ΈΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΓΚΡΆΦΙΤΙ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ!!!

ΕΙΠΕ ΟΧΙ!

ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!

ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ!

Ο ανθυποπλοίαρχος του αντιτορπιλικού Θεμιστοκλής Μαρίνος Ριτσούδης

Ήταν ο Έλληνας ήρωας που αρνήθηκε να συμμετέχει στον βομβαρδισμό της Σερβίας, στον οποίον συμμετείχε πρόθυμα η κυβέρνηση Σημίτη.

Μία μαύρη κηλίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας, της Ευρώπης και της Ελλάδας. Η ισοπέδωση μιας περιφανής χώρας και η εθνοκάθαρση των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου επειδή έτσι ήθελε η Γερμανία και έτσι αποφάσισε ο Μπιλ Κλίντον.

Ο Ριτσούδης, ο οποίος για την κίνηση του αποτάχθηκε από το Πολεμικό Ναυτικό, καταδικάστηκε σε 2 χρόνια φυλάκιση και κυνηγήθηκε από την κυβερνηση Σημίτη, αρνήθηκε ακόμα και την οικονομική ενίσχυση που του πρόσφερε η Σερβία προκειμένου να τον τιμήσει.

Στην απολογία του στο ναυτοδικείο Πειραιά όπου δικάστηκε, είπε:

«Είχα δύο δρόμους να διαλέξω. Επέλεξα αυτόν που έχετε πάνω από εσάς» δείχνονταν την εικόνα του Χρηστού πάνω από το Προεδρείο «τον οποίο και εγώ βάζω πάνω από όλα, γιατί ο νόμος του Θεού είναι πάνω από όλους. Είναι η συνείδηση του καθενός».

Σήμερα, εργάζεται ως καπετάνιος σε γιοτ, αλλά οι σέρβοι δεν τον ξέχασαν και το πρόσωπο του κοσμεί τους δρόμους του Βελιγραδίου (φωτό).

Ο βομβαρδισμός ξεκίνησε, 24 Μαρτίου 1999.

ΤΟ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...

Πατριωτισμός και ανθρωπισμός

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου.

Ο λαός μας είναι από τους πρώτους, οι πρόγονοι του οποίου ασπάστηκαν τη χριστιανική πίστη. Επί δύο περίπου χιλιετίες πορεύτηκαν αυτοί έχοντας ως γνώμονα του κοινωνικού και προσωπικού τους βίου τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Βέβαια κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχει επέλθει σημαντική μεταβολή. Η Πολιτεία ακολουθεί, μέσω των νομοθετημάτων της αποκλίνουσα πορεία απ’ εκείνη, που υποδεικνύεται από την Εκκλησία και την Πολιτεία μιμείται και ο λαός μας στην προσωπική του ζωή. Παρ’ αυτά κάποιοι εμμένουν στο έωλο ιδεολόγημα ότι ο πληθυσμός της χώρας μας είναι κατά 95% ορθόδοξος. Παρά την παρακμιακή εικόνα που εμφανίζει ο σύγχρονος ελληνισμός, μη αποδεκτή βέβαια από τους πλείστους, η Εκκλησία διατηρεί σημαντικά ερείσματα. Οι έχοντες απομακρυνθεί αισθητά ακόμη και οι εχθρικά διακείμενοι, αντικειμενικά κρίνοντας την κατάσταση, ασφαλώς και το αποδέχονται αυτό. Η χριστιανική πίστη έχει ισχυρά θεμέλια τουλάχιστο στους ορθοδόξους λαούς. Για τον λόγο αυτό με βάση την ευαγγελική διδασκαλία θα επιχειρήσω προσέγγιση στην πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης για τη διαφύλαξη των συνόρων προς αποτροπή της εισόδου δεκάδων χιλιάδων μεταναστών, μεταξύ των οποίων και μικρός αριθμός προσφύγων.

Η μέλλουσα κρίση, την οποία οι άθεοι ειρωνεύονται και πολλοί «πιστοί» εν πολλοίς παραβλέπουν, είναι από τα κεφαλαιώδη δόγματα της Εκκλησίας (Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος). Ο Χριστός έκανε γνωστά κατά τρόπο σαφή τα κριτήρια του δικαστηρίου αυτού τονίζοντας: «Επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ασθενής και επισκέψασθέ με, εν φυλακή και ήλθετε προς με». Μάλιστα με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία ότι πλησίον είναι ακόμη και ο αλλόφυλος και αλλόθρησκος πάσχων. Οι επιχειρούντες να εισέλθουν στη χώρα μας προβάλλονται ως πάσχοντες πλησίον μας. Μήπως λοιπόν η απόφαση να εμποδίσουμε την είσοδό τους προσκρούει στην ευαγγελική επιταγή; Ο ελληνικός λαός, με βάση τις δημοσκοπήσεις, επικροτεί στη μεγάλη του πλειοψηφία την απόφαση της κυβέρνησης. Μεταξύ αυτών η συντριπτική πλειοψηφία των εκκλησιαζομένων. Μαρτυρεί μήπως αυτή η στάση θλιβερή απομάκρυνση από την ευαγγελική διδασκαλία; Ας αναλύσουμε την όλη κατάσταση.

Αναμφισβήτητα μεταξύ των επιχειρούντων την είσοδο στη χώρα υπάρχουν πάσχοντες. Είναι μητέρες με αδύναμα βρέφη, που βιώνουν επί ημέρες υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες στην ύπαιθρο. Είναι όμως όλοι πάσχοντες; Είναι πάσχοντες οι νέοι, πλειοψηφία μάλιστα, οι οποίοι επιχειρούν κατά διαστήματα έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση των τουρκικών αρχών, οι οποίες τους εφοδιάζουν με καπνογόνα, τα οποία εκτοξεύουν, και κοπτικά εργαλεία για την διάνοιξη οπών στα συρματοπλέγματα; Ας τονίσουμε ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία αυτοί προέρχονται από τις χώρες Πακιστάν, Μπαγκλαντές και Αφγανιστάν. Το καθεστώς της πρώτης τρέφει διαχρονικά ιδιαίτερα φιλικά προς την Τουρκία αισθήματα και ο λαός της χώρας διώκει τους ελάχιστους εκεί χριστιανούς. Λίγοι είναι οι προερχόμενοι από την περιοχή Ιντλίπ της Συρίας. Η όψιμη φυγή τους, με την προέλαση του στρατού της Συρίας, μήπως μαρτυρεί ότι μετείχαν στις παραστρατιωτικές ομάδες (ISIS ή Αλ Νούσρα), οι οποίες ενέχονται για πληθώρα εγκλημάτων; Ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει ότι μεταξύ των επιχειρούντων δεν υπάρχουν και τζιχαντιστές, έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε τρομοκρατικές ενέργειες στο ευρωπαϊκό έδαφος; Αυτό έκαναν κατά το παρελθόν τόσο στη Βοσνία, όσο και στο Κοσσυφοπέδιο υπό την σκανδαλώδη συγκάλυψη των κυβερνήσεων και του τύπου των δυτικών χωρών, οι οποίοι προέβαλαν ως στυγνούς εγκληματίες αποκλειστικά και μόνο τους Σέρβους! Κάνω την υπόθεση: Έστω ότι η κυβέρνηση ενέδιδε και επέτρεπε την είσοδο όλων αυτών στη χώρα μας, καθώς πρόσφατα ο πρωθυπουργός μας έπλεξε το εγκώμιο των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Είναι αυτό το τελευταίο κύμα μεταναστών, που οδεύει προς την Ευρώπη; Ασφαλώς όχι. Θα ακολουθήσουν και άλλοι και άλλοι.

Μαχάτμα Γκάντι

Μαχάτμα Γκάντι:

"Δεν μπορεί να είναι κάποιος διεθνιστής χωρίς να είναι πατριώτης.

Ο Διεθνισμός είναι δυνατός μόνον όταν ο Πατριωτισμός γίνεται πραγματικότητα".

Το βιβλίο της Σοφίας του Γκάντι, εκδ. Φιλίστωρ, Αθήνα 1996, σ. 96

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αναδύεται μια νέα «ελληνική συνείδηση διεθνικότητας»

Του Νίκου Σταθόπουλου

Ποντισμένοι στην επικαιρότητα, έτσι όπως διαμορφώνεται αποκλειστικά από τις διεργασίες και από τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς του συστήματος, πνιγόμαστε στα καταιγιστικά καθέκαστα και χάνουμε το συνολικό τοπίο. Χάνουμε το βάθος και την προοπτική, τη γενική εικόνα του εθνικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Κι αυτό σημαίνει ότι στερούμαστε των ζωτικών προϋποθέσεων για τη σύλληψη και σχεδίαση μιας καθολικής στρατηγικής.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ το «όραμα», που λείπει, αλλά, κυρίως, η εποπτεία, η γενική άποψη των πραγμάτων, η σφαιρική αίσθηση και η συγκροτημένη γνώση της εξελισσόμενης «μοίρας» μας. Τα εργαλεία μας έχουν σκουριάσει και μια εξουθενωτική ένδεια ιδεών ορίζει το μοιραίο μας έλλειμμα. Κάπως έτσι, η πολιτική κουράζει και απωθεί ως αποσπασματική μεγαλοστομία και ασύνδετη επικαιρικότητα, δηλαδή ως «συμπεριφορά αντίδρασης» που δίνει στο σύστημα το εύχρηστο άλλοθι που χρειάζεται. Και, επιπλέον, κάπως έτσι, η εξέλιξη γίνεται κανονικά μοίρα. Ο λαός-θεατής, είναι το παρεπόμενο μιας ανυπαρξίας του πολιτικού, είναι ο αμήχανος πολίτης που περιμένει να «τον καταλάβουν» ώστε να καταλάβει κι αυτός τον εαυτό του!

Όλο και περισσότερο επιβεβαιώνεται ότι, ως εθνικοκοινωνική οντότητα, λειτουργούμε πια σε βάση ενσωματωμένης ετερονομίας. Δηλαδή, το σκέπτεσθαι και το αντιδράν μεσολαβούνται από το «αυτονόητο» της ετεροαναφορικότητας. Πολιτεία, ελίτ και «υποτελείς» τάξεις, λαός, διανόηση, σκέφτονται και αποφαίνονται με άκρως βαρύνουσα την παράμετρο των διεθνών δεσμών, εξαρτήσεων και αναφορών της χώρας. Κι είναι αυτό μια πραγματική συνείδηση, δηλαδή έγκυρη αντανάκλαση ενός οργανικού βιώματος.

Είναι η εποχή της «πλανητικής διοργάνωσης», ο νέος κόσμος των πολυεπίπεδων και πολύπλοκων σχέσεων και συναφειών. Είναι η αμετάκλητη μετάβαση σε μια «πλανητική κοινωνικότητα». Η σύγχρονη ιλιγγιώδης τεχνολογία, οι ιδέες που αναπτύχθηκαν στην εξέλιξη του ανθρώπινου στοχασμού, οι απελευθερωμένες ανάγκες και ο απορριπτικός αναστοχασμός όψεων των παλιών εμπειριών, οι νέες επικοινωνίες και «συναντήσεις» στο πλαίσιο των οικονομικοπαραγωγικών αλλαγών: γίνονται οι «μήτρες» ενός νέου συλλογικού φαντασιακού που συνέχεται και από τη συνείδηση της διεθνικότητας. Ο παλιός κόσμος της περίκλειστης αυτοαναφορικότητας έχει εκλείψει, και μια νέα «βάση» καθορίζει ένα διαφορετικό «εποικοδόμημα», με ριζικό του χαρακτηριστικό το αδιανόητο, πλέον, μιας πολιτισμικής ζωής χωρίς διαρκή και οργανική σχέση με το «διεθνές περιβάλλον». Και είναι αυτή μια εξέλιξη όχι εκ των προτέρων και τελεσίδικα αρνητική.

Ο ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΌ: Απόσπασμα Νικ. Μπερντιάγιεφ, Για την κοινωνική ανισότητα, σσ. 121-122.

"Δεν γνωρίζω τίποτε πιο αηδιαστικό και πιο ψεύτικο από τις απόπειρες ορισμένων από σας να θεμελιώσουν και να δικαιώσουν χριστιανικά τον διεθνισμό. Εντούτοις ο χριστιανισμός δεν μπορεί παρά να είναι εχθρικός στον διεθνισμό γιατί είναι αντίθετος στο πνεύμα της ανυπαρξίας, στην καταστροφή των συγκεκριμένων πραγματικοτήτων στο όνομα των αφαιρέσεων. Για τον χριστιανισμό υπάρχει πρώτα η ψυχή του κάθε ανθρώπου, του λαού και της ανθρωπότητας. Αγνοεί ο,τι δεν έχει ψυχή. Μια αφαίρεση δεν μπορεί να έχει ψυχή. Ο χριστιανισμός καλεί στην αδελφότητα των λαών όπως και στην αδελφότητα των ανθρώπων. Όμως η αδελφότητα των λαών υποθέτει την ύπαρξη των λαών, των εθνικών προσωπικοτήτων, όπως η αδελφότητα των ανθρώπων υποθέτει την ύπαρξη ανθρώπων και ανθρωπίνων προσώπων. Η ρωσική μου αγάπη για τον Γάλλο, τον Άγγλο ή τον Γερμανό δεν μπορεί να είναι μια αγάπη για τον αφηρημένο άνθρωπο, τον άνθρωπο γενικά• δεν μπορεί παρά να απευθύνεται παρά στον Γάλλο, τον Άγγλο ή τον Γερμανό, σε ο,τι αυτός έχει ιδιαίτερα εθνικό, στην ατομική του εικόνα (Ν. Μπερντιάγιεφ)"

Διεθνιστές ή πατριώτες;

Του Θανάση Κουτεριανού

Πατριωτισμός και διεθνισμός δυο έννοιες αξεχώριστες μεταξύ τους, πάνε να τεθούν σε αντιπαράθεση και στην πράξη σε αλληλοαποκλεισμό.

Και μιλάω για αξεχώριστες έννοιες, γιατί κάθε γνήσιος πατριώτης, που αγαπά πραγματικά την πατρίδα του και τον λαό της, που υπερασπίζεται με όλες του τις δυνάμεις την εθνική της ανεξαρτησία και κυριαρχία, την διακριτή ταυτότητά της, τον πολιτισμό της, τα σύνορα και τα νόμιμα συμφέροντα της και μαζί τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί παρά να είναι ταυτόχρονα και διεθνιστής, γιατί ξέρει ότι και οι άλλοι γνήσιοι πατριώτες των άλλων χωρών μοιράζονται μαζί του τις ίδιες αρχές και αξίες αγάπης και αφοσίωσης στην πατρίδα τους και ότι ο σεβασμός απέναντι τους γίνεται όρος και προϋπόθεση για την ειρήνη και την ισότιμη συνεργασία, για την κοινή πρόοδο και την κοινή ευημερία.

Αντίστροφα, δεν μπορεί, επίσης, να είναι κάποιος διεθνιστής, αν και εφ’ όσον δεν υπερασπίζεται, μαζί με τα εθνικά, δημοκρατικά και κοινωνικά δίκαια των άλλων χωρών και λαών, με το ίδιο, τουλάχιστον, πάθος και τα δίκαια της χώρας του, όπως αυτά ορίζονται από τους διεθνείς κανόνες, το διεθνές δίκαιο αλλά και τις ανάγκες ισότιμης συνεργασίας και συνανάπτυξης.

Ο πατριωτισμός είναι προφανέστατο ότι δεν έχει καμιά σχέση με τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία και την καλλιέργεια μίσους προς τρίτους, όπως και ο διεθνισμός δεν μπορεί να οδηγεί στον εθνομηδενισμό και σε έναν κοσμοπολιτισμό που καταλήγει, συχνά άθελα, σε υποταγή και σε υπαλληλοποίηση απέναντι στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη.

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!)

Αναδημοσιεύουμε την εξαιρετική ανάλυση του ιστότοπου, https://anarchypress.wordpress.com, της αναρχικής συλλογικότητας Πυργῖται, όπου αποσαφηνίζονται οι όροι εθνισμός και εθνικισμός, καθώς και φασισμός - αντιφασισμός με τους οποίους κάποιοι συνειδητά ή από άγνοια οδηγούν τους πολίτες σε μια ακραία πόλωση.

https://anarchypress.wordpress.com

Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;

Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.

Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές  κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.

Έχοντας αναφέρει το παραπάνω, δεν αγνοούμε πως στο συλλαλητήριο συμμετείχαν – φυσικά – άπαντες οι εθνικιστές, αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν το «εσωτερικό χρώμα» της κινητοποίησης παρά μόνον, ίσως, το επίχρισμά της. Σε 300 – 400 χιλιάδες κόσμου (με μια μάλλον προσγειωμένη εκτίμηση) η παρουσία τους ήταν μειοψηφική και η ανάδειξή τους προήλθε κυρίως από την προσοχή που, βεβαίως, τους έδωσαν οι «αντίπαλοί» τους ως απόπειρα δικής τους άμυνας.

Για εμάς υπάρχει μια λεπτή αλλά υπαρκτή και πολύ σημαντική διαφορά μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού. Ο εθνισμός συνδέεται με την ύπαρξη και κυρίως τη συνειδητοποίηση πολιτιστικών συγγενειών, κυρίως γλωσσικών, συγγενειών «έθους» και αντιλήψεων για τη ζωή και τον θάνατο, βασικό ρόλο στις οποίες παίζουν και οι θρησκευτικές ή άλλες φιλοσοφικές αντιλήψεις. Συνδέεται, επίσης και με την αντίληψη μιας ιστορικής συνέχειας αυτών των χαρακτηριστικών, που μπορεί να είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπαρκτή. Αντίθετα, ο εθνικισμός συνδέεται, αναγκαία, με την ύπαρξη μιας κρατικής οντότητας, η οποία οργανώνει τον πυρήνα και την ιδεολογική συνοχή της στη βάση μιας κυρίαρχης εθνότητας– είτε υπαρκτής είτε υπό κατασκευή – σε έναν γεωγραφικό χώρο, προσδοκώντας στην μακροημέρευσή της μέσω της ταύτισης των συμφερόντων της εξουσίας με τα συμφέροντα των μελών της εθνότητας.

Ο εθνισμός, λοιπόν, δεν διαθέτει τα επιθετικά χαρακτηριστικά του εθνικισμού που επιθυμεί να ενσωματώσει δια της καταπίεσης ή του πολέμου άλλους πληθυσμούς με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αποτελεί μια λογική ιστορική διεργασία η οποία μπορεί να συνδέεται ή να μην συνδέεται καθόλου με μια οργανωμένη δομή εξουσίας.

ΖΙΑΚΑΣ: «ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ»

facebook, σελίδα βιβλίου

Παναγιώτης Ήφαιστος  

 www.ifestosedu.gr

Κάποτε σε ένα αμφιθέατρο ρώτησα ποιος είναι ο Σόρος. Κανείς δεν ήξερε. Βέβαια κάπου είχαν ακούσει αυτό το όνομα. Κάποιος μου έδωσε μια απάντηση ότι είναι … φιλάνθρωπος. Ότι επίσης έχει και … «πανεπιστήμια» (έλεος, κανείς δεν λυπάται τους φοιτητές που φοιτούν σε «ιδρύματα» που βρίσκονται υπό την υψηλή προστασία κερδοσκόπων αποδεδειγμένα πρωταθλητών του διεθνικού τζόγου!).

Πιο κάτω, στο τέλος του παρόντος, παραθέτω δύο, κατά την εκτίμησή μου σημαντικά,κείμενα. Το πρώτο είναι για τον ρόλο της Golden Sachs και τον τρόπο που διαπερνά καταχρηστικά τις διάτρητες κρατικές εξουσίες. Μιας δηλαδή διεθνικής χρηματοοικονομικής δύναμης που τελικά όπως και πολλοί άλλοι «τζογαδόροι» κάθεται πάνω από τα κράτη και τις κοινωνίες. Το δεύτερο είναι οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τους ωμούς εκβιασμούς μέσα στο πολύ θολό πλέον βασίλειο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ένα θολό βασίλειο μέσα στο οποίο το δημοκρατικό έλλειμμα της πολλαπλά έμμεσης αντιπροσώπευσης καταργεί κάθε αξίωση κοινωνικοπολιτικών ελέγχων και το οποίο διαμέσου των ανεξάρτητων πλέον μεταβλητών που ονομάζονται υπερεθνικοί «θεσμοί» καθιστούν τα κράτη-μέλη και τις κοινωνίες τους έρμαιο

α) των διεθνικών κερδοσκόπων-τζογαδόρων οι οποίοι διαφεύγουν κάθε πολιτικού ελέγχου,

β) των αδιαφανών στρατηγιστών στα υπόγεια των ηγεμονικών κρατών (ή των υπό ανάδυση ηγεμονικών κρατών) και

γ) γιατί όχι και εγκληματικών στοιχείων που κινούνται στους σκοτεινούς διαδρόμους και στα κατασκότεινα υπόγεια μέσα στα οποία κανένας κοινωνικοπολιτικός έλεγχος δεν μπορεί να υπάρξει.

Το ότι βέβαια πολλοί αφελείς ή υποκριτές επικαλούνται με ακραία καταχρηστικό τρόπο την ιερή έννοια της δημοκρατίας για να εμπεδώσουν μια επιστροφή στην προπολιτική βαρβαρότητα είναι κατιτί που κανείς θα πρέπει είτε να γελά είτε να κλαίει. Γιατί ανεξαρτήτως με ποια φιλελεύθερα (δήθεν) ή σοσιαλιστικά (δήθεν) πρόσημα ευνοεί την κατάργηση της δημοκρατίας απλά υιοθετώντας στάση ιδιωτείας ή αφέλειας συνηγορεί με την κατάργηση της Πολιτικής και την εμπέδωση καταστάσεων που μορφικά μιλώντας αλλά και από άποψη περιεχομένου ίσχυαν στην προπολιτική βαρβαρότητα.

Το σκοτεινό πρόσωπο του διεθνισμού

Αντιγράφουμε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο «Κυβερνώντας τον Κόσμο – Η ιστορία μιας ιδέας» του Mark Mazower:

Στο τέλος του αιώνα (σημείωση: εννοεί τον 19ο) μια ευρεία και συνεχώς αναπτυσσόμενη μελλοντολογική λογοτεχνία, μεγάλο μέρος της οποίας φανταζόταν επικείμενο πόλεμο στην Ευρώπη και στη συνέχεια στον κόσμο, είχε παραγάγει ένα πολύμορφο και συνεχώς μεταβαλλόμενο σύνολο πολύ διαφορετικών διεθνιστικών προβλέψεων. Καθώς η Ευρωπαϊκή Συμφωνία κατακερματίστηκε σε ανταγωνιστικά συστήματα συμμαχιών και οι κυβερνήσεις επέβαλλαν φόρους, για να χρηματοδοτηθούν μεγάλοι στρατοί κληρωτών, εξοπλισμένοι με όλο και πιο καταστροφική τεχνολογία, η λογοτεχνία συμβάδιζε με αυτές τις εξελίξεις και διεθνείς πολιτικές για το μέλλον διατυπώνονταν με ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες από ό,τι προηγουμένως.

Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα παρείχε ο Άγγλος δημοφιλής δημοσιογράφος σοσιαλιστικών τάσεων Τζώρτζ Γκρίφιθ, ο οποίος είχε επηρεάσει το νεαρό Χ.Τ. Γουέλς. Δείχνοντας τη σύνδεση ανάμεσα στη μυθοπλασία και την τεχνολογία, ο γιος του Γκρίφιθ, Άλαν, θα γινόταν μηχανικός και θα επινοούσε τον αεριωθούμενο κινητήρα αξονικής ροής της Rolls-Royce. Ο ίδιος ο Γκρίφιθ όχι μόνο έσπασε το ρεκόρ για την πραγματοποίηση του γύρου του κόσμου, αλλά το 1892, στο απόγειο της παγκόσμιας ιδεοληψίας με την αναρχική τρομοκρατία, έγραψε τον Άγγελο της επανάστασης, μια εντυπωσιακή φανταστική ιστορία. Είναι η ιστορία της Αδελφότητας της Ελευθερίας, μιας τρομοκρατικής ομάδας με επικεφαλής έναν ηλικιωμένο Ρωσοεβραίο και την όμορφη κόρη του Νατάσα. Όταν τα ευρωπαϊκά κράτη κατακερματίζονται σε έναν πόλεμο με δύο κύριες συμμαχίες, οι τρομοκράτες παίρνουν την εξουσία. Η δύναμή τους οφείλεται στο γεγονός ότι κατέχουν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας των πτήσεων (ο νεαρός που την επινόησε ερωτεύεται τη Νατάσα), και χάρη σε μια μαζική λαϊκή εξέγερση στην Αμερική, η οποία ανεβάζει στην εξουσία μια φιλική προς την Ουάσιγκτον κυβέρνηση, καταλήγουν να κατακτήσουν τον κόσμο, χρησιμοποιώντας αερόπλοια με τεράστια δύναμη καταστροφής, έχοντας πείσει ήδη τους Βρετανούς να συμπαραταχθούν με τους Αμερικανούς. Αερόπλοια, αναρχικοί, Αμερικανοί και οι αγαθοεργοί Βρετανοί είναι η κλασική σύνθεση των κύριων στοιχείων της διεθνιστικής φαντασίας των προαστίων του Λονδίνου στα τέλη του 19ου αιώνα.

«Η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες, όταν η Ανατολική Μεσόγειος ανήκει στους λαούς της» του Βασίλη Ασημακόπουλου

Τον Ιούνιο του 1996 στο 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ολοκληρώνοντας την ομιλία του, τόνισε ότι το ιστορικό – ήδη από τα χρόνια πριν τη δικτατορία- σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου, «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», πρέπει να βρει τη σύγχρονη προέκτασή του που την προσδιόρισε ως εξής «Η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες, όταν η Ανατολική Μεσόγειος ανήκει στους λαούς της». Επρόκειτο για μια στρατηγική περιφερειακού διεθνισμού, όπως χαρακτηριστικά κωδικοποιούνταν σε αγωνιστικά τμήματα του πάλαι ποτέ Κινήματος, εκδηλώνοντας πρωτοβουλίες αντιιμπεριαλιστικής-διεθνιστικής αλληλεγγύης στους λαούς της Α. Μεσογείου και ειδικότερα στον κουρδικό λαό την περίοδο 1985-1998. Η παράδοση του Οτζαλάν στους διώκτες του (Φεβρουάριος 1999), με την ενεργό συμμετοχή της κυβέρνησης Σημίτη, οριστικοποίησε το ήδη δρομολογημένο διαζύγιό μας με το ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο, λειτουργώντας ως καταλυτικό γεγονός. 

Ο τουρκικός κοινωνικός σχηματισμός βρίσκεται σε μεγάλη κινητικότητα, σ’ ένα δημοκρατικό αδιέξοδο. Οι δύο επικρατούσες και ανταγωνιστικά εμφανιζόμενες ιδεολογίες του, ισλάμ και κεμαλισμός, είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικές, παγιώνοντας και αναπαράγοντας τα χαρακτηριστικά της τουρκικής άρχουσας τάξης. Εκείνο του υποϊμπεριαλιστικού σταθμού στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και εκείνο της εγγενούς επεκτατικής περιφερειακής δύναμης.

Για τη διεθνή υπεράσπιση του ελληνικού λαού, για την αποτροπή μιας καταστροφής της Ελλάδας και της ελληνικής αριστεράς

Τoυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στη δεκαετία του 1990, οι Σερβοβόσνιοι νικούσαν σε όλα τα μέτωπα. Ο Μιλόσεβιτς όμως δεν ήθελε να μπουν στο Σεράγεβο. Ο Μλάντιτς κάθησε στους γύρω λόφους και πολιορκούσε την πρωτεύουσα της Βοσνίας. Κάπου-κάπου, οι δυνάμεις του έριχναν και κανέναν όλμο.

Αυτό που δεν κατάλαβαν Μλάντιτς και Μιλόσεβιτς, ήταν ότι, κάθε φορά που ένας όλμος έσκαγε στο Σεράγεβο, έδινε την ευκαιρία στις δυτικές τηλεοράσεις να δημιουργήσουν παγκοσμίως την εικόνα των «σφαγέων Σέρβων». Η «εικόνα» αυτή ήταν η κύρια προϋπόθεση που έκανε τελικά δυνατό το αδιανόητο: να βομβαρδίσει το ΝΑΤΟ το Βελιγράδι της αντίστασης και του Τίτο, της αυτοδιαχείρισης και των Αδέσμευτων, στολίδι Ανατολής και Δύσης. (Αυτό ήταν ένα κολοσσιαίο σφάλμα του Μιλόσεβιτς, ένα δεύτερο κολοσσιαίο ήταν επίσης ότι ήλπιζε πως θα έρθουν οι Αμερικανοί να τον βοηθήσουν εναντίον της Γερμανίας. Η Ουάσιγκτων δεν έκανε απολύτως τίποτα όσο οι Γερμανοί κατέστρεφαν, εκτός από τη Σερβία, τη δική τους εικόνα και την Ευρώπη, όπως τώρα καταστρέφουν, εκτός από την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον εαυτό τους. Μετά ήρθε, όχι βέβαια για να σώσει τον Μιλόσεβιτς και τους Σέρβους, τους οποίους αποτέλειωσε, αλλά για να θερίσει τη σπορά και να ξαναγίνει επικυρίαρχη στα Βαλκάνια).

O Μάνος Χατζιδάκις για την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή ένωση… για την Ελληνικότητα... και «Η δημογεροντία του μέλλοντος» (Βίντεο)

Επεξεργασία-Επιμέλεια: sophia-siglitiki.blogspot.gr/Αέναη επΑνάσταση

Περιεχόμενα
1. O Μάνος Χατζιδάκις για την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή ένωση
2.Ο Μάνος Χατζιδάκις για την ελληνικότητα
3. ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ 
4. “Η δημογεροντία του μέλλοντος” (Ποιος τελικά θα κυβερνήσει την ενωμένη Ευρώπη;)
5. Μάνος Χατζιδάκις - Το χαμόγελο της Τζοκόντα (Full Album)

1. O Μάνος Χατζιδάκις για την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή ένωση

Λόγια σοφά και προφητικά θα λέγαμε.

Η γνώση του για την ποιότητα μιας σύζευξης κυβερνητικών συμφερόντων και η απογοήτευση του για την ελληνική πραγματικότητα λειτουργεί ως απόσταγμα στα παρακάτω λόγια του μεγάλου Έλληνα συνθέτη(και όχι μόνο).

Ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκις είχε μιλήσει σε συνέντευξή του το 1990 για την πορεία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα όσα λέει τότε, δεν τα ζούμε στο πετσί μας σήμερα οι Έλληνες;

2. Ο Μάνος Χατζιδάκις για την ελληνικότητα

Το ΚΥΠΡΙΑΚΟ στο «Σχέδιο Πολιτικής Απόφασης» του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.

Ιουλίου 13, 2013 από seisaxthiablog

 

του Λευτέρη Ριζά

       Έγραφα προχτές ακόμα για «Το Κυπριακό στις «Θέσεις» του ΣΥΡΙΖΑ για το ιδρυτικό του Συνέδριο» ότι παρουσιάζεται και αντιμετωπίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με ένα τρόπο ουσιαστικά αντι-κυπριακό και  αντι-πατριωτικό. Ότι η  λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που υιοθετεί –  η συμφωνία ουσιαστικά Μακαρίου-Ντενκτάς – σημαίνει αποδοχή των «τετελεσμένων»: δηλαδή της εισβολής, της κατοχής και  της  ανακήρυξης του ψευδοκράτους της κατεχόμενης Κύπρου. Σε απλά «ελληνικά» δηλαδή πλήρης εγκατάλειψη του αντικατοχικού αγώνα, της υπενθύμισης ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με εισβολή και κατοχή τμήματος ενός ανεξάρτητου – υποτίθεται – κράτους μέλους του ΟΗΕ και ότι πρέπει οι εισβολείς και τα στρατεύματα τους να αποσυρθούν αμέσως και να επανέλθει το νησί στην κατάσταση που προέβλεπαν οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

       Στο ίδιο κείμενο έψεγα την «πατριωτική αριστερά» που βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και υποτίθεται ότι θα συνέβαλε στην συνάντηση – την «συνένωση» – εθνικού  και κοινωνικού σύμφωνα με τα λεγόμενα και τις δεσμεύσεις της, για την αποδοχή αυτής της λύσης.

Τι κόμμα;

Του Λευτέρη Ριζά

Στο ερώτημα αυτό η «επίσημη» απάντηση είναι : πολυτασικό και πολυσυλλεκτικό. Δημοκρατικά οργανωμένο, κόμμα των μελών και όχι των στελεχών και της κομματικής γραφειοκρατίας (2)

                Για να εξετάσουμε αρχικά τι σημαίνει ή τι εννοούμε όταν λέμε ότι το κόμμα είναι ή πρέπει να γίνει  «πολυτασικό» και «πολυσυλλεκτικό». Ποιες και πόσες τάσεις μπορούν να συνυπάρχουν μέσα σε ένα αριστερό κόμμα – όπως επίσης και σε ένα αστικό – που να του  εξασφαλίζουν ικανότητα αποτελεσματικής πολιτικής δράσης και ταυτόχρονα μια συνοχή και σταθερότητα στην πολιτική επιρροή του;

           Γενικά λέγοντας «τάση» εννοούμε έναν κοινό ιδεολογικό προσανατολισμό μιας ομάδας προσώπων. Ο κοινός αυτός προσανατολισμός, η τάση, μπορεί να αφορά τις τέχνες, τη φιλολογία, τη φιλοσοφία και φυσικά την πολιτική. Μπορεί να συγκροτεί  μια πολιτική κίνηση ή να βρίσκεται μέσα σε ένα κόμμα. Αν η τάση αυτή αποκτήσει δυναμική τότε μπορούμε να μιλάμε για ιδεολογικό, πολιτικό, κλπ «ρεύμα».

           Στο παγκόσμιο εργατικό-σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό κλπ κίνημα υπήρξανε πολλές τάσεις και ρεύματα. Που μάλιστα πολλά από αυτά συνυπήρξανε για μεγάλα χρονικά διαστήματα – όπως οι μενσεβίκοι και μπολσεβίκοι μέσα στο Ρωσικό Εργατικό-Σοσιαλιστικό Κόμμα -  μέχρι τη στιγμή που η συνύπαρξη τους έγινε αδύνατη. Τέτοιες διασπάσεις ουκ ολίγες στην ιστορία της αριστεράς. Πρόσφατα ακόμα η τάση (ρεύμα) της «ανανεωτικής πτέρυγας» λειτουργούσε στα πλαίσια του Συνασπισμού, μέχρι που αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να συνυπάρξει με τις άλλες τάσεις του και αποχώρησε, ιδρύοντας τη ΔΗΜΑΡ. Κι εκεί υπάρχουν τάσεις. Και στον Συνασπισμό επίσης υπάρχουν τάσεις. Η «αριστερή πλατφόρμα», η «πλατφόρμα 2010», που στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ γίνονται περισσότερες αν συνυπολογίσουμε και τις «συνιστώσες».

Ο ΤΡΟΤΣΚΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ-Ντοκουμέντο

---

Μια συζήτηση του Τρότσκι με την Αριστερή Αντιπολίτευση στην Ελλάδα

Το αντίγραφο αυτής της συζήτησης που είχε ο Τρότσκι με ηγετικό στέλεχος της ομάδας των Αρχειο-μαρξιστών στην Ελλάδα προετοιμάστηκε για να κυκλοφορήσει στη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση στα μέσα του 1932 σαν προκαταρκτική εργασία για την πρώτη παγκόσμια συνδιάσκεψη της Αριστερής Αντιπολίτευσης, που διεξάχθηκε το Φλεβάρη του 1933.

Δεν έχει, απ' ό,τι γνωρίζουμε, δημοσιευθεί στα ελληνικά. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο Intercontinental Press της 30 Αυγούστου 1976 απ' όπου και έχει μεταφραστεί. Το αντίγραφο βρέθηκε στο αρχείο του αείμνηστου James P. Cannon. Το πρωτότυπο ήταν στα γερμανικά και συνοδευόταν από το εξής εισαγωγικό σημείωμα του Τρότσκι, με ημερομηνία 15 Ιούνη, 1932:

"Τα εσωκλειόμενα πρακτικά μιας συζήτησης μεταξύ μεμονωμένων συντρόφων αποτελεί μόνο ένα συνοπτικό περίγραμμα και θάναι χρήσιμο πληροφοριακά για τα τμήματα της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Επειδή το αντίγραφο είναι ανολοκλήρωτο, δεν θάπρεπε να προσδοθεί ιδιαίτερο βάρος σε κάθε συγκεκριμένη φράση και κάθε μεμονωμένη διατύπωση που εμπεριέχει".

Από το πλήρες ντοκουμέντο παρουσιάζουμε μόνο εκείνα τα κομμάτια που αφορούν το μειονοτικό ζήτημα. Είναι αξιοπαρατήρητος ο υπομονετικός και ευαίσθητος τρόπος με τον οποίο ο Τρότσκι ακούει τις απόψεις των Αρχειομαρξιστών παρόλο που στο εθνικό ζήτημα διαφωνεί μαζί τους.

Οι Αρχειομαρξιστές εμφανίστηκαν σαν αντιπολίτευση στο νεαρό ΚΚΕ. Αντιμάχονταν τον εκλεκτικισμό και την ετερογένεια που αναπτύχθηκαν στην οργάνωση αυτή εξαιτίας της απουσίας μιας μαρξιστικής παράδοσης στην Ελλάδα. Διαγράφηκαν το 1922, και άρχισαν να εκδίδουν ένα έντυπο τιτλοφορούμενο: Τα Αρχεία του Μαρξισμού, αφιερωμένο στη μαρξιστική επιμόρφωση. Ηρθαν σε επαφή με την Αριστερή Αντιπολίτευση το 1930 και ψήφισαν υπέρ της προσχώρησής τους σ' αυτήν στο συνέδριό τους το 1931.

Η συνδιάσκεψη της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης αναγνώρισε τους Αρχειομαρξιστές σαν το επίσημο τμήμα της Αριστερής Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, αλλά το 1934 οι Αρχειομαρξιστές αποχώρησαν. Στις παραμονές του ιδρυτικού συνεδρίου το 1938 οι Αρχειομαρξιστές και ένας άλλος σχηματισμός που βγήκε από την τάση του Σπάρτακου, ενοποιήθηκαν σε ενιαία οργάνωση, και έστειλαν αντιπροσωπεία στο ιδρυτικό συνέδριο.

Η σύνταξη του Σπάρτακου

Διεθνισμός: ένα σκαρίφημα της εξέλιξής του

Perry Anderson

[μετάφραση 

Αλέξανδρος Αλεξανδρόπουλος-http://www.academia.edu/1197930   /Perry_Anderson_Internationalism_translation_in_Greek ]

Λίγες πολιτικές πεποιθήσεις, έχουν υπάρξει τόσο ευρεία αποδεκτές και ταυτόχρονα τόσο αμφιλεγόμενες. Στον Δυτικό κόσμο, σήμερα, η επίσημη ρητορική της εξουσίας επικαλείται, όλο και πιο συχνά, έναν όρο που αποτελούσε για πολύ καιρό σημείο αναφοράς στην Αριστερά. Όποιο περιεχόμενο και αν αποδίδεται στην έννοια του Διεθνισμού, υπάρχει μια αντίστοιχη έννοια του Εθνικισμού από την οποία εξαρτάται λογικά· ο εθνικισμός λειτουργεί σαν θεωρητικός αντίπαλος, απέναντι από τον οποίον συγκροτείται το διεθνιστικό εποικοδόμημα. Και ενώ ο εθνικισμός παραμένει το πολιτικό φαινόμενο της νεωτερικότητας του οποίου η αξιολόγηση έχει αποτελέσει το αντικείμενο των πιο έντονων αντιπαραθέσεων- με θέσεις που κυμαίνονται από τον πιο ανεπιφύλακτο θαυμασμό στο πιο κάθετο ανάθεμα- για τον διεθνισμό δεν θα υπάρξουν τέτοιες αντιφάσεις ερμηνειών: ο διεθνισμός έφερε πάντα ένα θετικό φορτίο [1]

. Το αντίτιμο, όμως, για αυτή την γενικευμένη αποδοχή ήταν η ασάφεια του περιεχομένου του. Αν κανένας δεν αμφισβητεί την ίδια την πραγματικότητα του εθνικισμού, αλλά λίγοι συναινούν ως προς την αξία του, στην αρχή της δεύτερης χιλιετίας για τον διεθνισμό φαίνεται πως ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ενώ η επίκλησή του ως αξία γίνεται από όλες τις παρατάξεις, ποιος μπορεί να τον ταυτίσει αδιαμφισβήτητα με μια από αυτές; Πίσω από αυτό το παράδοξο βρίσκεται η Γενεαλογία δυο ιδεών που δεν έχει ερευνηθεί στο παρελθόν. Ήταν ο Masaryk, ένας σημαντικός εθνικός ηγέτης, ο οποίος διατύπωσε τον διαυγέστερο και απλούστερο ορισμό του εθνικισμού [2]

. Ο εθνικισμός, κατά την άποψή του, περιελάμβανε κάθε άποψη που αντιμετωπίζει το έθνος σαν την ύψιστη πολιτική αξία (διαχωρίζοντας τον εαυτό του από τέτοιου είδους απόψεις)[3]