Αντώνης Λιάκος για Χρήστο Γιανναρά

Για τον Χρήστο Γιανναρά

Αντώνης Λιάκος

Σεβόμουν τον Χρήστο Γιανναρά, παρά τις διαφωνίες μαζί του, θα έλεγα καλύτερα ότι ανήκαμε σε διαφορετικούς διανοητικούς κόσμους. Δεν μπορεί όμως παρά να του αναγνωριστεί η τόλμη του να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα και να διατυπώνει θέσεις και αντιλήψεις αδιανόητες για την εποχή του και τους γύρω του, να έχει μια αξιοζήλευτη ροή λόγου και ένα πάθος ασίγαστο για όσα υποστήριζε, τέλος να συνεχίζει να γράφει αδιαλείπτως ως τα βαθιά του γεράματα. 

Τα γράφω αυτά επιμένοντας στην πολύ μεγάλη απόσταση που χωρίζει τις δικές μου ιδέες από τις δικές του στις βασικές παραδοχές. Ο Γιανναράς ερχόταν από μια άλλη, μακρινή παράδοση στην οποία ούτε το άτομο είχε αυτόνομη θέση, ούτε βέβαια η έννοια ανθρώπινα δικαιώματα είχε αφεαυτής υπόσταση. Θα έλεγα συνοπτικά ότι αν κάποιος εξέφρασε ολοκληρωμένα και σε βάθος   τον ελληνικό οξιντενταλισμό (Greek Occidentalism) είναι ο Χρήστος Γιανναράς. Αν υπήρχε δυνατότητα ελληνικού/ορθόδοξου φονταμενταλιστικού κινήματος,   αυτός θα ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος. 

Αλλά και χωρίς αυτό, υπήρξε από τους διανοούμενους που θα αφήσουν ισχυρό αποτύπωμα στην ελληνική διανοητική ιστορία. Ανανέωσε την ελληνική θεολογική σκέψη, εξέφρασε μια ιδιότυπη μεταπολίτευση απέναντι στον κανονιστικό θεολογικό λόγο που κυριαρχούσε έως τότε, και  αντικατέστησε σε εμβέλεια τον άλλο μεγάλο θεολόγο της μετεμφυλιακής εποχής, τον Παναγιώτη Τρεμπέλα. Το έργο του συνομιλούσε με την σύγχρονη ορθόδοξη θεολογία (ρωσική και δυτική), και αυτό μαρτυρούν όχι μόνο οι μεταφράσεις του έργου του, αλλά και πολυάριθμες ξένες μελέτες γι αυτό.   

Είναι ενδιαφέρουσα η   αντίληψη της χριστιανικής ευχαριστιακής κοινότητας που εισήγαγε απορρίπτοντας τον όρο και την έννοια θρησκεία, οι ιδέες του για τον ελληνισμό ως συνολικό τρόπο του βίου και η απόρριψή του για το νέο ελληνικό κράτος. Μπορεί όλα αυτά να θεωρούμε ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά ο λόγος μιας προσωπικότητας με την αίσθηση αποστολής που είχε ο Γιανναράς   ήταν να υποκινήσει την οραματική σκέψη. Φαντάζομαι ότι πολλές ερμηνείες του έργου του θα υπάρξουν και άλλες τόσες εκδοχές με μεγάλες αποκλίσεις μεταξύ τους. 

Με στενοχωρεί -για να το πω κι αυτό- ο περιορισμένος διανοητικά τρόπος με τον οποίο  αντιμετωπίστηκε -και συνεχίζει να αντιμετωπίζεται- από την ελληνική αριστερά και όσους ομνύουν στον ορθολογισμό. Άτοπες είναι και οι αναφορές στη συζήτηση για το πως έγινε καθηγητής πανεπιστημίου. Μα αν δεν γινόταν ο Γιανναράς, ποιος άλλος θα γινόταν; 

Πάντως τώρα που δεν θα μας ενοχλούν οι   αναφορές του σε καθημερινά ζητήματα, αξίζει να δούμε τις κατευθυντήριες γραμμές αυτής της νέας θεολογικής σκέψης από τη δεκαετία του εξήντα και έπειτα. Στο κάτω-κάτω, και το γράφω για τους πιο δύσπιστους, ας μην ξεχνάμε τί οφείλει η πολιτική σκέψη στη θεολογική σκέψη. Αν θέλεις να ξεκλειδώσεις τη μία, πρέπει να δεις την άλλη.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/Smsr89VxmKCw11uz/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Όταν ο Στάθης Καλύβας ξεπέρασε σε εθνομηδενισμό τον Αντώνη Λιάκο

Το παρακάτω άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά για τον Στάθη Καλύβα και τον δεξιό εθνομηδενισμό που είναι ίδιος ή και χειρότερος από τον αριστερό, γράφτηκε πριν ακριβώς έναν χρόνο. Την προηγούμενη εβδομάδα προβλήθηκαν τα 2 πρώτα επεισόδια από το κατάπτυστο ντοκιμαντέρ του, που προβάλλεται από τον Σκάι και επιβεβαιώνει όλα όσα γράφονται στο κείμενο. Για το ντοκιμαντέρ θα επανέλθουμε με σύντομα με αναλυτικά κείμενα.

Α.-Ρ.

του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Η υπέρβαση της παλιάς διχοτομίας μεταξύ ελληνικού έθνους και κράτους μπορεί να είχε δύο πιθανές απαντήσεις. Η μία θα ήταν η σύμπτωση επιτέλους των ελίτ και του λαϊκού σώματος γύρω από ένα πρόταγμα ανάταξης και αναβάθμισης του Ελληνισμού ως έθνους-κράτους πλέον, όπως είχε εν μέρει συμβεί από τα τέλη του 19ου αιώνα, μέχρι τη μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1912-1920.

Η δεύτερη θα ήταν, αντίθετα, η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του έθνους και της εθνικής διάστασης. Στην πρόσφατη ιστορία μας, ψήγματα της πρώτης απάντησης θα διαφανούν κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, μέχρι το 1989 περίπου, ενώ κατά τη δεύτερη μεταπολιτευτική περίοδο θα επικρατήσει συντριπτικά η δεύτερη επιλογή.

Οι ελίτ θα αναπαράγονται όχι πλέον σε σύνδεση, έστω και ανταγωνιστική με το λαϊκό σώμα, αλλά θα αναπαράγονται χωριστικά και θα απογειωθούν φαντασιακά και υλικά από την ελληνική πραγματικότητα. Για τις πολιτικές ελίτ, το ελληνικό έθνος-κράτος έχει ήδη μεταβληθεί σε μια επαρχία των Βρυξελλών και κατά συνέπεια έχει πάψει να υπάρχει ως έθνος. Αυτό εξέφραζε ιδεολογικά ο εθνομηδενισμός της πνευματικής και καλλιτεχνικής ελίτ.

Γι’ αυτό, πλέον, η αναπαραγωγή των ελίτ δεν θα γίνεται μέσω του όποιου θεσμικού, γλωσσικού, ή καταγωγικού, ή ακόμα και ταξικού διαφορισμού, αλλά μέσω της διαμόρφωσης μιας κοινής εθνομηδενιστικής “βουλγκάτας”, κυρίαρχης στα ΜΜΕ, την εκπαίδευση, τα Πανεπιστήμια, τους εκδοτικούς οίκους, τις ΜΚΟ, τον καλλιτεχνικό χώρο. Όσο για το έθνος, αυτό εκχωρείται σε μια ακαθόριστη “λαϊκιστική” πλειοψηφία που, παρά την επιμονή της στην παράδοση και τη θρησκεία, παραμένει υποτελής και εξαρτημένη από την κυρίαρχη εθνομηδενιστική ελίτ.

Καθώς λοιπόν τα παλαιά στεγανά μεταξύ έθνους και κράτους κατέρρευσαν και έθνος και λαός είχαν πλέον ταυτιστεί υλικά, η αναπαραγωγή των διαχωρισμών μεταξύ των ελίτ και του λαϊκού σώματος δεν θα μπορούσε να εκφραστεί ως αντίθεση στο εσωτερικό του έθνους, αλλά θα γίνει εξωτερική ως προς αυτό και θα μεταβληθεί σε απόρριψη του έθνους.

Ο ρόλος της αριστερής διανόησης

Ο Ν.Βαγενάς απαντά στον Α.Λιάκο

Μυθοπλασίες

ΒΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 09/10/2011, 05:45

1

Στην προηγούµενη επιφυλλίδα µου (7 Αυγούστου) σχολιάζοντας εκείνο το είδος της ιστοριογραφίας που θάλλει ιδιαίτερα σήµερα στον τόπο µας το χαρακτήριζα έκθεση θεωρητικών ιδεών. Χαρακτηρισµός ήπιος, αν σκεφτούµε ότι τις ιδέες αυτές η εν λόγω ιστοριογραφία τις εφαρµόζει σε ένα πεδίο τα ουσιώδη ιστορικά στοιχεία του οποίου παραβλέπει, αν δεν αγνοεί. Θα σχολιάσω ένα ακόµη δείγµα αυτής της ιστοριογραφίας, για την οποία θα ήταν ακριβέστερος ο χαρακτηρισµός µυθοπλασιακή. ∆ιαβάζουµε: «Κανείς δεν διανοήθηκε να γράψει ιστορία του ελληνικού έθνους πριν από τη συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους» (Α. Λιάκος, «Το Βήµα», 6.3.2005).

Η παραπάνω βεβαιότητα είναι τόσο εσφαλµένη ώστε να αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να διατυπώνεται από έναν ιστορικό· πολλώ µάλλον όταν ο ιστορικός αυτός δηλώνει όχι µόνο ότι δεν υπάρχει ιστοριογραφία για το ελληνικό έθνος πριν από τη συγκρότησή του ως κράτους, αλλά και ότι γνωρίζει την ίδια τη σκέψη των πριν από το 1830 ανθρώπων ως προς αυτό. ∆ιότι υπάρχει και πριν από το 1830 στον ελληνικό χώρο – ήδη από τα µέσα του 18ου αιώνα – µια συζήτηση περί εθνικής ιστοριογραφίας, γενικότερα, αλλά και περί ελληνικής – που αντανακλά ανάλογες συζητήσεις του ευρωπαϊκού ∆ιαφωτισµού – όπως και υπάρχουν ιστορίες του ελληνικού έθνους που γράφονταν και που γράφτηκαν.

Ακριβέστερα: Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων που διαψεύδουν το περιεχόµενο του παραπάνω χωρίου:

1) Οσοι όχι µόνο διανοήθηκαν αλλά και έγραψαν ιστορία του ελληνικού έθνους πριν από τη συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους.

2) Οσοι διανοήθηκαν να γράψουν.

3) Οσοι είναι πιθανότερο να διανοήθηκαν παρά να µη διανοήθηκαν.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι Ι. ∆ονάς Πασχάλης, το βιβλίο του οποίου Επιστολή απολογητική (1793 στα ιταλικά, ελλην. µτφρ. 1802) περιέχει µιαν «Επιτοµήν βραχυτάτην της ιστορικής περιόδου των Ελλήνων», που είναι µια σύνοψη της ιστορίας του ελληνικού έθνους από την αρχαία εποχή ως το τέλος του 18ου αιώνα· ο Ι. Ρίζος Νερουλός, του οποίου η Histoire moderne de la Grece (1828) είναι ιστορία του ελληνικού έθνους από την εποχή των Σταυροφοριών ως το 1828· ο Ι. Καποδίστριας που συνεργάστηκε (το 1823) στη συγγραφή της Histoire του Νερουλού· ο Κ. Κούµας, που η Νεωτάτη Ιστορία του περιέχει (µε τίτλο «Ελληνες») µιαν ιστορία του ελληνικού έθνους από την πτώση της Κωνσταντινούπολης ως την ίδρυση του ελληνικού εθνικού κράτους (δηµοσιεύθηκε το 1832 αλλά «έγινε διανοητή» αρκετά χρόνια πριν)· και οι εξής ξένοι που δηµοσίευσαν ιστορία του νεοελληνικού έθνους: Rabbe (1824), Raffenel (1825), Villemain (1825) και Carrel (1825).

Σιγά τα αίματα…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Οι δηλώσεις του Αντώνη Λιάκου για το κάψιμο της Μόριας, δεν μπορούν να κριθούν με την «αφέλεια» που επικρατεί στην πολιτική και ιντερνετική «δημόσια σφαίρα».

Σε όσα, απολογητικά ή επιθετικά, προσκομίζονται για την υποστήριξή του, κυριαρχεί ένα επιχείρημα: Δεν υποστήριξε την πράξη, αλλά αναγνώρισε πώς ένιωθαν αυτοί οι νέοι άνθρωποι μέσα σε ένα τέτοιο κολαστήριο…

Σοβαρά; Αγανάκτησε ξαφνικά ο πανεπιστημιακός κ. Λιάκος και άναψε μέσα του η φλόγα του εξεγερμένου 16άρη; Μην τρελαθούμε, άλλο πράγμα έχει στο μυαλό του και το διατυπώνει κατά καιρούς καθαρά, ως δηλωμένος φανατικός της «παγκοσμιοποίησης».

Δεν θυμόμαστε τον Αντώνη Λιάκο να δηλώνει «θα έκαιγα κι εγώ τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ αν έμενα άνεργος επί Σημίτη» ή «αν είχα εργατικό ατύχημα στα ολυμπιακά έργα» όταν ήταν στο περιβάλλον του τότε πρωθυπουργού.

Ούτε μετά, όταν μετακόμισε στο περιβάλλον ΣΥΡΙΖΑ, τον θυμόμαστε έτοιμο να κάψει τίποτα όταν η τότε κυβέρνηση γέμιζε ασφυκτικά τη Μόρια και όταν υπέγραφε τις συμφωνίες για τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα.

Ας μη γελιόμαστε, οι δηλώσεις Λιάκου έχουν πολύ συγκεκριμένη οπτική. Ο ίδιος είναι που είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς θα γερνάει (γραφτό της μοίρας μας), οπότε ας υποδεχτεί ένα εκατομμύριο πρόσφυγες να λυθεί το θέμα.

Δεν είναι μόνο οι δηλώσεις Λιάκου. Τα «bye bye Moria» και τα πανηγύρια περίσσεψαν αυτές τις μέρες. Και δεν πρόκειται απλώς για επίδειξη κάποιας «ανευθυνότητας» μπροστά στην ακόμα χειρότερη, ακόμα πιο τραγική κατάσταση που προέκυψε για όλους στο νησί μετά την πυρκαγιά.

Από χώρους που «δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ»… αλλά έχουν αναλάβει ουσιαστικά την υπεράσπιση του πιο «βαθιού ΣΥΡΙΖΑ», μαθαίνουμε ότι η Μυτιλήνη είναι «η πρωτεύουσα του ελληνικού φασισμού»…

Προσέξτε τι λέει γνωστός «opinion maker» του ίδιου χώρου, περσόνα του διαδικτύου με ειδίκευση στις ατάκες και την αντιπολίτευση τύπου «Μαρέβα»:

ΛΙΑΚΟΣ - ΣΥΡΙΖΑ και ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!!!

ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΠΗΡΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!

Μια και είδαμε το ΣΥΡΙΖΑ να έχει βγάλει το σπαθί απ' το θηκάρι του για να υπερασπιστεί την ιερότητα της αίθουσας διδασκαλίας και το άβατο από τις βιντεοκάμερες του εκπαιδευτικού μαθήματος να θυμηθούμε και την άποψη του Αντώνη Λιάκου, του γκουρού του εκσυγχρονισμού και της κεντροαριστεράς μιας και υπηρέτησε Σημίτη, Γ. Παπανδρέου και τον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, ως διορισμένος πρόεδρος του λεγόμενου Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία, (περίοδος 2015-2016).

Ακολουθεί απόσπασμα από τη δημοσίευση του Χρήστου Κάτσικα και όλη η ανάρτηση:

"....Σε πρόσφατο άρθρο της Μαρίας Νταλιάνη, στο protagon.gr, με τίτλο

«Ο φόβος της ΟΛΜΕ μπροστά στην κάμερα» παρεμβαίνει ανάμεσα σε άλλους και ο διορισμένος πρόεδρος του λεγόμενου Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία, Αντώνης Λιάκος (περίοδος 2015-2016).

Τι λέει ο Αντώνης Λιάκος;  Αφού σημειώνει ότι δεν υπάρχει νομικό εμπόδιο για τη διαδικτυακή μετάδοση του μαθήματος, παραθέτει ένα ωραίο παράδειγμα για τα περί προστασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα γράφοντας: «Για να έχουμε αίσθηση του μέτρου των πραγμάτων, άλλος είναι ο κίνδυνος για την εμπιστευτικότητα όταν κάνεις ΚΥΣΕΑ με ζουμ και άλλος φυσικά όταν κάνεις τη Βιολογία της Α΄ Λυκείου».

Ας θυμίσουμε ότι την ιδέα της τηλεκπαίδευσης και την αντικατάσταση της ζωντανής διδασκαλίας με τηλεκπαίδευση την έφερε ως πρόταση πριν από τη Νίκη Κεραμέως ο Αντώνης Λιάκος επίσημα και με σφραγίδα. Στο 36σέλιδο «Υπόμνημα για την αναδιοργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης και την είσοδο στα ΑΕΙ-ΤΕΙ», που είδε το φως της δημοσιότητας με την υπογραφή του προέδρου του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου κ. Αντώνη Λιάκου, όπου σκιαγραφείται ένα αριστοκρατικό Λύκειο για πολύ λίγους, στις σελίδες 34-35 οι συντάκτες γράφουν τα εξής εκπληκτικά:

«Εξορθολογισμός και τηλεκπαίδευση. Ο συνολικός αριθμός ωρών διδασκαλίας στο Λύκειο θα είναι 33, έτσι θα υπάρχει μια αρχική οικονομία για τις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Από κει και πέρα θα απαγορεύεται να γίνει τμήμα σε κάποιο μάθημα αν δεν υπάρχουν τουλάχιστον 20 μαθητές για το μάθημα αυτό. Αυτό σημαίνει ότι κάποια μαθήματα θα παρέχονται μόνο σε ορισμένα Λύκεια.
»Πιθανόν να πρέπει να φτιαχτούν δομές για τις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου με περισσότερα παιδιά (πράγμα που είναι και παιδαγωγικά σωστό) ή ακόμα κάποια μαθήματα να τα παρακολουθούν οι μαθητές σε συγκεκριμένη χρονικά ζώνη ή, τέλος, το όλο σύστημα να λειτουργήσει ως καταλύτης για να αναπτυχθούν επιτέλους υποδομές σύγχρονης τηλεκπαίδευσης. Ειδικά σε περιπτώσεις απομακρυσμένων Λυκείων κάποια μαθήματα θα διδάσκονται με τηλεκπαίδευση: τα σχολεία θα εξοπλιστούν με μία ή δύο κατάλληλες αίθουσες με εξαιρετική υποδομή και πολύ καλό εξοπλισμό.
»Θα έχουν πολύ γρήγορη σύνδεση στο διαδίκτυο και οι μαθητές θα εντάσσονται κανονικά σε μια απομακρυσμένη τάξη. Με χρήση κατάλληλου λογισμικού και εξοπλισμού οι μαθητές θα συμμετέχουν κανονικά στο μάθημα, θα βλέπουν και θα ακούν τους πάντες και οι πάντες θα βλέπουν και θα ακούν αυτούς, θα παίρνουν τον λόγο, θα συμμετέχουν σε διαγωνίσματα και παρουσιάσεις κ.λπ.».
Δηλαδή, πρότειναν να εξαφανίσουν στα απομακρυσμένα Λύκεια τον εκπαιδευτικό και στη θέση του να έχουν... τηλεκπαίδευση!..."

Αθέατα σχέδια του ΥΠΑΙΘ και μνηστήρες της τηλεκπαίδευσης

 Χρήστος Κάτσικας

Πως ο διεθνισμός ενός "αριστερού" μπαίνει στην υπηρεσία της διεθνούς των αγορών....

Ο Κλεάνθης Γρίβας αποκαλύπτει τα νεοφιλελέ ιδεολογήματα του Αντώνη Λιάκου και των συνομιλητών του...

Λιάκος: Ζητά και την «ανασηματοδότηση» του ελληνικού λαού…

Ο μαρξιστής ιστορικός, Βασίλης Κρεμμυδάς, ήταν αυτός που χαρακτήρισε, πολύ εύστοχα, τον Αντώνη Λιάκο «μεταμοντέρνο θατσεριστή», σε μια πολεμική του κατά του Λιάκου στα «Νέα» (24-25 Σεπτεμβρίου 2005).

Στην πολεμική του αποκαλύπτει ο Κρεμμυδάς την υιοθέτηση από το μεταμοντέρνο Λιάκο της «συντηρητικής επανάστασης» της Θάτσερ…Στο επίπεδο των ιδεών, ο θατσερισμός, αποτελεί τον τροφοδότη και τον ανασηματοδότη των θλιβερών οργανικών διανοούμενων της παγκοσμιοποίησης, σαν τον Λιάκο.

Και όσοι ασπάστηκαν αυτά τα θατσερικά «νέα δόγματα» επιδοτήθηκαν αγρίως από τους διάφορους Σόρους για να επαναδιατυπώσουν και ανασηματοδοτήσουν, δηλαδή να «εξατμίσουν, την Ιστορία…

Ο Βασίλης Κρεμμυδάς διατυπώνει με σαφήνεια τον βασικό στόχο αυτών των επιδοτούμενων «επιστημονικών» υπαλλήλων: 

Να μείνουν τα έθνη ορφανά από ιστορία. «Στο δοκίμιο του Α.Λιάκου όλα κινούνται στη σφαίρα της θεωρίας και ιδεών (επινοήσεων θα πρόσθετα). Δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με την ιστορία, ούτε με την ιστοριογραφία και η κοινωνία απουσιάζει εντελώς».

Όλα αυτά τα χρόνια ο μεταμοντέρνος θατσεριστής, Λιάκος και η ομάδα του πρωτοστάτησαν στην προώθηση και εφαρμογή των «νέων θεωριών» της Παγκοσμιοποίησης, και μάλιστα με προκλητική αυθάδεια.

Παραπέμπουμε, ενδεικτικά, σε ένα σχετικό κείμενο:

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΕΝΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΚΑΜΑΡΙΕΡΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ.

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΕΝΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΚΑΜΑΡΙΕΡΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ.

Kostas Hatziantoniou

Μέσα στη γνωστή δήλωση του γνωστού ιστοριογράφου- αρχιερέα του εθνομηδενισμού περί ενός εκατομμυρίου μεταναστών που χρειάζεται ο τόπος, υπάρχει μια φράση που λίγοι πρόσεξαν αν και αποτελεί βαρύτατη προσβολή κατά του ελληνικού λαού. Η φράση αυτή που υποστηρίζει ότι στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί "... ένα καθεστώς έναντι των προσφύγων, καθεστώς πολιτικό και νοοτροπιακό, για το οποίο οι Έλληνες θα απολογούνται μετά από χρόνια, όπως οι Γερμανοί για τα χρόνια του ναζισμού", εξισώνει δηλαδή το Απόλυτο Έγκλημα του Ολοκαυτώματος με τις υπαρκτές (δεν θα τις αρνηθώ) απάνθρωπες συμπεριφορές κάποιων συμπατριωτών μας, είναι η κορυφαία απόδειξη του Μίσους που έχουν ορισμένοι άνθρωποι για αυτόν τον τόπο. 

Προσοχή, δεν προέρχεται η φράση από έναν αγανακτισμένο ή αδικημένο άνθρωπο αλλά από κορυφαίο παράγοντα της (κρατικής!) πανεπιστημιακής ζωής και του (κρατικού) πολιτικού συστήματος, από τα χρόνια του Σημίτη ως τα χρόνια του Τσίπρα. Δεν θα σταθώ στη θεωρία αντικατάστασης του ελληνικού πληθυσμού: το να έρθουν ένα εκατομμύριο ξεριζωμένοι, λες και είναι ευτυχία να ξεριζώνεσαι για να έρχεσαι ως δούλος σε μια διαλυμένη χώρα, βυθίζοντας και αυτήν (αλλά και την πατρίδα από την οποία φεύγεις) στη μόνιμη καχεξία, είναι απλώς για αυτόν τον τύπο αλλά και για το καπιταλιστικό σύστημα που δοκιμάζεται, χρησιμότατος εργατικός στρατός για να προωθηθούν οι ιδεοληψίες της μεταμοντέρνας φιλελεύθερης αριστεράς. 

Αυτό που αφήνει ωστόσο άναυδο κάθε έντιμο Έλληνα είναι το μίσος μιας τάξης ανθρώπων για τη χώρα που την τρέφει. Αυτοί οι άνθρωποι, ας το καταλάβουμε, είναι ο πραγματικός Εχθρός. Για τούτο και είναι φαιδρό να νομίζουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε τον όποιο Ερντογάν όταν η πέμπτη φάλαγγα έχει καταλάβει τη Μαδρίτη.

ΠΗΓΗ: Kostas Hatziantoniou

Αιδώς, Αργείοι...

Ο Αντώνης Λιάκος μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία αναφέρει σε ανάρτησή του στο Facebook:

«...μπορεί να φαίνεται αντιδημοφιλές αλλά πρέπει να ειπωθεί κατηγορηματικά. Η Ελλάδα έχει ανάγκη τουλάχιστον ένα εκατομμύριο πρόσφυγες. Για να αντιμετωπίσει την πληθυσμιακή κατάρρευση. Εκείνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι το πώς θα τους ενσωματώσουμε...».

• Το ερώτημα είναι γιατί ο Αντώνης Λιάκος και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν ούτε ένα δάκρυ για τα 500.000 μορφωμένα ελληνόπουλα που ξενιτεύτηκαν, μην αντέχοντας την ανεργία και την ανάλγητη νεοφιλελεύθερη πολιτική του κόμματός τους όταν κυβέρνησαν την χώρα;
• Πότε ασχολήθηκαν με το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και ας μας πουν ένα μέτρο που πήραν για να ανακουφίσουν την ελληνική οικογένεια...

Αιδώς, Αργείοι...

Αντώνης Λιάκος:"...οι Έλληνες θα απολογούνται μετά από χρόνια όπως οι Γερμανοί για τα χρόνια του Ναζισμού."

 

Αντώνης Λιάκος:

"Στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί ένα καθεστώς έναντι των προσφύγων, πολιτικό και νοοτροπιακό (sic), για το οποίο οι Έλληνες θα απολογούνται μετά από χρόνια όπως οι Γερμανοί για τα χρόνια του Ναζισμού." 

Τάσος Χατζηαναστασίου

Η εξοργιστική αυτή δήλωση, όχι βέβαια για την ανοησία του "νοοτροπιακού καθεστώτος", εξισώνει τη στάση του ελληνικού λαού με αυτήν των Ναζί, αποτελεί μνημείο μίσους και δεν μπορεί να αποκρύψει την πραγματική επιθυμία να ενοχοποιηθούν οι Έλληνες και να αποδεχθούν μοιρολατρικά την εξαφάνισή τους ως διακριτού έθνους. 

Η εχθρική αντιμετώπιση του συλλογικού μας εαυτού (με βάση σύγχρονους στοχαστές που επιτέλους λένε και γι' αυτό μια κουβέντα) χαρακτηρίζεται κατ' αναλογίαν προς τα "ομοφοβία" και "ισλαμοφοβία" ως "οικοφοβία". 

Στο ίδιο σημείωμα του πανεπιστημιακού δασκάλου (και δικού μου πριν από πολλά χρόνια) και η "τεχνοκρατική" πρόταση να δεχτεί η Ελλάδα άλλο 1.000.000 μετανάστες για να επιλυθεί το... δημογραφικό πρόβλημα. Γιατί με βάση την εθνομηδενιστική αντίληψη οι άνθρωποι προφανώς δεν είναι φορείς πολιτισμού με συγκεκριμένη ταυτότητα αλλά απλώς βιολογικά όντα.

Παρακαλώ θερμά όσους στηρίζουν την τοποθέτηση του ομότιμου καθηγητή και με θεωρούν κι εμένα ναζιστή, να με διαγράψουν άνετα μαζί με τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Για μένα όσοι διατυπώνουν και υιοθετούν τέτοιες απόψεις είναι απλά και ξεκάθαρα φασίστες. 

Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι εάν επικρατήσουν τέτοιες αντιλήψεις, οι Έλληνες δε θα μπορούν να απολογηθούν, γιατί δεν θα υπάρχουν.

Η ανάρτηση του κ. Λιάκου στο fb:

Αντώνης Λιάκος - ΣΥΡΙΖΑ: "Η Ελλάδα χρειάζεται τουλάχιστον 1 εκ. πρόσφυγες"

Για ανάγκη της Ελλάδας από τουλάχιστον ένα εκατομμύριο πρόσφυγες προκειμένου να αντιμετωπίσει την πληθυσμιακή κατάρρευση, έκανε λόγο ο ιστορικός και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Αντώνης Λιάκος. Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του στο Facebook: «μπορεί να φαίνεται αντιδημοφιλές αλλά πρέπει να ειπωθεί κατηγορηματικά. Η Ελλάδα έχει ανάγκη τουλάχιστον ένα εκατομμύριο πρόσφυγες. Για να αντιμετωπίσει την πληθυσμιακή κατάρρευση. Εκείνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι το πώς θα τους ενσωματώσουμε».

Κατηγορεί την κυβέρνηση για ιδεολογικές αγκυλώσεις τονίζοντας ότι θα έπρεπε να λαμβάνει θετικά μέτρα και να προετοιμάζει τον κόσμο, αντίθετα: «Είναι μια κυβέρνηση με φάτσα Μητσοτάκη και ψυχή Σαμαρά. Ο πατριωτισμός στο ναδίρ. Γιατί πατριωτισμός είναι να προβλέπεις το μέλλον της χώρας και να το προετοιμάζεις» αναφέρει. Υπενθυμίζει ότι στην Ελλάδα ο πληθυσμός από το 2010 μειώνεται σταθερά και αν δεν ήταν οι πρόσφυγες της δεκαετίας του 1990 θα είχε μειωθεί και θα είχε γεράσει πολύ νωρίτερα.

Νεότουρκοι, Μικρασιάτες και «Μεταμοντέρνοι»: Ιδεολογικές συγκρούσεις του καιρού μας

Βλάσης Αγτζίδης

«δεν μπορεί να αποκλειστεί η Τουρκία από τα όποια κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, ...είναι έωλη και τυχοδιωκτική η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου (που έχει ιδιαίτερες ευθύνες)-Ισραήλ και Αιγύπτου...».

Aυτή είναι η πρόσφατη θέση του Αντώνη ΛΙΑΚΟΥ για τα ελληνοτουρκικά και την επίσης πρόσφατη υπογραφή του συμφώνου μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου και Ισραήλ για τη δημιουργία του Eastmed.

Μια θέση που ελάχιστα απέχει από την άποψη της τουρκικής διπλωματίας και προφανώς βρίσκεται στο ακριβώς αντίθετο σημείο από την επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ευελπιστεί να ενταχθεί μέσω της λεγόμενης "Προοδευτικής Συμμαχίας".


Σίγουρα δεν είναι μια θέση που προέρχεται από την ΕΑΜική παράδοση.

Ιστορικά περισσότερο θα μπορούσε να εντοπιστεί η απαρχή της στο ντεφετισμό (που έφτασε στα όρια του δωσιλογισμού) του Πουλιόπουλου και του Γιωτόπουλου (που αρνήθηκε την ανάγκη Εθνικής Αντίστασης στους Γερμανούς κατακτητές)...

Για τις θέσεις αυτές εκπλήσσονται ίσως μόνον όσοι αγνοούν την πορεία του συγκεκριμένου ρεύματος ιδεών -που σήμερα στεγάζει τους Αρνητές της Γενοκτονίας και είναι υπεύθυνο της εκχώρησης του προσφυγικού κινήματος Ιστορικής Μνήμης στη Δεξιά. Ένα ρεύμα που προέρχεται από τη σημιτική περίοδο -την πλέον διεφθαρμένη εποχή της πολιτικής ζωής της Ελλάδας. Να σημειώσουμε ότι ο ίδιος ο Αντ. Λιάκος, διατέλεσε πρόεδρος του Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ), που ίδρυσε ο Σημίτης και προσωπικά τον έθεσε επικεφαλής, εκτιμώντας τις απόψεις του αυτές.

Αυτή η θέση μου θύμισε άλλη μια παλιότερη "σοφή ιδέα" του Αντώνη Λιάκου, όταν εν μέσω της κρίσης επιζητούσε έναν ΝΕΟΤΟΥΡΚΟ για να σώσει την Ελλάδα.

Άραγε ένας ιστορικός του λιακικού μεγέθους δεν γνώριζε ότι οι Νεότουρκοι ήταν ένα ακροδεξιό, ρατσιστικό μιλιταριστικό ρεύμα που έπνιξε στο αίμα τις μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;;;

 

Με αφορμή το κείμενο του Αντώνη Λιάκου, όπου οι ακροδεξιοί Νεότουρκοι προτείνονται ως το εκσυγχρονιστικό πρότυπο, κατατέθηκαν ιστορικά στοιχεία και έγινε μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων:

-Αντ. Λιάκος, «έχει η ελλάδα «νεότουρκους»;«,  http://chronosmag.eu/index.php/ls-lle.html

–Ίρις Τζαχίλη, «σχόλιο περί νεότουρκων … στο άρθρο του Αντώνη Λιάκου «,

http://www.chronosmag.eu/index.php/l-sl-p-s-th-l.html

 .

–Αλεξάνδρα Δεληγιώργη «ιστορική επιστήμη, ιστορική μνήμη και πολιτική. Για τη γενοκτονία των Ποντίων»

http://www.chronosmag.eu/index.php/elgg-s-ps-s-pl.html

Όχι πάλι, κ. Λιάκο!

Φωτογραφία: Ο Θεόφιλος, καλλιτέχνης – πολεμιστής, δια χειρός Θανάση Μακρή.

Του Μάνου Στεφανίδη από την προσωπική του σελίδα στο facebook.

Παλιός φίλος μού θυμίζει το αγωνιστικό παρελθόν του Αντώνη Λιάκου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ενώ συγχρόνως επιτίθεται στους κανίβαλους – όπως τους ονομάζει – οι οποίοι ξεσκίζουν τον γνωστό καθηγητή, τ. Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, του ΕΛΙΑΜΕΠ κλπ. κάθε φορά που ο ίδιος καταθέτει σε δημόσιο διάλογο τις συνήθως αιρετικές, και πάντως προκλητικά αντίθετες προς το λαϊκό αίσθημα, απόψεις του. Όπως για παράδειγμα την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και την καταγγελία (!) της συνεργασίας Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ ως καταστροφικής!

Προσωπικά θεωρώ ότι ο κ. Λιάκος έχει ασφαλώς το δικαίωμα να διατυπώνει όποια θέση επιθυμεί, ακόμα και την πλέον ανιστόρητη αν και πανεπιστημιακός ιστορικός ο ίδιος, επίσης όμως θεωρώ απαραίτητη την απάντηση ή και την σύγκρουση με απόψεις που σαφώς προσβάλλουν όχι μόνο τον κοινό νου αλλά και την αλήθεια την ίδια.
Εκτός και αν ο δεύτερος σύζυγός της Μυρσίνης Ζορμπά – υπενθυμίζω ότι ο πρώτος, ο αείμνηστος Δάντης Χρυσικός ήταν επίσης φυλακισμένος από τη Χούντα αλλά ποτέ δεν έκανε χρήση αυτών των περγαμηνών στον μετέπειτα πολιτικό του βίο – διεκδικεί το αλάθητο ή αποτελεί την ενσάρκωση του Αγίου Πνεύματος της αριστεράς μια και είναι των Θεοφανείων αύριο.

Εν ολίγοις θεωρώ απαράδεκτο αυτή την κρίσιμη εθνικά στιγμή, αυτή την ώρα που η τουρκική προκλητικότητα αγγίζει το ζενίθ και που η χώρα μας εγκλωβίζεται από μία επιθετική πολιτική πρωτοφανούς κυνισμού και στην Κύπρο και στο Αιγαίο και στη Θράκη – έως και την Λιβύη – να υπάρχουν άνθρωποι με δημόσιο λόγο οι οποίοι να υπερασπίζονται (!) τα δικαιώματά της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο προωθώντας το πνεύμα ενός ανεπίτρεπτου ενδοτισμού και υιοθετώντας με δήθεν μετριοπαθείς παρεμβάσεις αλλά πρωτίστως με ασύγγνωστη επιπολαιότητα, τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς.

 
Το ιστορικό λάθος του ιστορικού Αντώνη Λιάκου έγκειται στο ότι επιλέγει την πιο λανθασμένη στιγμή – ακολουθώντας μιαν ψευδο realpolitik – να μιλήσει με το στόμα των Στρατοκρατών της Άγκυρας και εναντίον παγίων, ελληνικών συμφερόντων.
Προσφέροντας κατ’ ουσίαν διπλωματικά όπλα και απροσδόκητη επιχειρηματολογία στην άλλη πλευρά. Τη στιγμή μάλιστα που δοκιμαζόμαστε δραματικά σε όλα τα επίπεδα.

Κύριε Λιάκο, έλεος! Ξέρω πως η λέξη “έθνος” ή το επίθετο “εθνικός” σάς προκαλούν αλλεργία. Όπως επίσης και η αναφορά στα κείμενα των αείμνηστων Νίκου Σβορώνου ή Παναγιώτη Κονδύλη. Όμως αυτή την στιγμή κ. Λιάκο, ως έθνος, δεν έχουμε ανάγκη των επιχειρημάτων της άλλης πλευράς αλλά οφείλουμε να στηρίξουμε παντού, στα δημόσια φόρα, στα διεθνή κέντρα αποφάσεων τις πάγιες ελληνικές θέσεις.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΣΥΡΙΖΑ - ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

Λιάκος: Να απευχηθούμε την πραγματοποίηση του EastMed. Δεν μπορεί να αποκλείεται η Τουρκία

Η ευγενής μας τύφλωσις
Φοβάμαι ότι η σημερινή μέρα της υπογραφής του αγωγού East-Med θα αποδειχθεί μοιραία. Πρέπει να απευχηθούμε την πραγματοποίησή του. Με την συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων στην υλοποίησή του, ακούγεται ως αιρετική και περιθωριακή φωνή κάθε αντίθετη άποψη, που λέει ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί η Τουρκία από τα όποια κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, ότι είναι έωλη και τυχοδιωκτική η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου (που έχει ιδιαίτερες ευθύνες)-Ισραήλ και Α...Δείτε περισσότερα

177

40

29

Τη μέρα της πανηγυρικής υπογραφής του αγωγού EastMed, ο Καθηγητής Αντώνης Λιάκος, µέλος του Πολιτικού Συµβουλίου του σχήµατος ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συµµαχία, εκφράζει την άποψη ότι η υπογραφή θα αποβεί μοιραία.

Αυτό γιατί, όπως υποστηρίζει, δεν μπορεί να αποκλειστεί η Τουρκία από τα όποια κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, είναι έωλη και τυχοδιωκτική η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου και μπλέκουμε σε διαμάχες που η Ελλάδα δεν μπορεί να ελέγξει.

Η ανάρτησή του:

σχόλιο περί νεότουρκων ... στο άρθρο του Αντώνη Λιάκου

σχόλιο περί νεότουρκων

... στο άρθρο του Αντώνη Λιάκου

Ίρις Τζαχίλη

Σεπτέμβριος 2015

Διάβασα με τεράστια έκπληξη το άρθρο του Αντώνη Λιάκου στον Χρόνο με θέμα “έχει η Ελλάδα Νεότουρκους;” που, αν κατάλαβα καλά, είναι μία έκκληση να πάμε κόντρα στο ρεύμα για να σώσουμε την κοινωνία μας. Μου φάνηκε το λιγότερο περίεργο και πλήρες αδιαφορίας για τους δεκάδες ανθρώπους που για έτη πολλά αγωνίστηκαν και αγωνίζονται και συλλογικά και ο καθένας χωριστά για την κοινωνική ισοτιμία και την ανθρώπινη ευτυχία. Αυτοί τι κάνουν, δεν πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα; Ως εδώ ωστόσο δεν θα αντιδρούσα θεωρώντας το άρθρο συγκυριακό αιτώντας μία πιο βαθιά δέσμευση από όση είναι πρόθυμοι οι συμπολίτες μας να παράσχουν αυτή τη στιγμή και αυτή την ώρα της ήττας. Πόσο μάλλον που πολλές φορές τα γραπτά και τα λόγια του Αντώνη Λιάκου μας βοηθούν να δούμε πλευρές και σκέψεις του εαυτού και της κοινωνίας πολύτιμα για την αναγνώριση των καταστάσεων και κάποιου δέοντος.

Αλλά η χρήση του όρου Νεότουρκοι με εξέπληξε βαθιά. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα και επιθυμώ να επαναλάβω είναι σχετικά με το βάρος των λέξεων, κάτι που πολλές φορές είχε αναπτύξει με το γνωστό ταλέντο του ο Τάσος Χριστίδης. Οι λέξεις δεν είναι ουδέτερες ούτε μπορούμε να τις υποχρεώσουμε να δηλώνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι είναι η συμβατική τους έννοια, ούτε να αφαιρέσουμε το συναισθηματικό και ιστορικό τους βάρος. 

Αναφέρομαι στη χρήση του αμφιλεγόμενου όρου νεότουρκος. Δεν είμαι ιστορικός της νεότερης ιστορίας αλλά από ό,τι γνωρίζω και ό,τι διάβασα στο άρθρο του Χρόνου είναι οι ομάδες των προοδευτικών όλων των εθνών της οθωμανικής αυτοκρατορίας που γρήγορα ξέχασαν τα κοινωνικά τους προτάγματα και τον διεθνισμό τους για να λουστούν στον εθνικισμό και στο αίμα. Τι εννοείς Αντώνη λέγοντας να γίνουμε όλοι νεότουρκοι; 

Νομίζω ότι όλοι επιθυμούμε ακριβώς το αντίθετο. Τότε γιατί να μας ενοχλεί ο ελληνικός εθνικισμός; Η μόνη τους διαφορά είναι ότι αυτοί επέτυχαν το στόχο τους και με τεράστια επιτυχία εξολόθρευσαν Αρμένιους Έλληνες και Ασσύριους. 

Οι εκτελεστές τους δε, όπως αυτοί που κατέστρεψαν τους Αρμένιους στον Ντιγιαρμπακίρ έγιναν οι φοβεροί και πάμπλουτοι ηγέτες της νέας τάξης. Αυτούς να έχουμε πρότυπο; 

Ένα από τα δράματα της ιστορίας είναι η μετάλλαξή τους σε αυταρχικούς εθνικιστές απολύτως αντίθετους με τις αρχικές τους αξίες. 

Ή να θαυμάσουμε τους σημερινούς προσωπολάτρες κεμαλιστές που βάζουν από ένα πορτρέτο του σε κάθε σπίτι (αυτό το είδα με τα δύο μου τα μάτια). Μάλλον δεν κατάλαβα καλά, ή το παράδειγμα με το ιστορικό του βάρος είναι ατυχές.

Για τη γενοκτονία των Ποντίων

Αλεξάνδρα Δεληγιώργη*

ομ. καθηγήτρια φιλοσοφίας, συγγραφέας

Δεκέμβριος 2015

Θέμα αυτού του άρθρου δεν είναι οι εντάσεις που προκάλεσε η δήλωση με την οποία ο υπουργός Παιδείας κ. Φίλης επανέλαβε την άποψή του περί εθνοκαθάρσεως των Ποντίων, αλλά το επιχείρημα της επιστημονικότητας που επικαλέστηκε για την υποστήριξή της. 

Το θέμα της επιστημονικότητας απόψεων που άπτονται της ιστορικής μνήμης αξίζει να μας απασχολεί, γιατί ακόμη και αν, υπό την πίεση των αντιδράσεων της κοινής γνώμης, αποσύρονται προς στιγμήν, μπορούν και αξιώνουν την ισχύ τους, ενώ, την ίδια στιγμή, η κοινή γνώμη ελέγχεται ως υπερασπιζόμενη μύθους που ναι μεν εκφράζουν επώδυνες ιστορικές εμπειρίες, αλλά είναι άσχετοι με τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας. 

Το ζήτημα, επομένως, πότε και υπό ποιους όρους μια ιστορική άποψη είναι επιστημονική έχει τη σημασία του, αφού ο ρόλος της ιστορικής επιστήμης δεν είναι να κατασκευάζει μυθεύματα ή ιδεολογήματα, αλλά να περιορίζει την παρέμβασή τους όχι μόνο στην έρευνα αλλά και στον επηρεασμό της κοινής γνώμης, όταν μάλιστα η τελευταία παρεμποδίζει τη χάραξη μιας φωτισμένης και επωφελούς για την κοινωνία πολιτικής.

Το ζήτημα της επιστημονικότητας των ιστορικών απόψεων, αν και καθαρά επιστημολογικό, έχει σχέση με την πολιτική διαχείριση της ιστορικής μνήμης, πράγμα που γνωρίζουν οι πολιτικοί, αρκεί να διαθέτουν ευρύτερη μόρφωση, βαθύτερη παιδεία και στέρεη πολιτική συγκρότηση. Πορτογάλος συνάδελφος, το 2011, μου έλεγε εν προκειμένω ότι, παράλληλα με τις υποχρεώσεις του στο Νέο Πανεπιστήμιο της Λισαβόνας, δίδασκε φιλοσοφία και ρητορική σε σχολή πολιτικής∙ αντικείμενα άχρηστα για τον επαγγελματία πολιτικό, αλλά απαραίτητα για το λειτούργημα του πολιτικού που τον βοηθούν να αποφεύγει, μεταξύ άλλων, ολισθήματα που θίγουν την ιστορική αλήθεια και τη διερεύνησή της στο πλαίσιο της ιστορικής επιστήμης. Όταν, λοιπόν, ο πολιτικός επικαλείται την επιστημονικότητα της άποψης που υπερασπίζεται, εννοείται ότι γνωρίζει υπό ποιους όρους διαμορφώθηκε.

Ποιοι Νεότουρκοι;

Δημοσίευση: 09 Οκτωβρίου 2015 18:00

Ένα από τα ιστορικά ζητήματα για τα οποία υπάρχει αμφισημία είναι αυτό που σχετίζεται με το κίνημα των Νεότουρκων. Συνήθως δεν υπάρχει η διάκριση μεταξύ των φιλελεύθερων Νεότουρκων, που ήταν επηρεασμένοι από τον Διαφωτισμό, και την ακροδεξιά τάση τους, που τελικά επικράτησε και αντλούσε...

Του Βλάση Αγτζίδη*

Ένα από τα ιστορικά ζητήματα για τα οποία υπάρχει αμφισημία είναι αυτό που σχετίζεται με το κίνημα των Νεότουρκων. Συνήθως δεν υπάρχει η διάκριση μεταξύ των φιλελεύθερων Νεότουρκων, που ήταν επηρεασμένοι από τον Διαφωτισμό, και την ακροδεξιά τάση τους, που τελικά επικράτησε και αντλούσε την ιδεολογική νομιμοποίηση από το γερμανικό φυλετικό ρομαντισμό.

Το 1908 είναι το σημείο κατά το οποίο το πνεύμα του ακραίου φυλετισμού, που κόμιζε η τριανδρία της Θεσσαλονίκης των Τζεμάλ, Εμβέρ και Ταλαάτ πασά, υπερίσχυσε του ευρύτατου μεταρρυθμιστικού κινήματος που είχε αναφανεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τα τέλη του 19ου αιώνα (το 1891 είχε δημιουργήσει το Κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος») και προσδοκούσε στη μετεξέλιξη της Αυτοκρατορίας σε κράτος δικαίου.

Ακροδεξιοί μιλιταριστές εναντίον φιλελεύθερων αστών

Η φιλελεύθερη πτέρυγα, που ηττήθηκε από τους στρατιωτικούς, εξέφραζε τις νεωτερικές απόψεις. Εκπρόσωπός της ήταν ο πρίγκιπας Σαμπαχαεντίν και είχε την αποδοχή και των προοδευτικών στοιχείων από την ελληνική και αρμενική κοινότητα. Ο πρίγκιπας Σαμπαχαεντίν εξέφρασε τις πιο προωθημένες οθωμανικές δυνάμεις που εμφορούνταν από το πνεύμα του Διαφωτισμού και επεδίωκαν τη διαμόρφωση ενός κράτους δικαίου. Ο Aχμέτ Οράλ γράφει γι' αυτή την τεράστια διαφορά των δύο απόψεων: «...Εγκαινίασε (ο Σαμπαχαεντίν) ένα πρόγραμμα μετεξέλιξης της Αυτοκρατορίας σε μια 'πολυπολιτισμική' κοινωνία, που θα φιλοξενούσε μέσα στο οθωμανικό μωσαϊκό τους διάφορους συμβατούς μεταξύ τους πολιτισμούς. Με την αντίληψη αυτή ιδρύθηκε το κομιτάτο 'Ένωση και Πρόοδος'. Στην οργάνωση αυτή, σε αντίθεση με τις απόψεις του πρίγκιπα Σαμπαχαεντίν (αντεμί μερκετζί: αποκέντρωση), εμφανίστηκε η ομάδα του Αχμέτ Ριζά, που υποστήριζε τον συγκεντρωτικό έλεγχο (κατί μερκετζί) και εισήλθε δυναμικά στην πολιτική με την υποστήριξη των Γερμανών. Το αποτέλεσμα ήταν η διάσπαση της οργάνωσης... Οι Ενωτικοί, όταν πραγματοποίησαν το πραξικόπημα το 1908 προσανατολιζόταν από τον οθωμανισμό προς τον τουρκισμό / τουρανισμό. Στην κατεύθυνση αυτή ονειρεύονταν να εθνικοποιηθούν ως 'Τούρκοι'. Το κομιτάτο δεν διέθετε τα εφόδια ώστε να εκπληρώσει τον σκοπό της εθνικοποίησης των Τούρκων ως μια ιστορική εξελικτική διαδικασία...».1

Η Λούξεμπουργκ για τους Νεότουρκους

Ο νέες εθνικιστικές απόψεις που εμφανίζονται καθορίζουν ως εθνικό χώρο των Τούρκων μια εκτεταμένη περιοχή από το Αιγαίο έως τη θάλασσα της Κίνας. Το παντουρκιστικό κίνημα στοχεύει ακριβώς στη δημιουργία αυτής της νέας τουρκικής αυτοκρατορίας, όπου δεν θα υπάρχει θέση για κανένα άλλο έθνος εκτός απ' αυτό των Τούρκων. Κύριοι υποστηρικτές των τάσεων αυτών θα είναι οι Γερμανοί, οι οποίοι, με μια προνομιακή συμμαχία με το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα, θα επιδιώξουν αφενός το ξαναμοίρασμα του παλιού κόσμου των αγορών και των αποικιών και αφετέρου την οικονομική τους κυριαρχία στην Εγγύς Ανατολή με την εξαφάνιση των μόνων ανταγωνιστών τους, των Ελλήνων και των Αρμενίων.2