Ο Παπά-Βαγγέλης Παπανικολάου στην Καλαμπάκα για τα Τέμπη

Δείτε το βίντεο "Σαρωτικός ο Παπα Βαγγέλης Παπανικολάου στην Καλαμπάκα για τα Τέμπη, Παρασκευή 28-2-2025. 

Ομιλία Πάτερ Χριστόδουλου πατέρα του Κυπριανού

Της Αυγής Διομήδους

Υπάρχει μια σημαντική έρευνα από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, που έχει διεξαχθεί από την πολιτική επιστήμονα Erica Chenoweth, η οποία υποστηρίζει ότι η ενεργός συμμετοχή ενός σχετικά μικρού ποσοστού του πληθυσμού σε μη βίαια κινήματα μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές πολιτικές αλλαγές.

Τα βασικά σημεία της έρευνας είναι:

Το "3,5%": Η Chenoweth και η ομάδα της διαπίστωσαν ότι όταν περίπου το 3,5% του πληθυσμού συμμετέχει ενεργά σε ένα μη βίαιο κίνημα, είναι πολύ πιο πιθανό να επιτύχει τους στόχους του.

Μη βίαια κινήματα: Η έρευνα επικεντρώνεται στην αποτελεσματικότητα των μη βίαιων μορφών διαμαρτυρίας, όπως απεργίες, μποϊκοτάζ και μαζικές διαδηλώσεις.

Ιστορικά δεδομένα: Η έρευνα βασίζεται σε την ανάλυση εκατοντάδων ιστορικών περιπτώσεων κοινωνικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο.

Σημαντικές διευκρινίσεις:

Το 3,5% δεν είναι ένας μαγικός αριθμός, αλλά ένας δείκτης πιθανότητας. 

Η επιτυχία ενός κινήματος εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η συνοχή του κινήματος, η στρατηγική του και η αντίδραση της κυβέρνησης.

Η έρευνα υπογραμμίζει την ισχύ της μαζικής συμμετοχής, ακόμη και όταν αυτή περιορίζεται σε ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού.

Η εργασία της Chenoweth έχει επηρεάσει σημαντικά τη συζήτηση για την πολιτική αλλαγή και την αποτελεσματικότητα των κοινωνικών κινημάτων.'

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/1ANHbyb1cT/

 https://youtu.be/GuIWA_5ZuH4?si=joHaZA-QKK5osELg

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Συζητώντας για τον ιστορική, κοινωνική και ιδεολογική σημασία του έργου των Τριών Ιεραρχών

Βλάσης Αγτζίδης

Η ανάδειξη της σημασίας των Τριών Ιεραρχών και των πατερικών κειμένων στη σχολική αίθουσα συνιστά μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση


Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει με αφορμή την κατάργηση της σχολικής αργίας την ημέρα των Τριών Ιεραρχών (30 Ιανουαρίου) και τη μετατροπή της σε μέρα εκδηλώσεων μέσα στο σχολείο. Είναι αυτό τόσο αρνητικό όπως προβάλλεται;

Βεβαίως και όχι! Γιατί η κοινωνική σημασία του έργου των 3 αυτών θεολογων (Ιωάννης Χρυσόστομος, Βασίλειος ο Μέγας και Γρηγόριος Ναζιανζηνός) υπήρξε αντιπλουτοκρατική - και με βάση τη σύγχρονη ορολογία αντικαπιταλιστικη- και αντιεξουσιαστική. Στα πατερικά κείμενα ενυπάρχει η ριζοσπαστική κριτική του πλούτου και της ιδιοκτησίας, η αντίθεση στην κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση, και συνυπάρχει με το πνεύμα της φιλανθρωπίας και της ελεημοσύνης και της έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους αδυνάτους μέσα από την κοινωνική στράτευση.

Ουσιαστικά οι Πατέρες υποστήριξαν το πρωτοχριστιανικό εξισωτικό πνεύμα και αγωνίστηκαν για ένα από τα χριστιανικά αξιώματα, που ήταν η άρνηση των κοινωνικών και φυλετικών διακρίσεων μεταξύ των ανθρώπων. Επανέφεραν τον ορισμό της ελευθερίας ως κανόνα των ανθρώπινων σχέσεων, έτσι όπως διατυπώθηκε στην Επί του Όρους Ομιλία: «καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Αυτά τα πρωταρχικά αξιώματα ελευθερίας και ισότητας αποτυπώθηκαν εξαιρετικά στην εξής πρόταση: «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.» (Προς Γαλάτας επιστολή γ΄23–δ΄5) Το πνεύμα αυτό περιθωριοποιήθηκε από τη στιγμή που η κοσμική εξουσία -μετά την καταστολή του επαναστατικού χριστιανικού = κινήματος όπως υποστηρίζει ο Κάουτσκι- ενσωμάτωσε τον χριστιανισμό και τον μετέτρεψε σε κρατική ιδεολογία.

«Ξαναπιάνοντας το νήμα του Χριστιανομαρξιστικού Διαλόγου»

📣Αναρτήθηκαν τα βίντεο της εκδήλωσης που διοργανώθηκε από το Dialop Project την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2024 στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Θεμέλιο. 🎞

🤞Εδώ είναι η πρώτη συνεδρία 

 https://www.youtube.com/watch?v=OIx4FMnnLYs 

Στην πρώτη συνεδρία συμμετείχαν: Νίκος Φίλης, 

Θανάσης Παπαθανασίου, 

Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα, 

Γιώργος Φαράκλας,

 Ιωσήφ Σινιγάλιας.

✌️Η δεύτερη συνεδρία :

«Κάθαρση του Ναού και κάθαρση της αποστολής της Εκκλησίας»

Θανάση Ν Παπαθανασίου 

Εισηγούμενος το θέμα 

«Κάθαρση του Ναού και κάθαρση της αποστολής της Εκκλησίας»,

στην τελευταία συνεδρία του Διεθνούς Συνεδρίου "Η Ορθόδοξη Θεολογία στον 21ο αιώνα".

Ολόκληρο το  video της συνεδρίας –με την ομιλία μου από το 3:28:27 και εξής–  βρίσκεται στο: https://orthodoxtv.gr/?

video_skrn=orthodoxi-theologia-21o-aiona-imera5-proi

Εκ περισσού παραθέτω εδώ απόσπασμα από τον επίλογό μου (στην ομιλία επιχείρησα ερμηνεία της "καταδρομικής" πρωτοβουλίας του Χριστού, να εκδιώξει από τον ναό των Ιεροσολύμων εμπόρους, χρηματιστές και αγοραστές):

«Η κάθαρση του Ναού δείχνει ότι η αποστολή της Εκκλησίας σημαίνει πρόσκληση προς δύο διαφορετικούς αποδέκτες ταυτόχρονα: Πρόσκληση προς τους έξω από την Εκκλησία, και πρόσκληση προς την ίδια την Εκκλησία. Η Εκκλησία προσφέρει το Ευαγγέλιο, και ταυτόχρονα η ίδια κρίνεται από το Ευαγγέλιο. Μια εκκλησία που ευαγγελίζεται, δίχως η ίδια να αναστοχάζεται τον εαυτό της, φτιάχνει απλώς καρικατούρα ιεραποστολής. Η Εκκλησία λοιπόν αναγγέλλει στον κόσμο τον ερχομό του Κυρίου, αλλά και η ίδια οφείλει να δεχτεί τον  “ερχομό” του Κυρίου της στον χώρο της. Με την εικόνα του “ερχομού” του Κυρίου στην Εκκλησία του εννοώ ότι ο Χριστός είναι Κεφαλή της Εκκλησίας, αλλά όχι μόνο. Είναι και ο Κριτής της. Ερχομός του Χριστού δεν είναι μόνο η αναμενόμενη Δεύτερη Έλευσή του. 

Είναι και ο παράδοξος, ο γεμάτος εκπλήξεις και ανατροπές ερχομός του κατά την διάρκεια της ιστορίας, όπως π.χ. ο ερχομός του δια των Άλλων. Ο ίδιος ο Χριστός ταύτισε τον εαυτό του με τον ξένο (δηλαδή με τον ριζικά αλλιώτικο – όχι μόνο εθνικά, αλλά και κοινωνικά), και ζήτησε από τους μαθητές του στάση υποδοχής.

ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟΣ, ΜΩΡΕ, Ή ΑΝΤΑΡΤΗΣ;

 ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΔΕΝ  ΗΘΕΛΕ 

Ν' ΑΦΗΝΕΙ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ! 

(ΜΗΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...)

Του ΝΙΚΟΥ ΨΙΛΑΚΗ

...Είχε ανασκουμπωμένο το ράσο για να μην μπερδεύεται στα ξερόκλαδα και δρασκελούσε τις πέτρες, αγρίμι κι αυτός σαν κι κείνα που τρέφει αιώνες κι αιώνες ο τόπος του. Βιαζόταν. Είχε να λειτουργήσει σε τρεις εκκλησίες εκείνη τη μέρα. Πρώτα στον Άη Γιάννη, ένα χωριό κρυμμένο στην αγκαλιά της Μαδάρας, στα Λιβανιανά -μικροχώρι κι αυτό στα σφακιανά βουνά-  και στο Λουτρό, στην ούγια του Λιβυκού, στον παμπάλαιο ναό της Παναγιάς. Σε κανένα από τούτα τα χωριά δεν πήγαινε δρόμος αμαξιτός. Συγκοινωνία είχε μόνο το Λουτρό, θαλασσινή. Ένα καραβάκι που έκανε καθημερινό δρομολόγιο Χώρα Σφακίων - Αγιά Ρουμέλη μ' ενδιάμεσο σταθμό το Λουτρό.

- Και θα πας και στα τρία χωριά, παπά Γιώργη;

Γέλασε δυνατά.

- Αμ, είντα λογάται, μωρέ; Ν' αφήσω παραπονεμένους τους αγίους;

Και πήγε! Έτσι όπως έκανε κάθε που τον πρόσταζε η φωνή της συνείδησης. Κάθε μεγάλη σκόλη, κάθε Λαμπρή, τα ίδια. Ξεκινούσε από το λιόγερμα, περπατούσε μέρα και νύχτα, άνθρωποι και άγιοι περίμεναν ν' ακούσουν το μήνυμα της Ανάστασης από τη δική του βροντερή φωνή, μ' εκείνη την αρχέγονη και ιδιότυπη σφακιανή προφορά. 

Ο λόγος για τον παπά Γιώργη Χιωτάκη. Τον ασυμβίβαστο ανταρτόπαπα που από χτες αργά ροβολά τις Μαδάρες τ' ουρανού (είμαι σίγουρος πως δεν θα διαλέξει εύκολους δρόμους ο παπά Γιώργης. Μήτε κάμπους. Κάπου εκεί, στην άκρα της παράδεισος, θα βρεθεί ένα ψηλό βουνό, σαν το δικό του). 

π. Γεώργιος Πυρουνάκης:"Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΘΑ ΑΙΜΑΤΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Ο μεγάλος αγωνιστής κατά της Δικτατορίας π. Γεώργιος Πυρουνάκης, όντας εξόριστος στον Άγιο Στέφανο στο Μπογιάτι, κάθε πρώτη του μήνα, μετά τη λειτουργία για τους αποφυλακισμένους πολιτικούς εξορίστους και τους ανθρώπους του Λόγου και της Τέχνης, εκφωνούσε "Κήρυγμα ελπίδας", με μηνύματα ελευθερίας και αγώνα.

Στις 5 Απριλίου 1970, ημέρα Κυριακή, με θέμα "πιστοί στο πνεύμα το αληθινό", προφητικά, μας έλεγε, ανάμεσα στα άλλα, προτρέποντάς μας:

"Να έχω αγωνία' που να τη μετασχηματίζω και να την εκφράζω όχι σε τάσεις τρομοκρατημένης φυγής ή σε μισοκακόμοιρες κλάψες' αλλά σε αγώνα. Σε αγώνα ηθικής αντιστάσεως προς ό,τι κακό και όποιους κακούς. Και για επιτυχίες, που έστω κι αν χρειαστεί μένοντας ανυποχώρητος στις αντιδράσεις ή στις επιθέσεις των άλλων, να είμαι έτοιμος να υποστώ την οποιαδήποτε θυσία. Βαρύ βέβαια το τίμημα, αλλά ωραίο. Και ο ελεύθερος άνθρωπος τα καταφέρνει αυτά. Γιατί αυτός έτσι πιστεύει και έτσι ενεργεί' δε λυγίζει ούτε μικροσυμβιβάζεται' δε ντροπιάζεται. Αλλά με επιμονή συνεχίζει και ανοίγει δρόμους σε νέους ορίζοντες και οδηγεί σε νέους δρόμους και ορίζοντες. Ώστε και οι άλλοι ν' ακολουθήσουν. 

Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΠΗΓΗ: Adonis Sanoudos

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σήμερα, η διαφθορά και ο ατομισμός κυριαρχεί, αλλά οι Χρυσόστομοι όμως, μάς τελείωσαν!

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε τη δημοσίευση 

Πέθανε εκδιωγμένος από την πολιτική ηγεσία της εποχής το 407, λόγω του αυστηρού ελέγχου που της ασκούσε.

+ Gustavo Gutierrez - έφυγε στις 322 Οκτωβρίου ο εμπνευστής της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, Gustavo Gutierrez

Κωνσταντίνος Καλτσάς

ΠΕΘΑΝΕ Χθες, 22 Οκτωβρίου, πέθανε στη Λίμα, σε ηλικία 96 ετών, ο εμπνευστής της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, Gustavo Gutierrez.

 Ήταν ένας αγαπητός φίλος με τον οποίο συνεργαστήκαμε μαζί για να δημιουργήσουμε μια θεολογία κατάλληλη για την κατάσταση στη Λατινική Αμερική, η οποία αποτελείται από κοινωνικές αδικίες και εξευτελιστική φτώχεια. 

Όπως για κάθε θεολόγο, το κέντρο είναι ο Θεός. Αλλά πρώτα ο Θεός ως εμπειρία στη ζωή, ιδίως από την άποψη του ανθρώπινου πόνου, και μόνο μετά ως ευλαβική σκέψη.

Το ενοχλητικό θέμα που τον συνόδευε πάντα σε όλη του τη ζωή είναι: πώς να κατανοήσουμε τον Θεό μπροστά στον πόνο των αθώων- πώς να κατανοήσουμε τον αναστημένο Ιησού σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν πριν από την ώρα τους εξαιτίας της καταπίεσης- πώς να βρούμε τον Θεό Πατέρα και Μητέρα σε έναν κόσμο όπου λείπει η αδελφοσύνη. Όλη του η προσπάθεια είναι να δείξει ότι η χριστιανική πίστη βοηθά όχι μόνο να σκεφτούμε αυτές τις καταπιεστικές πραγματικότητες, αλλά και πώς να τις μεταμορφώσουμε. Γι' αυτό αντιλαμβάνεται τη θεολογία ως "έναν προβληματισμό πάνω στην ιστορική πρακτική των ανθρώπων, ιδιαίτερα των καταπιεσμένων, υπό το φως του Λόγου της αποκάλυψης."

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης

"Η Θεολογία της Απελευθέρωσης και τα Κινήματα της Λατινικής Αμερικής" Κώστας Αθανασίου   

"Χριστιανοί-Δικτατορία-Εθνική Αντίσταση" Ανδρέας Αργυρόπουλος 

 "Οι Χριστιανοί στη σημερινή Ελλάδα:  Πολιτικές προκλήσεις και διλήμματα"  Βασίλης Ξυδιάς

 "Η Θεολογία της Απελευθέρωσης ως μια Θεολογία της Πράξης", Άγγελος Γουνόπουλος 

Τετάρτη 26 Mαρτίου 2014, Πολυχώρος της Ανοιχτής Πόλης

διοργάνωση: ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων.

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/wjPoYpRn-n8?si=fp8ZQcWfDPXSYO2G

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ» ΤΟΥ Ν. ΜΠΕΡΝΤΙΑΓΙΕΒ

Τὸ κείμενο ποὺ θὰ παρουσιάσουμε τὴ Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου στὶς 7 τὸ βράδυ, στὰ πλαίσια τῆς τέλεσης τοῦ ἁγιασμοῦ στὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδας, γράφτηκε λίγο πρὶν ἀποβιώσει ὁ Νικόλαος Μπερντιάγιεφ στὸ Παρίσι τὸ 1948. Δημοσιεύτηκε ἀμέσως μετὰ στὸ γαλλικὸ περιοδικὸ “Le Cheval Blanc” τὸ 1948 (τεῦχος 4/5) καὶ στὴ συνέχεια τὸν Μάρτιο τοῦ 1949 στὸ βρετανικὸ “World Review” σὲ ἀγγλικὴ μετάφραση του Γιουτζίν Λάμπερτ.

Οἱ πρβληματισμοί του ἐκείνη τὴν ἐποχὴ τῆς ἀκραίας ψυχροπολεμικῆς πόλωσης ταυτίζονται σὲ μεγάλο βαθμὸ μὲ αὐτοὺς ποὺ ὁδήγησαν τὸν ἀείμνηστο Νίκο Ψαρουδάκη νὰ προχωρήσει στὴν ἵδρυση τῆς ΧΔ καὶ στὸ ξεκίνημα τῆς “Χριστιανικῆς”. Ἐνδεικτικά:Ἡ ἀπόρριψη τοῦ διλήμματος μεταξὺ Καπιταλισμοῦ καὶ Κομμουνισμοῦ καὶ ἡ ἀποφασιστικότητά του νὰ ἐπιλέξει τρίτο δρόμο. Σθένος ποὺ μᾶς ἐμπνέει σήμερα, ποὺ δὲν ἔχουμε δίλημμα, ἀλλὰ ὑποχρεωτικὸ μονόδρομο.
Ἡ θέση ὅτι καὶ τὰ δύο συστήματα εἶναι ὑλιστικά.
Ἡ θέση ὅτι ἡ θρησκευτικὴ πίστη μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει τὴ βάση γιὰ ἕνα θρησκευόμενο σοσιαλισμό, τὸν μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσει τὸ ὅραμα μιᾶς ριζικὰ καινούργιας κοινωνίας καὶ μεταμορφωμένων ἀνθρώπινων σχέσεων. Ἀντιβάνεται ὅτι αὐτὸ εἶναι περισσότερο ἕνα ὄνειρο παρὰ ἁπτὴ πραγματικότητα- ἕνα ὄνειρο ποὺ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ παρὰ μόνον ἂν ὁ κόσμος βιώσει μιὰ πλήρη πνευματικὴ ἀναγέννηση. Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης πέντε χρόνια ἀργότερα, ξεκίνησε ἀποφασισμένος νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ πειστεῖ ὁ ἕλληνικὸς λαὸς ὅτι ἕνα τέτοιο “ὄνειρο” μπορεῖ νὰ γίνει πραγματικότητα μόνο στὴ βάση τοῦ κοινωνικοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ σὲ κάθε περίπτωση ὁδοδείκτης γιὰ τὸ πῶς μπορεῖ νὰ γίνει καλύτερη ἡ κοινωνία στὴν ὁποία ζοῦμε.
Ἡ καταδίκη κάθε ἀπόπειρας νὰ χρησιμοποιεῖται ὁ Χριστιανισμὸς ὡς στήριγμα τοῦ ἀστικοῦ συστήματος.
Ἡ θέση ὅτι κάθε πρωτοβουλία διεθνοῦς ἕνωσης χωρὶς τὴ Ρωσία εἶναι καταδικασμένη. Μὲ διορατικότητα καταλάβαινε ὅτι ὁ ἀντικομμουνισμὸς τῆς Δύσης ἦταν πρόσχημα ποὺ κάλυπτε τὴ ρωσοφοβία της, κάτι ποὺ σήμερα εἶναι παραπάνω ἀπὸ φανερό.
Ἐνῶ προκρίνει τὴ συμπάθειά του πρὸς τὰ σοσιαλιστικὰ κόμματα, ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ στὴν τάση τους νὰ προκρίνουν τὴ διαχείριση τῆς ἐξουσίας σὲ σχέση μὲ τὴν προτεραιότητα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης. Πρᾶγμα ποὺ ἐπίσης κάνει τὸ λόγο του διορατικὸ ἐπίκαιρο, ἀφοῦ ἡ σοσιαλδημοκρατία ἔχει πλήρως μεταλλαχθεῖ καὶ ὑποταχθεῖ στὶς προτεραιότητες τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ.

Ἀναδημοσιευουμε τὸ ἀπόσπασμα ποὺ περιλαμβανόταν στὸ ἀφιερωματικό μας ἡμερολόγιο τοῦ 2018. Στὴν ἐκδήλωση θὰ ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ ἄλλα ἐπίκαιρα σημεῖα αὐτοῦ τοῦ ὄχι καὶ ιδιαίτερα γνωστοῦ στὴν Ἑλλάδα κειμένου.


«Οἱ ἄνθρωποι σήμερα ἔχουν τόσο λίγη φαντασία ποὺ δὲν μποροῦν νὰ διανοηθοῦν ἄλλη ἐπιλογὴ πέρα ἀπὸ αὐτὴν ἀνάμεσα στὸν Καπιταλισμὸ καὶ στὸν Κομμουνισμό. Ἐδῶ, ὅπως καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες περιπτώσεις, ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὴν τυφλὴ μοίρα. Ὁ πόλεμος, ἡ ἐπανάσταση, ὁ Φασισμὸς καὶ τὰ ὑπόλοιπα, ἔχουν ἔμφυτη μέσα τους τὴ δύναμη τῆς ἐπιβολῆς τῆς μοίρας. Πολλοὶ λίγοι ἀκόμα πιστεύουν ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία ἐπίσης μπορεῖ νὰ ἔχει συμβολὴ στὴ διαμόρφωση τοῦ μέλλοντος. Πολλοὶ ποὺ δὲν τοὺς ἀρέσει ὁ Κομμουνισμὸς εἶναι, παρ’ ὅλα αὐτά, πεπεισμένοι ὅτι αὐτὸς εἶναι ἀναπόφευκτος καὶ ὅτι ὁ κόσμος εἶναι καταδικασμένος νὰ γίνει κομμουνιστικός(…)Ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς σύγχρονους πειρασμοὺς εἶναι ἡ διαίρεση τοῦ κόσμου σὲ δύο τμήματα, ἕνα κυριαρχούμενο ἀπὸ τὸν Κομμουνισμὸ κι ἕνα ἄλλο ἀπὸ τὸν Καπιταλισμό, τὴ «Σοβιετικὴ Ρωσία» καὶ τὴν «Ἀμερική». Οἱ ἄνθρωποι ἐπαναλαμβάνουν στερεότυπες φράσεις προκειμένου νὰ σταθεροποιήσουν αὐτὴ τὴ διαίρεση καὶ νὰ ἀνοίξουν τὸ δρόμο στὸν πόλεμο(….) Ὁ κόσμος, ὅπως πραγματικὰ εἶναι καὶ ὄχι ὅπως οἱ ἄνθρωποι ὀνειρεύονται ὅτι εἶναι, εἶναι πολὺ πιὸ σύνθετος καὶ πολύπλοκος. «Σοβιετικὴ Ρωσία», «Ἀμερική», «καπιταλιστικὴ περικύκλωση», «σιδηροῦν παραπέτασμα», κ.λπ., εἶναι γενικεύσεις ποὺ ἔχουν ἐφευρεθεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ ὡς ὅπλα τακτικοῦ πολέμου. (…)

Θεμελιώδης ανθρώπινη ανάγκη η επανασύνδεση με το Θεό

Σε ενδιαφέρον άρθρο του στην γαλλική εφημερίδα “Λα Κρουά”, ο Πρόεδρος της οικολογικής κίνησης Alter Kapitae Γκαμπριέλ Μαλέκ (ΦΩΤΟ) αναδεικνύει την επικινδυνότητα του υλισμού και τη σημασία της επαναφοράς του Θεού στη ζωή μας, ως προϋπόθεση για να μπεί σε νέα βάση το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη και την προστασία του περιβάλλοντος. Επικεντρώνει ιδιαίτερα στο Ευαγγέλιο. Επικαλούμενος ευαγγελικά χωρία, τονίζει ότι ο αντικαπιταλιστικός αυτός λόγος είναι ένα από τα βασικά μηνύματα του Ευαγγελίου. Η άποψη αυτή έχει αξία, επειδή η επανασύνδεση με το Θεό και η απόρριψη του υλισμού ως αναγκαιότητα για την επιβίωση του ανθρώπου αναδεικνύεται δια της οδού της πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης.

Τονίζει μεταξύ άλλων:

Η οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου ικανού να συμφιλιώσει τον σεβασμό των ορίων αντοχής του πλανήτη και των θεμελιωδών στοιχείων που συγκροτούν μια κοινωνία απαιτεί επανασύνδεση με τη θρησκεία και ανάσταση του Θεού που ο θριαμβευτής καπιταλισμός νόμιζε ότι είχε διαγράψει.

Στο πλαίσιο της αλματώδους ανάπτυξης της εμπορικής κοινωνίας στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Νίτσε διατύπωσε τη φράση «Ο Θεός είναι νεκρός», ως διαπίστωση του ραγδαίου αποχριστιανισμού όσο και της ζωηρής κριτικής του στη θρησκευτικότητα.

Μπροστά στην τρομερή αποτελεσματικότητα της βιομηχανικής τεχνολογίας, η ηθική και η θρησκευτική μεταφυσική έχασαν την επιρροή τους, για να αντικατασταθούν σταδιακά από μια τυφλή πίστη στην «ιερή αγορά»
Ωστόσο, αυτή η ατυχής ανθρώπινη τάση να θεοποιεί την καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη έχει φτάσει σε ιλιγγιώδη ύψη με τη νεοφιλελεύθερη στροφή της δεκαετίας του 1980. (…)

Ενόψει της «μεγάλης θλίψης» [Κατά Ματθαίον κδ’ 21], είχε πει ο Ιησούς στους μαθητές του ότι «ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς..» [Κατά Ματθαίον κδ’ 21]; Αντιμέτωποι με αυτόν τον μαινόμενο και κενό νοημάτων υλισμό, οι άνθρωποι παραμένουν ωστόσο σε αναζήτηση της πνευματικότητας. Για να προσπαθήσουν να αντισταθμίσουν αυτή την έλλειψη, ξεπηδούν οδηγοί προσωπικής ανάπτυξης. Η υπερβολική ομφαλοσκόπηση, απλώς ενισχύει τον ατομικισμό μας και συμβάλλει στη διάσπαση του κοινωνικού ιστού.
Μια θεμελιώδης ανθρώπινη ανάγκη

Ο Κάουτσκι, ο χριστιανισμός και ο κομμουνισμός

Ο Κάουτσκι είναι μια θρυλική μορφή της Β’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και ηγέτης της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Το 1908 έγραψε το βιβλίο του «Η καταγωγή του χριστιανισμού». Στο έργο του αυτό χρησιμοποιεί την μέθοδο του ιστορικού υλισμού για να ανασυστήσει την πραγματική κοινωνική ιστορία της εμφάνισης του χριστιανισμού. Ο Κάουτσκι θεωρεί ότι εμφανίστηκε ως ένα προλεταριακό κομμουνιστικό κίνημα της εποχής εκείνης και γι αυτό συνάντησε τη σφοδρή αντιδραση της Ρώμης.

Και θεωρεί ότι αργότερα, μετά την καταστολή του επαναστατικού χριστιανικού κινήματος, ενσωματώθηκε βαθμιαία από το σύστημα.

Σέ ένα σημείο του έργου του ο Κάουτσκι γράφει κάτι το οποίο το ξανάζησε η ανθρωπότητα στη μορφη του κομμουνιστικού μ-λ πειράματος κατά τον 20ο αιώνα:

 «Η αντίληψη για τον Μεσσία μπορούσε να ριζωθεί μόνο σε μια με κομμουνιστική μορφή Χριστιανική κοινότητα του σταυρωμένου Μεσσία. Και μόνο με την πίστη στον Μεσσία και στην Ανάσταση μπορούσε μια κομμουνιστική οργάνωση να εδραιωθεί και να αναπτυχθεί σαν παράνομος σύνδεσμος στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ενωμένες αυτές οι δύο ιδεές -ο κομμουνισμός και η πίστη στο Μεσσία- έγιναν ακατάβλητες. 

Εκείνο το οποίο είχε μάταια ελπίσει ο Ιουδαϊσμός από τον Μεσσία του βασιλικής προέλευσης, το πραγματοποίησε το προλεταριάτο με τον σταυρωμένο Μεσσία: υποδούλωσε τη Ρώμη, γονάτισε τους Καίσαρες και κατεκτησε τον κόσμο. Δεν τον κατέκτησε όμως για το προλεταριάτο. Στην πορεία της νικηφόρας εκστρατείας, η προλεταριακή κομμουνιστική οργάνωση αλληλεγγύης, μετατράπηκε στον πιο ισχυρό μηχανισμό του κόσμου, με σκοπό την κυριαρχία και την εκμετάλλευση. Το διαλεκτικό αυτό προτσές δεν παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Ο σταυρωμένος Μεσσίας δεν ήταν ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος κατακτητής, που τελειώνοντας, έστρεψε τις στρατιές του με τις οποίες νίκησε, ενάντια στο δικό του λαό, που τον υποδούλωσε και τον σκλάβωσε. Ο Καίσαρ και ο Ναπολέων ήταν επίσης δημιουργήματα από δημοκρατικές νίκες…»

Ο Καρλ Κάουτσκι είναι εκείνος που κατά κανόνα χρησιμοποιεί τις κατηγορίες του «γιακωβινισμού», του «Θερμιδωρ», του «βοναπαρτισμού», για να ερμηνεύσει την ιστορική περίοδο του μπολσεβικισμού στην εξουσία.

Σταύρωση και δημοκρατία

Διονύσιος Σκλήρης

Τι είναι η δημοκρατία; Επικοινωνία και συναίνεση; Ή αγωνιστικός πλουραλισμός και θεσμοποιημένη αντιπαλότητα; 

Η δεύτερη θεώρηση τονίζει ότι το άνθος της δημοκρατίας θάλλει στο μεταφυσικό κενό, στην άρνηση να βρούμε τελεσίδικο νόημα στον κόσμο και στον δημιουργό του, κατά τρόπο που η δημοκρατία προϋποθέτει ένα είδος πρακτικού αθεϊσμού που μόνο αυτός εξασφαλίζει τον προγραμματικό πλουραλισμό. Θα ήταν ενδιαφέρουσα μια τρίτη εκδοχή όπου ο χριστιανικός συνδυασμός Σταύρωσης και Ανάστασης προσφέρει ένα ήθος και νοοτροπία επί του οποίου ανθεί η τόσο εύθραυστη σύνθεση ελευθερίας και ισότητας που έχει ανάγκη το πλέον ευάλωτο πολίτευμα.

Στη Σταύρωση ο Θεός δημιουργεί ο ίδιος το μεταφυσικό κενό με το να θυσιάζεται και να εγκολπώνεται την ιστορική ήττα. Την Εβδομάδα των Παθών, ο Χριστός εγκαινιάζει την εκκοσμίκευση, διαστέλλοντας τον Καίσαρα από τον Θεό. Επιφυλάσσει την οργή του μόνο για τους εκπροσώπους της θρησκείας του, όταν τη συγχέουν με την εξουσία και το εμπόριο. Καταξιώνει τη σπατάλη, όταν προέρχεται από μια σεξεργάτρια, της οποίας το πάθος του άχραντου πλέον έρωτα προεικονίζει την οδυνηρή φροντίδα της μυροφόρου. Σιωπά στο ερώτημα «τι είναι η αλήθεια».

Δεν μπορεί καν να σηκώσει τον Σταυρό του, ταυτιζόμενος με τους τσακισμένους που αποτυγχάνουν να γίνουν ήρωες. Οταν στον Σταυρό λέει «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;», συντονίζεται με μάρτυρες που θυσιάζονται για ιδέες για τις οποίες δεν είναι σίγουροι, βιώνοντας ματαίωση νοήματος. Τότε σχίζεται το καταπέτασμα του ναού, για να αποκαλύψει τη θεία απουσία, που κατά τον Λεφόρ είναι το ελλειπτικό έρεισμα της δημοκρατίας. Το αμφίσημο «τετέλεσται» σημαίνει την εκπλήρωση ενός θεϊκού σχεδίου που ιδρύει την ελευθερία πάνω στην απελπισμένη ήττα.

Δεκαπενταύγουστος και Αριστερά. Η γιορτή του ελληνικού Κοινοτισμού και της Μητριαρχίας.

Του Ανδρέα Ζαφείρη

Ακόμη και στο πιο μικρό χωριό, «ανήμερα της Παναγιάς», δεκάδες θα ενώσουν τα χέρια τους, (ταυτόχρονα με εκατοντάδες χιλιάδες σε ολόκληρη τη χώρα), σχηματίζοντας χορούς σε μορφή κύκλου. Εκατοντάδες χιλιάδες θα προσκυνήσουν την «Αιώνια Μητέρα».

Το Πανηγύρι (ακόμη και στην σύγχρονη, εκφυλισμένη του μορφή) παραμένει ίχνος από αυτό που δηλώνει το ίδιο του το όνομα. Πανήγυρις, από το παν(όλος) και άγυρις (συνέλευση).Ο Δεκαπενταύγουστος, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γιορτή στον ελλαδικό χώρο, ήταν η μεγάλη γιορτή της Κοινότητας και της Μητριαρχίας.

Είναι η ημέρα που η κοινότητα επανασυνδέεται. (Ενώ Πάσχα και Χριστούγεννα είναι οι γιορτές της «οικογένειας»). Είναι η ημέρα της επιστροφής και της επανένωσης. Μέσα στη περίοδο όπου παραδοσιακά ο κύκλος των αγροτικών και κτηνοτροφικών εργασιών ήταν στο ναδίρ, μέσα στη περίοδο του καλοκαιριού όπου οι ξενιτεμένοι και οι νομάδες επέστρεφαν. (Στη σύγχρονη εκδοχή, η περίοδος με τις θερινές άδειες). Η Κοινότητα (παν)-(ηγυρίζει). Και ένας ολόκληρος πολιτιστικός, γεωγραφικός χώρος ενώνεται, μέσω του ταυτόσημου Χρόνου, και στο Χώρο και στη Συνείδηση.

Ο θρυλικός πάτερ-Ανυπόμονος

Ο θρυλικός πάτερ-Ανυπόμονος

 Έρευνα-Παραγωγή: Γιάννης Βεντούρας

πηγές: https://ethniki-antistasi-dse.gr/Germ... https://www.katiousa.gr/istoria/proso... https://ethniki-antistasi-dse.gr/to-r... https://www.mixanitouxronou.gr/papa-a...

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/8cGs0EUvC_0?si=DmsRcoUjz2Jf-WSw

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Νεοφιλελευθερισμός και φασισμός. Δύο συγγενείς μεταξύ τους και αντιχριστιανικές ιδεολογίες.

Την Πέμπτη 18 Ιουλίου στις 9μμ ο Γιάννης Ζερβός συζήτησε με τον Γιώργο-Νεκτάριο Παναγιωτίδη με θέμα : Νεοφιλελευθερισμός και φασισμός. Δύο συγγενείς μεταξύ τους και αντιχριστιανικές ιδεολογίες. 

Η συζήτηση έγινε με αφορμή το άρθρο του Γιώργου Νεκτάριου Παναγιωτίδη στη 12η σελίδα της “Χριστιανικής” και το νέο υπό έκδοση βιβλίο του.

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/live/-sDGEn2Xx9o?si=Dt5VUVUN2C6NIPH2
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

"Απέναντι στο κράτος - Αναρχοχριστιανικές προσεγγίσεις"

Ο Χρίστος Ηλιόπουλος (Δρ. Φιλοσοφίας) παρουσίασε και συζήτησε για το βιβλίο "Απέναντι στο κράτος - Αναρχοχριστιανικές προσεγγίσεις" των Alexandre Christoyannopoulos, Matthew S. Adams, Nekeisha Alexis-Baker και Χρίστου Ηλιόπουλου, εκδόσεις Firebrand, Αθήνα, 2023 στα πλαίσια του φιλοσοφικού κύκλου στο σπιτάκι δίπλα από τον Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Ραγκαβά (Ιούνιος 2024).

Γιώργος Κρανιδιώτης:Ο χριστιανός δεν μπορεί να είναι πολιτικά αδιάφορος ή ουδέτερος.

Για το βιβλίο του Ανδρέα Αργυρόπουλου Χριστιανισμός και πολιτική

Ο χριστιανός δεν μπορεί να είναι πολιτικά αδιάφορος ή ουδέτερος

Για το βιβλίο του Ανδρέα Αργυρόπουλου Χριστιανισμός και πολιτική, Αρμός, Αθήνα, 2023, σ. 196.

Γιώργος Κρανιδιώτης

Το κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας»

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του, ο Ανδρέας Αργυρόπουλος αναφέρεται στο κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» (ΧΔ), το οποίον ιδρύθηκε από τον αείμνηστο Νίκο Ψαρουδάκη (1917-2006) το 1953. Εν αντιθέσει προς τα «χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης», τα οποία ήταν δεξιά (φιλελεύθερα ή συντηρητικά), η ιδεολογία της ΧΔ ήταν αριστερή. Ο «χριστιανικός κοινωνισμός» (σοσιαλισμός) της αντετίθετο και στον καπιταλισμό και στον «υπαρκτό» σοσιαλισμό, σύμφωνα δε με τον εισηγητή του, «επιζητεί τη μελέτη και τη λύσι των κοινωνικών προβλημάτων με το φως του Χριστιανισμού, και τη δημιουργία μιας νέας Πολιτείας -της Χριστιανικής Πολιτείας- και ενός νέου τρόπου της κοινωνικής ζωής, ενός νέου κοινωνικού συστήματος -του Χριστιανικού Κοινωνικού συστήματος. Το νέο αυτό κοινωνικό σύστημα θα είναι σύστημα ελευθερίας, δικαιοσύνης και αδελφότητας, απαλλαγμένο ολότελα από κάθε εκμετάλλευσι ανθρώπου από άνθρωπο, από κάθε αδικία, αθλιότητα, φτώχεια, αμάθεια, μίσος και δουλεία».[1]

Η αντιδικτατορική και μεταδικτατορική δράση του Ψαρουδάκη και της ΧΔ υπήρξε πλούσια και αναγνωρίστηκε απ’ όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα, η δε σημασία της ήταν τεράστια, ανεξαρτήτως της εκάστοτε εκλογικής επίδοσης του κόμματος. Και τούτο διότι, κατά τη διάρκεια της Επταετίας, το μεγαλύτερο μέρος της Εκκλησίας (χριστιανών και λαϊκών) είχε συμμαχήσει ή συμβιβαστεί με τη χούντα, γεγονός που επέφερε την απαξίωση της Εκκλησίας στα μάτια του λαού. Η αντίσταση λοιπόν της ΧΔ, και ειδικά του Ψαρουδάκη, ευτυχώς απέτρεψε την πλήρη ταύτιση, στη λαϊκή συνείδηση, της Εκκλησίας με το καθεστώς των Συνταγματαρχών

Χριστιανική πολιτική παρέμβαση

Ακολούθως, ο κ. Αργυρόπουλος εξετάζει το θέμα της χριστιανικής πολιτικής παρέμβασης. Και εκκινεί από μια θεμελιώδη διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος, ακολουθώντας τον Αριστοτέλη, δέχεται πως ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό και «συναγελαστικό». Άλλως ειπείν, οι άνθρωποι εμφορούνται από μια φυσική κοινωνικότητα και η συνομάδωσή τους δεν είναι απλώς και μόνον απόρροια υλικών αναγκαιοτήτων. Η θέση αυτή θυμίζει τη θεωρία του αναρχικού Κροπότκιν περί αλληλοβοήθειας: οι άνθρωποι (και εν γένει τα ζώα) συναγελάζονται, όχι μόνο για καθαρά υλικούς λόγους, αλλά και για να απολαύσουν τα παιχνίδια και τις άλλες χαρές της κοινωνικής ζωής.[2]

Ο Χριστιανός Δεν Μπορεί Να Είναι Πολιτικά Αδιάφορος Ή Ουδέτερος

Για το βιβλίο του Ανδρέα Αργυρόπουλου Χριστιανισμός και πολιτική, Αρμός, Αθήνα, 2023

Γιώργος Κρανιδιώτης

Το κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας»

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του, ο Ανδρέας Αργυρόπουλος αναφέρεται στο κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» (ΧΔ), το οποίον ιδρύθηκε από τον αείμνηστο Νίκο Ψαρουδάκη (1917-2006) το 1953. Εν αντιθέσει προς τα «χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης», τα οποία ήταν δεξιά (φιλελεύθερα ή συντηρητικά), η ιδεολογία της ΧΔ ήταν αριστερή. Ο «χριστιανικός κοινωνισμός» (σοσιαλισμός) της αντετίθετο και στον καπιταλισμό και στον «υπαρκτό» σοσιαλισμό, σύμφωνα δε με τον εισηγητή του, «επιζητεί τη μελέτη και τη λύσι των κοινωνικών προβλημάτων με το φως του Χριστιανισμού, και τη δημιουργία μιας νέας Πολιτείας -της Χριστιανικής Πολιτείας- και ενός νέου τρόπου της κοινωνικής ζωής, ενός νέου κοινωνικού συστήματος -του Χριστιανικού Κοινωνικού συστήματος. Το νέο αυτό κοινωνικό σύστημα θα είναι σύστημα ελευθερίας, δικαιοσύνης και αδελφότητας, απαλλαγμένο ολότελα από κάθε εκμετάλλευσι ανθρώπου από άνθρωπο, από κάθε αδικία, αθλιότητα, φτώχεια, αμάθεια, μίσος και δουλεία».1

Η αντιδικτατορική και μεταδικτατορική δράση του Ψαρουδάκη και της ΧΔ υπήρξε πλούσια και αναγνωρίστηκε απ’ όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα, η δε σημασία της ήταν τεράστια, ανεξαρτήτως της εκάστοτε εκλογικής επίδοσης του κόμματος. Και τούτο διότι, κατά τη διάρκεια της Επταετίας, το μεγαλύτερο μέρος της Εκκλησίας (χριστιανών και λαϊκών) είχε συμμαχήσει ή συμβιβαστεί με τη χούντα, γεγονός που επέφερε την απαξίωση της Εκκλησίας στα μάτια του λαού. Η αντίσταση λοιπόν της ΧΔ, και ειδικά του Ψαρουδάκη, ευτυχώς απέτρεψε την πλήρη ταύτιση, στη λαϊκή συνείδηση, της Εκκλησίας με το καθεστώς των Συνταγματαρχών.

Χριστιανική πολιτική παρέμβαση

Ακολούθως, ο κ. Αργυρόπουλος εξετάζει το θέμα της χριστιανικής πολιτικής παρέμβασης. Και εκκινεί από μια θεμελιώδη διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος, ακολουθώντας τον Αριστοτέλη, δέχεται πως ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό και «συναγελαστικό». Άλλως ειπείν, οι άνθρωποι εμφορούνται από μια φυσική κοινωνικότητα και η συνομάδωσή τους δεν είναι απλώς και μόνον απόρροια υλικών αναγκαιοτήτων.