Τον Ιούνιο τού 1828 ο Βίκτωρ Ουγκώ, διάσημος από τους περιώνυμους «Αθλίους» του, συνόψισε το τουρκικό κακούργημα εκείνων των ημερών, τις σφαγές της Χίου, στο έξοχο ποιητικό του δημιούργημα «Το Ελληνόπουλο» :
«Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ΄ όμορφο νησί μαύρη απομένει ξέρα.
(…)
Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι επάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται σκύβει θλιβερά
(…)
Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτος στις ράχες
Για να μην κλαις λυπητερά, τ΄ ήθελες τάχα να ΄χες;
(…)
Τι θες και απ΄ όλα τα αγαθά
τούτα; Πες! Τ΄ άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
Διαβάτη, μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
βόλια, μπαρούτη θέλω, να!»
Ερώτηση κρίσεως: σε ποιο βαθμό τα σημερινά Ελληνόπουλα ταυτίζονται, μοιάζουν το «Ελληνόπουλο» του Βίκτωρος Ουγκώ;
Απάντηση, επίσης κρίσεως: ο επικυρίαρχος εθνομηδενισμός, η εκ των ένδον διάβρωση της Παιδείας, το παρασιτικό σύστημα κοινωνίας και οικονομίας αυτοπαγιδεύουν το λαό στη λογική της υποταγής.
Αυτό σημαίνει ότι εκμηδενίζουν κάθε θέληση αντιστάσεως. Ο έστι μεθερμηνευόμενο: μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε!
Του Στέλιου Παπαθεμελή*
Οι δανειστές – δυνάστες μάς χρησιμοποιούν ως αποικία. Και μας μεταχειρίζονται ως τσιφλίκι τους. Τώρα απαιτούν τα δικαστήριά μας να μην δικάζουν εν προκειμένου τις προσφυγές των δύστυχων συνταξιούχων μας, τις συντάξεις των οποίων με εντολή τους οι διοικούντες έχουν εξομοιώσει με της Βουλγαρίας και Ρουμανίας.
Ο αίσχιστος γείτων μας θύμισε με το πιο εκκωφαντικό και χυδαίο τρόπο τα «οικεία κακά» μας του Ιανουαρίου του 1996. Τότε που «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» του παραδώσαμε με την επίνευση των «αιωνίων φίλων» μας Αμερικανών τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο. Πρωθυπουργός εθνικά ανυποψίαστος και στον αντίποδα της πραγματικότητας, αφού διεκήρυσσε ευκαίρως ακαίρως ότι «η εποχή των πολέμων έχει πια τελειώσει», σαν έτοιμος από καιρό έδωσε ό,τι του ζήτησαν. Μετά ευχαρίστησε δημόσια τον μεσολαβητή…