Τα απαγορευμένα Πουλιά.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

                                                                                                          Το 1976, σε μια φυλακή με το όνομα "Ελευθερία"...

Οι πολιτικοί κρατούμενοι της Ουρουγουάης δεν μπορούν να μιλούν χωρίς άδεια, να σφυρίζουν, να χαμογελούν, να τραγουδούν, να βαδίζουν γρήγορα ή να χαιρετούν άλλον κρατούμενο.

Ούτε μπορούν να ζωγραφίζουν ή να λαμβάνουν ζωγραφιές με εγκύους γυναίκες, ζευγάρια, πεταλούδες, αστέρια ή πουλιά.

Ο Ντιντοσκό Πέρες, δάσκαλος, που βασανίστηκε και φυλακίστηκε επειδή είχε "ιδεολογικές ιδέες", δέχεται μια Κυριακή επίσκεψη της κόρης του Μιλάι, πέντε ετών.

Το κορίτσι του φέρνει μια ζωγραφιά με πουλιά. 

Οι λογοκριτές τη σχίζουν στην είσοδο της φυλακής.

Την επόμενη Κυριακή, η Μιλάι του φέρνει μια ζωγραφιά με δέντρα.

Τα δέντρα δεν απαγορεύονται και η ζωγραφιά περνάει.

Ο Ντιντοσκό την παινεύει για το έργο της και την ρωτά για τους μικρούς χρωματιστούς κύκλους που φαίνονται πάνω στα δέντρα, πολλοί μικροί χρωματιστοί κύκλοι ανάμεσα στα κλαδιά:

- Είναι πορτοκάλια; Τι φρούτα είναι;

Η μικρή τον κάνει να σωπάσει.

- Σσσστ.

Και συνωμοτικά του εξηγεί:

- Χαζούλη, δε βλέπεις ότι είναι μάτια; 

Τα μάτια των πουλιών που σου έφερα κρυφά.

                                                                                                           Εντουάρντο Γκαλεάνο

Μέρες και Νύχτες αγάπης και πολέμου-1976.                                             

                                                                                                                -Καθώs σήμερα ''εορτάζεται'' η πλέον  όμορφη και πολύτιμη ''αρχή'' των πάντων.                                                                                   Ελευθερία.  

Και τόσο βασανισμένη στους καιρούς μας.

“Παρά τό ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τίς”,  

“να πηγαίνει κάποιος εκεί όπου αγαπάει, επιθυμεί”. 

“Ελευθερία” λοιπόν  να πράττεις εν γένει σύμφωνα με ό,τι σου γεννά Έρωτα στην ψυχή σου…

Ότι σε ενθουσιάζει,  ότι ταράζει την ψυχή σου,  ότι σε οδηγεί στην δημιουργία και την υπέρβαση,  ότι σε συγκλονίζει…                  

                                                                                                  

Χρόνια καλά λοιπόν σε (Ε)Λεύτερουs, (Ε)Λεύτερεs  και... Έρωτευμένουs.

του Αγίου Ελευθερίου

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Τα παλιά τα χρόνια πολλές εγκυμονούσες γυναίκες ακουμπούσαν την εικόνα του Αγίου Ελευθερίου (που εορτάζει σήμερα) στη κοιλιά τους,καθώς προσδοκούσαν τη "καλή λευτεριά"που προσφέρει ο Άγιος Ελευθέριος και  θεωρείται βοηθός των εγκύων γυναικών. Βέβαια πριν τον τιμώμενο Άγιο,

30 παππούδες πίσω ,οι γυναίκες της εποχής και στα ίδια  μέρη,προσφεύγαν στην  Ειλήθυια(Λυτηρία ή και Ελευθούσα) τη "θεά"της γέννας, προκειμένου να έχουν τη προσδοκώμενη έλευση τοκετού.

Της οποίας υπήρχε και ο ομώνυμος ναος στη σημερινή πλ.Μητροπολεως.

Εκεί που σήμερα βρίσκεται ο ναός που αρχικά  ήταν αφιερωμένος στην «Παναγία Γοργοεπήκοο» ή και  Άγιος Ελευθέριος.

Υπήρξε ο μικρότερος καθεδρικός ναός στον κόσμο, καθώς αποτέλεσε έδρα μητροπολίτη(λίγο μετά την Καταλανική κυριαρχία στην Αθήνα) ,

καθολικό μονής, 

από τις αρχές του 18ου αι. ανήκε στη Μητρόπολη Αθηνών,

στα χρόνια της Τουρκοκρατίας λειτουργούσε ως ενοριακός ναός και ανήκε στην επισκοπική κατοικία ως τόπος προσευχής του μητροπολίτη,

μετά την επανάσταση, το 1834, χρησίμευσε για την αποθήκευση αρχαιοτήτων

το 1841 στέγασε τη δημόσια βιβλιοθήκη και λίγα χρόνια αργότερα επισκευάστηκε και 

μετά την έξωση του Όθωνα, το 1862 και  ονομάστηκε Άγιος Ελευθέριος.

Η πιο Αθηναϊκή εκκλησία των Αθηνών είναι μοναδική στην βυζαντινή αρχιτεκτονική, καθώς είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη από μάρμαρα και λίθους που προέρχονται από άλλα κτήρια (σπόλια). 

Στο κάτω μέρος  τοποθετημένοι απλοί λίθοι ορθογωνισμένοι, ενώ στο επάνω μέρος έχουν τοποθετηθεί ανάγλυφα που αποτελούν ένα σύνολο ανεξαρτήτως εποχής, από αρχαία ελληνικά, ρωμαϊκά, παλαιοχριστιανικά και βυζαντινά, μέχρι το τέλος του 12ου αιώνα. 

Ένα μοναδικό "κολλάζ", με μεγάλη σημασία στην ιστορία της τέχνης που αξίζει να το "ψάξετε".

Ενα κτήριο που συνδέει τα μεσοβυζαντινή εκκλησία με τους αρχαίους ναούς και βέβαια τη βυζαντινή Αθήνα(μια άγνωστη εν πολλοίς περιοδος)με το κλασικό παρελθόν της.