ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

Ο ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ το 1957 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Αμέσως μετά τη βράβευση του έγραψε ένα συγκινητικό γράμμα στον δάσκαλο του.

19 Νοεμβρίου 1957.

Αγαπητέ Κύριε Germain,

Άφησα το θόρυβο γύρω μου να καταλαγιάσει λίγο, πριν σας απευθυνθώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Mόλις μου δόθηκε μια πολύ μεγάλη τιμή που ούτε περίμενα και ούτε επεδίωξα.

Όταν άκουσα την είδηση, η πρώτη μου σκέψη μετά τη μητέρα μου ήσασταν εσείς.

Χωρίς εσάς, χωρίς το χέρι που στοργικά απλώσατε στο φτωχό παιδί που ήμουν τότε, χωρίς τη διδασκαλία και το παράδειγμά σας, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.

Δεν πρόκειται να κερδίσω πολλά από αυτή την τιμή. Μου δίνει όμως τουλάχιστον την ευκαιρία να σας πω τι υπήρξατε και εξακολουθείτε να είστε για μένα και να σας διαβεβαιώσω ότι οι προσπάθειές σας, το έργο σας, και η γενναιόδωρη καρδιά σας εξακολουθούν να ζουν σε έναν από τα μικρά σχολιαρόπαιδά σας που παρά τα χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να είναι ευγνώμων μαθητής σας.

Θα σας εναγκαλίζομαι με όλη μου την καρδιά.

Αλμπέρ Καμύ

Πηγή : Γιώργος Γεωργαμλής 

Άγνωστη πτυχή για το ευρύ κοινό, το γεγονός ότι ξεκίνησε, ως ποδοσφαιριστής στην ομάδα της Ρασίνγκ - Αλγέρι... 

Tι έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Διαβάστε όσα έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Ασχέτως του πόσα γνωρίζει κανείς για τη σύγχρονη φιλοσοφία, και ασχέτως του πόσα γνωρίζει για το ίδιο το έργο του σπουδαίου διανοητή, είναι βέβαιο ότι γνωρίζει το όνομα Κορνήλιος Καστοριάδης, το όνομα ενός από τους σημαντικότερους διανοητές της Ευρώπης του 20ου αιώνα.


Πίστευε ότι η εκπαίδευση τελειώνει μόνο με τον θάνατο, καθώς έλεγε χαρακτηριστικά πως «η εκπαίδευση και η παιδεία ενός ανθρώπου ξεκινάει από την ηλικία μηδέν έως την ηλικία ωμέγα. Δηλαδή ως τη στιγμή που θα πεθάνει. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται συνέχεια», έλεγε.

«Αν δεν υπάρχει έρωτας μέσα στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση. Εάν κάποιος μαθαίνει κάτι στο σχολείο είναι διότι διαδοχικά τουλάχιστον έναν καθηγητή σε κάποια τάξη και στο πανεπιστήμιο ακόμη, τον ερωτεύεται. Και τον ερωτεύεται διότι βλέπει πως ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει».

Παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών

Για τη σημερινή παγκόσμια ημέρα

Αυτή των εκπαιδευτικών

Σπουδή για όνειρα, προσδοκίες και ματαιώσεις...

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

______****______

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΕ ΑΠΟΡΙΑ

Διαβάζει στα μάτια τους το αλφαβητάρι της πλήξης

Συλλαβίζει στα χείλη τους το αναγνωστικό της οργής

Μελετά στα πρόσωπά τους το λήμμα «γιατί»

Σπουδάζει στην πράξη την άλυτη εξίσωση

Τώρα μαθητεύει κι αυτός στα θρανία της ενοχής

ελπίζοντας σε μια τιμωρία λυτρωτική,

όπως ο κατά συρροή δολοφόνος

μεθοδεύει τη σύλληψη του

ή όπως το παιδί που πάτησε το λόγο του

εκλιπαρεί την επίπληξη του πατέρα.

Τώρα συναλλάσσεται καθημερινά κι αυτός

σε τράπεζα θεμάτων

Κατάθεση κι ανάληψη ψυχής

Μόνιμο χρεωστικό υπόλοιπο συνείδησης

στους τραπεζικούς λογαριασμούς του.

Στα αμφιθέατρα της νιότης

έγραφε στους τοίχους το ωραίο σύνθημα

«Η φαντασία στην εξουσία»

Στις τάξεις της ενηλικίωσης

έγινε πληρωμένος δολοφόνος της

Στους δρόμους της οργής

έστηνε οδοφράγματα στη σοβαροφάνεια

» Ένα γέλιο θα σας θάψει»

Και τώρα αναζητά το δικό του νεκροθάφτη

στα τελευταία θρανία της τάξης

Μάταια.

Θυμάται που ήθελε την τάξη του καράβι

τη φαντασία πυξίδα στο σεργιάνι του κόσμου

το Σπαθί του Ωρίωνα ή το Σταυρό του Νότου πλοηγό

για να μη χάσει ούτε στιγμή τη ρότα

για τη γη της επαγγελίας.

Την είχε υποσχεθεί στους μαθητές

κι ας μην το ήξεραν.

Και κάπως έτσι, να, κατέληξε κομπάρσος -πρωταγωνιστής

σε ανόητη παράσταση για έναν ρόλο

Με θεατές αδιάφορους

Με χορηγούς επικίνδυνους

Με μέντορες υστερόβουλους

Στο τέλος της ώρας το κουδούνι ηχεί αναστάσιμα.

Πετά το προσωπείο της υποκρισίας

και χύνεται στους δρόμους

ουρλιάζοντας

Τον βρίσκει η νύχτα!

Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 15-6-2014

Γιατί ο Μπέρτολτ Μπρεχτ παραμονεύει

Ας το έχουμε κατά νου

«Όταν ο κ. Κ. άκουσε ότι οι παλιοί μαθητές του τον επαινούσαν, είπε: Ενώ οι μαθητές ξέχασαν από καιρό τα λάθη του δασκάλου, αυτός ακόμα τα θυμάται.»

( "Ιστορίες του κ.Κόυνερ")

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/XjJbHfFD8BrqurQZ/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο πραγματικός Δάσκαλος...

Με αφορμή τη νέα σχολική χρονιά. 

Συμπύκνωση της παγκόσμιας παιδαγωγικής σκέψης  σε μερικά απλά, σοφά, γνωμικά κι αποφθέγματα. 

Αφιερωμένο στους εν  ενεργεία συναδέλφους μου, μαζί με τις ευχές μου για καλή δύναμη κι επιτυχία στο έργο τους :

«Ο σκοπός της εκπαίδευσης είναι να αντικαταστήσει ένα άδειο μυαλό με ένα ανοιχτό (😏όχι "γεμάτο"...) μυαλό». 

Malcolm Forbes

«Πες μου και θα ξεχάσω. Δείξε μου και ίσως να θυμάμαι.

-Κάνε με να το βιώσω και θα το καταλάβω.»  

Κινέζικη παροιμία

Η μεγαλύτερη ένδειξη για έναν επιτυχημένο δάσκαλο είναι να μπορεί να πει: «Τα παιδιά μου τώρα δουλεύουν σαν να μην υπήρχα». 

Μαρία Μοντεσόρι

«Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο υπέροχος δάσκαλος εμπνέει.»  

William Arthur Ward

Η αποστολή του σύγχρονου εκπαιδευτικού δεν είναι να εκχερσώνει ζούγκλες, αλλά να αρδεύει ερήμους.

C.S. Lewis

«Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας». 

William Butler Yeats

Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης (😏πρέπει να) είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα.

Sydney J. Harris

Καλή, καρποφόρα, σχολική χρονιά!

"...Λοξή πορεία με φανούς χαράζω στα σκοτάδια 
ζυγίζει η σκέψη τους καιρυους και η μνήμη τα σημάδια ...

... Παλιά τα εγχειρίδια,στα λάθη βουτηγμένα 

και η λέμβος η σωσίβια κουπιά έχει σπασμένα....

----------------

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ*

"(.. ) Πράγματι, μέσα στην κοινωνία υπάρχουν πολλοί φαύλοι κύκλοι. Τους αφήνουμε, όμως, να λειτουργούν καταστροφικά από φαυλότητα δική μας. Ο δικός μας φαύλος κύκλος είναι ο εξής: Η κακή Πολιτεία παράγει κακούς δασκάλους, τούτοι παράγουν κακούς μαθητές και οι κακοί μαθητές επανδρώνουν τα όργανα της Πολιτείας, ώστε να αναπαραχθεί η κακή Πολιτεία.

Η θραύση αυτού του κύκλου συμβαίνει στο πρόσωπο του δασκάλου. Μπορεί η Πολιτεία να είναι οτιδήποτε, όμως, ο δάσκαλος ως πρόσωπο φέρνει το χρέος και την ευθύνη του λειτουργήματός του.

Άλλωστε, ποτέ κανείς δεν εξέρχεται από τα θρανία τελειωμένος δάσκαλος. Σε τελευταία ανάλυση, πάντοτε γίνεται μόνος του.

Η λειτουργία του πνευματικού ανθρώπου- και τέτοιος νοείται ο δάσκαλος- είναι διηνεκής μαθητεία στην περιπατητική στοά του πνεύματος.

Ο δάσκαλος είναι πάντοτε πνευματικώς χλωρός.

Και μόνον έτσι μπορεί να συνάψει πυρηνικό δεσμό με τον μαθητή του.

Ο δάσκαλος ζει το πνευματικό δράμα του ανθρώπου την κάθε στιγμή και μόνον έτσι καθίσταται γόνιμη η σχέση του με τον μαθητή.

Διαφορετικά θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα βιβλία, τις εγκυκλοπαίδειες.

Το μυστικό να επιβιώνεις με 776 ευρώ όταν διορίζεσαι δάσκαλος εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας

Οι συνθήκες ζωής των εκπαιδευτικών στη χώρα μας: 

Σα να μην πέρασε μια μέρα!

Ο καθαρός μισθός του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού στο δημόσιο, το πρώτο έτος διορισμού με μηδενική προϋπηρεσία είναι 776 ευρώ (αυξημένες κρατήσεις).

«Το ένα τρίτο του ημερομισθίου έφευγε σε βενζίνη, λάδια και συντήρηση. Σκεφτόμουν σοβαρά να τα παρατήσω γιατί μαζί με το ενοίκιο και μια φτωχική διατροφή εξανέμιζαν τον μισθό» σημειώνει, στο alfavita.gr νεοδιόριστος εκπαιδευτικός συμπυκνώνοντας μέσα σε μια μικρή πρόταση το μεγάλο πρόβλημα που βιώνουν συνολικά οι εκπαιδευτικοί.

Πρόβλημα που κάνει το βίο αβίωτο στους αναπληρωτές και τους νεοδιόριστους που εργάζονται εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας.

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...

Εκπαιδευτικός: «Παραιτούμαι μη ανεχόμενος το διαρκή εκφοβισμό μου από μαθητές του σχολείου που υπηρετώ»

Να διαβαστεί η ανάρτηση που ακολουθεί!!!

 Είναι η αλήθεια που μάλλον δεν θέλουμε να βλέπουμε.

Στη θέση της Υπουργού Παιδείας θα επισκεπτόμουν άμεσα το σχολείο για ενημέρωση και επιπλέον,

θα ζητούσα από όλα τα σχολεία της χώρας εντός μίας εβδομάδας την καταγραφή ανάλογων περιστατικών.

Αν ισχύει το 1/10 όσων καταγγέλθηκαν θα ανέστειλα τη λειτουργία αυτών των σχολείων, έως να παρθούν αποφάσεις.

 Θα επιστρέφαμε μετά τα Χριστούγεννα σε όλα τα σχολεία

 με κανονισμούς λειτουργίας όπου ο "πελάτης" δεν έχει πάντα δίκιο, 

με κοινωνικές δομές στήριξης,

με συλλόγους γονέων όπου θα ήταν υποχρεωτική η συμμετοχή των κηδεμόνων για κάθε σχολείο και 

κυρίως, καταμερισμός ευθυνών για τα τεκταινόμενα του σχολείου. 

Φυσικά, επιβάλλεται η αλλαγή σχεδιασμού των αναλυτικών προγραμμάτων από το νηπιαγωγείο και η επιστροφή από το σχολείο της αμάθειας στο σχολείο της ανθρωπιάς, της γνώσης, των αξιών, του πολιτισμού.

---------

Δυστυχώς, η καταγγελία αναδεικνύει και την απάθεια ή την αδυναμία αντίδρασης σε ανάλογα περιστατικά των συλλογικών οργάνων των εκπαιδευτικών κοινοτήτων!

 Μια "κοινωνία"  παρακμής και σήψης...

Γερομοριάς 

_______________________

Εκπαιδευτικός: «Παραιτούμαι μη ανεχόμενος το διαρκή εκφοβισμό μου από μαθητές του σχολείου που υπηρετώ»

...  Τη Δευτέρα 10/10/22 πήγα στο ΕΠΑΛ ............. για το 1ο μου μάθημα. Από τη πρώτη

στιγμή δε χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα ή εμπειρία για να καταλάβει κάποιος πως
η κυριαρχία των μαθητών είναι απόλυτη και αρνητική. Είναι φανερό από τη περικυκλωμένη
με επιδεικτικά καπνίζοντες μαθητές αίθουσα καθηγητών. Το κάπνισμα είναι ελεύθερο σε
όλο το προαύλιο χώρο ενώ κάποιοι καπνίζουν και μέσα στις τάξεις.

Πολλοί ανήλικοι μαθητές έρχονται με τα ΙΧ τους και παρκάρουν στις θέσεις για παρκιγκ
εντός του σχολείου. Σημειωτέων πως, όπως πληροφορήθηκα, πέρσι υπήρξε θανατηφόρο ατύχημα όταν ανατράπηκε ΙΧ με μαθητές, ένας δεν πρόλαβε να βγει και κάηκε ζωντανός.
Παρόλα αυτά δεν διαπίστωσα κανένα έλεγχο από τη τροχαία έξω από το σχολείο. Καμιά
φορά, ανάλογα το κέφι, μπορεί να βάλει κάποιος τραπ στα ηχεία του αυτοκινήτου του,
δονώντας το σχολείο.

Μαθητές περιφέρονται παντού όλες τις ώρες και μπαινοβγαίνουν στο σχολείο μιας και η
πόρτα δε κλείνει ποτέ. Την ώρα του μαθήματος μπορεί να ακουστούν έντονες
συντονισμένες κραυγές και να γίνει κάποιο φιλικό «ντου» από μερίδα μαθητών σε κάποιο
άλλο τμήμα. Ο τρόπος επικοινωνίας τόσο μεταξύ των μαθητών αλλά και όσο και απέναντι
στους καθηγητές μπορεί στη καλύτερη περίπτωση να αξιολογηθεί ως «αγενής».

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ

"(.. ) Πράγματι, μέσα στην κοινωνία υπάρχουν πολλοί φαύλοι κύκλοι. Τους αφήνουμε, όμως, να λειτουργούν καταστροφικά από φαυλότητα δική μας. Ο δικός μας φαύλος κύκλος είναι ο εξής: Η κακή Πολιτεία παράγει κακούς δασκάλους, τούτοι παράγουν κακούς μαθητές και οι κακοί μαθητές επανδρώνουν τα όργανα της Πολιτείας, ώστε να αναπαραχθεί η κακή Πολιτεία.

Η θραύση αυτού του κύκλου συμβαίνει στο πρόσωπο του δασκάλου. Μπορεί η Πολιτεία να είναι οτιδήποτε, όμως, ο δάσκαλος ως πρόσωπο φέρνει το χρέος και την ευθύνη του λειτουργήματός του.

Άλλωστε, ποτέ κανείς δεν εξέρχεται από τα θρανία τελειωμένος δάσκαλος. Σε τελευταία ανάλυση, πάντοτε γίνεται μόνος του.

Η λειτουργία του πνευματικού ανθρώπου- και τέτοιος νοείται ο δάσκαλος- είναι διηνεκής μαθητεία στην περιπατητική στοά του πνεύματος.

Ο δάσκαλος είναι πάντοτε πνευματικώς χλωρός.

Και μόνον έτσι μπορεί να συνάψει πυρηνικό δεσμό με τον μαθητή του.

Ο δάσκαλος ζει το πνευματικό δράμα του ανθρώπου την κάθε στιγμή και μόνον έτσι καθίσταται γόνιμη η σχέση του με τον μαθητή.

Διαφορετικά θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα βιβλία, τις εγκυκλοπαίδειες.

Ο δάσκαλος δεν είναι ούτε αχθοφόρος ιδεολογιών, ούτε μεταφορέας γνώσεων. Είναι η ζώσα παρουσία του πνευματικού ανθρώπου. Δηλαδή του ανθρώπου που βιώνει την ύπαρξη πρωτογενώς.

Αλλά ο δάσκαλος είναι ένας ειδικής κοπής πνευματικός άνθρωπος. Παρίσταται και συμβάλλει στη γέννηση της ψυχής του μαθητή, είναι δημιουργός ανθρώπων, δηλαδή μετέχει σε αυτή τη μυστηριακή διαδικασία της εξόδου του κάθε ανθρώπου από το σκοτάδι του ασυνειδήτου στο φως της συνειδήσεως.

Προ αυτού του οντολογικώς σημαντικού έργου ο δάσκαλος αφήνει πίσω του όλη τη θεσμική σκευή της πολιτειακής εκπαιδεύσεως και διανοίγεται προς την προσωπική του περιπέτεια, την οποία επέλεξε ως δικαίωση της υπάρξεώς του. Πρόκειται για θυσία και μάλιστα θυσία ιεροτελεστική(...)

Το πρώτο ερώτημα που αυθορμήτως θα θέσει κανείς είναι: πού θα βρεθούν αυτοί οι δάσκαλοι;

Μόνο στον βαθμό που θα προβαίνουν αυτοφυώς μόνοι τους θα έχουμε παιδεία. Αλλιώς δεν θα έχουμε παιδεία. Και τότε ο ουρανός της ανθρωπότητας θα αρχίσει να σκοτεινιάζει.

Τη σωτηρία του ανθρώπου την αναλαμβάνουν αυτόκλητες συνειδήσεις.

Όπως έχουμε γιατρούς χωρίς σύνορα, έτσι θα έχουμε και δασκάλους χωρίς σύνορα(…)

 Η παιδεία του ανθρώπου,

Χρ. Μαλεβίτση,

Αρμός, 2012

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Θάνατος στο Φασισμό! Ζήτω η Ελευθερία! Ζήτω η Ελλάδα!

6 Μαρτίου 1943 

 Άνοιγμα Φυλακών Λειβαδιάς

Ξημερώνοντας 6 Μαρτίου 1943, ομάδα 25 ανταρτών του ΕΛΑΣ Παρνασσίδας με μία ριψοκίνδυνη καταδρομική ενέργεια καταλαμβάνει τις Φυλακές της ιταλοκρατούμενης Λειβαδιάς -στην πόλη στρατοπεύδευαν 4.000 Ιταλοί στρατιώτες- και απελευθερώνει 80 κρατούμενους μεταξύ των οποίων ήταν και ο δάσκαλος Νίκος Δημητρίου, πατέρας του καπεταν-Νικηφόρου που ηγήθηκε της αποστολής, και η γερο-Σοφία, μάνα του ελασίτη Φώτη Παρνασσιώτη (Δήμος Τσόκας).

Πριν αποχωρήσει τελευταίος από τις Φυλακές, ο καπετάνιος Νικηφόρος αφηγείται:

«Έτρεξα πάλι μέσα στο γραφείο. Τράβηξα κι έκοψα τρία-τέσσερα φύλλα άγραφο χαρτί από το βιβλίο της υπηρεσίας.
Πήρα ένα κόκκινο και μπλε μολύβι κι έγραψα γρήγορα:

Προς τις ιταλικές δυνάμεις Λιβαδειάς.

Ευχαριστούμε που δε μας ενοχλήσατε απόψε στη δουλειά μας. Σας περιμένουμε και στα βουνά μας!

Θάνατος στο Φασισμό!

Ζήτω η Ελευθερία!

Ζήτω η Ελλάδα!

6 – 3 – 43

Για το Αρχηγείο Ανταρτών του ΕΛΑΣ

Παρνασσίδας-Λοκρίδας-Δωρίδας

Η καταδρομική αυτή επιχείρηση είναι μοναδική στην κατεχόμενη Ελλάδα και καύχημα για το Αρχηγείο ΕΛΑΣ Παρνασσίδας.

Στις εικόνες:

1. Στην πρώτη φωτογραφία, οι αντάρτες που συμμετείχαν στο άνοιγμα των φυλακών Λειβαδιάς, λίγες μέρες μετά, στην Δαύλεια.

Στη μέση, ο δάσκαλος Νίκος Δημητρίου, περιστοιχίζεται από τους γιους του Νικηφόρο (αριστερά στη φωτογραφία) και Σόλωνα (δεξιά του).

2. Η πίσω όψη της φωτογραφίας. Γραμμένα ιδιοχείρως από τον δάσκαλο Νίκο Δημητρίου, τα ονόματα των ανταρτών και δύο απελευθερωθέντων (ο δεύτερος είναι ο δάσκαλος Αντώνης Νικολάου -αργότερα αντάρτης, με το όνομα «Τρικούπης»).

*απο ανάρτηση Πέτρος Δημητρίου

ΠΗΓΗ: 

«Φίλοι Μουσείου Εθνικής Αντίστασης και Σύγχρονης Ιστορίας Ρούμελης»

ΠΡΟΣΩΠΑ ΝΔημοκρατικής "ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ"!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΡΟΣΩΠΑ ΝΔημοκρατικής "ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ"!

Το έλλειμμα παιδείας, τελικά συνδυάζεται με ακραίες πεποιθήσεις και αντικοινωνική συμπεριφορά.

Παραφράζοντας τον στίχο του μεγάλου Γκάτσου : “Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος της "αριστείας"… ίσως και να μπορεί να αλλάξει».

Η κ. Ακριτίδου είναι αντιδήμαρχος Παιδείας του Δήμου Θεσσαλονίκης. Το όνομά της ήρθε στην επικαιρότητα λόγω του σάλου που έχει ξεσπάσει στη Θεσσαλονίκη για τους εκτός σειράς εμβολιασμούς στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, καθώς υπήρξαν καταγγελίες ότι πήραν τη σειρά παιδιών με Ειδικές Ανάγκες.

Είναι γνωστή όμως η κ. Ακριτίδου από μια παλιά ιστορία του 2013.

Το θέμα είχε προκύψει μετά από καταγγελία αναπληρώτριας δασκάλας μουσικής η οποία κατηγορήθηκε από τη κ. Ακριτίδου, διευθύντρια του σχολείου, για ισλαμική προπαγάνδα, επειδή στα πλαίσια ενός μαθήματος για τη ζωή και το έργο του Μάνου Χατζιδάκι, δίδαξε στα παιδιά της Ε’ δημοτικού το γνωστό τραγούδι “Κεμάλ”, συγχέοντας τον Κεμάλ του ομώνυμου τραγουδιού με τον Μουσταφά Κεμάλ!

«Είναι κυριολεκτικά κωμικοτραγικό το γεγονός ότι η εν λόγω διευθύντρια μπέρδεψε τον ποιητικό Κεμάλ, τον “νεαρό πρίγκηπα της Ανατολής απόγονο του Σεβάχ του Θαλασσινού” κατά τους αξεπέραστους στίχους του Νίκου Γκάτσου, με τον τούρκο ηγέτη Μουσταφά Κεμάλ, επί των ημερών του οποίου πραγματοποιήθηκαν οι γενοκτονίες των Ελλήνων και των Αρμενίων», είχε επισημάνει μεταξύ άλλων ο βουλευτής Επικρατείας κ. Μιχελάκης της Ν.Δ. αποτελεί «μνημείο άγνοιας, φανατισμού και ευήθειας το να υποστηρίζει κάποιος ότι το συγκεκριμένο τραγούδι χρησιμοποιείται ως όργανο ισλαμικής προπαγάνδας».

Και περισσότερο απογοητευτικό είναι αυτοί οι εκπαιδευτικοί για χάρη της "αριστείας" να τιμώνται με υπηρεσιακά και πολιτειακά αξιώματα.

____ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ή ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ; ____

____ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ή ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ; ____

από Περίτα Αγαθανάση

"Δάσκαλος, ή διδάσκαλος; και τα δύο!

Ἀρχικό ρῆμα δάω=μανθάνω,

σχετικό μέ τό δαίω=καίω, φωτίζω (ἀπ' ὅπου καί ἡ δάς) ἀλλά καί γνωρίζω καλῶς.

Κατά τό Ἐτυμολογικό τό Μέγα: «Διδάσκω: δαίω τὸ ἐπίσταμαι(=γνωρίζω καλῶς), ὁ μέλλων, δαίσω, πλεονασμῷ τοῦ κ, δαίσκω... καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν, διδαίσκω... καὶ ἀποβολῇ τοῦ ι, διδάσκω. οὐδέποτε γὰρ (=γιατί) τὰ εἰς κω ρήματα κοινὰ ὄντα διφθόγγῳ τῇ διὰ τοῦ ι παραλήγεται... διὰ τὰ Αἰολικά, οἱ γὰρ Αἰολεῖς θναίσκω καὶ μιμναίσκω διὰ τῆς αι διφθόγγου λέγουσιν...».

Ὅπως βλέπουμε τά εἰς κω ρήματα οὐδέποτε διατηροῦν τό ι τῆς διφθόγγου ἀλλά τό ἀποβάλλουν στήν παραλήγουσα, γι' αὐτό καί τό δαίσκω-διδαίσκω γίνεται, ἀντιστοίχως, δάσκω-διδάσκω.

Ἐξαίρεση οἱ Αἰολεῖς πού τό διατηροῦν καί λένε θναίσκω, μιμναίσκω καί συνεπῶς ...δαίσκω.

Ὁ Ἡρωδιανός ἀναφέρει ὅτι: «Χρύσιππος φησί(λέει) παρὰ τὸ ἀσκεῖν τὸ σημαῖνον τὸ διδάσκειν τὶ, ἀσκῶ, διάσκω καὶ ἐπενθέσει(ἐπί+ἐν+θέσει) τοῦ δ, διδάσκω» (Ε.τ.Μ.) Δηλαδή κατά τήν δεύτερη αὐτή ἐκδοχή, ἀσκῶ/διάσκω/διδάσκω.

Δαίω-δάω, λοιπόν, καί τελικῶς δάσκω=μανθάνω τόν ἑαυτό μου.

Καί ἐκ τοῦ δάσκω διά ἀναδιπλασιασμοῦ τό δι-δάσκω καί ὁ δι-δάσκαλος. δίς+δάσκω.

Καί ὅπως ἀναφέρει πάλι τό Ἐτυμολογικό: «Διατὶ ὁ ἀναδιπλασιασμός;; Διότι ὁ διδάσκαλος, διπλοῦς ἐθέλει εἶναι». Ἄνευ μαθητοῦ πῶς θά παραδώσει ὁ διδάσκαλος μαθήματα;;;

Καί ὁ Ἀριστοτέλης γράφει: «σημεῖον τοῦ εἰδότος(=γνωρίζοντος), τὸ δύνασθαι διδάσκειν» (Μετὰ τὰ Φυσικά Α1).

Ὁ διδάσκαλος πρέπει νά εἶναι πεφωτισμένος, δαήμων, γνώστης γιά νά δύναται νά διδάσκει.

Ἐν κατακλεῖδι, ὁ καθείς γιά τόν ἑαυτό του εἶναι δάσκαλος καί γιά τούς ἄλλους ...διδάσκαλος."

______________

από Περίτα Αγαθανάση

ΠΗΓΗ: Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος

"Αριθμητικές πράξεις με το μυαλό. Στο δημόσιο σχολείο του Σ. Ρατσίνσκι"

Στον πίνακα "Αριθμητικές πράξεις με το μυαλό. Στο δημόσιο σχολείο του Σ. Ρατσίνσκι" (1895) του Νικολάι Μπογκντάνοφ-Μπέλσκι (Н. П. Богданов-Бельский) απεικονίζονται 11 μαθητές, από τους οποίους ο ένας επιχειρεί να λύσει το μαθηματικό πρόβλημα στον πίνακα, ένας άλλος πιθανότατα έχει βρει την λύση και την λέει στον δάσκαλο, ενώ οι υπόλοιποι εννέα σκέφτονται πολύ εκφραστικά την λύση του προβλήματος. 

Ο δάσκαλος που απεικονίζεται, είναι ο μαθηματικός Σεργκέι Ρατσίνσκι (Сергей Рачинский), ο οποίος αφού άφησε την διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο, εν μέσω διαφωνιών των καθηγητών, πήγε στην περιοχή του Τάτεβο, όπου οργάνωσε ένα οικοτροφείο για τα παιδιά των φτωχών αγροτών, ενώ ίδρυσε και το ομώνυμο Σχολείο.

Το πρόβλημα, την λύση του οποίου επιχειρούν οι μαθητές να βρούν, είναι η λεγόμενη "ακολουθία Ρατσίνσκι": (10² + 11² + 12² + 13² + 14²) / 365.

Παράλληλα, στον μικρότερο πίνακα τον οποίο μπορεί να διακρίνει κανείς στα αριστερά της σύνθεσης, απεικονίζεται η μητέρα με τον γιό της, σκηνή για την οποία έχει θεωρηθεί ότι ο καλλιτέχνης έχει ως πρότυπο την Παναγία του Βλαντιμίρ, και η οποία παραπέμπει στη θρησκευτική πίστη του Ρώσου μαθηματικού. 

Ο πίνακας του Μπογκντάνοφ-Μπέλσκι, με τον προφανή ρεαλισμό του, είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στον σπουδαίο δάσκαλο και άνθρωπο Σεργκέι Ρατσίνσκι.

«Αυτοί είναι οι 5 λόγοι που παραιτήθηκα από δασκάλα»: Το κείμενο που κάνει τον γύρο του κόσμου

«Αυτοί είναι οι 5 λόγοι που παραιτήθηκα από δασκάλα»: Το κείμενο που κάνει τον γύρο του κόσμου

Δεν είναι εύκολο να αφήσεις τη δουλειά σου. Πόσο μάλλον μια δουλειά-λειτούργημα, για την οποία έχεις σπουδάσει και έχεις προσπαθήσει πολύ.
Το έκανε, όμως, πρόσφατα η 34χρονη Jessica Gentry, η οποία δούλευε ως νηπιαγωγός στο σχολείο Stone Spring Elementary School της Virginia, και η οποία κουράστηκε και απογοητεύτηκε βαθιά.

Γιατί; Αφού την κατηγόρησαν ότι της έφταιγε ο χαμηλός μισθός, η ίδια σε δημοσίευμα στα social media εξηγεί ποιοι ήταν πραγματικά οι λόγοι που την οδήγησαν να παραιτηθεί από μία δουλειά που τόσο αγαπούσε. Και λαμβάνει απρόσμενη στήριξη από τον κόσμο!

«Είναι πιο εύκολο για τους ανθρώπους να πιστεύουν, ότι έφυγα από τη διδασκαλία λόγω του χαμηλού μισθού. Ήταν πιο εύκολο για τον πρώην διευθυντή μου να πιστεύει, ότι έφυγα επειδή βρήκα κάτι άλλο που με πάθιαζε περισσότερο. Πολλοί μου είπαν, να αφήσουν τον καθένα να πιστεύει ό,τι θέλει. Δεν είμαι, όμως, τέτοιος άνθρωπος.

Θέλετε να σας πω γιατί οι άνθρωποι που ξεχειλίζουν από πάθος για την διδασκαλία καταλήγουν να φεύγουν τρέχοντας από αυτό το επάγγελμα;

Η παλιά δικαιολογία «τα παιδιά έχουν αλλάξει» -όχι δεν έχουν αλλάξει τα παιδιά! Οι ΓΟΝΕΙΣ έχουν αλλάξει. Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ έχει αλλάξει. Τα παιδιά είναι απλά τα αθώα θύματα αυτού. Οι γονείς δουλεύουν ατελείωτες ώρες, απορροφώνται από τις συσκευές τους, αφήνουν τα παιδιά σε ασταθείς οικογενειακές καταστάσεις, έχουν τραγικές επιρροές από τα social media… και εμείς πετάμε την δικαιολογία, ότι τα ΠΑΙΔΙΑ έχουν αλλάξει; Τι περιμέναμε ότι θα κάνουν; Τα παιδιά συμπεριφέρονται με τον χειρότερο τρόπο, στο περιβάλλον στο οποίο νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια. 

Τεστάρουν «τα νερά» στο περιβάλλον στο οποίο ξέρουν, ότι τα λάθη και η κακή συμπεριφορά τους θα αντιμετωπιστούν με καλοσύνη και ασφάλεια. Όσο για τα παιδιά με καλή συμπεριφορά, αυτά ξεσπούν στα σπίτια τους, γιατί νιώθουν εκεί πιο ασφαλή. Τα παιδιά που πετούν κάτω τα θρανία στο σχολείο; Δεν νιώθουν ότι είναι ασφαλή να το κάνουν αυτό στο σπίτι τους. Οι τάξεις μας είναι το πρώτο μέρος στο οποίο έχουν ακούσει τη λέξη «όχι», στο οποίο τους έχουν τεθεί όρια, στο οποίο τους έχει δοθεί αγάπη μέσω του σεβασμού. Κατά τ’άλλα, «τα παιδιά έχουν αλλάξει».

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, η δική μας αντίδραση είναι ότι «Χρειάζεται να είμαστε Σχολείο του 21ου αιώνα». 1 προς 1 μαθητής-τεχνολογία. Οκ! Οπότε ας ξεχάσουμε τα βασικά της δημιουργίας ανθρώπινων σχέσεων και της βιωματικής μάθησης. Τα παιδιά μας δυσκολεύονται τρομερά να «διαβάσουν» κοινωνικά μηνύματα και να σταθούν όπως πρέπει στον κοινωνικό περίγυρο. Ας τους πετάξουμε, λοιπόν, μια ακόμα συσκευή στα μούτρα, γιατί αυτό θα δείχνει ωραίο στη σελίδα του σχολείου μας. Κατά την διάρκεια ενός interview, ένας διευθυντής με ρώτησε «με την τεχνολογία πώς τα πας; Είναι σημαντικό αυτό για το σχολείο μας.» Εεε… τους διαβάζω παραμύθια που μιλούν για υπολογιστές… Πάντως με τα παιδιά τα πάω πολύ καλά!

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ, ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Σήμερα, το πρώτο κουδούνι για μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς! Εύχομαι αγιασμένοι να πορευτούμε όλο το έτος, και οι συνάδελφοι, αλύγιστοι με την αγάπη, την αφοσίωση και το πείσμα αυτού του παλιού δασκάλου.

" Ένας ψηλός ευθυτενής δάσκαλος σε σχολείο χωριού -εκείνα τα μίζερα και συγκινητικά μονοτάξια στα βουνά της Κρήτης, όπου κάποτε μάθαιναν με αγώνα λίγα γράμματα - έκανε μάθημα γυμναστικής. Μάθημα γυμναστικής, όπως έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα στο κιτρινωπό "ωρολόγιον πρόγραμμα" που συμπλήρωνε ο ίδιος στην αρχή του σχολικού έτους. Αλλά το μάθημά του της γυμναστικής παρακολουθούσε μονάχα ένας μαθητής από τους τρεις όλους κι όλους του Δημοτικού Σχολείου. Οι άλλοι δύο συνήθως απουσιάζανε βοηθούσαν τους γονείς τους σε εργασίες της ελιάς. Κι όμως, ο δάσκαλος τα έκανε όλα τόσο σοβαρά, τόσο επίσημα, λες και δίδασκε στο καλύτερο πρότυπο σχολείο της μακρινής πρωτεύουσας, κάτω από τα μάτια πλήθους στις κερκίδες, ακόμα και του Επιθεωρητή.

Περήφανος, με αλύγιστη την πλάτη, φορώντας καλοσιδερωμένα τα ρούχα για ασκήσεις, με τη σφυρίχτρα στο στόμα, προχωρούσε μπροστά σοβαρότατος και έδινε παραγγέλματα με δυνατή φωνή στον μοναδικό μαθητή που από πίσω τον ακολουθούσε. Ένα ισχνό αγοράκι, με μισοσχισμένα τα παπούτσια και την πάντα συναχωμεμένη μύτη του να στάζει.

Δάσκαλος και μαθητής, επί μία ακριβώς σχολική ώρα, ούτε λεπτό λιγότερο, αγωνίζονταν φιλότιμα να εκτελέσουν ολόσωστα το χρέος που τους επέβαλλε εκείνο το καλλιγραφημένο "ωρολόγιον πρόγραμμα"! Κάθε Τρίτη και Παρασκευή το πρωί 10:00 - 11:00 ακριβώς. Κανείς από τους δυο τους δεν έμοιαζε να κρίνει κάν τούτη την παράταιρη εικόνα τους, που δεν που δεν τους επέβαλλε τίποτα και κανείς. Η επιλογή τους μόνο. Η αξιοπρέπειά τους μόνο. Ο αυτοσεβασμό τους και η απόφαση πως είναι εκεί, να ζουν τον ρόλο του δασκάλου και του μαθητή, ρόλο σπουδαίο, που έδινε αξία την πάμφτωχη, παρατεταμένη στην ερημιά ζωή τους.

Από τον πρόλογο της Μάρως Βαμβουνάκη στο βιβλίο, "Φυλακισμένοι στις σκέψεις μας, οι αρχές του Βίκτορ Φρανκλ, για την αναζήτηση νοήματος στη ζωή και στην εργασία" του Αλέξανδρου Παττακού Από τα αναγνώσματα του καλοκαιριού".

Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη: Τά καλαμπούρια ἑνός δασκάλου

—Ἀναμνήσεις φοιτητικοῦ βίου

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ―ἦτο, νομίζω, εἰς τὰ 1874― εἶχε στηθῆ καὶ ὁ ἀνδριὰς τοῦ Κοραῆ, ἐκεῖ ὅπου εἶναι. Μίαν πρωίαν, εὐθὺς μετὰ τ᾿ ἀποκαλυπτήρια, εὑρέθη ἐπὶ τοῦ βάθρου χαραγμένον ἀνωνύμως διὰ μολυβδοκονδύλου τὸ ἑξῆς δίστιχον:

Ἓν τῆς Πεντέλης παγερὸν τεμάχιον μαρμάρου
Λαβών, κυλίσθητι καὶ σὺ στὸν δρόμον τοῦ χειμάρρου.

Τὸ δίστιχον ἔκαμεν αἴσθησιν τότε· δὲν ἠξεύρω ἂν ἀνεκαλύφθη ποτὲ ὁ ποιητής.

Τότε ἔζη ἀκόμη ὁ σοφὸς Φίλιππος Ἰωάννου, ὁ Κουμανούδης καὶ ἄλλοι ἄνδρες χρηστοί. Ὁ ἀείμνηστος Φίλιππος, μὴ ἔχων ἐξωτερικὰ χαρίσματα, δὲν εἵλκυε τοὺς ἀκροατάς. Ἀλλὰ τὴν ἡμέραν τοῦ τελευταίου μαθήματος, μεσοῦντος τοῦ Μαΐου, ἡ αἴθουσα τῆς Νομικῆς, ὅπου ἐδίδασκεν, ἐγέμιζεν ἀπὸ φοιτητάς. Ὑπέγραφεν εἰς ὅλους τὴν ἀπόδειξιν τῆς ἀκροάσεως, ἀλλὰ τοὺς ὑπεχρέωνε νὰ προσθέσουν εἰς τὸ κείμενον «ἠκροάσθη, ὡς αὐτὸς λέγει».

Γενικὴν ἰνδουλγέντσιαν* καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς ὅλους ἀνεξαιρέτως ἐχορήγει ὁ μακαρίτης γερο-Κοτζιᾶς. Ὁ Ψαριανὸς φιλόσοφος, ὡς ἐκαλεῖτο συνήθως ἀπὸ τοὺς πατριώτας του, ἦτο καθηγητὴς τῆς ἱστορίας τῆς φιλοσοφίας. Ἐνῷ καθ᾿ ὅλον τὸ ἔτος δὲν εἶχε παραπάνω ἀπὸ 25-30 ἀκροατάς, εἰς τὸ τελευταῖον μάθημα ἐπαρουσιάζοντο τριακόσιοι, καὶ εἰς ὅλους ὑπέγραφε τὴν ἀπόδειξιν ἀνεπιφυλάκτως. Δύσκολος ὅμως καὶ αὐστηρὸς εἰς τὰς ἀποδείξεις ἦτο ὁ μακαρίτης Φιντικλῆς· ἐὰν εἶχες πέντε ἀπουσίας τὸ ἔτος εἰς τὸ κατὰ Σάββατον φροντιστήριον (ἑρμηνεία Θουκυδίδου) ἠδύνατο νὰ σὲ ἀποκλείσῃ.

Κατ᾿ ἐκεῖνον τὸν χρόνον, εἰς τὴν δεξιὰν πλευρὰν τῆς προσόψεως, ἐθριάμβευε πολὺ ὁ Κόντος· ἡ ἄκρα αἴθουσα ἐγέμιζε, τὴν 12-1 μ.μ., ἀπὸ ἀκροατάς, ὄχι μόνον φιλολόγους, ἀλλ᾿ ἐξ ὅλων τῶν σχολῶν, τοὺς πλείστους ὀρθίους ἱσταμένους. Ἀλλὰ καὶ ὁ μακαρίτης Σεμιτέλος, διδάσκων μίαν ὥραν ἐνωρίτερα, ἐντὸς τῆς αἰθούσης τῆς Νομικῆς, εἶχε πλείστους ἀκροατάς. Συγχρόνως ὅμως ἐδίδασκεν εἰς τὴν γείτονα αἴθουσαν ὁ γέρων Πυλαρινός, μὲ κεραυνώδη φωνήν, ὅλος χειρονομία καὶ ἔξαρσις· ἦτο καθηγητὴς τῆς «Φιλοσοφίας τῆς Ἱστορίας» οὗτος. Οἱ ἀκροαταί του, συμπεριλαμβανομένων τριῶν καλογήρων, δύο γερόντων μὲ γυαλιά, καὶ 5-6 ἰσοβίων φοιτητῶν, ὁποῖοι ποτὲ δὲν ἔλειψαν, δὲν ὑπερέβησαν ποτὲ τοὺς δέκα ἢ δώδεκα.

***

Γιὰ νὰ σωθεῖ μαγιὰ δασκάλων...

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Γεννήθηκα τὸ 1887 στὸν Πειραιά, οἱ γονεῖς μου κατάγονταν ἀπὸ τὴ Χίο. Ἡ μητέρα τοῦ ἀείμνηστου Πορφύρα καὶ ἡ δικιά μου ἦταν ἀδελφάδες, τὸ γένος Συριώτη. Τὶς ἐγκύκλιες σπουδὲς τὶς πέρασα στὸν Πειραιά. Κι ὅποιος ξέρεις τί σημασία ἔχει γιὰ τὸν νέο ἡ παρουσία στὴν κριτικὴ τούτη ἡλικία ἑνὸς προσώπου, σὰν τὸν λαμπρὸν ἐκεῖνο παιδαγωγό, ποὺ θύμιζε ἀρχαῖον Ἕλληνα, τὸν ἀείμνηστο Ἰάκωβο Δραγάτση, νιώθει γιατί οἱ μαθητὲς του φυλάγουν σ’ ὅλη τους τὴ ζωή, μέσα στὴν...
καρδιά τους, τὴ μνήμη τῆς μορφῆς του».

(Δ. Πικιώνη «Κείμενα», ἐκδ. «Μορφωτικὸ ἵδρυμα Ἐθνικῆς Τράπεζας», σελ. 23). 

Ξεκίνησα νὰ διαβάζω κάποια αὐτοβιογραφικὰ σημειώματα τοῦ Π. Πικιώνη, τοῦ μεγάλου Ἕλληνα. Κοντοστάθηκα, «φιλοσόφησα» λίγο τὴν τελευταία πρόταση τοῦ προοιμίου του. Κράτησε στὰ φυλλοκάρδια του, ὁλοζωῆς, τὴν μνήμη τῆς μορφῆς τοῦ δασκάλου του. Μεγάλη κουβέντα. Πόσες φορὲς σὲ βιογραφίες σπουδαίων, «πάνυ ἀκριβῶν» ἀνθρώπων, δὲν διαβάζουμε παρόμοιες φράσεις. «Εὐτύχησε νὰ μαθητεύσει κοντὰ στὸν...». «Ὁ μεγάλος Δάσκαλος τοῦ Γένους... τὸν ἐνέπνευσε τὴν ἀγάπη γιὰ τὰ γράμματα». Ὅσο κρατοῦσε ἡ Παιδεία σ’ αὐτὸν τὸν τόπο, σχολεῖο καὶ παίδευση σήμαινε δάσκαλος. Τὰ πάντα δορυφοροῦσαν τὸν δάσκαλο. «Καλῶν τῶν διδασκάλων καλοὶ καὶ οἱ μαθηταί», ἀπροσπέλαστος ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ θεολόγου. Χαρακτηριστικὸ τὸ ἀκόλουθο παράδειγμα, ποὺ δείχνει τὸ πόσο σημαντικὸ καὶ οὐσιαστικὸ θεωροῦσαν οἱ Ρωμηοὶ (Βυζαντινοὶ) πρόγονοί μας τὸ ἀξίωμα τοῦ δασκάλου.

Στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Θεόφιλου (829-842 μ.Χ.) διδάσκει στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ περίφημος Λέων ὁ μαθηματικὸς ἢ φιλόσοφος. Ἡ φήμη τοῦ Λέοντος εἶχε ἐξαπλωθεῖ «ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων», εἶχε φτάσει ὡς τὸ χαλιφάτο τῆς Βαγδάτης. Ὁ χαλίφης Μαμοῦν τὸν ζήτησε ἐπίσημα ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Λέοντα, ἔστω καὶ ὡς μετακλητό, προσφέροντας ἕνα τεράστιο ποσό. Ὁ Θεόφιλος ἀποβλέποντας στὸ γόητρο τῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ καὶ ἐκτιμώντας τὴν ἀξία τοῦ δασκάλου, ἀρνήθηκε. Ἀξίζει νὰ παραθέσουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν ἐπιστολικὸ διάλογο τῶν δύο ἡγετῶν, ὅπως τὸν διέσωσε ὁ «Συνεχιστὴς Θεοφάνους». Γράφει ὁ χαλίφης: «Ἀξιῶ τὸ ὂν ἔχεις ἐπὶ φιλοσοφία καὶ ταῖς ἄλλαις ἐπιστήμαις περιβόητον ἄνδρα βραχὺν τινὰ χρόνον ἑξαποστεῖλαι...». Ἀπαντᾶ ὁ Θεόφιλος: «...ἄλογον τὸ οἰκεῖον δοῦναι ἐτέροις καλὸν καὶ τὴν τῶν ὄντων γνῶσιν ἔκδοτον ποιῆσαι τοῖς ἔθνεσι, δὶ’ ἢς τὸ τῶν Ρωμαίων γένος θαυμάζεται τὲ καὶ τιμᾶται παρὰ πάσι». Μὲ λίγα λόγια, εἶναι ἀνοησία νὰ ξεπουλήσεις στὰ ἔθνη, αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο θαυμάζεται τὸ γένος σου, δηλαδή, ὁ ἔξοχος διάκονος τῆς ὄντως Παιδείας. (Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Τσαμπὴ «Ἡ Παιδεία στὸ Βυζάντιο», ἐκδ. Γρηγόρη, σελ. 54). 

Ε.Παπανούτσος: O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί

“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους..Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε. Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.

Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι: ..Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός. Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδάζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…

Επίσης, πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του.

Το Ζεφύρι τιμά τον "καθηγητή της καρδιάς του", κ. Αθανάσιο Παπαθανασίου!

 

Με πρωτοβουλία της Ένωσης Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Ζεφυρίου και τη συνεργασία της Δημοτικής Ενότητας Ζεφυρίου, το Σάββατο 4 Μαϊου και ώρα 19:00 μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο Ζεφυρίου, θα πραγματοποιηθεί μια ξεχωριστή εκδήλωση προς τιμήν του διακεκριμένου καθηγητή Θεολογίας, κ. Αθανάσιου Παπαθανασίου, ως ένα ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης στον «Δάσκαλο» – όπως τιμητικά τον προσφωνούν οι μαθητές του – που επί 25 χρόνια δίδαξε και… διδάχθηκε στο «Λύκειο της καρδιάς του», το ΓΕΛ Ζεφυρίου!

Πρόκειται για μία ιδιαίτερη εκδήλωση που σίγουρα διαφέρει σε περιεχόμενο από τις κοινότοπες, την υλοποίηση της οποίας έχουν αναλάβει με πολλή αγάπη και αφοσίωση οι μαθήτριες και μαθητές του κ. Παπαθανασίου, εκπροσωπώντας την πρώτη αλλά και την πιο… φρέσκια γενιά αυτών, καθώς και οι συνάδελφοί του εκπαιδευτικοί από το ΓΕΛ Ζεφυρίου!

Υπό… «άκρα μυστικότητα» και με εξαιρετική συνεργασία, φροντίζουν εδώ και μήνες την κάθε λεπτομέρεια οι συντελεστές αυτής της εκδήλωσης και υπόσχονται να αιφνιδιάσουν ευχάριστα τις αισθήσεις του Καθηγητή που άφησε το δικό του αποτύπωμα στην εκπαιδευτική κοινότητα του τόπου, προκειμένου να σταθούν αντάξιοι της δικής του προσφοράς στη νεολαία του Ζεφυρίου που – όπως ο ίδιος ομολογεί – «έχει υπάρξει στη ζωή του μία ευλογία από τον Θεό»! (https://gavata.news)

Στην εκδήλωση που διοργανώνεται προς τιμήν του Καθηγητή Αθανάσιου Παπαθανασίου και αναμένεται να ελκύσει το ενδιαφέρον τόσο των εκπροσώπων του εκπαιδευτικού συστήματος (μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών) όσο και της τοπικής αυτοδιοίκησης, θα γίνει παράλληλα και η παρουσίαση του πρόσφατου βιβλίου του «Νικόλαος Κασάτκιν: Ένας Ιάπωνας δίχως σχιστά μάτια», στο οποίο ξεχωρίζει η ιδιαίτερη αφιέρωση του καθηγητού – συγγραφέα: «Στους αγαπημένους μου μαθητές και τις αγαπημένες μου μαθήτριες, στους αγαπητούς και τις αγαπητές μου συναδέλφους του Γενικού Λυκείου Ζεφυρίου Δυτικής Αττικής, για τα μυστήρια των συνοδοιποριών μας από τον Σεπτέμβρη του 1992 μέχρι τις 6 Νοεμβρίου 2017».

Για Εκπαιδευτικούς και ιδιαίτερα Δασκάλους επ’ ευκαιρία της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Του Νίκου Σαλτερή

Για Εκπαιδευτικούς και ιδιαίτερα Δασκάλους επ’ ευκαιρία της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Το εργατικό κίνημα αποτελεί πλέον σκιά του εαυτού του, αν υποθέσουμε πως υπήρξε μετά στην Ελλάδα μετά το 1945 ή και πριν όχι ως μορφή κοινωνικού κορπορατισμού αλλά ως πραγματικό κίνημα απαραίτητο συστατικό της Δημοκρατίας, που χωρίς αυτό ολισθαίνει σε Ολιγαρχία διαφόρων τύπων. Οι τέσσερις "συγκεντρώσεις" του σήμερα μου θύμισαν αυτό που έλεγε ο γέροντας του Κλάδου των Δασκάλων, Φάνης Τουλούπης στις αρχές του 90, όταν πια στις διαδηλώσεις είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι. "Αραία, αραία να φανούμε καμία πενηνταρέα". Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας να μνημονεύσω, μέρα που είναι Φάνη Τουλούπη, Γιάννη Βαγενά, Χριστόφα Μαΐστρέλλη και για να αναφερθώ μόνο σε όσους πραγματικούς συνδικαλιστές από το χώρο των δασκάλων γνώρισα, συνεργάστηκα από συμπορεύτηκα χρόνια μαζί τους και από πολύ κοντά και διαμορφώσαμε το σ.ν για την εξομοίωση των δασκάλων, που ενώ άνοιξε τις ανώτατες σπουδές στους παλιούς δασκάλους, έδωσε ταυτόχρονα το δικαίωμα σε μερικά κοράκια πανεπιστημιακούς την ευκαιρία να αυξήσουν το εισόδημά τους και χτίσουν τις καριερίτσες τους στις πλάτες μας με τα γνωστά τους αναξιοπρεπή κολπάκια. Αναφέρομαι μόνο σε όσους έφυγαν για ευνόητους λόγους. 

Κάποιοι ακόμα από εκείνη την εποχή του πραγματικού συνδικαλισμού των Εκπαιδευτικών είναι ακόμα στη ζωή, φίλοι πάντα και μπορεί να δουν κι αυτήν την ανάρτηση. Μνημονεύω αυτούς του τρεις για να τους θυμόμαστε και να τους ευγνωμονούμε πάντα. Όπως πρέπει όσοι είναι σήμερα Εκπαιδευτικοί και ιδιαίτερα δάσκαλοι να θυμόμαστε ότι κάποτε, εκεί προς το τέλος της δικτατορίας και στην αρχή της μεταπολίτευσης, γεννήθηκε μια συνδικαλιστική, δασκαλική παράταξη που ονομάστηκε ΔΑΣΚ και ένωσε ό,τι πιο υγιές και δυναμικό είχε ο Κλάδος των δασκάλων. Επεξεργάστηκε και στήριξε τρία δυναμικά αιτήματα που σχετιζόταν με την αξιοπρέπεια και βελτίωση της θέσης του δασκάλου και της Εκπαίδευσης. Το θεσμό του Σχολικού Συμβούλου, ως αντίπαλο δέος στον κομματικό συντηρητικό και αντιπαιδαγωγό Επιθεωρητή, την ανωτατοποίηση των σπουδών των δασκάλων και τη συνεπαγόμενη μισθολογική τους εξομοίωση με του καθηγητές και τέλος την εννιάχρονη υποχρεωτική και ενιαία εκπαίδευση των παιδιών του Ελληνικού Λαού. 

Προεκλογικό πάρτυ του ΣΥΡΙΖΑ στις πλάτες των αναπληρωτών!

της Αντιγόνης Τρούλη*

«Σας προσκαλούμε στην εκδήλωση με αφορμή τον διορισμό των Επιτυχόντων Ασεπ 1998 και Ασεπ 2008,την οποία θα τιμήσουν με την παρουσία τους ο Υπουργός Επικρατείας, κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης, ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, κ. Ηλίας Γεωργαντάς, η Υποψήφια Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κα Κατερίνα Νοτοπούλου, καθώς και οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ Ά Θεσσαλονίκης.Σας περιμένουμε όλες και όλους, να γιορτάσουμε την αίσια έκβαση του πολυετή αγώνα μας.»
Παρασκευή 3 Μαΐου 2019 στις 9μ.μ.
«Theatro cafe» Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης

Αφού συνέχισαν την πολιτική της αδιοριστίας στα 4 χρόνια που κυβερνούν, αφού ψήφισαν το προσοντολόγιο των απολύσεων, αφού κράτησαν άθικτο το νομικό οπλοστάσιο που επέτρεψε στο ΣΤΕ (527/15) να βγάζει «παράνομους και αντισυνταγματικούς» όλους τους διορισμούς εκτός ΑΣΕΠ στέλνοντας στα δικαστήρια  εκπαιδευτικούς εναντίον συναδέλφων τους, τώρα (προεκλογικά -as usual-) διορίζουν μόνο όσους προσέφυγαν και δικαιώθηκαν στα δικαστήρια: δηλαδή 423 εκπαιδευτικούς, επιτυχόντες του ΑΣΕΠ 2008 –ανάμεσά τους και πολλά «δικά τους παιδιά» βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ! Οι σκανδαλώδεις και προκλητικοί αυτοί διορισμοί, με ευνοϊκές μάλιστα διατάξεις, γίνονται κατά παράβαση των πινάκων προϋπηρεσίας, του χρόνου κτήσης πτυχίου, αλλά και αυτής ακόμα της σειράς επιτυχίας του ΑΣΕΠ του 2008! Να μην μιλήσουμε και για τους επιτυχόντες των προηγούμενων ΑΣΕΠ… Το θράσος τους, όμως, περισσεύει όταν κάνουν και …πάρτυ …για να το γιορτάσουν!  Να πιουν δηλαδή στην υγεία των …«κορόιδων»!

Μόνο που αυτά τα «κορόιδα», κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, κυβερνητικοί πρώην και νυν, δηλαδή όλοι εμείς που γεράσαμε σχεδόν πάνω από τα χνώτα των μαθητών μας υπηρετώντας την εκπαίδευση, όλοι εμείς που δίνουμε την ψυχή μας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας χρόνια τώρα με τη  βαλίτσα στο χέρι κάθε Σεπτέμβρη, όλοι εμείς που περάσαμε τις συμπληγάδες των εξοντωτικών ΑΣΕΠ που επιβάλατε, διαλύοντας τις ζωές μας, όλοι οι νέοι συνάδελφοι που έχουν δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη εργασία, δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια.