Ιουλίου 13, 2013 από seisaxthiablog
του Λευτέρη Ριζά
Έγραφα προχτές ακόμα για «Το Κυπριακό στις «Θέσεις» του ΣΥΡΙΖΑ για το ιδρυτικό του Συνέδριο» ότι παρουσιάζεται και αντιμετωπίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με ένα τρόπο ουσιαστικά αντι-κυπριακό και αντι-πατριωτικό. Ότι η λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που υιοθετεί – η συμφωνία ουσιαστικά Μακαρίου-Ντενκτάς – σημαίνει αποδοχή των «τετελεσμένων»: δηλαδή της εισβολής, της κατοχής και της ανακήρυξης του ψευδοκράτους της κατεχόμενης Κύπρου. Σε απλά «ελληνικά» δηλαδή πλήρης εγκατάλειψη του αντικατοχικού αγώνα, της υπενθύμισης ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με εισβολή και κατοχή τμήματος ενός ανεξάρτητου – υποτίθεται – κράτους μέλους του ΟΗΕ και ότι πρέπει οι εισβολείς και τα στρατεύματα τους να αποσυρθούν αμέσως και να επανέλθει το νησί στην κατάσταση που προέβλεπαν οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στο ίδιο κείμενο έψεγα την «πατριωτική αριστερά» που βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και υποτίθεται ότι θα συνέβαλε στην συνάντηση – την «συνένωση» – εθνικού και κοινωνικού σύμφωνα με τα λεγόμενα και τις δεσμεύσεις της, για την αποδοχή αυτής της λύσης.
Στο Συνέδριο τα πράγματα πήγαν πολύ χειρότερα. Όχι μόνο αυτοί που στις ομιλίες τους, είναι ζήτημα αν έφτασαν τα δάχτυλα της μιας παλάμης – οι άλλοι δεν καταδέχτηκαν να αναφερθούν στο ανοιχτό αυτό εθνικό μας ζήτημα – έθιξαν τα εθνικά μας προβλήματα και μίλησαν και για υπαρκτούς κινδύνους ακρωτηριασμού του εθνικού μας χώρου (πχ. ο Λουκάς Αξελός) , αλλά και στο «Σχέδιο Πολιτικής Απόφασης» ακόμα και αυτές οι αναφορές που υπήρχαν στις «Θέσεις» έχουν εξαφανιστεί. Έχουν μάλιστα χειροτερέψει. Αξίζει, λοιπόν, να δούμε το πώς και γιατί.
Στο κεφάλαιο «Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΕΣ ΝΕΕΣ ΤΑΣΕΙΣ» το σχέδιο από τη μια μας προειδοποιεί ότι: «Η εξωτερική πολιτική που ακολουθεί η Τουρκία και η διπλωματία που ασκεί, ιδιαίτερα απέναντι στην χώρα μας, τείνει να πολλαπλασιάζει αιτήματα και διεκδικήσεις, συντηρώντας μορφές έντασης που εναλλάσσονται με διακηρύξεις φιλίας» και από την άλλη μας καθησυχάζει: « Αλλά ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Σε αυτή τη βάση, οι σχέσεις καλής γειτονίας εμπεδώνονται με βάση την ειρήνη, την καλλιέργεια της φιλίας, τον αμοιβαίο σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων, το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ». !!! Θαυμάσια υπεκφυγή ενός μικροαστού φιλισταίου, όπως σε ανάλογες περιπτώσεις έλεγε ο Μαρξ.
Γενικά οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν – εκτός βέβαια από αυτά που στην ιστορία τους χώρισαν ή εξακολουθούν να χωρίζουν. Όπως π.χ. η σοσιαλιστική σύγκρουση ανάμεσα στο Βιετνάμ και Καμπότζη (1) ή η σύγκρουση ΕΣΣΔ-Κίνας (Ουσούρι), για να μην μιλήσουμε για τις εισβολές «σοσιαλιστικών» χωρών σε άλλες «σοσιαλιστικές χώρες». Ο γερμανικός λαός – θεωρητικά πάντα μιλώντας – δεν είχε τίποτα να χωρίσει με τον Πολωνικό, Τσεχικό, Γαλλικό, Αγγλικό…..και Ελληνικό λαό, τότε που εισέβαλε και τους υποδούλωσε. Που στην κυριολεξία τους λεηλάτησε. Όμως, δυστυχώς, απλοί Γερμανοί ήταν αυτοί που έκαναν αυτά που είναι πια γνωστά στους λαούς. Στο Δίστομο, το Χορτιάτη, την Κάνδανο, τα Καλάβρυτα δολοφόνησαν τους κατοίκους αυτοί οι απλοί γερμανοί. Τους είχαν αφιονίσει οι Ναζί, το γερμανικό κεφάλαιο κλπ, θα πει κάποιος. Καμιά διαφωνία. Σημασία έχει ότι αφιονίστηκαν και ότι αυτοί εγκλημάτησαν. Κι αυτούς τους αφιονισμένους, παρασυρμένους κλπ κλπ απλούς γερμανούς – εργάτες, αγρότες ή μικροαστούς στη χώρα τους – αναγκάστηκε να πολεμήσει ο ελληνικός λαός, ο ΕΛΑΣ και οι άλλες αντιστασιακές οργανώσεις. Η άκρα διεθνιστική συνταγή του Άγι Στίνα και Κορνήλιου Καστοριάδη δεν «έπιασε». Δεν τους πολέμησαν βέβαια και οι πρόγονοι των σημερινών Χρυσαυγητών, χωρίς νάναι διεθνιστές.
Δεν αρκεί, λοιπόν, να επαναλαμβάνουμε σαν τα «στρουμφάκια» ότι ο ελληνικός και τουρκικός λαός δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν. Έχουν και παρα-έχουν να λύσουν μικρές και μεγάλες διαφορές έτσι ώστε να αποκτήσει ο ένας λαός την εμπιστοσύνη του άλλου και να εξαλείψουν έτσι κάθε αιτία σύγκρουσης τους. Δηλαδή οι Τουρκικός λαός θα συνεχίσει π.χ. να καταπιέζει τους Κούρδους και να τους αρνείται το δικαίωμα να σχηματίσουν δικό τους κράτος ή θα συνεχίσει την κατοχή του στην Κύπρο, στο όνομα του ότι δεν τους χωρίζει τίποτα;
Υπάρχει βέβαια η σίγουρη μάλλον περίπτωση η μια από τις δύο χώρες να εξακολουθήσει να είναι αντιδραστική κι επιθετική απέναντι στην άλλη. Και ο λαός της να συνεχίσει να υποστηρίζει αυτή την επιθετική πολιτική της. Τότε τι κάνει η «προοδευτική» και φιλειρηνική χώρα και ο λαός της; Βάση για σχέσεις καλής γειτονίας δεν θα υπάρχουν, ούτε βάση για ειρήνη κλπ κλπ, δηλαδή όσα πολύ ρομαντικά και με παιδική αφέλεια αραδιάζει το «Σχέδιο». Που ενώ αναγνωρίζει ότι η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας εγείρει διαρκώς διεκδικήσεις σε βάρος μας, την άλλη στιγμή το ξεχνάει και βυθίζεται σε «ειρηνικούς» ρεμβασμούς. Όταν, μάλιστα, ο αείμνηστος φιλόσοφος μας Παναγιώτης Κονδύλης, στο έργο του «Θεωρία του Πολέμου» περιέλαβε ένα «Επίμετρο στην ελληνική έκδοση: Γεωπολιτικές και Στρατηγικές παράμετροι ενός Ελληνο-τουρκικού Πολέμου» (2), οι «διανοούμενοι» της ανανεωτικής αριστεράς, θύμωσαν τα μέγιστα. Τον θεώρησαν – κι αυτόν – πολεμοχαρή, εθνικιστή κλπ κλπ. Αλλά κανένας τους δεν μπήκε στο κόπο να του απαντήσει πειστικά. Μέχρι και ο γνωστός μας κ. Νάσος Θεοδωρίδης σιώπησε.
Αφού λοιπόν το «Σχέδιο Απόφασης» μας ξεκαθάρισε ότι ελληνικός και τουρκικός λαός δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν περνάει αμέσως στο Κυπριακό: «Ειδικά σε ό,τι αφορά την Κύπρο, που οι δεσμοί με την Ελλάδα παραμένουν ισχυροί, η στήριξή μας σε όλα τα θέματα τα οποία συνιστούν τις σημερινές απειλές εναντίον της είναι δεδομένη. Μετά την οικονομική επίθεση του Eurogroup, που αποτέλεσε αλλαγή παραδείγματος σε σχέση με τα ισχύοντα για τις καταθέσεις και το τραπεζικό σύστημα στην ΕΕ, η Κύπρος δοκιμάζεται οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά».
Τι κακό μας βρήκε: όσον αφορά την Κύπρο οι δεσμοί της με την Ελλάδα παραμένουν ισχυροί [εδώ και 3000 χρόνια βέβαια]. Αλήθεια τι σόι δεσμοί είναι αυτοί και γιατί παραμένουν ισχυροί; Σε αυτό δεν υπάρχει ούτε υπαινικτική αναφορά. Πάντως χάρη σε αυτούς τους «ανομολόγητους» ισχυρούς δεσμούς την στηρίζουμε σε όλα τα θέματα που συνιστούν τις «σημερινές απειλές» εναντίον της.
Τι όμορφα, πόσο κομψά, οι απειλές συρρικνώνονται στις σημερινές που βέβαια δεν είναι άλλες από την οικονομική επίθεση του Eurogroup. Να λοιπόν το κυπριακό πώς από εθνικό μας πρόβλημα έγινε μνημονιακό !!! Θα μου πείτε όταν ο κ. Τσίπρας προσερχότανε, πριν λίγα χρόνια, στο προεδρικό μέγαρο, επέτειο αποκατάστασης της «Δημοκρατίας», κρατούσε από το χέρι μια αφρικανή (αν δεν κάνω λάθος)για να τονίσει τα προβλήματα των μεταναστών (οι πληροφορίες λένε ότι η συγκεκριμένη κοπέλα έτυχε υποτροφίας στις ΗΠΑ) ξεχνώντας ότι την «αποκατάσταση» της Δημοκρατίας την οφείλουμε στο αίμα, τους νεκρούς, τους αγνοούμενους και πρόσφυγες της Κύπρου και τους Ελλαδίτες αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες που έδωσαν τη ζωή τους – αν και προδομένοι από τους χουντικούς – για να κρατήσουν την Κύπρο ελεύθερη. Καλώς ή κακώς η Χούντα ανατράπηκε, κατέρρευσε, χάρη στη μεγάλη εθνική καταστροφή της Κύπρου – τη μεγαλύτερη μετά της Μικράς Ασίας – και όχι χάρη στον αγώνα του λαού της συμπαθούς συνοδού του. Πως είναι δυνατό τώρα να δείξουν καλύτερη συμπεριφορά απέναντι στην Κύπρο. Ένα τους έρχεται στο μυαλό – όχι βέβαια το 11888 – αλλά η τρόϊκα και το μνημόνιο.
Το Κυπριακό το συναντάμε πάλι στους ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ [13.21]. Εκεί λοιπόν αφού με την ίδια ανεμελιά και γενικολογία το «Σχέδιο» επαναλαμβάνει «Προωθούμε την ένταξη στο διεθνές γίγνεσθαι της χώρας μας μέσω μιας ανεξάρτητης, πολυδιάστατης και φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής, που θα εδράζεται, στην ισότιμη συνεργασία, στην εθνική ανεξαρτησία και στην προστασία της εδαφικής μας ακεραιότητας» - μην ρωτάτε πως συγκεκριμένα (3) . Όπως τους έδειξε ο κ. Γ. Αϋφαντής στην παρέμβαση του οι προτάσεις τους στην εξωτερική πολιτική δεν βγαίνουν έξω από τα μνημονιακά πλαίσια.
Αφού λοιπόν επαναλαμβάνει το «Σχέδιο» ότι « Οι δεσμοί φιλίας και καλής γειτονίας με όλες ανεξαιρέτως τις χώρες στη βάση του σεβασμού των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων και οι εγκάρδιες σχέσεις με τα προοδευτικά κινήματα και τις προοδευτικές κυβερνήσεις παντού στον κόσμο, μπορούν να αποτελέσουν ασπίδα προστασίας απέναντι στην εξαιρετικά επισφαλή παγκόσμια κατάσταση αλλά και φιλειρηνική ενεργό παρέμβαση στις διεθνείς εντάσεις που αναπτύσσονται», δηλαδή αφού φτιάχνει ένα κόσμο φανταστικό για να αποφύγει να πει κάτι συγκεκριμένο – καλή ώρα τι θα γίνει με Σκόπια, δίκαιο θάλασσας, κλπ – για την Κύπρο μαθαίνουμε ότι « Η στήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας για την επίλυση του Κυπριακού, ο σεβασμός των διεθνών συμβάσεων και των σχετικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ, η απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, η κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, η αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και η εφαρμογή της αρχής «κανείς Έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας» συνιστούν άξονες της εξωτερικής μας πολιτικής. Ο αγώνας για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό διατηρεί για εμάς την προτεραιότητά του και συνδέεται στενά με τους αγώνες για τη δημοκρατία», εγγυώνται τη θεραπεία κάθε πόνου και οδύνης. Θα στηρίξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ την επίλυση του Κυπριακού. Και ποια είναι, κατά τη γνώμη τους, αυτή η επίλυση; Το 2004 κατά το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και τον πρόεδρο του Ν. Κωνσταντόπουλο ήταν η αποδοχή του σχεδίου ΑΝΑΝ – που υπέρ του είχε ταχθεί το σύνολο σχεδόν των διανοούμενων του. Αν έρθει ένα παρόμοιο σχέδιο επικαλούμενο μάλιστα τις συμφωνίες Μακάριου-Νντενκτάς για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, θα συμφωνήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ή όχι; Ποια από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ πρόκειται να σεβαστεί η προοδευτική μας κυβέρνηση; Δεν πρόκειται να μας το πει. Το κρατάει για έκπληξη. Σταθερά, όμως, υποστηρίζει την κατάργηση των ξένων βάσεων στο νησί. Σωστό αν εννοεί και περιορίζεται στις Αγγλικές. Αλλά οι Τούρκοι – και οι «προοδευτικοί» – ως ξένα στρατεύματα θεωρούν και την ΕΛΔΥΚ. Μια διευκρίνιση σε αυτό δεν είναι περιττή. Η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ είναι ένας εύκολος στόχος. Το ερώτημα για την Κύπρο είναι, όμως, πολύ άμεσο και σκληρό. Θα υπάρξει στρατιωτική συνεργασία με την Ελλάδα, θα εγγυηθεί δηλαδή η μητέρα πατρίδα την υπεράσπιση της – όχι βέβαια όπως το 1974 – ή μήπως όχι; Γιατί αν δεν εγγυηθούμε εμείς, τότε η κυπριακή κυβέρνηση έχει το δικαίωμα σε όποια στρατιωτική συνεργασία κρίνει – καλή ή κακή είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτά τα πολύ διαφωτιστικά για το Κυπριακό στο «Σχέδιο Πολιτικής Απόφασης» του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της γενικής θέσης που έχει η «ανανεωτική αριστερά» χρόνια τώρα – και ο ανάλογος μαρξισμός της – για το εθνικό ζήτημα γενικά, τη σχέση εθνικού και κοινωνικού και φυσικά για το Κυπριακό ζήτημα. Για το τελευταίο θα τα δούμε με την «ησυχία» μας στη γνωστή «σειρά» μας για το κυπριακό. Για τη σχέση εθνικού-διεθνικού-ταξικής πάλης και πατριωτισμού έχουν γραφτεί πολλά και από τις πλευρές: την «αντι-εθνικιστική» και την αριστερή (μαρξιστική) πατριωτική. Κάποια στιγμή θα επανέλθουμε σε αυτό το ζήτημα (4) .
Το «Σχέδιο» για να διασκεδάσει τις ανησυχίες της πατριωτικής αριστεράς της παραχώρησε μια παράγραφο, ακριβώς πάνω από αυτή για τη λύση του κυπριακού. Την 13.20 όπου με στόμφο γράφει: «Αποκαθιστούμε στη θεωρία και την πράξη, τις έννοιες «εθνικό» και «πατριωτικό», συνδέοντάς τες με το γνήσια λαϊκό. Ο εθνικισμός και η πατριδοκαπηλία βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση με τον δημοκρατικό-διεθνιστικό πατριωτισμό των λαϊκών τάξεων και της Αριστεράς. Θα προχωρήσουμε, με γνώμονα τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών, στην επίλυση των ανοιχτών θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας της χώρας και των κατοίκων της.»
Τι άνοστο γλειφιτζούρι. Τι σημαίνει αποκαθιστούμε στη θεωρία και την πράξη τις έννοιες εθνικό…. κλπ; Ότι από αύριο η ΑΥΓΗ, η ΕΠΟΧΗ, οι Θέσεις, η κ. Σίσσυ Βωβού και Νάσος Θεοδωρίδης, ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος και λοιποί αλλάζουν ρότα, ζητάνε συγγνώμη για όσα αντίθετα έχουν γράψει και γεμίζουν τις σελίδες τους με αρθρογραφία αυτών που μέχρι χτες αποκαλούσαν «εθνικιστές» κλπ κλπ; Τι σημαίνει επίσης ότι η αποκατάσταση θα επισυμβεί και στην πράξη; Ότι στις 15 Ιούλη – επέτειο του πραξικοπήματος κατά Μακάριου – και μετά θα οργανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις για την Κύπρο; Μήπως ότι οι ευρωβουλευτές του θα κάνουν φασαρία για τη λογοκρισία που ασκήθηκε στην επίσημη κυπριακή ποιητική συμμετοχή στην transpoesie; Προσθέτοντας τη φωνή τους δίπλα σε αυτή του Κύπριου Ευρωβουλευτή κ. Σοφοκλή Σοφοκλέους (ΕΔΕΚ) και αύριο της κ. Αντιγόνης Παπαδοπούλου (ΔΗΚΟ); Πρακτικά δηλαδή τι θα κάνει για όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Όχι λόγια-φούμαρα για να ξεφεύγουμε από κάποια περιστασιακή πίεση κάποιων μελών και στελεχών κι έτσι όλοι να μένουν ευχαριστημένοι.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ- ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1- Για περισσότερα βλ. Malcolm Caldwell «Το υπόβαθρο της κρίσης στην Ινδοκίνα». Κείμενο ομιλίας του το Νοέμβρη του 1978 στο Ινστιτούτο Φυλετικών Σχέσεων πριν φύγει για την Καμπότζη. Δολοφονήθηκε στην Πνομ-Πενχ στις 23 Δεκέμβρη του ‘ 78,στο τέλος μιας έρευνας για την περισυλλογή στοιχείων για τη σύγκρουση Βιετνάμ και Καμπότζης. Οι πρωτεύουσες των δυο αυτών χωρών αλληλοκατηγορήθηκαν για τη δολοφονία του. Οι φόβοι του για την τύχη της Καμπότζης επαληθεύτηκαν. Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Race and Class (Φυλή και Τάξη) και ύστερα από σχετική άδεια στο Monthly Review. Ελληνικά το Μάη 1980, τ. 6, της ελληνικής έκδοσης του MR.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.