνονται τά εξής στην παρακάτω βιβλιογραφουμένη αναδημοσίευση («Marx and Engels Collected Works», ως εν υποσημειώσει 1) τού ως άνω άρθρου:(3)

Η Jenny ("Jennychen") Caroline Marx - Longuet με τον πατέρα της, Καρλ Μαρξ

Κώστας Σιθέος

Η Jenny ("Jennychen") Caroline Marx - Longuet με τον πατέρα της, Καρλ Μαρξ, τον Ιανουάριο 1869, στο Λονδίνο. Η Jennychen, η πρωτότοκη κόρη του ιδρυτή του Ιστορικού Υλισμού ΦΟΡΑΕΙ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΑΥΡΟ. 

(Σύμφωνα με την επιστολή του Μαρξ προς τον Louis Kugelmann της 11ης Φεβρουαρίου του 1869 πρόκειται για τον σταυρό της Πολωνικής Εξέγερσης του 1864, πληροφορία η οποία επαναλαμβάνεται στην λεζάντα της σ. 27 του βιβλίου "Ο Μαύρος - Αναμνήσεις για τον Καρλ Μαρξ", εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 2018, όπου επιπροσθέτως αναφέρεται ότι ο σταυρός της είχε δοθεί ως δώρο στα γενέθλιά της του 1867.) Δεν φαντάζομαι ο πατέρας της να μην τον είχε προσέξει πριν φωτογραφηθούν μαζί (2 διαφορετικές φωτογραφίες). 

Η photo αυτή αποτελεί ένα ΜΑΘΗΜΑ για τους ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ αμφοτέρων των πλευρών!

Οι αντιφάσεις των Μάρξ-Ένγκελς για το Εθνικό Ζήτημα

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε την ανάρτηση...

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Βαγγελης Θεοδωρουλακης

Μην κατηγορείτε την Αριστερά για τον εθνομηδενισμό της αλλά το ξεπούλημα της και την άνευ όρων συνθηκολόγηση της στο υπερεθνικό κεφάλαιο...
Διαβάστε παρακάτω γιατί :

«Πρέπει να σταματήσει η νόμιμη, ή παράνομη μετανάστευση...
Είναι απαράδεκτο να επιτρέπεται η είσοδος μεταναστών εργαζομένων στη Γαλλία, ενώ η χώρα μας έχει σχεδόν δύο εκατομμύρια Γάλλων ανέργων και μετανάστες...»

Georges Marchais, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, δημόσια ομιλία του στην Porte de Pantin (Παρίσι), 27 Μάρτη 1980.

«Το φαινόμενο της μετανάστευσης, στη διάρκεια των αιώνων, πάντα χρησίμευσε στους ισχυρούς για να αποδυναμώσουν τους καταπιεσμένους, με ενθάρρυνση της πειθούς ή με πράξεις βίας.
Δεν είναι Διεθνιστική Αλληλεγγύη η προσέλκυση των λαών μας αλλού, αλλά στη δημιουργία συνθηκών πάλης για να καταστεί αυτή η γη βιώσιμη, αυτόνομη, εθνικά κυρίαρχη.
Οι δυτικοί μας λένε: "Η γη σας είναι αφανισμένη, φτωχή, φύγετε!" ενώ αυτοί λεηλατούν πόρους κι αξιοπρέπεια και να υποδουλώνουν τους αλλοδαπούς στις χώρες τους.
Η μετανάστευση ήταν πρώτα ένα όπλο των αποικιοκρατών. Σήμερα είναι όπλο του καπιταλισμού.
Με τον μύθο της μετανάστευσης στο κεφάλι μας, ο αγώνας μας δεν θα είχε ποτέ γεννηθεί, δεν θα κερδίζαμε την εθνική μας κυριαρχία.
Η μετανάστευση, η εγκατάλειψη της γης σου, είναι το πρώτο εμπόδιο στην Επανάσταση. Ο τελευταίος δρόμος του ιμπεριαλισμού.»

Σαμόρα Μασέλ (σοσιαλιστής ηγέτης της Μοζαμβίκης)

«Η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται αφ’ ενός ως απεργοσπαστικός μηχανισμός αφ’ ετέρου με τον εργατικό υπερπληθυσμό – πλεόνασμα που δημιουργεί ρίχνει το επίπεδο ζωής σε κατάσταση δουλοπάροικου...Ο μετανάστης ανταγωνίζεται τον ντόπιο εργάτη και σιγά σιγά αναγάγει το μεροκάματο στο δικό του επίπεδο. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του κεφαλαίου...
Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των διεκδικήσεων των ντόπιων εργατών για μισθούς και συνθήκες εργασίας...
Οι μεταναστευτικοί νόμοι είναι τα μανιφέστα των εργοστασιαρχών...
Η μετανάστευση διαιρεί την εργατική τάξη της χώρας υποδοχής σε τόσα εχθρικά στρατόπεδα όσες και οι εθνοφυλετικές ομάδες διότι η κάθε μία καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Έτσι αναστέλλεται η εργατική επανάσταση και διαιωνίζεται η καπιταλιστική κυριαρχία...» 

Μαρξ

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

Έχει πει τη χαρακτηριστική φράση ότι:

“δε θα υπήρχαν καλοί Σαμαρείτες αν δεν υπήρχαν ληστές”, αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής :

• Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των διεκδικήσεων των ντόπιων εργατών για μισθούς και συνθήκες εργασίας.

• Ο μετανάστης ανταγωνίζεται τον ντόπιο εργάτη και σιγά σιγά αναγάγει το μεροκάματο στο δικό του επίπεδο. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του κεφαλαίου.

ΠΗΓΗ:

Μιχαλης Χατζηπετρου

ΧΑΘΗΚΑΜΕ… ΜΕΣ ΤΑ ΝΤΟΥΜΑΝΙΑ

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

Ένα μεγάλο δίδαγμα του 20ου αιώνα είναι πως τα ιδεολογικά μορφώματα έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι θρησκείες παραμένουν ακλόνητες.

Ο Κάρολος Μαρξ, μιλώντας για την θρησκεία χωρίς καμμιά απαξιωτική πρόθεση, σε αντίθεση με τους περισσότερους «μαρξιστές» στη συνέχεια, έλεγε τα παρακάτω: 

«Η θρησκευτική καχεξία είναι, κατά ένα μέρος, η έκφραση της πραγματικής καχεξίας και, κατά ένα άλλο, η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική καχεξία. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». (Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου, εκδ. Παπαζήση, 1978).

Ο εμπνευστής του κομμουνισμού θεωρούσε πρέπον ότι αυτή η «απατηλή ευτυχία» πρέπει να αντικατασταθεί από μια ορθολογικά δομημένη ρεαλιστική ευτυχία, εκφράζοντας έτσι το πνεύμα του διαφωτισμού της εποχής του.

Κι όμως, διαψεύσθηκε με την επανεμφάνιση της θρησκείας στην καρδιά της κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας.

Μετά την Γαλλική Επανάσταση, οι νεωτερικοί άνθρωποι πίστεψαν ότι μπορεί να εκδιώξουν την θρησκεία από την δημόσια σφαίρα, αλλά αυτή είχε την τελευταία λέξη. Οι Ροβεσπιέροι και οι Κομισσάριοι που την προόριζαν για το μουσείο της ιστορίας εκτίθενται σήμερα οι ίδιοι ως κέρινα ομοιώματα στις αίθουσές του.

Η Γαλλία δεν έπαψε ποτέ να παραμένει πολιτισμικά καθολική, όπως η Ρωσσία του Λένιν έμεινε ορθόδοξη και η Τουρκία του Ατατούρκ επιστρέφει ραγδαία στην μουσουλμανική της ταυτότητα.

Ο Στάλιν το κατάλαβε καλά αυτό τον 20ο αιώνα, όταν, μετά την αρχική υποχώρηση των σοβιετικών στο ανατολικό μέτωπο, απευθύνθηκε στο ορθόδοξο αίσθημα των Ρώσσων για να ανεβάσει το φρόνημα των μαχητών και του λαού, ως άλλος Ιβάν ο Τρομερός.

Είναι γνωστές οι φωτογραφίες των στελεχών του Κόκκινου Στρατου και των στρατευμάτων που ευλογούνται από Ρώσσους ιερείς στο μέτωπο.

Στις αρχές του 21ου αιώνα, ήταν ο Ούγκο Τσάβες που σφράγισε την ολοκλήρωση ενός ασταθούς κύκλου επαναστατικών κινημάτων στην ήπειρό του. Γνήσιο τέκνο της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης» και των διδαχών του Καμίλιο Τόρες, ο Τσάβεζ αναβάθμισε την μπολιβαριανή παράδοση και την εθνοδημοκρατική εικόνα της Λατινικής Αμερικής διεθνώς. Δίπλα του στάθηκαν και πολέμησαν πολύ πιο αποτελεσματικά τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό» χθεσινοί μαοϊκοί, λενινιστές και οπαδοί του Τσε Γκεβάρα, κάνοντας πράξη αυτό που έλεγε ο Μάο, ότι ο επαναστάτης μέσα στον λαό του πρέπει να κινείται «σαν το ψάρι στο νερό».

Ο Καρλ Μαρξ και η Επανάσταση του 1821. Μια άγνωστη σχέση

Γράφει ο Γιώργος Κεκαυμένος.

Κάποτε ο Λένιν μιλούσε σε ορισμένους κομματικούς συντρόφους του για ένα θέμα. Όμως ένας απ’ αυτούς, αντιλαμβανόμενος το πόσο αντίθετα με την πραγματικότητα ήταν αυτά που άκουγε, τόλμησε να εκφράσει την αντίρρησή του, λέγοντας στον Λένιν τα εξής: «Μα, σύντροφε Λένιν, αυτά που λέτε είναι αντίθετα προς τα γεγονότα!». Τότε ο Λένιν, χωρίς καθόλου να ταραχτεί, απάντησε με ολύμπια ηρεμία στον αφελή του σύντροφο: «Ε τότε, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα!».

Αυτήν την αρχή του Λένιν εφαρμόζουν, με αξιέπαινη ακρίβεια, όλοι οι κομμουνιστές του κόσμου μέχρι και σήμερα.

Εδώ και δύο χρόνια έχω αποδείξει με δύο μελέτες (πρώτη και δεύτερη) μου, ότι εκείνος που όρισε την 25η Μαρτίου ως ημέρα για την έναρξη της επανάστασης του ’21 δεν ήταν ο Όθωνας το 1838, ή η εκκλησία, αλλά ο ίδιος ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ήδη από το 1820.

Και όμως, στις 25 Μαρτίου 2009 ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε ένα άρθρο, όπου λέει για ακόμη μια φορά «τα παλιά τα βαρετά εκείνα». Ότι δηλαδή η 25 Μαρτίου προσδιορίσθηκε ως ημερομηνία για την έναρξη της επανάστασης μόλις το 1838 από τον Όθωνα και την εκκλησία.

Λέει λοιπόν ο καλός συντάκτης του άρθρου πως «το βαυαρικό Οθωνικό διάταγμα, με το οποίο η 25η Μάρτη, γιορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου, ορίζεται ως η έναρξη της Επανάστασης του Εικοσιένα και η μέρα αυτή ως επέτειος της Εθνικής μας γιορτής, πλαστογραφεί την Επανάσταση του Εικοσιένα, γιατί από το διάταγμα αυτό έχει αφαιρεθεί η ιστορική αλήθεια».

Και καθώς τα λέει αυτά, ξεσπάει σε ένα συγκινητικό λογύδριο για τον ρόλο του λαού ως του μοναδικού συντελεστή για την εκδήλωση και την έκρηξη της επανάστασης:

«Ο Οθωνας, όμως, με την αντιδραστική αυλή του … αποσιωπούν την αρετή και την επαναστατική τόλμη των Ελλήνων αγωνιστών που κήρυξαν την Επανάσταση του Εικοσιένα, για να διαβούν το πύρινο πέρασμα από την κόλαση της σκλαβιάς, της εξαθλίωσης, της ταπείνωσης και του αφανισμού, με τα δεσμά της αμάθειας και της προκατάληψης, στον κόσμο της Λευτεριάς και της Παλιγγενεσίας με πολύ βαρύ το τίμημα σε αίμα και θυσίες».

Λέει και άλλα πολλά… Αλλά αυτό που πραγματικά σοκάρει είναι η διαστροφή που υφίστανται τα πραγματικά γεγονότα από τον συντάκτη του άρθρου αυτού, όταν όλοι πια ξέρουμε πως το οθωνικό διάταγμα του 1838 όχι μόνον ατεκμηρίωτο ιστορικά και ασεβές προς την ιστορική αλήθεια δεν ήταν, αλλά, αντίθετα, ότι διασώζει την ιστορική αλήθεια με αξιοθαύμαστη ακρίβεια.

«Η Θρησκεία είναι το όπιο του λαού»

«Η Θρησκεία είναι το όπιο του λαού» Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Πηγή: http://www.parembasis.gr/2007/07_05_01.htm Δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό «Η Δάφνη»

1. Η θεωρία του Μαρξ

Διευκρινιστικά πρέπει να σημειωθή ότι ο Καρλ Μαρξ ήταν Γερμανοεβραίος, γεννήθηκε και μεγάλωσε έξω από την Βόννη, και όπως ήταν επόμενο έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην ατμόσφαιρα των εβραίων Ραββίνων. Επίσης πολύ ενωρίς στράφηκε στην ελληνική φιλοσοφία και η διατριβή του έγινε στον Επίκουρο. Στην διατριβή του έγραψε ως προμετωπίδα: «Με ένα λόγο: προς όλους τους θεούς τρέφω μίσος».

Παρενθετικά θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι το μίσος εναντίον του θεού και της θρησκείας είναι ένα θρησκευτικό γεγονός, όσο κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράδοξο, γιατί αν κανείς δεν πιστεύη σε ύπαρξη Θεού δεν στρατεύεται εναντίον αυτού του ανύπαρκτου, κατά την άποψή του, θεού. Το μίσος εναντίον του Θεού ερμηνεύεται από την άποψη ότι το κάνει εν ονόματι κάποιας άλλης πίστεως σε κάποια δική του θεότητα. Το μίσος και η πολεμική στον Θεό, γίνεται σε έναν υπαρκτό Θεό, γιατί ποτέ κανείς δεν μισεί και δεν πολεμά έναν Θεό, για τον οποίο πιστεύει ότι δεν υπάρχει.

Επανερχόμενος, θα ήθελα να τονίσω ότι ο φιλόσοφος Μπερδιάγεφ, που είχε ξεκινήσει την φιλοσοφική του εργασία ακολουθώντας τις μαρξιστικές θεωρίες, στην συνέχεια ερμήνευσε με πολύ ωραίο τρόπο τις απόψεις του Μαρξ. Ισχυρίσθηκε ότι ο Μαρξ, λόγω εβραϊκής καταγωγής, πίστευε στην μεσσιανική ιδέα, στον ερχομό «της βασιλείας του Θεού», που είναι ο προδομένος λαός. Επειδή έπαυσε να πιστεύη στην έλευση του Μεσσίου, όπως το έκαναν οι Εβραίοι, εκκοσμίκευσε αυτόν τον μεσσία, και τον ρόλο του τον απέδωσε στο προλεταριάτο, την τάξη των εργατών του εργοστασίου. Ο νέος μεσσίας, κατά τον Μαρξ, είναι το προλεταριάτο, που είναι απηλλαγμένο από το προπατορικό αμάρτημα και σ’ αυτό θα αποκαλυφθούν όλες οι αλήθειες και αυτό θα ξεσκεπάση όλες τις αυταπάτες και θα εξαφανίση την πάλη των τάξεων, οπότε θα επαναφέρη την ανθρωπότητα στην ενότητα, και θα επικρατήση η «νέα βασιλεία» στην γη.

Mέγας Αλέξανδρος ο Μακεδών και ο Κάρολος Μάρξ…!

Η αγάπη και ο θαυμασμός του Κάρολου Μαρξ για την αρχαία Ελλάδα είναι δεδομένα και οι μελέτη των αρχαίων κειμένων επηρέασαν το έργο του. Μάλιστα, στα χρόνια των σπουδών του, μετέφρασε στη μητρική του γλώσσα ένα μέρος της «Ρητορικής» του Αριστοτέλη. Ενώ τα έργα του Ευριπίδη: «Εκάβη», «Μήδια», και «Ηλέκτρα», αποτελούσαν επίσης κείμενα μελέτης και στοχασμού για το νεαρό Μαρξ. Ο Προμηθέας, επιπλέον, αποτέλεσε τη συμβολική μορφή της αντίστασης και της ελευθερίας του ανθρώπου.

Το 1841 στο πρόλογο της διδακτορικής διατριβής του, αναφέρει τα λόγια του Προμηθέα στον Ερμή, από την τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης»: «Μισώ όλους εσάς τους θεούς. Και τα βάσανά μου δεν θα αλλάξω με τη δουλική υποταγή στον τύρρανο».Επιπλέον, είχε μελετήσει τα Ομηρικά Έπη και ο Όμηρος ήταν από για τον Μαρξ από τους πιο αγαπημένους ποιητές της αρχαιότητας. Μάλιστα, η κόρη του Ελεονώρα Άβελινγκ, έγραψε ότι ο πατέρας της διάβαζε μεγαλόφωνα την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια», ώστε να ακούν και οι κόρες του.

«Μέγιστους Έλληνες ποιητές», αποκαλούσε τους τραγικούς, Αισχύλο (τον οποίο μάλιστα διάβαζε από το πρωτότυπο, όπως έλεγε ο Πωλ Λαφάργκ), Σοφοκλή και Ευριπίδη. Στο Αισχύλο μάλιστα, προσπαθούσε να μελετήσει τον φιλοσοφικό στοχασμό της αρχαίας σκέψης και πρωτοείδε στον Αισχύλο την έννοια της πολιτικής να εισβάλλει στη θεατρική σκηνή. Στο πρωτότυπο διάβαζε, επίσης, τον Αριστοφάνη, τον Αππιανό, τον Λουκρήτιο, τον Πλούταρχο, τον Κικέρωνα, κ.α.