Όσκαρ Λαφοντέν: «Το θεμελιώδες μέλημα των Ευρωπαίων πρέπει να είναι πώς θα απελευθερωθούν από την αμερικανική κηδεμονία»

Από δρόμος

Συνέντευξη στην Καρμέλα Νεκρές*

ΟΌσκαρ Λαφοντέν ήταν πρόεδρος του SPD, υποψήφιος καγκελάριος και αργότερα ομοσπονδιακός υπουργός Οικονομικών. Αποχώρησε από το SPD το 2005 εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης Σρέντερ και το 2007 συνίδρυσε το κόμμα της Αριστεράς, βγάζοντας την από το περιθώριο για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 2007-2010, οπότε ήταν επικεφαλής της Αριστεράς, αυτή σημείωσε τη μεγαλύτερη εκλογική επιτυχία της, φτάνοντας το 12%. Όμως σταδιακά περιθωριοποιήθηκε από «μετριοπαθέστερους», και η οριστική ρήξη επήλθε όταν ο Λαφοντέν τάχθηκε ενάντια στην πολιτική της σημερινής συγκυβέρνησης υπό τον Σολτς για την Ουκρανία – την οποία υποστήριζε και η ηγεσία της Αριστεράς! Η κομματική ηγεσία ξεκίνησε τις διαδικασίες διαγραφής του, αλλά πριν αυτές ολοκληρωθούν ο Λαφοντέν αποχώρησε δηλώνοντας: «Δεν θέλω πλέον να ανήκω σε ένα κόμμα στο οποίο τα συμφέροντα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, καθώς και μια εξωτερική πολιτική προσανατολισμένη προς το διεθνές δίκαιο και την ειρήνη, δεν έχουν πια κεντρική θέση»**. Ακολουθούν αποσπάσματα από πρόσφατη συνέντευξή του, στην οποία παίρνει για μια ακόμη φορά καθαρά θέση κατά της εμπλοκής της Γερμανίας στην ουκρανική σύρραξη και υπέρ μιας χειραφέτησης της Ευρώπης από τις ΗΠΑ.

Είναι ακατανόητο πώς το κόμμα των Πρασίνων, που γεννήθηκε από το κίνημα της ειρήνης και είχε ως σημαία του την προστασία του περιβάλλοντος, έγινε το κόμμα του πολέμου

Γιατί πιστεύετε ότι είναι σημαντικό να αντιταχθείτε στις παραδόσεις όπλων στην Ουκρανία;

Επειδή το μόνο που κάνουν είναι να παρατείνουν τον πόνο, τον θάνατο των ανθρώπων και την καταστροφή της Ουκρανίας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ένας πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας ή το αντίστροφο, αλλά ένας πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας. Πρόκειται για μια γεωστρατηγική αντιπαράθεση που είχε ήδη ανακοινωθεί τη δεκαετία του 1990 από πολιτικούς όπως ο Χένρι Κίσινγκερ. Οι Ουκρανοί είναι τα θύματα αυτής της στρατηγικής αντιπαράθεσης, που την πληρώνουν με τη ζωή τους και την καταστροφή της χώρας τους.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΣΜΟΣ: Το καινούριο «αυγό του φιδιού» είναι πράσινο

του Laurent Alexandre*

[Κορυφαία στελέχη του οικολογισμού καθορίζουν στο σημερινό μας δημοσίευμα τις κατευθυντήριες γραμμές του κινήματός τους: ένα παιδί λιγότερο (είναι νωρίς ακόμα να μιλήσουν για υποχρεωτική στείρωση), στοπ στην ανάπτυξη, όχι στις νέες τεχνολογίες, δελτίο τροφίμων και καυσίμων, ναι στη δικτατορία και ναι στον πόλεμο!…Ενας καινούριος ολοκληρωτισμός, μπροστά στον οποίο ωχριούν ο ναζιστικός και ο κομουνιστικός. Ο προβληματισμός συνέχει όλο και περισσότερους ανθρώπους  για το κίνημα που εμφανίστηκε με μορφή αγγέλου – αυτός ο διάβολος παρουσιάζεται ως άγγελος φωτός, λέγει ο απόστολος Παύλος. Λίγες μέρες πριν, ο Πασκάλ Μπρυκνέρ – βιβλία του έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά – υποστήριξε στη Φιγκαρό ότι «η οικολογία μπορεί να καταλήξει σε έναν καινούριο ολοκληρωτισμό». Και αυτός ο προβληματισμός εντείνεται καθώς ο Πρόεδρος της Γαλλίας προτίθεται να τροποποιήσει το 1^οάρθρο του Συντάγματος εισάγοντας τον «αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής», – αναγορεύοντάς την σε εγκόσμια θρησκεία γεγονός που θα έχει σοβαρές νομικές επιπτώσεις…Ε.Δ.Ν.]

 Παρά την εμφάνιση «χριστιανού» γκουρού, ο Ωρελιάν Μπαρώ** είναι ένας συμπαθής λόγιος και μεσσιανιστής: είναι δυστυχώς εθνο-μαζοχιστής, μαλθουσιανός και αντιφιλελεύθερος.

Μετανάστες αντί παιδιά!

Οι Ευρωπαίοι οικολόγοι αναδεικνύουν συνεχώς προφήτες που αναγγέλλουν το τέλος του κόσμου. Ο ακτιβίστρια Φρεντ Βάργκας εξηγεί ότι με 1,5 βαθμούς περισσότερο, η μισή ανθρωπότητα θα πεθάνει από την υπερθέρμανση του πλανήτη και αν ξεπεράσει τους 2 βαθμούς θα φτάσουν τα 6 δισεκατομμύρια. Στην Le Parisien, Yβ Κοσέ, ο υπουργός περιβάλλοντος του Λιονέλ Ζοσπέν, προέβλεψε την αναπόφευκτη κατάρρευση της κοινωνίας μας «για τους οπαδούς της κατάρρευσης σαν εμένα, η πιθανότητα η ανθρωπότητα να επιβιώσει μέχρι το 2050 είναι 50%. Αντί να είμαστε 10 δισεκατομμύρια το 2050, θα είμαστε μόνο 2 ή 3 δισεκατομμύρια.» Στο L’Obs της 3ης Ιανουαρίου 2019, ο ίδιος καταλήγει σε ριζοσπαστικά συμπεράσματα: “Ενα παιδί λιγότερο, είναι η πρώτη οικολογική χειρονομία. Οι πλούσιες χώρες είναι οι πρώτες που πρέπει να μειωθούν δημογραφικά και ο περιορισμός των γεννήσεων θα μας επιτρέψει να υποδεχτούμε καλύτερα τους μετανάστες που χτυπούν τις πόρτες μας ». Η καινούρια ηγερία των πράσινων, ο αστροφυσικός Ωρελιάν Μπαρώ υπερασπίζεται «οι χώρες με μεγάλη αύξηση του πληθυσμού είναι μάλλον φτωχές και είναι αποικιοκρατικό να θελήσουμε να επιβάλουμε ορθολογιστικό τρόπο ζωής στις προσδοκίες τους.»

Ευρωπαίοι Πράσινοι, το «πολυτελές» κόμμα του κατεστημένου

Το «πολυτελές» κόμμα του κατεστημένου

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Τα εκλογικά αποτελέσματα στα κρατίδια Σλέσβιγκ-Χολστάιν και Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία, (στη Β. Ρηνανία έλαβαν 6% από 11,3% στις εκλογές του 2012) προκαλούν έντονη ανησυχία επιβίωσης στο κόμμα των Πρασίνων. Η σταθερά καθοδική τάση, εδώ και αρκετούς μήνες, δεν προμηνύει τίποτα το αισιόδοξο και για τις επερχόμενες ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου, πολύ περισσότερο που η μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών επιθυμούν τη συνέχιση του Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών, με καγκελάριο, για τέταρτη συνεχόμενη φορά, τη Μέρκελ.

Όμως, αυτό που εντυπωσιάζει δεν είναι τόσο η αδιαμφισβήτητη «πράσινη παρακμή», που υποχρέωσε ακόμα και φιλική προς τους Πράσινους εφημερίδα να αναρωτηθεί αν πλέον «χρειαζόμαστε τους Πράσινους» (die taz, 3-3-2017), αλλά η πανθομολογούμενη διαπίστωση ότι οι Πράσινοι «είναι εδώ και καιρό το πραγματικό κόμμα του κατεστημένου» (die Welt, 29-4-2017), ένα κόμμα «πολυτελείας» (Cicero, 29-4-2017) και «αντι-ελευθερίας» (der Tagesspiegel, 27-4-2017) και μάλιστα μ’ έναν ιδιότυπο «ρατσισμό του σαλονιού».

Εν τούτοις, άπαντες ομολογούν ότι οι άλλοτε «αντισυστημικοί» Πράσινοι «αποχωρούν από το πολιτικό προσκήνιο» ως «νικητές». Αφού για δεκαετίες τα θέματά τους κυριάρχησαν στον δημόσιο διάλογο, τώρα πλέον η κοινωνική «πράσινη ατζέντα» και πολλά από τα κεντρικά οικολογικά προτάγματα έγιναν τμήμα των κομματικών προγραμμάτων των δύο μεγάλων λαϊκών κομμάτων (CDU, SPD), με τη «πράσινη» καγκελάριο Μέρκελ να απολαμβάνει συχνά την αμέριστη στήριξη της πράσινης νομενκλατούρας. Παρότι χωρίς δεσπόζουσα ηγετική φυσιογνωμία, οι Πράσινοι εξακολουθούν να είναι ο συνδετικός κρίκος και ο επιθυμητός πολιτικός σύμμαχος για χριστιανοδημοκράτες και για σοσιαλδημοκράτες, και να θεωρούνται σταθερά οι αγαπημένοι της Εκκλησίας, των «έγκυρων» ΜΜΕ, των μυριάδων ΜΚΟ, των δημοσίων υπαλλήλων, των μοντέρνων παιδαγωγών-κοινωνιολόγων και εν γένει των υψηλόμισθων κοσμοπολιτών.