ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ

Εδουάρδο Γκαλεάνο

Όσοι δουλεύουν φοβούνται

μη χάσουν τη δουλειά τους.

Όσοι δεν δουλεύουν φοβούνται

ότι δεν θα βρουν δουλειά.

Όποιος δεν φοβάται την πείνα,

φοβάται το φαγητό.

Η Δημοκρατία φοβάται να θυμηθεί

και η γλώσσα φοβάται να τα πει.

Οι πολίτες φοβούνται

τους στρατιωτικούς,

οι στρατιωτικοί φοβούνται

την έλλειψη όπλων,

τα όπλα φοβούνται 

την έλλειψη πολέμων.

Ζούμε στα χρόνια του φόβου.

Φοβάται η γυναίκα τη βία του άντρα

και ο άντρας την άφοβη γυναίκα.

Φόβος

της πόρτας χωρίς κλειδαριά,

του χρόνου χωρίς ρολόγια,

του παιδιού χωρίς τηλεόραση.

Φόβος του πλήθους,

φόβος της μοναξιάς,

φόβος για όσα έγιναν 

και για όσα θα γίνουν,

φόβος του θανάτου,

φόβος της ζωής.

Εδουάρδο Γκαλεάνο

.....................................................................

Απόσπασμα από το βιβλίο:

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ

Μετάφραση: Γεωργία Ζακοπούλου

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/y7om6aMHE4VZhKuu/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΡΙΖΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΡΙΖΑ

Γιώργος Τασιόπουλος 

Η αποχή των πολιτών από τις εκλογές και τα συρρικνωμένα ποσοστά των αριστερών κομμάτων προβληματίζουν. 

Στη μνήμη του Λευτέρη Ριζά, που αποχαιρετάμε για τελευταία φορά αύριο, σας μεταφέρω αποσπάσματα από δύο κειμένα από τη Μηνιαία Επιθεώρηση (Monthly Review), στην οποία ο Λευτέρης ήταν εκδότης.

 Προφητικές οι σκέψεις του, μαζί με αυτές του Εντουάρντο Γκαλεάνο, για την επερχόμενη θύελλα και την κρίση της αριστεράς.

Ίσως να φωτίζουν 35-40 χρόνια νωρίτερα τις αιτίες αυτής της κρίσης.

ΣΗΜΕΙΑ ΣΥΓΚΛΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Λευτέρης Ριζάς (M.R. 51/1987)

[...Πριν από μερικά χρόνια στις αναλύσεις και προτάσεις σε αριστεράς για την έξοδο από την κρίση (οικονομική - κοινωνική) που μαστίζει τον καπιταλιστικό κόσμο - και τη χώρα μας - κυριαρχούσαν οι όροι: καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, εκμετάλλευση, εθνική ανεξαρτησία, αυτοδιαχείριση, μητρόπολη - περιφέρεια, πολυεθνικές, κλπ.  Ζητούμενο οι αλλαγή της κοινωνίας, η κατάργηση της εθνικής υποτέλειας, της εκμετάλλευσης από τις μητροπόλεις, ο βαθύς (σοσιαλιστικός) μετασχηματισμός της κοινωνίας μας, η αυτοδιαχείριση. Τότε τα κινήματα για εθνική και κοινωνική χειραφέτηση ήταν πηγή έμπνευσης και φρονηματισμού. Η Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης, το Βιετ-ναμ,  η Αλληλεγγύη, ακόμα πιο μπροστά ο Γαλλικός Μάης, το ιταλικό εργατικό και κοινωνικό κίνημα, η Πορτογαλία, οι χώρες του Τρίτου Κόσμου, κλπ. ήταν άξονες αναφοράς, άντληση θάρρους και εμπειρίας.

Σήμερα (1987), σχεδόν 10 χρόνια αργότερα, δε θυμόμαστε σχεδόν τίποτα από αυτά.  Το λεξιλόγιό μας έχει αλλάξει: ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, διεθνής καταμερισμός εργασίας, ανάπτυξη,  ιδιωτικό - οικονομικά κριτήρια, κέρδος, νέες τεχνολογίες, Κοινή Αγορά, ΜΟΠ, ανασυγκρότηση, περεστρόικα, Γκορμπατσόφ και άλλα τέτοια μας απασχολούν.

Η αλλαγή αυτή, είναι αλήθεια, έχει επιβληθεί από "τα πράγματα". Τις μεγάλες επιθέσεις των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και τη ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, τις μεγάλες αμφισβητήσεις μέσα στον υπαρκτό σοσιαλισμό (Κίνα, Πολωνία), έχει διαδεχθεί η υποχώρησή τους...

... Μέσα σε αυτές τις συνθήκες για αστική ιδεολογία έχει πάρει το "πάνω χέρι", έχει στριμώξει την αριστερά και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν μπει στη λογική της, προσπαθώντας να τη λουστράρουν με κάποιο αριστερό λεξιλόγιο, να παρουσιάσουν τις προτεραιότητες της σαν αριστερή πρόταση "εκσυγχρονισμού" και άλλα τέτοια παρόμοια...

... Το πιο αξιοπρόσεκτο, όμως, είναι το παρακάτω φαινόμενο: ότι η σύγκλιση προχωράει, έχει φορά, από τα αριστερά προς το δεξιά. Ο καθένας εγκαταλείπει το μετερίζι του για να πάει "δεξιότερα" και τη νέα θέση του την παρουσιάζει σαν "νέα πρόταση" για ανάπτυξη. Ίσως μόνο η δεξιά παραμένει ασάλευση στη θέση της...].

Λίγα χρόνια αργότερα, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Εντουάρντο Γκαλεάνο έγραφε στο ίδιο περιοδικό 

ΠΑΙΔΙ ΧΑΜΕΝΟ ΜΕΣ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ

Εντουάρντο Γκαλεάνο (M.R τ. 56/1992)

[... Το άγαλμα του λένιν ξηλώνεται από ένα γερανό στο Βουκουρέστι. Ένα συγκράτι το πλήθος συνωστίζεται έξω από το mcdonalds στη Μόσχα. Το μισητό τείχος του Βερολίνου να πουλιέται σε κομμάτια μεγέθους σουβενίρ. Στη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη οι υπουργοί οικονομίας μιλούν ακριβώς όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ - καθώς και στο Πεκίνο, την ίδια ώρα που τα τανκς τσακίζουν τους φοιτητές.

Απεβίωσε η Μαριάννα Βαρδή Βαρδινογιάννη

Δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη. Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεσαι τον άλλο και μαθαίνεις πολλά από αυτόν. Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους.

Γκαλεανο

Εδουάρδο Γκαλεάνο...

Τα κράτη δεν ασχολούνται πλέον με τη διοίκηση και αφοσιώνονται στην αστυνόμευση.

Οι πρόεδροι μετατρέπονται σε διαχειριστές ξένων εταιριών.

Οι Υπουργοί Οικονομικών είναι καλοί διερμηνείς.

Οι βιομήχανοι μετατρέπονται σε εισαγωγείς.

Οι πολλοί εξαρτώνται ολοένα περισσότερο από τα περισσεύματα των λίγων.

Οι εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους.

Οι αγρότες χάνουν τη γη τους.

Τα παιδιά χάνουν την παιδική τους ηλικία.

Οι νέοι χάνουν την επιθυμία να πιστεύουν.

Οι ηλικιωμένοι χάνουν την σύνταξή τους.

«Η ζωή είναι λαχείο» ισχυρίζονται όσοι κερδίζουν.

Στις μέρες μας ορισμένα πράγματα έχουν αλλάξει ονομασία:

Ο καπιταλισμός φέρει το καλλιτεχνικό όνομα της οικονομίας της αγοράς.

Ο ιμπεριαλισμός λέγεται παγκοσμιοποίηση.

Τα θύματα του ιμπεριαλισμού λέγονται χώρες υπό ανάπτυξη, που είναι σαν να αποκαλείς τους νάνους παιδιά.

“Το έθνος που υπακούει είναι η ηχώ ξένων”: Εντουάρντο Γκαλεάνο (1940-2015) – Επίκαιρος όσο ποτέ | Φωτός+Βίντεο

Στις 13 Απριλίου 2015 ο καρκίνος νίκησε τον Εντουάρντο Γκαλεάνο. Σε ηλικία 74 και κάτι ετών φεύγει από τη ζωή αφήνοντας πίσω του βαριά κληρονομιά.

Γεννήθηκε 3 του Σεπτέμβρη το 1940 στην Ουρουγουάη αλλά ως γνήσιος λατινοαμερικάνος πατρίδα του ένιωθε όλη τη Λατινική Αμερική. Το πλούσιο έργο του ήταν στρατευμένο στον ακούραστο αγώνα των λατινοαμερικάνων για ανεξαρτησία, δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα. Η πολιτική του δράση και το συγγραφικό και δημοσιογραφικό του έργο του επέφεραν, εκτός από την αναγνώριση, διώξεις, φυλακίσεις και παρ’ολίγο εκτέλεση. Ωστόσο παρέμεινε ενεργός μέχρι το τέλος της ζωής του.

Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστει και στα ελληνικά. Τα πιο σημαντικά από αυτά είναι: Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής (1971), Μνήμες Φωτιάς (1982-86), Ένας Κόσμος Ανάποδα(1998), Καθρέφτες: Μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία (2008).

Δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη.

«Δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη.

Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλο και μαθαίνεις από αυτόν. Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους».

Eduardo Galeano

Δυο αφηγήσεις – του Εντουάρντο Γκαλεάνο

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ

Το 1931 γεννήθηκε στην Αυστραλία ένα μωρό που το ονόμασαν Ρούπερτ.

Μέσα σε λίγα χρόνια, ο Ρούπερτ Μέρντοκ έγινε κυρίαρχος των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η εκπληκτική απογείωσή του προς την επιτυχία δεν εξηγείται μόνο από την πονηριά του και την επιδεξιότητα στα βρόμικα παιχνίδια. Βοήθησε το ότι ήξερε πολύ καλά τα μυστικά της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.

Κι αυτό το είχε μάθει εικοσάχρονος φοιτητής, ως θαυμαστής του Λένιν και αναγνώστης του Μαρξ.

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΠΑΙΖΕ ΒΙΟΛΙ

Τη νύχτα αυτή του 1712 ο Διάβολος επισκέφθηκε τον νεαρό βιολονίστα Τζουλέπε Ταρτίνι στον ύπνο του, κι έπαιξε για χάρη του.

Ο Τζουζέπε δεν ήθελε να σταματήσει ποτέ εκείνη η μουσική. Όμως όταν ξύπνησε, η μουσική είχε κάνει φτερά.

Αναζητώντας εκείνη τη χαμένη μουσική, ο Ταρτίνι συνέθεσε διακόσιες δεκαεννιά σονάτες, που τις εκτέλεσε με μάταιη δεξιοτεχνία όσο ζούσε.

Το κοινό χειροκροτούσε τις αποτυχίες του.

[Από το βιβλίο του Eduardo Galeano, Οι μέρες αφηγούνται, μτφρ. Ισμήνη Κανσή, Πάπυρος, Αθήνα 2012.]

ΠΗΓΗ:http://frear.gr/

Το λεξικό εννοιών του Εδουάρδο Γκαλεάνο

ΣΤΗ ΒΙΚΤΟΡΙΑΝΗ ΕΠΟΧΗ δεν μπορούσες να αναφέρεις τη λέξη παντελόνια μπροστά σε μια δεσποινίδα. Στις μέρες μας ορισμένα πράγματα δεν είναι σωστό να λέγονται δημοσίως:

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ φέρει το καλλιτεχνικό όνομα της οικονομίας της αγοράς.

Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ λέγεται παγκοσμιοποίηση.

ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ λέγονται χώρες υπό ανάπτυξη, που είναι σαν να αποκαλείς τους...

νάνους παιδιά.

Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ λέγεται πραγματισμός.

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ λέγεται ρεαλισμός.

Η ΦΤΩΧΕΙΑ λέγεται στέρηση ή στενότητα και οι φτωχοί άνθρωποι με ανεπαρκείς πόρους.

Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ από το εκπαιδευτικό σύστημα είναι γνωστή με το όνομα σχολική λιποταξία.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ να απολύει τους εργάτες χωρίς αποζημιώσεις ή εξηγήσεις λέγεται ευελιξία της αγοράς.

Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΓΛΩΣΣΑ αναγνωρίζει τα δικαιώματα των γυναικών ως δικαιώματα μειονοτήτων, λες και ο μισός αρσενικός πληθυσμός της ανθρωπότητας είναι η πλειονότητα.

Πέθανε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο

Σε ηλικία 74 ετών έφυγε από τη ζωή ο Ουρουγουανός, βαθιά πολιτικοποιημένος, συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο.

Ο Γκαλεάνο είχε χαρακτηριστεί η «φωνή αφύπνισης» της Λατινικής Αμερικής, ενώ είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό με τον ηγέτη της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, ο οποίος είχε δωρίσει το βιβλίο «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής στον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο είχε ξεκινήσει να δημοσιεύει πολιτικά σκίτσα σε εφημερίδες από την ηλικία των 14 ετών, ενώ στα 20 του έγινε αρχισυντάκτης στη «La Marcha» και αμέσως μετά διευθυντής στην εφημερίδα «Epoca».

Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ουρουγουάη το 1973, κατέφυγε στην Αργεντινή και στη συνέχεια στην Ισπανία όπου έζησε εξόριστος για πάνω από δέκα χρόνια, όπου επέστρεψε το 1985.

Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, ενώ τα πιο γνωστά είναι τα «Μνήμες φωτιάς» (1986) και «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (1971), που έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες.

Ο Γκαλεάνο είχε αρνηθεί ότι ήταν ιστορικός συγγραφέας, λέγοντας πως «είμαι ένας συγγραφέας που θα ήθελε να συνεισφέρει στη διάσωση της απηχθείσας μνήμης όλης της Αμερικής, αλλά πάνω από όλα της Λατινικής Αμερικής, πατρίδα περιφρονημένη και αγαπητή».

Διαβάστε ορισμένα από τα αποφθέγματα του Εντουάρντο Γκαλεάνο:

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ - Εντουάρντο Γκαλεάνο

Ο κόσμος κατευθύνεται από υποτιθέμενους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι ασκούν τη διεθνή δικτατορία τους και κάθε φορά γίνονται όλο και λιγότερο ορατοί. Να ξέρετε, όμως, πως η ελευθερία τού να υπακούς δεν είναι ελευθερία. Το έθνος που υπακούει δεν είναι πια έθνος: είναι η ηχώ ξένων φωνών, είναι η σκιά άλλων σωμάτων». -Είναι, άραγε, αυτό το χαρακτηριστικό που καθορίζει το μεγαλείο ενός έθνους; Η ανυπακοή; 

Εντουάρντο Γκαλεάνο

Ένας κόσμος ανάποδα

Του Εντουάρντο Γκαλεάνο

•                Οι αρχηγοί των κρατών ξεπουλούν τα ρετάλια των χωρών τους σε τιμές εκποίησης
•                Όποιος δεν είναι δέσμιος της ανάγκης,πρέπει να είναι δέσμιος του φόβου
•                Θα σε αφήσουν να ζήσεις ή δε θα σε αφήσουν?ιδού το ερώτημα
•                Η μεσαία τάξη ζει συνεχώς με αυταπάτες,ασφυκτιά από τα χρέη και έχει παραλύσει από το πανικό
•                Το ίδιο το σύστημα που έχει ανάγκη να πουλάει ολοένα περισσότερο,έχει ανάγκη να πληρώνει ολοένα λιγότερο
•                ένα κράτος δικαστής και χωροφύλακας και τίποτα άλλο
•                Η φτώχεια σκοτώνει στο κόσμο κάθε χρόνο περισσότερους απ'οσους σκοτώθηκαν στο Β' παγκόσμιο πόλεμο.
•                Η εξουσία ευλογεί τη διαιώνιση των προνομίων ως κληρονομικό δικαίωμα

•                όταν μιλάμε δημοσίως :

ο καπιταλισμός λέγεται οικονομία της αγοράς
ο ιμπεριαλισμός λέγεται παγκοσμιοποίηση
η προδοσία λέγεται ρεαλισμός
η φτώχεια λέγεται στέρηση,στενότητα,ανεπαρκείς πόροι
το δικαίωμα να απολύεις χωρίς αποζημιώσεις λέγεται ευελιξία της αγοράς εργασίας
τα βασανιστήρια λέγονται σωματικές και ψυχολογικές πιέσεις
η λεηλασία λέγεται αθέμιτος πλουτισμός
οι μαύροι λέγονται έγχρωμοι

•                Φτωχοί δέχονται τα χτυπήματα άλλων φτωχών

•                Οι νόμοι τους σαν μαχαίρι,ποτέ δεν χτυπάει αυτόν που το κρατάει

•                Το κράτος τα ξεφορτώνεται όλα εκτός από τη καταστολή και είναι χρήσιμο για να πληρώνει το εξωτερικό χρέος.

•                Τι μέλλον μπορεί να έχει το ανθρώπινο πλεόνασμα?

•                Τι να σημαίνει άραγε για έναν άρρωστο λαό το υγιές νόμισμα?

•                Η Ελβετία δε συμμετείχε στο πόλεμο.Συμμετείχε όμως στις συναλλαγές του πολέμου.Μετατράπηκε σε σπηλιά του Αλή Μπαμπά για κάθε είδους κλέφτη.

•                Ό,τι αγοράζει ο νότος ακριβαίνει και ότι πουλάει φθηναίνει.

•                Ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη και κοινωνικοποιούνται οι ζημιές.

•                Όποιος δουλεύει δεν έχει χρόνο να βγάλει λεφτά.

•                Η ιστορία κάνει ένα άλμα δυο αιώνων αλλά προς τα πίσω.

•                Η ψυχή του λαού μου πεθαίνει κι εγώ,ως αυτόπτης μάρτυρας το καταγγέλλω.

•                Όταν η μνήμη είναι στ'αλήθεια ζωντανή δεν κάθεται να ρεμβάζει,αλλά μας καλεί να γράψουμε ιστορία.

•                Η Βία της αγοράς είναι αόρατη.

•                Τα αφεντικά του κόσμου χρησιμοποιούν τον κόσμο ως αναλώσιμο.

•                Δεν είναι τυχαίο που σε όλο το κόσμο οι πρώτες ιδιωτικοποιήσεις αφορούσαν το κλάδο των τηλεπικοινωνιών.Ο έλεγχος και εκμετάλλευση του κυβερνοχώρου το απαιτεί.

•                Είμαστε ενήμεροι για όλα αλλά δε μας ενδιαφέρει τίποτα..

•                Σε όλες τις χώρες το άγχος των πολιτικών είναι μήπως τους τιμωρήσει και τους αποκλείσει η τηλεόραση.

•                βρίθει ο κόσμος από επιθετικά κοκόρια που έχουν μετατραπεί σε πουλερικά

•                Όταν θα βρούμε τις απαντήσεις θα μας αλλάξουν τα ερωτήματα

•                κι ύστερα ως συνήθως κάποιοι από τους αρχηγούς πρόδωσαν την ελπίδα με τα λόγια και τα έργα τους.

•                Δεν έχουμε κανένα λόγο να ταυτιζόμαστε με το δεσποτισμό μιας μειοψηφίας που καταπατούσε την ελευθερία,δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν,θεωρούσε το λαό ανήλικο και μπέρδευε την ενότητα με την ομοιομορφία και τη διαφορετικότητα με τη προδοσία.

•                οι νέοι είναι το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας

Ας αφήσουμε το πεσιμισμό για καλύτερες μέρες…

Από το βιβλίο του Ένας κόσμος ανάποδα

Αναδημοσίευση από:http://blogvirona.blogspot.gr/

Εντουάρντο Γκαλεάνο – Το δικαίωμα στο παραλήρημα

Μαρτίου 27, 2013 από seisaxthiablog

πιτσιρικος

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο μιλάει για το δικαίωμα στο παραλήρημα και δεν μπορώ να αποφύγω μια σκέψη:

Έλληνες διανοούμενοι και συγγραφείς έχουν αράξει γύρω από την ρητορική της Τρόικας, τριγυρνούν στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και αποδεικνύονται τόσο μικροαστούληδες που θα χωρούσαν και σε μια δαχτυλήθρα.

Βέβαια, κάποιοι αφήνουν ένα παράθυρο ανοιχτό στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι καιροί αλλάζουν και μπορεί να χρειαστεί αύριο να τους ταΐζει ο Αλέξης.

Ήδη, πήρα χαμπάρι μια θεαματική κωλοτούμπα το τελευταίο διάστημα. Θα ακολουθήσουν κι άλλες.

Η «ελληνική διανόηση» -που δεν αφορά ούτε τους Έλληνες- εκτιμά μόνο το χέρι που την ταΐζει.

Είναι εντυπωσιακό πως στην Ελλάδα οι «άνθρωποι του πνεύματος» αναπαράγουν τα επιχειρήματα του Πρετεντέρη. Και θέλουν να τους παίρνουν στα σοβαρά και να τους σέβονται.

Ευτυχώς υπάρχουν και οι Γκαλεάνο στον κόσμο αυτό. Και παίρνουμε μια ανάσα από την μπόχα. Και βλέπουμε λίγο ουρανό.