H EΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

(Με ονόματα και διευθύνσεις)

🔺️Τι είναι το NrX

To NRx (Neoreactionary movement ή Dark Enlightenment- Σκοτεινός Διαφωτισμός), ένα ιδεολογικό ακροδεξιό κίνημα που ξεκίνησε στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 2010, αρχικά ως διαδικτυακή φιλοσοφική συζήτηση για να διερευνήσει τις αιτίες της οικονομικής κρίσης του 2008. 

Δεν είναι μια τυπική οργάνωση με ιεραρχία και καταστατικά, αλλά ένα δίκτυο ιδεών που απορρίπτει τον Διαφωτισμό, την ισότητα και τη δημοκρατία ως "καθεδρικούς μύθους" που οδηγούν σε παρακμή.

Προτείνει την αντικατάσταση τους με αυταρχικά συστήματα, όπως οι μοναρχίες, οι εταιρικές διακυβερνήσεις (neo-cameralism) ή με τεχνοκρατικές δομές, ενσωματώνοντας στοιχεία ρατσισμού, σεξισμού και ευγονικής στις προτάσεις τους. 

Βλέπει την ανισότητα ως φυσική κατάσταση, αντλώντας αυτες τις ιδέες από τον θεμελιωτή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού  Hayek.

Προωθεί την "έξοδο" (exit) από αποτυχημένα συστήματα διακυβερνησης μέσω νέων κρατών, εταιρικών πόλεων, της AI και των εταιρικών κρυπτονομισμάτων.

 Κύριοι "θεωρητικοί" ηγέτες του κινηματος είναι οι: 

✔️Curtis Yarvin ( με το ψευδωνυμο Mencius Moldbug), 

✔️Nick Land (accelerationism),

 ✔️Peter Thiel, 

✔️JD Vance (αντιπροεδρος των ΗΠΑ

✔️Marc Andreessen και 

✔️David Sacks. 

Για την Κύπρο, εσείς, καλύτερα να μην μιλάτε! του Λεωνίδα Βατικιώτη

ByΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

5 Αυγούστου, 2025

Το σχόλιο εθνικιστών και ακροδεξιών που ακολουθεί σχεδόν κάθε ανάρτηση υπέρ της Παλαιστίνης είναι ένα και επαναλαμβάνεται σχεδόν αυτόματα: «Ναι, αλλά για την Κύπρο δεν λέτε τίποτε»…

Η αποστομωτική υποτίθεται ατάκα, «ναι αλλά για την Κύπρο δεν λέτε τίποτε», υπονοεί τα εξής: Πρώτο, ότι και στην Κύπρο υπάρχει κατοχή, αλλά εσείς νοιάζεστε μόνο για την Παλαιστίνη και αδιαφορείτε για την Κύπρο. Και δεύτερο, επειδή η Τουρκία εμφανίζεται να στηρίζει τον αγώνα των Παλαιστινίων, όσοι υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά τους για ανεξάρτητο κράτος, κατηγορούμαστε ότι κάνουμε τα στραβά μάτια απέναντι στην Τουρκία. Έτσι υιοθετούμε την τουρκική ατζέντα…

Η αλήθεια είναι ότι αν κάποιος δεν πρέπει να μιλάει για την Κύπρο είναι η ελληνική Δεξιά και Ακροδεξιά! Δεν θα ανατρέξουμε στο απώτερο παρελθόν όταν οι ιδεολογικοί μέντορες του χουντικού Άδωνη, του φασίστα Βορίδη και του νεοναζί Πλεύρη άνοιξαν την Κερκόπορτα στον Αττίλα με το πραξικόπημα του Σαμψών που ενορχήστρωσε ο χουντικός Ιωαννίδης. Ούτε επίσης στην μεταπολίτευση όταν η κυβέρνηση Καραμανλή επιβράβευσε τους στρατιωτικούς που συμμετείχαν ή υποστήριξαν το πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του Μακάριου.

Θα προσπεράσουμε επίσης δύο προφανή γεγονότα. Το πρώτο είναι ότι στην Παλαιστίνη συντελείται γενοκτονία, καθημερινά το Ισραήλ σκοτώνει μια σχολική τάξη με μικρά παιδιά, όπως εύστοχα γράφουν οι υπηρεσίες του ΟΗΕ, ενώ έχει δολοφονήσει βεβαιωμένα πάνω από 60.000 Παλαιστίνιους, από τον Οκτώβριο του 2023. Δεν μπορεί επομένως να γίνει σύγκριση με την Κύπρο. Δεύτερο και σοβαρότερο: Τα κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ Παλαιστίνης και Κύπρου, δηλαδή κατοχή, περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου και εποικισμός, με ευθύνη Ισραήλ και Τουρκίας έχει φροντίσει η ίδια η Λευκωσία να τα σχετικοποιήσει και να τα υποβαθμίσει, στηρίζοντας το σιωνιστικό, γενοκτονικό καθεστώς του Ισραήλ. Αν οι κυβερνήσεις Χριστοδουλίδη και παλιότερα του Αναστασιάδη ήθελαν κάθε κατοχή, παραβίαση του διεθνούς δικαίου και εποικισμός να είναι καταδικαστέα όφειλαν να καταδικάσουν τη σφαγή στην Γάζα. Όσο ανέχονται και στηρίζουν έμπρακτα τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ υπονομεύουν τα δικά τους δίκαια και περιορίζουν τις συμμαχίες τους, πριονίζοντας το κλαδί στο οποίο κάθονται.

Θα σταθούμε ωστόσο στα πιο πρόσφατα που αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι θιασώτες του Ισραήλ και της γενοκτονίας στη Γάζα σε Ελλάδα και Κύπρο γράφουν ήδη μια μαύρη σελίδα στο βιβλίο του ελληνικού ενδοτισμού, δημιουργώντας πρωτοφανείς κινδύνους και απειλές για την Κύπρο.

Με τους όρους της Τουρκίας η ένταξη στο ΝΑΤΟ

ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΩΝ ΝΕΟ-ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΎ νer1.0 ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΔΩ

Σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Social and Political Psychology, ο ψυχολόγος και καθηγητής του UC Santa Cruz, Thomas Pettigrew, υποστηρίζει ότι πέντε σημαντικά ψυχολογικά φαινόμενα μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση της πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς των λεγόμενων alt-right, των υποστηρικτών του Τράμπ ή των συγγενών πολιτικών τους σε όλο τον κόσμο. Αυτά είναι:

✔️1. Ο αυταρχισμός

Ο αυταρχισμός αναφέρεται στην υπεράσπιση ή την επιβολή αυστηρής υπακοής στην εξουσία εις βάρος της προσωπικής ελευθερίας και συνδέεται συνήθως με την έλλειψη ανησυχίας για τις απόψεις ή τις ανάγκες άλλων. Το αυταρχικό σύνδρομο προσωπικότητας - μια καλά μελετημένη και παγκόσμια επικρατούσα κατάσταση - είναι μια κατάσταση του νου που χαρακτηρίζεται από πίστη στην απόλυτη και πλήρη υπακοή στην εξουσία κάποιου "αρχηγού". Εκείνοι με αυτό το σύνδρομο εμφανίζουν συχνά επιθετικότητα στα μέλη της ομάδας, την υποταγή χωρίς όρους στην εξουσία, την αντίσταση στις νέες εμπειρίες ή ιδεες και έχουν μια άκαμπτη ιεραρχική άποψη για τον τρόπο που θα πρέπει να οργανώνεται η κοινωνία. Το σύνδρομο προκαλείται συχνά από φόβο, καθιστώντας εύκολη της χειραγώγηση αυτών των ατόμων από  ηγέτες που υπερβάλλουν με την απειλή ή να κάνουν τον φόβο πίστη. 

Αν και η αυταρχική προσωπικότητα παρατηρείται και  μεταξύ των φιλελεύθερων, κεντρώων και των αριστερών, είναι πολύ  πιο συχνή μεταξύ των δεξιών σε όλο τον κόσμο. Οι ομιλίες του Προέδρου Τραμπ  που περιλαμβάνουν απόλυτους όρους όπως «ηττημένοι» και «πλήρεις καταστροφές», «θα υπερισχύσουμε» κλπ είναι ελκυστικοί και αποτελεσματικοί μόνο σε όσους προτιμούν τον αυταρχισμό τύπου Ζωής Κωνσταντοπούλου ή Βορίδη ή Μπέου ως αποτέλεσμα έκφρασης των προτύπων αυτού του συνδρόμου. Πάνω σε αυτό το χαρακτηριστικό έχτισε πριν 90 χρόνια το πετυχημένο "αφήγημα" του και ο Χίτλερ.

✔️2. Προσανατολισμός κοινωνικής κυριαρχίας

Νίκος Ιγγλέσης Συγγραφέας Δημοσιογράφος «Η Ακροδεξιά στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης» Συντονιστής Δ.Βόγγολης

Η “Ακροδεξιά” ως εσωτερικός εχθρός στην εποχή της αποδόμησης των ταυτοτήτων

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress αναφέρθηκα στην προσπάθεια αποδόμησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη Δύση, που βρίσκεται σήμερα εν εξελίξει, προωθούμενη από ένα πλέγμα εξουσιαστικών δυνάμεων. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και θα ήταν λάθος να αποδώσουμε την εξέλιξη αυτή αποκλειστικά σε κάποιες ελίτ, οι οποίες υποτίθεται ότι ελέγχουν τα πάντα.

Αυτές οι ομάδες προωθούν μεν δικές τους στοχοθετήσεις, πλην όμως δεν θα μπορούσαν να τις επιβάλλουν αν δεν πατούσαν πάνω σε ένα στιβαρό υπόστρωμα. Και το υπόστρωμα αυτό το προσφέρουν εκτεταμένες αλλοιώσεις που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια στις δυτικές κοινωνίες, προερχόμενες από τη βαθιά κρίση που αντιμετωπίζει ο Δυτικός Πολιτισμός.

Συγκεκριμένα, όπως ο γράφων έχει υποστηρίξει και σε προηγούμενο άρθρo του στο SLpress, στον Δυτικό Κόσμο εξελίσσεται εδώ και χρόνια μια διαδικασία αποδόμησης των συλλογικών ταυτοτήτων, οι οποίες θεωρούνται συλλήβδην ως αυθαίρετες και ψευδείς “φαντασιακές” κατασκευές. Ξεκινήσαμε από την αποδόμηση του έθνους, συνεχίσαμε με αυτήν του λαού, μετά της κοινωνίας, της οικογένειας και καταλήξαμε να θεωρούμε ακόμη και τα φύλα ως αυθαίρετες, ψευδείς, κατασκευές, ενώ η διαδικασία αποδόμησης συνεχίζεται με την αμφισβήτηση πλέον της ίδιας της έννοιας του ανθρώπου ως κάτι ξεχωριστό και πολύ περισσότερο ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο ζωικό είδος, ή ακόμη και από την τεχνητή νοημοσύνη.

Από την άρνηση του έθνους, λοιπόν, φθάσαμε στην άρνηση της ανθρωπότητας. Το μόνο που παραμένει ζωντανό μέσα σε αυτό το οντολογικό κενό είναι το άτομο. Για την ακρίβεια ένα απόλυτα περιχαρακωμένο, αυτονομημένο και πανίσχυρο στο εσωτερικό του βουλησιαρχικό άτομο, το οποίο αρνείται ακόμη και τις βιολογικές του συνιστώσες και θεωρεί ότι δια της βουλήσεως του μπορεί να ελέγχει απόλυτα τον εσωτερικό του κόσμο, επιλέγοντας ακόμη και το φύλο του ή την ανυπαρξία φύλου.

Η άνοδος του βουλησιαρχικού ατόμου

O Κριστόφ Γκιλλουί για την άνοδο της Λεπέν και την πολιτική κρίση στη Γαλλία

από Άρδην - Ρήξη 27 Ιουλίου 2024

«Με τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, ο Μακρόν επεδίωξε όχι τόσο να απαντήσει στη δημοκρατική κρίση όσο να την κάνει αόρατη»

Συνέντευξη στον Alexandre Devecchio για την Le Figaro. Δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 130-131 που κυκλοφορεί στα περίπτερα.

Για τον γεωγράφο Κριστόφ Γκιλλουί, η μεγάλη άνοδος της Εθνικής Συσπείρωσης στις ευρωεκλογές οφείλεται σε ένα υπαρξιακό κίνημα αμφισβήτησης της «Γαλλίας των από πάνω». Σε αυτό το πλαίσιο, η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης μοιάζει με μια φυγή προς τα μπρος που θα μπορούσε επίσης να είναι και ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα.

LE FIGARO: Η λίστα της Εθνικής Συσπείρωσης προηγήθηκε κατά πολύ στις ευρωεκλογές, οδηγώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ζητήσει αιφνιδιαστικά τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης. Πρόκειται για επιβεβαίωση της διάγνωσης που κάνετε ήδη στο πρώτο σας βιβλίο, Fractures françaises (Γαλλικά ρήγματα);

CHRISTOPHE GUILLUY: Σήμερα, μετά από αρκετές δεκαετίες αποκρυστάλλωσης των γεωγραφικών, κοινωνικών και πολιτισμικών ρηγμάτων, δεν θα μιλούσα πλέον για «ρήγματα», αλλά για ένα πραγματικό σχίσμα, ένα πολιτισμικό σχίσμα ανάμεσα στις λαϊκές και μεσαίες τάξεις και, όχι πλέον μόνο τις «ελίτ» ή το «1%», αλλά με τον «κόσμο των από πάνω», τον κόσμο των ενσωματωμένων ή ανώτερων κατηγοριών.

Με αυτή τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης –της οποίας το αφήγημα σχεδιάστηκε μυστικά από έναν πυρήνα επικοινωνιολόγων στο Μέγαρο των Ηλυσίων–, ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν ενδιαφέρεται τόσο να απαντήσει σε αυτό το σχίσμα όσο να το καταστήσει αόρατο. Σε αντίθεση με τους σοφούς Κινέζους, μας δείχνει το δάκτυλο τη στιγμή ακριβώς που μπορούμε να δούμε το φεγγάρι.

Ωστόσο, αυτό το πολιτισμικό σχίσμα βρίσκεται στην καρδιά της κρίσης της δημοκρατίας και της αντιπροσώπευσης που παρατηρούμε στη Δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι το πρωταρχικό αίτιο –που ποτέ δεν λήφθηκε υπόψη– της απώλειας ζωτικότητας και νοήματος που βλέπουμε στη Δύση. Τα ρήγματα στη Γαλλία έχουν δημιουργήσει πολιτισμικές και γεωγραφικές φούσκες που δεν μιλούν πλέον την ίδια γλώσσα. Το πρόβλημα είναι ότι, σε αντίθεση με ό,τι νομίζουν οι «ευφυείς ηλίθιοι» (έκφραση του Νασίμ Νίκολας Τάλεμπ) που μας κυβερνούν, η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων δεν είναι υπεράριθμοι αλλά αποτελούν τη ζωογόνο δύναμη των κοινωνιών.

Αυτό το σχίσμα εξηγεί την αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να αντιληφθούν το ουσιώδες: την αλλαγή της φύσης του κινήματος που οδηγεί σε μια τιτάνια και υπαρξιακή διαμαρτυρία. Αυτό το κίνημα δεν καθοδηγείται από ένα κόμμα, ένα συνδικάτο ή από διανοούμενους, αλλά από μια βαθιά αίσθηση οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού αποκλεισμού. Και καθώς αυτό το μοντέλο δεν είναι ούτε οικονομικά ούτε ανθρωπολογικά βιώσιμο, δημιουργεί αυτή τη διαχρονική διαμαρτυρία.

Η “Ακροδεξιά” ως εσωτερικός εχθρός στην εποχή της αποδόμησης των ταυτοτήτων

Το άρθρο αυτό όπως ενημέρωσε ο συγγραφέας του κατέβηκε αστραπιαία από το Facebook. Και δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο. Η λογοκρισία παίρνει πλέον τεράστιες διαστάσεις. 

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress αναφέρθηκα στην προσπάθεια αποδόμησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη Δύση, που βρίσκεται σήμερα εν εξελίξει, προωθούμενη από ένα πλέγμα εξουσιαστικών δυνάμεων. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και θα ήταν λάθος να αποδώσουμε την εξέλιξη αυτή αποκλειστικά σε κάποιες ελίτ, οι οποίες υποτίθεται ότι ελέγχουν τα πάντα.

Αυτές οι ομάδες προωθούν μεν δικές τους στοχοθετήσεις, πλην όμως δεν θα μπορούσαν να τις επιβάλλουν αν δεν πατούσαν πάνω σε ένα στιβαρό υπόστρωμα. Και το υπόστρωμα αυτό το προσφέρουν εκτεταμένες αλλοιώσεις που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια στις δυτικές κοινωνίες, προερχόμενες από τη βαθιά κρίση που αντιμετωπίζει ο Δυτικός Πολιτισμός.

Συγκεκριμένα, όπως ο γράφων έχει υποστηρίξει και σε προηγούμενο άρθρo του στο SLpress, στον Δυτικό Κόσμο εξελίσσεται εδώ και χρόνια μια διαδικασία αποδόμησης των συλλογικών ταυτοτήτων, οι οποίες θεωρούνται συλλήβδην ως αυθαίρετες και ψευδείς “φαντασιακές” κατασκευές. Ξεκινήσαμε από την αποδόμηση του έθνους, συνεχίσαμε με αυτήν του λαού, μετά της κοινωνίας, της οικογένειας και καταλήξαμε να θεωρούμε ακόμη και τα φύλα ως αυθαίρετες, ψευδείς, κατασκευές, ενώ η διαδικασία αποδόμησης συνεχίζεται με την αμφισβήτηση πλέον της ίδιας της έννοιας του ανθρώπου ως κάτι ξεχωριστό και πολύ περισσότερο ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο ζωικό είδος, ή ακόμη και από την τεχνητή νοημοσύνη.


Από την άρνηση του έθνους, λοιπόν, φθάσαμε στην άρνηση της ανθρωπότητας. Το μόνο που παραμένει ζωντανό μέσα σε αυτό το οντολογικό κενό είναι το άτομο. Για την ακρίβεια ένα απόλυτα περιχαρακωμένο, αυτονομημένο και πανίσχυρο στο εσωτερικό του βουλησιαρχικό άτομο, το οποίο αρνείται ακόμη και τις βιολογικές του συνιστώσες και θεωρεί ότι δια της βουλήσεως του μπορεί να ελέγχει απόλυτα τον εσωτερικό του κόσμο, επιλέγοντας ακόμη και το φύλο του ή την ανυπαρξία φύλου.

Η άνοδος του βουλησιαρχικού ατόμου