σχόλιο περί νεότουρκων
... στο άρθρο του Αντώνη Λιάκου
Ίρις Τζαχίλη
Σεπτέμβριος 2015
Διάβασα με τεράστια έκπληξη το άρθρο του Αντώνη Λιάκου στον Χρόνο με θέμα “έχει η Ελλάδα Νεότουρκους;” που, αν κατάλαβα καλά, είναι μία έκκληση να πάμε κόντρα στο ρεύμα για να σώσουμε την κοινωνία μας. Μου φάνηκε το λιγότερο περίεργο και πλήρες αδιαφορίας για τους δεκάδες ανθρώπους που για έτη πολλά αγωνίστηκαν και αγωνίζονται και συλλογικά και ο καθένας χωριστά για την κοινωνική ισοτιμία και την ανθρώπινη ευτυχία. Αυτοί τι κάνουν, δεν πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα; Ως εδώ ωστόσο δεν θα αντιδρούσα θεωρώντας το άρθρο συγκυριακό αιτώντας μία πιο βαθιά δέσμευση από όση είναι πρόθυμοι οι συμπολίτες μας να παράσχουν αυτή τη στιγμή και αυτή την ώρα της ήττας. Πόσο μάλλον που πολλές φορές τα γραπτά και τα λόγια του Αντώνη Λιάκου μας βοηθούν να δούμε πλευρές και σκέψεις του εαυτού και της κοινωνίας πολύτιμα για την αναγνώριση των καταστάσεων και κάποιου δέοντος.
Αλλά η χρήση του όρου Νεότουρκοι με εξέπληξε βαθιά. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα και επιθυμώ να επαναλάβω είναι σχετικά με το βάρος των λέξεων, κάτι που πολλές φορές είχε αναπτύξει με το γνωστό ταλέντο του ο Τάσος Χριστίδης. Οι λέξεις δεν είναι ουδέτερες ούτε μπορούμε να τις υποχρεώσουμε να δηλώνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι είναι η συμβατική τους έννοια, ούτε να αφαιρέσουμε το συναισθηματικό και ιστορικό τους βάρος.
Αναφέρομαι στη χρήση του αμφιλεγόμενου όρου νεότουρκος. Δεν είμαι ιστορικός της νεότερης ιστορίας αλλά από ό,τι γνωρίζω και ό,τι διάβασα στο άρθρο του Χρόνου είναι οι ομάδες των προοδευτικών όλων των εθνών της οθωμανικής αυτοκρατορίας που γρήγορα ξέχασαν τα κοινωνικά τους προτάγματα και τον διεθνισμό τους για να λουστούν στον εθνικισμό και στο αίμα. Τι εννοείς Αντώνη λέγοντας να γίνουμε όλοι νεότουρκοι;
Νομίζω ότι όλοι επιθυμούμε ακριβώς το αντίθετο. Τότε γιατί να μας ενοχλεί ο ελληνικός εθνικισμός; Η μόνη τους διαφορά είναι ότι αυτοί επέτυχαν το στόχο τους και με τεράστια επιτυχία εξολόθρευσαν Αρμένιους Έλληνες και Ασσύριους.
Οι εκτελεστές τους δε, όπως αυτοί που κατέστρεψαν τους Αρμένιους στον Ντιγιαρμπακίρ έγιναν οι φοβεροί και πάμπλουτοι ηγέτες της νέας τάξης. Αυτούς να έχουμε πρότυπο;
Ένα από τα δράματα της ιστορίας είναι η μετάλλαξή τους σε αυταρχικούς εθνικιστές απολύτως αντίθετους με τις αρχικές τους αξίες.
Ή να θαυμάσουμε τους σημερινούς προσωπολάτρες κεμαλιστές που βάζουν από ένα πορτρέτο του σε κάθε σπίτι (αυτό το είδα με τα δύο μου τα μάτια). Μάλλον δεν κατάλαβα καλά, ή το παράδειγμα με το ιστορικό του βάρος είναι ατυχές.
Εγώ πάντως ως μικρασιάτισσα στην παράδοση της Κοκκινιάς και τη Καισαριανής ψήφιζα και θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Και ας μην έδωσα κάθε λεπτό μου στον αγώνα, έδωσα πάντως κάμποσα. Και ας μακράν απέχω από δεκάδες άλλους, που αφιέρωσαν ψυχές και σώματα στην αριστερά, εκ των οποίων πολλοί θύματα των Νεότουρκων ένθεν και ένθεν του Αιγαίου.
Πραγματικά αν πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε πρότυπα δεν μας κάνουν οι κομουνάροι, δεν μας κάνουν οι καρμπονάροι, οι ρομαντικοί αναρχικοί του 19ου αιώνα (όλοι στη Δύση), οι Φιλικοί έστω (αν πρέπει να βρούμε επιτυχή παραδείγματα) αλλά πρέπει ως παράδειγμα ορμής και θυσίας να βρούμε τους επιτυχείς εθνικιστές, που πρόδωσαν τα ιδανικά τους και βάφηκαν στο αίμα των αλλόθρησκων και αλλόγλωσσων; Όχι βέβαια το δικό τους όπως οι δικοί μας αριστεροί ή οι κινηματίες που ανέφερα, αυτοί μπήκαν μόνο στο ποτάμι. Ως τι να τους πάρουμε ως πρότυπο – ως εφαρμοστές της συμφιλίωσης των λαών, ως επίδειξη ανεκτικότητας στα αποκαΐδια; Τι είδους αντίδραση θα φέρει αυτό στην ελληνική κοινωνία αναρωτιέμαι;
Στα μάτια μου οι Νεότουρκοι είναι μόνο μία παραβολή αποφυγής. Ξέρω ότι γράφω εν βρασμώ ψυχής, και χωρίς ψυχραιμία. Αλλά το παίρνω όλο πάνω μου, μόνο έτσι γίνονται οι αγώνες, όπως αυτοί που έδωσαν οι πρόσφυγες στις παραγκουπόλεις για λίγες λέξεις καθημερινής χαράς και ένα κάποιο χαμόγελο!
Άσε που νομίζω ότι ο Αντώνης Λιάκος δεν διαφωνεί και ριζικά με τα παραπάνω.
ΧΡΟΝΟΣ 29 (09.2015)
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.