Αποχαιρετισμός στον ΣΥΡΙΖΑ, το μέλλον στον «πατροκτόνο»

Γρηγόρης Ρουμπάνης

Μέχρι εδώ μπόρεσε, μέχρι εδώ έφτασε. Κανείς δεν πρέπει να περιμένει από αυτόν τον οργανισμό να ανασυγκροτηθεί, να ανασυνταχθεί, να αναγεννηθεί. Οι γραμμές που απομένουν δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον πια πέρα από την ποιότητα της πράξης τέλους.

Τα ζωτικά του όργανα –τα στηρίγματά του στην κοινωνία– έχουν καταρρεύσει. Οι παλιοί φίλοι το μόνο που αισθάνονται είναι θλίψη για την απώλειά του. Οπως συμβαίνει για κάθε απώλεια, για κάθε πένθος.

Δεν τα κατάφερε, διότι, στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στα δεδομένα της σύγχρονης ολιγαρχίας, μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά.

Εχοντας τις ρίζες του στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου με επικεφαλής ένα νέο πρόσωπο, την ελπιδοφόρα τότε Μαρία Δαμανάκη, δυσκολεύτηκε πολύ να σταθεί στα δυο του πόδια και να περπατήσει. Απέτυχε το πείραμα και χρειάστηκε προσωπικότητες σαν το Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον Αλέκο Αλαβάνο να ξαναβρεί έναν βηματισμό, που απλώς θα οδηγούσε στο νέο. Ηρθε αυτό με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (πια) και τη στήριξη από πρόσωπα εντός αλλά και εκτός κόμματος ευρέος βεληνεκούς με πολιτικές και πολιτιστικές περγαμηνές.

Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τον εμπιστεύτηκε και τον ανέδειξε στην πρωθυπουργία, επειδή υποσχέθηκε τη σύγκρουση με εκείνους που βύθισαν τη χώρα στην απελπισία. Οταν επέλεξε την υποταγή στο πραξικόπημα (όπως ο ίδιος το είχε τότε χαρακτηρίσει) των Βρυξελλών, ακύρωσε την αποστολή του. Δεν είχε να διεκδικήσει τίποτα πια από κανέναν και για κανέναν. Γι’ αυτό τον λόγο και δεν ανέκτησε έκτοτε την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος κι ας είχε απέναντί του έναν Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος διέλυε τη δημοκρατία με γνώμονα τη διεύρυνση της δικής του παντοκρατορίας και προς διευκόλυνση των άνομων συμφερόντων της ολιγαρχίας, η οποία πλουτίζει και σε βάρος της κυριαρχίας ή και ακεραιότητας της χώρας (μπροστά μας είναι αυτά, θα τα δούμε).

Το «καρδιολογικό» πρόβλημα της Γερμανίας και η ελληνική «πόρτα» στην Άγκυρα

Κάθε φορά που κατεβαίνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, δεν είναι για καλό

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Κάθε φορά που κατεβαίνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, δεν είναι για καλό. Με εξαίρεση την περίπτωση του συντηρητικού πλην αποτελεσματικού, νικηφόρου και συμπαθούς Όθωνα Ρεχάγκελ, δεν έχουμε να μετράμε καμιά άλλη ευτυχισμένη στιγμή.  

Δεν αναμένουμε ούτε τώρα με την επίσκεψη του Όλαφ Σολτς, ο οποίος πασχίζει να ανακτήσει έναν ηγετικό ρόλο της πατρίδας του στην Ευρώπη γενικώς και στο ΝΑΤΟ ειδικώς. Τι θέλει ο καγκελάριος; Όχι μόνο το τερπνόν μετά του ωφελίμου που συμπυκνώνεται στο:

• Να πουλήσει σύγχρονα και πανάκριβα άρματα μάχης Marder στην Ελλάδα, ώστε να ενισχύσει την πολεμική βιομηχανία του και ν’ αυξήσει την επιρροή του στη χώρα μας αλλά δεν είναι έτοιμα και θα έρθουν «εν καιρώ».

• Να σπρώξει άμεσα όμως προς την Ουκρανία τα παλαιότερα σοβιετικής κατασκευής ΒΜΡ-1 άρματα, τα οποία είχε προμηθευτεί η Ελλάδα επίσης από τη Γερμανία, αυτά ως πλεονασματικά πλέον μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την ενοποίηση των δυο Γερμανιών. 

Αλλά και το σκοτεινόν που μεταφράζεται στο:

• Να προσφέρει εκδούλευση στην Τουρκία, ότι συμβάλει στην αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών, καθώς τα περισσότερα από τα άρματα αυτά βρίσκονται εκεί που φωνάζει ο Ερντογάν πως ενοχλείται.

• Να ενισχύσει την παρουσία του στην περιοχή ως επιτηρητής μιας συνύπαρξης δυο παραδοσιακών αντιπάλων προσβλέποντας σε ακόμη μεγαλύτερη επιρροή και περισσότερα οφέλη για το μεγαλείο της Γερμανίας.

Στο κενό χρονικό διάστημα από την απόσυρση των παλαιών αρμάτων μέχρι την παραλαβή των νεότερων μπορούν να συμβούν πολλά. 

Δεν αποτελεί μυστικό η προσδοκία της Γερμανίας να διαδραματίσει ρόλο επόπτη στην περιοχή. Μόλις προ ημερών και ενόψει της δικής της επίσκεψης σε Αθήνα και Άγκυρα (η οποία αναβλήθηκε λόγω προσβολής της από τον κορονοϊό) η Αναλένα Μπέρμποκ επισήμανε ότι πρέπον είναι «να λύνουμε τα προβλήματα με συζητήσεις, όχι με ένταση» προτρέποντας δημοσίως τις δυο χώρες να τα βρουν μεταξύ τους. Το πλαίσιο συμφερόντων της χώρας της επίσης το περιέγραψε με σαφήνεια η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών: η Ελλάδα αποτελεί έναν από τους «στενότερους συνεργάτες» της στην Ευρώπη, ωστόσο η Τουρκία είναι ένας «απαραίτητος εταίρος» συνδεδεμένος τόσο που «μια γερμανική και μια τουρκική καρδιά χτυπούν σε εκατομμύρια ανθρώπους στη Γερμανία». Ωστόσο στο πολιτικό πρόβλημα για τη χώρα της στο οποίο αναφέρθηκε με πολιτική κομψότητα και δεν είναι άλλο από την παρουσία περίπου 4 εκατομμυρίων Τούρκων που εργάζονται εκεί, εκ των οποίων τα 2 εκατομμύρια είναι πολιτογραφημένοι Γερμανοί και φυσικά ψηφίζουν στις εκλογές για την ανάδειξη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας της, δεν μπορεί να είναι και της Ελλάδας. Ούτε τα τεράστια βιομηχανικά συμφέροντα της Γερμανίας που είναι επενδυμένα στην Τουρκία.