Του Ηλία Κανάκη
Κάθομαι στη Γιάλοβα και κοιτάζω την Πύλο.
Σε λίγο θα ανάψουν τα βεγγαλικά για την αναπαράσταση του Ναυαρίνου.
Θα φωτίσει ο ουρανός με ψεύτικες λάμψεις, ενώ κάτω, η πατρίδα σβήνει στο σκοτάδι.
Οι τουρίστες θα χειροκροτούν, οι κάμερες θα γράφουν, κι οι Έλληνες;
Απόντες. Κλεισμένοι στα σπίτια τους, φυλακισμένοι μέσα στη φτώχεια που τους φόρεσαν για αλυσίδα.
Δεν υπάρχει γιορτή — υπάρχει κοροϊδία.
Μας δείχνουν τα βεγγαλικά για να μη βλέπουμε τα δελτία της ΔΕΗ.
Μας μιλάνε για δόξα, ενώ μας έχουν κάνει ζητιάνους μέσα στην ίδια μας τη γη.
Κάποτε στο Ναυαρίνο οι Έλληνες πολεμούσαν για λευτεριά.
Τώρα πληρώνουν ΕΝΦΙΑ για να σταθούν στο ίδιο χώμα.
Δεν ήρθαν με κανόνια — ήρθαν με υπογραφές, με μνημόνια, με χαρτιά που βρωμάνε προδοσία.
Και τα βεγγαλικά λάμπουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας,
για να φωτίζουν τη ντροπή ενός λαού που δεν μπορεί πια ούτε να σταθεί όρθιος να δει τον ουρανό του.
Αυτό δεν είναι επέτειος. Είναι μνημόσυνο με πυροτεχνήματα, Δεν μας κατέκτησαν με στρατό. Μας νίκησαν με φόρους και λογαριασμούς.
Η κατοχή άλλαξε σημαία, όχι πρόσωπο.
Κι αν δεν ξυπνήσουμε τώρα, σε λίγο δε θα ’χουμε ούτε πατρίδα να θυμόμαστε.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
