Στη Γαλλία, τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, απελευθερώθηκε ο δημόσιος λόγος.
Κανείς δεν ξέρει αν αυτή η αιφνίδια ρήξη της πολυετούς σιωπής θα διαρκέσει και τι αντίκτυπο θα έχει στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις. Πάντως, φαίνεται να συμφωνούμε όλοι, σχεδόν όλοι, ότι στην Ευρώπη το κοινωνικό σώμα και οι θεσμοί διαβρώνονται όλο και βαθύτερα από την ισλαμική στρατηγική.
Οι παρεμβάσεις των ισλαμιστών γονέων στο σχολείο, η εξαίρεση των παιδιών τους από τους κανονισμούς, ο εκφοβισμός του διδακτικού προσωπικού είναι μέρος της τακτικής για τη μετατροπή του λαϊκού, δημόσιου σχολείου σε κάτι που να μοιάζει με κορανικό. Την ιδέα αυτή μοιράζονται πολλοί φιλήσυχοι μουσουλμάνοι, οι οποίοι θα ήθελαν να προστατεύονται τα παιδιά τους από «την εισβολή και την πολιτιστική αλλοτρίωση» ώστε να αναπτύσσεται «η μουσουλμανική τους προσωπικότητα», όπως υπαγορεύει η Ισλαμική Οργάνωση για την Παιδεία, τις Επιστήμες και τον Πολιτισμό (Isesco).
Με λίγα λόγια, μέχρι σήμερα ζητούσαν από τη Γαλλία να εφαρμόζει την πολιτική των χωρών από τις οποίες προέρχονται: αντί να εντάσσονται στη γαλλική κοινωνία καλούσαν τη γαλλική κοινωνία να ενταχθεί στο ισλάμ.
Η κυβέρνηση Μακρόν-Καστέξ υποσχέθηκε να τερματίσει αυτή τη διεκδίκηση –θα δούμε.
Στη Γαλλία, τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, απελευθερώθηκε ο δημόσιος λόγος.
Κανείς δεν ξέρει αν αυτή η αιφνίδια ρήξη της πολυετούς σιωπής θα διαρκέσει και τι αντίκτυπο θα έχει στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις. Πάντως, φαίνεται να συμφωνούμε όλοι, σχεδόν όλοι, ότι στην Ευρώπη το κοινωνικό σώμα και οι θεσμοί διαβρώνονται όλο και βαθύτερα από την ισλαμική στρατηγική.
Οι παρεμβάσεις των ισλαμιστών γονέων στο σχολείο, η εξαίρεση των παιδιών τους από τους κανονισμούς, ο εκφοβισμός του διδακτικού προσωπικού είναι μέρος της τακτικής για τη μετατροπή του λαϊκού, δημόσιου σχολείου σε κάτι που να μοιάζει με κορανικό. Την ιδέα αυτή μοιράζονται πολλοί φιλήσυχοι μουσουλμάνοι, οι οποίοι θα ήθελαν να προστατεύονται τα παιδιά τους από «την εισβολή και την πολιτιστική αλλοτρίωση» ώστε να αναπτύσσεται «η μουσουλμανική τους προσωπικότητα», όπως υπαγορεύει η Ισλαμική Οργάνωση για την Παιδεία, τις Επιστήμες και τον Πολιτισμό (Isesco).
Με λίγα λόγια, μέχρι σήμερα ζητούσαν από τη Γαλλία να εφαρμόζει την πολιτική των χωρών από τις οποίες προέρχονται: αντί να εντάσσονται στη γαλλική κοινωνία καλούσαν τη γαλλική κοινωνία να ενταχθεί στο ισλάμ.
Δουλεμπόριο, αποικιοκρατία και η ιστορία σε άσπρο-μαύρο
Η Σώτη Τριανταφύλλου σχολιάζει τις δηλώσεις του Εμανουέλ Μακρόν για την αποικιοκρατία κάνοντας μια ιστορική αναδρομή.
Κάθε τόσο ο Εμμανουέλ Μακρόν ξεστομίζει μια δήλωση πολιτικής ορθότητας: είτε από άγνοια της ιστορίας, είτε από συνήθεια, είτε από την ακατανίκητη επιθυμία να τον αγαπούν. Προπάντων, δεν θέλει να αποξενώσει ακόμα περισσότερο το αριστερό εκλογικό σώμα που βουλιάζει άνετα στη χριστιανική ενοχικότητα. Γι’ αυτό, τελευταία, ο Γάλλος πρόεδρος επαναλαμβάνει ότι «η αποικιοκρατία ήταν έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας».
Κάθε τόσο ο Εμμανουέλ Μακρόν ξεστομίζει μια δήλωση πολιτικής ορθότητας: είτε από άγνοια της ιστορίας, είτε από συνήθεια, είτε από την ακατανίκητη επιθυμία να τον αγαπούν. Προπάντων, δεν θέλει να αποξενώσει ακόμα περισσότερο το αριστερό εκλογικό σώμα που βουλιάζει άνετα στη χριστιανική ενοχικότητα.
Το 2001 το γαλλικό Κοινοβούλιο με πρωτοβουλία της Κριστιάν Τομπιρά είχε αναγνωρίσει το δουλεμπόριο ως «έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας»: φαίνεται δίκαιο και εύλογο, αλλά από το ψήφισμα δεν έλειπε η σκοτεινή πλευρά. Υπενθυμίζω ότι η Κριστιάν Τομπιρά έγινε υπουργός Δικαιοσύνης επί προεδρίας Φρανσουά Ολάντ, κι ότι προηγουμένως ήταν μέλος του κοινοβουλίου, εκλεγμένη στον υπερπόντιο νομό της Γουιάνας με το «Ριζοσπαστικό Κόμμα» της άκρας αριστεράς. Η Τομπιρά παραιτήθηκε από την κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς όταν άρχισε να γίνεται λόγος για αφαίρεση της γαλλικής υπηκοότητας από τους τζιχαντιστές. Θέλω να πω: άλλο η Κριστιάν Τομπιρά, άλλο ο Εμμανουέλ Μακρόν. Αλλά μπορεί και όχι. Εν πάση περιπτώσει, το δουλεμπόριο αναγνωρίστηκε ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και εισήχθη με μεγαλύτερη έμφαση στα σχολικά εγχειρίδια ― ωστόσο, παρά τις προσθαφαιρέσεις που επιχείρησε η Γερουσία επί της εν λόγω απόφασης, η καταγγελία δεν αφορά το δουλεμπόριο γενικά, αλλά το δουλεμπόριο που έκαναν οι Ευρωπαίοι με αντικείμενο τους Αφρικανούς.
Παρότι υπογραμμίζουμε συχνά την ηθική σπουδαιότητα και τη χρησιμότητα της «ιστορικής μνήμης», εδώ πρόκειται απλώς για πολιτική την οποία επιβάλλουν οι σύγχρονες ισλαμικές και αντιευρωπαϊκές ηγεσίες: κανείς δεν μιλάει για το δουλεμπόριο και την καταναγκαστική εργασία στην Οθωμανική αυτοκρατορία, ούτε για τους γιανίτσαρους και τους «ντέηδες» της Βόρειας Αφρικής οι οποίοι κατείχαν σκλάβους μέχρι το 1820 (τουλάχιστον). Καθώς λοιπόν οι συνθήκες του δουλεμπορίου παραμένουν ομιχλώδεις, ίσως θα έπρεπε να δείχνουμε περισσότερη σύνεση στον ορισμό των ενόχων, ιδιαίτερα επειδή η αναμόχλευση παθών ή το ξαναγράψιμο της ιστορίας σύμφωνα με ανάγκες και καπρίτσια της κάθε εποχής έχουν πάντοτε τρομακτικό αντίκτυπο στην κοινωνική συνοχή.
Το δουλεμπόριο και η δουλοκτησία είναι βεβαίως έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας αλλά επίσης συνιστούν μια ιστορία χιλιετηρίδων η οποία δεν αφορά μόνο τις ευρωπαϊκές δυνάμεις του 1500-1960, αλλά ολόκληρο τον αρχαίο και μεσαιωνικό κόσμο.Ο Οlivier Pétré-Grenouilleau που έγραψε το μέχρι τώρα λεπτομερέστερο χρονικό της δουλείας, περιελάμβανε, εκτός από τους Ευρωπαίους που έφτασαν αργά στη σκηνή, τους Αφρικανούς και τους Άραβες δουλεμπόρους και περιέγραφε τις μεγάλες εξεγέρσεις των Μαύρων στην Αραβία. Η σειρά των εργασιών του αποκαλύπτει γεγονότα που ήδη γνωρίζαμε ―τη συνεργασία αυτοχθόνων και λευκών δουλεμπόρων― τα οποία ωστόσο θεμελιώνει με αξιόπιστες πηγές. Ο Pétré-Grenouilleau βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση κι αν δεν τον στήριζαν μεγάλοι ιστορικοί, ειδικοί στην αποικιοκρατία, όπως ο Μαρκ Φερρό και ο Πιερ Νορά, ίσως τον είχαμε βρει σφαγμένο σε χαντάκι. Μεταξύ των θέσεων που αναπτύσσει στα βιβλία του είναι ότι
1) αντιθέτως προς τη μυθολογία που εξισώνει το δουλεμπόριο με τη γενοκτονία, το συμφέρον των δουλοκτητών δεν ήταν να σκοτώνουν τους Αφρικανούς αλλά να τους διατηρούν σε επαρκώς καλή κατάσταση προκειμένου να δουλεύουν και
2) ότι το «ανατολικό» δουλεμπόριο, δηλαδή προς τις μουσουλμανικές χώρες αφορούσε, περίπου 17 εκατομμύρια σκλάβους, το «εσωτερικό» αφρικανικό δουλεμπόριο γύρω στα 14 εκατομμύρια και το ατλαντικό (προς την Αμερική) περίπου 11 εκατομμύρια. Όπως λέει ο Pétré-Grenouilleau, το δουλεμπόριο δεν είναι μια ιστορία λευκών και μαύρων. Εξυπακούεται ότι καμιά γεωγραφική παραλλαγή δεν νομιμοποιείται, αλλά ως «έγκλημα» θεωρούμε, συμφώνως προς το ψήφισμα του 2001, μόνο το ατλαντικό δουλεμπόριο.
Δυστυχώς τα ΝΕΑ δεν δημοσιεύουν ελεύθερα στο διαδίκτυο τα άρθρα των συνεργατών τους, γι' αυτό και θα αναπαράγω ένα τμήμα από το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου με τον τίτλο "Το ματς" που περιγράφει με τεκμηριωμένο τρόπο, δίχως υπεκφυγές, τις συνέπειες που έχει η στάση της Τουρκίας.
Συμπεραίνει ότι "ο στόχος της Τουρκίας δεν ήταν να γίνει "μέλος" της Ευρώπης, στόχος της ήταν και παραμένει η κυριαρχία της μέσω της δημογραφίας, της θρησκείας και του πολιτικού ισλάμ, της προοπτικής του χαλιφάτου. Ο κεμαλισμός δεν υπάρχει:η Τουρκία κινείται προς το πακιστανικό μοντέλο μέσα στη γενική αδιαφορία ή μέσα στην τρελή ευρωπαϊκή αισιοδοξία. Η ιστορία της είναι μια σειρά από γενοκτονίες, διπλωματική διπροσωπία, παντουρκισμό, κοινωνικό δαρβινισμό - προπάντων, η Τουρκία εμφορείται από το σύμπλεγμα κατωτερότητας των ελλειμματικών πολιτισμών έναντι της Ευρώπης που εκδηλώνεται με ευθυξία, σπασμωδικότητα, με τον φόβο της ταπείνωσης".
Γράφει λοιπόν η Σώτη Τριανταφύλλου αρχικά: "το χρονικό της μάταιης προσπάθειας για συνεννόηση Ευρώπης-Τουρκίας συμπυκνώνει την ευρωπαϊκή παθολογία και καταδεικνύει την αποτυχία της πολιτικής του κατευνασμού. Ο τουρκο-γερμανός ευρωβουλευτής Βουράλ Εζερ, που εκφράζει με άνεση τις τουρκικές βλέψεις, στρογγυλοκάθεται στα έδρανα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος: "Θα ολοκληρώσουμε αυτό που άρχισε ο Σουλεϊμάν με την πολιορκία της Βιέννης το 1529. Θα κατακλύσουμε την Ευρώπη χάρη στους καρπερούς άνδρες μας και στις υγιείς γυναίκες μας. Το 2100 στη Γερμανία θα ζουν 35 εκατομμύρια Τούρκοι και 20 εκατομμύρια Γερμανοί". Η ΕΕ απαντάει: Βάλτε τα δυνατά σας, θα σας βοηθήσουμε κι εμείς. Ήδη σας βοηθάμε. Το 1949, η Τουρκία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ αν και κράτησε φιλογερμανική στάση στο Β' παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνέχεια, ζήτησε και πέτυχε ειδική μεταχείριση από την ΕΟΚ(π.χ. τελωνειακές διευκολύνσεις) κι όταν υπέβαλε αίτημα ένταξης η ευρωπαϊκή Αριστερά τη στήριξε ενθουσιωδώς. Ως αιθεροβάμων (αν είμαστε καλοπροαίρετοι) ή ως υπονομευτική του ευρωπαϊκού πολιτισμού (πράγμα πιθανότερο) έβλεπε τους Τούρκους σαν κλώνους του Ναζιμ Χιμέτ και του Γιλμάζ Γκιουνέι. Το 1989, όταν λέγαμε ότι μια μουσουλμανική χώρα, με τέτοιο μέγεθος, δίχως δημοκρατικούς θεσμούς και με ιστορία επιθετικότητας και κατακτήσεων έναντι της Ευρώπης δεν μπορεί να γίνει δεκτή στην ΕΟΚ, η Αριστερά απαντούσε "Αχά! Ώστε η Ευρώπη είναι μια κλειστή λέσχη χριστιανών..." Μάλιστα, είναι".
Όταν ο κόσμος που περιγράφουν τα κυβερνητικά κανάλια διαφέρει τόσο ριζικά από τον κόσμο που περιγράφουν τα ΜΜΕ της αντιπολίτευσης, η αλήθεια δεν είναι, όπως συνηθίζουμε να λέμε, «κάπου στη μέση». Η αλήθεια δεν είναι πουθενά. Όπως συνήθως, αντιγράφουμε τα χειρότερα παραδείγματα: τα ιδιωτικά κανάλια, που ιδρύθηκαν χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις –παλιά ιστορία αυτή, την έχουμε ξεχάσει– αντέγραψαν στην αρχή το κιτς της RAΙ και στη συνέχεια, καθώς η παγκοσμιοποίηση εξελισσόταν, τα πιο δύσοσμα κατακάθια της αμερικανικής τηλεόρασης. Έχουμε μείνει πίσω όπως σε όλα: παντού η τηλεόραση έχει απογειωθεί καλλιτεχνικά· τα reality shows απευθύνονται πια μόνο σε υπέργηρους, αναλφάβητους και λούμπεν· δεν συνιστούν το κύριο σώμα των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι μόνο αισθητικό μιας και ποτέ δεν είναι «μόνο» αισθητικό: σήμερα, τα ιδιωτικά κανάλια –ως προέκταση και προϊόν μίμησης των ηλεκτρονικών μέσων– απαντούν στα κρατικά με τη θεαματικότερη μεροληψία όλων των εποχών· δεν μεταδίδουν ειδήσεις· μεταδίδουν γνώμες, σχόλια και κουτσομπολιά τα οποία εκφέρονται με σπουδαιοφάνεια και εντάσσονται στα δελτία ειδήσεων.
Το ΝΑΤΟ έχει απογοητεύσει πολλές φορές την Ελλάδα· αλλά, για να φύγουμε από τη Συμμαχία απαιτούνταν, μεταξύ άλλων, στενότερες και πιο ειλικρινείς σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση - τις οποίες δεν είχαμε και δεν αποκτήσαμε ποτέ. Η απογοήτευση δεν οφείλεται αποκλειστικά στις αποτυχίες της Ατλαντικής Συμμαχίας· σήμερα όμως το ιστορικό των αποτυχιών είναι τόσο επιβαρημένο ώστε το ΝΑΤΟ φαίνεται να έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις· έχει μείνει, τρόπον τινά, πίσω.
Το 1949 ρόλος του ήταν η αναχαίτιση της Σοβιετικής Ενωσης· η απάντηση στον σοβιετικό επεκτατισμό. Αυτή η έμμονη ιδέα οδήγησε τις ΗΠΑ σε αυτοκτονική εξωτερική πολιτική: στην άνευ όρων στήριξη του Ισραήλ, στην εμπλοκή στο Βιετνάμ, στη χρηματοδότηση των μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν και σε άλλες εξωφρενικές συμπαιγνίες. Ελειπε η οξυδέρκεια· ήδη από τότε που προστέθηκε στο ΝΑΤΟ η Τουρκία - μολονότι στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είχε παίξει ρόλο "επιτήδειου ουδέτερου"- το ΝΑΤΟ έβλεπε μονάχα το βραχυπρόθεσμο κέρδος. Το μοναδικό κριτήριο ήταν η γεωγραφική της θέση· εξάλλου, όλοι περίμεναν ότι θα εξευρωπαϊστεί, ότι ο κεμαλισμός θα προχωρήσει. Ο πόλεμος δεν είχε διδάξει την ανθρωπότητα ότι η πρόοδος μπορεί να αντιστραφεί: οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί πίστευαν ακόμα στο αέναο "εμπρός".
Σύμφωνα με το άρθρο 5 που υπέγραψαν τελικά 29 χώρες, η επίθεση σε μέλος του ΝΑΤΟ ισοδυναμεί με επίθεση σε όλα τα μέλη και επισύρει άμεση και συλλογική απόκριση. Δεν είχε προβλεφθεί ότι η Τουρκία - που διαφέρει ιστορικά και πολιτιστικά από τις υπόλοιπες χώρες - θα εξελισσόταν σε rogue state με ηγέτη τον υποψήφιο χαλίφη του σουνιτικού κόσμου. Για τρεις-τέσσερις δεκαετίες τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν έβλεπαν τίποτα πέρα από τη σοβιετική απειλή· ανέλυαν τον κόσμο με όρους Ανατολής-Δύσης· η Ανατολή και η Δύση ήταν οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά συστήματα - μορφές καπιταλισμού - όχι γεωγραφικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά. Στο μεταξύ, η Τουρκία έδειχνε ξανά και ξανά ότι δεν μοιράζεται τις αξίες της Ατλαντικής Συμμαχίας· απλώς επωφελείτο από αυτή στο στρατιωτικό πεδίο. Το 1974, όταν εισέβαλε στην Κύπρο, το ΝΑΤΟ έκανε την πάπια. Αλλά, η Τουρκία είναι σαφής· δεν στρέφεται μόνο εναντίον της Ελλάδας, στρέφεται εναντίον ολόκληρης της Δύσης.
O Χακίμ Ελ Καουρί, που το 2016 είχε κάνει έκκληση, μαζί με άλλους σαράντα μουσουλμάνους εναντίον του ισλαμικού φονταμενταλισμού (αιγιαλώ λαλείς...) επανήλθε με ένα βιβλίο που έχει τίτλο «Ισλάμ, μια γαλλική θρησκεία». O Ελ Καουρί, προσπαθώντας να μας ανοίξει τα μάτια που κρατάμε πεισματικά κλειστά, αναλύει το πώς και το γιατί στη Γαλλία πληθύνονται οι υπερευσεβείς μουσουλμάνοι ενώ οι γαλλικές κυβερνήσεις τούς παρατηρούν με αμηχανία ή δεν τους παρατηρούν καθόλου. Ο Εμμανουέλ Μακρόν σχεδιάζει «διάρθρωση του Ισλάμ»: τι σημαίνει «διάρθρωση»; Περιμένουμε να μας εξηγήσει. Το πολιτικό λεξιλόγιο, μια συλλογή από ευφημισμούς - όπως, λόγου χάρη, ο όρος «ριζοσπαστικό Ισλάμ» - καταδεικνύουν ανημπόρια, δειλία, ανικανότητα να περιγράψουμε τα φαινόμενα. Το πρόβλημα έχει προχωρήσει· il est trop tard.
Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Montaigne, oι μουσουλμάνοι που πηγαίνουν στα τζαμιά, τρώνε χαλάλ, προσεύχονται καθημερινά, τοποθετούν τον ισλαμικό νόμο πάνω από τον νόμο του κράτους υπολογίζονται γύρω στα 3.500.000 (έναντι περίπου 1.650.000 πιστών Καθολικών, ο φανατισμός των οποίων είναι διαφορετικής τάξεως). Ο πληθυσμός αυτός διεκδικεί την αντικατάσταση του γσλλικού νόμου από Σαρία. Αλλά, όπως σημειώνει ο Ελ Καουρί, το 80% των εν γένει μουσουλμάνων (8.600.000) εγείρουν απαιτήσεις στην καθημερινότητα: λόγου χάρη, ζητούν να γίνουν χαλάλ τα σχολικά γεύματα, κάτι που παραβιάζει τους κανονισμούς για τη σφαγή των ζώων στη Γαλλία. (Τα περισσότερα σχολεία αποφάσισαν να κάνουν τις σχολικές καντίνες χορτοφαγικές: στρίβειν διά του αρραβώνος). Συγκριτικά με άλλες διεκδικήσεις, το χαλάλ είναι λεπτομέρεια· αλλά υπογραμμίζει ότι το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία· είναι ιδεολογία, τρόπος ζωής, πολιτικό πρόγραμμα. Υπό αυτή την έννοια, η απόρριψή του δεν αποτελεί συμπεριφορά μη ανεκτικότητας («μισαλλοδοξίας» όπως λένε, πομπωδώς, οι ορθώς σκεπτόμενοι) αλλά πολιτική αντίθεση· αντιπολίτευση σε ένα διεθνές, σαρωτικό, υπερσυντηρητικό κίνημα.
Για το βιβλίο της Σώτης ΤριανταφύλλουΠλουλαρισμός, πολυπολιτισμικότητα, ενσωμάτωση, αφομοίωση – Σημειώσεις για τη σύγχρονη ανοιχτή κοινωνία [εκδόσεις Πατάκη, τρίτη έκδοση, Αθήνα 2016]
Το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου είναι ευφυές και θαρραλέο. Ευφυές διότι χρησιμοποιεί την ευρύτητα γνώση της κοινωνικής και πολιτικής θεωρίας για να πλήξει με εύστοχα και σαφή τρόπο διατυπωμένα επιχειρήματα, μια σειρά αντιλήψεων, ιδεοληψιών θα ήταν καλύτερα να τις ονομάσουμε, όπως είναι η πολυπολιτισμικότητα αλλά και το αυτονόητο της ενσωμάτωσης των ισλαμικών πληθυσμών στις χώρες υποδοχής των. Πρόκειται για ιδεολογήματα που παρότι σε επίπεδο εμπειρίας αποδεικνύεται διαρκώς η αβασιμότητα και η ανεδαφικότητά τους σε επίπεδο ιδεολογίας παρουσιάζουν μια αξιοσημείωτη αντοχή.
Θαρραλέο είναι διότι οι ιδεοληψίες αυτές που συχνά χρησιμοποιούνται ως εργαλεία για την διαμόρφωση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, παραμένουν στο απυρόβλητο και όποιος τολμήσει να τις αμφισβητήσει αντιμετωπίζονται από μια ιδιότυπη αστυνομία της σκέψης που ενδύεται συχνά την μάσκα της πολιτικής ορθότητας.
Το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου , που είναι αφιερωμένο στον AlainBesancon φίλο του Έλληνα φιλοσόφου που έζησε στην Γαλλία Κώστα Παπαϊωάννου, είναι ευφυές και θαρραλέο.
Ευφυές διότι χρησιμοποιεί την ευρύτητα γνώση της κοινωνικής και πολιτικής θεωρίας για να πλήξει με εύστοχα και σαφή τρόπο διατυπωμένα επιχειρήματα, μια σειρά αντιλήψεων - ιδεοληψιών θα ήταν καλύτερα να τις ονομάσουμε -, όπως είναι η πολυπολιτισμικότητα αλλά και το αυτονόητο της ενσωμάτωσης των ισλαμικών πληθυσμών στις χώρες υποδοχής των. Πρόκειται για ιδεολογήματα που παρότι σε επίπεδο εμπειρίας αποδεικνύεται διαρκώς η αβασιμότητα και η ανεδαφικότητά τους σε επίπεδο ιδεολογίας παρουσιάζουν μια αξιοσημείωτη αντοχή.
Θαρραλέο είναι διότι οι ιδεοληψίες αυτές που συχνά χρησιμοποιούνται ως εργαλεία για την διαμόρφωση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, παραμένουν στο απυρόβλητο και όποιος τολμήσει να τις αμφισβητήσει αντιμετωπίζονται από μια ιδιότυπη αστυνομία της σκέψης που ενδύεται συχνά την μάσκα της πολιτικής ορθότητας.
Από μιας πλευράς η Σ.Τριανταφύλλου ακολουθεί το παράδειγμα του Γάλλου συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ ο οποίος βλέπει ως λογική κατάληξη των διαφόρων ιδεολογημάτων που διαχέονται στην Δύση, να οδηγούμεθα στην κυριαρχία του ισλάμ σε έναν ορατό και διόλου μακρινό χρόνο. Ως αιτία της κατάστασης αυτής θεωρεί την εξάπλωση μιας εκδοχής της αριστερής ιδεολογίας που από εκπρόσωπος των εργατικών συμφερόντων μετατράπηκε σε υπερασπιστή των πληθυσμών που μετακινούνται, του πλήθους κατά τον Τ.Νέγκρι αλλά και των "δικαιωμάτων" διαφόρων ομάδων. Με την συμπεριφορά της αυτή , η αριστερά αυτού του είδους κατηγορείται ότι "υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και τα θεμέλια της κοινωνίας των πολιτών" (σελ.24). Αλλά και ο μαρξισμός εξαρχής απέδιδε στην οικονομία αποκλειστική σημασία, περιφρονώντας έτσι τον ρόλο των θρησκειών και των εθνοτήτων(όσο αφορά το δεύτερο οι αντιλήψεις του Μάρξ και των μαρξιστών είναι πιο σύνθετες).Βεβαίως αυτό το οποίο παραλείπει να διατυπώσει η Σ.Τριανταφύλλου, και είναι το μοναδικό μάλλον σημείο στο οποίο διαφωνώ μαζί της, είναι ότι τα ιδεολογήματα της πολυπολιτισμικότητας έχουν ως ισχυρό αρωγό και ένα μέρος των ελίτ -όπως αποδεικνύει το παράδειγμα του Σόρος , της Μέρκελ, του γερμανικού ΣΕΒ- που στους μετανάστες από τις χώρες του ισλάμ βρίσκουν έναν μοχλό που μπορεί να πιέσει συνολικά τους μισθούς σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα. Επίσης η μετακίνηση ισλαμικών πληθυσμών και η ανάδυση ενός πιο επιθετικού από ποτέ ισλάμ οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υπονόμευση των κοσμικών αραβικών καθεστώτων , που δεν τα διαδέχθηκε η δημοκρατία αλλά ο πόλεμος συμμοριών και ο χομπσιανός εμφύλιος πόλεμος όλων εναντίον όλων. Βεβαίως όπως ορθά επισημαίνει η Σ.Τ. " ό,τι ωφελεί την οικονομία ίσως βλάπτει την ποιότητα ζωής στην κοινωνία"(σελ.34).
Οταν το 2014 ξεκίνησε η συζήτηση για τον αντιρατσιστικό Νόμο, έλεγα στους φίλους μου ότι θα μας δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα θα επιλύσει. Τα πρώτα νομοσχέδια ήταν κυριολεκτικά γραμμένα στο πόδι και αν ψηφιζόντουσαν όπως ήταν, είμαι βέβαιος ότι τα δικαστήρια δεν θα προλάβαιναν να εκδικάσουν τις περιπτώσεις εφαρμογής του αντιρατσιστικού αυτού Νόμου. Τελικά, έγιναν πολλές «διορθώσεις» και ψηφίστηκε ο Νόμος 4285/2014. Βάσει αυτού του Νόμου, θα δικαστεί η συγγραφέας κ. Σώτη Τριανταφύλλου στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών την προσεχή Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017. Η κατηγορία: Δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους με βάση τον αντιρατσιστικό Νόμο.
Η κατηγορία βασίστηκε σε άρθρο της στην εφημερίδα Athens Voice στις 15.11.2015, αμέσως μετά τη σφαγή στο «Bataclan», όπου η κ. Τριανταφύλλου είχε γράψει, μεταξύ άλλων: «Ομως, θα επιμείνω: όπως έλεγε ο Μάρκο Πόλο, “φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι”». Αυτό, ο κ. Παναγιώτης Δημητράς, διαχειριστής του blog «Racist Crimes Watch», το θεώρησε ψευδές και επίμεμπτο, και της έκανε μήνυση.
Γράφτηκαν πάρα πολλά άρθρα στα μέσα Μαΐου όταν έγινε γνωστή η παραπομπή σε δίκη της κ. Τριανταφύλλου. Η συντριπτική πλειονότητα τάχθηκε υπέρ της συγγραφέως. Πάντως, το πλέον εμπεριστατωμένο και τεκμηριωμένο άρθρο γράφτηκε από τον καλό φίλο και συγγραφέα Απόστολο Δοξιάδη και αναρτήθηκε στο Protagon.gr στις 14 Μαΐου 2017. Αξίζει τον κόπο να το αναζητήσετε στο http:// www.protagon.gr/apopseis/editorial/44341409721-44341409721 γιατί πραγματεύεται πολύ σοβαρά τα θέματα που σχετίζονται με την ελευθερία του λόγου και τον αντιρατσιστικό Νόμο.
Η εξέλιξη της σκέψης των αριστερών φιλελεύθερων διανοούμενων: από την υπεράσπιση της παγκοσμιοποίηση και της υπέρβασης των εθνών στην κριτική της πολυπολιτισμικότητας και στον προβληματισμό για τον δημογραφικό κίνδυνο
Με τον τίτλο αυτό αναφέρομαι σε τρεις διανοούμενους, που προήλθαν από την αριστερά, αλλά πλέον χαρακτηρίζονται ως φιλελεύθεροι και μάλιστα συνεργάστηκαν με τα πλέον φιλελεύθερα σχήματα: τον Δημοσθένη Κούρτοβικ, την Σώτη Τριανταφύλλου και τον Νίκο Μαραντζίδη. Στο τελευταίο διάστημα, υπερβαίνοντας τον εαυτό τους και τις ιδεοληψίες που κυριαρχούν σε ένα μέρος των στοχαστών, προβληματίζονται γόνιμα για θέματα όπως η μετανάστευση, η πολυπολιτισμικότητα και το δημογραφικό ζήτημα. Για όποιον παρακολουθεί την εξέλιξή τους, πρόκειται για αναθεώρηση παλαιότερων αεθνικών αντιλήψεων τους.
Ο Δ. Κουρτοβικ επικρίνει, στις επιφυλλίδες του στα ΝΕΑ την αριστερά των δικαιωμάτων, που πλειοδοτεί για τα δικαιώματα των μεταναστών, αλλά δεν δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον για τους ντόπιους, ωθώντας τους έτσι στον δεξιό εξτρεμισμό. Η Σώτη Τριανταφύλλου στο βιβλίο της για την πολυπολιτισμικότητα, ανατρέπει μεθοδικά όλες τις ιδεοληψίες με τις οποίες έχει περιβληθεί η έννοια αυτή. Τέλος ο Ν. Μαραντζίδης στο τελευταίο του άρθρο στην "Καθημερινή" ,25/9/2016, με τον τίτλο "Υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα", υποστηρίζει ότι η αντιμετώπιση του δημογραφικού είναι το καίριο στοίχημα για τον ελληνισμό:
"Οταν ο «Κύκλος Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση» είχε την καλοσύνη να με καλέσει στην εκδήλωση του με κεντρικό ερώτημα «Ποιο μέλλον για την Ελλάδα;», η εύλογη, σχεδόν αντανακλαστική, απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: εξαρτάται. Η ενίσχυση, τα επόμενα χρόνια, της παρουσίας των «ανοικτών θεσμών» και η ηγεμονία των αξιών της ανοιχτής κοινωνίας αποτελούν για μένα πρωταρχικής σημασίας ζητήματα που θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της χώρας μας. Ασπάζομαι δηλαδή την προσέγγιση των οικονομολόγων Ατζέμογλου και Ρόμπινσον, οι οποίοι στο διάσημο βιβλίο τους «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη» υποστηρίζουν ότι οι ανοιχτοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί αποτελούν τη βάση για την επιτυχία ενός έθνους. Ανοιχτοί (inclusive) θεσμοί, σύμφωνα με τους δύο συγγραφείς, είναι εκείνοι που επιτρέπουν και ενθαρρύνουν τη συμμετοχή της μεγάλης μάζας των πολιτών στις οικονομικές δραστηριότητες ώστε να χρησιμοποιούν τις δεξιότητες και το ταλέντο τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μαζί με τους ανοιχτούς θεσμούς στην οικονομία, οι ανοιχτοί πολιτικοί θεσμοί μπορούν να διασφαλίσουν την επικράτηση της δημοκρατίας έναντι του αυταρχισμού ή της διολίσθησης του κράτους σε πεδίο ανταγωνισμού χωρίς κανόνες φατριών. Οι ανοιχτοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί, λοιπόν, μπορούν να προστατέψουν τη χώρα μας από τον κίνδυνο να μετατραπεί στο μέλλον είτε σε Ουγγαρία και Τουρκία είτε σε Ουκρανία και Κολομβία. Από τη στιγμή όμως που διάβασα τα απαισιόδοξα πορίσματα της τελευταίας έρευνας της «ΔιαΝΕΟσις» με θέμα το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας (βλ. www.dianeosis.org), σκέφθηκα πως στη φάση που βρισκόμαστε ίσως θα ταίριαζε περισσότερο το πιο προκλητικό ερώτημα «υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα;». Σε αυτήν την περίπτωση, η απάντησή μου θα μετατρεπόταν από «εξαρτάται» σε «δεν ξέρω»! Τα πορίσματα της ΔιαΝΕΟσις δείχνουν πως υπό ένα απαισιόδοξο, αλλά πολύ πιθανό σενάριο, η χώρα μας το 2050 θα έχει περίπου δύο εκατομμύρια λιγότερους κατοίκους σε σχέση με σήμερα. Οι προφανείς συνέπειες μιας τέτοιας κατάστασης είναι εύκολα αντιληπτές. Π.χ. σε ό,τι αφορά το ασφαλιστικό, που βρίσκεται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στην ημερήσια διάταξη του δημόσιου διαλόγου, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Οπως δείχνει η έρευνα, η συρρίκνωση του συνολικού πληθυσμού και η συνεχιζόμενη γήρανσή του θα έχουν άμεση επίπτωση και στον πληθυσμό της παραγωγικής-εργάσιμης ηλικίας, ο οποίος ήδη βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία (από 65% του συνόλου σήμερα, σε 55% του συνόλου το 2050). Αυτή η μείωση θα αποτυπωθεί και στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, που θα συρρικνωθεί κατά 1-1,5 εκατομμύριο μέχρι το 2050 (από 4,7 εκατομμύρια σήμερα σε περίπου 3 εκατομμύρια το 2050). Πρόκειται για μια συγκλονιστική μεταβολή. Η επιπλέον επιβάρυνση του δημογραφικού προς όφελος των μεγαλύτερων ηλικιών (η μέση ηλικία το 1950 ήταν τα 30 έτη, το 2015 ήταν τα 43 έτη και το 2050 ίσως γίνουν τα 50 έτη) θα επηρεάσει επίσης τους πολιτικούς προσανατολισμούς και τις αξίες μας ως κοινωνία. Εφόσον, οι συνταξιούχοι θα αποτελούν περίπου τον μισό πληθυσμό της χώρας, κάθε μεταρρύθμιση εις βάρος τους θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να υλοποιηθεί και οι πολιτικές ελίτ θα αντιμετωπίζουν ισχυρά εκλογικά εμπόδια ώστε να λάβουν αποφάσεις πού θα ανακατανέμουν τους πόρους προς όφελος των νεοτέρων. Εξάλλου οι νέοι θα συνιστούν μια εκλογική μειοψηφία, η οποία, λόγω ανεργίας και γενικότερης οικονομικής αδυναμίας, θα εξαρτάται οικονομικά από τους πιο ηλικιωμένους άρα θα βρίσκεται υπό την κηδεμονία τους. Ως εκ τούτου, οι αντιπαραθέσεις για τις δημόσιες πολιτικές που πρέπει να εκπονηθούν θα τείνουν να έχουν το βλέμμα προς το παρελθόν και τους ηλικιωμένους (προστασία συντάξεων, κ.λπ.) παρά προς το μέλλον (άνοιγμα αγορών και επαγγελμάτων, ενίσχυση της ποιότητας της εκπαίδευσης, προώθηση νέων τεχνολογιών, στήριξη των νέων εργαζόμενων γονιών). Αν δεν υπάρξουν οι απαραίτητες θεσμικές αλλαγές, η υπογεννητικότητα, σε συνδυασμό με τη φυγή επιστημόνων και ατόμων με υψηλές δεξιότητες προς το εξωτερικό για αναζήτηση καλύτερων προοπτικών (brain drain), θα στερήσει κρίσιμη ζωτικότητα και ποιότητα από τη χώρα μας. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με την ταυτόχρονη άφιξη χιλιάδων μεταναστών από χώρες του τρίτου κόσμου, οι περισσότεροι εκ των οποίων διαθέτουν δυστυχώς χαμηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης και σχετικά περιορισμένες δεξιότητες, θα επιταχύνει την παρακμή της χώρας. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η επιτακτική ανάγκη για ενσωμάτωση των μεταναστών στον κοινωνικό κορμό θα καθίσταται ολοένα και δυσκολότερη στη γηρασμένη χώρα μας. Μια στάσιμη οικονομία δεν μπορεί να εντάξει εύκολα νέο αίμα. Επιπλέον, οι ηλικιακές διαφορές μεταξύ γηραιών γηγενών και νεαρών μεταναστών θα εντείνουν τις πολιτισμικές και ταξικές αποστάσεις. Ας μη γελιόμαστε, το δημογραφικό χρειάζεται επειγόντως παρεμβάσεις για να αποτραπεί η καταστροφή. Ειδάλλως, δεν θα γίνουμε απλώς μόνο λιγότεροι αλλά και φτωχότεροι σε όλα τα επίπεδα."
Άλλη μια άσκεπτη πρόταση, άλλη μια επίδειξη ψευτοπροοδευτισμού από τα έδρανα της αριστεράς και μάλιστα από εκείνα της λογικής και μετριοπαθούς ΔΗΜΑΡ: η κ. Ρεπούση, εγχώρια εκπρόσωπος μιας παρωχημένης σχολής ιστορικών, προτείνει την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών στο σχολείο. Η στάση αυτή είναι από τη μία πλευρά δήθεν προκλητική (του τύπου épater le bourgeois) κι από την άλλη λαϊκιστική εφόσον γονείς, μαθητές και μέρος των καθηγητών επιζητούν την ελάφρυνση από τα μαθητικά βάρη.
Πρόκειται για μια τακτική που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ από τις πρώτες ημέρες της ανόδου του στην κυβέρνηση: «διευκόλυνση» του σχολείου, απαλλαγή από τα δυσνόητα μαθήματα καθώς κι από οτιδήποτε συνδεόταν –κακώς- με συντηρητισμό, ελιτισμό, εθνικισμό και προγονολατρία. Ήδη, μετά τα γεγονότα του Μαΐου 1968, οι ανθρωπιστικές επιστήμες σε όλον τον κόσμο υπέστησαν μεγάλη ήττα ακριβώς μέσα από τον υποτιθέμενο θρίαμβό τους: η γνώση εκλαϊκεύτηκε, το επίπεδο των σπουδών έπεσε ώστε να αντιστοιχεί στην κοινωνική ισοπέδωση. Το κύρος των διδασκόντων κατέρρευσε και το μάθημα έγινε «διάλογος» χωρίς ωστόσο να μπορεί, εκ των πραγμάτων, να γίνει διάλογος ανάμεσα σε κάποιον που «ξέρει» και σε κάποιον που «δεν ξέρει». Κάτι ανάλογο συνέβη στην Ελλάδα μετά το 1974 και, κυρίως, μετά το 1981. Από την αυταρχική εκπαίδευση περάσαμε, άνετα, εύθυμα και με τη συνηθισμένη μας επιπολαιότητα, στη μηδενική εκπαίδευση.
