να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφών των...

Ο Ευάγγελος Ιωαννίδης από την Κυπαρισσία, φωτογραφιζόμενος στην Θεσσαλονίκη.  Έπεσε  στην Κλεισούρα  το 1941.

Οι περισσότεροι  από εμάς έχουμε  διαβάσει  την συγκλονιστική επιστολή  της μητέρας  του προς τον Πρωθυπουργό Κορυζή, με την οποία του γνώριζε πως έχει ακόμα οχτώ αγόρια έτοιμα " να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφών των".

Τέσσερα ήδη υπηρετούντα και αν τυχόν απωλεσθεί  κάποιο απ αυτά, τέσσερα σε εφεδρεία για να πάρουν την θέση του.

Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ όπως αρμόζει στους Ήρωες!

Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ όπως αρμόζει στους Ήρωες!

«Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας

είναι η απόφαση του θανάτου μας, όταν υπάρχει κάποια διέξοδος,

όταν μπορείς και να τον αποφύγεις, και συ τον διαλέγεις

σαν τιμή και σαν χρέος για τους άλλους, πιο πέρα από τις ανάγκες σου.

Όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή του νικάει και το

θάνατο. Το ‘μαθα».

Γιάννης Ρίτσος

Για μια σημαία, για μια τιμή…

Του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη 

Με το τουφέκι και τη λύρα

«… ο γιος μου αναγνώρισε το λάθος του και μετάνιωσε γι’ αυτό. Σας διαβεβαιώνω ότι δε θα επαναληφθεί…»

Με αυτά τα λόγια κλείνει η επιστολή συγνώμης του πατέρα του 16χρονου που κατέβασε την τουρκική σημαία από το σχολείο του χωριού του. Μια ενέργεια που, στις μέρες αυτές που νιώθομε ανήμποροι να αντιδράσομε στην επιθετικότητα της Τουρκίας, μας έστειλε ένα φως ελπίδας.

Η πράξη του 16χρονου ήταν πράξη που ταιριάζει σε λαό που έχει κατακτηθεί και ζει στη σκλαβιά. Πράξη που οφείλει να κάνει ανάμεσα σε πολλές άλλες πράξεις αντίστασης ένας ολόκληρος λαός που κρατά ψηλά τη σημαία της αξιοπρέπειας, της τιμής, που πιστεύει στα δίκαιά του, κι όχι ένα παιδί μόνο του. Ένας λαός που δεν έχει παραδοθεί στη μοίρα του, που τον καλεί το πρόσφατο και το παλιό του παρελθόν να κάμει το χρέος του.

Ο λαός μας στην Κύπρο και στην Ελλάδα δείχνει να έχει αποδεχτεί το ρόλο του ραγιά, 200 χρόνια μετά το 1821, 75 χρόνια μετά τον ενωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Σ’ αυτό συμβάλλουν πολλά: Οι πολιτικές και οι πολιτικοί της υποταγής, η διαρκής ταπείνωση, το βόλεμα σε μια καταναλωτική ευωχία, ο φόβος του πολέμου, η τρομοκράτηση της κοινωνίας από τα ΜΜΕ με στόχο την εμπέδωση των υποχωρήσεων «προκειμένου να ζήσουμε ειρηνικά», έχουν διαμορφώσει μια κοινωνία φοβική, που αρνείται να παλέψει. Παραδείγματα της ιστορίας της, από το Γλέζο μέχρι τον Παπαλεοντίου και τον Σολωμού μέχρι τους συνομήλικους του τωρινού ήρωα που κατέβαζαν σημαίες των Άγγλων το 1955, της είναι ξένα πια. Παραδείγματα γειτονικών λαών όπως στη Γάζα και το Κουρδιστάν, και πιο μακρινών, όπως στην Τσιάπας, παραδείγματα παλλαϊκής αντίστασης και αυτοθυσίας τους ξεβολεύουν από την αδράνεια της υποταγής, δεν τα ακούν, δεν τα θέλουν. Δε μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια την αντιστασιακή τους παράδοση και να τη συνεχίσουν. Finis Graeciae;

Μανώλης Μπικάκης:O ξεχασμένος ήρωας του 1974,Διέλυσε μόνος του μια ίλη τουρκικών αρμάτων και ένα τάγμα πεζικού

Η τουρκική εισβολή του 1974 στη Κύπρο, 40 χρόνια μετά συνεχίζει να αποτελεί στίγμα της νεότερης ιστορίας μας. Ο ελληνισμός υπέστη μια από τις χειρότερες στρατιωτικές και πολιτικές ήττες και πλήρωσε το τίμημα της επτάχρονης χούντας που άφησε τη Κύπρο βορά στις ορέξεις του «Αττίλα».

Μέσα στο σκοτάδι της απώλειας της μισής Κύπρου, η σκόνη της ιστορίας κάλυψε μορφές που αποτέλεσαν πρότυπα αυταπάρνησης και ηρωισμού. Μια από αυτές ήταν ο καταδρομέας – αλεξιπτωτιστής Μανώλης Μπικάκης από τη Κρήτη. Γεννημένος το 1954 στο χωριό Ασή Γωνιά μεταξύ Χανίων και Ρεθύμνου, το 1974 υπηρετούσε στη Α’ Μοίρα Αλεξιπτωτιστών στο Μάλεμε.

Η Μοίρα ήταν αυτή που κλήθηκε να επιβιβαστεί στα ιπτάμενα φέρετρα Noratlas και να πραγματοποιήσει μια από τις πιο παράτολμες επιχειρήσεις στη Κύπρο.

Όταν τα αεροπλάνα πλησίαζαν στο αεροδρόμιο Λευκωσίας μετά από μια χαμηλή πτήση δύο τριών μέτρων πάνω από τη θάλασσα, άρχισαν να δέχονται πυρά. Τα πυρά προέρχονταν και από τους Τούρκους αλλά και από τους Ελληνοκύπριους που εξέλαβαν τα αεροπλάνα για τουρκικά. Ένα από τα Noratlas καταρρίφθηκε από φίλια πυρά οδηγώντας στο θάνατο όλους τους καταδρομείς και το πλήρωμα πλην του Θανάση Ζαφειρίου που πήδηξε στο κενό και σώθηκε με βαριά τραύματα.

Διέλυσε έξι άρματα

Ο Μανώλης Μπικάκης, 20 χρονών παλικάρι βρέθηκε σε έναν άγνωστο χώρο τον οποίο κλήθηκε να υπερασπίσει μαζί με τους υπόλοιπους καταδρομείς. Στο χάος των μαχών έχοντας στη διάθεση του ένα ΠΑΟ (Πυροβόλο Άνευ Οπισθοδρομήσεως) και 8 βλήματα είναι σε ένα ύψωμα στα δυτικά της Λευκωσίας στη περιοχή του Αγίου Δομετίου. Μαζί του είναι μόνος ακόμα ένας καταδρομέας από τη Κρήτη. Ενώ δίπλα τους πέφτουν όλμοι, βόμβες από τα τουρκικά αεροπλάνα και ριπές από τα πολυβόλα που έχουν στήσει οι Τούρκοι, χάνονται μεταξύ τους. Ο ένας νομίζει τον άλλο νεκρό. Ο φίλος του Μπικάκη βρίσκει τους υπόλοιπους καταδρομείς και αναφέρει την απώλεια του.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ: Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ*

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

   

[...]Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν’ ο καρπός -αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφεί και θα σαπίσει, δια ν’ αναφανεί το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν’ εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει.

[...]Αλλ΄ο ηρωικός άνθρωπος δεν δείχνεται εις την συντριβήν του μόνον, ή και εις την ετοιμότητα έστω προς συντριβήν. Ειδεμή, η ηρωική αντίληψις θα ήτον ιδεώδες θανάτου μόνον, όχι μορφή ζωής –και τι ζωής. Ο ηρωικός άνθρωπος, και μόνος αυτός, ζη έντονα και πλούσια ολόκληρον την Ζωήν. Αλλά το να ζήσει έντονα δεν σημαίνει δι’ αυτόν ό,τι συνήθως νοούμεν με την έκφρασιν αυτήν: να δοκιμάζη άφθονα και δυνατά τας απολαύσεις και τας ηδονάς της Ζωής. Δεν τας αγνοεί βέβαια τας απολαύσεις της Ζωής ο ηρωικός άνθρωπος. Αλλά τας δοκιμάζει τόσον, όσον χρειάζεται να τας ξεπεράση, τας γνωρίζει τόσον, ώστε να εννοή, ότι καταβάθος παραλύουν μάλλον την δύναμιν του ανθρώπου, και ας του χαρίζουν την ψευδαισθησίαν της εντατικότητος και της πλησμονής. Έπειτα τας απολαύσεις αναζητεί εκείνος που ζητεί να πάρει από την Ζωήν, όχι εκείνος που έχει να της δώση- και σε πλουτίζει όχι το να παίρνεις, αλλά το να δίδης.

Ένα γράμμα από τον μελλοθάνατο Έλληνα Ανδρέα Παναγίδη

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Οκτωβρίου 27, 2013

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Τα χαράματα της Παρασκευής, 21 Σεπτεμβρίου 1956, οδηγήθηκε στην αγχόνη από το Βρετανικό αποικιακό καθεστώς ο 22χρονος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, Ανδρέας Παναγίδης, μαζί με τους Μιχαήλ Κουτσόφτα και Στέλιο Μαυρομμάτη. Ο Παναγίδης καταγόταν από το Παλιομέτοχο και καταδικάσθηκε για τη εκτέλεση του Βρετανού σμηναγού Πάτρικ Χέιλ. Είχε προηγηθεί ένα περιστατικό όταν Βρετανός στρατιώτης σε έλεγχο στο χώρο εργασίας του Παναγίδη στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, λίγο μετά τον απαγχονισμό των Καραολή και Δημητρίου, βρήκε στη τσάντα του την Ελληνική σημαία και ζήτησε από τον Παναγίδη να του σκουπίσει τα παπούτσια. Η Ελληνική σημαία αποτελούσε το σύμβολο εθνικής αξιοπρέπειας και αγώνα για τον Παναγίδη και η προσβολή της είχε ως αποτέλεσμα να αντιδράσει και να κτυπήσει άγρια τον Βρετανό. Ήταν ο μοναδικός από τους απαγχονισθέντες ο οποίος ήταν παντρεμένος και άφηνε πίσω του τρία παιδιά και μία σύζυγο. Συγκλονιστικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το θάνατο και αποτυπώνεται στο γράμμα το οποίο έγραψε αμέσως μετά την ειδοποίηση για την εκτέλεση της θανατικής ποινής.

Το γράμμα είναι το ακόλουθο: 

«Aξιολάτρευτά μου παιδιά, πολυαγαπημένη μου γυναίκα, χαίρετε. Αυτήν την στιγμήν που σας γράφω είναι Τρίτη, 10 η ώρα βράδυ. Ακριβώς πριν τρία λεπτά μας ειδοποίησαν ότι χαράματα της Παρασκευής 21.9.1956, θα εκτελεσθούμε. Ίσως, όταν διαβάζετε αυτό το γράμμα, εγώ να μην υπάρχω αναμεταξύ στους ζωντανούς. Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα, στην τόσο νεαρή μου ηλικία. Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Σας εύχομαι, αγαπημένα μου παιδιά, να γινήτε καλοί Χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα τον δρόμο της αρετής. Να είσθε πάντα βέβαιοι ότι σας αγάπησα τόσο θερμά και με μια απέραντη πατρική αγάπη. Αλλά δυστυχώς σας αφήνω, χωρίς να σας δω να μεγαλώνετε, όπως το ονειρευόμουν… …Κι εσύ, πολυαγαπημένη μου Γιαννούλα, σου ζητώ για τελευταία χάρη να περνάς καλά με τα παιδιά μας. Αγάπα τα θερμά, τόσο πολύ, και για μένα. Και εγώ από ψηλά θα σας στέλλω τις πιο θερμές μου ευχές. Και να σεβαστής και το δικό μου όνομα. Βλέπεις ότι η μοίρα θέλησε να μας πικράνει στα πρώτα χρόνια του γάμου μας. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, ένα χαμόγελο γλυκύ στολίζει τα χείλη μου, γιατί είμαι ευτυχισμένος που αφήνω τα παιδιά μου σε μια καλή μητέρα. Η ψυχή μου είναι γεμάτη μια αληθινή χαρά, γιατί είμαι υπερήφανος για σένα. Μη δώσεις καμιά ματιά στο παρελθόν, αλλά κοίταζε το παρόν. Σου ζητώ συγγνώμη και συγχώρεση για ό, τι σου έφταιξα Γιαννούλα. …’Έχετε γεια, μια και για πάντα, αγαπημένες μου υπάρξεις. Με φιλιά και αγάπη, ο σύζυγος σου και ο αγαπητός σας πατέρα Ανδρέας Παναγίδης».